Nina rekte zich uit. Het was weekend. Heerlijk. Ze had lekker uit kunnen slapen en was van plan om nog meer plekken te verkennen. Ze had het bos al gezien, de ruïnes en al die andere plekken. Maar op een plek was ze nog niet geweest. Simpel weg omdat ze de tijd niet had. Die Savador deed het waarschijnlijk om haar te pesten maar de hoeveelheid werk.. Tjonge. Dat was niet normaal veel. Nina kroop haar bed uit en nam een vlugge douche voordat ze zich in een lange denim jeans hees en er een trui overheen aan deed. Een soort jurk die net over haar billen kwam. Niet bepaald sexy, al kwamen al haar vormen er goed uit. Ze hulde haar voeten in platte laarzen die tot haar knieën kwamen. Hierdoor leek ze wellicht iets kleiner dan ze werkelijk was. Zonder een jas liep ze eerst langs de eetzaal om een broodje naar binnen te proppen om vervolgens richting de grot te wandelen. Ze moest wel langs wat plekken en dergelijke maar al snel kwam ze bij de waterval, die volgens vele adembenemend was. En ze moest toegeven. Het wás adembenemend. Ze grinnikte en liep richting het water dan naar beneden viel. Vaak was er achter zo'n val een grot of iets dergelijks, en ze had altijd al iets willen zien ervan. Ze grinnikte en liep er dichter naar toe. Hoewel de grot niet groot leek probeerde Nina er wel naar toe te gaan. Het was meer een stuk holle ruimte waar je net droog kon staan. Maar toch, ondanks de kleine ruimte was het grappig om te zien. De omgeving waar ze net nog had gelopen zag er nu allemaal waterig en glazig uit. Ze grinnikte en leunde met al haar gewicht tegen een aantal keien aan. Eerst gebeurde er vrij weinig, maar toen leek er beweging in een van die keien te komen. Met een klap viel ze achteruit. Ze schrok even en slaakte een gil van schrik. Al snel krabbelde ze op en merkte een gang achter de keien. Ze kroop langs nog een aantal keien en kwam in een grotere ruimte, donker en vochtig. Nina knipte een lichtje aan met haar vingers die voor haar ging zweven. De grot werd verlicht door het vuur en ging Nina voor. Steeds ging Nina verder de grot in. Plots hield het uit het niets op. Nina fronste even en keek rond. Mompelde zachtjes iets wat klonk als. "Waarom houd het nou op." Waarna ze zuchtte en op een steen sloeg. Krakend ging er een soort deur open en een enorme ruimte vol met kristallen werd zichtbaar. Nina's ogen stonden vol verbazing. Dit had ze nog nooit gezien. Voorzichtig stapte ze de ruimte in. Het lichtje liet alle kristallen oplichten waardoor er in de muur eentje opviel. Het was geen kristal zoals alle anderen. Het was een soort bal. Voorzichtig pakte ze het in haar handen. Wat was dit voor raar ding. Ze draaide het ding in het rond en schudde. Er zat iets in die bal, want ze kon het horen klotsen van binnen. Fronsend keek ze er naar. Wat was dit voor bal. Misschien een soort stuiter bal. Ze grinnikte en liet het vallen. Maar het stuiterde niet. Misschien was het wel een domme zet van Nina, om te denken dat het een stuiter bal was, maar goed. Het had alles kunnen zijn. De bal viel uit een. Maar in plaats van een vloeibare drab die om haar voeten moest komen liggen kwam het niet. Ze fronste nog meer en keek vol verbazing naar de grond. Dit was echt een aparte school waar aparte dingen gebeurde, zoals stuiterballen die geen stuiterballen leken te zijn maar ballen van glas waar de vloeistof uit mysterieuze wijze verdween. Het moment dat ze omhoog keek, keek Nina in de ogen van een figuur. Ze slaakte weer een gil van schrik en zette een paar stappen naar achter toe. De grot weer in. "What the..." Verder kwam ze niet. Met grote ogen keek ze naar het figuur dat door haar vlammetje nu belicht werd. Het was een gezicht van een man. "Wie ben jíj?! En waar kom je zo ineens vandaan?" Ze keek de man vragend aan. Was hij die vloeistof geweest, nee dat kon niet. dat kón niet. Ze bleef vastgenageld aan de grond, in de opening van de kamer, staan met een vragende en verwarrende blik de man aan kijken.

Met gesloten ogen en in een soort foetus houding zat Hunter gevangen. Hij was al zijn gevoel voor tijd verloren. Hoe lang was hij hier al? Een maand? Misschien wel een jaar. Of was het langer? Hunter kon het zich niet langer herinneren. Zijn armen half voor zijn gezicht en met zijn benen opgetrokken zat hij vast. In een soort drab. In vloeistof waarin hij zich niet voort kon bewegen. Zelfs zijn oriëntatie gevoel was hij kwijt. Hij wist niet langer wat boven of onder was. Geen enkel geluid drong tot hem door. Alleen het doffe geluid dat de vloeistof om hem heen maakte. Het enige wat hem liet weten dat, waar hij ook in gevangen zat, het was vloeibaar. Dat betekende dat er een kans was om hieruit te komen. Maar die hoop had Hunter al een hele tijd geleden opgegeven. Hij voelde zichzelf langzaam wegglijden. Tot er niets meer van hem over was dan een leeg omhulsel. De onwetendheid maakte hem gek. En hij was al aardig op weg om zichzelf te verliezen. Misschien was het niet zo erg om alles los te laten. Wat had hij verder nog over? Niks. Er restte hem niets dan eeuwigheid. Het was de wil om te overleven, dat oerinstinct dat elk wezen bezat dat hem weerhield van waanzin. Die wil, was die maar eens gebroken. Dan kon hij hier eindelijk weg. Toen ineens voelde Hunter iets. Iets wat hem vaag bekend was, maar niet direct kon plaatsen. Een dof gebonk. Een ritmisch gebonk. Het drong langzaam tot hem door. Het was het gebonk van een kloppend hart. Er was iets levends in de buurt. Al snel werd het gebonk dat weergalmde in zijn gedachteloze hoofd luider. Het kwam dichterbij. Hij kon niet horen dat er een menselijk wezen de grot betrad. Maar hij kon haar aanwezigheid voelen. Het zorgde ervoor dat zijn oogleden een beetje trilde. Maar hij had de kracht niet om ze te openen. Het zuivere geluid van iets wat in duizenden kleine stukken brak was dus een regelrechte aanslag op het zwakke kloppen van zijn eigen hart. Zijn hoofd schoot omhoog. En hoewel het voor zijn eigen gevoel allemaal snel ging werd hij tegengehouden door de vloeistof waardoor zijn beweging niet meer was dan een kleine, haast onopmerkzame stuiptrekking. Dat geluid. Het dwong hem zijn ogen met een snelle beweging te openen. Zijn blik was wazig en kon niks onderscheiden van wat hij zag. Na een tijdje werd zijn blik geleidelijk scherper al was alles nog steeds rimpelig door de dikke vloeistof. Hunter probeerde zich te bewegen. Voornamelijk omdat hij een vaag figuur door de dikke drab heen kon zien. Langzaamaan bewoog hij zich voort totdat hij bij de verharde buitenlaag van het kristal was. Nu kon hij ook het figuur iets beter zien. Een meisje. Een jong meisje. Ze kon nog geen twintig zijn. Maar Hunter herkende haar niet. Niet zo gek als je geheugen je in de steek liet. Hij drukte zijn handen vlak tegen de verharde buitenlaag van zijn gevangenis. Zijn groene ogen, waarvan de kleur amper te onderscheiden was van die van de groene vloeistof waar hij zich in bevond, leken het meisje haast smekend aan te kijken. Hij zag haar lippen bewegen maar kon niet horen wat ze zei. Langzaam vormde zijn handen zich tot vuisten en sloeg hij tegen het glas. De vloeistof remde hem af waardoor het amper aankwam. Maar toch ontstonden er scheuren in de buitenlaag. Hunter volgde ze met zijn ogen. De scheuren verspreidde zich, vermeerderde zich en uiteindelijk brak de buitenlaag. De zwaartekracht drukte als een zware steen op hem en drukte hem naar beneden toen alles barste. De vochtige, ijskoude lucht van de grot kwam hem tegemoet. Nu pas besefte Hunter dat het in zijn gevangenis nog vrij behaaglijk was geweest. Hij hees zich op handen en knieën terwijl hij de groene vloeistof langs zijn lichaam naar beneden voelde glijden. Hij ging op zijn knieën zitten en haalde een hand door zijn korte, vuurrode lokken. Hij haalde diep adem, alsof dat zijn diepste verlangen was geweest en ademde met een grote condenswolk uit alsof hij hartje winter buiten stond. Een donkerbruine tatoeage sierde zijn gespierde linkerbovenarm. Langzaam kwam het besef weer bij Hunter terug. Hij merkte dat hij amper bovenkleding aanhad. Een paar gescheurde stukken stof die bij elkaar gehouden werd door het kleine stukje dat nog om zijn ene schouder hing. Iets wat ook een shirt moest zijn geweest. Hunter trok het doorweekte ding over zijn hoofd uit en smeet het weg. Daar had hij nu toch niks meer aan. Zijn groene ogen gleden even naar zijn broek. Ook daar zaten scheuren in maar was nog respectabel genoeg om in rond te lopen. Het eerste wat hij moest doen was op zoek naar andere kleding. Ineens herinnerde hij zich dat hij hier niet alleen was. Langzaam richtte hij zijn blik op. Zijn groene ogen bleven op haar gevestigd. Zijn lippen scheurde zich los van elkaar maar hij kreeg geen geluid uit zijn keel, laat staan een woord over zijn lippen.

[ik kom even een berichtje tikken op m'n iPhone. Het enige wat ik heb hiero in tje misdoe of Duitsland (a)]

Nina bekeek alles goed. Alles wat voor haar gebeurde nam ze in zich op. Haar adem hield ze haast in toen ze in de groene ogen keek van een man. Niet een man war ze snel op zou vallen. Maar dat lichaam was echt grandioos. Om je lippen bij af te likken. Ze keek de man dan ook doordringend aan en elke beweging van hem probeerde ze zo nauwkeurig te volgen zodat ze misschien iets zou kunnen aflezen bij hem. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes toen de mxn iets begon te zeggen, altans dat probeerde hij. Zijn lippen bewogen wel maag zijn stem werkte niet bepaald mee. Zeg gerust hflfmaal niet. Nina zuchtte even, keek hem met een frons aan."Wat wil je zeggen" vroeg ze zachtjes misschien deden zijn oren wel pijn als ze sprak. Joost mocht namelijk weten joelend hij daar gezeten had. Misschien wel een week, of een maand. Maar het kon ook wel jaren zijn. Of juist eeuwen. Dat wist alleen de persoon die hem er in had gestopt. Of mensen. Er was zoveel mogelijk. "Wie ben je? En hoe kwam je uit die bol? Tenminste ik ga er van uit dat je daar zat." Nina keek hem vragend aan. Haar blik glijdend over zijn goddelijk gespierde lichaam, even hangend bij de tatoeage om vervolgend haar blik vast te houden bij zijn ogen. Ze glimlachte wat voorzichtig. Damn die gast zag er echt goed uit. Haar mond echter voelde was droog aan en even schraapte ze haar keel om vervolgens haar lippen nog eens te bevochtigen. Dat lichaam in combi met de verscheurde kledingstukken maakte hem echt waanzinnig knap. " Ik weet niet hoe lang je daar gezeten hebt. Maar aan je lichaam te zien heeft het je weinig gedaan." Merkte ze zachtjes op. Ze grinnikte even bij haar woorden. De man aankijkend. Wat had hij al die tijd wel niet gedaan in die bal?

Hunter had, zodra hij had gemerkt dat zijn stem niet meewerkte, zijn hoofd weer naar de grond gebogen. Hij luisterde naar de woorden van het meisje. Het was een vreemde klank maar ergens vaag bekend. Hij moest diep nadenken maar kon in zijn geheugen de woorden herkennen. Ze sprak de internationale taal. Maar die was toch nog niet zo lang ingevoerd? Hoe lang had hij opgesloten gezeten? Hunter sloot voor kort zijn ogen en dacht na. Hij probeerde de klanken te herinneren om het meisje normaal antwoord te kunnen geven. ‘Mijn naam…is Hunter,’ begon hij met schorre stem. Hij schraapte zijn keel even. Het Shadraanse accent dat door zijn stem weerklonk was onmiskenbaar. Steunend tegen de wand van de grot probeerde Hunter zichzelf op te hijsen. Zijn benen lieten hem in de steek. Ze voelde aan als water en hij had het gevoel eronder te bezwijken. Dat was ook gebeurd als hij zich niet aan een uitstekend stuk rots had vastgehouden. Hij moest er weer even aan wennen dat zijn benen het gewicht van zijn bovenlichaam moest dragen. In die dikke drab was hij gewichtloos geweest. Toen zijn benen weer een beetje gewend waren keek hij weer terug naar het meisje. Nu hij overeind stond keek hij niet langer omhoog, maar op haar neer. Dat was waar ook, hij was volwassen. Dat had niet zo gevoeld daarbinnen. Hij had besef van leeftijd al net zo erg verloren als besef van tijd. Maar zou oud kon hij nog niet zijn. Hij was twee maanden terug tweeëndertig geworden. Toen had hij besloten dat hij tijd was om wraak te nemen.
Ineens ging er een lichtje bij Hunter branden. Wraak. Hij zou wraak nemen op Deshas, en alle anderen. En hij had al gevochten met hen. Maar die lafaard had de rest van de legendarische magiërs erbij geroepen. En ze hadden hem hier opgesloten, in deze grot. Het kwam allemaal weer bij hem terug. Hunters blik schoot terug naar het meisje. Zijn gedachten werkte weer als een razende. Deshas en de anderen hadden hem opgesloten ten tijde van de invoering van de internationale taal. Als hij het meisje vroeg hoe lang ze dit al sprak kon hij erachter komen hoe lang hij opgesloten had gezeten. Maar eerst, moest hij zijn dekmantel veilig stellen. ‘Ik denk dat ik je moet bedanken. Een tijd geleden ben ik opgesloten hier door slechte magiërs. Ze wilden alles hier vernietigen. Toen ik ze tegen probeerde te houden sloten ze me hierin op. Ik weet niet hoe lang ik hier al zit om eerlijk te zijn. Maar toen ik werd opgesloten waren de planeten bezig met een groot project: het invoeren van de internationale taal van Kovomaka. De taal die jij nu spreekt. Weet je, bij toeval misschien, hoe lang dat geleden was?’ vroeg hij zacht. Hij liep naar het meisje toe en pakte haar hand waarna hij haar een vrij stevige handdruk gaf. ‘Dankzij jou ben ik nu vrij. Hoe kan ik je ooit bedanken?’ vroeg hij. Zoals het er nu uitzag leek Hunter echt wat hij beweerde te zijn. Hij was zijn gave nog niet verloren. De brandende vraag of de vloeistof zijn magische krachten had aangepast laaide binnenin hem. Maar hij kon niks uithalen zolang hij in gezelschap van dit meisje was. Ondertussen had hij haar hand alweer los gelaten en een beetje afstand genomen. ‘Wat is je naam eigenlijk?’ was zijn laatste vraag aan haar.

Nina staarde de man haast aan. Het leek wel of hij zelf geen idee had waar hij was. Een licht gefronste blik keek hem aan.Ze zag hoe de man voor haar probeerde op te staan en ze schoot een stuk naar voren om hem te helpen maar hij had zich al tegen een rots weten vast te houden. Ze bekeek hem goed. Aan zijn houding bleek dat hij daar waarschijnlijk lang had gezeten. En dat zag ze alleen maar aan het feit dat hij amper kon staan. Dit maal lukte het hem om zijn lippen van elkaar af te scheuren en geluid te produceren, niet minder dan zijn eigen naam kwam er uit met een merkbaar goed Shadraans accent, heerlijk zo'n accent. "Aangenaam Hunter." Ze glimlachte lichtjes. Nu hij mider kwetsbaar leek wist haar ik weer om hoog te komen. Ze ging ditmaal wat charmanter staan en bekeek de man nog eens. Hoelang zou hij zijn. Vast langer dan Nina zelf was, dat kon je van een afstand zien. Hoe oud zou hij wel niet zijn. Terwijl ze hem zwijgend aankeek. of zegmaar bekeek, zag ze zijn blik even veranderen, zijn ogen leken iets uit te stralen, een soort woede, of misschien wel wraak. Waar, ze had geen idee. Misschien was het wel het feit dat ze hem had bevrijd, al kon ze niet geloven dat dat het geen was waarom hij boos kon zijn. Het was een ongeluk, in in die bal leek het ook niet erg comfortabel. Ze zag zijn blik weer naar haar toe schieten en Nina fronste even vragend. Maar al snel werd die blik van haar beantwoord door de man. Hij begon uit te leggen hoe hij in die bal terecht was gekomen. Ze hing zowat aan zijn lippen. Slechte magiërs waren slecht en moesten weg. En hij zag er niet alleen goed uit, maar ook nog eens betrouwbaar. Nina had geen idee van zijn gave en geloofde dus vrijwel meteen wat hij zei. Zijn vraag deed Nina denken, Ze had het wel eens geleerd op een van haar 4 Raziaanse scholen, die leerde hen ook de geschiedenis. Van haar gezicht kon je haar bedenken aflezen. "Volgens de boeken was het, als ik het goed heb, iets van 300 jaar geleden. Al spreek ik ook vloeiend Raziaans." Ze glimlachte toen bij haar het besef kwam. Hij had dus 300 jaar opgesloten gezeten in zo'n bal. Haar mond viel van verbazing open. "Dus dat betekend dat je er.." Ze hield haar mond. Haar blik stond vol verbazing. Ze kneep even vol medelijden met die man in zijn hand die in de hare lag. "Niets te danken, ik ben blij dat je er uit bent." Zei ze zachtjes en met haar meest sexy stem. "Misschien kan ik je helpen tegen die slechte magiërs?" Zei ze nu met opwinding in haar stem. Leuk een uitdaging. Al was ze wel benieuwd welke magiërs het waren. Zachtjes vroeg ze het aan hem. "Wie zij het eigenlijk?" Met haar grijs, paarse grote flirterige ogen keek ze Hunter aan. Nu viel haar op dat niet alleen zijn zijn lichaam echt goddelijk was maar ook zijn ogen waren zeer prachtig. Ze glimlachte naar hem. Hij had haar inmiddels al weer losgelaten en vroeg om haar naam. "O tuurlijk. Ik ben Nina, Nina Chloë Maiy." Ze glimlachte vriendelijk. Stak haar hand even in een zak in haar trui en haalde een zonnebril eruit. Stak haar hand uit met de bril er in. Misschien zou het er gek uit zien, maar het licht zou waarschijnlijk te fel zijn voor zijn ogen. "Zo kan je wennen haan het licht buiten."

Het was alsof iemand hem een harde klap in zijn gezicht gaf toen Nina hem vertelde hoe lang geleden de internationale taal was ingevoerd. In zijn blik was zijn verbazing goed te zien. 'Drie eeuwen in vast heb gezeten,' maakte hij zacht Nina's zin af. Ongelofelijk! Hoe kon hij niet door hebben gehad dat het al zo lang was. Hij had hoogstens verwacht dat hij maar een paar weken had vastgezeten. Op z'n minst een paar maanden. 'Hoeveel moet ik wel niet gemist hebben,' mompelde hij zachtjes in zichzelf. Zijn aandacht werd terug getrokken naar Nina toen hij haar zachtjes in zijn hand voelde knijpen. Hij glimlachte even dankbaar naar haar. Maar de verandering in haar stem was hem niet ontgaan. Al vanaf het moment dat hij weer een beetje normaal op zijn benen kon staan was ze al veranderd. Ze deed verleidelijker. Hunter negeerde het voorlopig nog een beetje, maar dit bood mogelijkheden. 'Ik weet niet waar ze zijn. Laat staan of ze nog leven. Als het echt driehonderd jaar is zoals jij zegt,' zei hij doelend op het feit dat ze hem wilde helpen. 'Maar er zijn wel een paar dingen waar je me we bij kunt helpen. Als je dat zou willen tenminste. Los van het feit dat ik nieuwe kleding moet aangezien dit totaal gescheurd is, zoek ik nog iemand. Een oude vriend van me. Hij moet nog in leven zijn. Nou ja, min of meer. Voordat ik opgesloten werd hebben ze hem in steen veranderd. Wat ik precies zoek is een stenen standbeeld van een vogel. Een visarend om heel precies te zijn. Zou je, bij enig toeval, ergens hier in de buurt een standbeeld, of iets wat erop lijkt hebben gezien?' vroeg hij aan haar.

Nina keek de man doordringend aan. Ze wilde graag weten war er allemaal in zijn hoofd omging. Ze knipperde even met haar paars/grijze ogen en haalde even een hand door haar haren heen. Een tikje die ze wel vaker had in de buurt van testosteron. Ze hoorde hoe hij haar zin af maakte en het murmelen daarna. "Waarschijnlijk heel erg veel." Zei ze zachtjes. Ze kon het zelf niet bevatten. Die man zag er nog zo jong uit. En dat was dan 300+. Ze luisterde hoe hij te een en ander begon te vertellen. Dit deed haar realiseren dat er meerdere op school rondliepen die 300+ waren, de legendarische magiërs. Ze glimlachte flirterig naar naar Hunter die het een en ander vroeg. Kleding zou ze wel aan kunnen komen als het aan haar lag. Er waren genoeg jongens op de afdeling die gespierd waren, maar zo gespierd als hij was. "Uhm.. Nee ik heb zoiets nog niet gezien, Het enige waar ik het me kan bedenken zou bij de ruïnes kunnen zijn.. Daar is echt alles van steen." Ze glimlachte naar hem. "Maar over die mensen die je hebben opgesloten.. Er lopen nog wat magiërs rond hier, die ook al over de 300 zijn.. De Legendarische Magiërs.." Nina slikte even. Ze dacht even terug aan de slechte ervaring met een van hen, Ferost. "Uhm.. Ik weet zoiezo een naam al, dat is Ferost. Maar je hebt ook.. Hoe heten ze ook al weer... Ja Deshas en Aidan.. Ik weet niet alle namen, maar deze weet ik toevallig wel.." Je hoorde een beetje twijfeling in de stem van Nina. Omdat ze het niet zeker wist. Vragend keek ze naar Hunter. Ze moest en zou hem wel moeten helpen. Hij had iets speciaals over zich.. Iets waardoor ze wel in hem moest geloven, in alles wat hij zei. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem iet wat verleidelijk aan. Misschien kwam het daar wel door. Maar was was haast onmogelijk.

(Sorry voor mijn late reactie)

Hunter knikte lichtjes op Nina's woorden dat ze Arutha niet gezien had. Maar de ruïnes waren een goede plek om te starten met zoeken. Daar had ze gelijk in. Toen ze over de legendarische magiërs begon ging er een belletje rinkelen. Hunter wist dat zij hem opgesloten hadden. Maar was het wel zo veilig voor hem dat Nina dat zou weten? Bij de naam Deshas betrok Hunters gezicht even. Zijn ex-beste vriend. Ja, hij herinnerde zich die verrader nog wel. Misschien was het een idee om Nina te laten geloven dat zij juist slecht waren. Wie zou het tegendeel kunnen bewijzen? Het was zijn woord tegen dat van hen. Hunter keek Nina weer aan. 'Deshas en Aidan?' herhaalde hij zachtjes. Zijn blik werd droevig en teleurgesteld. 'Ik herinner me hen nog wel. Ik had gehoopt dat zij niet meer in leven zouden zijn. Die twee, en de rest van de legendarische magiërs hebben me juist opgesloten. Ze zijn slecht Nina, duivels zelfs. Ze kennen geen medelijden al proberen ze iedereen te laten zien van wel. Leugens, allemaal. Ik kende hun geheimen. Ik was te gevaarlijk voor ze. Daarom hebben ze me opgesloten. Die laag bij de grondse magiërs die geen eergevoel kennen,' zei hij. Zijn laatste zin siste hij zelfs tussen zijn tanden door terwijl zijn hand zich woedend balde tot een vuist.

--Geeft niet!

Nina keek hem vragend aan. Ze bleef hem zo aan kijken. Hij veranderde van gezichtsuitdrukking. Het leek we of ze in zijn ogen eerst twijfel zag, daarna een soort van angst toen ze de naam Deshas zei. Betekende het dat hij ze kende, dat zij hem hadden op gesloten. Ze had vele verhalen gehoord van Deshas, geen beste man. En zoals zij Ferost had mee gemaakt was het ook geen beste man. Hoewel hij vriendelijk probeerde te zijn maar haar uiteindelijk het liefst had opepeuzeld. Ze knikte bij zijn herhaling, en vulde hem aan met nog een paar namen. "Ferost, Neara en Fennon.." Ze zag hoe hij zijn blik veranderde. Waren zij dan echt.. Van de meeste had ze wel goede dingen gehoord. Het waren maar een aantal dat het niet best deden bij haar. Nina luisterde aandachtig. Ze keek geschrokken toen ze hoorde hoe duivels ze wel niet waren. En vol afkeer keek ze nu tegen hen op. Waarom hadden ze dat in godsnaam gedaan? Nog geen seconde naar die vraag in haar hoofd vertelde Hunter het eigenlijk al. Alsof hij het had gelezen. Inmiddels siste hij. Nina knikte. Maar toch ging er een vraag door haar hoofd die ze eigenlijk niet durfde te stellen. Waarom hadden ze hem dan opgesloten. Voor hen zou het makkelijker zijn om hem gewoon te vermoorden. Dan hadden ze ook niet de kans dat een kind als Nina hem zou bevrijden. Maar het was alleen maar goed geweest dat Nina dat had gedaan. Zo kon hij, en misschien kon ze ook wel helpen, hen vermoorden of iets. Het gevaar van SSA halen. Wie weet wat er wel niet allemaal had kunnen gebeuren. "We moeten er iets tegen doen. Stel je voor wat ze wel niet gedaan kunnen hebben. Als ze blijven wordt de kans alleen maar groter dat ze iets aandoen." Zei Nina vast besloten. Ze moest en zou Hunter helpen. Misschien zou Savador dan ook wel eens zien dat ze toch iets goed in zich had, het redden van de school. Al vreesde ze dat hij zoiets nooit in haar zou zien.