Ontsnappen aan mezelf.

Diva vloog in haar 'orginele vorm' dwars door de bossen heen en verwoestte daarmee veel bomen. Het kon haar nu niets schelen ze moest doorvliegen. Boven haar begon het te regenen en te stormen. Diva bleef doorvliegen totdat ze neer werd gehaald door een bliksemschicht. Ze schoof door over de grond tot ze tegen de ruines aanknalde. Diva bleef roerloos liggen. Ze wou niet meer opstaan. Ze zou hier maar blijven liggen. De regen viel op haar leerachtige huid. Ze was nu bijna drie keer zo groot dan normaal maar ze vond zichzelf in deze vorm mismaakt. Een stel vleermuisachtige vleugels staken uit haar rug terwijl haar handen en voeten klauwen waren. Daarnaast staken overal uit haar lichaam scherpe stekels. Ze voelde zich als een soort wapen. Een wezen dat het recht niet heeft om deze wereld met anderen te delen. Haar felblauwe ogen waar enkel nog een zwart verticaal streepje dat als pupil diende zat keken verslagen voor zich uit.

Savador was nog amper het buitenterrein op of hij moest al een kleine pauze inlassen. Die verdomde knie ook. Veel rusten deed hij niet, want na een paar minuten greep hij zijn steunkruk steviger beet en werkte zich moeizaam maar snel vooruit. Hij moest Diva vinden. Imeth's hulp had hij niet nodig. Ondertussen begon het hoog boven zijn hoofd woest te stormen. De regen daalde als een waterval op hem neer en binnen een paar seconden was hij compleet doorweekt. Daarbij begon het ook nog eens te bliksemen. Het kon Savador allemaal niets schelen. Diva was nu het enige wat telde voor hem. Afgepeigerd en nat kwam hij aan bij de ruïnes. Hij bleef even roerloos stilstaan toen hij Diva's monsterlijke gedaante zag liggen, maar snelde al gauw naar haar toe. Savador knielde naast haar neer en keek bezorgd naar haar bewegingloze lichaam. 'Diva,' zei hij zacht. Hij plaatste een hand op haar kop en keek in haar felblauwe ogen.

Diva`s ogen flitste naar Master Savador toen ze zijn hand voelde. Haar eerste reactie was een laag gegrom en ze schoof naar achteren zodat ze met haar staart een boom in splinters sloeg. Een paar splinters bleven vaststeken in haar staart maar Diva voelde er weinig van dankzij de leerachtige huid die haar beschermde. Toen Diva op wou staan zakte ze weer in vanwege de pijn aan haar vleugel die de bliksem veroorzaakt had. Toch bleef ze op enig afstand van Master Savador liggen.

Savador haalde zijn hand niet weg toen hij het lage gegrom hoorden. Ook bleef hij stilzitten toen Diva met haar staart een boom in splinters sloeg. Hij voelde een aantal splinters tegen de zijn wang tikken maar negeerde het. Hij keek zwijgend toe hoe ze op probeerde te staan en vervolgens weer inzakte. 'Schaam je niet voor me, Diva,' zei Savador zacht. 'Ik hou van je, dus wees niet bang.'
Hij merkte hoe Diva op een afstandje van hem bleef liggen. Hij kroop door de modder weer dichter bij haar toe, de hevige pijn en druk in zijn knie negerend. Zijn broek zag nu helemaal bruin van de modder. Naast Diva bleef Savador zitten, hij wilde immers niet van haar zijde wijken.

Schuw keek Diva naar Master Savador die steeds dichterbij kwam. Hoe kon hij ooit van haar houden als ze zo als dit was? Ze was geen wezen, ze was meer een wapen. Ze verdiende zijn liefde niet. Haar ogen keken hem recht aan. Als Savador dat zelf niet inzag dan moest Diva hem dat duidelijk maken. Met haar staart sloeg ze hem tegen een boom aan met een luidde grom. Afwachtend keek ze naar wat hij ging doen.

(Ben weg. Een vriendin is jarig)

Savador zag hoe schuw Diva naar hem keek en glimlachte zwakjes om haar gerust te stellen. Hij wilde net een tweede hand op haar kop plaatsen toen hij door haar staart volop in zijn maag werd gemept en werd weggeslagen. Hij sloeg tegen een boom aan en zakte op de grond in elkaar. Even bleef hij zo liggen, maar hij kwam al gauw weer overeind. Savador drukte met een pijnlijk gezicht een hand tegen zijn buik. Uit zijn mondhoek liep een dun straaltje bloed en hij had ook het gevoel alsof hij moest overgeven. Toch hield het hem er niet weer tegen om terug naar Diva te kruipen. Langzaam kwam hij door de modder vooruit. Vlak naast Diva ging Savador op zijn buik liggen en plaatste opnieuw een hand op haar kop. 'Het is oké, Diva,' bracht hij buiten adem uit. Door zijn natte lokken die zijn halve gezicht bedekte keek hij haar glimlachend aan.

(Gefeliciteerd.)

Hoe kon hij glimlachen?! Diva had hem net bijna vermoord en hij glimlachte! Nu deed ze er niets tegen het feit dat hij zijn hand op haar kop legde. Ze sloot haar ogen even en opende ze daarna weer half. Er kwam ditmaal geen laag gegrom uit haar keel. Ze bleef Master Savador aankijken. Meer deed ze niet meer. Het enigste wat ze verder nog deed was wat meer gaan liggen en haar spieren ontspande zich.

Savadors hand gleed van Diva's kop en viel met een spattend geluid neer in de modder. Zijn ogen waren gesloten. Die klap in zijn maag was hem teveel geworden; hij was bewusteloos. De regen daalde nog altijd neer en zorgde ervoor dat zijn kleren aan zijn lichaam kleefde, maar hij was zich niet meer bewust van de nattigheid en het dreigende gerommel in de lucht. Ook niet van Diva die nu de gelegenheid had om alles met hem te kunnen doen.

Diva opende haar ogen weer toen ze Master Savador`s hand niet langer voelde. Ze zag dat hij nu bewusteloos was. En ze wist dat dit haar schuld was. Ze had hem nooit tegen die boom aan moeten slaan. Diva voelde de tranen opkomen die op de grond stuk vielen als glanzende helderblauwe kristallen. Voorzichtig en zonder hem pijn te doen trok Diva Master Savador iets meer naar zich toe. Haar gezonde vleugel spande ze een beetje als dak boven hem om bescherming te bieden tegen de regen en de kou. Met een bezorgde blik in haar ogen keek Diva naar Master Savador. Zo af en toe duwde ze zachtjes tegen hem. Alsof hij haar gewoon aan het pesten was en elk moment weer met een breede grijns zijn ogen open kon doen.

Savador werd door de modder dichter naar Diva toegeschoven maar merkte het niet. Het was alsof hij in een diepe slaap verzonken was en zich niet bewust was van de dingen om zich heen. Zijn halve gezicht was met modder bedekt, evenals zijn kleding en haren. Hij bewoog zachtjes mee iedere keer als Diva hem zacht duwde maar kwam niet terug bij zinnen. Savador was niet boos dat ze hem dit had aangedaan. Van alle mensen was Diva de enige die hem dat mocht aandoen.

Diva legde haar kop op haar voorpoten en keek naar Savador. Ze sloot haar ogen even. Ze opende ze pas weer toen ze een paar lokken haar langs haar gezicht voelde vallen. Langzaam veranderde Diva terug naar hoe haar menselijke gedaante was. Uiteindelijk was Diva weer, voor zover dat kon, normaal. Haar jurk was wel gescheurd en Diva`s benen vertoonde de wonden van de spliters terwijl ze op een van haar schouderbladen de wond van haar vleugel droeg. Diva kroop voorzichtig, weer wennend aan haar kleinere lichaam, naar Master Savador. Ze veegde zo veel mogelijk modder en haren uit zijn gezicht. Ze wist niet goed wat ze nu moest. Misschien zou het genezende lied een beetje helpen. Proberen kon in elk geval geen kwaad. Zachtjes begon Diva te zingen.

https://www.youtube.com/watch?v=c3IzeHStfrA

Savador voelde hoe de klanken van Diva's lied tot hem doordrongen en hem langzaam weer bij bewustzijn brachten. Hij opende zijn ogen half en zag alles in eerste instantie wazig, alsof hij door een ruit met condens keek. Hij zag druppels op zijn gezicht neerdalen en besefte even later dat hij buiten in de stromende regen lag. Hij draaide zijn hoofd wat naar rechts en zag een vage omtrek van een persoon. Alleen uit de felblauwe ogen kon hij opmaken dat het Diva was. Savador glimlachte zwakjes toen hij merkte dat ze niet langer meer een monsterlijke vorm had. Hij probeerde rechtop te zitten maar was nog niet helemaal op krachten. Daarbij leek het alsof zijn spieren bevroren waren. Hij ging met zijn hoofd weer terug in de modder liggen terwijl in zijn hoofd alles weer bij hem terugkwam wat er van tevoren was gebeurd.

Diva voelde zich opgelucht toen ze zag dat Master Savador zijn ogen weer opende al was het maar half. Langzaam schuifelde Diva nog iets dichterbij en legde ze zachtjes Master Savador`s hoofd op haar schoot. Ze bleef zachtjes neurien terwijl ze hem ondertussen doelloos door zijn zwarte lokken streek. Ze kon enkel wachten en hopen dat hij genoeg krachten zou kunnen opbouwen.

Savador voelde hoe Diva zijn hoofd op haar schoot legde en hoe ze hem door zijn haren streek. Hij sloot zwak glimlachend zijn ogen en luisterde naar haar geneurie, dat hem op de een of andere manier tot rust bracht. Tegelijkertijd voelde hij zijn spieren weer wat opwarmen, al was voelde hij ijskoud aan. Savador opende zijn ogen weer en keek naar Diva's gezicht boven zijn hoofd. 'Dank je, Diva,' zei hij zacht.

