Het was alweer even geleden dat Delaija hier geweest was. Ze opende de deur van de lerarenkamer, in verwachting niks nieuws te zien. Alles stond er nog zoals ze het verlaten had. Toch voelde het weer fijn om hier te zijn. Hier kon ze op haar gemak haar lessen voorbereiden en eventueel een conversatie met een andere leraar starten. Delaija nam plaats op een stoel en legde haar hoofd even tussen haar handen, terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef. Haar lessen werden steeds moeilijker om voor te bereiden, al had ze geen idee hoe dat kwam. Ze wreef over haar buik, die pijn deed. Misschien moest ze straks maar vroeg gaan slapen of zo. Delaija dacht er niet langer over na en liep naar het koffieapparaat. Ze startte die en maakte koffie voor zichzelf, waar ze melk en suiker in deed. De sterke smaak van koffie kwam als geroepen in haar mond, maar de hitte was iets minder fijn. Tranen sprongen in Delaija's ogen, waardoor ze zich realiseerde dat ze eerst moest blazen. Hoe ver een mens in gedachte kon zijn... Ze dacht even aan haar broer. Ze probeerde niet meer na te denken, maar het bleef haar steken. Als ze er nou met iemand over kon praten, maar dat deed ze niet. En eigenlijk wou ze het ook niet. Het was al erg genoeg dat sommige leerlingen een vermoeden hadden dat er iets was, zoals Mitsu. Delaija nam nog een slok en besloot om haar gedachten te blokkeren, of in elk geval aan iets anders te denken. Een stapeltje papieren kwamen tevoorschijn uit Delaija's tas en Delaija begon met nakijken. Sommige rode strepen, sommige rode beschrijvingen en vaak groene beschrijvingen. Het werkte. Nu ze eenmaal bezig was met haar werk, kon ze zich er ook volledig op concentreren. Met af en toe een slokje was het plaatje compleet. Delaija stopte de werkbladeren weer terug en keek even peinzend uit het raam, weer diep in gedachten verzonken.

Heerlijk om hier te zijn, al was ze hier nog niet zo lang. Het zonnetje scheen volop, wat haar altijd goed deed. Malaika liep met een grote glimlach op haar gezicht de lerarenkamer binnen. Ze was vanochtend pas aangekomen, had haar spullen gedumpt en was eerst een rondje over het terrein gaan doen. Waarom zou ze eerst haar spullen uitpakken terwijl ze ook van de zon en de buitenlucht kon genieten? Dat kon midden in de nacht ook nog, met al dat duister. Het had totaal geen zin om dit heerlijke weer te missen alleen maar voor wat spullen die ze nu toch niet nodig had. 'Goedemiddag,' zei ze vrolijk, eigenlijk niet eens wetend of er wel iemand in de lerarenkamer zat. Ach, als er iemand zat zou diegene wel antwoorden. Aangezien ze nog geen lessen had gehad, had Malaika geen nakijkwerk of wat dan ook. Mooi, daar zou ze later pas last van krijgen. Trouwens, last, ze deed het graag, vooral als ze de leerlingen daardoor een lach op hun gezicht kon bezorgen. Jayanti en Jivu waren nog op Puffoon, of misschien waren ze al ergens anders naartoe. Ach, ze zou wel briefcontact met ze houden en zien hoe het ze verging. Je moest het leven leven zoals het kwam en niet eindeloos gaan plannen! Ze liep lichtvoetig naar de koffie-automaat, liet het ding een espresso uitspugen en ging zitten, een stoel verder dan de vrouw die er ook zat. Wie zou het zijn? Ze was ingespannen bezig met nakijken, dus besloot Malaika haar nog niet te storen. Dat kon altijd nog, niet?

Delaija schrok op van een stem. Toen de deur open en dicht ging, keek ze pas op. Het was een vrouw die zij niet kende. Een nieuwe lerares misschien? Dan moest Delaija haar maar eens op haar gemak stellen! 'Goedemiddag,' beantwoordde Delaija vrolijk haar groet, met een knikje. Haar groene ogen keken naar de vrouw, terwijl ze een goede beleefde zin kon bedenken om een conversatie te starten. 'Bent u nieuw hier om les te geven?' vroeg ze, terwijl ze de vrouw vriendelijk aankeek. Zelf had ze op haar eerste dag een beetje zenuwen gehad, maar het wende hier eigenlijk vrij langzaam. Delaija keek naar de vrouw. 'Wat is uw naam?' was haar vraag, terwijl ze met een schuin hoofd naar de vrouw keek. Ze had lange bruine haren. (?) En een engelengezichtje. Delaija keek rustig naar de vrouw. Waar zou ze les in geven? Delaija besloot dàt maar niet te vragen. Was dat niet een beetje onbeleefd? Delaija keek af en toe uit het raam, maar was nog wel voldoende aanwezig om de antwoorden van de vrouw te horen. Ze keek op naar de vrouw. Om de vrouw er bewust van te laten zijn dat Delaija mee luisterde, knikte ze af en toe. Toen ze naar buiten keek, merkte ze op dat het een hele mooie dag was. Delaija glimlachte naar de vrouw. 'Wel, ik wens u alvast veel succes.' Delaija stond op en liep naar het koffieapparaat. Ze pakte de espresso van de vrouw weg en zette die bij de vrouw neer. Misschien was ze het vergeten? Zij deed dat ook soms. Op de koffieapparaat duwen en dan weglopen. Ze liet het kopje vollopen en zette die bij haarzelf neer, waarna ze ging zitten.

Malaika wilde haar koffie pakken, maar zag dat ze die niet meehad. De vrouw beantwoordde vrolijk haar groet, zo nodig was het nakijkwerk dus ook niet. Dat leidde haar even af van de koffie. Fijn, er waren hier collega's die interesse toonden in een nieuw gezicht. Gezellig! Malaika keek opzij, naar de vrouw die een vraag stelde. Ze had diepbruin haar en mooie, groene ogen. Wat voor element zou zij beheersen? Dat kon ze altijd nog vragen. Malaika knikte bij haar vraag, met een vrolijke glimlach op haar gezicht. 'Dat klopt, ik ben net aangekomen. Malaika, aangenaam,' zei ze, terwijl ze haar hand uitstak naar de vrouw. Leek haar wel zo beleefd. 'En u bent? Nou ja, je hoeft geen u te zeggen hoor, dan voel ik me zo oud,' glimlachte Malaika, ook omdat ze nu zo'n standaard opmerking maakte. 'Ik ben hier om Lichtmagie te leren aan de kinderen hier,' vertelde ze nog even erbij, omdat de vrouw dat vast wel wilde weten. 'O, bedankt! Ik ben af en toe ook zo'n warhoofd,' lachte Malaika, terwijl ze de espresso oppakte en haar handen eromheen sloot. Zo warm was het nu ook weer niet. 'Bedankt. Ik hoop dat de leerlingen hier niet te erg zijn,' glimlachte Malaika. Ze had er wel vertrouwen in dat het hier goed ging komen, maar toch, ze zou eerst aan alles moeten wennen en dat kostte nu eenmaal tijd. Altijd optimistisch blijven! Malaika strekte haar armen even uit, naar voren, daar had ze even behoefte aan. Daarna streek ze haar lichtbruine haren uit haar gezicht en leunde wat achterover in de stoel. Een comfortabele lerarenkamer, dat was al een pluspunt!

Delaija schoot in de lach. Ze nam de hand aan en wiebelde die even op en neer, aangezien ze soms nogal een ferme handdruk durfde te hebben. Ze keek glimlachend naar de vrouw, haar collega, Malaika. Opnieuw lachte Delaija een melodieuze, hoge lach. 'Welnee joh, af en toe met kauwgumpjes en papiertjes tegen je hoofd smijten, maar verder zijn ze erg braaf,' zei ze, terwijl haar fonkelende ogen naar Malaika opkeken. Je kon zo zien dat het een grapje was. 'Nee hoor, ze zijn erg aardig. Het zal je verwonderen. Alleen sommige leerlingen staan meer op je hulp dan anderen, maar dat is het dan ook. Dat maakt het vak trouwens extra leuk,' zei ze, terwijl ze Malaika even aankeek en af en toe weer iets nakeek. 'Ik geef trouwens les in aardmagie,' zei Delaija glimlachend. Eigenlijk kon je dat aan de kleur van haar haren zien en aan het feit dat ze op blote voeten liep, alhoewel ze betwijfelde of Malaika dit gezien had. Toen Delaija eindelijk klaar was met nakijken, zorgde ze dat de stapel een nette stapel werd en stopte het weg in haar tas. Ze keek naar Malaika. 'Geloof me, het wendt hier allemaal heel snel,' zei Delaija, terwijl ze vriendelijk knikte naar Malaika en toen een slokje van haar koffie nam. 'Hier vind ik het altijd het fijnst om te ontspannen, mede dankzij de stoelen,' zei Delaija's melodieuze stem, terwijl ze in de lach schoot.

(Wat heb ik toch met 'melodieus'? xD)

[Mooi woord :3]

Delaija moest lachen, iets wat de lach op Malaika's gezicht breder maakte. Twee optimisten betekende twee halfvolle glazen en dat was een vol glas, niet? Kijk, zij was een leuke collega! 'Oh, als ze alleen dat doen komt het helemaal goed,' grinnikte Malaika vrolijk. Het was duidelijk in Delaija's ogen te zien dat ze een grapje maakte, iets wat Malaika's humeur er nog eens op vooruit deed gaan. Ze hield van vrolijkheid. Haar familie zei wel eens dat ze erop leefde en misschien was dat ook wel zo. 'Precies. Ik ben hier tenslotte om leerlingen te helpen,' stemde Malaika met de vrouw in. Anders hoefde je hier ook niets te doen. Ze knikte toen Delaija vertelde dat ze doceerde in Aardemagie. Licht en Aarde waren niet ontzettend tegenovergesteld, wat misschien wel verklaarde dat ze direct met haar op kon schieten. Het element paste bij haar groene ogen en bruine haren. 'O, aardmagie! Ook zo'n geweldig vak, dat heb ik vroeger nog gehad,' lachte Malaika. Nou ja, vroeger.. Ze was pas 28, dus zo lang was het niet geleden. Toch leek het een eeuwigheid van haar weggedreven te zijn op de stroom van de tijd. Ze zag dat Delaija haar nakijkwerk af had. 'Hebben ze het een beetje goed gedaan?' vroeg ze, nog steeds in een bui voor grapjes. Delaija was het met haar eens over de stoelen. 'Ja, ze zorgen hier goed voor ons,' lachte Malaika. 'Maar ik vroeg me af, kun je wat uitleggen over belangrijke regels en dingen die ik niet mag missen? Ik ben vanochtend pas aangekomen hier,' lichtte ze toe.

Delaija schoot in de lach. 'Hmm... Ja... Allemaal nog net op het randje hoor,' zei Delaija vrolijk, terwijl ze Malaika aankeek en toen in de lach schoot. Tja... Malaika en haar bij elkaar, dat was misschien iets te veel humor gevraagd. Delaija kon het nauwelijks schelen of mensen er last van hadden of niet. Malaika en zij leken het leuk te vinden en daar ging het om. Ze keek naar Malaika en trok een wenkbrauw op, wat wou zeggen dat ze nadacht. 'Je moet je tanden elke morgen heel goed poetsen. Die regel is vooral heel belangrijk,' zei Delaija, terwijl ze in de lach schoot. 'Oké, even serieus dus,' zei ze, terwijl ze Malaika even aankeek. 'Uh... Om eerlijk te zijn, hier zijn ze niet zo heel streng en ik heb zelf ook niet echt iets meegekregen. Volgens mij moet je, als je een afwezigheid van vooraf weet, dat even melden bij Savador, maar dat weet ik niet zeker,' zei Delaija, met een diepe frons van het denken. 'Ik zou het echt niet weten. Je komt er waarschijnlijk vanzelf achter. En tussen jou en mij gesproken,' zei Delaija, terwijl ze dichter naar Malaika boog. 'Als je één keer schreeuwt tegen je leerlingen, maakt dat niet uit. Je moet Savador maar is horen als hij les geeft, die doet niks anders,' zei Delaija, waarna ze zich weer terug boog. Ze had het wel over haar baas, maar het was Delaija al aan verschillende dingen opgemerkt dat Savador nu niet bepaald aardig was. Dat vormde voor haar niet zo'n groot probleem, aangezien ze toch niet veel contact met hem moest hebben, gelukkig. Delaija boog zich weer terug en keek naar Malaika.

Malaika grijnsde naar Delaija, die nog een grapje maakte over de toetsen. 'Ach, dat kan niet eens als je een goede lerares bent en ik geloof dat jij dat wel bent,' lachte Malaika. Delaija zag eruit als iemand die haar vak serieus nam en haar best deed de kinderen wat bij te brengen. Mooi toch? Dat was wat dit vak vereiste; geen loltrappende leerkrachten maar serieuze en behulpzame mensen die hun hart in hun werk wilden leggen. Waarom nam ze nu precies dezelfde woorden als die haar zus Jayanti gebruikt had om haar te beschrijven? Zat in de familie zeker. Malaika grijnsde haar tanden bloot naar Delaija. 'Daar kan ik me wel aan houden,' lachte ze. Straks kreeg ze nog de slappe lach! Gelukkig waren er geen andere leerkrachten hier, anders maakte ze direct een vage indruk. Malaika probeerde een pokerface te trekken, al moest ze dat na een tijdje weer opgeven. Afwezigheid melden, genoteerd. 'Dat is goed, ik ben dol op ontdekken!' deelde Malaika mee. Regels ontdekken, zolang ze voorzichtig deed kwam het wel goed. Delaija boog zich nu naar haar toe, voor iets meer serieus. Een kleine lach krulde opnieuw om haar lippen. Ze wilde die man wel eens ontmoeten. 'Gezellige man, dan,' merkte ze op. Hoe zou hij zijn? Geen idee, maar ze zou hem vast nog wel eens tegenkomen. Delaija leunde weer terug. 'Ik zal er rekening mee houden,' beloofde Malaika. Ze kon in ieder geval zeggen dat ze een vriendin gemaakt had, niet? 'En de andere leraren? Zou ik daarmee op kunnen schieten?' vroeg ze, nieuwsgierig naar haar collega's. Kijk, als je de kans had moest je wel zoveel mogelijk uit proberen te vissen!

'Ik hoorde mijn naam?'
Het vrolijke gesprek tussen de twee dames werd ruw onderbroken door een onheilspellende en alles behalve opgewekte stem. Savador stond roerloos in de deuropening van de lerarenkamer. Hoelang hij daar al gestaan had was niet bekend. Zijn goudkleurige slangachtige ogen gleden priemend van het ene gezicht naar het ander. Eén van de vrouwen herkende hij als Delaija - lerares aardemagie, met haar had hij nooit echt veel contact gehad. De ander kende hij niet van gezicht, waarschijnlijk wel bij naam. Als hij het goed had was dat Malaika, de nieuwe lerares lichtmagie die hij in dienst genomen had. Aan Savadors bleke gelaat was te zien dat hij er niet echt vrolijker op werd dat de twee dames over hem zaten te smoezen. Alsof hij de indruk wilde wekken dat hij het niet gehoord had sloot hij zacht te deur achter zich en liep met een stapel dossiers en mappen onder zijn arm langs de tafel waar Delaija en Malaika aan zaten. Zijn lange zwarte lokken deinden zachtjes mee bij iedere stap, tot hij bij één van de lage kasten tegen de wand stilstond en nu met zijn rug naar de twee stond toegekeerd. Kennelijk konden ze het maar wat goed met elkaar vinden. Zwijgend trok hij één van de lades open waar een label opstond met zijn naam. Daarin zaten al zijn spullen; van nakijkwerk tot mappen met tijdschema's. Over het algemeen was zijn humeur al nurksig door dat walgelijke zonnige weer, als volbloed Shadraan zat hij daar niet echt op te wachten. 'Blijkbaar zijn we al op elkaar gesteld geraakt?' maakte Savador de veelzeggende, ietwat spottende opmerking over de steeds sterker opbouwende band tussen Delaija en Malaika zonder zich naar hen toe te draaien of ook maar aan te kijken.

'Ja hoor, ik denk het wel,' beantwoordde Delaija Malaika's vraag met een glimlach. Haar gevoel, haar vrolijke gevoel, werd ruw onderbroken door een ijskoude rilling toen ze opeens de stem van Savador hoorde. Haar blik schoot opzij, maar bleef neutraal. Hoelang hij daar al stond, was voor Delaija en Malaika een vraag. 'Ik zei haar net dat ze voor vragen, regels en info bij u kon gaan, Savador,' beantwoordde Delaija rustig zijn vraag, terwijl ze Malaika expres niet aankeek. Ze wist niet hoe Malaika op zo'n situatie reageerde en met één blik zou er al te veel gezegd zijn. Delaija knikte vriendelijk naar Savador en keek daarna Malaika even veelbetekenend aan. Delaija schoof haar stoel naar achter, dronk nog wat en zette de lege kom ergens neer, niet wetend waar. Daarvoor was ze veel te veel afgeleid. Ze keek naar Savador. Wàt had hij allemaal gehoord? Aan zijn norse blik te zien, àlles. Delaija's schouders trokken ongemakkelijk, maar Delaija hechte er geen aandacht aan. 'Alles goed, Savador?'

- Ik moet eten, sorry voor korte post! -

Een zachte maar toch dwingende stem was te horen. Malaika keek om, net als Delaija, die hem leek te herkennen. Wie was het? Ze voelde duidelijk dat hij van Shadra kwam, waarschijnlijk was hij echt een ontzettende tegenpool van haar. Die moest je ook hebben. Voordat ze iets terug kon zeggen, zorgde Delaija al voor een antwoord gebaseerd op de waarheid. Dit was dus Savador. Malaika hield haar pokerface intact en knikte. 'Inderdaad, ik vroeg me al af waar ik moest zijn voor de onmisbare regels,' bevestigde ze Delaija's opmerking. Ze keek even opzij, zag dat ze er wat ongemakkelijk uitzag. 'Ik kan het prima met Delaija hier vinden,' knikte ze daarna. Wat een vrolijk persoon was die Savador, zeg. Die had echt behoefte aan vakantie en een flinke portie zon! Malaika nam nog een slokje espresso, al was het best afgekoeld. Dat ging snel. Delaija vroeg hoe het met hem ging. Malaika nam aan dat hij wist wie ze was, omdat hij niets vroeg. Maar als hij echt de meest creepy collega op deze school was, dan waren de anderen waarschijnlijk wel aardig. Je moest toch met iemand ruzie hebben, anders was het zo saai! Malaika had nog steeds haar standaard vrolijke uitdrukking op haar gezicht, ondanks het feit dat haar nieuwe 'baas' zo ongeveer alles gehoord had en daar niet blij mee was. Nou, zij had niet veel belastends gezegd, ze had alleen maar gelachen, maar dat deed ze altijd. Gezellig! Ze zag dat Savador bij een soort postvakje stond. Misschien moest ze die met haar naam ook eens zoeken, dat was wel zo handig. Delaija vroeg al hoe het met hem ging, dus het leek haar overbodig dat ook te doen.

Zijn blik was traag van het ene gezicht naar de ander gegleden, de verticale dunne pupillen in zijn gouden slangachtige ogen versmalden zich tot smalle spleetjes. 'Werkelijk?' zei Savador zacht op Delaija's excuus en Malaika's zekere bevestiging. Hij had toch echt iets anders gehoord. Zonder er woorden over te breken was hij ze zonder nog een blik waardig te gunnen met benende passen doorgelopen naar het kastje tegen de wand, waar iedere leraar een eigen laatje had, en negeerde daarbij het vriendelijke knikje van Delaija. Zwijgend wierp hij een snelle blik over zijn schouder richting Malaika toen ze instemde op zijn woorden en van mening was dat ze het inderdaad prima met Delaija kon vinden. In plaats van daarop te antwoorden besloot hij op Delaija's vraag te antwoorden. Of alles goed ging.. naar zijn mening echt zo'n type vraag die je stelde als je je onzeker voelde tegenover een persoon die je niet goed kende, in andere ogen een soort excuus om weer wat aardigheid te werven. 'Oh ja, het gaat fantastisch,' kwam er niet al te veel later op een kalm monotoon toontje uit, met een ietwat sarcastische ondertoon in zijn stem. Hij stond nog steeds met zijn rug naar ze toe en leek wat mappen en papieren te ordenen. 'Mensen vinden het blijkbaar leuk me belachelijk te maken en ik ben zojuist achter een klein feit gekomen dat ze het ook een amuserende bezigheid vinden om over me achter mijn rug om te praten.. Maar daar trekken we ons niets van aan, wel dan dames?' Met een misleidende glimlach op zijn smalle lippen en een strakke uitdrukking op zijn bleke gelaat had Savador zich leunend tegen de kast naar zijn twee vrouwelijke collega's en werknemers omgedraaid, in zijn goudkleurige ogen die niet met zijn glimlach meegingen blikkerde felheid en lag een veelzeggende blik.

Het was in ieder geval met zekerheid vast te stellen dat er niets mis was met Savador's gehoor. Gelukkig had ze ook nog niet eens gezegd dat ook Norwood haar voor hem gewaarschuwd had. Hij moest wel een hele legende zijn, als hij de eerste was die genoemd werd als je naar eventuele struikelblokken of dingen om voor uit te kijken vroeg. Een heel toevallig verschijnsel, zeker. Savador begon iets met zijn mappen te doen en negeerde haar volledig. Nou, het was waar dat ze het gezegd had. Het was misschien niet alles van wat Delaija gezegd had, maar er zat een kern van waarheid in. Trouwens, hij wist vast wel dat mensen zo over hem praatten. Malaika slaagde erin niet in de lach te schieten om haar gedachten en dat ook niet op haar gezicht te laten zien, iets wat evengoed een doodvonnis had kunnen betekenen. Hij gaf nogal sarcastisch antwoord op Delaija's vraag en vuurde nog een vage opmerking af, die duidelijk liet merken dat hij meer wist dan hij eerder had laten blijken. Hij had zich omgedraaid en was nogal grappig aan het staren. Het was echt iets voor haar om op verkeerde momenten in de lach te schieten, wat nu gelukkig nog niet gebeurd was. 'Het bespreken van collega's schijnt goed te werken als een soort inburgering op een school,' meende Malaika. Wist zij veel wat ze kon verwachten. In ieder geval, andere leraren zouden ook nog aan bod komen. 'Maar u bent dus inderdaad degene waar ik moet zijn voor informatie en dergelijke?' Pokerface intact houden..

Mensen die achter zijn rug om over hem praatten, roddels creëerden die naderhand als een rap lopend vuurtje door heel de school gingen; hij kon niet zeggen dat hij het niet gewend was. Maar het leek dubbel zo erg als hij het zelf aan moest horen. Daar werd zijn kleinschalige vrolijkheid er niet bepaald veel beter op. Om de daders op heterdaad te kunnen betrappen, zoals in dit geval - waarschijnlijk was dat het enige lichtpuntje in zijn geval wat eraan vastzat. Niet dat hij er verder veel problemen van ging maken; het haatgehalte wanneer iemand zijn naam liet vallen was al zo hoog dat hij daar weinig aan kon veranderen. Negeren en absoluut zichzelf blijven, met zijn eigen hardhandige en strikte handelingen, was al wat hij er tegen kon beginnen. Savador had zich na zijn veelzeggende woorden met een smalende glimlach naar de twee vrouwen omgedraaid, zijn armen uit elkaar en achter zich steunend op het lage kastje; ergens benieuwd naar de reactie van zowel Delaija als Malaika nu hij ze zojuist indirect bij hun lurven had gepakt. Hij draaide zich het volgende moment even om, trok een glanzend schoon wijnglas uit een vitrinekast en plaatste dat op de tafel waarna hij zich weer omdraaide om op zoek te gaan naar het drinken zelf. Met een fles aan pure Shadraanse rode wijn in zijn handen draaide hij zich weer om en schonk zijn glas vol. Koffie of thee, zoals de meeste leraren pakten, nam hij nooit of te nimmer. Koffie vond hij walgelijk en de meeste theesoorten waren van Cassiaans recept - nog een planeet die hij haatte. 'Ook als dat gepaard gaat met.. spot, Miss Malaika?' reageerde Savador met een zachte stem op Malaika's woorden. In zijn oren een aardig excuus om haarzelf in een wip uit de nesten te werken. Maar ze kon maar beter niet te vroeg juichen. Zijn goudkleurige slangachtige ogen schoten tijdens het inschenken even kort naar Malaika na zijn woorden, moest zich daarna weer op zijn glas richten zodat hij de wijn er niet over goot. Zwijgend pakte hij vervolgens zijn glas met kalm gesloten ogen op, nipte even geluidloos aan de rand. Malaika stelde een vraag wat betreft informatie en dergelijke, maar Savador had besloten dat een eerste slok belangrijker was dan een antwoord op die vraag. 'Zeker,' luidde zijn reactie uiteindelijk. Met het aardig volle glas nog in een bleke hand schoof Savador een stoel naar achteren en zeeg er zacht kreunen onderdrukkend door zijn overbelaste rug langzaam op neer.

Savador draaide zich om en keek hen aan, met een indringende blik. Ergens in deze hele man moest toch wel een glimlach zitten, verborgen vrolijkheid of optimisme? Heel ver weggestopt waarschijnlijk en ze voelde zich niet de geroepen persoon om dat in hem naar boven te halen. Trouwens, dat zou haar sowieso niet lukken. Het enige wat ze kon doen was blijven lachen, geen enkel probleem, aangezien ze bijna nooit anders keek dan blij. Savador pakte een glas voor echte Shadraanse wijn, zoals op het etiket stond, iets wat zij niet te drinken vond. Alcohol onder schooltijd? Ze zou er maar niets over zeggen. Hij had er vast wel de één of andere uitzonderende regel op bedacht, dom was hij niet. Van je collega's moest je het hebben. Met spot? Oké, ze had wel een beetje gelachen, maar dit was voornamelijk nuttige informatie. De stem die nu zo zacht klonk kon dus ook tot een volume van heel wat meer decibels groeien. Interessant. 'Ik zou het niet weten! De mensen die over mij roddelen zwijgen meestal op tijd,' glimlachte ze. Spot werkte waarschijnlijk niet, maar als ze een beknopte bloemlezing ging geven over spot en hoe dat verschilde van wat zij en Delaija besproken hadden kwam ze er niet bepaald beter vanaf. Als Savador glimlachte betekende dat waarschijnlijk dat ze hem niet moest vertrouwen. Eerste werkdag, eerste indruk. Compleet verknald. Perfect. O, ze kon het toch nooit meer goedmaken, dus waarover zou ze zich zorgen maken? Malaika stond op en liep weer naar de koffieautomaat, voor een tweede bekertje koffie. Wat extra alertheid op een eerste dag was nooit verkeerd.

Norwood wreef over zijn nek. Het was weer eens een zware dag. En hij zat er niet op. Hij had nu pauze en dat scheelde. Norwood zelf glimlachte. Het was een prachtige dag. De zon scheen en wat kon er nou mis gaan. Norwood zijn ogen gingen ineens naar achter toen hij iemand zijn naam hoorde roepen. Norwood keek om en zag een eerste jaars leerling. Ze leek een zwakke bron van vuurmagie te bezitten. Ze keek nogal treurig. Norwood glimlachte vriendelijk en keek haar vriendelijk aan. De deur van de lerarenkamer zat zowat achter zijn rug nu en de deur was niet goed in de klink geklikt. Deze was op een kier komen te staan waardoor je goed kon horen wat er op de gang gezegd werd. Het meisje deed met trillende stem haar woord. Het klonk echter zacht waardoor alleen Norwood begreep wat ze zei en de lerarenkamer het als een zacht gemompel klonk. Norwood was daarentegen wat luider kwa stem en was daardoor goed te horen. "Ja daar heb je af en toe gelijk in, hij kan soms eng zijn. Maar Savador is ook niet meer de jongste, zijn leeftijd maakt hem al wat nukkiger dan hij van zichzelf al is. Maar dat is nou eenmaal Savador. Een norse vent. Maak je geen zorgen, het komt allemaal goed..." sprak hij kalm en glimlachte. Het meisje leek op te glunderen en rende toen weer glimlachend weg. Norwood knikte. Toch tevreden dat hij iemand blij had kunnen maken. Hij draaide zich naar de lerarenkamer. Niet doorhebbend dat de aanwezigen in de lerarenkamer met gemak meegeluisterd kon hebben. Norwood duwde de deur wat open en liep naar binnen. Toen hij zag dat Savador binnen zat moest hij even zich inhouden om zich niet voor zijn kop te slaan. Hij zag ook Malaika en Delaija. "Goedendag, dames..." sprak hij vriendelijk. Liep door naar de tafel om daar een kan met vruchtensap te pakken en een glas te vullen. Hij schoof de stoel naar achteren en bleef doodnuchter om het feit dat hij wat gezegd had over Savador dat Savador waarschijnlijk niet kon waarderen. Norwood dronk rustig een slok terwijl hij een krant pakte en deze voor hem neerlegde. "Zeg Savador, ik zat er aan te denken. Ik werk inmiddels 3 á 4 jaar hier. Wordt het niet eens tijd voor loonverhoging..." sprak Norwood kalmpjes en wachtte geduldig af op een reactie. Hij wist dat die kans zowat onmogelijk was. Norwood keek vanuit zijn ooghoeken kort naar de dames. Delaija wist waarschijnlijk dat Norwood tegen Savador in durfde te gaan. Ze had misschien zelfs vanuit een ander gedeelte van het gebouw een gevecht tussen hun twee gezien. Malaika wist dat waarschijnlijk niet. Norwood glimlachte rustig en sloeg de krant open. Wachtend op de hatelijke reactie of misschien gesnauw van Savador.

[Hey Saf, loop niet rood aan. Je weet dat wit en rood, roze geeft. En dat zou een roze kop betekennen voor Safferd XD.]

Vrijwel ongezien had Malaika al aardig het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald, maar Savador had zwijgzaam besloten er zich niet al te druk over te maken maar dit op een slimme manier aan te pakken. Wijn onder schooltijd? Ja - waarom ook niet? Het was niet dat zijn dubbele baan hem geen dubbele stress opleverde, integendeel. Zacht kreunend was hij wat onderuit gezakt op een stoel, blij dat hij zijn pijnlijke rug nu eindelijk eens wat rust kon gunnen. Op zijn bleke gelaat stond een smalende brede maar absoluut vreugdeloze grijns bij het horen van Malaika's woorden. Met diezelfde grijns en zijn ogen gesloten hief Savador zijn wijnglas elegant op, hield het aan zijn lippen. 'Zou u toch moeten weten, Miss Malaika,' zijn opnieuw spottende stem werd wat meer vergalmd doordat hij sprak met het glas nog aan zijn lippen. Kalmpjes nam hij eerst een slok voor hij verdersprak. 'Ik had het hier over de roddelaars zelf, niet over de slachtoffers. Daarbij is het maar wat jammer dat bepaalde bronnen niet op tijd kunnen zwijgen, wel dan?' Zijn grijns kreeg een triomfantelijk, haast arrogant tintje terwijl zijn slangachtige ogen betekenisvol van Malaika naar Delaija gleden en weer terug; alsof hij met die enkele blik wilde zeggen dat hij heus niet te dom was om geheimpjes die hem stiekem werden achterhouden niet in te kunnen zien. Wat dachten ze dat hij was - dom?
Vlak nadat Malaika was opgestaan om haar tweede kop koffie te zetten, kwam Savador ook van zijn plek door zich eerst met zichtbaar veel moeite uit zijn stoel omhoog te werken. Waarom verspilde hij zijn tijd nu eigenlijk bij deze twee roddelaars die ogenschijnlijk niet veel beters te doen hadden? Hij moest zijn benodigde spullen pakken en hier wegwezen, voor hij zich er nog kwaad over ging maken. Zwijgend liep hij met het wijnglas in zijn hand terug naar de lades van verschillende leraren, trok de zijne open om er even in te rommelen en er uiteindelijk een bruinige map uit te trekken. Met het ding in zijn handen draaide hij zich om terwijl hij het bekeek en tegelijkertijd aan zijn glas nipte. Hij bleef echter stokstijf midden in een beweging staan toen een bekende stem zijn oren bereikte en niet al te vriendelijke woorden over hem sprak: 'Ja daar heb je af en toe gelijk in, hij kan soms eng zijn. Maar Savador is ook niet meer de jongste, zijn leeftijd maakt hem al wat nukkiger dan hij van zichzelf al is. Maar dat is nou eenmaal Savador. Een norse vent. Maak je geen zorgen, het komt allemaal goed...'
De woorden schalden luid en duidelijk over de gang, gênant genoeg ook lekker goed hoorbaar in de lerarenkamer doordat de deur toevallig op een kiertje stond. Fijn, konden die twee mondvoorbijpratende scharrelkippen ook heerlijk meegenieten. Met verwijdde ogen en een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen staarde Savador roerloos voor zich uit terwijl er langzaam maar zeker een ziedende uitdrukking over zijn gelaat kroop, zijn smalle lippen daarbij zuur samengeperst en zijn wangen leken nog meer te zijn ingevallen dan gewoonlijk; hij wist niet wat hij hoorde. Norwood die zó over hem sprak. Die verachtelijke dunne spriet, die scheve schimmelstronk, die walgelijke stinkzwam! Wat dacht hij wel niet!
Langzaam kwam Savador uiteindelijk weer in beweging; hij liet het wijnglas dat hij nog tussen zijn lippen klemde langzaam zakken, liep met trage passen verder richting de tafel alsof het nooit gebeurd was. Alhoewel de woede duidelijk van zijn gezicht was af te lezen. In een halve draai, bijna een ruk draaide hij zich met het wijnglas nog in zijn handen naar de deur toen die verder werd open gedaan, te horen aan het zacht piepende geluid - het mapje had hij neergelegd op de tafel. Zoals hij wel vermoed had was het niemand minder dan Norwood. 'Zo,' kwam er vol minachting uitgerold terwijl Savador met grote brandende haat in zijn ogen toekeek hoe zijn rivaal binnenkwam. Soms leken Deshas en Ferost net op hen, haast alsof de twee Legendarische Magicans hun grote haat hadden afgekeken en klakkeloos gekopieërd. Al geloofde hij zelf oprecht dat de haat tussen hem en Norwood nog altijd veel dieper ging. 'Zijn we nietswetende leerlingen nuttig advies aan het geven?' Het glas in zijn hand dat hij strakjes voor zijn borst hield trilde, zijn bleke hand had zich onbewust tot een krampachtige vuist gebald waardoor hij het haast kapot kneep. In zijn slangachtige ogen lag een felle blik die woordloos duidelijkmaakte dat Norwood ter plekke dood kon vallen. Zijn tanden had hij zichtbaar op elkaar gebeten en zijn bleke gelaat had een rozige tint doordat hij zo goed als rood was aangelopen van de razernij. Venijnig keek Savador toe hoe Norwood doodkalmpjes zijn twee vrouwelijke collega's begroette waarna hij vervolgens een glas vruchtensap voor zichzelf inschonk en plaatsnam aan de tafel. Na Norwood een lange tijd met jaloezie en dodelijke haat doodstil te hebben aangestaard zette hij zich uiteindelijk weer in beweging. Wat zag een bloedmooie vrouw als Madeline toch in zo'n iel ventje? Waarom niets in hem? Hij kon zich met zijn respect voor vrouwen als een ware gentleman gedragen als hij er zelf ook achter stond, hij kon fantastisch Shadraans koken, hij kon dankzij de danslessen die hij speciaal maar eigenlijk ook jammer genoeg tevergeefs voor Diva genomen had aardig dansen, hij deed de wc-bril omlaag na een bezoek aan het toilet, hij was rijk dankzij zijn dubbele baan, hij trok om de dag schoon ondergoed en pas gewassen sokken aan? Wat was er toch wat Madeline's oog eerder op Norwood deed vallen dan op hém; Sávador? Met een ongelukkige uitdrukking op zijn gelaat trok Savador onhoorbaar zuchtend een stoel naar achter; het leven was niet eerlijk. Hij wilde net de moeite nemen om weer te gaan zitten, maar bleef in een half gebogen positie staan toen Norwood hem om een gunst durfde te vragen. Zijn hand ontklemde nog de rugleuning van de stoel voor de steun, zijn achterste hing een meter boven het zitvlak en zijn samengeknepen ogen met de herkeerde woede in zijn blik was strak op Norwood gevestigd. 'Wát?!' siste hij hees. Vuile vieze..
Langzaam boog Savador zich over de tafel heen, zijn blik dreigend priemend in die van Norwood. 'Wat?' herhaalde hij intimiderend zacht. Een langere tijd bleef hij Norwood aanstaren, maar verwachtte enkel een doodse stilte. 'Jij hondsbrutale, ongelikte, idiote, hersenloze, onwetende, vuile zielige ongeschoolde GLADJAKKER VAN EEN GRENAANSE UITGEMOLKEN LOEDER!' schreeuwde hij zijn laatste zinnen zo luid uit dat zijn stem nog heser werd terwijl hij het wijnglas ruw van tafel griste. Zo vervaarlijk zacht dat zijn stem klonk toen hij begon met spreken, zo donderend eindigden zijn zinnen. Het gebeurde al voor hij er zelf iets aan had kunnen veranderen: in zijn blinde woede spatte Savador de alcoholische inhoud van zijn wijnglas ziedend in Norwoods gezicht. Deels spetterde het ook over de tafel en liet de wijn dieprode vlekken op het tafelblad na. 'WIE DENK JE DAT IK BEN - DE KERSTMAN?!' In een agressieve beweging smeet hij als klap op de vuurpijl zijn glas aan diggelen op de grond, zodat er even een sensationele oprijzende spatregen aan scherven ontstond. 'Me eerst schaamteloos beledigen door achter mijn rug om leugens over me te vertellen tegen je lieverdjes onder de leerlingen en me daarna op brutale wijze om loonverhoging vragen?!' Luid snuivend via zijn neus van de razernij in de hoop het zaakje van binnen letterlijk te kunnen koelen boog Savador zich in bijna een duik over de tafel heen, greep Norwood ruw beet bij de kraag van zijn kleding aan de voorkant en trok hem stevig naar zich toe. 'Ik zou maar heel erg op mijn woorden letten als ik jou was! Of het kan zomaar weer gebeuren dat dat mooie vrouwtje van je naast mij in bed wakker wordt. Wie weet besluit ze de volgende keer wel om bij me te blijven, want zeg nu zelf Norwood: welke vrouw verlaat nu niet liever een rasechte mislukkeling als jij die zijn eigen echtgenoot amper in bescherming kan nemen, laat staan zichzelf ÉN zijn arme leermeestertje, voor een rijke en ambitieuze man als ik?! Buitengewoon wat Deshas je breinloze mentor laatst geflikt heeft, niet waar? Ik heb me in ieder geval rotgelachen. Ferost zal zich voorlopig niet meer zo in zijn nopjes voelen, want jammer maar helaas kon zijn falende opvolger niets voor hem betekenen door zijn eigen zwaktes!' De uitlokkende hatelijke woorden werden hees in Norwoods gezicht gesist, Savador liet hem daarna weer met een onnodig ruwe ruk los. Met een bijna onmenselijk kwade uitdrukking plofte hij met luide klappen de mappen en papieren die hij wilde meenemen op de tafel in een slordige stapel op elkaar, voor nu alle starende blikken negerend. De duizenden glasscherven van het kapotgesmeten glas knerpten onder zijn schoenzolen tijdens het benen tussen de tafel en de kast met zijn persoonlijke la om de benodigde spullen te pakken. Het kon Savador niets schelen dat het tafereel van zojuist zich voor de ogen van Delaija en Malaika had afgespeeld, en het kon hem nog minder schelen hoe Norwood hierover dacht.

Norwood sloeg de krant rustig open en las een artikel toen Savador haast ziedend werd om zijn woorden. Hij glimlachte alleen bij het lezen van een interesant artikel. Ineens werd er rode wijn in zijn gezicht gesmeten. Norwood had het aan zien komen maar las rustig verder. Het was echter wat moeilijker door de wijnvlekken die de krant nu donkerrood kleurde. Norwood hoorde het glas aan dingelen klappen en sloeg toen de krant rustig dicht. Legde deze voor zich neer en keek naar Savador. "Hmmm nee, niet de kerstman. Dat rood zal je niet staan. Ik bedoel, zwart is de kleur die je het beste staat, rood niet..." sprak hij kalmpjes als tegen reactie. Norwood voelde dat Savador zijn kraag pakte en hem optilde. Norwood wist zijn belans te houden en greep de polsen van Savador vast. Norwood hoorde de woorden van Savador. Een wanhopige poging hem uit te dagen faalde echter. Er viel enkel een schaduw over zijn ogen. Norwood had zijn ogen dichtgeknepen en een kleine traan viel over zijn wangen. "Vraag het haar zelf als je het wilt weten..." sprak Norwood hees. Toen hij over ferost begon knapte er iets. Norwood voelde dat Savador hem losliet. Norwood liet zich in de stoel vallen en keek even een moment roerloos voor zich uit. Zijn gezicht half bedekt met natte lokken haar. Die door de wijn doordrenkt was. Norwood zelf stond toen ineens op. Veegde een paar druppels wijn van zijn gezicht. Liep naar het raam. Opende deze en ging in het kozijn staan. Toen sprong hij naar beneden. Hij veranderde in de lucht tot een uil en vloog toen richting het bos. De woorden van Savador hadden hem geraakt. Hij moest Ferost zien. Hij moest hem weer beter maken. HIJ zou het doen.

Wat er de volgende minuten allemaal gebeurde, verbaasde Delaija lichtelijk. Savador's uitbarsting zorgde ervoor dat een wenkbrauw opgetrokken bij haar werd. Toen hij Norwood echter zo onwerkelijk vastpakte als maar kon, deed Delaija een paar lichte stappen richting Savador en trok zachtjes aan hem, wat natuurlijk geen nut had. 'Savador, ik dacht dat je het goede voorbeeld moest nemen van een hoofdmeester,' zei ze zachtjes. Norwood, waar Delaija veel respect voor had, bleef echter gewoon rustig. Delaija keek verbaasd toen het glas wijn kapot spatte, evenals ze geen tijd had om opzij te springen. Een scherpe pijn drong dan ook in haar schenen en Delaija dwong zichzelf een paar stappen achteruit te doen, recht met haar blote voeten in overige kapotte stukjes wijnglas. Delaija's ogen begonnen te tranen, terwijl opnieuw scherpe pijnen in haar voet drongen. Toen Norwood en Savador allebei weg waren en de woede een beetje getempeerd leek, keek Delaija pas op, alsof ze wakker werd uit een lange narcose. Ze ging zitten en keek naar haar voet, die inmiddels al flink bebloed was, evenals haar schenen. 'O jee, Malaika, pas op,' waarschuwde ze haar collega. Met haar vrij voet, die wonderbaarlijk niks had, stampte ze op de grond. Een rij van houterige planken kwam omhoog en wipte het glas steeds verder richting het raam, om het vervolgens met een krachtige zwaai uit het raam te gooien. Delaija balde haar hand tot een vuist, zodat de stukjes glas zouden oplossen, in de lucht. 'Dat is al tenminste iets,' mompelde ze, terwijl ze zich over haar voet heen boog en rustig de een naar de andere stuk glas kapot begon te wringen tussen haar vingers. Dit duurde wel even en Delaija keek daarna weer naar Malaika. 'Zie jij hier toevallig verband liggen?' vroeg ze, terwijl ze rustig bleef. Het glas bij haar schenen haalde ze er op dezelfde manier uit. Delaija keek vragend, vriendelijk blijvend, richting Malaika. Het was niet de eerste keer dat Norwood en Savador ruzie hadden. De twee mochten elkaar niet. Als vuur en water. Delaija vond het eigenlijk ook niet vreemd, dat hij Savador niet moest. Savador was veel te opschepperig en tè jaloers. Trouwens, Delaija zou het nou ook niet bepaald fijn vinden als haar collega haar ogen steeds op haar partner zou richten. Het was Delaija niet ontgaan hoe Savador in de buurt van Madeline was, waar Delaija trouwens ook erg veel respect voor had. Delaija zuchtte even. 'Nou, die man verliest niet één keer zijn zelfbeheersing,' zei ze, niet erg bang zijnd om een boze, terugkerende Savador onder ogen te moeten hebben. Niet dat ze bang voor hem was, maar zin om bij de kraag genomen te worden en voor God weet wat uitgescholden te worden, was nu niet echt wat zij van een ideale baas verwachtte. Delaija keek richting Malaika. 'En toen waren we weer met ons tweetjes...' zei ze, terwijl ze grijnsde. Ze had ondertussen verband en wikkelde die rond haar voet en eentje rond haar schenen.

Even leek de tijd stil te staan, niet door te spoelen maar in slow-motion af te spelen. Savador gaf nog antwoord op haar opmerking, maar zij kreeg niet eens de kans wat terug te zeggen. Buiten de deur hoorde ze Norwoods stem. Hij leek een leerling gerust te stellen, op zich natuurlijk geen probleem. Hetgeen waarmee hij de leerling gerust stelde was echter wat minder.. tactisch voor op het moment. Savador had het - wat had ze anders verwacht - gehoord en was er alles behalve blij mee. Zodra Norwood binnen was begon de ruzie. Nou ja, van één kant. Savador viel tegen Norwood uit, pakte hem vast, ging een beetje gek. Malaika slikte, bleef bijna bevroren op haar plaats staan. Delaija toonde meer initiatief en probeerde Savador te kalmeren. Of hij haar woorden überhaupt hoorde was nog maar de vraag. Een glas werd kapot gesmeten, het sprong in duizenden flinterdunne splinters uiteen. Een prachtig gezicht, met het licht dat er doorheen viel, maar daarom niet minder gevaarlijk. Malaika deed een stap achteruit, in een reflex het te ontwijken. Delaija werd er echter wel door verwond. Savador beende woedend weg, Norwood sprong uit het raam. Malaika was te beduusd om te bedenken dat mensen niet zomaar uit het raam moesten springen en keek niet meer uit het raam. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op Delaija, die om verband vroeg. Ze keek om zich heen, kon het niet vinden. Delaija zelf vond het gelukkig al. Het glas werd ook verwijderd. Zelf had ze nog geen vinger uitgestoken om te helpen, dus besloot ze Delaija te helpen. 'Ik help wel even met het verband, heb ik niet voor niets EHBO gehad,' glimlachte ze, nog steeds verbaasd. Kijk, ze had wat van hem gehoord, maar een totale ontploffing.. Moest er niet een tekentje voor 'explosiegevaar' op Savador geplaatst worden? 'Dat Norwood dat volhoudt.. Ik had allang ontslag genomen,' mompelde Malaika, terwijl ze het verband vastknoopte zodat het zou blijven zitten. Ze keek met een glimlach op naar Delaija en knikte. 'Inderdaad.. waar hadden we het ook alweer over?' Ze grijnsde en schoot een beetje in de lach. 'Nee hoor, laten we maar over iets anders beginnen. Gaat het? Dat glas was echt overal..' Gelukkig leek het niet te hevig te bloeden. Malaika nam een slok koffie, merkte dat haar handen lichtjes trilden. Hier moest ze nog aan wennen. Met de tijd zou dat vast wel lukken, maar toch. 'Nu hebben we nog iets om over te roddelen,' grijnsde ze. 'Dus, ik heb gelijk een goede indruk gemaakt bij mijn werkgever,' zei ze, met een iets minder grote grijns, al was het nog steeds best wel komisch.

- Hurr... ik was nog niet weg? ;o

Het had Savador kwaad gemaakt, meer dan ziedend. Er was ook niets tegen te beginnen als Norwood eerst net zo brutaal over hem aan het bazelen was om vervolgens loonverhoging te vragen en te doen alsof hij hem straal negeerde. Loonverhoging - nee, dat verdiende hij niet. Naar aanleiding tot deze actie zou hij er eerder een flink stuk vanaf trekken. Uit pure woede verwijdden zijn slangachtige ogen even toen hij Norwood doodleuk zag glimlachen bij het lezen van een artikel in zijn krant, de bom barstte letterlijk toen hij zijn rivaal daarna met de inhoud van zijn wijnglas onderspatte. De opmerking die Norwood maakte die in zijn oren behoorlijk spottend klonken maakte het er niet beter op. Alsof hij niet kon geloven wat hij zojuist gehoord had bleef Savador met grote woedende ogen op hem neerstaren. In een woedende gris greep hij hem daarna ruw bij zijn kraag beet om hem zijn dreigende woorden toe te sissen, het er flink in te palmen. Hij moest toch echt niet gaan denken dat hij zomaar alles maar kon doen en laten in zijn bijzijn. Immers was hij nog steeds zijn baas. Savador draaide zijn bleke gezicht als een agressief dier richting Delaija toen ze zachtjes aan hem trok in een poging om hem tot rust te manen, schudde haar ruw van zich af door zijn arm los te rukken. 'Raak me niet aan!' grauwde hij haar nijdig toe. Het goede voorbeeld geven? Bijna wilde hij in lachen uitbarsten. 'Dat geldt evengoed voor jou als docent zijnde, maar je bewijst dat je nog enkel goed bent in het liegen en roddelen over een ander. Gemakzuchtig, nietwaar, om met die simpele reden hier en daar willekeurige banden te scheppen en mijn reputatie af te breken?!' De haat droop van zijn stem terwijl hij dit haar zei, zijn furieuze goudkleurige ogen priemend in die van Delaija. Hij richtte zich daarna weer op Norwood, zijn smalle lippen leken net niet in een vermakelijke grijns om te krullen bij het zien van de traan die over zijn wang liep. 'Dat zal ik zeker doen, er is namelijk nog veel meer dat ik haar wil vragen,' deed Savador er een opzettelijk schepje bovenop. Zwaar hijgend deed hij een paar wankelende passen achteruit, de glasscherven onder zijn schoenzolen vermorzelend. Tussen zijn zwarte sluike lokken door keek hij kil toe hoe Norwood langzaam van zijn plaats opstond, richting het raam liep, in het kozijn ging staan en zich naar beneden liet vallen. Gevoel voor vreugde dat hij te pletter zou vallen was niet aanwezig, want hij wist dat Norwood hoogst waarschijnlijk zijn uilengedaante aannam voor hij de grond raakte. Nu hij alleen werd achtergelaten bij de twee dames pakte Savador op en neer benend zijn spullen bij elkaar en liep richting de deur om zich daar nijdig naar Delaija en Malaika om te draaien. 'Mocht ik hier iets over horen van iemand die zich niet in deze ruimte bevond - wie dan ook! - dan kan ik jullie verzekeren dat ik hetzelfde met jullie doe als met het glas waarvan de scherven nu onder jullie voeten liggen!' siste hij hen nog hees toe waarbij hij met een kritische vinger van de één naar de ander wees om het nog eens extra te verduidelijken voor hij ook de ruimte verliet.

Nu wel

De dreiging in Savador's stem viel Delaija niet geheel op. Ze keek op naar hem. Akito was het eerste wie er in haar opkwam om het aan te vertellen. Ze was niet geheel onder de indruk van Savador. Als ze zichzelf moest verdedigen tegen haar baas, dan was dat maar zo. Trouwens, zo vol respect werd ze nu ook weer niet behandeld en van Savador was ze gewoon niets anders gewend. Zuchtend keek ze richting Malaika, zich afvragend of Savador ooit gelukkig zou zijn en hun niet meer zou beschuldigen van zijn rottige relatie met Norwood. Delaija keek naar Malaika en schoot in de lach. 'Ja, Malaika, niet doen, anders,' zei ze en ze maakte van haar twee vingers een soort klauw en blies zachtjes zoals een kat dat zou doen. Grijnzend keek ze Malaika aan. Je kon aan Delaija zien dat zij het niet zo nauw opvatte, wat Savador allemaal richting hun deed. Waarom zou ze? Ze had niks om voor te vrezen. Ze keek richting Malaika. (Ik spoel effe verder, tot na dat uitstapje) 'Weet je, ik ben niet echt zo heel bang voor Savador,' zei Delaija, terwijl ze Malaika aankeek. Er waren ondertussen kleine blosjes op Delaija's wangen gekomen, alsof ze een klein, bang schoolmeisje was dat dadelijk haar grootste geheim ging vertellen. 'Heb je gezien met wie ik danste?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze zich een beetje naar Malaika boog. Dit was eerder om op een heel ander gesprek te komen dan dat ze daarnet hadden. Als ze weer over Savador zouden beginnen, dan zouden ze inderdaad tussen de scherven kunnen liggen. Savador was wel zo gestoord om in zijn woede hun pijn te doen. Toen hij zijn arm had weggerukt van Delaija, had het ook een beetje zeer gedaan. Delaija hinkelde door het vrije pad, dat dankzij haar magie vrij was gekomen, waar ze op dit moment wel blij om was, naar een stoel en ging zitten. Lopen op haar voet deed wel zeer. Het glas dat erin was gekomen, was diep in haar vlees gegaan. Daar had ze niet erg geluk mee gehad. Het zou wel een paar dagen met verband lopen zijn, maar dat kon Delaija niet veel schelen. Delaija's groenachtige ogen keken naar Malaika, terwijl er een glimlach rond haar lippen speelde. 'Weet je, misschien vind ik hem wel meer dan leuk, die waarmee ik danste, Akito,' zei ze, terwijl de blosjes nu groter werden. Dit sloeg echt op zo'n gesprek van jonge schoolmeiden. Delaija vond het gesprek leuker dan over Savador's geweldige prestaties spreken op school. Ze moesten dan wel hun mond houden van Savador, Savador zorgde er met zijn perfect bulderende stem maar mooi voor dat iedereen hem hoorde. Dus ze werden zelfs verpulverd als een leerling het gewoon toevallig gehoord had, fijn. Delaija keek even naar Malaika, dacht niet verder na over Savador's dreigement. Rustig dronk ze van haar koffie, alsof het akkefietje tussen Norwood en Savador nooit gebeurd was en alsof Malaika en zij niet onderbroken waren geweest door Savador.

- Ow, verkeerd gelezen! -

Malaika grinnikte even bij Delaija's imitatie van een sissende kat. Zo zag ze Savador nog niet echt voor zich, hij was niet zo subtiel als katten konden zijn. [Kunnen wij weten van Wcats ;D] Ze hief haar handen op alsof ze zich overgaf. 'Oké, oké! Ik doe niets,' grijnsde ze. Zij en Delaija zouden zo door kunnen gaan voor schoolmeiden, zoals ze gezellig samen kletsten. Malaika knikte, dat kon ze zich goed voorstellen. Ze werd soms bang van Savador, maar om eerlijk te zijn vroeg ze zich ook af waarom hij in 's hemelsnaam zo deed. Geez, zat er geen straaltje zonneschijn in die vent? Plots begon Delaija over iets heel anders, wat op zich wel welkom was. Gewoon hun gesprek hervatten, of er net geen regenboog aan glas door de kamer gespat was. Alsof zijn gebulder niet de hele school tot roddelen aan zou zetten. Als zij in haar klaslokaal zoiets hoorde zou ze toch als leerling direct gaan gissen wie het was en zo ja, waarom. Nou, dan waren de roddelpersen open! In ieder geval, hij stelde zich volgens haar aan, maar ze was niet van plan dat in zijn gezicht te zeggen. Zo'n typisch geval, niemand die tegen hem op zou staan, gewoon omdat hij de macht had. Hmm.. Delaija's onderwerp was veel aantrekkelijker. Malaika knikte en gaf Delaija een zachte por. 'Jaa,' grinnikte, terwijl ze even met haar wenkbrauwen bewoog. Delaijia glimlachte en had blosjes op haar wangen. Lag het aan Malaika of glansden haar ogen vrolijk? Dit was echt zo High-School, dit gesprek, maar o zo leuk. Malaika lachte warm. 'Wat leuk!' zei ze, niet te hard maar ook niet bepaald zacht. 'Heb je het al tegen hem gezegd?' vroeg ze nieuwsgierig. Ja, nieuwsgierigheid was een irritant onderdeel van haar karakter. Hun gesprek ging nu gewoon verder, alsof er niets gebeurd was. Mooi, dat was beter zo. Malaika schoof haar stoel wat aan en nam nog een slokje van haar intussen afgekoelde koffie. 'Wat vind je zo leuk aan hem?' vroeg ze, geïnteresseerd. Ze kon best luisteren naar mensen die een beetje verliefd waren, dat was altijd zo leuk om te horen.

Geamuseerd keek Delaija richting Malaika, die direct vragen begon te stellen. Delaija keek Malaika glimlachend aan, terwijl ze afwachtte totdat Malaika klaar was met vragen. Ja, stiekem vond ze dit een fantastisch onderwerp, beter dan Savador, in elk geval. Maar Malaika leek het ook een leuk onderwerp te vinden. Delaija grinnikte even en wachtte af, totdat er geen vragen meer zouden komen. 'Nee. Ik heb hem het op de dans nog niet gezegd, omdat ik toen niet zo heel zeker was van mijn gevoelens, maar nu wel. Alleen, we hebben het beiden druk met de lessen voorbereiden en onze eigen lessen en de momenten van pauzes zijn natuurlijk ook verschillend,' vertelde Delaija met een glimlach aan Malaika. 'Ik denk dat ik alles zo'n beetje leuk aan hem vind. Hij heeft een knap uiterlijk en hij is ook wel lief,' beantwoordde Delaija met een zucht de vraag van Malaika. Ze was nooit in haar leven echt verliefd geweest en het was vreemd om als leraar verliefd te worden, evenals om het te zeggen tegen Akito. Want dat deel kwam er natuurlijk ook bij, waarover Malaika dus al gevraagd had. 'Zou dit gewoon gaan zoals je op de lagere school doet? Het gewoon zeggen? Of werkt dat als een volwassene heel anders?' vroeg Delaija zich hardop af, terwijl ze Malaika aankeek. Eerlijk gezegd was zo nadenken over liefde heel er gênant, vooral als je wist dat je nu ouder was en dat je het goede voorbeeld moest geven. Delaija liet een kuiltje in haar wang komen door twijfelend haar lip naar links op te trekken. Haar groenachtige ogen keken Malaika twijfelend aan. 'Je hebt wel gelijk. Ik kan er niet de hele tijd omheen draaien. Maar ik kan moeilijk op Akito aflopen en zeggen dat ik verliefd op hem ben. Misschien moet ik hem is vragen om mee uit eten te gaan?' vroeg ze, terwijl haar ogen schitterden. Ja, dat was pas een goed idee! Dan zou ze hem een anoniem briefje kunnen sturen, gewoon door in zijn bakje te leggen en dan zou ze hem kunnen uitnodigen en dan zou hij niet verwachten wie het zou zijn. Of zou ze dat dan juist wel doen? Als een opgewonden schoolmeisje kwam ze naar Malaika toe, schoof de stoel naast Malaika op, pakte Malaika's handen vast en keek Malaika indringend aan. 'Ik heb een idee! Ik kan hem een briefje schrijven! Zou ik dat anoniem doen zodat het heel onverwachts wordt of zou ik mijn naam er dan bij zetten?' vroeg Delaija, terwijl haar fonkelende ogen opkeken naar Malaika. Dit zou pas gênant zijn voor een leerling, mocht die binnenkomen. Dadelijk dachten ze dat zij en Malaika verkering hadden of zo iets. Bij die gedachte moest Delaija moeite doen om niet in de lach te schieten. Dan zouden ze hun namen terugvinden, mocht er een krantje zijn op school. Delaija keek naar Malaika, terwijl ze glimlachte. Zou Malaika hier gek van worden? Op een leuke manier of op een foute manier?

Malaika had een brede lach op haar gezicht; dit soort dingen waren altijd leuk, ook gewoon om mensen als Delaija zo blij te zien. Blije gezichten deden haar goed, net zoals licht dat deed. 'O, je ziet hem dus niet zo vaak.. Daar moeten we wat aan doen!' zei Malaika. Als het moest wilde zij wel met Akito van pauze wisselen of iets dergelijks, of Delaija helpen met hem in contact te komen. Wat was er nu leuker dan mensen helpen? 'Wat denk je dat hij van je vindt?' vroeg ze voorzichtig. Dit was één van de gevaarlijkere vragen, maar ook één die nodig was. Als je compleet genegeerd werd voelde dat namelijk helemaal niet fijn. Delaija vertelde wat over Akito, wat ze zo leuk vond. 'Als je alles leuk vindt is dat alleen maar goed,' lachte Malaika. Zij kende Akito nauwelijks, dus daar kon ze niets over zeggen. Toch was het zo leuk om hierover te praten. Bijna alsof ze weer terug was op de middelbare. Wacht, dat was inderdaad een goede vraag. Hoe moest je dat zeggen? Gewoon op iemand afstappen was zo.. vreemd, het klonk zo onwerkelijk. Delaija dacht zelf al verder, wat positief was. Wanneer iemand het zelf bedacht stonden ze er vaker achter. Bij het volgende idee begonnen Delaija's ogen te schitteren en ze pakte Malaika's handen vast. 'Ja, dat is een geweldig idee! Tijdens etentjes kun je lekker rustig praten. Ik denk dat anoniem wel een verrassingseffect geeft, maar dan loop je ook het risico dat hij denkt dat het een grap is en niet komt.. In ieder geval, ik wil het wel voor je in zijn postvakje doen. Wat denk jij? Je naam erop of niet?' Malaika gaf zacht een kneepje in Delaija's hand, iets wat ze wel vaker deed, ook om haar gerust te stellen. Al leek dat niet echt nodig. Ze keek even naar de deur, maar er leek nog niemand te staan. Anders zag het er net uit alsof Delaija Malaika ten huwelijk vroeg. Nou ja, dan was er nog iets om over te roddelen.