Servatius liep met stevige passen de gangen door richting de toren en daarmee Dorchadas en Deshas. Het was al vrij laat en er waren nog weinig mensen wakker, maar toch was hij op zijn hoede om niet gepakt te worden, het was voor leerlingen ten slotte eigenlijk verboden om in de toren te komen. Toch liep Servatius door toen hij de toren bereikte en stopte pas toen hij voor Dorchadas stond waar hij toch een moment twijvelde voor hij op de deur klopte. Servatius wou Deshas eigenlijk niet storen, maar hij was de beste persoon om mee te praten op het moment en voor de rest wist hij toch niet wie hij kon vertrouwen en wie niet. Normaal zou hij zijn neef niet storen tijdens zijn werk en wachten tot hij hem gewoon zo tegen kwam, maar nu wou hij Deshas toch even zien, met hem praten en wat dingen bespreken. Hij had ook wel meer dan een beetje interessant nieuws voor hem waar hij gegarandeerd van op zou kijken. Servatius hoopte alleen dat hij hem niet tijdens iets belangrijks stoorde en eigenlijk wou hij dat hij gewoon privé met Deshas kon praten, zonder Zalas, Savador of een legendarische magican erbij, dat zou trouwens ook waarschijnlijk de kracht van zijn nieuwtje dempen. Servatius wachtte geduldig tot de deur open zou gaan en hij binnen kon treden in het terein van zijn neef.

Deshas stond vlak voor het raam. Zijn handen lagen plat op de ijskoude vensterbank van donker gekleurde stenen. De zon was allang onder en een paar sterren flikkerde aan de hemel met hun witte licht. Tussen de middel- en ringvinger van zijn rechterhand hield Deshas de glazen steel geklemd van zijn glas met een donkerrode vloeistof erin. Het was te dik om wijn te zijn.
Op een van de zwarte stoelen lag een leerlinge. Ze had haar ogen gesloten en haar hoofd was opzij gezakt zodat een paar van haar lokken voor haar gezicht hingen. Ze zag abnormaal bleek. Ze was zo bleek dat je elke ader in haar huid kon zien lopen.
Deshas ogen schoten naar de hoeken toen hij het zachte, haast geruisloze geluid van Marina's voeten hoorde. 'Wat is er Marina?' vroeg hij zachtjes. Het geluid van schuifelende voeten stopte. 'Ik vroeg me af Heer....is ze....dood?' hoorde Deshas niet veel later Marina's zachte stem. Hij sloot zijn ogen voor een ogenblik waarna hij zich omdraaide en recht in die van Marina blikte. 'Nee Marina. Ze is niet dood. Hoogstens een tijdje buiten bewustzijn. Waarom maal je om haar? Ze is een simpel meisje. Zo een die niemand missen zal als ze wel sterft. Weer een ander herfstblad in die toch al overvolle tuin. Wat maakt haar lot zo bijzonder dat het jou aantrekt?' vroeg Deshas zacht. Marina ontweek zijn blik. 'Niets Heer,' sprak ze zachtjes. Deshas stak kalm een sigaret op en blies een witte wolk uit. 'Ziet u mij ook zo?' vroeg Marina plots. Deshas' ogen gleden weer terug naar het meisje. 'Mijn excuses?' zei hij niet begrijpend. 'Als een herfstblad dat in geen enkel opzicht verschilt van anderen,' lichtte Marina zichzelf toe. Deshas duwde zichzelf van de muur af en liep op Marina af. Hij plaatste zijn hand op haar schouder. 'Marina, jij bent zeker niet zoals die anderen. Jij bent beter dan dat. Logisch want ik heb je zelf gecreëerd. Maar ook jij hebt dingen ontwikkeld waar ik niks mee te maken heb. Een eigen wil onder andere. Dat maakt jou een uniek wezen Marina,' sprak hij zacht. Terwijl hij dat zo vertelde, had Deshas zich omgedraaid en was terug naar het raam gelopen waarna hij een slok uit zijn glas nam en nog een trekje van zijn sigaret. Hij liet zijn hoofd naar achteren leunen zodat hij ondersteboven naar buiten keek en blies opnieuw een witte wolk uit. Precies op dat moment werd er op zijn deur geklopt. Marina wou zich al omdraaien om keurig de deur open te doen maar met een zwijgend handgebaar hield Deshas haar tegen. Hij liep met een paar passen naar de deur en trok hem open. 'Waarom ben ik niet verbaasd om jou te zien?' vroeg hij met een lichte grijns op zijn gezicht toen hij oog in oog met Servatius stond.

Servatius wachtte geduldig voor de deur terwijl hij zacht van achter de deur stemmen en voetstappen hoorde, te zacht om echt te onderscheiden. Toen Deshas open deed en de retorische vraag stelde moest Servatius grijnzen "Ook goed om jou weer te zien neef" antwoorde hij. Servatius nam Deshas weer goed in zich op en zag het glas en de sigaret in zijn handen. Toen hij beter keek zag hij dat het geen wijn was wat hij dronk. Ook liet Servatius zijn blik snel langs Deshas de kamer in glijden waar hij naast Marina nog een meisje zag, deze bewusteloos in een van de stoelen. "drink je nou bloed Des? Ik neem aan dat dat nog van die student daar komt ook?" vroeg hij terwijl hij zich weer op Deshas richtte. Servatius trad binnen en keek nogmaals rond, nog steeds verbaasd over de grootte van de ruimte die Deshas tot zijn beschikking had. "Ik heb trouwens behoorlijk interessant nieuws voor je Des" zei hij met een behoorlijk brede grijns op zijn gezicht "Ik durf te wedden dat je dit in nog geen eeuw gaat raden" voegde hij er nonchalant aan toe. Servatius wachtte tot Deshas zou vragen wat het nieuws dan wel niet was, maar misschien zou hij het nog iets rekken, puur om hem wat te plagen. Bovendien wou hij de uitdrukking op zijn gezicht en zijn verbazing goed in zich opnemen, het was ten slotte lang geleden dat hij dacht Deshas te kunnen verrassen met iets

Deshas toonde een halve grijns bij de eerste woorden van Servatius. Hij draaide zich om met de bedoeling dat Servatius verder kon komen terwijl hij nog een trekje van zijn sigaret nam en deze uitblies in de vorm van een duister monster. Je zou hem haast kunnen horen brullen. Deshas keek even over zijn schouder naar Servatius. 'Ja dooie, hoe denk je anders dat ik de tienduizend jaar kan bereiken? Verse groenten?' vroeg hij terwijl hij nog een slok nam en zijn glas daarna op de vensterbank neerzette. 'Precies zoals ze het lekkerst zijn. Jong en onschuldig,' grijnsde hij doelend op het bloed en met een korte blik naar het bewusteloze meisje. Hij gebaarde Servatius te gaan zitten. Zijn interesse was gewekt toen Servatius over nieuws begon. 'Neef, ik ben driehonderddertig jaar oud. Niets verbaasd mij nog,' sprak hij terwijl hij zijn glas oppakte en zelf ook in een stoel ging zitten. 'Maar vertel, wat ben je te weten gekomen?' vroeg hij vervolgens met lichte nieuwsgierigheid in zijn stem. Ondertussen was Marina aan komen lopen en maakte een lichte buiging voor Servatius. 'Wenst u wellicht iets te drinken?' weerklonk haar zachte, maar zuivere stem door de ruimte.

Servatius had even naar het kleine monstertje gekeken dat gevormd was uit de rook van Deshas' sigaret, maar daar was hij niet zo in geïnteresseerd. Toen Deshas antwoord gaf op zijn vraag besefte hij meteen waarom hij het dronk en dat hij het zo kennelijk zo het lekkerst vond. Servatius ging zitten zoals Deshas hem gebaard had en durfde toch te betwijfelen dat Deshas hier niet verbaast om zou zijn. Servatius wou echter eerst nog wat andere dingen bespreken, anders zouden die misschien zwaar overstemd worden over zijn nieuwtje. Marina kwam aanlopen en maakte een lichte buiging voor hem waarna ze vroeg of hij iets te drinken wou. Servatius dacht er even over om wat van hetzelfde bloed te proberen als dat Deshas dronk, maar hij besloot dat maar niet te doen "Wat rode wijn zou fijn zijn" antwoordde hij Marina waarna hij zich weer op Deshas richtte. "Voordat ik je mijn nieuws vertel zou ik eerst wat dingen willen bespreken als je het goed vind, namelijk een verzoek van Ephony gericht aan jouw en een verzoek van mij" vertelde hij, hopend dat Deshas het goed zou vinden dat hij zijn nieuws iets uit stelde.