If it's your wish, I will follow you everywhere
Even if your throne crumbles, and your shiny crown truns to rust
Even if the bodies pile up endlessly, above the bottomless pile corpses
Beside you as you lie softly down, I will be
Until i hear the words "check Mate"

Het zwartharige meisje steunde met haar gestrekte arm tegen de muur. Heigend en uitgeput. Ze had nooit mee moeten doen aan de gymles. Maar wat zou ze dan in de tussentijd moeten doen? Rondhangen met de vriendinnen die ze toch niet had? Nee, dat voelde als falen. Loner alleen in een hoekje zitten was niks voor haar. Dan begaf ze zich liever onder de mensen die ze niet goed kende, maar ook niet verrachtte. Lafaard dat je bent, ren toch door! Kom op! Het was het stemmetje in haar hoofd. Het stemmetje wat zei dat ze het niet goed deed. Het stemmetje wat haar aanspoorde door te zetten. Nimble boog voorover en drukte met haar andere hand tegen haar voorhoofd. Een intense koppijn was te voelen binnin haar schedel. Ze moest op haar tanden bijten om te voorkomen dat ze het uitschreeuwde van de pijn. Dat zou ze zeker doen, als het stemmetje in haar hoofd haar niet beviel het niet te doen. Wees stil, hou je kop. Weet je wel hoe raar mensen je aankijken wanneer je dat doet? Nimble wist eigenlijk niet eens of die gedachtes wel haar gedachten waren. Ze had ze nooit gehad voordat 'zij' overleed, dus was het goed mogelijk dat 'haar' geest nu haar hoofd terroriseerde. Nimble boog haar hoofd. Ze vestigde haar gedachten op het ademhalen. Nee, het was niet mogelijk dat haar moeder het stemmetje was. Dat zou ze nooit doen, nooit. Zelfs niet na wat papa haar had aangedaan. Het was een liefe vrouw geweest, dus was dat het gewoon niet. Een kleine traan, veroorzaakt door pijn rolde over haar wang. Na een paar minuten, hooguit drie, hief ze haar hoofd weer op en keek ze voor zich uit. De pijn was gestopt, god zij dank. Nimble ademde diep in en forseerde een glimlach rond haar lippen. Ze streek door met haar hand door haar haar en liet de muur los. Langzaam liep ze wat naar voren en keek ze naar de tieners die matjes aan het verslepen waren. Sommige waren een beetje aan het klooien, andere waren serieus bezig. Nimble zuchtte. Ze wilde niet deelnemen aan die ongein. Het had geen nut. Ze kende hier niemand. Of ieniedergeval, ze kende niemand goed genoeg om mee om te gaan.
Toen Nimble zich op haar hakken omdraaide zag ze dat er ergens in de hoek een meisje heel loner zat. Welke kleur haar ze had, kon Nimble niet helemaal thuis brengen door de lichtval. Haar ogen kon je niet zien. Het halflange haar van het meisje hing ervoor. Even twijvelde Nimble of ze wel dichterbij moest komen. Ze kende het meisje helemaal niet, dus wat had het voor nut? Langzaam schuivelde ze toch dichterbij. Vrijwel onopgemerkt kwam ze per minuut dichter in de buurt van het meisje. Toen zuchtte Nimble. Ze moest zich eens over haar verlegenheid heen zetten. Met grote, toch sierlijke passen liep ze richting het meisje. Ze leek wel verdrietig. Het deed haar pijn dat ze niet gelukkig was. Iedereen had recht op geluk, dus ook dit meisje. Toen ze vrijwel recht voor het meisje stond wilde ze haar hand op haar schouder leggen. Haar troosten, steunen. "Waarom zit je hier zo alleen?" vroeg Nimble met haar zachtte, fluisterende stem. Niet dat ze expres fluisterde, zo was haar stem gewoon. Er kwam alleen een geluid uit haar mond wat op schreeuwen leek als ze één van haar aanvallen had. Dus schreeuwde ze vrijwel nooit. Nimble zaktte door haar hurken in een poging de ogen van het meisje te zien. Echter bleven ze verborgen onder het haar. Ze gokte waar haar ogen ongeveer moesten zitten en richtte haar blik daar op. Haar hand had allang de schouder niet meer vast. "Wat is er?" Vroeg ze kinderlijk. Medelijden bekroop haar ielige, kleine lichaam. Ze wist vrijwel zeker dat het meisje het gevoel wat ze had niet verdiende. Zelfs al kende ze haar nog niet goed, niemand verdiende dat gevoel.

