God, het was echt te donker hier, bedenk je je na een minuut of twee. Wanneer komt die verdomde veer opdagen? Je ademhaling gaat gejaagd. Je houdt niet van het donker, absoluut niet. Het is doodeng, dat donker. Soms wenste je dat je lichtmagie bezat, zodat je het donker kon vermijden. Maar zo getalenteerd ben je niet, dus zit je maar in het donker te wachten. Tegen de achterkant van de kast aan. Alois weet ze wel uit te zoeken, gezien de kast ongeveer zo groot is als een inloopkast. Waarschijnlijk ís het dat ook, te merken aan de stukken stof die je voelt. Gespannen wacht je op je “gast”, je houdt je adem even in zodra je gestommel hoort voor de deur. Dan wat zacht gemompel, waarna de kastdeur in een ruk opengesmeten wordt. Het licht verblindt je, maar je bent er maar wat blij mee. Eindelijk, wat licht. Een gestalte wordt de kast in geduwd, veel meer dan een silhouet zie je niet. Je hoort Alois schaterende stem; ‘Jullie hebben zeven minuten, en niet langer. Veel plezier!’ Even krimp je ineen als de deur weer sluit. Waarom is het niet licht? Waarom? En waar is je medespeler, die net de kast in is gekomen? Op de tast probeer je je weg te vinden naar de persoon, maar je struikelt half over iets, landt bovenop iemand. ‘Auw,’ mompel je, en je krijgt eenzelfde zachte reactie van de ander. Even schrik je van de stem, daarna gaat je hart iets sneller kloppen. ‘N-Noah, ben jij dat?’ Met een stotterende stem en vuurrode wangen ga je van de persoon af. ‘J-ja, hoezo?’ Hoewel je de jongen niet kan zien, weet je heel goed dat hij nu waarschijnlijk bloost als een tomaat. De jongen is verlegen en teruggetrokken, maar dat houdt je niet tegen om hem iedere keer dat je hem ziet hem half om de hals te willen vliegen. Beschaamd kijk je weg, sla je je armen om je opgetrokken benen. ‘D-dus… Zeven minuten, huh?’ Ongemakkelijk zie je Noah’s silhouet knikken. ‘N-Nou, wachten dan maar,’ reageert de lichtmagiër. Dat is waar ook, Noah beheerst lichtmagie! Met een enthousiaste stem roep je zijn naam half uit. ‘W-wat is er, [Naam]?’ vraagt hij verlegen, en je kruipt wat naar hem toe. Hij zit nog steeds op de plek waar hij is neergekomen, een beetje verloren. ‘Nou, weet je, ik ben nogal bang in het donker en ik dacht-’ Voordat je je zin af kan maken voel je twee voorzichtige lippen op de jouwe, die maken dat je nog harder gaat blozen dan je al deed. Een zachte kreet van schrik zorgt ervoor dat de witharige jongen zijn lippen meteen weer van de jouwe afhaalt, je beschaamd aankijkt. ’S-Sorry, ik dacht dat…’ Hij verbergt zijn hoofd in zijn armen, en haast automatisch sla je je armen om hem heen. ‘H-het is niet erg, dat is toch de bedoeling van het spel?’ Mompel je verlegen terug, terwijl je je afvraagt waarom dat tintelende gevoel in je maag maar niet weg wilt gaan. Ja, je vind de jongen leuk. Maar tot nu toe wist je niet dat je Noah echt “leuk leuk” vond, dacht je dat het gewoon een vriendschap was. Met een smekende blik in je ogen kijk je naar de jongen. ‘Noah, alsjeblieft,’ smeek je zachtjes, ‘Kijk me aan.’ Langzaam kijkt hij op, en je bloost nog harder –als dat al mogelijk is- omdat de jongen zelf vuurrood is. ‘Luister, [Naam], het spijt me echt heel, heel erg. I-ik bedoel, ik ben je totaal niet waard, e-en ik snap dat je me afwijst.’ Verdrietig kijkt hij met zijn hypnotiserend rode ogen in de jouwe. ‘M-maar dat doe ik helemaal niet!’ protesteer je verrast, wat Noah’s tranen doorbreekt. ‘D-dus als ik z-zeg dat ik je l-leuk vind, dan…’ Zonder ook maar een woord te zeggen knik je, en druk je dan je lippen op de zijne, in een lange, gepassioneerde zoen. De jongen is verlegen, en zoent net zo. Voorzichtig, als een echte gentleman. Na een minuut verbreek je de kus, door gebrek aan zuurstof. ‘Ik vind je heel, heel, heel erg leuk, Noah.’ Geef je eerlijk toe, waarna hij je nog eens kust. Langzaam sla je je armen om zijn nek, in de zevende hemel. De verdere drie minuten gaan door in een stilte van knuffelen en kussen, en als Alois grijnzend de deur opengooit, is zijn enige commentaar een stille glimlach. Natuurlijk wist hij het al lang, bedenk je sarcastisch. Alois weet altijd alles over je. De rest van de avond zitten Noah en jij hand in hand naar elkaar te staren, tot de anderen er gek van worden. ‘Ja zeg,’ merkt Wren op, ‘Nu weten we wel dat je een vriendinnetje hebt, Noah.’

Deze was leuk om te schrijven. You lucky bastard, Noah is een van de liefste vriendjes die je je ooit kunt bedenken, dus denk maar twee keer na voordat je besluit een ander te kiezen. Zijn hart is nu van jou, en van niemand anders.

De duisternis sluit zich als een dichte mist om je heen, je rilt in de koude kast. Alois zou wel een verwarming in mogen bouwen, als hij dit spel vaker wil spelen. Veel meer dan een T-shirt draag je niet, en eigenlijk was dat in de warme woonkamer ook meer dan genoeg. Bah, stomme spelletjes ook altijd. Nu verkleum je haast van de kou. Het kaartje met de rat erop klem je stevig in je vuist, vastbesloten het niet te verliezen. Je weet dat je de persoon van wie dit kaartje is kent, maar niet meer precies wie het is. God, je zenuwen maken je gek. Twee, drie minuten gaan voorbij, waarna Alois de kastdeur ein-de-lijk opent. Een lange gestalte wandelt erin, waarna Alois grijnst. ‘Zeven minuten, jongens. En houdt het een beetje schoon.’ Die laatste woorden vertrouw je niet, zenuwachtig bijt je op je lip. De deur sluit zich weer en de blonde jongen laat jullie alleen in het donker. De jongen die zich aan de andere kant van de kast bevindt spreekt geen woord, en je besluit het daarbij te laten. Hoe sneller dit voorbij is, hoe beter. Tenminste, dat denk je de eerste minuut. De tijd lijkt voorbij te kruipen, en hoewel je totaal niet de behoefte voelt om ook maar iemand te zoenen, al zou het de wereld redden. Je verbaast jezelf dan ook vreselijk door naar de persoon toe te kruipen. Lopen heeft niet veel zin, daarvoor is de kast dan weer te klein, en is er teveel kleding. Je denkt dat je pas halverwege bent op het moment dat je op een persoon stuit, tegen zijn borst, om precies te zijn. Met een schok adem je in, herken je de geur meteen. Dit kan níet waar zijn, alsjeblieft niet. God, dat je nu uitgerekend Nezumi moet hebben voor dit spel. Je kan hem normaal al niet verdragen, maar nu al helemaal niet. Je kent zijn reputatie als vreselijke flirt beter dan wie dan ook, vind het vreselijk vervelend. Waarom? Dat weet je niet. Misschien ben je ergens wel jaloers op al die meiden, dat zij hem wel krijgen en jij niet. Want hoewel jullie redelijk vaak gepraat hebben, en je hem ook wel eens een hint of twee hebt gegeven, heeft hij je nooit aangeraakt op de manier die hij bij de andere meisjes gebruikt. Nee, hij lijkt je als vriend te beschouwen. Met een soort poutface kijk je hem aan. ‘Nezumi, ben jij dat?’ Een zachte knik, amper zichtbaar, is zijn antwoord. ‘Ja, [Naam], ik ben het. En nu je dat weet, kan ik maar beter meteen ter zake komen.’ Met een snelle, ruwe beweging drukt hij zijn lippen hard tegen de jouwe, terwijl hij zijn ene hand achter je nek duwt, de andere vouwt zich om je middel. Met zijn spierkracht, die jouw korte verzet met gemak doorbreekt, duwt hij je op zijn schoot. Zonder de kus te verbreken vlecht hij zijn vingers door je zachte haren, en jij doet exact hetzelfde met de zijne. Zonder na te denken haal je zijn haar uit de staart, kroel je door het zachte zwarte haar. Zijn hand glijdt van je haren af naar je wang, hij onderbreekt jullie kus even. ‘Verdomme, je bent goed. Te goed.’ Spreek je zachtjes, en hij grijnst zijn typische Nezumi-grijns. ‘Je had het wel door hè?’ vraagt hij je spottend, waarna je ietwat verbaasd nee schudt, nog steeds wat verdwaasd door het gevoel van zijn lippen op de jouwe. Weer sleuren ze je mee in een verdwazend romantische kus, terwijl zijn hand van je heup langzaam onder je shirt glijdt. Zachtjes kreun je door de kus heen. ‘Wat had ik al door?’ fluister je tegen zijn lippen aan, en even stoppen allebei jullie handelingen. ‘Dat ik je leuk vind. Vreselijk, verschrikkelijk, verslavend leuk. Je bent gewoon… Als een drug. Iedere keer dat ik je zie, wil ik je aanraken, je strelen, je kussen. Maar ik kan niet. Ik durf je die pijn niet aan te doen.’ Zijn stem wordt naarmate hij praat steeds zachter, gevoeliger. Je slaat je armen rond zijn nek, kijkt hem diep in zijn donkere ogen aan. ‘Je zou me nooit pijn doen. Ik wil je, Nezumi.’ Die woorden lijken alles te zijn wat nodig is, want zijn hand glijdt weer verder, je voelt dat zijn lippen de jouwe weer claimen. ‘Je bent van mij, dat je het even weet,’ fluistert hij tussen zijn kussen door, en het enige wat je doet is in stilte toestemmen. Na iets wat maar twee seconden lijkt ligt je shirt ergens verlaten op de grond, en bonst Alois hard op de deur. ‘Jongens, tijd is om!’ Nezumi kijkt je alleen grijnzend aan, met een knip valt de deur in het slot. Alois mag nog even wachten, met zijn zeven minutenlimiet. Jullie komen de rest van de avond de kast niet meer uit.

[size=9] Inspiratie; Florence + The machine –Addicted to love

Van alle kaarten die je kunt trekken, trek uitgerekend jij er eentje met rook, bedenk je je ontevreden. Wat is dat nou voor een teken, rook? Het is vreemd, mysterieus, en vooral erg saai. En dom, roken is vreselijk dom in jouw ogen. De donkere kamer jaagt je angst aan, maar keihard als je bent, laat je er niets van merken. Langzaam wennen je ogen aan het onaangename duister, net op het moment dat je hart een beetje tot rust komt, valt een gedachte je te binnen. Natuurlijk, hoe kun je zo dom zijn? Er is maar een persoon die rook zou kiezen als teken. Koen. Koen, van alle mensen! Je hart begint acuut harder te kloppen, slaat een paar slagen over. Koen haat je, dat weet je al sinds jullie eerste ontmoeting. Hij is afstandelijk, spreekt nooit een woord tegen je en fronst alleen als hij je ziet. Kijkt zo snel mogelijk weg, zeker als je oogcontact probeert te maken. Je snapt hem absoluut niet, wat had je fout gedaan om de jongen, of man, te beledigen? Al sinds de eerste keer was het enige wat hij tegen je deed fronsen. En dat terwijl je de ongelukkige beslissing had genomen om juist voor hém te vallen. De deur opent zich langzaam, laat licht de kast binnen vallen, en sluit zich weer als een lange gestalte naar binnen treed. Ja, in het korte licht herken je zijn overeind staande kapsel. God, hoe vaak heb je je wel niet ingehouden om erdoorheen te woelen? Eigenlijk vraag je je nog steeds af hoe het zou voelen, hoewel je een paar weken geleden hebt besloten dat je hem ook gaat haten. Hij zal het krijgen, bedenk je met een frons. Helaas denkt je hart er anders over, omdat dat onstuimig blijft kloppen. Eigenlijk jammer, dat je nu juist als je hem echt een beetje begon te haten. Je bijt op je tong als je de jongen dichterbij hoort komen, voelt zijn lichaamswarmte ineens gevaarlijk dichtbij. Ineens staat hij nog geen centimeter van je af, torent hij boven je uit. Ineens breekt het zweet je uit, sta je te trillen op je benen. What the hell is going on? Vraag je je onbewust af, terwijl je heel hard op je wang bijt om te blijven staan zoals je nu staat. Ineens crashen zijn lippen op de jouwe, zonder ook maar een waarschuwing. Je ogen verwijden zich even, maar sluiten zich niet. In paniek probeer je je uit zijn greep te bevrijden, maar de sterkere jongen heeft je compleet tegen de muur gemanoeuvreerd. Het lijkt uren te duren, en is voor jou tegelijk hemel en hel. De titel van het spel, seven minutes in heaven, is inderdaad toepasselijk. Eindelijk, eindelijk kust je crush je, maar je hebt geen idee waarom. Uiteindelijk lukt het je, na wat gestribbel, de kus te verbreken. ‘Koen,’ breng je hijgend uit, je ogen in de zijne hakend. ‘W-waarom doe je dit?’ Hij schudt zijn hoofd, kijkt je kwaad aan. ‘Begrijp je het dan nog niet?’ Zijn stem is hard en ergens heel erg boos, waar je van schrikt. Je krimpt ietwat ineen, en zodra de jongen het doorheeft, verslapt zijn grip op je handen, die zich met de zijne verstrengeld hebben. ‘Verdomme, verdomme,’ vloekt hij. Je kijkt hem niet begrijpend aan, je ogen ergens dolblij, maar vooral verbaasder dan ooit. ‘Wat is er?’ vraag je hem nog eens om uitleg, haast bang voor zijn antwoord. Zijn vingers laten je hand los, nemen je kin stevig beet. ‘Ik houd van je, verdomme. Dat is het. Maar weet je hoe moeilijk het is om dat duidelijk te maken?’ Hij duwt zijn lippen weer ruw op de jouwe, en voor het eerst proef je ze echt. Rook, vooral dat, de smaak van nicotine, en iets van bloemen. Tulpen, waarschijnlijk. Een smaak die je voor altijd op je eigen lippen wilt hebben, maar dat laat je crush natuurlijk niet toe. Je staart hem aan in die mysterieuze ogen van hem, die nu vreemdsoortig romantisch staan. ‘M-maar je haat me.’ Breng je verbaasd uit, waarna hij verwoed zijn hoofd schudt. ‘Allesbehalve. Ik… Negeerde je omdat Merle me zei dat als ik dat zou doen, jij me wel zou komen opzoeken. En dat deed je niet, dus ik…’ God, een liefdesverklaring in een kast? Romantischer werd het voor jou niet. ‘Ik dacht echt dat je me haatte, Koen. I-ik… Ik houd van je, denk ik.’ Met een zoen onderbreekt je nieuwe geliefde je waterval aan woorden die je wilde laten komen, maar voordat jullie echt op kunnen gaan in jullie eigen wereld van zoenen en verlangen, gooit Alois de deur als een professionele spelbreker open. ‘Tijd is op, jongens, eruit!’ Zijn brede glimlach verraad dat hij heeft staan luisteren aan de deur. Het kleine opdondertje, zodra je alleen met hem was verkocht je hem een klap. Als jullie de kamer weer inlopen, Koen’s arm om jouw schouder, zie je wel dat Merle je een dikke knipoog geeft. Vanbinnen grijns je. Het kan niet beter worden vanavond.

Inspiratie; I won’t say I’m in love

Een fotocamera... Wie bedoelden ze daar nou weer mee, vraag je je af terwijl je voorzichtig naar achteren schuifelt, probeert op te passen dat je niet over iets struikelt ookal zie je geen hand voor ogen. Wanneer je de achterste muur van de kast vind, leun je ertegenaan en wacht je op de persoon die je zou krijgen. Binnen een paar seconden gaat de kastdeur open. Je knijpt je ogen even halfdicht door het felle licht. Alois' vrolijke stem galmt door je oren: 'Veel plezier, [Naam].' En daarna sluiten de kastdeuren zich weer. Je probeert te onderscheiden wie er in de kast staat, doet een stapje naar voren en als je de stem hoort, weet je precies wie je voor je hebt staan. 'Hey, hallo? Onthul je nog wie je bent of niet?' Spreekt de stem. 'Azure, ik ben het.' Antwoord je, waardoor Azure gelijk een stap naar voren doet en je haar gezicht onderscheidt in het donker. Haar rode ogen kijken je aan, lijken zich zelf door je heen te boren. 'Had nooit verwacht dat ik jou hier zou treffen, [Naam].' Zegt ze terwijl ze haar hand op je borst legt en die naar boven laat dwalen. Haar hand stopt met bewegen wanneer die in je nek ligt. Je krijgt de kriebels en weet dat je haar vrouwelijke charmes niet zal kunnen weerstaan. 'Maar laten we er het beste van maken.' Bijna automatisch kom je dichterbij Azure, kijk je haar diep in de ogen en voel je haar lippen op de jouwe drukken. Ze drukt zich tegen je aan, maakt de zoen intenser en beïnvloedt je zo erg dat je het niet kan helpen om haar aan te raken, haar te betasten terwijl zij hetzelfde bij jou doet. De hitte in de kast loopt op, alsof de stof al de kast niet benauwd genoeg maakte. De zoen duurt lang, omdat Azure zeer bedreven is op dit gebied en jij natuurlijk niet achter wilt blijven. Azure trekt zich uiteindelijk terug, duidelijk onder de indruk maar dat ben jij ook. 'Jij bent goed.' Zegt ze licht hijgend. 'Jij bent nog beter.' Antwoord je. Jullie gaan weer door, al snel liggen jullie kleren in een hoopje op de grond en komen jullie tot jullie hoogtepunten. Precies op het moment dat Alois op de deur bonkt. 'Hey, zijn jullie klaar?' Beiden schieten jullie in jullie kleding en lopen jullie zo normaal mogelijk de kast uit, alsof er zojuist helemaal niets is gebeurt. Toch grijnst Alois want hij weet precies wat er gebeurt wanneer je Azure bij zo'n spelletje betrekt.

En ja, de volgende dag zie je Azure lopen met een andere jongen aan haar arm. Ze keurt je niet eens een blik waardig. Tja, had je maar niet de kaart met de fotocamera moeten trekken...