Drunken Stupor

Aidan zwalkte over het grasveld. Hij wou vandaag een nieuwe techniek uitproberen. Maar hij had iets te veel gedronken. Met troebele ogen op zoek naar een open plek. In zijn dronken onbezorgdheid liet hij met elke stap een branden voetspoor na. Uiteindelijk viel hij plat op zijn gezicht,het gras rond hem verschroeiend. Eventjes bleef hij liggen op de dorre grijze plek. Toen drong het tot hem door dat hij was gevallen,en krabbelde weer overeind. Zijn haar had inmiddels ook vlam gevat. Als een menselijke fakkel strompelde hij verder. Plotseling bleef hij staan,en krabde op zijn achterhoofd. Hij vroeg zich af wat hij ook al weer kwam doen. Oh ja,spreuk. Hij stak zijn hand voor zich uit met de palm omhoog,en probeerde een klein vlammetje te laten verschijnen. Maar in plaats van het kleine rustige vlammetje wat hij wou maken,verscheen er een grote,wilde vlam. Hij grijnsde,zijn doffe ogen dichtgeknepen tegen het heldere licht. Dat was de techniek die hij wou testen. Geconsumeerde drank omzetten in vuurkracht. Het enige nadeel was blijkbaar dat het wild was,en haast niet te controleren in de dronken staat waarin hij moest zijn om dit te doen. Naarmate de vlam langer bleef branden,werd Aidan's hoofd helderder. En de vlam kromp steeds verder. Uiteindelijk bleef alleen de aangenaam lichthoofdigheid van het aangeschoten zijn over. Aidan grijnsde nog steeds,en liet zich achterovervallen. Bij wijze van viering haalde hij een flesje uit zijn broekzak,en nam een flinke slok. "Experiment voltooid. Resultaat:succes." Hij lachte zachtjes,en doofde zijn haar. Nu had hij een geldige reden om zich voor een gevecht helemaal klem te drinken.

Het was erg koud toen Marie wakker werd. Marie trok haar benen ietsjes hoger op, waardoor die tegen haar borst gevouwen zaten. Marie zuchtte. Zo kon ze toch nooit in slaap vallen? Boos stond ze op. Ze fatsoeneerde haar lange, rode haren. Niet dat het veel zin had. In de war of niet, ze gingen haar toch pesten, zodra ze haar zagen. Marie zuchtte en liep verder, verder verwijderd van de watervallen. Niemand behalve Aidan wist dat de watervallen haar slaapplaats waren. Ze zuchtte. Tja... Aidan... Misschien moest ze gewoon niet zoveel aan hem denken en dat dat gevoel dan wel overging. Ja, dat deed het vast. Zuchtend liep Marie verder. Toen ze iemand zag verderop op het grasveld, bleef haar hart stilstaan. Zelfs van tien kilometer afstand zou ze Aidan kunnen herkennen. Was hij nu dronken? Aidan? Lachend keek Marie erna. Het leek hem allemaal niet echt mee te zitten. Of moest hij iets vieren? Misschien dat hij van haar af was. Marie schudde haar hoofd om deze onnozele gedachten te verwijderen uit haar hoofd. Lachend liep Marie richting Aidan, waarna ze haar hoofd boven de zijne liet hangen, zodat haar rode haar bijna in zijn gezicht terecht kwam. 'Zeg, dronkenlap, herken je me nog?' vroeg Marie lachend, terwijl ze hem aankeek. Een rood jurkje, iets wat je niet vaak zag bij Marie, flatteerde om haar lichaam heen. Tja... Haar slaapplaats mocht dan wel veranderd zijn, dat wou nog niet zeggen dat Marie de dag van te voren geen kleren meenam. Marie keek richting Aidan. Ze plofte naast hem neer, negeerde de rottige opmerkingen van enkele leerlingen en keek Aidan aan. 'Heb je ook wat voor mij?' vroeg ze, terwijl ze hongerig naar drank keek, die er niet eens was. Dus deed ze alsof. Lachend keek ze hem aan en liet haar hoofd in het gras vallen. Ja... Vergeten... Dat wou ze soms wel.

Aidan grijnsde suf toen Marie plotseling in zijn gezichtsveld hing. Even dacht hij dat hij hallucineerde, tot hij haar haren op zijn neus voelde kriebelen. "Ja hoor Marie. Hoe zou ik jou toch kunnen vergeten." Hij was niet zo erg dronken als toen hij aan kwam gestommeld,maar nog steeds had hij het redelijk te pakken. Zijn hand verdween in een vuurwolk,en kwam weer te voorschijn met een fles bier er in. Zonder enige beweging anders dat die van zijn arm rijkte hij Marie het flesje aan. "Jou heb ik al een tijdje niet meer gezien. Bevalt het je een beetje bij je nieuwe slaapplek?" Aidan opende zijn mond,en goot er van enige hoogte het laatste beetje bier in,waarna er vlammetjes uit zijn neus kwamen. Op de zelfde manier als hij de drank van marie te voorschijn had getoverd,pakte hij er nog eentje voor zichzelf. Dat deed hem er aan denken,hij moest binnenkort maar weer eens met Des gaan drinken.

Grijnzend keek Marie opzij. 'Fijn, jongen, fijn,' zei ze, terwijl ze hem aankeek en het flesje bier aannam. Ze nam een flinke teug en keek toen richting Aidan, die ook een teug had genomen. Het bier had meteen effect op Marie, voornamelijk omdat Marie nooit alcohol dronk. Dit bier was wel lekker. Het smaakte anders dan water. 'Ach... Valt mee,' zei Marie, die het er overduidelijk niet over wou hebben. Ze wist zo gauw niks te bedenken om Aidan af te leiden, dus hield ze haar mond maar gewoon, terwijl ze af en toe een grote teug nam. Ze keek opzij naar Aidan. 'Iets aan het verwerken?' vroeg ze, terwijl ze bezorgd keek. Dit slechts maar een paar seconden, om vervolgens weer neutraal te kijken. Ze wou niet te zorgzaam doen. Dan was er nu ook niks meer aan. Ze maakte een schijnbeweging om het flesje naar een kreng te gooien, die haar op een eindje bekeek. Het meisje liep met een rood hoofd weg en Marie voelde zich opgelucht en zelfvoldaan. Heerlijk! Ze voelde dat de alcohol al langzaam zijn werking begon te hebben, vooral omdat ze dat lichte gevoel in haar hoofd niet weg kreeg. Gelukkig ging helder denken nog wel en kon ze Aidan wel nog goed verstaan, dus zo erg was het nu ook weer niet. Ze keek opzij naar haar grote vriend. Nou ja.. Zo zag Marie hem tenminste. 'Ah... Als het verwerken op zo'n manier goed kan gaan, dan geef mij maar elke dag een biertje,' zei ze, terwijl ze Aidan even aankeek en toen weer de richting in waar het meisje verdwenen was. Hè, wat dom nou! Had ze dat flesje toch maar geworpen, dan wisten ze ook meteen wie Marie was en dat je moest uitkijken met haar. Maar zin in een straf had ze nu ook niet bepaald, dus deed ze het maar niet. Marie keek opzij richting Aidan. 'Pff,' deed ze toen, terwijl ze haar bonkende hoofd in het gras neerlegde.

"Verwerken?"Aidan sprak het woord uit alsof het van een andere planeet kwam. "Nee,dit is puur onderzoek." Hij stak zijn hand omhoog,en liet de instabiele vlam verschijnen. "Om dit de maken." Met elk woord werd zijn stem helderder. Plotseling spatte de vlam uiteen. Daar moest hij nog aan werken. En onder het mom van 'er aan werken' nam hij weer een flinke slok. "Als je wilt weten of je het beste je verdriet kunt verdrinken moet je niet bij mij zijn." Een hik ontsnapte zijn mond. "Straks denkt iedereen dat ik jonge meisjes drankverslavingen aanpraat." Met enige moeite probeerde hij overeind te komen. Het enige wat het hem opleverde was een plens bier in zijn gezicht. Zuchtend liet hij zich weer vallen. De drank begon te borrelen,om vervolgens te verdampen,een sterke geur achterlatend. Hij had net zo goed 'dronken gek' op zijn rug kunnen schilderen. "En niet met bierflesjes naar mensen gooien." Hij grijnsde ondeugend. "Dat is voor mensen zonder magie. Jij als magiër moet mensen die je niet mag in de hens zetten,"lachte hij.

Marie knikte en keek opzij naar Aidan. Ze schoot in de lach. 'Yeah right. En mijn oma die heeft vleugels en vliegt over een uur naar de maan,' zei Marie lachend, terwijl ze Aidan aankeek. Ze kwam een beetje omhoog, maar legde zich toen weer neer. Ze zuchtte. 'Doe je dat dan niet?' vroeg Marie, quasi-verbaasd over zijn woorden over meisjes. Marie schoot in de lach en ging weer liggen. Haar hoofd bonkte als een gek, wat haar deed beseffen dat ze nog nooit bier had gedronken en dat veel te sterk voor haar was. Het maakte Marie niet zoveel uit. Aidan was ook dronken, maar was wel nog helder genoeg om haar geen stomme dingen te laten doen. Marie in dat geval wist zelfs even niet meer wat nu precies juist of fout was. Marie snoof en keek opzij. 'Wat moet ik dan doen? Vrolijk op hun afstroggelen en handjes vasthouden?' snauwde ze richting Aidan. Meteen had ze spijt. 'Sorry,' zei ze nogal kleintjes, terwijl ze hem aankeek en zuchtte. Het was ook wel een vervelend onderwerp. 'Wel, al scheer ik me kaal, het gepest houdt toch nooit op. Dan maar hopen tot ik van deze school af mag of...' onderbrak ze haar zin, om nog een teug te nemen. '... Of om er een eind aan te maken.' Bij die woorden kwam er een giechel die Marie niet kende van zichzelf uit haar mond. Ja... Haarzelf van kant maken leek haar een prima idee. Marie keek opzij naar Aidan. 'Dat is de enige manier om het te ontsnappen,' zei ze, terwijl ze haar schouders ophaalde, alsof het de gewoonste manier van de wereld was dat je jezelf van kant maakte omdat je gepest werd. Wat moest ze anders doen? Nog langer dan twee jaar naar die woorden van de leerlingen luisteren zeker, nee bedankt! Trouwens, op een uitstapje ging ze ook niet mee. Dan werden er grapje met haar uitgehaald, dat wist ze zeker. Marie's flesje was leeg en Marie legde het naast zich.

Aidan lacht met haar mee. Tot Marie begon over er een einde aan maken. Aidan kwam overeind,en ging op haar zitten,zijn gezicht strak. "Dat wil ik nooit meer horen. Ik wil zelfs niet het vermoeden krijgen dat je er over denkt." Zijn gebalde vuist was spontaan in de fik gevlogen. "En als je het doet,wil ik dat je weet dat ik je de brandende krochten van de hel zal uitslepen om je er vervolgens weer in te kegelen." Hij rolde van haar af. Van drank werden zijn emoties veel sterker. De grond onder hem begon te barsten van de hitte die hij uitstraalde. "Waag het niet nog eens om zo licht over je eigen leven te spreken." Aidan's vrolijke dronken bui was meteen over. De Alcohol leek wel verdwenen. Hij maakte een mentale notitie om Marie geen drank meer te verschaffen. "Ik snap dat gepest worden niet leuk is,maar doe er dan wat aan. Desnoods ros je iedereen die je ook maar fout aankijkt helemaal in elkaar." Dit was misschien ook niet de waardevolle levensles die een volwassene aan een tiener diende mee te geven,maar gezien de situatie gaf hij er geen zak om. "Je kan magie,of niet soms?" Zijn vingers kraakte drijgend. Zijn persoonlijke krijgsstrategie was iedereen die in de weg stond tot as te reduceren. "Als je tot het randje van waanzin drijven heb je maar weinig opties.
Laffe mensen laten zich door de rest over het randje duwen. Dappere mensen vechten terug." Aidan legde zijn hand op Marie's schouder."En volgens mij ben jij een Dapper iemand. Ook al heb je dat zelf nog niet door."

Marie schrok zich rot van het aantal gewicht op haar buik. Nou ja... Ze overdreef, maar dankzij de drank voelde het wel meer dan ze in neutrale stand zou kunnen tillen. Marie keek gevoelloos richting Aidan, totdat hij begon te spreken. Ze schrok, maar liet dit niet merken. 'Makkelijk gezegd als je geen jaren gepest wordt,' zei Marie zuchtend, terwijl ze moeite deed om het niet te snauwen. Daar zou ze alleen maar vijanden opwekken en ze wou Aidan niet boos maken of zo. Hij leek de eerste te zijn die ècht om haar gaf en dat wou ze graag zou houden. 'Jij bent de enige die om me geeft Aidan. Alhoewel, als het niet gespeeld is, natuurlijk,' grinnikte Marie, terwijl ze ontdekte dat er geen drank meer was. Heel jammer, maar Marie treurde er niet om. Het idee dat Aidan de drank bij haar weg hield werd een feit voor haar en Marie keek grijnzend opzij. Bij zijn laatste woorden kreeg Marie een lachaanval. 'Ik, dapper? Hihi, leuk woord. Past niet bij me,' zei ze daarna, terwijl ze hem aankeek en nog even lachte. Toen keek ze Aidan serieus aan, alhoewel... Zouden haar ogen nog wel dezelfde vorm hebben? 'Ik maak mezelf wel van...' zei ze, terwijl ze weer terug ging liggen. '... de dappere kant.' Ze keek Aidan aan, een beetje plagend. 'Wat een moeilijke opgaven, zeg!' klaagde ze toen, terwijl ze richting Aidan keek. 'Voor jou is het makkelijk. Heel makkelijk zelfs,' zei ze, terwijl ze hem rustig aankeek en de woorden in haar hoofd bleef herhalen: Ik maak mezelf zo snel mogelijk van kant. Dan ben ik van alles af en heeft Aidan geen last meer. 'Laat verliefd worden ook maar zitten,' grinnikte ze, terwijl ze Aidan even aankeek en weer moest lachen, dit alles door een beetje drank, terwijl het eigenlijk helemaal niet grappig was. Het was gewoon ziek.

Aidan rolde met zijn ogen. "Weet je wat,je moet het helemaal zelf weten." Aidan's stem klonk koud,afstandelijk. "Ik mag je erg graag,Marie,maar ik ga geen moeite doen om met je te praten als je toch niet luistert." Zijn gezicht vertrok zicht tot een walgende,ongelovige grimmas toen ze zelfs begon te lachen. "En praat niet over mijn leven of je alles weet over mij,"schreewde hij met zijn handen in zijn haar. "Ik moet straks met de anderen tegen een labiele shadraan gaan vechten,die mij,mijn vrienden en al onze vrienden wil slachten. Maar ik heb het maar makkelijk in vergelijking met iemand die gepest word. Deels van mij hangt de toekomst van het universum af. MAAR IK HEB HET MAAR MAKKELIJK." Er rolde een druppel over zijn wang. Het was een traan,maar niet van water. Het was gesmolten vuur. "Ik wil niet,"fluisterde hij bijna paniekerig. "Ik wil ook gewoon rustig van mijn leven genieten. Maar zo is het nu eenmaal niet." Aidan ging recht zitten,en keek Marie recht in haar ogen. "Dus ik houd op met dromen over wat kan zijn,en doe mijn best om te zorgen dat mijn dromen uitkomen." Zijn stem was weer redelijk kalm. De traan had een zwart spoor onder zijn rechter oog achtergelaten. "Ik wil niet schreeuwen,Marie. Ik wil niet boos worden. Ik wil gewoon niemand van mijn vrienden kwijt raken,en als er dan eentje zo gek begint te praten,maak ik mezelf druk." Hij wende zijn blik af,en staarde naar de grond. "Sorry. Ik kan het begrijpen als je nu weg wilt." De druppel had zich een weg naar beneden gebaand,naar zijn broek. Aidan staarde er verbaasd naar. Het was lang geleden dat hij een traan had gelaten.

De volgende woorden van Aidan zorgden voor een klik bij Marie. Geschrokken luisterde Marie naar Aidan, terwijl er bij haarzelf een brok kwam, die ze onmogelijk weg kreeg. Vooral bij zijn traan moest Marie op haar wang bijten. Waarom was ze ook zo stom? Dat kwam door de drank, wist ze, maar dat was geen reden om zo stom tegenover Aidan te doen. Bij Marie rolden de tranen al over haar wangen. Zo had ze het niet eens bekeken. 'Aidan...' zei ze, terwijl ze hem aankeek, met trillende stem. De tranen roden nu als een waterval over haar wangen. Ja, ze had de juiste slaapplek gekozen. Maar daar ging het nu niet om, het ging om Aidan! Marie keek naar Aidan en veegde haar tranen weg, maar er kwamen weer nieuwe. 'Zo bedoelde ik het... Het komt door de drank.. Ik kan niet... Ik kan gewoon niet...' zei Marie, terwijl haar trillende stem de rest van de woorden afkapte. Toen kwam Marie een beetje dichterbij Aidan en gaf hem een knuffel. Ze omhelsde hem stevig, terwijl ze haar kin in zijn nek legde en haar hoofd tegen zijn zijkant van zijn hoofd aanlegde. De tranen stroomden nu sneller dan een waterval over haar wangen. De drank was uitgewerkt en misschien wist Aidan dit ook wel. Dit was puur het gevoel van Marie zelf. 'Ik heb jou ook graag en ik weet niet waarom ik het zei. Ik ben gewoon wanhopig,' zei ze, gesmoord, omdat ze nog steeds omhelzend tegen Aidan aanzat. Ze liet hem pas na een tijdje los en keek hem onbeholpen aan. Grote zwarte vegen waren over haar wangen en haar ogen stonden rood, met haar oogkleur erin gewoon een compleet setje. Marie zelf was een stuk minder compleet. Ze was helemaal rood. Nu alleen haar benen en haar blote voeten nog en dan zou heel het plaatje pas compleet zijn. Marie deed dan ook geen moeite om de tranen weg te vegen, ze kwamen toch wel terug.

Aidan zuchtte. "Het is al goed." Hij klemde zijn arm om haar heen toen ze hem knuffelde. "Ik had mezelf even niet in de hand. Dit zijn niet het soort dingen waar ik andere mensen mee op moet zadelen." Met zijn duim veegde hij wat zwart onder haar ogen weg. De volgende keer dat hij op het punt stond iets te zeggen wat hij niet zou moeten zeggen,zou hij zijn mond dichtnaaien besloot hij. "Het is al goed." zijn stem klonk een beetje zwakjes. Nu was het zijn beurt om Marie een knuffel te geven. "Het spijt me." Toen hij los liet,ging hij weer liggen. "Ik snap ook wel dat gepest worden niet leuk is. Echt waar. En terugvechten is een van de weinige echt werkende oplossingen. Ja, je maakt wel een aantal vijanden,maar niemand bereikt grootsheid zonder een paar vijanden te maken." Aidan zuchtte weer. Hij miste zijn thuis. Hij miste zijn meester. Hij miste vroeger. Een momentje stond hij zich zelf toe terug te denken aan wat eens was,en dwong toen de gedachten uit zijn hoofd. Als je bleef hangen in het verleden kwam je niet vooruit."Ik kan alleen maar hopen dat mijn woorden een keer tot je doordringen."

Een glimlach, wellicht een treurige, kwam over Marie's gezicht toen ze de kalmerende woorden van Aidan hoorde, waar ze ook maar kwart van kalmeerde. Ze zuchtte even om het gevoel te laten bezinken en keek hem aan. Ze knikte en zuchtte. Ja, zijn woorden waren nu wel genoeg tot haar doorgedrongen, maar of Marie er ook iets mee ging doen? Waarschijnlijk wel. De enige die het het beste met haar voor had was Aidan. Gelukkig, ze had toch nog iemand aan haar kant staan, ondanks dat hij daarnet een beetje boos was geworden. Marie legde zich neer op het verwarmde gras. De alcohol was compleet uit haar hoofd gedreven. Aidan had, met zijn boze bui, haar weer op de een of andere manier nuchter gekregen. Ze schoot een vlam richting het meisje die in haar zicht kwam. Die schrok en sprong opzij. Marie grinnikte en keek opzij. 'Nou, dat is al een begin van een zwaar gevecht,' zei ze, terwijl ze naar Aidan lachte. Het meisje maakte zich gelukkig uit de voeten. Dus dat bedoelde Aidan met vechten... Ze keek opzij naar Aidan. 'Gaat het wel?' vroeg ze, omdat hij er daarnet veel minder vrolijk had uitgezien dan dat eerder het geval was. Marie legde zich neer en keek naar de voorbij drijvende wolken. Het was wel een lekker weertje, vond ze. Ze zuchtte lichtelijk. Ze herinnerde zijn woorden en schrok. 'Een labiele Shadraan?' vroeg ze, terwijl ze geschrokken opzij keek richting Aidan. 'Ik.. Als je gaat vechten... Ik zie je dan toch nog wel hè?' vroeg Marie, omdat ze de woorden die ze daarnet zo makkelijk had kunnen uitspreken nu het liefst niet wou uitspreken. Grote ogen keken Aidan vragend aan en ook een beetje van haar stuk gebracht.

Aidan gooide zijn half leeggedronken flesje bier weg. Met een soepele polsbeweging en een klein vlammetje op zijn wijsvinger liet hij het flesje midden in de lucht uit elkaar knallen.
Vandaag geen drank meer voor hem. Zijn portie dronken 'plezier' had hij voor vandaag wel gehad.
Hij glimlachte toen Marie een meisje letterlijk het vuur aan de schenen legde. "Ja,zo doe je dat."
Toen Marie vroeg of het wel ging bromde hij iets in de trant van "ja,prima," en rekte zich uit.
"Als jij me niet meer zo laat schrikken zal het zelfs nog beter gaan," zei hij lachend.
"Ja,een labiele Shadraan," vervolgde hij. Eventjes krabde hij aan zijn kin. "Nou,misschien niet labiel,maar hij heeft wel driehonderd jaar lang zijn wrok kunnen koesteren.Gevaarlijk in ieder geval."
Hoewel het Aidan niet zou verbazen als driehonderd jaar lang met niets anders dan haat opgesloten zitten zijn verstand had aangevreten. "En voordat je verkeerde dingen gaat denken,ik heb het niet over Deshas."
Hij glimlachte toen hij haar bezorgde blik zag. "Natuurlijk zie je me nog terug. Wie zou mij nou kunnen verslaan," lachte hij.

Marie schoot in de lach. 'Geloof me, Deshas was wel de laatste aan wie ik zou denken,' zei ze, wat ook waar was. Trouwens, hij was niet eens in haar hoofd opgekomen. Even was ze verward. Dat was die jongen die toch laatst bij hun kwam, niet? Ja, dat was hem. Marie herinnerde zich flarden van het gesprek, maar zei maar niks. Grijnzend keek ze Aidan aan. 'Sinds wanneer beginnen we eigendunk te krijgen?' vroeg ze, terwijl ze geamuseerd opzij keek. Driehonderd jaar? Ze had wel van, toen ze is in de aula zat, enkele leerlingen gehoord dat mensen zoals Aidan echt driehonderd jaar oud waren. 'Ben jij driehonderd jaar? Waar zijn als je rimpels?' vroeg Marie lachend. Ze legde haar hoofd neer en dacht niet erg over het feit na. Ach ja... Iedereen had zo zijn gaven, dus dit hoorde er ook nog wel bij. Trouwens, je had wel vaker mensen die vijftig waren en achttien leken, dan was driehonderd niet eens gek meer. 'Dan zal ik je dus even moeten gaan missen,' mompelde Marie, terwijl ze een zucht slaakte. 'Nou ja, ik zal je wijze les over mensen verbranden dan maar uitoefenen,' grinnikte Marie, terwijl ze opzij keek naar Aidan. Diep vanbinnen zat het haar een beetje dwars dat Aidan binnenkort een paar dagen weg zou moeten gaan. Hij was haar enige vriend. Of was ze zelf gewoon asociaal bezig en moest ze mensen gaan opzoeken? Marie wist het niet meer. Marie keek naar Aidan. Ze was een beetje vermoeid van de half slapeloze nacht.

Aidan grinnikte. "Eigendunk? Nee hoor. Ik ben gewoon zo goed dat zelfs de feiten al als opschepperij klinken." Hij draaide zijn duimen een paar keer rond,en ging weer recht zitten. "Technisch gezien ben ik driehonderdtwintig. Ergens in de zomer ben ik weer jarig." Hij glimlachte geheimzinnig toen ze vroeg waar zijn rimpels waren. "Tja,dat is het geheim van de vuurmeester." Ontspannen klopte hij wat zand van zijn rug. "Ik zal niet zo heel lang weg blijven hoor. Maar het duurt nog wel even voordat we daadwerkelijk achter hem aan gaan." Langzaam stond hij op. "En als ze je na het verbranden nog steeds lastig vallen,moet je ze maar naar mij sturen." Voorzichtig liet Aidan wat vuur en lucht in Neara's hanger stromen,en toverde zijn vleugels te voorschijn. De rode,draakachtige vleugels schitterde in de zon. "Ik ben bang dat ik er weer vandoor moet. Ik heb nog een hoop voor te bereiden." Hij boog glimlachend voor Marie,en draaide zich om. Over zijn schouder kijkend zei hij "Tot ziens,Marie. En braaf zijn als ik weg ben he?" Zonder op antwoord te wachten nam hij een aanloopje,en steeg op. Laag boven de grond hangend vloog hij weg,richting het kasteel.

PROFILE MAGICIAN

» [GYM] Drunken Boxing (alleen voor de ingeschreven personen)
» [GYM] Drunken Boxing (alleen voor de ingeschreven personen)

Drunken Stupor

Drunken Stupor

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen