Met haar handen diep in haar zakken gestoken liep Ileana over het grasveld, onderweg naar een boom die een eindje verderop stond. Ze had behoefte aan wat schaduw, zodat ze niet continu haar ogen tot spleetjes hoefde te knijpen omdat de zon in haar gezicht scheen. Bovendien verbrandde ze bijzonder snel, en ook dat was iets waar ze totaal geen zin in had. Het warme weer leek al haar energie op te zuigen, het voelde alsof haar ledematen van spaghetti sliertjes waren gemaakt en haar hoofd elk moment van haar romp kon vallen. Alsof ze een lappenpop was die niet goed in elkaar was gezet.
Toen ze eindelijk was aangekomen bij de boom, liet ze zichzelf zakken tegen de dikke stam. Blij dat ze eindelijk zat, deed ze heel eventjes haar ogen dicht, in een poging te kunnen genieten van de stilte en van de rust. Een poging die faalde. Ze had enorme hoofdpijn gekregen van haar eigen gepieker, het lukte haar gewoon niet om haar gedachten en herinneringen onder controle te krijgen. Steeds opnieuw zag ze kleine stukjes uit het verleden, probeerde alles op een rijtje te krijgen alsof ze een verstofte, vervaagde puzzel in elkaar probeerde te zetten. Sommige stukjes ontbraken of waren te onduidelijk om alles op de juiste plaats te krijgen, tot haar grote ergernis. Hoe hard ze ook probeerde om er niet over na te denken en alles te vergeten, het lukte gewoon niet. Het gevoel voor hem, was het enige puzzelstukje dat nog ongeschonden was gebleven. Boos om haar eigen gedachten, deed ze haar ogen weer open. Waarom maakte ze het zichzelf ook zo moeilijk?


-Alleen Romance, graag

Nog steeds verward liep door de gangen totdat ze begon te rennen. Ze moest hier nu echt weg. Ze had open lucht nodig om te kunnen ademen. Alles wat er was gebeurd dat was net iets te veel geweest. Ze kon het gewoon even niet aan. Waarom gebeurde dit toch allemaal? Was er soms echt iemand die besliste dat ze nu wel eens even haar leven op z'n kop mocht zetten? Na een paar minuten kwam eindelijk de grote voordeuren tevoorschijn en ze liep er dan ook gelukkig doorheen. Meteen werd ze begroet met een windvlaag die door haar haren ging en ze genoot en snoof de geur op. Haar voeten liepen al automatisch de traptreden af en even later stond ze op het gras. Ze trok haar schoenen uit en ging met haar voeten door het verse groene gras. Ze vond het heerlijk dat de lente eindelijk was begonnen. Haar ogen gleden over het grasveld en ze zag een bekend figuur bij een van de bomen zitten. Ileana. Ze had haar al een hele tijd niet gezien totdat ze in een keer in de muziekles was gekomen. Volgens haar wilde ze nooit naar zo'n saaie school toegaan, maar ze had dus toch besloten het wel te doen. Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze op de boom af en ging naast Ileana zitten. Even keek ze naar het gezicht dat al zoveel verried en ze drukte daarna haar rug tegen de boom. Ze wist in welk schuitje Ileana nu zat. Ze zat er zelf ook. Ook al was het niet precies hetzelfde, was het wel zo op de een of andere manier. Ze zuchtte zacht. 'Gaat het wel?', vroeg ze zacht. Romance trok haar knieën op en liet haar armen er op rusten. Haar ogen waren in de verte gericht en ze wachtte rustig op het antwoord van Ileana, terwijl ze terugdacht aan hoe ze elkaar hadden ontmoet.

Ileana had net op willen staan om te vertrekken, tot ze Romance in de verte op haar af zag komen. De stilte die er over het grasveld heerste vrat haar helemaal op van binnen, maar dat zou wel veranderen als ze gezelschap had dus bleef ze geduldig wachten tot Romance eenmaal naast haar zat. Ze glimlachte kort, als een soort begroeting en ging toen wat schuiner zitten zodat ze haar wat makkelijker aan kon kijken. Het was alweer een tijdje geleden dat ze Romance gezien. Te lang geleden. Natuurlijk hadden ze wel contact gehouden, maar iemand aan kunnen kijken betekende zo veel meer. Ileana was het gezicht van Romance nooit vergeten, de mooie verschijning die lange tijd geleden een goede vriendin van haar was geworden. Ze vroeg zich misschien wel af waarom ze nooit verteld had dat ze ook naar de academie zou komen, de enige reden daarvoor was dat Ileana wilde dat het een verrassing zou blijven. Helaas was de manier waarop ze elkaar weerzagen totaal niet zoals ze zich al die tijd had voorgesteld. 'Dat kan ik ook wel aan jou vragen.' Ileana keek haar met een veelbetekenende blik aan, haar woorden duidelijk doelend op Ace. Hoewel ze de details niet kende, wist ze dat Romance erg met hem in haar maag zat. Het duurde altijd weken voordat ze elkaars brieven kregen, wat het onmogelijk maakte om elkaar alles vertellen. 'Je moet me toch eens vertellen wat er allemaal gebeurd is met je..' zei Ileana, de bezorgdheid klonk duidelijk door in haar stem. Haar eigen problemen kwamen later wel aan de beurt, ze kon er niet tegen Romance zo te zien.

Romance glimlachte naar Ileana toen ze haar aankeek en ging naast haar zitten. Nadat ze haar vraag had gesteld en ze merkte dat Ileana zich draaide, draaide zij zich automatisch ook naar haar toe. Het was veel te lang geleden dat ze echt met elkaar hadden gepraat. Ze glimlachte dapper bij het zien van haar blik. Ze kon niets voor haar verborgen houden. Gelukkig wilde ze dat ook niet. Het was zo fijn om alles tegen haar te zeggen en naar haar te luisteren. Ze wist altijd het perfecte advies te geven. Ze leunde weer tegen de boom aan en keek even naar de felblauwe lucht. 'Ik heb je te lang niet geschreven, maar ik kon het gewoon niet.', zei ze zacht en keek daarna weer naar de bloedrode ogen van Ileana. Ze zouden zusjes kunnen zijn. Ze hadden dezelfde witte haren en hetzelfde figuur. Behalve hun magie en oogkleur hadden ze het toch goed met elkaar kunnen vinden. Misschien ook wel door hun passie voor optreden. 'Volgens mij is het laatste dat je van me hebt gekregen dat ik met Ace had of niet?' Zonder op antwoord te wachten, ging ze door. 'Alles was super tot een paar maanden geleden. Ik wilde wat met hem afspreken, maar hij was weg. Eerst dacht ik nog dat hij gewoon eventjes ergens anders was, maar hij reageerde maar niet. Ik werd ongerust en samen met Fire ging ik op zoek naar hem. We hebben het hele terrein afgezocht, maar konden hem nergens vinden. Ik werd bang, Ileana. Ik was zo bang dat hem iets was overkomen vooral door een krant die mij was toegestuurd vanuit Razen. Ze hadden het over een grote brand waar velen waren gestorven en er was een wolf bij gezien. Die was de vlammen ingesprongen en nooit meer gezien. Het moest Cerberus wel zijn.' Haar stem begon meer te trillen en ze keek weg van haar om in de lucht te kijken. Ze voelde hoe de tranen over haar wangen begonnen te komen. 'Ik dacht dat hij dood was. Ik had niet verwacht hem ooit nog een keer te zien.', huilde ze en haar schouders schokten. Eindelijk kon ze haar verdriet eruit laten. Al die tijd was ze sterk geweest, had niemand er iets over verteld. De krant was verbrand in het haardvuur om een hoofdstuk af te sluiten. 'En toen.' 'En toen stond hij daar in één keer. Ik was te verbijsterd om iets te doen, maar ik werd woedend vanbinnen. Hoe kon hij mij dit aandoen? Hoe kon hij gewoon meer dan drie maanden verdwijnen om dan in een keer op te dagen? Ik dacht dat hij een geest was, dat het weer een droom of hallucinatie was. Het was verschrikkelijk. Maar hij was geen geest, hij was echt. En dat was nog de grootste schok. Wat moet ik nou, Ileana?' Haar stem was wanhopig terwijl de tranen onophoudelijk over haar wangen stroomden. Al het verdriet, al de pijn die ze had gehad kwam er uit. Haar hart was gebroken geweest en de breuk zorgde voor de pijn die maar bleef komen. In haar gedachten gingen de laatste keren dat ze hem zag, de zoektocht, het verdomde krantenartikel en toen zijn terugkomst door haar hoofd. Alles werd gemaald in haar hoofd en de belangrijkste vraag: Wat moest ze nu doen, spookte door haar hoofd. Ze wist het echt niet en daarom trok ze haar knieën op en legde haar hoofd en armen neer om zo door te huilen. Ze zag het nu allemaal even niet meer zitten.

Ileana was ontzettend blij om haar vriendin weer aan te kunnen kijken, zelfs al waren de omstandigheden niet bepaald gunstig. Het voelde vertrouwd, en ergens was het ook een opluchting om een bekende in de buurt te hebben, in deze nieuwe omgeving. 'Ik begrijp het wel, het geeft niet,' zei ze met een liefelijk glimlachje en hield haar hoofd een stukje schuin. Romance was als een soort zusje voor haar. Ze leken niet alleen heel erg op elkaar qua uiterlijk, zelfs hun visie leek hetzelfde. Er waren zoveel gemeenschappelijke eigenschappen, en gek genoeg botsten ze nooit met elkaar. Ileana herinnerde zich hun eerste ontmoeting nog goed. Jongeren van over heel Kovomaka kwamen naar Shadra om daar auditie te doen voor een van de meest grootschalige theatervoorstellingen ooit, zo ook Ileana en Romance. Hoewel ze Romance nog nooit had ontmoet en ze eigenlijk voor een hele andere rol auditie deed, ontging de gelijkenis tussen hen de jury niet. De hoofdrol zou eigenlijk uitgaan naar iemand die muziekaal was, en daarnaast ook nog kon dansen. In plaats daarvan kregen ze samen de hoofdrol als tweeling omdat dat nog excentrieker zou zijn, Romance met de prachtige klanken van haar fluit en zijzelf als danseres. Nadat ze aan Romance voorgesteld was ging het allemaal vanzelf, de productie verliep perfect en het leek haast alsof het zo moest zijn, en eigenlijk leek het alsof ze al jaren bevriend waren. Ileana beschouwd de klanken van Romance's fluit nog altijd als de meest perfecte harmonie waar ze ooit op gedanst had, dat optreden zou ze nooit van haar leven vergeten.
En nu zat ze hier, aandachtig te luisteren naar het verhaal dat Romance haar in vertrouwen kwijt liet, vertrouwen dat door de jaren heen niet gesleten was. Zwijgend keek Ileana toe hoe de emoties langzaam maar met een immense kracht bij haar naar buiten kwamen, emoties die ze waarschijnlijk al veel te lang had opgekropt. Troostend legde ze een arm om Romance heen en wiegde haar zachtjes heen en weer, voelde hoe haar schouders heen en weer schokten. 'Rustig maar, het komt allemaal goed.' Ileana probeerde het hele verhaal in haar hoofd op een rijtje te zetten. Er moest een reden zijn voor zijn vertrek, dat kon niet anders. Ze hoopte dat het een verdomd goede reden was, anders zou ze hem persoonlijk een bezoekje komen brengen om hem eens flink op zijn donder te geven. 'Hij geeft in ieder geval wel om je, anders was hij nooit terug gekomen,' zei Ileana terwijl ze Romance weer los liet, en de tranen zachtjes van haar gezicht af veegde. 'Ik denk dat het het beste is om met hem gaat praten, hoe moeilijk het ook is. Hoor zijn verhaal aan, anders blijf je dagenlang piekeren over wat er allemaal gebeurd is. En dat mag niet, want ik kan er echt niet tegen je zo te zien..' Er verscheen een bemoedigende glimlach op haar gezicht. 'Niet meer huilen, het komt goed. Echt waar.'

Terwijl Romance het hele verhaal vertelde en het er steeds gemakkelijker uitkwam, ging ze vanbinnen maar door en door en door. Alles wat ze voelde werd tien nee twintig keer zo erg en ze wilde dat ze alles er gewoon zo gemakkelijk uit kon gooien. Maar dat ging niet en dat wist ze zelf ook wel. Ze leunde naar Ileana toe toen de arm over haar schouders werd gelegd en ze troostend heen en weer werd gewiegd. Hoe kon het toch dat je iemand zo in vertrouwen kon nemen dat je je kwetsbaarste momenten aan diegene gaf? Ze vertrouwde Ileana totaal, zou haar leven voor haar geven als dat nodig was. Haar hoofd kwam iets overeind bij het horen van haar woorden en ze keek door haar betraande ogen naar het bijna identieke evenbeeld dat voor haar zat. Ze nam de woorden in haar op zonder te antwoorden. 'Maar...', wilde ze beginnen, maar stopte toen Ileana verder praatte en ondertussen de tranen van haar gezicht veegde. Ze sloeg haar blik neer bij wat ze zei. Ze wilde aan de ene kant niet met hem praten, maar aan de andere kant ook weer wel. het was allemaal zo dubbel. Ze glimlachte zacht bij de bemoedigende woorden van Ileana. Ze hoorde bijna de trilling in haar stem die duidelijk maakte dat ze ook al bijna moest huilen omdat zij moest huilen. Ze veegde nu zelf haar ogen droog, probeerde met alle macht de tranen die opkwamen tegen te houden en ademde een paar keer diep in en uit om haar ademhaling weer onder controle te krijgen.De beste manier om haar eigen verdriet te vergeten, was door naar het verdriet van Ileana te vragen. Ze had het wel gemerkt in de les dat haar aandacht meteen op Althalos was gericht en dat ze daarna verlegen was gaan zitten. Het was niets voor haar om verlegen te zijn en daar moest ze meer van weten. 'Nou, het is tijd voor jou om te gaan huilen. Dan is dat tenminste voorbij. Wat is er met jou gebeurd?', het eerste werd nog een beetje lacherig gezegd, maar bij het tweede kwam haar bezorgdheid voor haar naar voren.

Ileana was er volledig van overtuigd dat het met Romance vanzelf goed zou komen. Ace was niet zonder reden terug gekomen, en het was duidelijk hoeveel ze om hem gaf. Ileana wist hoe hopeloos ze zich op dit moment moest voelen, maar iets in haar hart vertelde haar dat dat gevoel niet heel lang meer zou blijven. Het kwam wel vaker voor dat ze zulke voorgevoelens had, en meestal kwamen die wel tot zijn recht. En al zou het met Ace niet meer goedkomen, Ileana wist wat voor een topmeid Romance was. Ze kon zich niet indenken dat zo'n aardig, liefhebbend persoon lang alleen zou blijven.
Toen Romance weer een beetje was gekalmeerd, kwam de grote vraag naar voren, de vraag die Ileana eigenlijk wel een beetje aan had voelen komen. Misschien had het hele gebeuren in de les er ook wel een beetje té duidelijk uitgezien. Misschien viel het ook wel mee, Romance wist immers wel wat er zo' n beetje speelde. 'Ah, het viel dus wel op..' zei Ileana met een scheve glimlach, die algauw weer van haar gezicht verdween. Ze dacht even na voordat ze verder in ging op Romance's vraag. 'Ik.. Ik weet niet wat er gebeurde. Ik wist niet dat hij hier was, ik sloeg compleet dicht.' Ileana besefte zich ineens hoe ironisch het eigenlijk was. Ace dook op, tegelijk met Althalos. En dat viel héél toevallig ook nog eens samen met de eerste keer sinds een paar jaar dat ze Romance weer zag. Dat was toch geen toeval meer? Dat was gewoon eng! 'Volgens mij zijn we vervloekt ofzo,' zei Ileana grappend, maar met nog altijd die serieuze, pijnzende blik. 'Om een lang verhaal kort te maken.. Het werkte gewoon niet meer. Het leeftijdsverschil was te groot, we kregen beiden andere doelen, en hadden gewoon geen tijd meer voor elkaar.' Het waren de harde feiten die haar zoveel pijn deden, omdat het de waarheid was.

Romance wist een gedeelte van wat er tussen Althalos en Ileana was gebeurd, maar had het door de brieven nooit helemaal begrepen. Het was soms nog best lastig om alles goed uit te leggen in brieven en daarom had ze maar een deel echt meegekregen. ‘Ik ken je toch.’, glimlachte ze terug en keek haar daarna in de ogen aan. Rustig hoorde ze het verhaal van Ileana aan, maar moest wel even lachen toen ze hen vervloekt noemen. Toch stak het wel. Ze had al meerdere keren gedacht dat er iets in haar was dat verborgen werd gehouden, dat ze er niet bij kon en ze verloor bijna iedereen van wie ze hield dus ja, ze was ergens wel vervloekt. Romance leunde even naar haar toe en kuste haar op haar voorhoofd. Als Ileana het haar niet helemaal wilde vertellen dan moest ze dat zelf weten. Het zou er ooit nog wel uitkomen wanneer ze er behoefte aan had. ‘Dat is jammer.’, zei ze eerlijk. Ze vond het jammer voor haar dat ze er zo meezat en dat het gewoon niet kon. Even kreeg ze een bedenkelijke blik in haar ogen en sloeg daarna haar armen om Ileana heen en knuffelde haar. ‘Je houdt nog steeds van hem of niet?’, fluisterde ze zachtjes in haar oor. Ze kon het gewoon zien aan haar. Haar handelingen, haar voorzichtige woorden om zichzelf tegen haar gevoelens te beschermen. Het was voor haar maar al te duidelijk. Langzaam liet ze haar beste vriendin gaan en stond daarna op. ‘Ik weet wat je nodig hebt en het zal voor mij ook wel goed zijn.’, zei ze voorzichtig glimlachend. Ze floot een keer schel en even later waren er vleugelslagen te horen. Ze stak haar handen uit naar Ileana en trok haar overeind. ‘Het hielp ons wel om vlak voor het optreden onze angsten en gevoelens eruit te schreeuwen. Zullen we proberen of het vandaag ook wil werken?’, vroeg ze aan haar.

Ileana glimlachte warm naar haar vriendin. 'Je kent me inderdaad. Soms nog beter dan ik mezelf ken,' zij ze gemeend, en sloeg haar blik even neer. Bij de gedachte aan Althalos kreeg ze een brok in haar keel. Het was zo stom, waarom liet ze zich nu zo ontzettend kennen, terwijl ze al die tijd de tranen had verdrongen. Nog nooit had ze er een traan om gelaten in het bijzijn van iemand anders, ze had het zichzelf verboden om zo zwak te zijn. In haar ogen had ze haar eigen beloftes gebroken, maar waarom zou ze zich in moeten houden voor Romance? Zij was de enige die het snapte, de enige waar ze zich niet voor schaamde, als ze moest huilen. De kus op haar voorhoofd gaf weer het gevoel van zusterschap, het vertrouwen wat ze elkaar gunden. 'Het is inderdaad, heel erg jammer..' zei ze zacht terwijl ze de armen van Romance voorzichtig om haar heen voelde slaan. Ze dacht even na over haar woorden, woorden die haar deden breken. De eerste traan rolde over haar wang, viel op Romance's schouder. 'Zielsveel,' zei ze uiteindelijk, en hoorde haar eigen stem haperen. Toen Romance zichzelf rechtzette veegde Ileana de tranen van haar wang, en keek verbaasd omhoog naar haar vriendin. Wat ging ze doen? Toen Ileana de vleugelslagen hoorde, besefte wat ze gingen doen. 'Fire!' zei ze opgetogen, en sprong overeind. 'Ik mis die optredens echt, weet je dat? Ik zou er alles voor over hebben om het nog eens te doen.' ze glimlachte in zichzelf en keek toen naar Romance. 'Tuurlijk proberen we dat!'

Romance glimlachte slechts op haar woorden. Ze kon hetzelfde zeggen van haar. Ileana wist vaak beter wat goed voor haar was dan Fire en dat wilde wat zeggen. Ileana wist altijd wat ze moest zeggen of wat ze moest doen als ze zich niet goed voelde en ze wilde hetzelfde voor haar zijn als dat kon. Ze kuste zacht haar voorhoofd. Terwijl Romance haar armen om Ileana had geslagen, kreeg ze een bedenkelijke blik en besefte iets heel belangrijks wat ze haar dan ook vroeg. Ze voelde hoe Ileana’s tranen eindelijk kwamen en ze toegaf dat ze nog steeds van Althalos hield. Ze glimlachte even, was blij dat Ileana haar dat had toevertrouwd. Ze had nog maar één oplossing om dit op te lossen en trok haar overeind. Fire kwam er al aan gevlogen en Romance lachte toen Ileana blij reageerde. Fire hinnikte blij, ze was ook erg gehecht aan Ileana en ging op haar knieën liggen. ‘Dat kunnen we altijd nog een keer doen. We maken ons eigen optreden.’, glimlachte ze haar toe. Ze ging achter Ileana zitten en Fire vertrok. Ze zei niets, maar toen ze hoog in de lucht zaten, gaf ze het commando aan Fire en hield Ileana goed vast. Fire boog zich naar beneden en ze gleden met steeds hogere vaart naar beneden. Romance moest zich inhouden om niet te gaan schreeuwen totdat Ileana begon.