Er lag een kleine, vriendelijk glimlach rond haar mond. Niet echt groot, maar wel lief. Ze keek recht in de ogen van het meisje, die net recht was gaan zitten en opkeek. Ze had een beetje groen geelige ogen. Net als met haar haar, kon Nimble niet helemaal vertellen welke kleur het nou precies had. Dat had je als je kleurenblind had. Waarschijnlijk had ze normaal gesproken het verschil nog wel kunnen zien en de kleuren kunnen benoemen, maar dit licht maaktte het wel extra moeilijk. Nimbles ogen bleven op de kleur van haar ogen en haar haar gericht. Ze wilde gewoon weten welke kleur het was. Waren haar ogen nou groen of geel? En haar haar, was het nou rood of blond? Of misschien wel heel licht roze. Nimble kon het gewoon niet precies vertellen. Toen Nimble uit haar gedachten werd gerukt door de stem van het meisje, zette ze haar kinderlijke glimlach weer op een keek ze het meisje met vriendelijke, samengeknepen ogen aan. Haar bruine ogen vielen niet echt op, eveneens als haar zwarte haar. De perfecte combinatie. Het meisje leek niet echt verdrietig, maar ook niet pebaald blij. 'Ohh, ik verveel me alleen, ik mag niet meedoen,' zei ze. Nimble keek het meisje aan. Daarom zat ze hier dus, daarom zat ze hier zo alleen. Ze mocht gewoon niet meedoen. Nimble wist natuurlijk niet waar het meisje precies mee zat, dus kon ze niet vertellen of ze daarom zo verdrietig was. 'Oh, daarom zit je hier dus helemaal alleen. Waarom ben je hier dan überhaupt? Volgensmij hoef je niet te gymmen als je je niet goed voelt.' Het klonk niet gemeen, niet verwijtend. Gewoon, een simpele vraag. Dat had je soms als je nieuwsgierig was, dan floepten vragen er zonder na te denken uit. Soms wensde Nimble wel dat ze nadacht voordat ze praatte. Dat deed ze niet, nooit. Ze kon het gewoon niet. Tenminste, niet tegen meisjes. Tegen meisjes was ze Nimble, een normaal zwartharige meisje met roodhaar. Altijd vrolijk en aardig. Tegen jongens.. Tja, dan was Nimble een ander persoon. Een meisje wat verlegen was, stotterde en het dan moeilijk had. Gelukkig kwam ze niet zo vaak in aanraking met jongen. Of met meisjes. Eigenlijk kwam ze helemaal niet zo vaak in aanraking met andere mensen. 'Dan doen we met gym eens iets leuks, en dan kan ik net meedoen,' zei het meisje. Ze lachtte er een beetje schamper bij. Nimble lachtte er ook vriendelijk bij. Ze wilde er wat op zeggen, haar troosten. Alleen wist ze niet wat. Dom. Heel dom. Toen kwam er weer een vriendelijk glimlach op het gezicht van het meisje. 'Heb je dorst?' Vroeg ze. Nimble knikte dankbaar en nam het fles aan. 'Thanks,' zei ze terug. Ze nam twee slokken en zette het daarna weer terug. Zo veel dorst had ze nou ook weer niet. Nimble stond op en ging naast het meisje zitten. Ze vroeg of het vermoeiend was geweest. Nimble knikte, al kon het meisje het waarschijnlijk niet zien aangezien ze nu naast elkaar zaten. Nimble draaide haar hoofd om en keek naar het meisje. ‘Ik ben trouwens Zayna, uit jaar vijf, mentorklas van Master Norwood.’ Ze knikte even en keek toen weer voor zich uit, verplicht om zich ook voor te stellen. 'Nimble Hitomi, jaar vijf, momenteel 16 jaar oud,' zei ze waarna ze weer een glimlach op haar gezicht kreeg. Ze had een goed idee. Snel stond het meisje op en ging voor Zayna staan. 'De gymles is nog niet over, als je wil kunnen we samen sparren,' zei ze met een glimlach op haar lieflijke gezicht. Ze wilde haar polsen vastpakken en meetrekken naar het dichtsbijzijnde matje. 'Kom op, ik zal voorzichtig doen.'

Enorme fail >_<