Pick up flowers

Norwood had nu een week lang gewacht tot de reparaties klaar waren in zijn kas maar ze waren klaar. Hij had nu volop de tijd om de planten op te halen van Malaika's lokaal. Norwood had de laatste tijd minder goed na kunnen denken. Zijn hoofd was er niet bij en dat hadden bepaalde leerlingen gemerkt. Stomme foutjes schoten er snel in en dat was iets wat Norwood normaal niet echt deed. Zijn ogen sloten zich voor het lokaal. Hij moest zijn hart in zijn keel dwingen om weer met de lift naar beneden te gaan anders zou hij spontaan zijn mond uit kloppen. Norwood zijn ogen opende zich. Hij klopte twee maal kort maar krachtig. Hij duwde de deur open. Echter trok hij deze gelijk terug toen hij zag dat er een stel leerlingen waren en Malaika les gaf. Hij leunde tegen de muur terwijl de deur gesloten was. De les was toch bijna afgelopen. Norwood zuchtte kort. Toen het lokaal open ging en del eerlingen verdwenen ging Norwood het lokaal weer in. "Euh, Malaika, sorry van daarnet..." sprak hij kalmpjes met een licht nerveuze ondertoon. "Ik wilde eigenlijk de planten op komen halen, de kas is namelijk gerepareerd..." sprak hij kalm en knikte kort. Hij liep het lokaal wat verder in. Hij zuchtte van opluchting toen hij de planten mooie bloemen zag hebben. Norwood glimlachte. Ze geurde redelijk en dat was iets wat hij juist mooi vond aan deze plant. Hij glimlachte. "Ze doen het goed in jou lokaal..." sprak hij kalm. Ineens viel hij stil en hij keek alleen uit het raam. Norwood was zijn woorden kwijt. Hij zweeg en keek kort naar Malaika. "En hoe gaan de lessen..." sprak hij na de korte stilte om deze te breken.

'Dus, het huiswerk voor de volgende keer hebben jullie al af en er is geen leerwerk,' vertelde Malaika de leerlingen, die spontaan blijer gingen kijken. Ze haalde net adem om opnieuw iets te zeggen toen er twee keer op de deur geklopt werd. Haar blik gleed direct naar de deur, maar die werd net weer dichtgetrokken. Oké, dan niet. Ze liet de leerlingen hun spullen opruimen en kletsen tot de bel zou gaan. Ze hadden voor één keer rustig gewerkt, dus dan mocht dat wel een keer, niet?
Na een minuut ging de bel, snerpend hard als altijd. Ze zou er waarschijnlijk nooit gewend aan raken. Ze moest bekennen dat het goed werkte; je schrok direct op uit al je dagdromen en wist dat je iets moest gaan doen. Niet dat ze daar altijd zin in had, maar toch. Één voor één liepen de leerlingen het lokaal uit, sommigen groetten nog maar de meesten waren blij dat ze pauze hadden. Ze schikte haar spullen even en besloot ze te laten liggen; zo had ze toch weer les. Opnieuw ging de deur open, langer nu. 'O, hoi Norwood! Kom binnen. Maakt helemaal niet uit,' wuifde ze zijn excuus vrolijk weg. 'Mooi dat de kas weer goed is! De planten hebben het hier goed uitgehouden,' zei Malaika. Het was ook waar; de planten hadden bloemen gekregen, het licht had ze echt goed gedaan. 'Ik kom ze nog wel een keer bekijken in de kassen,' glimlachte ze. Ze merkte niet echt dat Norwood stil viel, omdat ze zelf iets zocht om te zeggen. 'Ja hoor, de leerlingen zijn hier gelukkig leergierig. Het bevalt me hier prima! Gaat met jou ook alles goed?' vroeg ze, terwijl ze naar het raam en dus naar Norwood toe liep.

Norwood hoorde de vlaag van woorden die Malaika vertelde maar half. Hij was meer aan het malen in zijn gedachten dan dat hij zelf door had. De laatste vraag deed hem niet knikken maar ook zijn hoofd niet schudden. "Onrust..." sprak hij enkel. 'De laatste tijd veel onrust...." maakte hij het duidelijker. "Ach het is allemaal vaag als ik het je uitleg. En daarbij, tja...ik snap het zelf maar half. Waarom het gebeurt en hoe ik er mee om moet gaan." sprak hij kalmpjes. Norwood bestefte dat zijn kas al langer gerepareerd was. Al bijna vijf dagen geleden was deze al weer werkend. Echter had hij de laatste tijd moeite om het lokaal van lichtmagie op te zoeken. "Malaika, zie ik er uit als een verkeerd persoon?" sprak Norwood. "Iemand die iets slechts zou doen...." sprak hij met serieuze ondertoon. Norwood zijn ogen gingen kort naar Malaika maar vonden zich weer terug naar het terrein dat zich voor het raam uitspreidde. Norwood stond stil voor het raam. Hij wist niet goed hoe hij dit moest aanpakken. De woorden voor de vraag zouden vragen opwekken. Vast en zeker. Hij zou het moeten vertellen, de vraag des doods zou komen. Hij wist haast zzeker dat ze er naar zou vragen. Malaika zou er naar vragen als iemand liet zien dat er iets speelde. Althans dat zag Norwood zo/ Een goede eigenschap, maar het kon in dit geval in Norwoods nadeel werken. Hij zuchtte kort. Wachtte rustig op een reactie voor hij verder zou praten.

Onrust.. Niet het meest geruststellende antwoord dat iemand kon geven, al was het waarschijnlijk niet zo bedoeld. Ze keek hem een beetje vreemd aan, aangezien ze het niet helemaal begreep. Wat was er zo onrustig? Misschien bedoelde hij wel gewoon de leerlingen, best mogelijk. Of had hij veel aan zijn hoofd? Dat kwam toch niet door die herinnering van de laatste keer? Oké, ze was te nieuwsgierig. Norwood keek haar even aan, maar keek toen ook weer weg. Ze was helemaal aan het afdwalen toen Norwood weer sprak. Een slecht persoon? Dit werd steeds verwarrender voor haar, het was alsof ze een keypiece aan informatie miste. 'Nee, helemaal niet! Je bent juist één van de meest goede en aardige personen die ik ken!' zei ze. Waarom vroeg hij dat? Nieuwsgierigheid was meestal ongewenst, maar nu vroeg ze het zich toch echt af.. 'Norwood.. Is er iets gebeurd? Of heeft het te maken met die herinnering?' vroeg ze toen maar, probeerde niet onbeleefd te zijn. Dat was wel het laatste wat ze wilde!

Norwood beet zijn kaken op elkaar toen ze haar woorden sprak. Hij kreeg een vage glimlach. "Gelukkig...." sprak hij kalm en keek daarna weer naar buiten. Hij hoorde haar vraag en slikte. Dus toch. Het was niet een foute vraag, een zeer begrijpelijke. Norwood leunde kort tegen een tafel. "Het is gewoon..." sprak hij kalm. "Ik hou ontzettend veel van Madeline. Maar ergens...." hij stopte kort en keek uit het raam. "Ergens...." hij kreeg het er niet uit. Misschien spraken daden meer dan woorden maar zelfs daar kreeg hij zich niet toe gezet. Nog niet tenminste. Norwood zuchtte kort. Hij keek naar een stel leerlingen die hand in hand liepen. Dat was de sleutel. De woorden vna Neara galmde nog kort door zijn hoofd. Norwood stond op. Liep naar Malaika en bleef voor haar stil staan. "Ergens voel ik ook iets voor een andere vrouw..." zei hij duidelijk en kalm. Hij wendde zijn blik niet van Malaika af. Hij boog zich wat naar voren en gaf een zoen op haar mond. Ondertussen had hij een hand op haar schouder gelegd. Toen Norwood besefte wat hij deed trok hij vluchtig terug. Liep naar het raam en keek naar buiten. Nu moest Malaika het wel weten. Norwood had een had tot een vuist gebald. "Sorry, ik had.....ik wist niet of je...." hij kreeg zijn zinnen niet op een rijtje. Hij zuchtte kort. "Malaika, sinds het uitstapje, zijn er tweede gevoelens gekomen. Ik wilde niet toegeven. Ik wilde niet geloven dat het zo was, maar de meer ik tegen mijzelf loog, des te meer ik gefrustreerd raakte.... 'sprak hij. Terwijl hij praatte stond hij met zijn rug naar Malaika. Hij durfde zich niet om te draaien. "Naast de gevoelens van Madeline, zijn er ook gevoelens voor jou. En ze winnen in rap tempo terrein. Alsof er een gevecht in mij te keer gaat." sprak Norwood. Hij wist het niet meer. Hij draaide zich daarna om en keek naar Malaika. Hij wist niet wat hij moest doen of zeggen. Hij zou op dit moment improviseren op de reactie van Malaika. Hij verwachtte dat er nog een klap tegen zijn wang zou komen. Heel toepasselijk, hij had haar immers gezoend.

[Late reactie O.o Sorry!]

Norwood zag er onzeker uit, alsof hij niet helemaal wist wat hij nu wilde doen of zeggen. Malaika zweeg maar, wachtte tot hij begon met spreken. Hij begon te vertellen dat hij van Madeline hield. Natuurlijk, daar twijfelde ze niet aan. De enige die daaraan wilde twijfelen was Savador en die moest gewoon genegeerd worden. Hij bleef haar aankijken en vertelde dat hij ook van iemand anders hield. Iemand anders? Delaija misschien? Maar die was dol op Akito.. dat zou wel rot zijn voor Norwood.. of iemand die zij helemaal niet kende. Haar gedachten bleven rondgaan, verward maar ook nieuwsgierig. De nieuwsgierigheid naar wie het was werd echter snel weggehaald. Norwood liep naar haar toe, gaf haar.. een kus op haar mond. Malaika's ogen werden wat groter. Wat moest ze hierover denken? Even stopten alle gedachten en viel er een stilte in haar hoofd. Ze knipperde verward met haar ogen en hoorde Norwoods woorden maar half. Wat nu? Ze wist het niet.. Ze had nooit echt gedacht dat hier iemand haar leuk zou vinden, ze was hier nog maar net. Haar hart klopte in haar borstkas, harder dan normaal. Schrik of iets anders? Wat moest ze zeggen? Norwood zweeg nu, wist blijkbaar ook niets meer te zeggen. Ze slikte. 'Hoe moet het dan met Madeline? Ik weet het niet, wat ik voel, ik..' Ze was weer stil. Voelde ze nu iets.. het leek er wel op, maar alles was zo vreemd.. En voor Madeline? In ieder geval deed Malaika niets; ze liep niet weg, gaf Norwood geen mep.. daar was ze veel te verbaasd voor, nu ondertussen ook druk met zichzelf in conflict over haar bonzende hart.

[Hopelijk kun je er wat mee ^^"]

Norwood zijn ogen sloten zich. Hij durfde zich niet om te draaien, durfde niet naar Malaika te kijken. Zijn ogen sloten zich. Hij vond de korte stilte akelig en hij draaide zijn hoofd rechts van hem naar de grond. Hij zuchtte kort. De stilte duide niets meer op dat het gedaan was. Dat hij geen kans maakte. Echter werd de stilte na die gedachten snel verbroken. "Hoe het met Madeline moet..." sprak hij zachtjes. "Wist ik het maar. Ik hou van haar, maar of......" hij stopte zijn zin en maakte hem niet af. "Ik weet het niet, het is allemaal zo vaag...." sprak hij kalm. Norwood draaide zich nu naar Malaika. "Het is allemaal zo snel gegaan. Het spijt me ik had je niet die zoen mogen geven. Het zou vast onprettig gevoeld hebben dat een collega in eens je een zoen geeft en dan...." Norwood stopte. "Malaika, misschien is het beter dat ik vertrek. Gewoon even het terrein rond wandel en jou met rust laat... ik heb je voldoende lastig gevallen momenteel..." sprak hij kalm en zonder enig emotie. Hij liep langs haar heen en wilde naar de deur lopen. Echter hield hij kort halt. Hij wilde eerst haar reactie horen voor hij zou vertrekken.

[Ja hoor, hopelijk kun je wat met mijn post XD]

[:3 Ja hoor]

Norwood keek weg, leek echt onzeker.. Had zij zo'n effect op hem? Zo negatief.. Niet echt het effect dat ze wilde hebben, al was dat nu niet precies waar ze zich momenteel zorgen over maakte. Het was eerder dat ze zich zo.. vreemd voelde. Ze had, sinds ze hier was, nauwelijks nagedacht over liefde. Dat kwam meestal gewoon naar je toe, daar moest je niet naar zoeken. Was dat nu ook zo? Misschien had ze erover na moeten denken, dan had ze nu een concreet antwoord geweten.. Norwoods woorden bereikten haar wat later dan de bedoeling was. Hij bleef kalm spreken, rustig, alsof er niets aan de hand was. Op dit moment was dat het beste, zij wist echt niet wat ze nu moest doen. Norwood zei dat hij beter weg kon gaan, dat hij haar genoeg lastig gevallen had. Malaika kneep haar ogen kort even dicht en draaide zich van het raam af, zodat ze Norwood kon zien. 'Je valt me niet lastig,' zei ze, haar stem iets onvaster dan ze gewild had. 'Misschien is het goed als we allebei even gaan wandelen. De zon doet iedereen goed,' stelde ze voor. Even weg uit het lokaal, even afstand nemen van wat er net gebeurd was.. Er klonk geen emotie in zijn stem, even wilde ze dat zij dat ook kan. Pokerfaces en dergelijke waren nu eenmaal niet haar specialiteit. 'Is dat.. goed?' vroeg ze, na nog een korte stilte die veel langer leek dan hij ooit kon zijn.

Norwood zijn blik gevestigd op de deur. Hij voelde zich niet negatief, alles behavle. Het was een en al positiviteit. Hij kon haar weer eens zien. Hij zag haar weer in levende lijven dan alleen dat beeld in zijn gedachten. Wat was daar negatief aan? Zijn ogen gingen naar haar en hij glimlachte. "Tja, als je eht zo ziet...." sprak hij kalm. Ineens stelde ze voor om samen een wandeling te maken. Norwood zijn ogen keken vragend. Waarom wilde ze mee. Ach het deerde niet, het was gezellig dat hij niet alleen hoefde. "Moet je dat nog vragen?" sprak hij kalm. "Tuurlijk mag je mee..." gaf hij haar gewoon antwoord. Hij opende de deur en liet haar voor. "Na u..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij keek naar de gang en glimlachte. Hij had een andere reactie verwacht dus dit was alles behalve verkeerd. Hij glimlachte en liep achter Malaika aan naar het terrein?

(wie opent het topic)

https://staracademy.forumtwilight.com/t1555-just-walking#26407
Ik dacht, ik maak 't wel ^^

PROFILE MAGICIAN

» Flowers, flowers, snow || Open
» The joy of flowers
» Oh Joy, Flowers ~
» Pick a place and pretend it's home
» Are the flowers singing?

Pick up flowers

Pick up flowers

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen