Burning

Tomari zag Wren haar blik naar haar woorden maar wist niet wat hij nog had kunnen of had moeten doen of zeggen. Tomari keek toe hoe Wren zei dat ze het niet had moeten vertellen al kon hij het gevoel en de bedoeling achter die woorden niet goed lezen. Daarna vroeg Wren aan hem of hij misschien nog luchtmagie wou oefenen. Het zou voor hun beide waarschijnlijk wel beter zijn om hun gedachten voorlopig ergens anders op te richten en met iets anders dan vuur en angst bezig te zijn. Wren voegde er aan toe dat ze misschien later nog wel aan vuurmagie iets wou doen, maar Tomari wist niet of dat wel erg verstandig zou zijn. Maar het was uiteindelijk aan Wren de keus wat ze wou gaan doen en hoe, hij kon alleen dingen voorstellen maar hij zou haar steunen, hoe moeilijk die weg ook zou worden voor hem. "Ik zou graag nog wel wat trainen met luchtmagie" antwoorde Tomari nu. Hij had de afleiding nodig, en de training bovendien ook. Voorlopig zou hij de andere kwesties maar laten voor wat ze waren, waarschijnlijk moest Wren er zelf ook nog een keer goed over nadenken, maar dat zou allemaal later wel komen, nu eerst even afleiding zoeken bij luchtmagie. "Wat had je in gedachte?" vroeg Tomari aan Wren aangezien dat zij in principe de 'leraar' was van deze oefensessie.

Wren slikte, probeerde zichzelf wel onder controle te krijgen. Klein kind, schold ze zichzelf uit. Één moment wenste ze dat Robin, haar grote broer, er was, om haar te troosten en te zeggen dat er niets aan de hand was. Asira, haar zus, daar had ze nooit zoveel aan gehad. Het kind zat nu ook in de 5e hier, maar ze praatte nauwelijks met haar. Kom op, ze was fanatiek lid van een Gothicgroepje en haatte de non-believers, waaronder Wren. Oké, ze hadden geen gloeiende hekel aan elkaar maar ze gingen nu niet echt bepaald veel met elkaar om. Ze moest haar gedachten verzetten.. gelukkig was Tomari het met haar eens; hij wilde nog wel wat trainen. Misschien was ze nu minder bang, nu ze.. nou ja, nu ze alles verteld had, het gedeeld had? Een klein sprankje hoop? Ze knikte, gelukkig had ze de tranen een eind weg gekregen. Nu kon het alleen nog maar beter gaan, niet? 'Je kunt gras en dergelijke al onder controle houden.. Kun je nu proberen het op een doelwit af te vuren?' stelde ze voor, nog niet helemaal helder. Maar dat vereiste al meer vaardigheid; precisie, sturing en concentratie. Heerlijk, ze moest echt een betere leraar worden.

tomari bleef Wren aan kijken terwijl hij probeerde de bezorgdheid die hij voelde niet te tonen. Ze deed weer een poging om haar tranen weg te vegen en legde hem uit wat voor oefening ze nu wou doen. Tomari knikte en probeerde zich te bedenken hoe hij lucht ergens op af kon vuren. Tomari's brein kraakte en uiteindelijk besloot hij een soort balletje te maken om af te vuren. Tomari sloot even zijn ogen en verzamelde lucht om een balletje van te maken, toen dat gelukt was opende hij zijn ogen weer en concentreerde zich weer op het balletje dat hij daarna richting een kei stuurde die aan de waterkant stond. Tomari keek het balletje na maar zag het op een meter ongeveer uit elkaar beginnen te vallen waarna er na nog een meter niks meer van over was. Tomari dacht na en zei zacht "Iets anders proberen dan", maar net genoeg hard voor Wren om het te horen. Een andere aanpak dus, een stroom misschien? Tomari verzamelde weer lucht en stuurde het in een geconcentreerde stroom richting de kei. Dit ging al beter, maar ook dit loste na een paar meter in de andere lucht op zonder het doel ook maar aan te raken of er zelfs maar in de buurt te komen. Tomari keek Wren aan en vroeg haar "Heb je toevallig nog tips voor me?". Tomari dacht ondertussen zelf ook na, maar kon even niet bedenken hoe hij het probleem van afstand op kon lossen, hij stuurde het wel de goede kant op, maar hoe moest hij het die afstand bij elkaar houden zonder het af te zwakken? Hopelijk had Wren het antwoord voor hem.

Ze richtte haar concentratie geheel op Tomari en zijn oefening. Het balletje dat hij maakte viel uit elkaar, ongeveer halverwege. Ook de windvlaag hield geen stand. Wren bleef kijken, liet haar eigen hersenen kraken om een oplossing te vinden voor het probleem dat ze zelf geschapen had. 'Concentreer je niet op de luchtstroom, maar op de moleculen. Dwing ze bij elkaar te blijven,' gaf ze als tip, terwijl ze het zelf ook eens probeerde. Bij elkaar blijven. Hogedrukgebied maken, zorgen dat de luchtvlaag als enige doel had het ontsnappen naar het doelwit. Het was nauwelijks merkbaar dat ze haar eigen theorie even testte, maar bij haar werkte het. Wanneer je je slechts op de richting concentreerde, gaf de lucht het na een tijdje op. Had ze zelf ook gehad, toen ze dit oefende met Robin. Anders zou ze het ook niet weten, maar Tomari had in ieder geval genoeg kracht om zoiets voor elkaar te krijgen. Het zat hem gewoon erin dat zijn concentratie op de verkeerde plaats ingezet werd. Kon ze dat ook niet met vuur? De moleculen tot een compact geheel dwingen zodat het niet kon ontsnappen? Ze werd steeds vastbeslotener. Vandaag zou ze die vlam maken en niet gillend wegrennen, de boel in de fik zetten. Vandaag geen bloedrode hemel met uitgelopen wolken als weggeveegde tranen, nee, vandaag kwam er een strakke hemel die succes betekende. Met de hulp van Tomari kon het lukken. Als hij nu eens tegen haar aan bleef praten, zodat haar aandacht niet compleet naar de vlam ging.. Tomari moest nu nog maar even blijven oefenen, zij kon zich mentaal voorbereiden en straks zeggen dat ze koste wat kost nog eens met die vlam ging oefenen, of hij nu wilde of niet. Eerst rustig blijven en Tomari niet uit zijn concentratie halen. Wren keek zwijgend naar de jongen en wachtte op het resultaat van zijn pogingen.

Tomari keek Wren aan en hoopte, gelukkig had ze inderdaad een tip voor hem waarna ze die zelfs aan hem voor deed. Tomari grijnsde nu en knikte "Bedankt Wren" zei hij nog voor hij zich weer op de steen richtte en zich concentreerde. Bij aardemagie hield het voorwerp zichzelf met zijn moleculen in stand, maar hier was lucht onvast en moest je het dus zelf aan elkaar binden. Tomari maakte weer een bolletje van lucht en bond dat geconcentreerd aan elkaar, voordat Tomari 'm lanceerde dacht hij even na, als hij een bolletje lucht kon manipuleren, zou hij dan ook de baan van een object kunnen manipuleren? Die vraag kwam echter later wel, voor nu eerst deze oefening voltooien. Tomari mikte, concentreerde zich en schoot zijn kleine luchtprojectiel af. Tomari had verwacht dat het op de kei uit elkaar zou spatten als een vallende druppel die uit elkaar sptte als het de grond raakte, maar dit was anders, door de draaïng van de lucht in het bolletje schraapte hij eerst een kleine deuk in het gesteente voor het bolletje echt uit elkaar viel. Vol verbazing keek hij naar de deuk in het steen, zijn blik een of twee maal wisselend naar Wren toe. Toen schraapte Tomari zichzelf weer bij elkaar en vroeg zich af of hij hetzelfde met een stroom kon, maar dit keer zou hij het zichzelf iets moeilijker maken en zijn idee van net testen, zou hij het ook in een boog kunnen sturen? Tomari concentreerde zich weer en verzamelde wind uit het gebied rondt zichzelf. Toen hij genoeg had concentreerde hij zich en bond de moleculen aan elkaar waarna hij ook een begeleiden pad in de lucht creeërde. Toen hij klaar was stuurde hij de stroom door het pad in een boog richting de kei. Nu was het effect niet zo vernietiggend of spectaculair, maar het werkte wel, precies zoals Tomari gehoopt had. Tomari kon de grijns op zijn gezicht niet onderdrukken en keek toen vol trots naar Wren. Terwijl hij dat deed schoten er al allerlei dingen door zijn hoofd die hij met deze kennis en techniek zou kunnen doen "Je zou leraar moeten worden, ik ga zo met sprongen vooruit" zei hij al grijnzend tegen Wren, zou ze nog meer weten, of misschien wou ze nu iets totaal anders doen?

Nu lukte het hem. Wow, ze had een nuttige tip gegeven! Dat was nieuw, bedacht ze licht grinnikend. Nina zou echt in de lach schieten, als ze haar hier zo serieus zag zitten. Met Nina kon je echt lol hebben en ze wist zeker dat ze dat dit jaar zou krijgen. Er zat een streep op de steen waar de lucht erlangs geschuurd was. Ja, als Tomari iets had, dan was het kracht. Zelfs zijn storm was krachtig geweest. Hoe hij dat voor elkaar kreeg? Geen idee, al was ze er best van onder de indruk. Meestal konden mensen van zijn leeftijd alleen maar nutteloze luchtstromen maken. Ze zag zijn blik vol verbazing en stak met een grijns haar twee duimen de lucht in. Hij was lekker bezig! Hij probeerde het opnieuw, met een beetje effect, net zoals je een tennisbal spin geeft. 'Goed bezig!' riep ze, ook lachend om zijn trotse uitdrukking. Het was grappig om mensen zo te zien, het deed haar goed. 'Het is ook maar hoe creatief de leerlingen zijn,' lachte ze naar hem. Dat kon hij nu dus. En, kon ze meer verzinnen.. 'Kun je wolken vormen? Altijd leuk als je verstoppertje speelt,' glimlachte ze. Even checken, kon ze het zelf nog? Wren concentreerde zich op de lucht om haar heen, liet het verdikken en mistiger worden door het af te laten koelen. Bingo! 'Nou ja.. als je zelf iets interessanters weet om te oefenen? Ik ben niet zo creatief nu,' verontschuldigde ze zich. Het vuur kon zo nog komen. Eerst Tomari voldoende laten oefenen!

Tomari keek blij toen Wren lachte en zei dat hij goed bezig was, mij de opmerking daarna zei ze dat het ook lag aan de leerling en Tomari grijnsde ondanks dat hij wist dat hij eigenlijk helemaal niet zo creatief was zelf, die ideeën van net kwamen bijna recht uit series en films waardoor hij ook al wist hoe ze ongeveer werkte. Daarna was het alleen een kwestie van combineren en in praktijk brengen wat best makkelijk gedaan was als je alle theorie er achter wist en je wist hoe de effecten in elkaar staken. Toen Wren hem vroeg om wolken te maken en het voor deed had hij echter geen idee hoe hij dat moest doen, Tomari was er eigenlijk altijd van uit gegaan dat wolken watermagie waren en had zich er nooit echt in verdiept. Het nut van wolken was echter wel duidelijk, maar hoe moest hij dat in hemelsnaam doen? Tomari besloot het maar te vragen "Ik heb nog nooit ook maar iets met wolken gedaan en heb geen idee hoe je dat doet, kan je het alseblieft eerst uit leggen?" vroeg hij dus aan Wren, op zich had hij geen probleem met de oefening, maar als je helemaal niet wist hoe de oefening in elkaar stak of ook maar wist waarmee en waar je moest beginnen dan schoot het natuurlijk niet op.

Ze knikte, natuurlijk, uitleg was meer dan handig. 'Het lijkt watermagie, maar door de lucht en beetje warmer te laten worden begint dat te verdampen. Je laat het echter niet ontsnappen doordat de lucht steviger is en laat het weer kouder worden, zodat je het water gebruikt voor de wolken,' legde ze ietwat vaag uit. Hopelijk begreep hij er genoeg van om er iets mee te maken, maar voor zover vertrouwde ze Tomari wel. Trouwens, lucht was makkelijker onder controle te houden dan vuur, zeker voor haar. Wren haalde even diep adem terwijl ze wachtte tot Tomari klaar was. Zodra ze zeker wist dat hij klaar was slikte ze en keek hem aan. 'Ik zou nog wat met vuur willen oefenen,' zei ze, de blik in haar ogen veranderde wat. Vastbeslotenheid met angst? Of iets anders.. 'Ik moet me er nu overheen zetten anders durf ik er nooit meer wat mee,' mompelde Wren, denkend aan het moment waarop Tomari gekomen was, met de mislukte oefening en de vlammen. 'Anders vermoordt Savador me zeker,' zei ze, een glimlachje op brengend. 'Weet jij een oefening?' Ze was zo bezig met zichzelf afleiden dat het zoeken van een oefening lastig werd.

Tomari luisterde aandachtig naar de uitleg van Wren. Als hij het goed begreep moest hij de vochtigheid in de lucht manipuleren van temperatuur en dichtheid. Wat Tomari betreft was dit nog steeds watermagie, maar dat maakte eigenlijk weinig uit voor de oefening. Bovendien leerde hij dan ook weer wat andere magie. Tomari wou klein beginnen met dus maar een klein wolkje en pakte zo een beetje lucht dat hij vast hield tussen zijn handen. Ietwat twijfelend probeerde hij beetje bij beetje de temperatuur ervan te manipuleren wat pas na een tijdje lukte. Hij kon niet nu op de goede temperatuur krijgen, maar Tomari zag het verschil met de normale lucht nauwelijks, misschien iets dichter op elkaar te drukken dacht Tomari waarna hij toen hij het probeerde tot zijn verbazing een klein wolkje in zijn hand had. Tomari ging echter iets te ver en kneep per ongeluk vocht uit de wolk waarna die onmiddelijk op loste. Het principe was er in elk gevalen Tomari kreeg er een glimlach van op zijn gezicht en sloot nu zijn ogen. Als hij dit in praktijk wou kunnen gebruiken zou die wolk groter moeten en behoorlijk wat ook. Tomari pakte nu een groot gebied van de lucht om zich heen, groot genoeg om ook Wren in op te nemen en koelde dat af terwijl hij het tegelijk beheerst samen dwong. Het resultaat was beter dan Tomari had durven dromen. Hij kon zelfs nog nauwelijks wat zien, maar de wolk, of liever mistbank aangezien het een de grond was, was volgens hem aardig groot. Tomari spande zich weer in en liet de mistbank uit en vallen. Die magie kostte hem echter meer kracht dan hij verwacht had en hij hijgde licht van de eenspanning. Om eerlijk te zijn was hij ondertussen verschrikkelijk uitgeput en zou zelf nog nauwelijks een oefening kunnen doen. Hij keek Wren aan en wou net om een pauze vragen toen ze vroeg of ze vuur konden oefenen, ze leek bang, maar vastberaden en legde dat ook aan hem uit. Ze vroeg of hij nog wat wist en Tomari dacht na terwijl hij ondertussen op een steen ging zitten. Tomari dacht een tijdje na maar kon even niks bedenken tot er na een halve minuut ongeveer iets in hem op kwam "Heb je ooit gehoord van de verschillende soorten vuur, de verschillende kleuren en eigenschappen?". Tomari had het eigenlijk alleen nog in theorie gelezen, maar het was bewezen en het werd kennelijk best wel gebruikt. Als Wren geïnteresseerd was dan kon hij haar er wel over vertellen.

Een complete mistbank werd gecreëerd door Tomari's oefening. Ze werd bijna jaloers op hoe snel hij leerde. Dat wilde iedereen toch kunnen? Hij kon stenen kapot slaan, hij kon mistbanken creëren en dat allemaal in enkele minuten, ze waren nog geen uur bezig met oefenen. Of misschien net, maar ze was de tijd een beetje uit het oog verloren. Hij begreep haar uitleg en bracht het in de praktijk. Geez, moest hij geen klas overslaan? In ieder geval, het deed haar goed dat hij er zelf ook trots op was. Anders moest ze hem dat maar eens aan het verstand brengen. De mistbank loste weer op, wat hem duidelijk veel energie kostte. Het kwam dichterbij, het moment van het vuur. Verslindend.. Nee, stop! vermaande ze zichzelf. Geen angst scheppen waar het niet is. Zwaar nutteloos. Tomari ging zitten, dacht even na. Wren vlocht haar vingers in elkaar en staarde naar de grond. Ze keek op toen hij begon te praten. 'Vaag,' zei ze, na even denken. Ze had er wel eens over gehoord maar wist er eigenlijk nog niets van. Vragend keek ze hem aan. 'Hoe werkt dat dan?' Verschillende eigenschappen. Betekende dat dat het niet zomaar vuur was, misschien zelfs minder gevaarlijk? Een soort overstap naar het echte vuur? Het medaillon dat Savador hen gegeven had hing om haar nek, met het vuurzaadje erin. Veel oefenen.. en als het het eerste stadium bereikt had, overwon je je grootste angst.. Misschien was dit haar grootste angst, in dat geval kon het ding haar helpen! Wat een paradox; angst voor vuur, vuurzaadje helpt je met het overwinnen van een angst maar daarvoor moet je wel met vuur oefenen. Nou ja, met begeleiding kon er vrij weinig misgaan, toch?

Tomari mocht er dan niet bepaald zo uit zien, maar die oefeningen waren echt slopend voor hem, hij was blij dat hij vroeger ook thuisscholing had gehad in onder andere magie anders was hij nooit zo snel geweest en had hij nooit zo veel uithoudingsvermogen gehad. Wren vroeg zoals hij verwacht had naar het vuur omdat ze maar vaag wist wat het was. Tomari had niet de kracht om het voor te doen. Zelfs als hij al die oefeningen had gedaan was dat hem niet gelukt. Een normale vlam zou hem misschien nog wel lukken, maar een speciale vlam was een heel ander niveau. Misschien zou Wren het wel aan kunnen, maar persoonlijk had Tomari geen aanleg voor vuur, dus besloot hij het te houden bij uitleg en tips. "Normaal vuur is simpel, een vonk en iets om te branden, maar magisch vuur is vuur opgewerkt puur door magie en wilskracht, ok wel samen met emotie. Magisch vuur neemt de eigenschap aan van een emotie en daarmee een kleur, zo is er bijvoorbeeld wit vuur dat juist zuiverd in plaats van verbrand, Magisch vuur is totaal anders dan normaal uur, het hoeft niet eens warm te zijn hoewel het meeste dat nog steeds is puur omdat je zelf het verband legt tussen vuur en warmte" legde Tomari uit alsof hij er een professor in was. Eigenlijk citeerde hij bijna letterlijk een boek, maar dat hoefde hij er niet bij te vertellen. Het punt wa dat dit een perfecte uitkomst was voor Wren al dit haar zou lukken, geen hitte en als je de magie af kapte ging het vuur ook onmiddelijk uit, je kon de groote en zelfs de vorm precies bepalen en er wa dus voledige controle van de gebruiker uit. "Als je magisch vuur maakt moet je jouw magie niet zien als brandstof maar als het vuur zelf, houd je kalm en het vuur zal kalm en rustgevend zijn, ben je woedend dan zal magisch vuur dat ook zijn, je hebt er voledige controle over, als je maar controle hebt over jezelf" voegde Tomari nog toe. Hopelijk wa dat genoeg om Wren ermee te laten oefene want veel meer wist hij er niet over, hij had het zelf nooit gekunt, nauwelijks geprobeerd zelfs, maar hij dacht dat Wren wel genoeg talent had om het te kunnen, ze moest zichzelf alleen rafineren.

Vol interesse luisterde ze, benieuwd naar wat deze nieuwe soort van magie voor haar kon betekenen. Veel goeds, hoopte ze. Tomari begon het uit te leggen. Normaal vuur was simpel? Ja, voor normale mensen! Die opmerking hield ze maar voor zich, om hem niet uit zijn uitleg te halen. Emotie.. Wat voor kleur zou angst hebben? Waarschijnlijk een misselijk, pesterig kleurtje, net zoals een vlek in je kleding die je er lastig uit kreeg en die, zelfs na duizend keer wassen, nog zo'n vage vlek veroorzaakte. Vage vergelijking. Vuur en warmte, plus emotie. Klonk veel en veel minder eng. Zodra je de magie afkapte was het voorbij, het kon onmogelijk misgaan omdat het vuur uitging voordat ze de controle kon verliezen. Ze probeerde de informatie in sleutelwoorden op te slaan, als magie is het vuur, emotie controleert vuur. Ze knikte, was het nog steeds aan het verwerken. Daarna knikte ze. 'Klinkt.. beter,' besloot ze. 'Dus.. pure magie?' Wren sloot haar ogen, dat hielp haar bij concentratie. Daarna hield ze haar handen in een komvorm iets van zich af, als een schoteltje voor het vuur. Het moest kunnen.. Haar magie, de vuurmagie die warm door haar aderen stroomde wanneer ze het gebruikte.. Het vuurzaadje dat in het medaillon onder haar shirt hing begon ook warmer te gloeien, alsof het haar hielp. Ze vond de magie, eindelijk, en deed een poging deze naar haar handen te sturen, waar het vuur moest zijn. Wren hield haar ogen dicht, haar geest concentreerde zich slechts op de magie die in haar vingertoppen tintelde. Toen er een soort klik-gevoel was, wist ze dat er iets moest zijn, aangezien er een lichte warmte boven haar handpalmen zweefde.Voorzichtig opende ze haar ogen, niet wetend wat ze precies gedaan had. Uiteindelijk had ze haar ogen ver genoeg geopend om de vlam te zien, die liet haar hart sneller kloppen. Allereerst van angst; het was per slot van rekening vuur. Daarna van opwinding; het was er, gelukt! Het brandde niet, was niet zo felrood als echt vuur.. Het vuur was een soort van turquoise, als om aan te geven dat ze niet rustig was maar ook niet in doodsangst. Wren ontspande onbewust haar schouders. De kleur van het vuur werd iets dieperblauw, rustiger, wat ze ook voelde. 'Het lukt.. het lukt..' mompelde ze zachtjes, niet meer in staat van de vlam weg te kijken. Ze kon het!

Tomari keek toe hoe Wren na dacht over zijn woorden en en uiteindelijk leek ze te begrijpen wat hij bedoelde, nu maar hopen dat ze het kon dacht Tomari terwijl Wren zich begon te concentreren. Wren creëerde een kom van haar handen en terwijl Wren zich concentreerde zag Tomari er een vlam ontstaan, eerst een soort angstig turquoise, maar dat veranderde toch naar het blauw waar Tomari op gehoopt had toen Wren besefte dat het haar gelukt was, dat ze het kon. Tomari trok een grijns, half van opluchting en half van blijdschap. Hij was bang geweest dat hij het niet goed uit had gelegd, maar blij dat Wren het zo snel kon. Dat laatste verbaasde hem eigenlijk sinds het een veel hoger niveau magie was dan normaal vuur, kennelijk had Wren er echt een hele goede aanleg voor, alleen was ze bang geweest om die te gebruiken. "Nu je dit kunt gebruiken is er geen reden meer om bang te zijn toch?" vroeg Tomari ietwat direct "Je kunt hier alles mee wat je met normaal vuur ook kan, het enige nadeel is dat het je magie veel sneller verbruikt aangezien het een hoger niveau magie is" vertelde hij. Het zou nu volgens Tomari ook wel niet heel lang duren voordat ook Wren dit zou merken, dit was even uitputtend als normaal een kleine bosbrand zou zijn, niet bepaald lang vol te houden dus, maar naarmate je er mee oefende zou je uithoudingsvermogen groeien, daarom was dat van Tomari nu ook al zo hoog.

Al snel merkte ze dat de vlam veel energie uit haar wegzoog. Gelukkig had ze nog niet veel geoefend vandaag, anders had ze het maar even vol kunnen houden. Ze had nu een grijns op haar gezicht, hoopvol, euforisch. Ze wist dat ze er nog lang niet was, maar iedere stap brengt je dichter bij je doel. Ze kapte de magie af, voelde de warmte boven haar handpalmen één worden met de koele lucht en slaakte zacht een zucht. Ze kon toch meer met vuur dan ze dacht! Het was dan ook een sterk deel van haar; haar moeder zei altijd dat ze daardoor zo'n rebels typje was, in tegenstelling tot haar zus en broer. Ze liet haar armen op haar benen rusten. Het voelde zo onwerkelijk, maar.. het was waar. Het was gewoon waar! Ze beet even op haar lip bij Tomari's opmerking, maar knikte. 'Ik denk dat het nu wel beter gaat..' zei ze, met hoop in haar stem. Veel oefenen met deze vlammen, voor uithoudingsvermogen en dan kon ze gewone vlammen altijd proberen. 'Dan heb ik een reden om extra veel te oefenen, voor meer uithoudingsvermogen,' lachte ze. 'Bedankt dat je het me geleerd hebt.. Ik wist echt niet meer wat ik moest doen,' bedankte ze hem. 'Weet je, als je ooit iets nodig hebt en ik kan je helpen, dan zeg je het maar. Wel doen hé! Ik heb nog een schuld aan je in te lossen,' zei ze, weer serieus. Nee, eerlijk waar! Hij had haar al gered van de vlammen en van haar angst, en zij had er helemaal niets voor teruggedaan.

Tomari trok een brede glimlach toen hij de hoop in de stem van Wren hoorde. Ze leek echt blij met de nieuwe techniek. Dat kon Tomari ook wel begrijpen nu Wren eindelijk een stap kon zetten in de richting van het overwinnen van haar angst en de volledige controle over het vuur dat ook binnen in haar brandde. Ze lachte en zei dat ze nu een reden had om meer te oefenen. "Dan kan Master Savador ook niet klagen dat je te weinig gedaan heb" zei Tomari met een grijns terwijl hij zich besefte dat hij nu eigenlijk ook met vuur moest oefenen. Wren bedankte hem toen dat hij het haar had geleerd, Tomari glimlachte enkel en zei "Je hoeft me nou ook weer niet zo dankbaar te zijn hoor, ik heb je enkel verteld wat ik weet, jij hebt het jezelf in principe aangeleerd". De schuld die Wren bij hem dacht te hebben viel dus heel erg mee, bovendien had zij hem ook ook wel die dag behoorlijk veel geleerd en daarmee zou hij nu misschien wel genoeg geleerd hebben om te kunnen leren zijn vleugels te kunnen gebruiken. Nu hij er aan dacht vroeg hij zich af of Wren nou vleugels had of niet "Heb jij eigenlijk vleugels?" vroeg hij dus vrij direct. Als Wren die had kon ze hem daar misschien mee helpen.

Zoals altijd kon ze wel raden dat hij vond dat ze geen schuld bij hem had, maar kom op! Hij mocht echt wat komen vragen, daar hield ze hem aan, of hij nu wilde of niet. Pech, Wren kon in dat soort dingen heel, maar dan ook heel erg koppig zijn. 'Nee,' grijnsde ze, 'als hij nu nog vindt dat ik niets doe dan heeft hij echt een hekel aan me! Dat heeft hij trouwens ook. Je weet wel, Nina, hij heeft echt een hekel aan haar en zij is zeg maar m'n beste vriendin, dus hij mag mij ook niet,' legde ze uit. Echt een meisjes-iets, ze kende Nina eigenlijk nog niet eens zo lang en om dan al direct beste vriendinnen te zijn.. echt iets voor meisjes. Hadden jongens dat ook? Volgens haar niet zo. Tomari had wel gelijk, maar hij had haar toch een hand en een oplossing toegestoken, iets wat veel anderen nooit gedaan hadden. Dat vond zij een enorm goede reden om hem dankbaar te zijn, niet dan? Plots stelde Tomari nog een vraag. Wren schudde bijna direct haar hoofd. 'Volgens mij niet, of ik heb ze nog nooit ontdekt, maar dat lijkt me sterk. Heb jij ze wel?' vroeg ze, nu nieuwsgierig. Voor mensen met aardmagie en luchtmagie kon vliegen toch heel moeilijk zijn? Nou ja, dat zou ze snel te weten komen, niet? Ze voelde zich nog steeds leeggezogen door de vlam, maar haar enthousiasme om door te gaan met oefenen was echt.. duizendmaal verviervoudigd. Positief. Trouwens, als Tomari vleugels had, hoe zouden die er dan uit zien? Zij had nog nooit vleugels van dichtbij gezien, aangezien niemand in haar familie het had. Waarom was ze ook zo nieuwsgierig?

Tomari luisterde rustig naar Wren en knikte even "Ik heb Nina al ontmoet dus ik weet dat die twee elkaar haten, wel wat onsportief van die man dat hij mensen op een hoopje gooit gebaseerd op hun vrienden" zei hij rustig. Bij Wren haar volgende vraag wist hij niet goed hoe hij het uit moest leggen, hij dacht een klein moment na over hou hij moest antwoorden terwijl hij ondertussen uit zijn binnenzak een pakje snoep opviste dat ook energie moest geven. Hij stak een stukje van het mierzoete spul in zijn mond en bedacht zich dat hij het misschien wel het beste kon tonen. Hij stont op zodat hij boven op de steen stond en vouwde zijn vleugels uit. Het graniet bot vouwde uit samen met het vlies van gruis dat samen zijn vleugels op maakte. Tomari trok een kleine grijns terwijl hij voelde hij veel lichter ze aan voelde dan vorige keer dat hij dit gedaan had. "Het zijn misschien niet de normaalste vleugels, maar ik heb ze wel" voegde hij misschien nog ietwat overbodig toe

Ja, het was misschien onsportief, maar het was zo 100% Savador. Misschien kende ze hem niet, maar ze wist goed genoeg wat ze op dit gebied van hem kon verwachten. Niet veel goeds. Wren wachtte rustig af, toch wel nieuwsgierig, maar ze kon dat nu wel verbergen.. nou ja, ze probeerde het op de één of andere manier, hopend dat het lukte. Tomari leek niet direct antwoord op haar vraag te weten, aangezien hij zweeg en eerst wat snoep at. Wren bleef ondertussen opletten, hij had blijkbaar vleugels aangezien hij daarna opstond, op de steen ging staan en.. zijn vleugels uitvouwde. Niet de vleugels van een vogel, niet met zachte veren of iets in die richting. Het was slechts de vorm die op die van een vleugel leek, meer een soort stenen vleermuisvlerk dan de vleugels die ze gewend was te zien. Toch was deze vleugel niet lelijk, hij was alleen.. anders. Wren keek naar de vleugels, vond het bijzonder dat zij ze mocht zien. 'Wow. Het zijn niet echt.. de vleugels die ik zou verwachten, maar ze zijn wel cool. Kun je er al mee vliegen, of leer je dat nog?' vroeg ze, wel nieuwsgierig, zelfs nu ze wist hoe het eruitzag. Apart! Niemand in haar familie had vleugels en ze kon zich er totaal niets bij voorstellen, zelfs niet als ze ze zo zag.

Tomari bleef zo even boven op de steen staan terwijl hij even grijnzend van de onderzoekende blik van Wren genoot, hij was het ondertussen wel gewent dat mensen staarden of onderzoekend keken zodra ze zijn vleugels zagen en altijd kreeg hij daarna te horen hoe speciaal of uniek zijn vleugels wel niet waren, hoewel er af een toe ook een onbeschoft iemand tussen zat die het meteen labelde als raar. Na de woorden en de vragen van Wren stapte hij van de steen af en vouwde zijn vleugels weer in. Hij slikte zijn snoep door en antwoordde "Voorlopig kan ik er eigenlijk nog niks mee, ik ben het wel van plan om te gaan leren". Tomari ging daarna gewoon weer in het gras zitten en zuchtte "verdorie, ik ben echt uitgeput" zei hij terwijl hij vanuit zijn ooghoek de kat van Wren zag bewegen ergens op de achtergrond. Tomari had Wren overigens wel meer willen laten zien van zijn vleugels, maar op het moment was hij te uitgeput om zich er echt op te kunnen concentreren. Hij zuchtte zacht en keek naar Wren, misschien had zij nog een idee over waar dit heen zou kunnen gaan.

Hij was waarschijnlijk wel moe, aangezien hij zijn vleugels bijna direct weer inklapte. Niet dat ze ernaar had willen blijven staren, zulke vleugels wogen vast een ton! Nou ja, dat was wat overdreven, maar toch, het waren zeker geen standaardvleugels, dat kon ze zo wel zeggen. Ondanks haar beperkte kennis van vleugels was duidelijk te zien dat hij niet alleen Luchtmagie beheerste. 'Dat zijn best bijzondere vleugels! Het lijkt me moeilijk die onder controle te houden,' meende Wren. Hoewel, als hij wat meer Luchtmagie leerde kon het natuurlijk wel. Aangezien ze wist dat zijn luchtmagie veel kracht had, kon hij na wat oefening zichzelf ook wel de lucht inkrijgen. Tomari was ook niet bepaald een lui persoon, iemand die er niet aan wilde werken. Ze leunde wat achterover terwijl ze in het gras zat en ademde diep in en uit. 'Ik ook, dat oefenen kost echt ontzettend veel energie.. maar ik heb wel veel geleerd,' zei ze, met een voorzichtige glimlach naar Tomari. Hopelijk had hij er ook wat aan gehad. Een plots snorrend geluid was vlakbij haar. Wren keek om, zag Siri staan. Ze nam de tevreden snorrende kat op schoot en begon haar te aaien. 'Heb jij eigenlijk een huisdier?' vroeg ze benieuwd. Ze wist het niet van veel mensen, maar wel van Servatius en die had een ontzettend stoer beest. Nou ja, Tomari's dier was in ieder geval niet zo in de buurt dat ze het kon zien.

Wren begon over dat Tomari zijn vleugels bijzonder waren en moeilijk onder controle leken te houden. Daarmee had ze ook exact gelijk, tenzij Tomari zijn krachten precies in balans kon houden zou hij zijn vleugels misschien nooit volledig kunnen gebruiken. "Op beide punten precies goed" antwoordde Tomari dan ook. In elk geval leek Wren ook best uitgeput te zijn van de training en dat werd ook door haar bevestigd, het had inderdaad veel energie gekost, maar het was met de kennis die hij had opgedaan het zeker waard geweest "Ik heb gelukkig ook veel geleerd" zei Tomari met een glimlach terwijl hij zich achterover in het gras liet vallen en naar de wolken begon te staren. Bij de plotselinge vraag van Wren keek hij op, hij had niet opeens zo'n verandering van het onderwerp verwacht, maar erg vond hij het ook niet "Ik heb een vosje, hij heet Toki en misschien" Tomari floot even "Zit ie in de buurt" antwoordde Tomari. Als Toki hier in de buurt zat dan zou hij wel komen bij die fluit, zo niet dan had hij pech, maar dat was waarschijnlijk niet het geval en dus zou hij waarschijnlijk zo wel komen.

PROFILE MAGICIAN

» Let the burning die down
» Burning in the skies.
» The burning flames [Yang]
» tiger, tiger, burning bright

Burning

Burning

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen