Een zachte kreun van inspanning verliet zijn keel zodra hij de moeite nam om ietsjes te gaan verzitten. Hij zat op één van de gemakkelijke, onderuitgezakte sofa's ergens achterin de lerarenkamer. Op zijn schoot lag een boek, wat meer richting zijn knieën lag door zijn uitpuilende buik waarvan het niet zoveel de ruimte kreeg. Met moeite had hij er deze ochtend weer een overhemd omheen kunnen hijsen om hem vervolgens met ruzie en al dicht te knopen. Die verdomde dingen werkte ook 's nooit mee. Vervolgens was er terplekke een oorlog los gebroken tussen zijn buik en zijn handen, de één wilde het overhemd in zijn broek hijsen, de ander wilde er níks mee te maken hebben. Eén knoopje was alweer los gesprongen onder de vele spanningen, de onderste, de rest stond nu op knappen. Diep ademde hij in, waarbij zijn uitademing opnieuw een zachte kreun liet ontstaan. Het was vroeg, té vroeg. Dadelijk de eerste lessen, hij nam nog maar gauw even het hoofdstuk door wat ze ook alweer zouden behandelen. In zijn linkerhand rustte een bakkie koffie, zijn gebruikelijke drankje in de vroege ochtend. Zonder het spul kwam hij de dag niet meer door, zo één van zijn kleine verslavingen. Hij deed totaal geen moeite toen er irritant zoemend opeens een vlieg aan kwam zetten, alsof hij de beestjes in zijn omgeving gewend was liet hij het rond gaan. Met een ongeïnteresseerde blik sloeg hij de bladzijde om met één van zijn mollige handjes en skipte met zijn diepliggende blauwe ogen de nieuwe regels. Zonder te kijken liet hij op een gegeven moment wiebelend het bakje koffie naar zijn lippen naderen, zette het er tegen aan en nam ongegeneerd sleurpend een slok. Tot dat uit het niets de lerarenkamer deur openvloog, iets wat in zijn oren zo'n onverwachtslawaai maakte dat hij verschrikt één keer op en neer hupste waarbij zijn kont niet van de bank afkwam omdat het teveel vet was om in één keer op te hijsen. De inhoud van zijn kopje daarentegen was het wel gelukt om over de rand heen te vliegen en besproeide zijn net dichtgeknoopte overhemd, een hele prestatie, en boek. ‘Ochjee, ochjee toch,’ Kwam er zacht kermend uit, fladderend verliet het boek zijn schoot toen hij het onhandig opzij bracht om het naast zich neer te leggen, hierna pas schoot zijn blik omhoog; opzoek naar de dader.


Miss Delaija?

Nors en met een slecht humeur keek Delaija voor zich uit, terwijl ze driftig paste naar de lerarenkamer. Ze zuchtte. Ze kreeg elke nacht nachtmerries en dat was niet de eerste keer. Delaija zuchtte nogmaals en liep het laatste stukje een beetje sneller. Naar het bleek was er een leraar gekomen. Malaika was een zeer aangename collega en ze was ook nieuw, dan kon deze toch ook niet tegenvallen? Deze keer besloot ze haar mond maar te houden over Savador. Dadelijk kwam hij weer onverwacht binnen. Nee, dat moest ze niet hebben. Trouwens, daar was Savador nog steeds niet zo geweldig blij mee, zag het eruit. Toen ze een uitstapje gingen doen met alle collega's, had ze Savador naar haar en Malaika zien kijken. Delaija had net gedaan alsof ze het niet gezien had. Trouwens, bij Elatha had ze zich ook al versproken, op die nacht bij de waterval. Maar toen was ze ook een beetje melig. Net een zestienjarig meisje die bij haar vriendinnen in de buurt was. Delaija grijnsde en keek om zich heen. Toen gooide ze de lerarenkamer open, nu wel iets vrolijker, maar nog altijd niet vrolijk genoeg om dit normaal te kunnen doen, de deur openen. Bijna had ze gelachen, als ze niet zo ongelooflijk hard op haar wang had gebeten om het in te houden. Want wat ze voor zich trof, was gewoon lachwekkend: een man, waarschijnlijk de nieuwe collega, had zijn boek nog net op tijd kunnen redden, nou ja, ook niet helemaal en zijn hemd zat helemaal vol. Toen ze de man, ze noemde hem maar haar collega, wel het handigste, richting haar zag kijken, moest ze ongelooflijk hard op haar wang bijten om toch geen glimlach te laten zien. Ze kuchte even en keek hem toen aan. 'Het spijt me zeer, soms ken ik mijn eigen kracht niet, wat die deur betreft,' zei ze, terwijl ze op haar collega afliep en het boek op tafel legde. Ze liep naar de wastafel, pakte een vod en probeerde de natte deeltjes zo goed mogelijk schoon te vegen. Ze kon geen watermagie, anders had ze het water er wel kunnen uittrekken. Maar toch... Delaija concentreerde zich diep en liet haar hand boven het boek zweven. Ze kon zich herinneren dat ze dit al is had gedaan op school, maar wel lang geleden. Ze concentreerde zich genoeg en het water kwam in haar handpalm. Nu was het iets droger. Fijn, want meer kon Delaija sowieso niet. Ze legde het boek weer terug op tafel en zorgde ook dat een klein beetje vocht uit haar collega zijn hemd kwam, wat natuurlijk niet ging, aangezien dit stof was en dat helemaal anders was dan perkament. Ze keek hem aan. 'Delaija is de naam,' stelde ze zichzelf toen maar voor, terwijl ze haar hand uitstak en na zijn begroeting weer terug naast zich liet hangen. Ze keek even naar haar collega. 'Excuseer me voor mijn vraag, maar welk vak geeft u?' vroeg Delaija, aangezien ze naast de overige vakken van haar andere collega's niet wist dat er nog een vak vrij was. Ze keek haar collega zo vriendelijk mogelijk aan.

- Bom van inspiratie -

Zodra de dader in zicht kwam kon hij het niet helpen dat zijn bui gelijk omschakelde naar nieuwsgierig. Kieskeurig schoot zijn blik over haar heen. Van top tot teen, weer terug omhoog naar de donkere lokken met hieronder de felle, groenachtige ogen. Zijn geschokte blik maakte plaats voor een net íéts te aardig glimlachje waarbij zijn appelwangetjes zichtbaar werden. Hij had alles behalve door dat het kind haar lachen probeerde te bedwingen, genoot gewoon even van haar schoonheid die elke pure vrouw bezat. ‘Geen zorgen, geen zorgen,’ Wuifde hij gelijk weg, toen het meisje haar excuses begon aan te bieden. Zachtjes grinnikte hij om haar woorden, woorden die eigenlijk helemaal niet zo grappig waren. Maar hij lachte om alles, al zou ze 'pudding' hebben gezegd. ‘Kan iedereen gebeuren,’ Was zijn standaard antwoord. Met genot keek hij toe hoe ze dichter bij kwam en het hem gemakkelijker maakte door het boek op tafel naar te leggen en hier zelfs wat magische poef pafs mee uit te halen. Heerlijk, een vrouw die voor je zorgde, dat zou hij 24/7 wel willen. Het lastige was alleen dat hij niet zo goed keuzes kon maken. Ongegeneerd was zijn blik vanaf haar rug omlaag gegleden zodra ze zich had omgedraaid om haar ding te doen met het boek, het blijkbaar een stukje droger te maken. Niet interessant genoeg, andere dingen trokken nu zijn aandacht. Zijn ogen gefixeerd op de vrouwelijke rondingen van haar achterste zag hij zichzelf al helemaal voor zich wat hij zou willen doen. Maar hij hield zich in, misschien later.. bij de derde ontmoeting.. Zodra de vrouw zich weer omdraaide schoot zijn blik weer terug en richtte deze vriendelijk, opnieuw iets té vriendelijk, in haar ogen. ‘Hans,’ stelde hij zichzelf voor. Gewillige nam hij haar hand aan, voelde met zijn mollige vingertjes de gladde en egale hand aan, wetend wat voor heerlijks sommige vrouwelijke handen teweeg konden brengen.. zijn glimlach werd breder, hij liet haar los, liet haar gaan... voor nu. Hij maakte een wazig, wuivend gebaartje om opnieuw haar excuses weg te wuiven. ‘Niet zo veel sorry zeggen, meisje, je mag me alles vragen,’ Vertelde hij haar vriendelijk. ‘Ik geef het vak literatuur, een vak was net nieuw is ingesteld hier op SSA. Blijkbaar wisten de kleine mormels te weinig af over de schoonheid van de oude verhalen en geschiedenissen. Dus toen heb ik me maar aangemeld, kan ik me nog een beetje nuttig maken op deze oude jaren.’ Uit het niets ontstond er opeens een kleine frons en blikte hij neer op zijn bolle buik die gemakkelijk als klein tafeltje door kon gaan. Iets wat hij ook vaak gebruikte, was heel handig als je onderui gezakt tv zat te kijken en een bord vol kip voor je neus had. Een diepe zucht verliet zijn keel, ‘Moet ik dadelijk toch maar even een nieuw hemd gaan pakken,’ Murmelde hij verslagen, zag er nu al tegen op. ‘Maarja, en jij dan, schoonheid? Je ziet er nog heerlijk jong uit, nu al lerares? Je weet dat je je leven naar de knoppe helpt, hè?’ Hij lachte vrolijk, zijn buik wiebelde ritmisch mee.

Eén wenkbrauw trok zich op. Ze had zich weer omgedraaid naar haar collega, die zich voorstelde als Hans. Delaija knikte, maar had wel gezien dat zijn blik niet alleen naar haar gezicht was blijven hangen. Delaija deed echter net alsof haar niks was opgevallen en keek hem aan. Het was wel een type die ze het liefst vermeed, maar misschien viel hij ook wel erg mee, of had ze gewoon de echte indruk van hem nog niet gekregen. 'Tja, reken er maar op dat de leerlingen hier erg leergierig zijn... Hans,' mompelde Delaija, terwijl ze naar hem keek en hem een kort knikje gaf. De woorden van Hans, nee, zijn spraaktaal, beviel haar op een of andere manier niet echt, misschien omdat ze zo iets nou niet bepaald beleefd vond, of zo iets. Of omdat ze zo'n taal gewoon niet gewend was en het vast bestraft zou hebben, mocht het een leerling zijn. Maar dat was hij, helaas, gnagna, niet. Delaija keek hem aan en ging toen naast hem zitten, eigenlijk niet goed wetend of dit nu een goed idee was. Ze had ook op een stoel tegenover hem kunnen zitten en ze had toch kunnen weten dat types zoals hem nu iets gingen denken. Stom, stom, stom! Nou ja, niks meer aan te doen. En mocht Hans opdringerig worden - zou dat eigenlijk niet strafbaar zijn? - dan zou ze nog altijd kunnen hopen dat iemand de deur in kwam. Delaija stond op en liep naar het koffieapparaat. Ze zette haar kom onder het apparaat en drukte op de knop, waarmee er meteen een beetje koffie in haar kom kwam. Ze zette het warm water op. Eigenlijk had ze meer zin in thee. Ze gooide de inhoud van de koffie weg en zette de vieze mok neer bij de overige vieze mokken. Ze pakte een nieuwe mok en pakte een theezakje, waarvan ze de inhoud in de mok slingerde en het eind van het touwtje liet rusten op de plek waar ze haar lepeltje neer legde, op de grond dus. Ze keek richting Hans. 'En bevalt het uitzicht je, tot nu toe?' waarmee ze doelde op de omgeving van de school. Ze keek naar Hans, met een opgetrokken wenkbrauw. Zou hij nu nog niet doorhebben dat ze zijn gedrag, waar zijn ogen meestal bleven hangen en wat ze doorgehad had, een tikkeltje raar vond? Delaija keek rustig naar Hans en schonk ondertussen het water, die al redelijk snel naar haar zin gekookt was, in haar mok en depte het theezakje in en uit de mok. Ze deed er vier schepjes suiker in en plaatste zich toen rustig naast Hans neer en legde een been boven het andere. Ze kon nu moeilijk op een andere stoel gaan zitten. Dan zou Hans het idee krijgen dat ze vies van hem was. En dat was niet zo. Nog niet.