Diva stopte met neurien zodra ze Master Savador`s stem hoorde. Ze keek hem aan. ''Dat is het minste dat ik voor U kon doen'' zei ze zachtjes. Langzaamaan begon de regen op te houden. Het miezerde nu nog een beetje na maar zo her en der begon de zon door de donkere wolken te breken en zette sommige plekken in een zacht schemerlicht. Diva keek er even naar. Zelf had ze het behoorlijk koud van het zitten in de regen. Wat dat betrefd was die leerachtige huid een goede bescherming geweest tegen pijn en kou.

Savador merkte dat de regen minder werd en ging overeind zitten. Hij zag dat hij in de modder had gelegen. Met de rug van zijn hand veegde hij de bloedvegen van zijn mondhoek en draaide zich grijnzend om naar Diva. Hij schuifelde dichter naar haar toe en omhelsde haar. 'Imeth heeft vast je oorbel,' zei hij zacht tijdens zijn omhelzing. 'Wat is hij toch ook een idioot. Je had wel dood kunnen zijn.'
Savadors blik gleed even naar de wond op Diva's schouderblad. Hij liet haar weer voorzichtig los maar leunde nog steeds met zijn lichaam tegen het hare. Over zijn eigen verwondingen sprak hij liever niet. Diva was voor hem veel belangrijker.

''Imeth probeerde U alleen iets duidelijk te maken. Toen hij het niet in woorden kon uitleggen kon hij niets anders dan het U laten zien. Daarbij moet ik hier ooit mee leren omgaan. Het blijft een deel van mijn magie'' zei Diva zacht maar toonloos. ''Maar U heeft nu meer verpleging nodig dan ik. Alstublieft ga naar een van die doktoren. Die weten meer wat ze doen dan ik'' zei ze zachtjes. Ze durfde haar zchouder niet al teveel te bewegen. De wond was haar heus wel opgevallen toen ze op handen en voeten naar Master Savador toe was gekropen.

Savadors gezicht betrok toen Diva het over Imeth in zijn ogen goed probeerde te praten. Hij grijnsde van oor tot oor toen ze over verpleging begon die hij nodig had. 'Jouw liefde is mijn verpleging. Dat is alles wat ik nodig heb,' zei hij zacht. 'Maar omdat jij het bent zal ik de ziekenzaal wel bezoeken. Al zal mijn behandeling daar niet echt lang duren. Ik kom weer letterlijk op been.'
Savador had niet veel zin om Mèadraid en Hatori te bezoeken. Bovendien wist hij niet of Donovan nog op de ziekenzaal lag. Hij zou het er maar op moeten wagen, meer voor Diva dan voor zichzelf. 'Je bent er zelf anders ook niet goed aan toe, Diva,' zei Savador met een peinzende blik op haar schouderbladwond.

''Maakt U zich nu maar geen zorgen om mij. Ik beloof dat ik me ook zal laten verplegen'' zei Diva zacht. Ze omhelsde Master Savador even met een arm. De arm die het dichtst bij haar gewonde schouder zat liet ze slap langs haar lichaam hangen. ''Het spijt me dat U me zo heeft moeten zien'' fluisterde ze zacht.

'Diva, Diva,' zei Savador hoofdschuddend. Hij nam haar gezicht in zijn handen en grijnsde zwakjes. 'Monster of niet, van binnen zul je altijd de Diva blijven waar ik van hou.'
Hij leunde voorzichtig op Diva's schouder en kwam weer langzaam overeind. Hij stak zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen. 'Zullen we de ziekenzaal maar bezoeken dan?' vroeg hij grijnzend.

Diva keek Master Savador recht aan. Dat moest ze wel zolang hij haar hoofd in zijn handen had. Ze glimlachte zachtjes. Ze gloeide warm vanbinnen. Dat Savador toch van haar kon houden ondanks wat ze was zorgde ervoor dat ze zich veillig bij hem voelde. Met haar gezonde arm en hand pakte ze de hand van Master Savador beet en liet hem helpen haar overeind te trekken.

Savador trok Diva overeind en legde vervolgens een arm om haar middel. Ondanks de kou en de viezigheid voelde hij zich opgelucht, vooral om het feit dat Diva nog altijd van hem hield. Hij baande zich langzaam en mankend een weg door de modder en de regenplassen terug naar de Academy. In zijn ene hand hield hij zijn kruk stevig beet en zijn andere lag nog steeds om Diva's middel.

Diva grinnikte even zachtjes. ''Ze zullen wel raar opkijken als ze ons zo aan zien komen'' grinnikte ze zachtjes doelend op Hatori en Mèadraid. Met Savador`s arm zo om haar middel voelde ze zich veillig bij hem. Ze wist dat hij haar altijd zou beschermen. Dat voelde voor Diva nu een beetje als een overwinning op Imeth. Toch dacht ze niet dat haar neef het hierbij zou laten zitten.

PROFILE MAGICIAN

» Een tijdje op mezelf.

Ontsnappen aan mezelf.

Ontsnappen aan mezelf.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen