Haar gelaat weer in de donkergrijze mantel gehuld, haar sneeuwwitte haren en de helft van haar gezicht verborgen onder een brede kap die tot over haar ogen heen trok. Enige tijd na de vergadering vond ze een moment waarbij ze de plicht kon vervullen. Eentje waarbij ze de sinische, geamuseerde en waarschijnlijk ook woedende reacties van Deshas zich al kon voorstellen. Door het drukke schema had ze alsnog geen tijd gehad om langs de waterval te gaan, vandaar dat ze nu weer in haar buitenmantel was gehuld om na het bezoek aan Deshas naar buiten te gaan. Haar hand kwam omhoog, waarbij deze uit de brede mouw te voorschijn kwam en haar vuist zachtjes op de deur klopte. Haar passen waren voor zijn deur halt gehouden, waarbij haar zachte geklop harder zou weerklinken in de kamer. Haar hand verdween weer in de brede mouw, de kap ontnam de buitenwereld nog steeds het zich op haar zilveren ogen. Verborgen onder de schaduw van de grote lap stof, gaf haar normaal schijnende gestalte een wat donkerdere tint. Ze wilde dit er gauw doorheen brengen, het onderwerp weer afsluiten. Een verlangen waarvan ze wist dat dat nog eens hardhandig kon worden neergeslagen, door haar vermoedens die ze over dit kleine stukje toekomst had.

Deshas lag op zijn bed. Hij lag op een zij. Eén hand ondersteunde zijn hoofd terwijl de de ander losjes over zijn middel lag en zo af en toe de bladzijde van het boek dat hij aan het lezen was omsloeg. Zijn zwarte, haast pupilloze ogen gleden over de oud-Shadraanse teksten. De meesten had hij al eens gelezen, maar alleen door herhaling bleef het goed in je hoofd zitten. Gevaarlijk spreuken en vervloekingen, bekende namen van grote magiërs van vele eeuwen geleden en vreemde, raadselachtige tekens kwamen voorbij. De meeste had Deshas al eens ontcijferd. Maar er bevonden zich nog steeds tekens in het boek die grote geheimen voor hem bevatte. Het kloppen op zijn deur stoorde hem nauwelijks, evenals de kleine nieuwsgierigheid in zijn achterhoofd wie het zou kunnen zijn. 'Marina! Doe jij de deur even open?' vroeg Deshas zonder zijn aandacht van het boek af te halen. Pas toen hij de zachte voetstappen van Marina hoorde, kwam Deshas in beweging. Hij sloeg het boek dicht en stond op van het bed waarna hij zijn kleding recht trok. Marina was ondertussen al bij de deur en trok die naar zich toe waarna ze vervolgens opzij stapte om de persoon voor de deuropening binnen te laten. Het kleine meisje in een jurk naar oud Shadraans ontwerp streek een lok vurig haar achter haar oor uit haar opgestoken kapsel. Haar donkere ogen neergeslagen. Deshas kwam net vanuit zijn slaapkamer aanlopen maar bleef in de deuropening staan toen hij het figuur herkende. 'Neara. Wat een onverwachte verrassing. Waar heb ik dat aan te danken?' vroeg hij kalm.

Zijn stem klonk in haar oren alsof hij naast haar stond en alsnog zijn stem verhief. Haar ogen verborgen onder de kap, maar alles even zuiver zichtbaar als normaal. Misschien in sommige gevallen zelfs nog zuiverder dan het blote oog kon waarnemen. Haar gestalte bleef de eerste tellen bewegingsloos toen het meisje de deur opende. Haar niet zichtbare ogen volgde haar gestalte en haar nederige houding. Pas hierna kwamen haar handen omhoog en zichtbaar uit de mouwen om de kap met een bijna voorzichtige beweging naar achter te halen. Haar sneeuwwitte lokken golvend rond haar gezicht, haar ogen niet op Deshas gericht die haar al herkend had. 'Kom kom, kind,' haar zachte stem met een uitzonderlijke tederheid waarbij haar slanke vinger de kin van het meisje zachtjes op duwde als teken dat ze haar ogen niet hoefde neer te slaan. Sonde van haar gestalte, hoezeer de magische trillingen alles verklaarde. Pas hierna vestigde haar zilveren ogen zich op Deshas, haar lippen omgekruld tot de lichte glimlach bij het horen van zijn woorden. 'Aan teveel dingen waarbij je het waarschijnlijk niet leuk zal gaan vinden,' met diezelfde kalme glimlach sprak ze haar haast onheilspellende woorden met haar kalme gelaat eigenlijk behoorlijk tegen. Al even kalm en soepel trad ze het vertrek binnen, haar blik terneergeslagen op de weg die haar onzichtbare voeten volgde. 'Heb je even?' vervolgde ze waarbij ze zich naar hem toe draaide en haar blik in die van hem vestigde.

Deshas trok zijn zwarte overhemd recht en verschoof de schede van zijn zwaard. Nooit deed hij dat ding af. Zelfs als hij sliep lag de schede binnen handbereik zodat hij binnen een paar seconden het zwaard eruit kon trekken. Hij was een paar passen verder de woonkamer in gelopen terwijl zijn blik gevestigd was op Neara die met uitzonderlijke tederheid omging met Marina. Deshas zou haar maar het leed bespraren door te vertellen dat ze geen echt kind was.Marinawas iets wat hij zelf gemaakt had, geheel van magie, om hem met huishoudelijke taken te helpen. Want dingen als koken was iets wat niet in Deshas' repertoire zat. Hij kon niet veel uitrichten met een pan. Hoogstens iemand een flinke mep verkopen en een verbrand ei klaarmaken maar dat was dan ook alles. Deshas bleef toekijken toen Marina de deur achter Neara sloot en een lichte buiging voor haar maakte. 'Had u iets te drinken gewenst?' vroeg ze zacht maar beleefd. Deshas had ondertussen zijn wenkbrauwen een beetje gefronst door de woorden van Neara. Een paar vage vermoedens kwamen bij hem op. Hij had de laatste tijd immers niet braaf stilgezeten en dat moest zijn collega's uiteraard ook zijn opgevallen. Doordat hij nu die aandacht besteedde aan zijn gedachtespinsels had hij haast de vraag van Neara gemist. 'Ja, ik heb wel even. Ga zitten,' zei hij met een licht zweempje afwezigheid in zijn stem terwijl hij een klein gebaar maakte dat Neara plaats kon nemen. Zelf ging hij ook zitten in een van de zwarte stoelen. De vragende blik van Marina zei hem genoeg. 'Die Shadraanse wijn graag Marina,' sprak hij kalm.

Haar aandacht werd weer op het meisje gericht, haar ogen zacht toen haar stem de kamer door klonk. 'Ik hoef niets lieverd, dank je,' beantwoorde ze de vraag alsof het meisje haar eigen kind was. Alleen de magische trillingen die het kind zwak uitstraalde waren genoeg om het verhaal compleet te maken. Haar aandacht was weer naar Deshas gevlogen waarbij ze hem antwoord had gegeven. 'Dank je,' beantwoorde ze hem daarna, hechtte geen aandacht op zijn afwezigheid. Haar gestalte bleef staan, gehuld in de donkere mantel gaf ze verder geen verhoor aan zijn uitnodiging om te gaan zitten. Geduldig wachtte ze totdat Deshas het meisje beantwoord had, waarna ze haar hoofd optilde en Deshas aankeek. 'Je hebt een sterk emotioneel bestaan, mocht je dat nog niet doorgehad hebben. Hoezeer alles is afgezwakt is het me erg duidelijk wanneer je woedend of... geschokt bent,' haar stem zacht, doelend op het feit dat hij haar gebeten had en de momenten dat hij Savador te grazen had genomen en Felicia voor zijn deur stond. 'Zelfs in al die tijd dat ik je niet gezien heb leek het alsof ik elk moment van de dag een live verslag kreeg van je,' een lichte glimlach speelde op haar lippen, haast alsof ze het grappig vond. 'Dus dingen verbergen heeft geen zin,' kwam ze tot de kern van haar woorden. 'Ik neem aan dat je al weet waarom ik hier ben,' doelend op zijn afwezige moment. Haar handen in de grote mouwen schoven naar elkaar voor haar buik. 'Je weet dat je behoorlijk bezig bent met alles in een donker gat te gooien waar zelfs jij niet zonder kleerscheuren zult uitkomen als je dit door laat gaan,' zolang hij Ferost in deze fase hield zou het magische verband en evenwicht verbroken worden. Norwood was niet in staat om de titel nu al over te nemen, dan zou er een te groot verschil komen om alles in evenwicht te houden. 'Als je wilt spelen, waarom neem je dan niet de opvolger. Dat zou verder geen probleem zijn, en zou alles niet in een hectische staat gooien,' haast zuchtend had ze dit gesproken, haar zilveren ogen niet van Deshas afgehaald terwijl ze sprak.

Deshas steunde met de enkel van zijn ene been op de knie van zijn andere terwijl zijn vingers zich in elkaar verstrengelde en hij Neara rustig aankeek toen ze begon met spreken. Samen met haar glimlach verscheen er ook eentje rond zijn lippen. Al was het een vreugdeloze glimlach. Eentje waaraan zijn ogen niet deelnamen. 'Uiteraard zou je dat moeten weten. Dat soort emoties en gevoelens zijn immers iets sterker dan vreugdegevoelens,' sprak Deshas kalm. Voornamelijk omdat hij zo veel vreugdegevoelens nooit had. Hij keek Neara strak aan in haar ogen toen ze begon over dingen verbergen. 'Geef mij één goede reden om dingen achter te houden Neara? Het kan mij niks schelen als jij weet wat er in mij omgaat,' zei hij simpel. Hij zweeg een paar momenten op haar vraag. In die tijd kwam Marina terug met een glas donkerrode, haast zwarte vloeistof. Ze boog licht en liep toen in volle vaart tegen de muur aan. Zodra ze met het gesteente in contact kwam verdween ze in rook. 'Ik heb zo mijn vermoedens ja,' gaf hij nu pas zijn late antwoord op Neara waarna hij een kleine slok van zijn wijn nam. 'Kijk, dat is het verschil tussen jou en mij Neara. Jij noemt het spelen. Ik zie het als strategische zetten. De reden waarom ik niet aan Fers opvolgertje zit is omdat ik geen problemen heb met Norwood. Ferost zelf daarintegen is een heel ander verhaal. Ook ik weet dat het catestrofale gevolgen kan hebben als onze vlooienbaal dood gaat. Dus zover laat ik het echt niet komen. Tot dan, geniet ik van de voorstelling,' sprak hij terwijl hij de wijn in zijn glas liet rondwalsen.

Haar ogen sloegen neer naast de glimlach op haar lippen om Deshas daarna weer aan te kijken. 'Geen vreugdegevoelens? Kom op, Deshas. Als je denkt dat de negatieve gevoelens overmeesteren misschien moet je daar dan wat aan gaan doen als je je niet de rest van je leven in een donkere schaduw wilt leven. Zelfs voor een Shadraan als jij,' glimlachte ze hem toe, niet onder de indrukt van zijn negatieve houding. 'Nee, dat is gebleken om het feit dat je me gebeten hebt om me als je persoonlijke geruststellings gebruiksvoorwerp te gebruiken,' cynisch gleden haar ogen van hem af, bleven op een willekeurig punt in de kamer hangen. Zonder verder antwoord te verwachten op haar vraag was ze door gegaan, had haar ogen weer op Deshas gericht die zijn aandacht op zijn wijn gefocust had. Na zijn antwoord glimlachte ze lichtjes, om haar verhaal te vervolgen. 'Strategische zetten terwijl je er niets uit krijgt? Spelen met een persoon die je niet mag, om vervolgens die gene weer terug te laten komen als altijd. Misschien als slaafje gebruiken in deze tussentijd, altijd handig als het de Heer van het Woud is,' haar zilveren ogen ontspannen op de grond gericht, liep met langzame passen naar Deshas toe terwijl ze sprak. 'Wat denk je ermee op te schieten? Hoe langer je dit door laat gaan hoe meer breuken er zullen komen als Ferost zijn eigen bronnen verpulverd alleen door jou toedoen. De anderen zullen dit niet leuk vinden, en een herhaling van drie honderd jaar geleden lijkt me geen goed idee mocht je weer in een gevangenis terecht willen komen of het toevallig leuk vind om ruzie te maken met ons allen. Je zult je wel niets willen aantrekken van onze mening, laten zien dat je je eigen gang kan gaan zoals ieder van ons die mogelijkheid heeft tot zekere hoogte,' kalmpjes was het laatste ietwat sarcastisch gesproken, had haar ogen opgericht in die van hem nu ze voor hem stond. 'Bedenk je dat je niet de enige bent die mensen kan beïnvloeden zonder dat ze het zelf doorhebben, Deshas,' haar glimlach weggezonken onder een diepere blik. 'We hebben allemaal zo onze kanten die de anderen niet kennen. Dat weet ik tenminste van mezelf, als nieuwste lid van deze groep,' als teken dat de andere zes elkaar misschien door en door konden kennen, zij was nieuw. Nooit aan het licht geweest, altijd achter de schermen gehouden zodat alleen zij de andere kon observeren. 'Daarbij weet ik als enige hoe je precies in elkaar zit, die kans heb je mijzelf gegeven,' haar mondhoeken omgekruld in een warmere glimlach, nog steeds vaagjes op haar egale gelaat.

Deshas haalde simpel zijn schouders op. 'Wat zal ik zeggen. Ik vind de donkere schaduw wel leuk. Daar voel ik me tenminste thuis,' zei hij zacht. Deshas vond het niet erg om in schaduw te leven. Hij begreep de schaduw en zijn duistere wezens en andersom ook. Zij begrepen hem. Meer dan menselijke wezens deden al dachten veel van hen dat ze het konden. En Neara was een van die personen.
Hij reageerde niet op haar cynische woorden. Daar was geen reactie aan toe te voegen. Ze zei namelijk precies waar het op stond. Hij liet haar spreken terwijl zijn donkere ogen haar vanonder zijn zwarte lokken bleven volgen. Nadat ze haar laatste woorden op sarcastische toon had uitgesproken moest Deshas zachtjes lachte. Wat ze zei, het raakte hem niet. 'Kijk Neara, da is het probleem met jou. Jij denkt niet groot genoeg. Denk je werkelijk dat ik Ferost alleen maar een zegel heb opgelegd voor mijn eigen lol? Nee. Ik heb hele andere plannen. Grotere plannen. Niet dat ik die aan jou ga vertellen. Je hebt een speciale plek hierbinnen Neara, maar geloof me zo speciaal ook weer niet,' zei hij. 'Daarbij, ik verstoor het evenwicht toch niet? Zolang Norwood er is en ik Ferost in leven laat, al is het maar net aan, blijft ons evenwicht gewoon bestaan,' had hij als tegenargument op haar laatste sarcastische woorden. Hij was onderhand ook opgestaan en had zijn glas op tafel gezet. Nu Neara vlak voor hem stond keek hij een beetje naar beneden omdat ze in verhouding iets kleiner was dan hij. 'Dat klinkt als een interessante uitdaging. Jij denkt mij te kunnen beïnvloeden?,' vroeg hij. Zijn stem klonk automatisch zachter nu ze wat dichterbij stond. Er verscheen bij haar laatste woorden langzaam een grijns op zijn gezicht. 'Werkelijk?' vroeg hij nu half fluisterend. 'Denk je nou echt dat je precies weet hoe ik in elkaar zit? Neara, je weet veel dat geef ik eerlijk toe. Maar er zijn nog zoveel dingen van mij die jij niet weet. Het maakt niet uit hoe sterk die band was. Dat zijn dingen die dieper liggen dan dat,' zei hij nu weer op normaler stemvolume al klonk het nog steeds zacht.

Haar ogen blijvend op hem gericht, amper verstoord door een knippering. 'Als jij de daar werkelijk diepgelukkig voelt zal ik je rustig laten zitten,' beloofde ze hem, voelde er weinig voor om hem daaruit te halen. Het zou alleen maar verspilde energie zijn bij een persoon zoals hij. Haar ogen waren van hem afgegleden na haar cynische woorden, had zelf weinig kunnen spelen met het feit dat ze wist wat door hem heen ging. Weinig momenten waren opgetreden waaruit ze profijt had gehad van dit. Een grote teleurstelling voor haar, een spelletje die als afgeschreven mocht worden gezien. Haar glimlach werd breed bij zijn woorden, ontblote nog net niet haar tanden bij het horen van alles wat hij zei. 'Hou dat plaatje vast,' glimlachte ze hem toe onder het feit dat ze niet groot genoeg dacht, hield zich stil terwijl hij verder sprak. 'Speciaal plaatsje waarbinnen?' haar wenkbrauwen opgetrokken, haar gezicht wat gedraaid en de glimlach nog op haar lippen. 'Je bent blind Deshas, hoezeer je dit zelf ook zult ontkennen. Daarbij zullen je ontkenningen alleen maar meer tonen hoezeer je je ogen niet geopend hebt,' haar ogen opgericht naar hem, de rest van haar lichaam en daarbij haar handen nog verborgen in de mantel. 'Norwood is nog lang niet klaar om Ferost zijn taak over te nemen. En als Ferost zal verzwakken verzwakt ook het hele rijk van het Woud. Dus ja, het heeft wel degelijk invloed op alles,' een aanduiding voor zijn blinde kant, verblind door zijn eigen trots en houding dat hij onschendbaar was. Daarnaast was hij een interessant persoon om te observeren, dat moest ze toegeven. Haar blik opgeheven, geen angst in haar ogen toen Deshas opgestaan was en ze bijna tegen elkaar aan stonden. Eerder een geïnteresseerde blik, eentje die leek te schitteren boven de sierlijke glimlach op haar lippen. In stilte keek ze toe hoe zijn lippen zich vormde tot een grijns, een persoon die amper wist tot welke daden lucht in staat was. 'Dat heb ik nooit gezegd, lieve Deshas,' beantwoorde ze hem al even zacht toen hij beweerde dat ze had gezegd dat ze precies wist hoe hij in elkaar zat. 'En waarom zou ik een uitdaging met je aangaan om te bewijzen dat mijn krachten verder rijken dan je denkt, als ik al weet dat dat zo is,' hem vragend naar welke goeie reden hij hierin zag terwijl ze hem aan bleef kijken. 'De details van je gevoelens zullen onwetend voor me blijven, zelfs als ik zoals nu in staat ben elke kleine irritatie, hartklopping van woede of liefde te voelen als mijn eigen emoties,' haar hand was omhoog gekomen waarbij de stof rond haar hand en arm weg schoof en deze zichtbaar maakte. 'Dan zeg je wel dat ik je uitdaag,' glimlachend keek ze op waarbij haar hand zachtjes op zijn borst klopte op de plek waar zijn hart zat, om deze weer rustig te laten verdwijnen in de stof van de lange mouw.

Deshas antwoordde niet meer op Neara's belofte. Dat was alles wat hij van haar verlangde. Dat ze hem gewoon lekker in de duisternis liet zitten. Evenals hij haar vraag negeerde over zijn eigen eerdere woorden. Hij keek haar weer aan toen er weer iets zinnigs uit haar kwam, voor zover je het zinnig kon noemen. 'Oh, ik weet heel goed wat er gaat gebeuren als Ferost verzwakt Neara. Denk maar niet dat ik dat niet voorzien heb. Net zo goed dat ik weet dat Norwood er nog niet klaar voor is. En dat zou ook hartverscheurend zijn als het me ook maar enigszins geraakt had. Maar helaas, dat doet het niet. Het kan me eerlijk gezegd niet schelen of Norwood er wel of niet klaar voor is. Hij is er. Dat is alles wat ik weten moet,' sprak hij. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op toen Neara hem het tegendeel beweerde. 'Moet ik het allicht even terugspoelen voor je? Jouw exacte woorden van nog geen vijf minuten geleden waren geloof ik iets als daarbij weet ik als enige hoe jij in elkaar zit, die kans heb ik mijzelf gegeven. Probeer dan nog eens te beweren dat je dat nooit gezegd heb' sprak hij in volledige kalmte. Ze ging hem er niet onder krijgen. Hij was geen speeltje zoals de meeste, en zelfs Savador hadden gedacht toen hij hoorde over Deshas' kleine avontuur met Neara. 'Juist omdat ik het niet weet Neara. Ik ben wel eens benieuwd naar die krachten van jou,' zei hij. Hij kon het niet helpen dat hij lichtelijk spot in zijn stem had. Maar in al die tijd dat hij Neara kende had hij haar nog nooit echt heel veel krachten zien gebruiken. 'Uitdaging aangenomen,' sprak hij zachtjes tegen haar toen ze haar hand op zijn borstkas legde.

Zachtjes schudde ze haar hoofd om haar ogen weer op te richten in die van hem. ‘Je brengt het allemaal behoorlijk warrig over. Maar als jij het zegt. Zolang je maar beloofd dat er geen grote problemen zullen ontstaan en Ferost nog steeds in staat zal zijn om zijn werk te kunnen doen. We hebben hem allemaal nodig, ook jij,’ half om half verwachtte ze hier weer een antwoord zoals al zijn andere antwoorden op. Dat hij allemaal voorzien had, dat hij wist wat hij deed en dat zij onwetend was. Zolang de rest van hun geen problemen hiervan zouden ondervinden was zij niet iemand die Deshas zou straffen om wat hij deed. Het kon niet door de beugel, iemand op deze manier te overmeesteren. Maar wat wilde ze bereiken met een ruzie. Een geïrriteerde trek kwam in haar ogen toen hij over Norwood sprak. ‘Norwood is nog niemand, een geüpgrade leraar is alles wat hij inhoud. Zijn status is het zelfde als niets, en als opvolger is hij er eigenlijk nog helemaal niet. Net zoals elke opvolger die een van ons heeft. Ferost moet terug komen, dat wéét je. Zo niet, dan kunnen wij de zelfde houding tegenover jou innemen en Savador aanzetten als nieuwe Heer. Een groot verschillen in krachten, maar waarom zouden we daar dan over druk maken,’ zacht snuivend had ze haar zilveren ogen even van hem af laten glijden, lichtjes geïrriteerd door zijn houding en woorden. De glimlach verbreedde op haar lippen toen ze weer naar hem opkeek en hij haar woorden herhaalde. ‘Ik weet meer dan de andere, alleen door dat extra iets. Maar verder dan dat toch ook niet? Precisie is daar nog ver vandaan,’ lichte ze hem toe, al even kalm als hij er zelf bij gestaan had. Haar lichaam draaide iets van hem weg, vond dat het punt van de rest van de Legendarische Magicans duidelijk was gemaakt na haar woorden. Vanuit haar ooghoeken gleed haar blik weer naar die van hem. ‘Waarom zou ik me aangetrokken moeten voelen tot het feit dat ik jou moet laten zien wat ik kan. Dan zou elke verrassing toch worden verpest,’ haar glimlach breder dan normaal, haar zilveren ogen gesierd met een lichte twinkeling. Haar hand had zachtjes op zijn borstkas geklopt als teken dat hij zijn hoofd rustig moest houden en zijn gedachtes in toom. Haar hand bleef daar liggen bij zijn woorden, haar eigen ogen op haar hand gericht en de glimlach die omkrulde in een sierlijke vertoning van haar gelaat. ‘Wij zouden ons beide niet blootstellen aan elkaar, is het niet? Dus welke uitdaging neem je aan? Jezelf open zetten, of mij ertoe overhalen meer over mezelf kwijt te geven?’ haar ogen schoten terug naar hem, keken hem even vragend aan om haar hand van zijn borst af te laten glijden en haar handen naar de kap van haar mantel te brengen.