Hij had zich lichtelijk zorgen gemaakt, verwachtte Marina ieder moment van de dag aan de deur, spitste zijn oren wanneer de naam van zijn leermeester viel. Het was te lang geleden sinds de laatste keer dat Savador iets van Deshas vernomen of iets van hem zelf gehoord had. Ook miste hij de trainingen en de reizen naar het Rijk dat later van hem zou zijn. Zijn training als opvolger kon immers toch niet zomaar verworpen worden? Het waren vooral om die redenen dat Savador kordaat besloten had om eens persoonlijk langs te gaan. Wie weet was er wel iets gebeurd. Een lange zwarte mantel had hij om zijn schouders geslagen en hij kon tegenwoordig de deur niet meer uit zonder zijn steunstok, waarvan de handgreep een zilveren slangenkop was. Met zijn rug en overige botten en gewrichten ging het iedere dag ook een stukje slechter. Savador vertikte het stiekem nog steeds om er een onderzoek op te laten verrichten, het was gewoon niet zijn ding. Daarbij was hij ook stronteigenwijs.
Met een volle wijnfles aan pure Shadraanse wijn in zijn ene hand, half verborgen onder de mantel, werkte hij zich benend maar altijd nog moeilijker lopend dan normaal een weg door de Toren richting Dorchadas. Hij streek een paar sluike lokken achter zijn oren toen hij voor de deur stond. 'Deshas?' verkondigde Savador zijn aanwezigheid. Hij klopte met zijn knokkels een paar keer op het hout van de deur en wachtte roerloos op antwoord.

Deshas zat zwijgend in zijn bibliotheek. Om hem heen lagen stapels boeken. Sommige opengeslagen, anderen verspreid over de vloer en weer anderen juist netjes opgestapeld. Maar bijna elk boek lag in de kamer. Op een enkeling na stond er niets meer in de grote kasten. Zacht mompelend tegen stemmen die voor de buitenwereld niet te horen waren bladerde Deshas een boek door dat voor hem op schoot lag. Als een schichtig dier schoot zijn hoofd met een ruk op toen hij op de deur hoorde kloppen en even later een stem hoorde. Voor een moment bleef hij versteend zitten. Maar toen hij de voetstappen van Marina hoorde gooide hij alle boeken die het opstaan belemmerde van zijn schoot. Hij kon niet voorkomen dat Marina eerder bij de deur was en open deed. Niet zo heel ver. Net genoeg voor haar om Savador te kunnen zien. 'Heer Deshas voelt zich niet goed ben ik bang. Hij kan nu echt geen bezoek gebruiken. Misschien wilt u later terugkomen?' vroeg ze zacht aan Savador. Ondertussen was Deshas naar de deurpost van zijn studeerkamer gestrompeld met slapende benen. Hij steunde tegen de deurpost aan terwijl hij naar Marina keek. Ze blokkeerde de deur waardoor hij Savador niet kon zien. 'Marina, wie is dat?' weerklonk zijn schorre stem terwijl hij zichzelf, struikelend over bijna alles wat zich in de woonkamer bevond, naar de deur sleepte. Nu moest Marina wel aan de kant zodat de deur iets verder open ging en Deshas Savador nu wel kon zien. Deshas zelf zag er niet bepaald gezond uit. Het leek erop dat hij in geen dagen fatsoenlijk gegeten, geslapen of zich geschoren had. Op zijn kin en wagen waren duidelijk de donkere haartjes van een verse baardgroei te herkennen. Zijn haar was in de tussentijd wat gegroeid waardoor het nu tot aan zijn middel reikte maar ook dat zag er verfomfaait uit. Met donkere wallen onder zijn ogen keek hij naar Savador alsof hij de man vandaag voor het eerst pas zag. Het duurde even voordat er een klik gemaakt werd en Deshas weer bij zinnen scheen te zijn. 'Savador? Wat doe jij hier?' vroeg hij met zijn rauwe en schorre stem.

De bleke hand waarmee hij klopte had hij weer op de massieve zilveren slangenkop geplaatst, steunde op de stok terwijl hij afwachtend naar de deur keek. In zijn andere hand hield hij nog altijd de fles aan Shadraanse rode wijn half verborgen onder zijn mantel; het was een klein geschenk voor Deshas, misschien ook om samen van te genieten. Niet veel later ging de deur open en moest Savador direct omlaag kijken. Zoals bijna gebruikelijk was deed Marina open, maar hij voelde dat er iets mis was al vanaf het moment dat de donkere kamer achter haar onthuld werd. Marina sprak met haar zachte stem: 'Heer Deshas voelt zich niet goed ben ik bang. Hij kan nu echt geen bezoek gebruiken. Misschien wilt u later terugkomen?'
Zijn slangachtige ogen hadden zich nog steeds gevestigd op de ruimte achter haar. Hij dacht toch echt een glimp van iets of iemand op te vangen. Deshas?
Langzaam gleed zijn blik weer naar beneden en maakte zich priemend vast in Marina's ogen. 'Nee, dat wil ik niet,' reageerde Savador simpel. Hij was toch niet helemaal met zijn pijnlijke gewrichten naar hier geschuifeld met een presentje en in de hoop zijn leermeester te kunnen zien om daarna weer weggestuurd te worden?
Er klonk geschuifel en zacht geschraap in Dorchadas. Savador probeerde de oorzaak ervan te kunnen achterhalen, maar Marina ontnam zijn volledige zicht. Hij schrok er lichtelijk van toen hij Deshas' stem kon herkennen, die met een onbekende rauwheid plotseling de stilte verbrak en de kamer vulde. 'Deshas?' sprak hij weifelend. Opnieuw een hoop geluiden door de kamer, en het duurde niet lang of hij zag zijn leermeester na een lange tijd weer onder ogen doordat Marina eindelijk aan de kant ging. Echt fit zag hij er niet bepaald uit; Deshas strompelde bijna net zo erg als hij zonder steunstok, had flink gegroeid haar en wallen onder zijn ogen en oogde alsof hij zich in geen dagen meer geschoren had. Niet dat Savador zichzelf fit kon noemen; de afgelopen tijd zag hij er alles behalve stralend uit. Met name door zijn verergerde lichaamsklachten, de echtscheiding met Diva die hij in werking wilde zetten, het opvoeden van twee kinderen als alleenstaande ouder en het gedoe met het Shadraanse relatiebureau voor een nieuwe moeder voor zijn kinderen en waar hij met de eerste best passende vrouw binnenkort zijn eerste afspraak had terwijl hij haar niet eens kende. Op z'n minst zou ze van ongeveer dezelfde leeftijd zijn.
'Savador? Wat doe jij hier?' Deshas' stem klonk nog steeds rauw en schor, hij herkende hem zo amper. 'Wat ik hier doe?' vroeg Savador zacht, zijn blik nog steeds geïntrigeerd gericht op Deshas' onverzorgde uiterlijk. 'Ik wilde even langskomen. Kijken of het wel goed met je gaat. Je hebt al zolang niets van je laten horen.' Hij bleef hem nog even ondoorbroken aanstaren maar liet zijn blik toen doorglijden naar enige stoelen of een comfortabele bank. 'Kom, laten we eerst gaan zitten. Ik kan niet te lang blijven staan,' opperde Savador waarna hij een veelzeggende blik op zijn steunstok wierp, die zorgde voor de steun van zijn brose rug en overige botten en gewrichten.