Laat tegen de middag landde er één van de laatste shuttles op het platform, afkomstig van Puffoon. Een nogal vreemd ogend gestalte zat helemaal achteraan, diens gehandschoende hand met sierlijke handgebaartjes strelend over iets harigs dat overduidelijk geen levend wezen was. Meer een uitgelebberde pluchen hond met eng kijkende kraalogen en vachtharen van hier tot tokio. Om waarschijnlijk anoniem te blijven had de persoon een veel te grote zonnebril opgezet en een roze kanten hoofddoekje omgeslagen. Alleen een paar zilvergrijze gekrulde lokken kwamen eigenwijs onder de stof uit. 'PEDRO!' krijste de persoon Mao met een hoge schelle stem door de shuttle. 'Zijn we er nu - AAH!' Hij sukkelde bijna uit zijn comfortabele stoel toen de shuttle schokte en schudde op de landingsplaats tot het gevaarte uiteindelijk veilig op vast land stond. Alsof er niets was gebeurd sprong Mao overeind, trok hier en daar enkele tassen en koffers van de bagagerekken boven de stoelen en banjerde met flinke heupwiegen en draaiende kontbewegingen naar het voorste deel van de shuttle. Twee drillerige waterzakjes schudde daarbij heftig heen en weer in het bovenstuk van zijn kleding, ze moesten immers vrouwenboezems voorstellen. Zonder iets te zeggen schrijdde hij de shuttle-piloot voorbij en maakte bijna een letterlijk vallende entrée tijdens het afsukkelen van het trapje. Op het lanceringsplatform blikte Mao nog even over zijn schouder. Toen de shuttle echt definitief weer weg was, wierp hij de zonnebril achteloos weg om zijn oude vertrouwde retro-bril weer op te zetten die als een balk voor zijn ogen liep en rukte hij de hoofddoek half van zijn hoofd. 'Wat moi al niet over moet hebben om niet te worden herkend, mein gott!' De pluchen knuffelhond bleef strak tegen zijn borst geklemd nadat hij eerst de waterzakjes een aantal meters ver geworpen had. Hij had zich wel moeten vermommen sinds de laatste keer hoe het tussen hem en Pedro de piloot gelopen was. Nogal hectisch.
Mao nam een diepe snuif, kwakte zijn tassen en koffers neer, deed een stap naar voren en spreidde zijn armen in de lucht. 'DAG LUCHT, DAG UITRUSTBANKJE, DAG VASTE GROND. MERVEILLEUX. MAO IS IN THE HOUSE, HELLOOOoooOOOooOOOOoooOOOo?!' blafte hij met zijn diepste poëtischte stem over het totaal verlaten lanceringsplatform. Waar was het welkomsorkest, de bloemen, de dozen choco's, de blonde playbunnies, het schoolhoofd die hem een hartelijke hug gaf, de tafels met hapjes, de groovy discobal, de uithangvlaggen met 'welkom Mao!' erop?!
'AAH!'
Als een wijf huppelde hij naar zijn koffers om de inhoud ervan die door een flinke windvlaag werd meegenomen en over het platform werd verspreid nog te kunnen redden. Een zachtblauwe pyjama met scheel kijkende pinguins erop, een Hello Kitty tandenborstel, mannenshorts met dobbelstenenprints, een heel scala aan knuffels, make-up spullen, speelkaarten, vieze boekjes, breinaalden. Alles wist al rollend en waaiend te ontkomen aan de hopeloos grijpende handen van hun eigenaar, die zijn handen plat tegen elkaar legde en voorovergebogen letterlijk tevergeefse duiken maakte om zijn spullen weer bij elkaar te grissen.

{Topic gereserveerd voor Ephony. Later misschien ook anderen? }

Met rennende passen maakte ze dat ze vooruit kwam. Haar grijsblauwe ogen verwijd, haar ademhaling tot het hoogste versneld. Ze kon toch zweren, hoewel ze de brandgeur niet rook, dat ze iemand had horen gillen. Met een noodgang stoof ze om de hoek heen, waarbij de rug van de jongenman net iets te laat tot haar door drong. 'WhooOOO,' was haar enige waarschuwing voordat ze over de kruipende jongen heen struikelde om spontaan een tien voor turnen te ontvangen. Haar handen kwamen samen met het gilletje naar beneden om daar een halve handstand te maken en door te rollen om na twee koprollen uiteindelijk tot stilstand te komen. Plat op haar rug, haar armen uit elkaar en haar shirt en rokje wat verwilderd lag ze op een onderboek. Droogjes, zonder nog maar te bewegen bleef ze liggen, knipperde een paar keer met haar ogen terwijl ze naar de voorbij drijvende wolkjes keek. 'Brand,' gilde ze opeens, waarna ze overeind stoof en weer op haar schoenen te staan kwam. Met een spastisch rondje draaide ze zich naar de jongen toe die blijkbaar zijn spullen van de grond aan het verzamelen was. 'Ik.. iemand was aan het gillen... ik dacht... waar is de brand?' klonk het gehaast waarbij haar handen onnodig energiek heen en weer bleven wapperen terwijl ze sprak. 'HEB IK JE PIJN GEDAAN? Oooh, sorry,' klonk het daarna gepijnigd om naast hem neer te knielen en haar handen op zijn schouders te leggen toen ze zich opeens weer besefde waarom haar hoofd bonkte. Ze was letterlijk over hem heen gestruikeld. Haar ogen gleden onderzoekend en bijna verschrikt over zijn gezicht, kijkend naar enige verwondingen of plaatsen waar het pijn kon doen. 'Er was geen brand hè...' klonk haar stem onnodig zachtjes, wat haar gezicht nogal tegensprak. Met haar handen nog op zijn schouders en op haar knieën voor hem zakte haar hoofd tussen haar armen dramatisch naar beneden, waarbij de hangende blonde lokken een extra effect gaven. 'Het spijt me,' bracht ze kleintjes uit.

Met zijn kont hoog in de lucht gestoken maakte Mao vooraf eerst een paar hupserige beweginkjes voor hij een nieuwe poging waagde zich op zijn ontkomende stuff te storten. Ja zeg, hij ging toch echt niet naakt slapen. Zonder zijn pyjama met scheelkijkende pinguins kon hij zichzelf niet eens een goede nachtrust veroorloven. Evenmin zonder zijn talloze knuffels. 'AAH!' Geheel onverwacht leek zijn ruggengraat door de plotselinge stoot in zijn rug tegen zijn maagwand te porren, hoewel een 'Whooo' vooraf zijn oren wel bereikt had - ondanks de koptelefoon op zijn hoofd. Wat volgde was een tentoonstelling van twee amateur-atleten die tegelijkertijd hun eigen ding leken te doen, hoewel dat in zijn geval draaiierig en zwierderig gebeurde zodat het ook meer op een kruising tussen olympisch turnen en ballet ging lijken. Het blonde geval rolde oncontroleerbaar door over het platform terwijl Mao zich in een paar gillende pirouetjes weer tot stilstand probeerde te krijgen maar dit totaal mislukte aangezien hij vervolgens een paar deuzige danspasjes opzij maakte in een tevergeefse poging om zijn evenwicht te bewaren. Nutteloos, in een draaiende schroefduik viel hij te pletter en plofte uiteindelijk languit over de grond, zijn achterste daarbij ongedeerd en priemend in de lucht. Zijn krijsende gegil ging direct over in hese, toonloze uitademingen nu hij in een rare kronkel lag en zijn longen niet alle ruimte kon geven. Hij lag er nu meer bij als een mislukte menselijke poging om een slak zonder huisje te imiteren. Het roze kanten hoofddoekje was half over zijn gezicht gedwarreld en belemmerde zijn zicht. In een ruk werkte Mao zich met een klein kreetje weer omhoog op zijn knieën toen er iemand brand gilde, zijn beide handen strak om de uiteinden van het doekje en om zijn hoofd ontklemd. 'BRAND?!' Op trippelende teentjes draaide hij hectisch om zijn as. Brand! Waar dan?
'WAAR?!' gilde hij zijn gedachten hardop uit, staarde het blonde ding met uitpuilende ogen verwilderd aan. Zijn zilvergrijze krullerige lokjes zaten door de war, het hoofddoekje zat scheef en zijn mond was overdreven wijd opengesperd van alle plotselinge heisa die hem overspoelde. 'BESCHUSS! FLAMBÉE! ALLE MENSCHEN EVAKUIEREN!'
Met zijn vinger als waarschuwend seinteken opgeheven huppelde Mao paniekerig over het platform, tot één van zijn hoge hakken afbrak en hij in een sukkelige nogal gênante val weer plat over de grond kwam te liggen. 'Aaah!' smoorde hij een pijnlijk kreuntje. Het blonde geval was een kind viel hem nu pas op, een madame. Iets jonger dan hij waarschijnlijk. Haar woorden over brand en gillen klonken nogal gehaast waarbij ze met haar handen wapperde. Daarna kwam hoe het met hem gesteld ging pas aan het licht. Overdreven schor en moeilijk ademend alsof er een groot gat in zijn longen zat greep Mao het kind bij haar kleding beet en tilde zich aan haar met een komisch verschrikt gezicht overeind. 'Djeezus!' kirde Mao toen hij eenmaal weer recht stond. 'Djeezus.. djeezus kreist!' Met één van zijn dobbelsteenonderbroeken depte hij het angstzweet van zijn voorhoofd, blikte daarna als een ernstig oud vrouwtje met ogen als schotels op het blonde kind neer. 'Brand!' spuwde hij het woord er afgunstig uit. 'Brand volgens madame, LIKE-A-DURR! Um Gottes willen..' Met zijn handen slapjes en op zijn gelaat een uitdrukking alsof hij hoognodig moest poepen slofte hij in een pasje van een verdwalen nomaad in een woestijn een stukje van het kind vandaan terwijl hij dramatische kreetjes slaakte. 'AOOUW s'il vous plaît!' Hij onderdrukte een zacht huilgeluidje waarna hij zijn neus al snotterend in zijn handschoen snoot en diezelfde handschoen slapjes op de schouder van het meisje plaatste voor zijn steun toen hij bijna voor een derde keer onderuit ging. 'Kom, laten we allemaal Mao pesten, wat hij is hier toch net aangekomen, c'est le droit! Kom, laten we Mao gek maken als großen Empfang - assassiner et feu!' Met een bijna lelijk verwrongen gezicht van de onzichtbare tranen over zijn wangen richtte hij zich met een tandenontblotende pruillip tot het meisje. 'WANT DAS IST SPAß!' krijste Mao gefrustreerd in het gezicht van het meisje waarna hij zich kermend op zijn knieën liet neerzakken, omringd door nog enkele rondzwervende spullen van hem hier en daar.

Met een oncharmant Olympisch optreden voor turnen struikelde ze over Mao heen, rolde over zijn rug heen om daarna na een paar hoog niveau koprollen stil te komen te liggen op de stenen grond. Door haar eigen duikvlucht merkte ze niet hoe de zilverharige jongen zijn eigen evenwicht met panische pasjes probeerde te behouden. Pas later drong zijn gilletje door in haar oren toen ze doelloos naar de lucht boven zich staarde, bleef daar voor een paar momenten onthutst liggen om na te gaan hoe ze precies in deze positie terrecht was gekomen. In haar paniekerige reactie die opeens weer de kop op stak schoot ze 0mhoog om rond zich heen te kijken waarom ze daarnet zulk gegil had gehoord. Haar brein had het gelijk gekoppeld aan brand, maar haar eigen kreet zorgde ervoor dat de jongen ook begon te kreisen. Ze had zich omgedraaid naar de jongen, bleef hangen in haar beweging bij het zien van het beeld dat hij uitstraalde. Haar wenkbrauwen trokken wat omhoog, bleef verder droogjes staan zoals ze stond waarbij haar blik op de jongen zijn gezicht gevestigd bleef. De jongen bleef vrolijk doorgillen, hoewel ze er in eerste instantie niet veel van snapte doordat haar aandacht afgeleid was door zijn uiterlijk. 'Je hoofddoek zit... los en schuin,' was haar emotieloze antwoord op zijn panische gegil, haar hand was hierbij even langzaam omhoog gekomen om naar zijn hoofd te wijzen. Het was duidelijk een jongen, hoewel de helft van zijn outfit nog geheel met naaldhakken was versierd. 'Nee toch,' gilde ze verschrikt nadat ze de jongen eerst bewegingsloos had gevolgd met haar ogen toen deze rond rende op zijn hakken waarna er eentje afbrak. Ze was op haar knieën gevallen, haar aandacht nu wat respectvoller op hem gericht hoewel haar grijsblauwe ogen hem nog verschrikt aanstaarde. Zijn ademhaling verontruste haar, had niet door dat hij nogal overdreef, waarbij haar handen bezorgt op zijn schouders lagen. Moeizaam kwam ze samen met hem overeind, hield haar ogen op hem gericht bij het horen van zijn kreetje. 'Alles goed?' vroeg ze kleintjes, besefde dat zijn angst door haar veroorzaakt was. Bij zijn half spuwende woorden kromp ze wat ineen, had ze haar handen weer terug genomen en keek schuldbewust van hem weg. 'Sorry,' piepte ze kleintjes, keek voorzichtig omhoog om zijn gezicht te pijlen. Haar armen gleden om haar middel, haar ingezakte schouders gaven aan dat ze wist dat ze niet zomaar had moeten gillen. Maar haar geest had conclusies voor haar genomen, eentje die dus fout was geweest. Stilletjes bleven haar ogen op zijn rug gericht toen hij weg strompelde, zijn houding wat krampachtig waar ze zo haar vraagtekens bij kreeg. Bij het huilgeluidje werden haar ogen groter, voelde ze haar schuldgevoel nog eens dieper invreten. 'Sorry! Werkelijk, het was niet mijn bedoeling...' haar stem haast overslaand uit pure snelheid en bijna-paniek aangezien ze dacht dat hij uit pure angst en schrik nu bijna aan het huilen was. Haar gezicht vertrok wat bij de handschoen die op haar schouder kwam te liggen, durfde er verder geen opspraak over te maken om het feit dat zij hem dit aangedaan had. 'Misschien moet je die schoenen maar uit doen,' murmelde ze als tip, had haar handen in zijn zij gelegd om hem op te kunnen vangen als hij weer eens onderuit zou gaan. Niet dat hij veel steun aan haar zou hebben, waarschijnlijk zouden ze in een afgekeurde versie van het zwanenmeer samen neervallen. Bij zijn woorden werden haar wangen rood uit pure schaamte en ongemakkelijkheid. Met de zichtbare blos op haar wangen blikte ze weer omhoog terwijl Mao - wat ze aannam dat dat zijn naam was - nog steeds door kermde. De helft verstond ze niet eens, maar de context ervan was haar duidelijk. Verschrikt schoot haar hoofd wat naar achter bij zijn plotselinge stemverheffing, om hem daarna letterlijk uit haar handen te voelen vallen toen hij voor haar voeten op zijn knieën neerzakte. 'Mao?' klonk het kleintjes en zacht, haar stem wat verschrikt. 'Mao alsjeblieft, niet huilen,' vervolgde ze al even zachtjes om voor hem op haar knieën te gaan zitten en haar handen op zijn schouders te leggen. Haar handen verplaatste zich verder, nam zijn gezicht ertussen om deze zachtjes omhoog te kantelen zodat ze hem aan kon kijken. Met een bemoedigende glimlach en een zachte en vriendelijke blik in haar grijsblauwe ogen keek ze hem aan. 'Zullen we anders samen je spullen bij elkaar rapen voordat we je ondergoed straks van de hoogste toren af kunnen gaan halen?' glimlachend probeerde ze hem op te beuren om het feit dat ze onnodige dingen had lopen uitkramen wat te verdoezelen. 'Ik neem aan dat je van Puffoon komt aangezien je op dit platform gelant bent? Ik ook. Ik kan je, als je wilt natuurlijk, naar de etage brengen. Welkom op Starshine Academy,' glimlachte ze nu breder en vrolijk naar hem, hield zijn gezicht omhoog zodat hij niet terug zou zakken in de depressieve houding.

'O!'
Met een overdreven - en overduidelijk geacteerde - uitdrukking op zijn gezicht en daarbij ook zijn mond onnodig in een 'o' getuit, draaide Mao voorover gebogen met zijn handen verontwaardigd in zijn zij geplaatst zijn hoofd van links naar rechts alsof hij naar behalve het meisje iemand zocht die hem een verklaring voor haar onnozele reactie kon geven. 'Ooo! OOOO! Zit mijn hoofddoek los en schuin? Meen je dat nou?!' Hij deed even alsof hij sullig nadacht. 'ABER WIESO!' Zijn hand schoot in een flits naar het gezicht van de blonde snotmeid om met zijn wijsvinger het puntje van haar neus kritiserend omhoog te duwen. 'Mao is geen fan van het Zwanenmeer, dus laat het hem ook niet dansen, guter Herr! Vous hebt het veroorzaakt - OUI - VOUS!'
In alle commotie was Mao het volgende moment het halve platform aan het afhuppelen in dramatische lammensprongetjes waarbij hij zijn armen jengelend als een baby hoog in de lucht gooide - tot één van zijn hakken afbrak en hij als een Mayday-kwijkende piloot in een ijselijk gilletje neerstortte. In één van zijn dolle vier minuutjes/aanstelleritus-sessie had hij de blondine overdreven rochelend bij haar kleding gegrepen. Toen ze het durfde te vragen of alles goed was bracht Mao zijn gezicht met halfdicht geknepen oogjes dichterbij, een spastisch trekje bij zijn mondhoek en liet de lucht opzettelijk moeilijk door zijn keel gieren. 'Nee,' fluisterde hij daarna op een doodnormale toon. Hij kon het daarna niet laten om zich op te winden en woorden vuil te maken aan haar loos alarm. 'ENTSCHULDIGUNG?!' schreeuwde hij haar piepige sorry overdreven luid in zijn eigen dialectje uit. 'DÉSOLÉ?!' Voor de extra vibe voegde hij er een stampvoetje aan toe. '對不起?!?!?!!?'
In zijn gebruikelijke jengelgebeuren was Mao daarna uitgebarsten, slofte met een uitdrukking alsof iemand een kurk in zijn krent geramd had omdat hij maar niet kon ophouden met purtjes laten met zijn handjes slap hangend voor zijn borst wat doelloos rond om te laten blijken hoe moeilijk hij het wel niet had. Hij negeerde de paniekerige overslaande stem van het meisje straal, had met een klap zijn besnotte hand sniffend op haar schouder laten neerkomen. Alsof hij verschrikkelijk schrok ademde Mao veel te luid in bij haar sucky tip, trok onmiddellijk zijn handen terug om ze veilig tegen zijn borst geklemd te houden alsof ze één of ander walgelijk bacillenmagneetje was. 'Mes chaussures!' herhaalde hij haar woorden fluisterend alsof ze zojuist met een vreselijk woord had gescholden. 'Mes chau - ! Hóórt u eens, madame!' In een klakkend geluidje plaatste hij demonstratief het nog ongedeerde naaldhakje voor de voeten van de meid, trok daarbij de pijp van zijn broek onnodig hoog op zodat er een been gehuld in bruine panty zichtbaar werd. 'DIT zijn Prada's! Tatsächliche Prada's, en NO! Foeking! Way! dat Mao dieser kleinen schätzen uitdoet!'
Mao lette niet verder op de handen in zijn zij voor steun, had zijn uitbarsting boos en verontwaardigd vervolgd. 'Het is MONSIEUR FENG LIU ASSCHENHAUSEN - DI CHANTEAUX LUVIÂIRE EGHUNADIAR für SIE!' Verslagen had hij zich wenend op zijn knieën op de grond laten neerzakken, duidelijk om medelijden vragend. En die kreeg hij. Zijn zachte gekerm verhoogde zich steeds als aandachtvragende reactie telkens als het meisje hem met zijn naam aansprak. Zodra ze zijn gezicht in handen nam en omhoog kantelde keek hij overdreven scheel, zijn lippen omgekruld in een flinke pruilmond - zijn verse van de schattige puppyoogjes. Luid en snuivend inademend door zijn wijd opengesperde neusgaten sprong Mao daarna levendig overeind, haalde een schuddende hand door zijn verwilderde lokken om de deuzige krulletjes eruit te shaken. 'Aber ja! Mao heeft geen zin om zijn Calvin Kleins und Björn Borgs met een tak uit de rivier te scoopen, durr!' stemde hij er met een diepe poëtische stem met het voorstel in, nu heel vreemd genoeg geen enkel teken van verdriet meer op zijn gelaat. Om zijn dobbelsteenshorts - die absoluut geen merkonderbroekjes waren - te verzamelen rond het platform zou nog een heel karwei worden, maar hij had het er voor over. 'PUFFOONS!' brak Mao los als allereerste reactie op de woorden van de meid waarbij hij dichterig zijn armen spreidde alsof hij de hele wereld wilde omhelzen. 'Puffoons am Herzen! Puffoons au vrai coeur! ONCE Puffoons, ALWAYS Puffoons - Puffoons le 100%, PUFFOONS LE ZHÊNZHÈNG DE! A-oui!' Hij eindigde in een elegant Pokémon-Team Rocket-James-houdinkje, zijn voet voor de andere langs en steunend met de dure Prada-schoenpunt op het platform, zijn vuist steunend onder een kin en zijn elleboog van die arm daarbij ondersteund door zijn nog vrije andere hand, en zijn hoofd met gesloten ogen en een glad glimlachje gebogen. Alleen een roos ontbrak.
'Hurr?' kwam er daarna onintelligent uit wat het hele plaatje verpestte. 'Starsjein Ekkedemie? - Oh, ah! DURR!' Hij sloeg zichzelf even voor zijn hoofd. Of course - dat was de school!
'Mao naar zijn etage brengen? DROIT, das ist gut!' Het slappe gayhandje waar hij daarna mee wapperde moest een woordenloos bedankje voorstellen. 'Aber ik heb nog geen chaude welkomstdansje gehad, en daar heeft Mao wel behoefte aan..'
In een langzame beweging richtte Mao zijn armen naar Ephony op alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij een knuffel wilde en staarde haar zielig aan. 'SHAKE THAT BUUB!' deed hij daarna een ontoepasselijke poging haar gillend tot dansen aan te zetten.

'T-tuurlijk, sorry,' stotterde ze weer een verontschuldiging om scheel naar haar eigen neus te kijken toen deze omhoog geduwd werd. Automatisch bewoog haar hoofd naar achter, om wat onhandig zijn vinger te ontwijken. De volgende momenten waren net een slechte comedie waarin Ephony zelf meedeed zonder iets door te hebben. Zijn huppelende pasjes, uiterlijk en kreten hadden de alarmbelletjes in haar hoofd af moeten laten gaan. Maar ze was meer bezig met het feit dat ze hem half besprongen had, hem had laten schrikken en hij blijkbaar beledigt was door haar woorden. Wanhopig probeerde ze hierbij telkens haar verontschuldigingen te maken, maar ze leek telkens weer opnieuw iets te doen wat hem in huilen uit deed barsten. Zijn vervuilde handschoen trok daarna niet eens haar aandacht, hield haar verschrikte ogen op zijn gezicht gericht toen hij geschrokken afstand nam na haar oppering dat hij die schoenen misschien maar uit moest doen. 'Uuh..' klonk haar reactie meteen na zijn verschrikte woorden, haar hand nog in de lucht; weer eens blijven hangen midden in een beweging doordat ze zijn reactie niet voorspeld had. Nog net op tijd kon ze haar voet weg halen voordat zijn hak op haar tenen terrecht kwam. Haar verwijde ogen schoten daarbij even naar beneden, om daarna meteen weer in een reflex omhoog te schieten naar zijn ogen. Haar handen opgetrokken voor haar borst als poging tot zichzelf te beschermen waarbij ze nogal spastisch van zijn ogen naar de rest van zijn lichaam keek. Haar ogen bleven op zijn been hangen, waarbij haar mond langzaam openzakte bij het zien van de panty en de schoenen. 'Prada's?' klonk het nogal onbenullig, waarna haar ogen duidelijk opklaarde en ze onschuldig naar hem glimlachte. 'Ze zijn prachtig,' complimenteerde ze hem, negeerde het feit dat hij panty's aanhad... en daarbij verder half verkleed als vrouw was. Haar houding zakte naar alleen maar aanstaren, haar ogen wat verwijd en opgericht zodat ze hem aan kon blijven kijken. 'Feng Lui Asschenhausen - Di chatoe... uuh,' ze had zijn naam bijna in een keer onthouden, nu keek ze bedenkzaam naar beneden waarbij haar hand haar kin ondersteunde. Nadat hij voor haar neergezakt was was ze in een snel reflex voor hem neer gezegen. Zijn zielige blik op zijn gezicht deed haar poging om hem liefelijk toe te glimlachen alleen maar beter proberen, had zijn gezicht tussen haar handen genomen om deze omhoog te kantelen. Ze zat zelf hoog op haar knieën, keek hierdoor op hem neer door zijn eigen, ineengezakte houding. Na haar voorstel sprong hij weer letterlijk uit haar handen, viel ze bijna voorover door zijn plotselinge beweging en kon zichzelf nog net in evenwicht houden. Voorzichtig stond ze zelf ook op, zijn energiek bewegende lichaamsdelen ontwijkend als een hindernisbaan. 'Dan help ik je wel,' glimlachte ze verzekerd naar hem, had in haar ene hand al een dobbelsteen onderbroek waar haar blik nu op gevestigd was. Wat droogjes keek ze naar het labeltje waar zijn naam in stond, om daarna maar ervanuit te gaan dat hij van onverdrijven hield. Alsof ze dat uit zijn vorige acties nog niet kon halen. Ze was maar al te blij dat hij weer normaal deed, in ieder geval niet meer verdrietig. De vrolijke glimlach en een zachte lach kwam uit haar keel waarbij ze hem al even vroglijk aankeek bij zijn complimenterende woorden over Puffoon. 'Helemaal mee eens,' lachte ze, klapte automatisch voor hem met de onderbroek nog in haar hand. Alsof hij een beroeps acteur was, zo'n beeld kreeg ze deels van hem. Na haar verwelkoming glimlachte ze nog breed naar hem, wachtte zonder verder op zijn woorden in te gaan tot hij zelf tot de conclusie kwam dat deze school zo heette. 'Gelukkig,' na haar voorstel of ze hem naar de etage moest brengen was ze blij dat hij haar aanbod aannam, voelde zich in ieder geval dan wat nuttiger. 'Welkomsdansje?' herhaalde ze zijn woorden in verkorte versie met een vragende blik, geloofde niet dat hij dat echt had. 'HEW? IK?' verschrikt bewogen haar handen nog iets hoger op haar borst, alsof ze zich achter haar handen en zijn onderbroek wilde verbergen. Zijn geopende armen, uitnodigend tot een dans waarbij ze wat onhandig probeerde naar achter te schuifelen. 'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is... ik bedoel... schudden enzo is niet echt iets wat voor mij is uitgevonden..' onhandig en met een wapperend handje waarbij ze de ander nog tegen haar borst aan drukte samen met zijn onderbroek probeerde ze hem van het idee af te halen. 'Je mag zelf dansen, ik zal kijken?' haar laatste poging waarbij ze al even ongemakkelijk naar hem glimlachte.

'SORRY MIJN NAAM IS CORRIE!' krijste Mao halverwege Ephony's schichtige verontschuldiging, draaide daarbij even doelloos met zijn heupen alsof er een onzichtbare hoelahoep om zijn middel cirkelde. Zijn dolle vijf minuutjes hadden zich overduidelijk even verlengd, want last but not least; zijn hele leven leek uit dolle vijf minuutjes te bestaan. Met totaal overdreven en onnodige handelingen had hij zich uitgesloofd, huppelend en draaiend over het platform, zichzelf als een briesende stier opgefokt over het loze brand alarm. Nimmer gaf hij de blonde madame ook maar de kans om uit te spreken, zijn achteloze gekrijs en maniakale gedrag overstemde alles. Bijna als een scherp mes kwam zijn hakje met een tjakkend geluid terecht op het platform toen hij het met name eens goed aan le Ephony wilde showen, met een snelheid waarbij hij haar voet had kunnen doorboren als een geheim wapen als ze die niet op tijd had weggetrokken. Mao bewoog zijn lichaam op een mislukte sexy manier als een kronkelende slang toen ze hem overduidelijk aan het bekijken was zodra ze de foute vrouwelijke kenmerken aan zijn kledingdracht had opgemerkt. Met zijn handen in zijn zij kronkelde hij met zijn tong over zijn onderlip uitgestoken als een 'hotte madame' naar links, dan weer naar rechts. 'PEE EWR AA DEE AA KOMMA ESSSSS - PRADA'S!' Zijn arm was weer oncontroleerbaar naar voren geschoten, zijn wijsvinger drukte het puntje van haar neus weer kritiserend plat tot een biggenneus. 'Duhurrr!' riep hij uit alsof dat zo logisch was als dat hij Mao heette en graag cornflakes op vrijdagnacht at toen hij Ephony's complimentje hoorde. 'Like-a-DUHURRRR! Tsschhh~' Met één bevochtigd vingertje drukte hij op zijn uitgestoken kont en imiteerde het sissende geluid van iets kouds dat op een gloeiend hete ovenplaat terecht kwam, per definitie om nog eens een extra streep te zetten onder zijn feitje dat hij 'hot & sexy' was. Of course waren ze prachtig, het prijsje was immers ook 'prachtig'. Niet dat dat een probleem voor Mao was geweest; met zijn Villa Baltimore-familiefortuin kon hij vier eigen scholen opeisen als hij wilde, compleet met limousines en een magazijn aan Martini-flessen. En dozen vol Samson en Gert lunchkoekjes. 'Kunt u uzelf niet opeisen, Mädchen met je Zeeman-etiketjes in je kledingkraagje, souvent que?! Be eifersüchtig, be VERY eifersüchtig!' Mao klapte een aantal keer in zijn handen, een triest applausje voor zichzelf, maar een handeling die hij met een big smile uitvoerde. 'LUVIÂIRE EGHUNADIAR!'
Een geërgerd krijsje volgde achter zijn woorden - mensen die zijn naam voluit niet onthielden; daar had hij een ongelofelijke hekel aan. Een klein momentje later was hij dramatisch ingestort, jengelend en wenend. Met zijn houding weer overbodig overdreven keek Mao voorzichtig op toen Ephony zijn gezicht in handen genomen had. Door zijn puppy-look leken zelfs zijn glimmende ogen zich te hebben vergroot, zelfs zielige witte vlekjes die langs zijn pupil schitterden waren haast levensecht. Abrupt was hij vervolgens overeind gesprongen na haar geopperde voorstel, weer geheel als herboren. 'Sicher!' Vervaarlijk was zijn arm weer omhoog gezwiept om zijn wijsvinger voor een derde keer tegen het puntje van haar neus te leggen toen Ephony aanbood te helpen. Met energieverspillende handelingen die hij veel beter weg kon laten maar dit koppig genoeg niet deed hadden zijn diepe buigingen om Ephony's applausje na zijn zegje over Puffoon meer weg van stuiptrekkingen van een oud mannetje waarvan het zenuwstelsel vervolgens keer op keer uitviel, gesymboliseerd in hoe zijn buigingen op het uiterste lage punt overgingen in slappe beweginkjes waarbij hij zijn hoofd en zijn armen als slappe vaatdoeken liet hangen om ze daarna weer op te halen. < lange zin ;D
'ABER JA!' Enthousiast klapte Mao tweemaal met een brede tandenontblotende grijns van oor tot oor in zijn gehandschoende handen toen Ephony nogal twijfelend reageerde op het doen van een welkomstdansje speciaal voor hem. 'Ein Tanz der Begrüßung, Wǔdǎo - 歡迎 - Einer.. danse joyeuse, einer danse pour un accueil!' schalde zijn diepe poëtische stem weer over het platform. De uitdrukking op zijn gelaat betrok naar afzichtelijk zielig bij Ephony's woorden. Hellooooo hij had toch ook behoefte aan een warm welkom. 'Nou! NOUHOUHOU!' Als een klein kind dat zijn zin niet kreeg stampte hij met zijn goede hakje fel op de grond en schudde krijserig zijn hoofd wild heen en weer waardoor zijn zilveren lokken slordig voor zijn gezicht gingen hangen. 'JAWEL! JAWEL IK WIL HET!'
Mao draaide zich met een ruk van Ephony af en propte een vinger in zijn mond, waarmee hij met zijn speeksel vervolgens zijn wangen bevochtigde om zich met een lelijk verwrongen en mislukt behuild gezicht vervolgens weer terug naar Ephony te draaien. 'Aber dan, madame, zusammen?' vroeg hij met een onschuldig glimlachje en uitnodigend wijd gespreidde armen waarbij ook plots heel zijn wenende uitdrukking verging. 'A-ouououououououououoi!'
In een sukkelend pasje huppelde Mao naar zijn bagage en de weinige spullen die er nog wel veilig in lagen, schudde er een goedkope kleine cd-speler uit in een knalroze kleur en kwam weer vrolijk teruggehuppeld. Hij kwakte het ding achteloos naast Ephony's voeten en de zijne op de grond en drukte met de puntige neus van zijn Prada-hak het Play-knopje in. Direct zodra de muziek uit de al aardig versleten boxen knalde barstte Mao als een bruistablet los in allerlei vage en beschamende bewegingen. Tot de gezongen tekst huppelde hij als een kip die XTC-zaden opgepikt had met schuddende bewegingen van zijn achterste heen en weer tot hij op een gegeven moment stilbleef staan. 'PARALARLARLAPAMBA!' krijste hij voorovergebogen luid met de tekst van het liedje mee waarbij hij Ephony tussen zijn benen door met grote glunderende ogen aankeek. 'PARALARLARLAPAMBA. ESSESSIE, OENA POEKA DIE KRAASJA.' Alsof hij kleine cupidovleugeltjes waren zijn pasjes bijna fladderend te noemen zoals hij naar Ephony terughopste en haar zonder pardon in een elegante tango-dans-beweging hield waarna hij haar volop met zijn zwierende en draaiende bewegingen liet gaan. 'JAARIEBA JAARIEBA!'
Zijn ene hand ontklemde haar hand, de ander kwam in haar middel te liggen terwijl Mao Ephony al zingend huppelend meeloodste. 'PAAAAMBA PAMBA ~ PAAAAAAAAAMBA PAMBA!'
Vlot dansend gingen ze het hele platform over op de maat van de zang en de muziek, omringd door nog allerlei onderbroeken, shorts, handdoeken, Playboys en knuffels die over de grond zwerfden.

Liedje
https://www.youtube.com/watch?v=Coy8Hoa1DNw

Haar neus werd voor de zoveelste keer omhoog gedrukt, had er nu bijna geen gevoel meer in aangezien ze niet achteruit durfde de deinsen. Bang dat een zoveelste Prada hak als mokerslag naar beneden zou komen om haar eigen tenen in simpele schoenen gehuld spontaan te verpulveren. Dan maar liever een varkensneus, aangezien die ook weer voorbij ging als Mao doorging met zijn volgende show die in haar ogen alleen maar levends echt waren. Bij zijn overdreven handelingen en zijn goedkeurende woorden over Puffoon had ze zowat enthousiast geklapt om hem op zijn gemak te stellen en te laten zien dat ze alles behalve kwaad bedoelde. De glimlach op haar lippen werd breder toen hij klaarblijkelijk nog eens een buiging erachteraan maakte, zag de vrolijkheid wel in het moment. Een bijna typisch toneel buiginkje die je na een voorstelling zag, en samen met dat begonnen er conclusies in haar blonde hoofd te komen. Conclusies waar ze nu nog niet om ging vragen. Afstandelijk had ze hem voorzichtig proberen duidelijk te maken dat een dansje niet echt iets voor haar was, hield haar handen voor haar borst met de dobbelsteen onderbroek nog erin geklemd bij zijn enthousiaste reactie. 'Nee, hoeft echt niet,' murmelde ze nog met een hoog piep stemmetje om er onderuit te komen. Iets waarvan ze niet wist dat het verspilde moeite was bij een persoon als Mao. Wat kleintjes keek ze omhoog naar zijn breed grijnsende gelaat, voelde de bui al hangen bij zijn woorden. Drie kwart daarvan verstond ze niet, herkende ze als een vaag dialect uit bepaalde streken van Puffoon. Maar haar jeugd had niet zoveel plaatsen ingehouden, ze was amper buiten haar eigen stad geweest. 'Mao, Mao kalmeer alsjeblieft,' haastig waren haar handen naar voren gekomen om met wat wazige, wapperende bewegingen - en de dobbelsteen onderbroek nog stééds in haar hand - hem tot kalmte te brengen toen hij als een klein kind tekeer ging dat zijn zin niet kreeg. Ze kon de woorden 'Okee dan doe ik het wel' niet over haar lippen krijgen, ze waren in haar keel blijven steken terwijl ze wanhopig met haar handen wapperde. 'Maar Mao, ik kan niet dansen,' murmelde ze zachtjes, kon alleen basis dingen die ze moest weten voor feesten van haar vader en die keer dat ze met Savador gedanst had. Haar handen kwamen weer terug naar haar borst om met een gebroken uitdrukking op haar gezicht toen hij zich met een ruk omdraaide om daarna om te draaien met een hartverscheurende uitdrukking op zijn gezicht. Door het moment zag ze de speekselbanen niet, kon ze alleen maar naar zijn ogen kijken die voor haar genoeg zeiden. Bij Ephony hoefde je geen talent in toneelspelen te zijn, ze geloofde mensen gemakkelijk als ze haar verstand niet gebruikte. Haar eigen mondhoeken trokken spontaan naar beneden, haar wenkbrauwen naar elkaar uit pure medelijden om haar armen nog strak tegen zich aan te drukken. 'Samen?' dat had ze nog net begrepen, haar ogen wat verwijd en haar schouders die spontaan zakte. Hij wilde samen met haar gaan dansen, hier op het platform dat versierd was met onderbroeken, knuffels, kleding, tijdschriften waar ze liever niet naar keek zonder onzeker te worden en de overige kofferspullen. 'Ik weet het niet hoor...' murmelde ze zachtjes zodat het eigenlijk onverstaanbaar was, keek om zich heen over het platform alsof ze hoopte dat er iemand zou aankomen die haar kwam redden. Ongemakkelijk slikte ze toen haar ogen op de cd speler vielen, kon er zo'n eentje nog wel uit de kamer van haar zusje herinneren toen deze klein was geweest. Blijkbaar zou geen ene tegenstribbeling helpen, eindelijk viel het kwartje. De moed op een normaal nummer zakte meteen in haar schoenen bij het horen van de eerste klanken van de muziek, sloeg een klein en zacht kreuntje uit pure frustratie toen ze zich al bedacht dat hier heupen bij in de pas moesten komen. Verder om zich zorgen te maken over zichzelf kon ze niet, bleef roerloos naast de cd speler staan die zijn muziek door de buitenlucht schalde toen Mao los leek te barsten. Haar verwijde ogen gevuld met ontzag en bewondering bij het zien van de soepelheid van Mao's lichaam. Haar hoofd kwam een beetje schuin te hangen om hem te volgen, zag de spastische trekjes in het dansje maar half. Haar hoofd was eerder bezig met te bedenken hoe een man zulke bewegingen kon maken, en zij niet. Spontaan trokken haar mondhoeken om in een vrolijke maar verbaasde grijns toen hij zich spontaan naar voren boog en haar tussen zijn benen aankeek. Zacht lachend bleef ze hem na kijken, bewoog zonder dat ze het merkte zachtjes mee op het deunte. Wiebelend op haar plek wat er meer uitzag alsof er een kietelend grassprietje in haar broekspijp zat - ging moeilijk met een rokje aan. Afgeleid door zijn schreeuwende stem die de muziek bijna overheerste volgde ze hem lachend en klappend terwijl hij door danste. De onderbroek zwaaide spontaan uit haar hand toen haar lichaam al even plots mee getrokken werd. Haar geklap en lach verdween als sneeuw voor de zon, veranderde in een verschrikte uitdrukking toen ze mee gesleurt werd in zijn dansje. Haar hand in de zijne, haar andere arm om zijn schouder heen geslagen zodat haar hand op zijn rug lag; bang dat hij haar plots los zou laten en zij draaierig op haar achterste zou belanden door een gebrek aan evenwicht. Half struikelend over haar eigen voeten omdat hij geen vaste richting aanhield ging ze met hem mee. Uiteindelijk ontspande ze langzaam toen ze aan het gezwier en gedraai wat gewend raakte, huppelde nu alleen nog wat onhandig met hem mee. Voor haar gevoel leek het liedje zich telkens te herhalen, kon ze het nu bijna mee brabbelen aangezien ze de tekst niet herkende. Haar haren zwierde vrolijk mee, haar ogen nu na een tijdje omhoog gericht naar die van Mao. Een onzeker lachje lag op haar lippen die gepaart ging met de al even onhandige pasjes waarmee ze hem probeerde bij te benen. Als er nou een logische volgorde in zijn passen zat was het makkelijker om hem bij te houden, maar zoals hij haar mee lootste over de 'dansvloer' was nogal warrig. Mao zelf leek er op zijn hakken totaal geen moeite mee te hebben, een reden voor Ephony om zachtjes in de lach te schieten telkens als hij weer mee kreisde op het deuntje. 'Een samba zou makkelijk zijn,' grinnikte ze moeizaam tussen de ademteugen door terwijl ze door geslingerd werd.

Toneelspelen was typisch iets dat voor Mao was weggelegd; met zijn rijke mollige Madame Baltimore-moeder die de Asschenhausen dans- en toneelschool runde op Puffoon en er zelf les in gaf was hem het talent meegegeven. Althans, wat je talent noemde. Zo vreselijk ondoorzienbaar waren zijn toneelhandelingetjes niet. Eigenlijk was dat ook wel duidelijk te zien aan de krokodillentranen op zijn wangen, waar het nattige speeksel zichtbaar op glinsterde. Maar bij personen als Ephony zou het waarschijnlijk weinig verschil maken of zijn toneelspel nu realtistisch was of niet; ze leek serieus om te gaan met zijn jankbuitjes. 'HOEFT WEL!' barstte Mao weer in zijn krijsen uit als reactie op Ephony's woorden. Hij kon er niet tegen dat zijn opperende voorstel voor een dansje zo werd afgeslagen, werd er hysterish door. Maar hij was het volgende moment naar zijn tas gehupst en kwakte de cd-speler naast Ephony's voeten neer om één van de willekeurige liedjes op te zetten die hij op een willekeurige CD had gezet. Hij had amper door dat Ephony hem lachend en klappend volgde bij zijn dansende bewegingen, keek haar alleen even tussen zijn benen door aan bij de eerst gezongen woorden. Daarna werd het toch hoogdnodig tijd voor het echte werk; zonder pardon trok Mao de blonde madame mee om haar tot zijn danspartner voor dit momentje te stellen, maar eigenlijk was het meer een aanzicht van een dronken vent die een willekeurige griet in het café meetrok om letterlijk op te gaan hossen in plaats van dansen. Op een zeker moment, toen ze al dansend vlak langs de CD-speler zwierden, drukte Mao opnieuw met de punt van zijn Prada-hak het playknopje in om het ding op pauze te zetten. Abrupt stond hij stil en kapte het misselijkmakende gezwier en gesleur af. Met een brede idiote grijns keek hij op Ephony neer terwijl hij haar nog vasthad in een danshouding. 'En wat is uw naam, mon cherie?' vroeg hij waarbij hij zich wat onnodig naar haar toeboog alsof hij er zeker van wilde zijn dat ze zijn aandacht nu alleen op hem richtte.

- Zie hier een verpoepte post zonder al die overschrijvingen van wat al is gebeurd :'D
O zo flut

OOOH MIIIJJJN GOOD, HELEMAAL VERGETEN!!
Blijft een vet liedje ;D

Al draaiend en mee hobbelend probeerde ze Mao zo min mogelijk in de weg te dansen. Hoewel haar lichaam telkens spastisch een andere richting in gegooid en getrokken werd werkte het steeds beter. Hoewel, ze zag er nog steeds uit als een dronken zeeman die voor jaren weer op het vaste land zijn voeten zette. Wat verdwaasd keek ze over haar schouder, voor zover dat ging omdat ze het volgende moment alweer mee getrokken werd de volgende richting in, naar de muziekspeler waarbij hij iets te soepel deze weer had aangedrukt. Toch stopte het gehos, en was de muziek al even plots weggevallen. Met een al even oncharmante bewegen stonden ze plots stil, waarbij ze ongeremd tegen hem op botste en de rode plek op haar voorhoofd tussen haar pony langzaam zichtbaar werd naast de dieprode blossen op haar wangen. Zacht schraapte ze haar keel toen ze opkeek en de brede grijns op zijn lippen keek, werd nog steeds vasgehouden in de danshouding zodat een poging tot verontschuldigend weg lopen onmogelijk was. 'M-mijn naam?' klonk het moeilijk, was op dit moment meer bezig om haar buik te kalmeren zodat ze niet hier ter plekken haar lunch over zijn dure Prada schoenen zou mieteren. Ongemerkt boog ze wat naar achter, staarde half scheel naar het puntje van zijn neus dat nu wel erg dicht in de buurt was gekomen. Voorzichtig kuchte ze binnensmond, richtte haar grijsblauwe ogen weer op Mao om de vrolijke glimlach weer op haar lippen te toveren. Eigenlijk alleen om hem niet ongemakkelijk te maken, hoewel haar eigen maag bijna omdraaide. 'Ephony Duvessa,' beantwoorde ze zijn vraag uiteindelijk weer vrolijk, zag de ongemakkelijke glimp nog wel op haar gezicht. De glimlach zakte iets af, waarbij haar ogen in een noodtempo over Mao's schouder en om hem heen naar de omgeving schoten. 'Mao, misschien is het beter als we het platform even opruimen. De volgende shuttles kunnen binnenkort landen, en ik weet niet of het schoolhoofd het zo leuk gaat vinden als het platform is omgetoverd in jou persoonlijke slaapkamer. Ik kan helpen, als je wilt. Dan kan ik je daarna naar de etage leidden,' glimlachend richtte ze haar ogen weer op Mao, hopend dat hij genoeg van het dansen had. 'Anders begin jij bij de bomen, je bent iets langer dan ik, dan begin ik aan de andere kant,' met de hand die op zijn schouder had gelegen - meer erom heen geklemd was uit pure angst dat hij haar plots los zou laten in het gezwier - klopte ze hem op zijn borst om daarna beleeft haar hand uit de zijne te halen. Met de vriendelijke glimlach nog op haar lippen deed ze een stap naar achter, bedacht een tweede afleidingsmanouvre. 'Vertel anders ondertussen iets over jezelf,' stelde ze voor, half uit echte interesse, half uit pure angst dat hij weer zou gaan dansen en haar mee zou sleuren. Gewoonweg om het feit dat haar maag niet meer aankon dan dit, en haar hoofdpijn al het limiet had berijkt. Uiteindelijk graaide haar handen hier en daar de onderbroeken van de grond af, had ze haar armen vol met poppen en knuffels en liep ze met een wijde boog over de onzekermakende tijdschriften.