Het was nog vroeg in de morgen, erg vroeg. De opkomende zon scheen waterig aan de rozekleurige hemel, vroeg actieve zangvogels waren tot in de verre omtrek te horen en de typische ochtendsfeer was serener dan ooit tevoren. Dauwdruppels waren te zien aan takken, sneeuw was er de laatste tijd niet meer gevallen. In plaats daarvan hadden de koude, witte dagen plaatsgemaakt voor meer rustig en zonnig weer. De lente zat er immers weer aan te komen. In deze vroege ochtend begon het leven op het kasteel weer langzaam actief te worden, maar voor nu zou het merendeel van alle leerlingen nog slapen. Savador was al vroeg opgestaan en had zich klaargemaakt voor het beloofde uitje aan Ephony, maar geslapen had hij nauwelijks. De pijn in zijn rug en ledematen voelde hij vooral wanneer hij pas uit de veren was, op momenten zoals nu. Het was van belang dat hij wat afleiding kreeg, afleiding die hij door middel van de trip die ze zouden maken zou kunnen vergen. Voor zich uit duwde hij een donker gekleurde kinderwagen met twee zitjes, zijn bleke handen rustten om het handvat van de duwstang. Asema en Elwin lagen er allebei onderuitgezakt in, hun oogjes gesloten, hun hoofden naar elkaar toe en met kleine gespjes vastgeklikt om hun middel zodat ze er niet zo makkelijk uit konden vallen. In hun monden hadden ze een speen om ze zoet te houden tot op het moment dat ze uit honger wakker zouden worden en weer in een klagelijk gebrul uit zouden barsten. Uit vaderlijke zorgzaamheid had Savador zijn kinderen dik ingepakt, compleet met een dikke deken en mutsjes om ze warm te houden. Pas op Razen zou hij de kleding verwisselen, daar in het zuidelijke deel waar het zoveel warmer was dan hier. Behalve zijn kinderen had hij ook enkele zware tassen en koffers aan de zijkanten van de kinderwagen gehangen. Op zijn al overbelaste rug droeg hij één van de zwaarste tassen, want het was niet zomaar een dagje dat ze weg zouden gaan. In alle rust en stilte naderde hij het lanceringsplatform, op een paar enkele non-actieve shuttles lag het er maar verlaten bij. Bij een bankje aangekomen kwam hij tot stilstand en zakte er met een zachte onderdrukkende kreun op neer. Eindelijk, even zitten. Hier zou hij wachten op Ephony, het draaide hem vooral om haar dat ze meeging. Het feit dat ze zowel Laurens als Mystralic ook graag mee wilde nemen had hij allereerst ergerlijk gevonden, maar later geaccepteerd. Het was dan wel zijn appartement op Razen waar ze zouden verblijven, maar hij kon het moeilijk verbieden. In de tussentijd dat hij wachtte, doodde Savador de tijd door teder glimlachend naar de slapende kinderen in hun zitjes te kijken.

Saf, Eph, Myst & Laulau

Met een vrolijke pas en haar koffer op wieltjes achter haar aan rollend liep ze het pad af. Naast haar waggelde Laurens, waarschijnlijk nog half in slaap. Ze had hem kunnen overhalen om mee te gaan naar Razen, verteld over het lekkere weer en de prachtige dieren, de brede stranden. Alles wat ze had gezien in folders. Het kleine detail dat ze met Savador mee gingen had ze erbuiten gehouden. Maar ze wist dat haar pleegvader op hun stond te wachten bij het platform, waarschijnlijk samen met Asema en Elwin. Dus het moment om het te vertellen en dat hij niet meer terug kon was aangekomen. Ze vond het stom en pijnlijk om het zo te doen, maar ze had geen andere manier geweten om Laurens mee te krijgen onder het feit dat Savador hun begeleider was. 'Het weer zag er goed uit. Ik hoop dat we langs de parken kunnen met de prachtige vogels. Savador zei dat ze gezellig een ijsje konden halen enzo,' gooide ze de zin er uiteindelijk op een gespeelde vrolijkheid uit. Haar hart sloeg een slag over, was benieuwd of Laurens de kleine tip opvatte dat Savador mee ging. Ze had geluk gehad dat Laurens niet over de praktische dingen had nagedacht, bijvoorbeeld waar ze zouden slapen. 'Ik heb eigenlijk geen flauw idee wáár zijn huis eigenlijk staat, erg he,' mompelde ze er achteraan, sleepte haar koffer achter zich mee.

Nog snel voor het slapengaan gisteren had hij alles bij elkaar gegrabbeld wat hij mee wilde nemen naar Razen. Heel zijn hoofd had toen overgelopen van enthousiasme en vreugde dat hij gegarrandeerd wel íéts vergeten moest zijn. Maar op het moment zelf, het moment van inpakken, had hij wel enkele keren overgedacht wat hij allemaal had ingepakt en was op niks gekomen wat hij vergeten had kunnen zijn. Dus vlak daarna was hij zijn bed in gekropen om eens goed te gaan slapen zodat hij morgen vroeg wakker en fit zou zijn. Helaas lukte dat niet. Tot diep in de nacht had hij wakker gelegen, starend naar zijn plafond, malend over de volgende dag. Razen, hij was nog nooit op Razen geweest. Eigenlijk had hij er ook nog nooit zoveel over nagedacht. Pas écht diep nadenken erover gebeurde toen Ephony opeens met het voorstel kwam. Geheel uit het niets, zomaar onverwachts. Ze kwam er gewoon opeens mee. Oppervlakkig als hij was dacht hij er verder niet diep overna, zocht er geen reden achter, en had zo enthousiast als maar kon ermee ingestemd. Hij kon alleen maar fantaseren over kleurrijke papegaaien die Ephony hem beloofd had, of reusachtige insecten. Voor de rest niet, de diertjes hielden hem wel bezig. Eindelijk, uitgeput en vermoeid van het lange wakker zijn, was hij toch weggezakt tot Ephony hem enkele secondes later hem alweer wekte. Tenminste, zo leek het. Zij zag er wel fit en vol leven uit, iets wat ook de bedoeling voor hem was geweest, maar niet lukte. Met stijve en tegenwerkende spieren had hij zichzelf toch het bed uitgewerkt. Zijn hoofd weer barstends vol enthousiaste gedachtegangen, maar zijn lichaam werkte niet mee. Vermoeid door het slaapgebrek kon hij alleen maar een bleekgezicht en vermoeide, kleine ogen opbrengen. Hij hees zijn overvolle, bij elkaar genaaide rugzakje op zijn rug. Daar zaten al zijn kleren ingepropt, met de inhoud van zijn toilettas er los doorheen zwervend. Een toilettasje om al het nodige bij elkaar te houden had hij namelijk niet. Onhandig? Hij vond van niet. Als je een toilettas had moest je éérst je rugzak afzwerven naar dat verdomde tasje en daarna ook nog is ín dat tasje een hele zoektocht naar je tandenborstel houden. Dan kon je toch net zo goed één zoektocht houden in je tas naar je tandenborstel? Vandaar. En nu liep hij hier, samen met Ephony, terwijl de kou van de vroege ochtend in de huid van zijn gezicht beet. Het kleurde zijn bleke wangen licht roze, gaf het nog een klein tintje van een beetje levendigheid. Maar zijn ogen waren moe, ookal lag onder het deken van vermoeidheid nog steeds wel duidelijk enthousiasme en zin in het uitje. ‘Hmmm,’ Antwoorde hij op Ephony haar opmerking. Ze moest er maar blij mee zijn, het was nog heel wat dat hij er een geluid uit wist te persen. Maar wacht even. Verward nu. Savador zei dat ze een ijsje konden halen? Hij fronste dieper. Hij had het vast verkeerd verstaan, of ze had zich versproken, óf Savador had gewoon gezegd voordat Ephony weg ging dat ze een ijsje konden halen. Zijn frons werd dieper. Maar dat zou nergens op slaan. Of het ijs op Razen was zo slecht dat hij hoopte dat als Eph en hij een ijsje namen hij zou stikken van de walging. Maar dan zou hij riskeren om zijn geliefde pleegdochter iets te laten overkomen. Zou hij dat doen? Ja. Vast. Als hij hem daarmee het leven uit zou kunnen verbannen. Zijn ogen waren koud, Savador zag hij er wel vooraan. Niet doorhebbend dat hij nu een aardig ijsje-aanbod van Savador omzette tot moordadige en listige plannen ijsbeerde hij door, zijn hals diepweggestoken tussen zijn schouders, hopend dat zijn kraag van zijn jas zijn warme nek beschermde tegen de kou. ‘Oh,’ Klonk het van zijn kant, niet erg geïnteresseerd. Tot dat hij besefte wat ze zei. ‘Wiens huis?’ Vragend, maar niet meer dan dat. Hij zocht er niks achter. Totdat er opeens een schakel omging die haar twee zinnen met elkaar verbond. Savador die zei dat ze een ijsje konden halen, ze wist niet waar zijn huis staat, Savador en ijsje, zijn huis niet wetend, savador, zíjn huis, Sávadors huis? Hij had zelf geen eens doorgehad dat hij gestopt was met lopen, al het licht rond hen heen leek te verduisteren. ‘Wát?’ Perste hij eruit. Nu pas besefte hij zich dat hij er geen eens over ná gedacht had waar ze eigenlijk heen gingen naar Razen, Ephony had hem continu bezig gehouden met leuke vogels en plaatjes van de natuur omgeving. Hij had geen eens de káns gekregen om er naar te vragen of Ephony kwam alweer met een nieuwe papegaai. Zijn onderbewust zijn, besefte hij nu, had er iets van gemaakt dat ze naar een hotel gingen ofzo. Wist hij veel. Maar nee, dat kon niet, dat deed hij niet, dat zou zijn persoonlijke dood betekenen. Zijn lucht vloog fluitend zijn longen in voordat hij het er weer uit stootte om zijn volgende woorden kracht bij te zetten. ‘Néé.’ Zei hij vast besloten. ‘Nee, Eph. Nooit. Ik ga níét bij die.. bij die.. mán naar binnen. Nooit niet. Wat dacht je? Dat we op het moment stonden om de shuttle te betreden en ik dan pas zag dat hij daar al ín zat? Dat ik dan wel móést? Mooi niet Ephony. Een vakántie noemde je het! Hoe kan je dat in godsnaam een vakantie noemen! Een vakantie met een leraar? Een vakantie met Sávador? Dat zou nóóit een vakantie kunnen zijn! Wedden dat hij geen logeerkamers heeft maar martelkamers! Wédden!’ De woorden kwamen er met een stortvloed uit. ‘Weet Myst dit eigenlijk wel? En gaat zij wél gewoom mee?’ Verdomme! Begreep Myst dan niet in wat voor gevaar ze zich zouden storten!? Ephony was misschien veilig, maar hun twee niet. Vooral hij niet. ‘Weet hij het eigenlijk wel? Weet hij wel dat we nu samen zijn? Verdomme, Eph! Ik ga niet met die man mee! Niet in één shuttle, niet in één huis!’ Basta.

Succes met overtuigen elo :'D

Volkomen kalm hobbelde Ephony door, hoewel haar hart van binnen drie keer zo snel klopte; hopend dat Laurens de hint opgevangen had. Zijn eerste reactie had niet veelbelovend geklonken, en vooral bij de daarna komende vraag leek Ephony's keel langzaam dicht de knijpen. Terwijl ze diep inademde om te antwoorden op zijn vraag keek ze wat vragend om, zag vanuit haar ooghoeken dat Laurens gestopt was met lopen. Langzaam zette ze haar koffer neer, keek in een ineengekrompen houding op naar Laurens die opeens zijn brein aan het werk zette. 'Maar Lau..' piepte ze kleintjes, kwam verder niet tussen zijn woorden door. Onhandig wiebelde ze op haar voeten heen en weer, keek wanhopig van de grond weer op naar Laurens die zicht steeds drukker stond te maken. 'Nou... eigenlijk,' murmelde ze half verstaanbaar bij het horen van zijn retorische vraag. Eigenlijk wilde ze het pas vertellen als hij vastgegordeld in de shuttle zat en ze al onderweg waren, hopend dat hij het gestalte van Savador nog niet opgemerkt had. Een loze droom, ze had zelf ook wel geweten dat dat niet gekund had. 'Lauhauu,' murmelde ze weer, was naar hem toe gelopen met kleine, onopvallende pasjes. Haar hand pakte nu voorzichtig zijn jas vast, keek met een droevige blik omhoog in zijn ogen terwijl hij door raasde. 'Maar Safke vroeg zelf of ik jullie mee wilde vragen,' sipjes sloeg ze haar ogen neer, liet haar handen al even futloos naar beden vallen in de diep treurige houding. 'Ja, hij weet van ons,' beantwoorde ze hem zachtjes, keek niet op om haar droevige houding in stand te houden. 'Zijn kinderen zijn er ook. En je weet dat hij jullie niets zal doen. Ik wilde een leuke tijd, samen. Samen met jóu. En ook samen met Myst,' haar stem afgezwakt naar een fluistering, waarbij ze haar grijsblauwe ogen plots weer opsloeg en een stapje dichter naar Laurens deed. Haar ogen groter, de welgeheten puppyogen in die van hem gericht, haar handen smekend op zijn buik gelegd waarbij ze haar hoofd zowat in haar nek moest leggen om hem nog normaal aan te kunnen kijken. 'Ga alsjeblieft mee? Ik wil niet zonder jou,' bracht ze zacht uit alsof ze op het punt stonden naar het ziekenhuis te gaan omdat zij een levensgevaarlijke operatie moest ondergaan. Haar armen gleden om zijn middel, haar voorhoofd tegen zijn borst waarbij ze hem wanhopig knuffelde. 'Wie weet heeft hij misschien maar twee logeerkamers, en wilt Myst alleen slapen. Dan ben je gedwongen bij mij op de kamer te slapen,' murmelde ze zachtjes, zocht nu een uitvlucht naar de laatste overhaalprocedures die ze zich kon verzinnen. Ze hoopte dat Myst er geen groot probleem van zou maken, en ze samen met haar Laurens kon overtuigen. Ze waren er bijna, de hoek om en daar was het lanceringsplatform. Ze waren er bíjna, nu alleen nog Laurens mee slepen.

Een weekend weg, maar natuurlijk, een goed excuus om alweer een weekend niks aan je huiswerk te doen. Dus zat haar halve koffer al vol met kleding, alle educatieve dingen zouden wegblijven. Ze had wel geluk, dat ze met Ephony een keer naar Razen mee kon. Ze had geen flauw idee waarom Ephony naar Razen wilde, maar het feit dat ze naar een planeet ging waar ze nog nooit geweest was, had haar meteen 'ja' doen zeggen. Toen ze verder had gevraagd had Ephony haar met haar hand op haar hart beloofd dat ze het zou regelen, dat het goed zou komen. Dus had Myst, na wat gepruttel, met een sceptisch gevoel geaccepteerd dat het een 'verassing' bleef. Ze pruttelde zachtjes wat mee op de muziek die nog aan stond, terwijl ze de laatste spulletjes voor het weekend inpakte. Ze zou alleen naar het lanceringsplatform gaan, Eph en Lau zouden samen gaan. Dat was een van de dingen waar ze misschien een beetje tegenop zag, het feit dat zij twee natuurlijk alles samen wilden doen. Naast elkaar wilden zitten, bij elkaar op een kamer wilden slapen, enzovoort. En natuurlijk de reis met de shuttle. Myst zuchtte kort, ze had een hekel aan vliegen, iets wat Ephony en Laurens niet wisten, omdat ze het gewoon ontzettend zwak van zichzelf vond. Met moeite sleurde ze haar koffer tree voor tree de trap af, af en toe van arm wisselend terwijl ze naar beneden ging. Vlak voor de buitendeur knoopte ze haar sjaal strak om, ritste haar jas dicht en trok haar wanten aan. Daarna opende ze de deur naar de gure wind die vertelde dat de winter nog niet helemaal over was. En Myst was een koukleum, dus had ze zichzelf dik ingepakt. Maar natuurlijk schoot alsnog het kippenvel over haar ledematen zodra ze de eerste stappen op de eindelijk sneeuwloze wereld zette. Ze sleurde haar koffer, een enorm wit ding, over het pad naar het lanceringsplatform. Ze blies met haar mond tegen haar sjaal, zodat deze lekker warm werd. Ze had verwacht Eph en Laurens te zien, maar zodra ze dichterbij kwam zag ze dat er ook nog een figuur was, en een, van zo'n afstand niet te identificeren, object. Myst verklaarde dit gelijk voor zichzelf als iemand die ook met de vlucht mee zou gaan, want Eph en Laurens stonden ook niet bij hem. Of stonden ze nóg niet bij hem? Ze begon het zich steeds meer af te vragen terwijl ze verder liep. Toen het nog een meter of honderd was, herkende ze Master Savador, en het object ernaast als een buggy. Ze glimlachte zwakjes onder haar sjaal, het was leuk om hem als vader te zien in plaats van als schoolhoofd. Maar toen ze eenmaal daar aangeland was, leek het toch de bedoeling te zijn dat ze met hem mee gingen. Steeds argwanender liep ze op Ephony af, terwijl ze haar kalmerend tegen Laurens hoorde praten. Ze zag ook hoe Laurens hoofd nogal ontzet stond, en trok langzaam een wenkbrauw op. Na een tijdje trok ze aan Ephony's arm, haar ogen nog op Savador gericht. 'Bedoel je nou dat... dat we met hém meegaan? Dat kun je hem niet áándoen! Eph!' Siste ze tussen haar kaken door, heel zacht zodat hij het onder geen mogelijkheid zou kunnen horen. Daarna pas richtte ze haar ogen op Ephony, die maar even met een goede verklaring moest komen. 'Hij vind me al niet aardig, en Laurens volgens mij ook niet zo. Ik wil niet dat die arme man straks nog een burn-out krijgt van ons idiote pubergedrag, hij heeft ook al twee kinderen waar hij op moet letten.' Haar blik werd licht medelijdend, en ze liet hem nog kort even over Savador heen schieten, waarna ze Ephony weer aan keek.


Yeah, flutpost!

Hij keek naar Ephony die een eindje tegen over hem stond, die had in eerste instantie geen moeite genomen om door hem heen te komen. Maar goed ook, wat ze ook zei, hij had zijn betoog afgemaakt tot het einde. Dus nu keek hij haar aan, met een blik die overliep van felle opstandigheid. Toen ze zijn naam zeurend zei liet hij zijn blik niet wegschieten, keek toe hoe ze dichterbij kwam. ‘Sáfke?’ Kwam er nog walgend en stilletjes uit. Hóé noemde ze die man? Wat een verschrikkelijke bijnam. Safke klonk haast.. haast.. scháttig. En Savador was álles behalve schattig. Hij was afschrikwekkend, lelijk, overweldigend, imponerend en afschuwelijk eng. Hij keek Ephony in de ogen aan terwijl zijn grijze ogen boekdelen spraken. HIj wilde niet mee, nooit niet, niet naar Savador. Maar ze was gemeen, Ephony gebruikte listige trucjes om op hem in te werken. Haar zachte stem was als balsem over zijn geprikkelde humeur, vleierig haast. Hij had naar haar geluisterd met nog steeds een blik in zijn ogen alsof het hem allemaal niet uitmaakte, maar stiekem raakte het hem al een klein beetje. Een heel klein beetje. Maar toen ze opnieuw begon was hij zo geschokt dat hij het niet voor zich kon houden. ‘Zijn kínderen?’ Had hij nakomelingen? Had hij zijn bloedlijn voortgezet? Waren er kínderen die Savadors DNA bezaten? Gátver. Arme mormels, nu al gedoemd met zo'n vader. Ook al zouden ze waarschijnlijk sowieso al niet uit te staan zijn door hun aangeboren karakter trekken. En als Savador de vader was, wie zou in godsnaam de moeder moeten zijn? Vast één of andere feeks, dat kon niet anders. Wie zou er in hemelsnaam met hém het bed willen delen anders? Alleen een gelijke, een ven gehate en lelijke.. Ephony leidde hem af, de manier waarop ze hem aankeek was frustrerend. Haar helder hemelblauwe ogen, waarvan hij meestal verschrikkelijk genoot. Nu niet, nu misbruikte ze één van haar grootste schoonheden. Zijn lippen perste zich op elkaar, zijn blik werd nóg koppiger. Hij wilde net zijn mond open trekken met een goed tegen argument, maar Ephony was hem voor. Sprak alweer. Haar woorden, snijdend gingen ze door hem heen. Argh. ‘Stom kind,’ Mompelde hij dan ook geërgerd, je kon aan zijn stem horen dat hij al twijfelde. Natuurlijk wilde hij met haar mee naar Razen, met háár wilde hij wel mee, ontzettend graag. En hij had er zó ongelofelijk veel zin in gehad. Samen met Eph naar Razen, eindelijk van die overvolle drukke school verlost waar iedereen de mogelijkheid had om over je schouder mee te koekeloeren. Eindelijk een beetje privacy. Maar als hij nu meeging wist hij dat dit laatste ook niet meer zo was. Hélemaal niet meer zo was. Maar alsnog.. het beeld van een gigantische grote en rode papegaai zweefde voor zijn netvlies. Zijn wenkbrauwen fronste geërgerd terwijl hij haar aankeek. ‘Eph, dat is oneerlijk!’ Zijn ogen werden iets groter, ging ze hem nu overhalen met séx? Ze wist dat het moeilijk voor hem was om zoiets af te slaan. ‘Argh, je bent zó oneerlijk.’ Herhaalde hij nog een keer. Zonder dat hij het door had gehad had hij zijn armen om haar heen gelegd. Zijn hoofd draaide, schoot in de richting van dansend groene haren die dichterbij kwamen. Myst. Wist zij het? Wist ze wat ze deed? Hij haalde zijn armen rond Ephony vandaan. ‘Hee,’ Begroette hij haar droogjes, niet erg vrolijk. Iets wat hij normaal gesproken wel was. Hij hoorde Myst haar woorden aan, zijn ogen werden groter. ‘Precies!’ Zei hij fel. ‘Zoiets kun je me niet aandoen, Eph!’ Herhaalde hij Myst haar worden, zocht kracht bij haar. Ephony had hem zonet bíjna overgehaald, maar dit maakte hem weer sterker. Hij ging niet een week tegemoet lopen die voor hem alleen maar onheil betekende. Verward keek hij om naar Myst, ‘Hè? Natuurlijk vind ik je aardi-’ Hij kapte zijn zin af, fronste bij het horen van de dingen die Myst zei. Hij begreep haar niet, ze haalde alles door elkaar. ‘Árme mán!?’ Oke, dat begreep hij dan weer wel. Zijn blik zo ontsteld dat het haast komisch werd. Hoe kon Myst Savador in gódsnaam een árme man noemen? Ze was gek, knotsknettergek. ‘Jij denkt dat het nadelig voor hém is als wij meegaan? Ha! Nu ga ik júíst mee!’ Klonk het triomfantelijk maar ook sarcastisch vanaf zijn kant.

Zijn slangachtige ogen gleden langzaam over het lege platform, de oranje gloed van de zon leek de gouden kleur van zijn irissen nog meer kleur te geven. De zware tassen en dergelijke had hij naast zich op het bankje gezet, eentje nog op zijn rug en de rest op de grond of nog steeds bungelend aan de zijkanten van de kinderwagen. Slaperig knipperde hij een aantal keer met zijn ogen tegen de nog kille buitenlucht, vroeg zich ergens af of Diva het wel alleen af kon zonder hem. Waarschijnlijk wel, ze moest immers naar haar Suasama-opdrachten. De reden dat ze het zo druk had en de reden dat hij haar niet eens had kunnen melden dat hij spoedig voor een tijdelijke periode vertrokken zou zijn naar Razen. Zelfs het feit dat hij Ephony als zijn pleegdochter zag wist ze nog niet eens. Zo verschrikkelijk jammer, zo ging hun relatie wel ten onder ja. Ze zouden er eens goed en gedetailleerd over praten wanneer ze beiden een gaatje in de overvolle agenda over hadden. Nors wreef Savador in zijn bleke handen om ze te warmen, zijn blik gleed intussen weer terug naar zijn kinderen. Als twee kleine engeltjes lagen ze nog vredig te dromen, half opgekruld in hun zitjes. Beide hadden ze donker haar, als tweeling hadden ze als enig opmerkelijk kenmerk dat Elwin felle groene ogen had en Asema de slangachtige ogen van haar vader. Niettemin waren het mooie kinderen, vast en zeker omdat Diva's genen erin waren verwerkt.
Nog een tijd lang bleef hij half weg doezelend luisteren naar het gekwetter en de zang van vroege vogels en het ruisen van de wind door de boomtoppen wanneer die weer opstak. Hij was opeens weer klaarwakker toen hij in de verte stemmen hoorde. Vaag en kibbelend, eentje vrouwelijk, de ander mannelijk. Bijna verstard staarde hij voor zich uit en draaide op een gegeven moment zijn hoofd langzaam in de richting waar het vandaan kwam. Hij zag enkel nog niets opdoemen in de verte. Ook Mystralic merkte hij niet op, waarschijnlijk keek hij net in de verkeerde directie. Moeizaam stond hij op, trok als een pakezel alle tassen en rugzakken weer op zijn schouders, greep de stang van de kinderwagen beet en begon met langzame - soms wat wankelende - passen in de richting te lopen waar hij dacht dat het vandaan kwam.

Ze stonden met hun ruggen naar hem toe toen hij naderde. De onmiskenbare blonde lokken van Ephony, het warrige donkere haar van Laurens, het groene kapsel van Mystralic. Even stopte Savador met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen, maar zette met een zachte lange zucht daarna door. De drie waren in discussie, te horen aan de kibbelende argumenten die steeds tegen werden geworpen. Vooral Laurens stond hierin centraal. Een blijvende frons was zichtbaar op zijn bleke gelaat toen hij er een aantal opvatte naarmate hij steeds dichterbij kwam. Zodra hij dichtbij genoeg was parkeerde hij de kinderwagen schuin, stond nu zijdelings naar het groepje toe. 'Wat kunnen we je niet aandoen?'
Zijn bekende norse stem verscheurde de al wat minder ontspannen sfeer, zijn blik was hard en fel terwijl hij Laurens aanstaarde. 'Last van ochtendhumeur, Wildukind?' Ietwat minachtend trok hij een wenkbrauw op. Zijn blik gleed even naar Mystralic om zich daarna weer op Laurens te vestigen. Met zijn ogen op hem vastgepind passeerde Savador hem met trage passen, trok de kinderwagen met een hand mee. Zijn andere vrije hand streek zacht over Ephony's wang om haar met een zwakke glimlach woordenloos te begroeten. Hij draaide zich daarna weer om en keek Laurens aan. 'Ephony, let op je pleegzuster en pleegbroertje,' commandeerde hij zonder om te kijken. Met een klein gebaar duwde hij de kinderwagen binnen Ephony's handbereik, waarna hij Laurens zonder pardon meetrok aan zijn schouder. 'Jou moet ik even onder vier ogen spreken,' siste Savador zacht. Hij loodste Laurens mee een hoekje om, buiten het zicht van Ephony en Myst.

Hij ging nog helemaal op in hun gesprek. Zijn haat voor Savador, zijn verachting dat hij niet eerder had geweten dat de man meeging en de pogingen om er met goede argumenten allemaal onderuit te komen. Myst had hij gelukkig aan zijn zijde, alhoewel deze wel verdomd achterlijke redenen had. Maar, daar ging het nu niet om. Er was een strijd dat gewonnen moest worden, dus moest hij deze argumenten - totaal niet kloppend en volslagen idioot - maar voor zijn eigen best wil ook gebruiken. Niet dat hij ze over zijn lippen liet vallen, dat liet hij Myst maar doen. Maar misschien haalde het Ephony wel over, zou ze zelf ook niet mee gaan. Hij moest er niet aandenken dat dadelijk zij alléén met de man meeging. Koude rillingen liepen al over zijn rug, maakte zich nu al zorgen bij ideeën die helemaal geen werkelijkheid waren. Oh nee.. oh nee oh nee. Nu móést hij wel mee, hij kon Ephony toch niet alléén laten gaan? Ondanks dat ze veilig was, de man enigszins normaal tegen haar leek te doen.. hij kon het risico toch niet nemen? Zijn wenkbrauwen fronste dieper, probeerde nu ook argumenten te bedenken waarmee hij haar op SSA kon houden. Totdat opeens een stem die láng niet zo bekend in zijn orgen moest klinken hun discussie verbrak. De stem klonk zo bekend omdat deze hem nachten lang achterna had gezeten in zijn nachtmerries, vandaar had hij hem veel vaker gehoord dan hem lief was. Gelíjk schoten zijn ogen naar de bleke, lange man toe. Vastgekluisterd keek hij naar Savador die nu ook zijn blik op hem richtte. De woorden die rechtstreeks voor hem bedoeld waren deden als enige reactie ontstaan bij hem dat het kleur langzaam wegtrok uit zijn gezicht. Verder niks. Hij sprak niet, hij knipperde niet, hij knikte niet, níks. Verstijfd. Savador bewoog zich voort, richting Ephony. In stilte keek hij toe hoe hij haar aanraakte, Ephony leek er geen problemen mee te hebben. Zijn ogen leken nóg groter te worden bij de woorden die Savador tégen Ephony sprak. Felheid glansde op, opstandig en duidelijk zichtbaar. Maar hij zei niks, bang als hij was. Pléégbroertje en zusje, pléég- Zijn lippen perste zich hard op elkaar. Ephony had Savador wel is omschreven als een vader figuur, maar deze woorden maakten het zo.. officieel. En dat was het helemaal niet! Hell no dat zijn kinderen dadelijk ópa zeiden tegen Savador! Ephony mocht het dan zo zien, hij niet. Hoe durfde ze eigenlijk zulk soort verraad te plegen tegenover haar bloedeigen vader? Hij wilde nog even doormalen met zijn opstandige gedachtegangen, wilde nog even kniezen en peinzen, maar hij werd met een ruk hieruit gehaald toen Savador opeens op hem afstapte en hem zonder pardon bij zijn schouder beet greep. Als het kon was er nog wat kleur uit zijn gezicht verdwenen. Wat!? Néé! Verlamming van pure angst stroomde door hem heen, deed hem onhandig meelopen met de man. Anstig keek hij nog een keer achterom richting Ephony en Myst. Smekend stonden zijn grijze ogen, smekend of ze álsjeblieft mee wilde lopen, hem niet alleen wilde laten met dit enge monster. Hoe konden ze hem dit aan doen, ze waren toch zijn vrienden? En toen waren ze uit het zicht, kon hij ze niet meer zien. Onwillig draaide hij zijn bleke gezicht Savadors kant op. Onder alle angst was nog steeds iets van koppigheid te vinden, ver weg. Hij probeerde het omhoog te halen, hem de baas te laten worden in plaats van de angst. Tevergeefs. Savador had hem waar hij hem wilde hebben. Nu nog maar hopen dat hij geen zeven kleuren in zijn broek zou schijten voordat hij weer terug kon naar Myst en Eph. Hij moest nu al namelijk naar de wc..

Op de meeste dingen had ze niet gereageerd, en het was maar goed dat ze zijn gedachtes niet kon opvangen anders was het duidelijk tot hun eerste grote ruzie uitgelopen. Droevig keek ze op met de opgezette puppyogen, smeekte hem zonder woorden om voor haar mee te gaan. 'Alsjeblieft, voor mij?' fluisterde ze nog zachtjes in een poging hem te doen overhalen. Ze had weer afstand genomen waarbij haar aandacht naar het gestalte van haar vriendin toe getrokken werd. 'Ja,' beantwoorde ze haar zachtjes, kleintjes waarbij Ephony Myst voorzichtig aankeek. Haar reactie was in ieder geval niet zo panisch als die van Laurens, meer bedenkelijk en overdacht. 'Ja maar..' haar gezicht leek wat witter te worden onder Mysts harde woorden, keek beschaamd naar beneden. Zo erg zou Laurens het toch niet vinden. Ze negeerde Laurens onophoudelijke argumenten om niet mee te gaan, had zich op Myst gericht. Haar ogen schoten weer terug naar de groene van Myst toen het duidelijk werd dat ze het over Savador had. 'Hij stelde het zelf voor, vroeg of ik.. nog mensen mee wilde nemen,' ze vertelde maar niet dat het in eerste instantie was om Laurens waarschijnlijk aan een kruisverhoor te onderleggen. 'Ga alsjeblieft mee?' pruttelde ze nu hopeloos naar Myst, negeerde nog steeds Laurens die schuin naast haar nog steeds verwoede pogingen deed om haar te overtuigen. 'Laurens, doe niet zo koppig,' klonk het weer kleintjes, had haar gezicht nu naar Laurens toe gedraaid toen zijn stem over droop van de sarcasme. Zelfs haar houding verstijfde even onder het plotseling horen van Savadors stem. Ze had niet verwacht dat ze al opgemerkt waren. Haar hoofd draaide om, glimlachte zwakjes naar Savador bij het horen van zijn barse woorden. Toch stond haar blik smekend of hij zijn temperament en zijn norse houding wat wilde verzachten. Haar zwakke glimlach werd ietsjes breder bij de woordeloze begroeting van Savador, sloeg daarna haar ogen neer waarna ze meteen weer naar Laurens toe schoten. 'Hè?' klonk haar zachte stem vragend, bleef argwanend naar de twee mannen in het gezelschap kijken toen haar opgedragen werd op Asema en Alwin te blijven letten. Haar blik schoot naar Myst, zelfs in haar grijsblauwe ogen was een lichte panische uitdrukking te zien toen Savador Laurens plots mee trok. 'Savador,' klonk haar stem kleintjes, bijna smekend waarbij ze een nutteloze stap in de richting van de twee mannen deed. De wanhopige en angstige blik op het witte gezicht van Laurens brak haar hart, haar hand hing nog in de lucht in haar poging Savadors aandacht te trekken. 'Myst, wat heb ik gedaan?' piepte ze zachtjes, waarbij haar wanhopige ogen zich even op haar vriendin richtte. Uiteindelijk draaide ze zich om, zakte door haar knieën om in de ogen van Alwin te kijken. 'Heey jochie, wakker geworden door de stemmen?' de felgroene ogen keken haar vrolijk aan. Tot tegenstelling van zijn zusje had hij het luchtige en vrolijke, kinderlijke karakter. Asema leek sprekend op haar vader, haar ogen en haar wat minder openlijke houding. Het kind kon je minutenlang aanstaren, of dat uit fascinatie - zoals altijd duidelijk te zien was bij Alwin - of gewoon uit pure neerbuigendheid was Ephony nooit duidelijk. Nu sliep Asema door, keken de vrolijke oogjes van Alwin haar nu aan. De mollige armpjes, geheel ingestopt in de warme kleding staken zich naar haar uit. Met een glimlach knipte Ephony het riempje los waarbij ze het jongetje voorzichtig uit de buggy haalde. 'Zeg eens hallo tegen Myst,' Ephony draaide zich met het mollige jongetje - dat bijna niet te zien was door de lagen kleding - naar haar vriendin om. Met een bijna moederlijke grijns op haar lippen keek ze haar aan waarna ze voorzichtig de das wat naar beneden rolde om het jongetje wat bewegingsvrijheid te geven. 'Hoe kan ik Laurens er ooit van overtuigen dat Savador niet zo gruwelijk en monsterachtig is als hij lijkt?' verzuchtte ze zachtjes, keek over haar schouder naar de hoek van de muur waarachter de twee verdwenen waren. In haar hart hoopte ze vurig dat Savador zich in zou houden, wíst maar donders goed hoe intimiderend die man kon zijn door alleen al naar je te staren. Met een afwezige bezorgdheid richtte ze haar aandacht weer op het onverstaanbaar babbelende jongetje op haar arm. 'Wil je hem vasthouden? Alwin is een stuk zachter in omgang dan zijn vader,' grijnsde ze droogjes naar Myst, haar woorden waren ook al duidelijk zonder dat ze hardop uitgesproken waren. De levendige ontspannen houding van de peuter was duidelijk een tegenovergesteld beeld van zijn vader.

- Het is Elwin, niet Alwin

Triomfantelijk, dat was wat er voor een korte seconde te zien was in Savadors blikkerende ogen. Laurens leek helemaal te verstarren onder zijn plotseling bekend gemaakte aanwezigheid. Precies naar zijn voldoening. Als de dingen anders waren geweest hadden zijn mondhoeken zich omgekruld tot een brede spottende grijns. Dat hij daarmee ook Ephony haast leek te verbouwereren besefte hij nauwelijks. Beheerst, bijna lieflijk had hij teruggeglimlacht naar het meisje dat hij als zijn pleegdochter beschouwde toen deze zijn zwijgende begroeting beantwoordde met een klein glimlachje. Daarbij kon het hem niets schelen dat Laurens en Myst er vreemde gedachten over konden hebben. Ze zouden het tijdens dit uitje nog wel meerdere keren te zien krijgen. Het was net zoals hij ging met een partner die way jonger was dan hem, daar schaamde hij zich echt niet voor. Ondanks de korte begroeting had Savador Ephony's smekende blik begrippen, al glimlachte hij er enkel op terug. Misschien om zich te verontschuldigen over het feit dat het in veel gevallen toch niet zou lukken, misschien juist om haar gerust te stellen dat het een eitje zou zijn. Maar hij en zijn temperament inhouden, daar vroeg je hem wat. Het was om Ephony's bestwil. Dat moest hij in zijn achterhoofd houden - het was voor Ephony's bestwil. Zonder twijfels of malen vertrouwde hij zijn kinderen aan haar toe, wist dat hij ervan op kon aangaan dat ze over de volste verantwoordelijkheid beschikte om die moederlijke taak op zich te nemen nu hun eigen moeder niet aanwezig was. Hij moest dit doen.
Zijn bleke hand had zich strak om Laurens schouder geklemd en hem zonder er een woord over te breken meegesleurd naar het eerste het beste hoekje, buiten zicht van de twee dames. Ephony's bijna smekende woorden had hij genegeerd - hij wist waar ze op doelde, maar niet nu. Gewoon niet nu. Hij wist heus wel wat hij deed. Dat Laurens achterste leed aan broekhoest als een Marcel tegenover Sneep kon hij ook niet veel aan doen. Hij deed de moeite niet om om te kijken, vertrouwde er wel op dat Laurens als een hond met de staart tussen de benen gehoorzaam mee zou lopen. Zodra ze achter de hoek van het muurtje verdwenen waren plaatste Savador een hand naast Laurens hoofd tegen de muur, alsof hij een slang was die zijn prooi niet wilde laten ontsnappen. Hij bracht zijn bleke gezicht dichterbij, zijn slangachtige ogen onbeweeglijk starend in die van Laurens. 'Nooit verwacht dat mijn pleegdochter met een kluns als jij zou gaan, Wildukind, maar laat me je één ding duidelijk maken,' hij bracht zijn gezicht nog iets dichterbij, zijn mond vlakbij Laurens oor. 'Mocht ik je erop betrappen dat Ephony zich ook maar een dag ongelukkig bij je voelt, een uur, een minuut - ook maar een secónde; ik kan je dan verzekeren dat je laatste jaren hier op deze school niet aangenaam zullen zijn. Integendeel..,' sprak hij zacht sissend, waarna hij weer wat terugweek. 'Tijdens deze trip gaan we normaal met elkaar om, als schoonvader en schoonzoon. Ik wil Ephony gelukkig zien. Lukt dit niet, dan ben ik nogal eens bereid al het gespendeerde geld aan deze reis op jouw rekening te storten. En je betaalt het dan maar, al heb je geen rode cent op zak.' Met een aantal vingers priemde hij streng in Laurens gezicht bij zijn laatste zinnen om het voor hem extra te verduidelijken. 'Heb je dat begrepen? En nu meekomen.' Savador bleef nog even echter staan waar hij stond, wachtend op enige reactie van Laurens.

'Natuurlijk ga ik mee Eph, doe niet zo gek.' Een half glimlachje verscheen om haar lippen. Myst haar hoofd bewoog met een ruk in de richting van het geluid, ze moest echt wat minder jumpy worden wilde ze dit weekend normaal door kunnen komen. Maar het was gewoon een beetje vreemd om met Savador een weekendje weg te gaan. Hoewel, misschien kon ze de man heel subtiel een goede kliniek voor zijn rug verwijzen op Nova, voor het geval hij die nog niet had. Maar zijn woorden deden haar ogen naar de grond richten, het was niet de bedoeling geweest dat hij dat niet gehoord had. Zijn volgende vraag richting Laurens was wel erg hard en fel, ze snapte niet waarom die man altijd maar die houding aannam. Ze hoopte ook iets van de kant te zien die Ephony altijd omschreef dit weekend, de kant die wel degelijk vriendelijk en vrolijk kon zijn, van tijd tot tijd. Met iets vragende en toegeknepen ogen keek Myst op naar Savador toen hij vroeg of Eph op de kinderen wilde letten. Wat was hij van plan? Haar blik schoot heen en weer tussen Laurens en Savador toen Savador aan Laurens vroeg om mee te komen. Met moeite onderdrukte Myst een proest, vooral om Laurens' hoofd. Maar ze hield zich in, ze dacht niet dat Savador de situatie ook als vermakelijk had opgevat, aan zijn toon te horen. Maar het bleef leuk, Laurens' angst voor Savador. Het was eigenlijk wel opvallend hoe drie hechte vrienden over één bepaald persoon zulke verschillende gevoelens konden hebben. Ephony die hem als een vader zag, voor wie hij heel dierbaar was, Laurens die doodsangsten voor hem had, die het liefst gillend wegrende zodra hij in beeld kwam, en Myst die hem vooral als meelijwekkend beschouwde, de arme norse man, last van zijn rug, glimlachte nooit, dat kon nooit een leuk leven zijn. Toen Ephony's ogen naar haar gezicht schoten keek ze vrolijk terug, proberend haar vriendin gerust te stellen. 'Relax, Eph. Hij vermoord hem heus niet.' Haar stem klonk heel droog en zacht, onmogelijk voor de mannen om te horen, en hopelijk geruststellend voor Ephony. 'Hij is hooguit een beetje... bezorgd... om jou, denk ik. Maar ik denk dat het wel goed zit, zodra Savador ziet hoe gek Laurens op je is.' Deze woorden klonken bijna 100% oprecht, maar haar gezicht bleef wel helemaal vrolijk en eerlijk, gewoon omdat ze zin had in dit weekend. Alleen zag ze nogal tegen de reis op, maar dat zou wel goed komen. Toen Ephony zich richtte op de kinderen bekeek Myst ze eens wat beter, want ze had ze nog nooit gezien. Automatisch kwam er een lichte afkeer in haar op, het waren nou eenmaal kleine kinderen. Die blèren, zeuren en janken. Zo had ze kleine kinderen altijd bekeken, ze had geen jongere broertjes of zusjes en had er zeker ook nooit behoefte aan gehad. Soms waren kleine kinderen leuk om naar te kijken, maar ze mochten wel op een afstandje blijven. Myst keek met een zwak glimlachje naar het jongetje, toen Eph zich op haar richtte. Maar al snel veranderde het in een kleine, iets ingehouden grijns toen ze Ephony's woorden hoorde. 'Hij komt misschien wel gruwelijk en monsterachtig over, maar eigenlijk heb ik vooral medelijden met die man. Jij kent 'm goed hè. Lacht hij ook wel eens? En heeft hij altijd zo'n last van zijn rug? Kan hij niet beter naar een dokter? Ik wil wel mijn vader bellen om hem een goede kliniek aan te bevelen, als hij wilt.' Toen Ephony haar vroeg of ze het kind wilde vasthouden trok Myst even haar wenkbrauwen op, licht sarcastisch. Maar al snel veranderde haar blik naar iets zachters, hoewel ze nog wel afwijzend keek. 'Eph, ik heb het je blijkbaar nooit verteld, hè. En het is ook lekker praktisch in deze situatie. Maar ik heb een hékel aan kleine kinderen. Zolang ze me met rust laten, prima, maar als ze iets van me moeten ben ik meestal heel snel weg, of verlies in snel mijn zelfbeheersing.' Myst glimlachte een aantal tellen na deze woorden verontschuldigend naar Eph. 'Jouw schuld. Jij had me niet verteld dat we met Savador en zijn kinderen gingen.' Myst haalde haar schouders op en glimlachte zwakjes. Myst haar ogen werden medelijdend terwijl ze even om keek, maar vanaf waar zij stond, kon ze Laurens en Savador niet zien. Even later keek ze bedenkelijk naar Eph. 'Wat zou hij hem vertellen? Ik ben benieuwd of Laurens in zijn broek piest.' Myst keek lichtelijk bezorgd, maar eigenlijk vooral met leedvermaak naar Eph. Ephony hield van Laurens, en Savador hield van Ephony, dus Savador zou Laurens niks aan doen.

Onwillig en diep ongelukkig draaide hij zich om, zijn rug naar de muur toe gedraaid zodat zijn gezicht naar de man toestond. Zijn hart bonkte ondertussen in zijn keel, niet wetend wat de man nou wilde. Zijn lippen lichtjes op elkaar geperst, zelfs hieruit was de kleur verdwenen. Langzaam gleed zijn blik omhoog, vonden de ogen van Savador, en bleven hier roerloos in hangen. Hij herkende het gezicht, herkende het maar al te goed. Wist bijna net zo goed hoe zijn gezicht in elkaar zat als dat van Ephony. De scherpe kaaklijn, de haast ingevallen wangen, de slanke, rechte neus, de goudkleurige ogen, de smalle lippen.. Vaak genoeg had hij het beeld voor zijn ogen gehad, ongewild. Maar nu, ondanks dat hij het beeld zo vaak had gezien, was het zó veel enger. Hij voelde de instinctieve drang om het op een lopen te zetten, voelde daarnaast de verlammende angst die al zijn geweldige ideeën de kop indrukte. Met moeite wist hij nog net op bepaalde plekken de verlamming geheel te laten overmeesteren en kon hij alle vloeibare en vaste stoffen vast te houden. Maar het koste moeite, vooral toen de man nóg iets dichterbij kwam. Zodra de man zijn mond opentrok en de éérste walm naar buiten kwam moest hij moeite doen om een kokhalsneiging te onderdrukken. De adem die met de woorden mee kwam, de stank.. Hij had echt wel wat verwacht, maar niet zó heftig. Niet te harde. De belediging van hiervoor was nauwelijks doorgedrongen, hoe had de man hem anders moeten noemen? Natuurlijk moest het kleinerend zijn, hij had niet anders verwacht. Maar dit punt was het ergste. Toen hij zacht en dreigend de stem in zijn oor hoorde, zó vlakbij dat het wel eens in zijn eigen hoofd had kunnen zitten, en daarbij de ademhaling zacht strelend over zijn huid heen voelde gaan. Het ergste punt, evenals het punt dat hij het begaf van angst. Hij had het zelf nauwelijks door, keek nog doods voor zich uit in het niets. Langzaam ontspande de spieren zich in zijn benen, gleed hij centimeter voor centimeter onderuit, leunend tegen de muur. Weg van Savador zijn gezicht, weg van zijn woorden. Halverwege gleden zijn oogbollen omhoog en verdwenen ze onder zijn oogleden, zijn gezicht zo bleek als een laken. Als een slap hoopje zakte hij in elkaar tegen de muur aan. De spanning werd hem teveel, veel te veel. Als schoonvader en schoonzoon. Hij kon wel janken, dacht de man dat hij hem ooit zo zou zijn? Al redde hij Ephony's leven honderd maal! Nóóit! Oh hier ging hij nog zo ontiegelijk lang nachtmerries aan over houden. Savador die hem meesleurde naar een afgelegen steegje om hem vervolgens zachtjes dreigend te vertellen dat hij goed voor Ephony moest zorgen. Het duurde maar enkele secondes voordat hij langzaam weer zijn ogen opende, hij futloos voor zich uit bleef kijken. Gewoon een nare droom, gewoon een nare droom.. Bleef hij voor zichzelf herhalen. Waar was Eph als je haar nodig had? Hij kreunde zachtjes, ‘Ik voel me niet goed,’ Mompelde hij afwezig, niet bepaald bedoeld voor Savador, eerder gedachtekronkels die er onbedoeld hardop uitkwamen. De spanning veroorzaakte naast het flauwvallen nu ook nog is heerlijk een overweldigende misselijkheid. Het was ook wel af te lezen aan zijn gezicht,binnen tien minuten en nu ging hij overgeven. Uit het niets vlogen zijn ogen schichtig opeens weer omhoog, alsof hij zich net weer herinnerde dat Savador er ook nog bij stond. Zijn ogen stonden, onder de wazige gloed, geïrriteerd. Met moeite drukte hij zichzelf overeind, onhandig en wiebelig, alsnog bleef hij koppig doorwerken. Hij kon het heus wel. De eerste paar passen wankelend, daarna ging het wat beter. Hij ging Savador nu voor, weigerde nog één blik op de man te richten om het gênante moment van net zo gauw mogelijk te kunnen vergeten. Zijn gezicht lijkbleek - wat nog eens benadrukt werd door zijn zwarte haren – zijn blik bang, geïrriteerd en ziekjes. Stijf liep hij door, terug naar Ephony en Myst. Hij wierp ze beide een blik toe waarbij hij nog net wist de irritatie te laten overwinnen, wáárom hadden ze hem niet geholpen? Was het zó'n grote moeite geweest om even mee te lopen? Hij liet ze toch ook niet achter met een moordlustige wolf die op het punt stond om ze op te vreten. Savador was daar heel goed mee te vergelijken, en ze lieten hem wél gewoon aan zijn lot over.

De geruststellende woorden van Myst werkte minder goed dan Ephony zelf had gehoopt. Met een nog wat benauwde blik had ze naar het verdwijnpunt van de twee mannen gekeken, om zich daarna steenvast op iets anders te focussen. Ze zuchtte zachtjes om Myst haar woorden, kon zich daar zo gauw niet mee inleven. Bezorgt? Om wat? Waarom zou een van die twee dat zijn, vragen die ze maar niet hardop sprak. Ze was te afgeleid door haar eigen gedachtes om meer over Myst haar woorden na te denken, om er diepzinniger op in te gaan en om niet in een benauwde bui te komen hangen door het gehele feit van Myst en Laurens. Haar aandacht nu op de kleine Elwin in haar armen die vrolijk aan de hoekjes van haar jas trok maar nog wat slaperig uit zijn ogen keek. Vrolijk had ze nu tegen Myst aan lopen brabbelen, hopend dat ze even niet al haar gedachtes op het hoekje zou focussen en het liefst erheen gehold zou zijn om te kijken of Savador zich wel inhield. Bij de honderd vragen keek ze Myst even alleen maar aan, duurde het even voordat de grijns op haar lippen doorbrak en ze grinnikend even naar Elwin keek. 'Ja, hij lacht écht. Hij is geen gevoelloze robot zoals bijna iedereen hem ziet,' glimlachte ze naar Myst, hield ondertussen met haar vrije hand Elwin bezig zodat hij haar jas niet begon op te sabbelen. De glimlach zakte van haar lippen af, keek met een wat lege blik in het niets toen ze Myst haar volgende vragen onverdacht. 'Het is al een tijdje gaande. Hij staat ingeschreven bij een kliniek op Shadra, maar het wordt steeds erger. Ik maak me zorgen, en hij is zo ongelovelijk kóppig,' haar stem afgezwakt naar een zachtere toon, kon de wanhoop er bijna in horen die telkens bij Ephony omhoog kwam borrelen zodra dit onderwerp op kwam. 'Alsof hij óóit naar Nova zou gaan. Dat heeft hij mij maar al te duidelijk gemaakt dat zijn láátste keuzen een kliniek daar zou zijn. Maar heel erg bedankt voor het voorstellen,' vervolgde ze op Myst haar woorden, glimlachte zwakjes naar haar. Haar gedachtes waren gedwongen doorgevlogen, had Myst grijnsend aangekeken en geopperd of deze Elwin vast wilde houden. Wat beteuterd keek ze Myst aan bij het zien van haar reactie. 'Ooh,' klonk het droogjes, waarbij haar grijsblauwe ogen zich even op Elwin richtte die terug staarde alsof ze een alien was. 'Ach ja, dat kan gebeuren. Ik zal Savador duidelijk opdragen Elwin en Asema niet in jou handen te laten,' grijnsde ze nu, kon de humor in het moment wel vinden. Op het moment dat ze op een vakantie zouden gaan mét twee kleine kinderen en maar één volwassenen. En Myst kon geen kleine kinderen uitstaan, eigenlijk best ironisch. 'Sorry,' murmelde ze nog op het laatste voor het feit dat ze dat kleine detail erbuiten had gehouden. 'Maar ik wilde zo graag met jullie, en ik was bang dat jullie niet mee wilde om dat feit. Vooral Laurens natuurlijk. Maar ik kon moeilijk néé zeggen tegen Saf,' vervoglde ze murmelend, keek beschaamd naar haar tenen. Haar blik schoot verschrikt omhoog bij Myst haar woorden, waarbij haar grijsblauwe ogen angstvallig naar de hoek schoten. 'Ooh, wat heb ik gedaan,' kreunde ze gepijnigt, beet panisch op haar onderlip en begon uit pure zenuwen haar gewicht van de ene voet naar de ander te verplaatsen. Iets wat Elwin prachtig vond aangezien het jongetje nu zachtjes heen en weer geslingerd werd. Een kleine stilte viel, waarin Ephony angstig van de hoek naar Elwin keek, door naar Myst waarna ze haar blik op de nog slapende Asema richtte. Met een ruk draaide haar hoofd om zodra ze een half, slingerend gestalte in haar ooghoeken opmerkte. Haar ogen werden groot, haar lippen kwamen verschrikt van elkaar af waarna ze in een blinde paniek aanval de vrolijk irrende Elwin in de armen van Myst drukte om zich meteen door te draaien en half rennend, half lopend naar hem toe te snellen. 'Lau?' piepte ze verschrikt, panisch en bezorgt, nam zijn gezicht voorzichtig tussen haar handen. 'Ooh god, Laurens,' brabbelde ze verschrikt door, alsof hij een klein jongetje was die zijn knie geschaaft had en hem nu keihard op het gillen gezet had. Haar vingers in zijn nek en haar duim strelend over zijn wang probeerde ze hem zonder woorden gerust te stellen. 'Het was toch alleen maar een praatje?' vroeg ze kleintjes, haar grijsblauwe ogen uiterst bezorgt in die van hem gericht. Omlijst door een bleek gezicht en een houding alsof hij elk moment van zijn stokje kon gaan nadat hij zijn maaginhoud er weer uitgegooid zou hebben. Over Laurens schouder - zat was uit pure bezorgtheid op haar tenen gaan staan om Laurens beter aan te kunnen kijken - wierp ze een blik naar Savador alsof ze daarmee wilde vragen wat hij ingodsnaam had uitgespookt met hem, en dat hij het zou bezuren als dit blijvende schade zou zijn. Daarna vestigde ze als een spastisch konijn haar ogen weer in die van Laurens. 'Misschien kun je beter even gaan zitten, kom,' mompelde ze, liet haar vingers tussen die van hem glijden en nam hem aan zijn hand mee. De andere greep haar koffer, waarna ze Laurens zonder haar ogen van hem af te halen naar de shuttle toe leidde.

Hij wist maar al te goed dat Laurens inmiddels een soort angst voor hem in persoon ontwikkeld had, des te meer redenen voor Savador om er een schepje bovenop te doen door nog dreigender en streng over te komen. Voldaan zag hij hoe het gezicht van de jongen lijkbleek verkleurde, zelfs de kleur uit zijn lippen leek spontaan verdwenen te zijn. Ach gut. Zijn spanning kon zelfs hij voelen, al was zijn eigen houding totaal ontspannen en kalmpjes, al zag zijn gezicht er echt niet zo uit. Zoals gebruikelijk lag dat in een diepe frons dat hem streng deed ogen, goed te vergelijken met het uiterlijk van een kwade geïrriteerde en levensgevaarlijke slang. Nog een stukje dichterbij komen was zijn tweede valse zet, maar Savador merkte niet op dat Laurens kostte wat het kost een kokhalsneiging onderdrukte om de adem die meekwam met zijn uitgesproken woorden. En hij had vanochtend toch echt zijn tanden gepoetst. Zacht sissend had hij zijn woorden daarna vervolgd in Laurens oor, week daarbij niet terug van zijn voorovergebogen positie voordat hij geheel uitgesproken was. Alles om hem in zijn broek te laten schijten, dan was het hem in ieder geval duidelijk dat de waarschuwende boodschap goed was overgekomen. Met een duidelijke triomf in Savadors glimmende ogen keek de man voldaan zwak grijnzend op Laurens neer toen de arme jongen terugzakte tegen de muur en zich uiteindelijk op de grond liet zakken alsof hij hem zojuist iets veel ergers had verteld. Maar de tevredenheid ging over naar irritatie, het was aan de diepe gevormde frons tussen zijn wenkbrauwen alleen al op te merken. 'En dat noemt zichzelf een man,' sprak hij spottend over Laurens. De jongen staarde futloos voor zich uit, opende zijn mond. Afwezig gewauwel was het gevolg. 'Niet mijn probleem, Wildukind,' klonk de gemakzuchtige reactie van Savadors kant. 'Opstaan nu!'
Zijn geduld begon langzaam maar zeker op te raken. Hij had nu geen zin in het ge-aanstelleritus van Laurens, had daar de tijd ook helemaal niet voor. Of beter gezegd; daar wilde hij het liever niet aan verspillen. Het joch zag eruit alsof hij ieder moment over zijn nek kon gaan. Allemaal wel leuk en aardig, zolang het maar niet over zijn pas gelakte zwarte glimmende herenschoenen gebeurde. Nors keek hij toe hoe Laurens zich een moment later uiteindelijk overeind werkte en hem stijfjes voor ging. Streng en kordaat als een drillsergeant volgde Savador hem op de voet terug naar Ephony en Mystralic. Zijn gelaat leek wat te betrekken bij Ephony's eerste lichamelijke reactie, die overduidelijk schrik liet zien zodra ze Laurens stijve geslungel in het vizier kreeg. Als een moeder die zojuist haar verloren kind in een winkelcentrum weer terugvond stoof ze op hem af, als je het hem vroeg nogal overdreven. Het was dan ook niet vreemd dat hij er zijn wenkbrauwen ietwat minachtend voor optrok. Hij had zijn handen in zijn zij gezet en draaide melodramatisch met zijn ogen toen Ephony haar vriendje daadwerkelijk ook als een klein jochie behandelde, met alle liefde en bezorgdheid. 'Het was ook alleen maar een praatje,' viel Savador zijn pleegdochter verzekerend in de rede. 'Maar Wildukind vind het leuk zich onnodig aan te stellen,' plakte hij er grijnzend achteraan, waarna hij met opgehaalde schouders half lachend langs Ephony en Laurens heenliep alsof de oorzaak van zijn tafereel de normaalste zaak van de wereld was. Zonder nog een blik over zijn schouder naar de twee te werpen liep hij in één stuk door naar Myst, waar hij pal voor bleef staan. Het was alsof hij van plan was haar ook nog even een strenge preek vooraf te geven hoe hij haar aanstaarde, maar toen hij zijn handen naar voren reikte en zonder ook maar één woord te zeggen Elwin kordaat uit haar handen nam alsof ze een groot boosaardig iets was, werd het duidelijk dat het hem alleen maar om zijn zoontje ging. Met het kleine kind op een arm draaide Savador zich om. 'Vort! De shuttle is gearriveerd, we gaan onze tijd niet verdoen met die flauwekul,' riep hij Ephony en Laurens nijdig toe, kwam met de tassen en dergelijke om zijn schouders en de kinderwagen voor zich uitduwend met een vreugdeloze uitdrukking hun kant opgebeend om al in de pas gelande shuttle in te kunnen stappen.

Toen Ephony spastisch stond te wiebelen rolde Myst met haar ogen, was Laurens angst voor Savador nou echt zo erg? Myst keek met een licht vetrokken mond naar het kind in Ephony's armen, toen haar hoofd met een ruk omdraaide. Myst volgde haar blik, waarna die al snel groot en geschokt werd. Laurens zag er niet goed uit, maar hij zag er vooral heel geïrriteerd uit. Wat is er mís met hem? Wat heeft Savador hem aangedaan? Toen ze plots een kind in haar armen geduwd kreeg raakten haar gedachten afgeleid, alleen nog maar kijkend naar het vrolijk kirrende kind in haar armen. Haar ogen groot, verward, en zelfs licht angstig. Ze was bang dat ze iets fout zou doen, tilde het kind iets hoger en hield het op een afstandje om er met grote ogen naar te kijken. Kleine kinderen waren echt uitzonderlijk lelijk. Bah. Ze keek naar het kind dat vrolijk met zijn armpjes rondzwaaide. Een lichte frons ontstond tussen haar wenkbrauwen, terwijl ze probeerde hem niet fijn te knijpen. Hoewel hij steeds zwaarder leek te worden, waarschijnlijk omdat ze hem met uitgestrekte armen vast hield. Uiteindelijk bracht ze aarzelend het kind iets dichterbij, terwijl ze er nog steeds haar ogen niet vanaf gericht had. Ze drukte uiteindelijk het kind maar tegen haar aan en sloeg haar armen er beter omheen, zodat ze het nu beter vast hield. Het kind werd stil, en legde zijn hoofdje tegen haar aan. Myst trok één wenkbrauw op en keek wanhopig voor het eerst weg van het kind, op zoek naar iemand aan wie ze het kon geven. Oh help. Eph was nog steeds bezig met Laurens te kalmeren, iets waar ze eigenlijk liever niet naar keek. Ze hoorde Savador's woorden, de lach erin terwijl hij op haar af kwam. Ja, ja! Kom hier! Ze strekte het kind al lichtjes naar hem uit, hopend dat hij daarvoor naar haar toe kwam. Ze zou zichzelf ook niet met andermans kinderen vertrouwen, ze snapte ook niet waarom Eph het kind niet gewoon op de grond had neergezet. Kon dat niet met kleine kinderen? Ze had eigenlijk geen idee, en ze had ook geen zin om zich erin te verdiepen. Zodra Savador nogal intimiderend voor haar stond werden haar ogen iets onzeker. Maar zodra hij zijn armen uitstak gaf ze snel het kind aan hem, blij dat hij het van haar over genomen had. Ze had geen idee of hij een fijne vader was, maar hij zou in ieder geval een fijnere vader zijn dat zij een moeder zou zijn. Ze hoorde zijn woorden en knikte strak, pakte haar tas en liep naar Eph en Laurens toe. 'Kom. Niet treuzelen.' Mompelde ze zachtjes, ze had een hekel aan treuzelende mensen. Dus liep ze een meter voor hen uit achter Savador aan naar de shuttle toe, als een kuikentje achter een moedereend. Ze werd langzaam iets bleker toen het ding dan ook echt open ging, liep iets stijver achter Savador aan. Ze volgde hem gewoon, had eigenlijk geen idee waar ze heen moest. Toen hij ging zitten keek ze even rond, draaide zich daarna om naar Eph en Laurens. 'Mag ik naast een van jullie zitten?' Haar stem was hees, haar ogen iets groter dan normaal, de kleur uit haar gezicht weggetrokken. 'Ik heb het niet zo op spaceshuttles.' Murmelde ze zachtjes, hopend dat Savador niet op haar zou letten en haar ook al een aansteller zou vinden.


Sorry voor flutreactie.

Zodra hij de gebiedende stem van Savador had gehoord had hij moeite moet doen om zijn handen bij zich te houden, in plaats ze omhoog te laten schieten, klauwend en grijpend, om vervolgens te draaien en zijn noten te kraken. De angst hield hem tegen en het idee wat Savador zou doen áls hij het deed. Waarschijnlijk zou het dan niet bij een praatje blijven en fluisterende dreigementen in zijn oor. Dus vandaar dat hij moeizaam overeind geklauterd was en wiebelend zijn eerste stappen had gezet. Weg bij Savador, weg bij zijn grootste angst. Waarom ging hij toch mee? Waarom deed hij dit zichzelf aan? Maar hij móést Ephony beschermen, en Myst al helemaal. Dus hij was terug gelopen, bleek, geïrriteerd en met een ziek gevoel. Ephony haar reactie was fijn, héél erg fijn. Niet dat hij dat liet blijken. Maar stiekem genoot hij. Gewoon het feit dat Ephony hem aandacht schonk, bezorgd om hem was, even zíjn kant koos in plaats die van Savador. Het voelde goed. Zodra ze bij hem was keek hij haar met een chagerijnige blik aan, liet met alle liefde haar bezorgde handelingen over hem heen komen. Haar handen die teder zijn hoofd namen, haar ogen die zorgzaam in de zijne keken. ‘Ja ja,’ Mompelde hij zachtjes en kortaf, duwde het gesprek tussen hem en Savador even aan de kant. Dat was niet belangrijk, haar strelende duimen die nu over zijn wangen heen gleden wel. Heel zijn lichaam verstijfde zodra hij Savador zijn stem weer hoorde die van vééls te dichtbij kwam. Stiekem had hij gehoopt dat de man daar achter gebleven was en uiteindelijk nooit meer terug kwam. Zijn ogen schoten vuur, zijn lippen perste zich op elkaar tot dat ze wit zagen. Hij keek niet om, wílde niet naar Savador kijken, wilde hem die lol niet gunnen. Zijn ogen schoten alleen maar naar diens rug zodra deze hen voorbij liep, door naar Myst toe die nog een eindje verder op stond. Ephony was hem tegemoet gelopen. Zijn kiezen gingen knarsend over elkaar. ‘Ik stel me níét aan.’ Siste hij, zijn blik schoot naar Ephony toe. ‘Ik bedoel, hij is écht eng. Ik stel me níét aan.’ Zei hij nog een keer om Ephony over te halen, hem te doen begrijpen, ze móést hem begrijpen. Zijn angst voor Savador was alles behalve onterecht, het was alleen een beetje onhandig dat het telkens alles uitschakelde in zijn hoofd zodat hij geen eens een scherpe opmerking terug kon kaatsen. Hij hees zijn rugzakje een keer beter op zijn rug en schudde zijn hoofd naar Ephony toen deze aanbood om even te gaan zitten. Ze zaten dadelijk toch wel in de shuttle en het ging al ietsje beter. Gewillig liet hij zijn vingers ook tussen die van haar door glijden toen ze zijn hand vast pakte. Zijn ogen schoten gelijk naar Savador toe toen hij de stem hiervan hoorde, kl**tzak. Zijn blik gleed door naar Myst toen deze hun kant op kwam. Hij wilde net een lichte glimlach omhoog halen voor d'r toen hij ook haar woorden hoorde. Lichtjes rolden zijn ogen weg, volgde haar daarentegen wel. Zodra ze het gebouw binnen liepen liet hij losjes een arm rond Myst haar schouder glijden, had in tegen stelling tot Ephony en Myst zijn armen vrij. ‘Tuurlijk,’ Beantwoorde hij Myst gelijk zonder er diep over na te denken. Achterdochtig ging zijn blik als eerste naar Savador toe toen hij Myst de shuttle in volgde, trok Ephony zachtjes met mee. Hij propte zijn rugzakje op het bagagerek boven hun hoofden en plofte vervolgens naast Myst neer zodra deze zat. ‘Ik wist niet dat je vliegangst had,’ Zijn blik op Myst gericht, iets vragend. ‘Is het heel erg?’ Kort schoot zijn blik weg naar Ephony die aan de andere kant van hem plaats na, schonk haar een vluchtige glimlach om hierna zijn aandacht weer op Myst te richten. Zijn mondhoeken kropen lichtjes omhoog, tot dat ze overgingen tot een lichte grijns. ‘We overleven 't wel,’ verzekerde hij haar ervan waarna hij opnieuw een arm over haar hoofd heen haalde om deze losjes rond haar schouder te kunnen leggen, puur vriendschappelijk en gerustellend bedoeld.

-fl- ja tjah sorry, inspiratie gaat naar sam?
DONNA'S SCHULD!

Jullie beiden zijn vermoeiend
En Lis, ik verdien wat Laurens tijd, screw Sam <3

De woorden van Savador waren niet tot haar doorgedrongen, iets wat ook beter was aangezien ze er anders toch alleen maar panisch had gestaan. De uitdrukking op Laurens gezicht was genoeg voor haar om zich als een overbezorgde moeder, zijn gezicht tussen haar handen om hem bezorgd aan te kijken. Haar ogen bleven op hem gericht toen Savador langs hun heen liep naar Myst om zijn zoontje uit haar handen te halen. Ze was straal vergeten dat ze het kind in Myst haar handen had gepropt, was nu bezig met haar eigen peuter die meer aandacht verdiende. 'Ssh,' susde ze hem gerust, gaf hem hierbij gelijk dat hij zich niet aanstelde. Zij had ook nog een tijdje geleden in de stoel tegenover zijn bureau gezeten waarbij haar gezicht wit weggetrokken was uit ongemak en angst. Haar duim gleed al even geruststellend langs zijn kaak, onder haar warme blik lag de al even glimlach. Later had haar hand die van hem gepakt nadat hij haar voorstel afgeslagen had waarbij haar koffer op een slakkengang naar haar toe gerold kwam. Ook haar ogen gingen naar Savador op het moment dat haar hand de hendel van de koffer pakte, om vervolgens haar ogen naar de shuttle te verplaatsen. Een glimlach speelde nu wat zekerder op haar lippen toen ze Myst ook al gauw daarna hoorde, was weer blij dat het hele groepje compleet was en ze de twee mannen in de gaten kon houden. Met z'n drieën liepen ze achter het benende gestalte van Savador aan, haar grijsblauwe ogen op diens in zwart gehulde kleding rug gericht. Hoe verder ze liepen, hoe meer het afgelopen moment in haar hoofd opnieuw afspeelde en hoe onzekerder ze hierover werd. Ze vermande zichzelf, zijzelf kon nu ook niet terug. Met enige moeite kreeg ze haar koffertje de shutte in, propte hem met een al even slecht evenwicht naast het rugzakje van Laurens nadat ze er een boek uit geplukt had. Deze gooide ze op een van de stoelen, om daarna de shuttle door te kijken. 'Als er iets is, gewoon roepen Myst,' klonk het bezorgt, herinnerde haar woorden over haar vliegangst. Haar hand kwam even op Laurens hoofd te liggen, waarna ze glimlachend op hem neerkeek. 'Niet met de bestuurder praten he,' grijnsde ze waarschuwend waaruit bleek dat ze het niet geheel meende. Ze vond het iets voor hem om vrolijk naar voren te huppelen en een babbeltje te gaan maken. Vervolgens draaide ze zich om en keek even om zich heen. 'Geef mij Asema maar, ze moeten in van die extra gordeltjes toch?' vlug snelde ze Savador te hulp, nam naast hem plaats en nam het kleine meisje dat haar ogen nu geopend had. 'Goeie morgen meissie,' glimlachte ze naar het kind dat met haar identieke ogen als die van Savador aanstaarde. Het duurde even voordat ze de logica in het gordeltje snapte, maar uiteindelijk zat ook Asema veilig op haar schoot. Wat beteuterd keek ze naar het boek wat voor haar lag, niet erover na gedacht dat ze daar geen mogelijk tot had als er een kind op haar schoot zat. Misschien was die er als de gordels los mochten, maar ze kon zich ook met de tweeling bezig houden. Wie weet mochten ze door het gangpad kruipen, dan hoefde ze niet de gehele tijd te zitten. 'Had je een vaste planning de komende dagen?' richtte haar aandacht met een vrolijke lach op Savador, benieuwd of hij al dingen uitgestippeld had.

Laurens' verschrikte reactie was vermakelijk, het eerste lichtpuntje van de dag. Als er alleen nog maar meerderen zouden komen zou dat op en top zijn. Of als de trip naar Razen alleen maar uit zulke situaties zou bestaan, geweldig. Een troost voor Savador omdat hij nu zijn eigen geliefde niet had om zich dit uitje op te kunnen richten, zoals Laurens wel met Ephony kon en andersom. Maar enkel Ephony en met zijn kinderen was goed genoeg, hoewel hij zich 's avonds in bed wel alleen zou voelen. Weinig verschil dan hoe het hier op school aan toeging, waar hij zijn bed ook met enkel en alleen Saethion deelde omdat Diva blijkbaar vond dat haar werk voor ging dan hun relatie. Geërgerd had Savador even met zijn ogen gerold om Ephony's overbezorgde reactie toen Laurens van het plekje achter het muurtje waar hij de jongen mee naar toe had gesleurd weer terug kwam geslingerd met een uitdrukking op zijn gelaat alsof hij net een pot vol ezeluitwerpselen naar binnen had moeten werken. Hoe Ephony zijn gezicht in handen nam en hem bezorgd streelde, het was net een klein kind. Al had Savador zich alsnog het extra pleziertje gegund door om Laurens' aanstellerij te lachen en dit duidelijk liet blijken in de reacties die hij Ephony gaf op haar woorden waarna hij hen voorbij ging. Hij kon de woedende blik van de jongen bijna in zijn rug voelen toen hij richting Mystralic liep om zijn zoon uit haar handen te nemen. Vermakelijk.
Met een weer geheel norsige uitdrukking was de handeling hoe hij Elwin uit Myst haar vooruitgestoken armen nam haast grissen te noemen - wie haalde het dan ook in zijn hoofd om zijn kinderen aan een persoon toe te vertrouwen die hij zelf nauwelijks vertrouwde? De kinderen moesten deze reis bij hem of Ephony blijven, niet bij die andere twee malloten. Hij zag ze er wel voor aan dat ze de kinderwagen nietsvermoedend een helling af lieten donderen bovenop een heuvel, natuurlijk geheel onbewust omdat ze hun aandacht op dat moment op iets anders zouden vestigen. En hij wilde zijn kinderen ook graag weer levend mee terug nemen. Al net zo nurks had Savador Ephony en Laurens tot actie aangespoord toen hun shuttle uiteindelijk op de desbetreffende landingsplaats landde, zijn blik betrokken bij het aanzicht hoe de twee tortelduifjes hand in hand stonden. Zonder er daarna nog woorden over te breken, beende hij met de tassen en koffers aan zijn armen en de kinderwagen voor zich uit - nadat hij Elwin er eerst weer veilig in had gelegd - op de shuttle af, niet wachtend op het drietal. Ze volgden hem wel. Er ontstond even een piepkleine opstopping toen Savador moeite had de kinderwagen het uitklaptrappetje op te krijgen, de shuttle in, maar het kostte hem niet meer dan twee minuten om het immens grote gevaarte te betreden. Op de zijwand van de alluminium glanzende shuttle stond het Raziaans embleem, een vlam in een cirkel. Bestemming Razen was de eindstop, ze zaten zeker goed. Eenmaal binnen lette hij verder niet echt meer op de rest; zijn slangachtige ogen speurden kort even door de brede ruimte om een toegankelijke lege plaats uit te kiezen. Terwijl Laurens en Mystralic al plaats namen, tilde hij zijn kinderen uit de kinderwagen, zette ze even in twee lege stoelen, en klapte daarna het ding handig in. Dat bespaarde ook wat ruimte. Toen hij overging om al zijn bagage in de bagagerekken boven de stoelen te leggen, verscheen er even een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen bij het horen van een reactie van Mystralic. Madame had het niet zo op shuttles, super. Hij had geen zin om kotszakjes aan de piloot te gaan vragen, die had het veel te druk met het besturen van het voertuig. Savador reageerde niet op Ephony's behulpzame actie met Asema, borg allereerst nog zijn laatste spullen op. Bij haar vraag echter stopte hij midden in een handeling om een grotere koffer tussen de rest te proppen, zijn gelaat die liet zien dat hij er overduidelijk wat inspanningen voor moest tonen naar zijn pleegdochter gekeerd en zijn bleke handen nog ontklemd om de handvaten van zijn koffer. 'Een vaste planning?' herhaalde hij op een wat hijgerige toon van de energie die het hem gekost had. Het lukte hem uiteindelijk de koffer tussen de rest veilig op het bagagerek te plaatsen. 'Ach, wel..' Zijn mondhoeken krulden ietwat vermoeid om tot een klein glimlachje terwijl hij Elwin, die hij in de stoel had gezet waar hij eigenlijk plaats moest nemen, onder zijn graaiende armpjes optilde. 'Nee,' kwam het er uiteindelijk nog glimlachend uit waarna Savador plaatsnam en zijn gordel vastklikte. Terwijl hij bezig was te frunniken om de veiligheidsgordels van Elwin, de kleine jongen zat nu tussen zijn benen bij zijn vader op de stoel, vast te maken, sprak hij zonder zijn blik op Ephony te vestigen verder. 'We gaan enkel naar mijn oude appartement en er is daar genoeg te doen voor de komende dagen - we zien het wel als we eenmaal aangekomen zijn en ons daar gevestigd hebben.' Een kleine klik toonde aan dat ook Elwins gordel goed vast zat. Met een glimlach keek Savador zijn pleegdochter daarna weer aan en streelde even zacht langs haar wang. Savador ging daarna rechter in zijn stoel zitten en hield Elwin voor alle zekerheid vast toen het uitklaptrappetje weer binnen werd gehaald en de shuttle al schuddend en bevend in beweging kwam onder het geluid van rollende wielen en niet lang daarna het opstijgen.

What screw Sam? Screw you! <'3
I need Sam :'D

Ze glimlachte wat zwakjes toen Laurens gelijk haar vraag beantwoordde, was blij met zijn woorden. Hoe kon ze dat niet zijn, ze had echt steun nodig bij haar stomme vliegangst. De ene keer dat ze alleen had gevlogen had ze twee en een half uur lang naar buiten zitten staren, jankend en met verwijdde ogen van angst. Ze keek schuldbewust naar Laurens. ‘Hoe erg is héél erg? Ik klem me vast aan mijn stoel en spierwit?’ Ze probeerde het nog enigszins vrolijk over te brengen maar ze waren nu eenmaal in de shuttle, en de angst sloeg echt toe, wetend dat ze zo gingen opstijgen. Ze keek even naar Ephony die vriendelijk kwam zijn, en probeerde haar een glimlachje te schenken, maar er was vrij weinig overtuigen in te lezen. ‘Dat zegt niks.’ Zei ze gelijk op Laurens volgende woorden terwijl de kleur langzaam uit haar gezicht verdween. Dat Ephony tegen Savador praatte had Myst niet door, ze kroop dichter tegen Laurens aan, blij dat zijn arm om haar heen lag. Het gebaar was vriendelijk evenals geruststellend, en hopelijk werkte het ook echt op die manier. Pas toen ze het woord ‘planning’ uit Ephs mond hoorde komen vlogen haar ogen weer open, spitste ze haar oren hoewel ze nog even bleek bleef, haar ogen nog steeds licht angstig. Maar Myst was dol op planningen, op weten wat er ging gebeuren zodat ze zich erop voor kon bereiden. Alhoewel een heel weekend zonder planning ook lekker kon zijn, dan kon je gewoon het hele weekend niks doen. Daar was Myst ook vaak wel enthousiast over, uitrusten en niks doen. School was hectisch genoeg om af en toe een weekendje rust ook wel waardeerbaar te maken. Zodra Savadors lagere stem de nog stille cabine vulde fixeerde ze haar oren op dat geluid, trachtend zichzelf van haar angst af te leiden. Hoewel ze niet echt vrolijk kon worden op dit moment, waren de woorden van Savador wel prettig om naar te luisteren. Toen langzaam de shuttle in beweging kwam sloot Myst haar ogen weer, en probeerde ze haar gezicht neutraal te houden. Ze drukte zich nog dichter tegen Laurens aan, klemde haar kaken op elkaar. Het is zo over, het is zo over, het is zo over. Wás het maar zo over. Door haar angst ervoor leek het opstijgen altijd onnodig lang te duren, de gordels moesten vast, en snel vergrootte het gedeelte land dat ze konden zien vanuit de raampjes. Myst haar ademhaling was onregelmatig, en ze probeerde de nattigheid in haar ogen te bedwingen waardoor alleen haar wimpers die strak tegen haar bleke gezicht aangedrukt waren licht vochtig werden. Na voor haar gevoel een eeuwigheid klonk de bekende bliep, en het trillende gevoel was afgenomen, ze waren in de ruimte. Gezien de speciale techniek konden de riemen los zonder dat ze gewichtsloos rond zouden zweven, dus klikte ze met nog gesloten ogen de hare los. Ze kon wel een flinke kop koffie gebruiken op het moment, ze kon niet wachten tot de steward kwam. Ze leunde iets weg van Laurens en opende haar ogen waarna ze vaak knipperde om ze helder te krijgen. Ze veegde met haar pink onder haar ogen door om de vochtigheid weg te halen. Schor sprak ze tegen Laurens. ‘Sorry en dankjewel.’ Ze schonk hem een klein, nu al iets overtuigender glimlachje waarna ze de deur soepel open hoorde gaan. Het standaard praatje van de steward leek weer onnodig lang te duren, zo veel interesseerde het haar toch niet. Het opstijgen en dalen was het engst, het tussenstuk was niet prettig, maar minder angstaanjagend gezien de shuttle veel stiller was. Ze bestelde een dubbele espresso, dat moest voorlopig wel genoeg zijn. Daarna draaide ze zich om en keek over haar stoel heen naar Master Savador. ‘Master? Hoe lang is het vliegen naar Razen? En wat voor soort appartement heeft u?’ Hoewel ze zich niet helemaal honderd voelde, ze bleef Myst, ze bleef nieuwsgierig. Haar ogen priemden in de zijne hoewel ze iets doffer leken dan normaal, haar gezicht nog steeds bleker dan het normaal was.

Hij perste lichtjes zijn lippen op elkaar bij het horen van Myst haar antwoord. De zwakke stem die juist haar grappig bedoelde woorden onderuit haalde maakt het juist alleen maar grappiger. Maar hij was in een aardige bui, lachte er dit keer er maar niet te hard om. Het enige wat hij deed was haar een goed bedoelde aai over de bol geven wat haar haren een iets warrige look gaf. Hij glimlachte haar toe, liet het toe dat ze dichter bij hem kroop. Zijn blik bleef op haar gezicht hangen, zelfs toen ze uiteindelijk stijf haar ogen dichtkneep. Lichtjes fronste zijn wenkbrauwen, keek één keer om naar Eph en toen terug naar Myst om vervolgens zachtjes zijn hand tegen de zijkant van haar hoofd aan te leggen. Iets wat duidelijk zei: "Komt wel goed, Myst." Stilletjes bleef hij zo zitten, richtte zijn aandacht uiteindelijk toch weer op Eph. Wat vaagjes ging zijn blik door naar de kinderen, Savadors kinderen. In eerste instantie had hij er gelijk met een reusachtige afkeer tegen aan gekeken, maar hij nam nu, heel uitzonderlijk - hij had echt niks beters te doen, even de tijd om ze 's te bekijken. Vooral Asema dan, die zat tenslotte bij Ephony op schoot. Hij dacht er maar niet te diep overna dat ze dat écht overhad voor die man, zijn kínd bij je op schoot nemen, en keek maar gewoon. Moest toch iets doen terwijl Myst zich krampachtig en angstig aan hem vastklemde alsof echt elk moment heel de shuttle zou kunnen ontploffen. Zachtjes klopte hij haar nog een keer onbewust op het hoofd als geruststelling, liet hierna zijn blik door glijden naar Elwin. Maar toen hij merkte dat zelfs toen hij door had gekeken naar Elwin, Asema nog stééds haar blik op hem gericht had keek hij weer om, vestigde opnieuw zijn blik op Asema en bleef haar dit keer ook aanstaren. Zijn ogen zonder te knipperen, net zoals de hare. Zo bleef hij zitten tot dat Myst opeens weer in beweging kwam, hem uit die trance leek te halen. Zijn hoofd vloog weer om, zijn aandacht vervlogen. Hij glimlachte vrolijk, ‘Maakt niet uit, voor jou altijd,’ Zijn glimlach boog zich vrolijk om tot een grijns, liet zijn arm alsnog rond haar heen liggen, vond het wel lekker zitten zo. Wat verder op tijdens de reis had hij Myst gevraagd om een potje te kaarten, had gemakkelijk door middel van luchtmagie een 'vlakte' kunnen laten ontstaan die door kon gaan als tafel. Eén van de weinige dingen die hij dan wel weer goed kon, net zoals de deur dicht doen of het chocomel apparaat saboteren. Savador negeerde hij de hele rit voluit, alsof hij er geen eens zat. Het enige wat nog enkel af en toe zijn aandacht trok in zijn richting was het kind wat tussen zijn benen in zat, het was gewoon bizar dat Savador kinderen had. Vaak genoeg keek hij ook om naar Ephony, puur en alleen om haar een glimlach te schenken, maar zijn meeste aandacht ging naar Myst, waarmee hij zat te kaarten. Genietend van het feit hoe hij weer met Myst om kon gaan. Gewoon, als goede vriendin. Eph beweerde dat het door Sam kwam, niet dat hij dat geloofde. Hij zag Myst nooit samen met Sam, en voor de rest wilde hij niet over die stagiaire nadenken. Wist nog maar al te goed Eph haar reactie toen die de man voor het eerst zag. Zijn wenkbrauwen fronste diep toen Myst hem dik inmaakte, ‘Dit is niet leuk zo, je bent te goed.’ Klaagde hij, ‘Hoelang is het nog vliegen?’


*Schaamt zich dood* Flutpost! 8D

[gezellig de saaie stukken even skippen ;D]


Met Asema op haar schoot merkte ze verder weinig van alles, haar aandacht was nu op Savador gericht die met moeite de bagage in het bovenrek kreeg. Ietwat bezorgt hielden haar ogen hem vast, waarna ze voor zijn eigen bestwil hem nog even zo bleef aankijken. Met een glimlach bekeek ze nu de half spartelende Elwin die gewoonweg uit teveel energie niet stil kon zitten. 'Hmm, oké,' klonk haar eerste antwoord, hoewel je uit haar toon kon halen dat dit niet het enige was wat ze zou zeggen om hem een glimlach terug te geven. Even bleef ze stil, streek hier en daar wat haren uit Asema's gezicht die dit niet eens door leek te hebben. 'Ik dacht dat we misschien eerst gewoon alle koffers konden plaatsen, en dat jij de slaapplaatsen wijst aangezien ik geen flauw idee heb hoe je huis is ingericht,' de opgewonden toon in haar stem was bijna kinderlijk, gewoonweg omdat ze voor het eerst met hem mee naar huis mocht. Voor het eerst iets persoonlijkers dan zijn kantoor kon bezichtigen. 'Misschien daarna de omgeving in, Asema en Elwin gewoon in de wagen. Dan kan iedereen zijn benen strekken en zitten we niet heel de dag doelloos binnen. Desnoods meteen kijken voor wat zwemkleren voor de tweeling,' met de levendige glimlach op haar gezicht draaide ze haar gezicht weer naar Savador, keek hem met die zelfde lach weer bijna hoopvol aan. 'Zouden we dan morgen naar het strand kunnen gaan. Daar ben ik echt in geen eeuwen meer geweest,' dromerig zakte ze wat onderuit, waarbij Asema met haar mee zakte en tegen haar aan kwam liggen. De rest van de reis vervolgde in een wat afwezige stand, hield zich af en toe met Myst en Lau bezig. Dan weer met de twee kleintjes om ze wat te drinken te geven. Vervolgens weer om Savador een stantje te geven dat hij rechtop moest zitten voor zijn rug, of hem energiek een nutteloos verhaal te vertellen wat ze meegemaakt had in de les of gewoon op school. Bij de landing had het naar haar mening wat zachter gekunt, werd ze hier en daar wat door elkaar geschut waarbij haar armen beschermend om het kleine lichaampje van de peuter op haar schoot gleden.
Met veel moeite werkte de groep zich uit de shuttle, was Laurens nog bijna zijn jas vergeten waarbij hij door de menigte weer terug naar de shuttle moest [kon het niet laten ^^]. Met het vervoer dat Savador geregeld had kwamen ze uiteindelijk bij het huis aan. Terwijl de tassen op de stoep stonden, haar andere hand zich vervlochten had met die van Laurens gleden haar ogen over het huis.

Hij had niet proberen te letten op Myst die als een klein bang musje tegen Laurens zat aangekropen, sloeg verder ook geen acht op haar vliegangst. Naar Savadors gevoel was het regelrechte aanstellerij, een smoesje om enige aandacht op te eisen. Ephs vriendjes konden diep in de stront zakken, voor hem was het alleen hij en zijn kinderen nu. Hij zou dan wel voor Laurens en Mystralic koken en ze een slaapplek aanbieden, daar bleef het ook bij. Een logeerpartijtje waar ook hijzelf in pyjama en in kleermakerszit in een kringetje mee zou doen met flesjedraaien en andere nutteloze spelletjes die gespeeld werden op sleepovers, omringd door bakken chips en glazen cola - dat zou er niet echt inzitten.
Savador had amper doorgehad dat Laurens voor vertrek zijn aandacht even af had laten dwalen van het nerveuze slachtoffer van vliegangst naast hem, had zijn blik afwezig door het raampje naar buiten op het platform gericht terwijl Elwin in zijn schoot brabbelende woordjes in zijn eigen peutertaaltje sprak. Zachtjes streek zijn bleke hand door het warrige ravenzwarte haar van zijn zoontje, bracht zonder zijn blik van buiten af te wenden zijn smalle lippen richting Elwins kruin om er een zachte kus op te drukken. Het jongetje was nu ruim een jaar en een paar maanden, maar had nog steeds geen eerste woordje laten horen. Een late spreker, net als Savador zelf vroeger was geweest. In tegenstelling tot haar broertje was Asema rustig en stil, veel meer van het zwijgen en staren. Dat laatste leek ze sterk van haar vader te hebben, haar identieke slangachtige ogen versterkten dat beeld alleen maar. Nu ook zoals ze doodstil terug naar Laurens staarde, Ephony die haar vasthad negerend toen ze een paar haarlokken uit haar kleine fijne gezichtje streek.
'Appartement,' verbeterde Savador zijn pleegdochter. Met een kleine glimlach draaide hij zijn bleke gezicht naar haar toe. 'Het enige huis waar ik ooit in heb gewoond was mijn ouderlijk huis op Shadra. Mijn appartement is één etage, alle kamers zijn van elkaar met deuren gescheiden.' Zijn brede schouders zakten wat in bij de zachte zucht die hij daarna slaakte bij Ephony's voorstel. Direct de stad of een willekeurig parkje in na aankomst was niet wat hij in gedachten had, eerst op de bank in het woonkamergedeelte van zijn appartement met een glas wijn uitrusten was eigenlijk wat hij zich eerder zou hebben voorgenomen. Voor een man in de vijftig met ernstige gewrichtsklachten was dat niet meer dan normaal. 'Zwemkleren?!' gleed er al uit voor hij het zelf besefte. In een ruk had hij zijn hoofd richting Ephony gedraaid, zijn goudkleurige ogen staarden haar wat verwilderd aan. Zwemkleding voor de tweeling; waar zát ze met haar hoofd? Dacht ze werkelijk dat hij het zou toelaten dat Elwin en Asema ook maar één enkele spat water over zich heenkregen? Zijn eigen diepgewortelde waterfobie zorgde al voor genoeg nerveusiteiten, of zijn kinderen er ook een angst voor zouden ontwikkelen wist hij niet. Savador krabde zich even op zijn hoofd met een scheve grimas op zijn gelaat bij Ephony's tweede voorstel over een bezoek aan het strand. Moest dat nu echt? Er was daar zoveel water, het hete zand nestelde zich op de meest vervelende plaatsen, de scherpe duinholmen en de schelpen aan de kust haalden je voeten open, je liep er gevaar voor eigen leven onder het risico van neerstortende vliegers. Bovendien bestonden de meeste Raziaanse stranden uit naaktstranden, en had hij niet echt zin om daar openbaar in zijn blote lut rond te lopen. Toch zette Savador zijn warmste glimlach voor zijn pleegdochter op, al kostte het hem enige moeite. 'Voor jou altijd. Alles wat je wilt, prinses,' sprak hij haar liefdevol toe, waarna hij met direct verslappende mondhoeken zijn hoofd weer gauw van Ephony wegdraaide - het strand, gedverdemme. Hij had niet eens een eigen zwembroek, en er eentje uitgebreid uit gaan zoeken terwijl hij zogenaamd voor zwemkleertjes voor Elwin en Asema aan het kijken was ging hij echt niet doen.
Gelukkig duurde het daarna niet lang of de shuttle kwam in beweging. Het opstijgen verliep soepel, was van korte duur naar zijn gevoel. Ze zweefden al rustig door de ruimte voor hij er erg in had. Zijn handen gleden naar beneden, klikten de bekrompen kindergordel van Elwin en de zijne los. Hij negeerde het feit dat de steward kwam, een gebruikelijk zegje deed en een vrouwelijke steward ook even met een trollywagentje vol lekkers ergerlijk een paar keer op en neer liep. Voor hem hoefde dat allemaal niet. Hijzelf bestelde niets, blikte fronsend naar buiten toen Myst een espresso bestelde. Over een aantal stoelen staarden Savadors slangachtige ogen recht in die van haar bij haar plotselinge vraag - zoals gewoonlijk hadden ze een norse uitstraling. 'Het is niet lang meer en ik beschik over een appartement waar je niet over zou moeten klagen,' luidde zijn ongeamuseerde antwoord voor hij zich weer richtte op de ruimtelijke omgeving buiten. De overige helft van de reis had hij zich vooral op Ephony gericht - die hem of corrigeerde door zijn houding te verbeteren of hem aan het lachen kon krijgen met haar zoveelste nutteloze verhaaltje - op zijn wat actievere kinderen en het negeren van Laurens en Mystralic, die besloten hadden een potje te gaan kaarten. De huid tussen zijn wenkbrauwen viel in een diepe fronsende plooi bij het oppikken van Laurens geklaag. 'Niet zeuren!' snauwde hij de jongen geïrriteerd toe; daar had hij nu zo'n hekel aan. Zijn gezaag was ook nergens voor nodig geweest, want kort erna landden ze op een nogal wilde en schudderige wijze op Razen. Voorzichtig had Savador zich uit zijn stoel omhoog gewerkt, pakte zijn bagage uit de rekken en klapte de kinderwagen weer open om Asema en Elwin er zorgvuldig in te zetten. Met een paar korte nukkige woordjes had hij de piloot bedankt en was met opnieuw veel moeite met de kinderwagen even blijven steken op het uitgeklapte trappetje tijdens de korte afdaling. Het was wel te merken dat er een flink temperatuurverschil tussen Razen en de andere planeten was; de warme lucht sloeg meteen in zijn gezicht, eenmaal op het lanceringsplatform die bedekt leek te zijn met een dun laagje zand. Tevens leek de hele Raziaanse bodem uit zanderige grond te bestaan, met overal ook veel meer tropische begroeiing, waaronder vooral veel palmbomen - genoeg om het ware vakantiegevoel te geven. Via het huurbare vervoer dat Savador geregeld had, werden ze pal voor zijn plaats van woning afgezet, na eerst een kwartier kwijt te zijn met het inladen van de bagage. Een grote luxe-ogende brede flat in een lange oneindiglijkende laan met een ijswinkeltje ergens op de hoek. De straat zelf was op dit tijdstip verlaten en rustig, 's middags liep het hier storm van vakantiegangers met zomerhoeden en in korte broeken die richting het strand of het winkelcentrum gingen. De flat was eerder met haar flinke twaalf verdiepingen een wolkenkrabber te noemen, in een wat bredere variant. Iedere verdieping had haar eigen ruime uitkijkbalkonnetje, met hier en daar een hangbak met kleurige bloemen of een opengeklapte parasol voor de hete zon. Savadors appartement, helemaal rechts bovenaan, oogde in tegenstelling tot de anderen grauw en levenloos. Niets bevond zich op het balkon behalve leegte, de zware zwarte gordijnen achter de glazen schuifdeuren waren potdicht geschoven - typisch Shadraans. Zwijgend duwde Savador de kinderwagen met de talloze tassen en rugzakken aan de handvaten vooruit en stak de straat over. Voor de grote glazen ingangsdeur van de flat bleef hij stilstaan, zocht even in de binnenzakken van zijn overjas om er een klein zilveren object uit te halen, in het Raziaanse symbool; het merkwaardige ding had nog het meeste weg van een kurkentrekker. In een snelle beweging haalde hij het zilveren Raziaanse symbool met de smaller uitlopende punt verticaal door een kleine gleuf in de muur, waarna de deuren voor hen openzwaaiden. 'Voor we ons wild en vrolijk op alle leuke dingen gaan storten moeten jullie wel eerst iets weten. In dit deel op Razen is het de gewoonte elkaar met de middelnaam aan te spreken in plaats van de voornaam. En jullie kunnen je er maar beter aan houden voor we er problemen mee krijgen!' legde hij uit terwijl hij naar binnen liep, de laatste zin snauwend over zijn schouder sissend. De immens grote lobby rekte zich als bijna een zaal ver uit, het plafond reikte metershoog met mooie Raziaanse schilderingen die in een cirkel naar elkaar toeliepen. In het midden van het plafond hing een grote zwarte lamp in de vorm van borstbeelden van waterspuwers, die in hun gespierde armen de witte bollen die de lampen zelf waren vasthielden. In de hoeken waren kleine rustplaatsen gemaakt, met zachte rode sofa's en een glimmend zwarte tafel met kleine versnaperingen in kommetjes. En natuurlijk konden de palmbomen in joekels van potten ook niet ontbreken. Nors liep Savador richting de balie, negeerde al de luxe; ondanks dat hij er al lang niet meer was geweest was hij het gewend. De blonde vrouw met een hoge paardenstaart verwelkomde hen in het Raziaans en sprak vervolgens in haar thuistaal verder om iets te vragen. Savador sprak in redelijk vloeiend Raziaans terug en kreeg daarna de sleutel van zijn appartementkamer in handen geduwd. Hij draaide de kinderwagen om en slofte richting één van de uiterlijke hoeken van de lobby, waar de lift zich bevond. Gelukkig een luxe, en niet een lift die nog met oude zichtbare katrollen en andere lelijke mechanismen werd opgehesen. 'Kom,' spoorde hij de rest aan toen de liftdeuren openschoven. In de lift was het stil, op een ergerlijk liftmuziekje na waardoor zijn humeur nog verslechterd werd dan het al gewoonlijk was. Aan de achterkant was er geen wand, enkel het binnenraam van de flat zelf waardoor je een groot en hoog uitzicht geschonken kreeg over de hele Raziaanse wijde omtrek. De grote goudgelakte wijzer gleed langzaam langs de etagenummers en bleef uiteindelijk met een luide ping op de twaalf staan. Hij hees één van de tassen hoger op zijn schouder en verliet de lift zodra de deuren weer opengingen. Aan de eind van een lange gang met rood tapijtkleed en Raziaanse schilderijen aan de muur sloeg hij rechtsaf. 'We gaan niet springen op bedden, niet ongevraagd eten uit de koelkast pakken nadat we boodschappen hebben gedaan, niet met het televisietoestel spelen, niet schreeuwen, niet koprollen, niet huilen, niet geeuwen, niet handenklappen - níets,' legde Savador zijn lijst met regeltjes voor terwijl hij zijn sleutel tevoorschijn haalde en die bij kamer 1212 in het slot stak om er even mee te frummelen. Op de eikenhouten deur was een kaartje achter plastic glas bevestigd, met de naam Jaellvías erop. 'Zo,' klonk er een oude brommerige stem vlak naast hen. Een oud mollig vrouwtje met een gezicht dat nog het meeste weghad van een bulldog en haar grijzige haar in een knot bijeen gebonden had, kwam met behulp van een wandelstok naar hen toegesloft. 'Ik zie dat je weer terug bent, Jaellvías.' Savador liet de sleutel in het slot chagerijnig voor wat het was. Hij vermoedde al dat dit zou gebeuren. 'Jetta,' zei hij zacht, maar het klonk te bot om als begroeting te dienen. 'Eindelijk besloten dat faillietgaande schooltje van je te verlaten en hier de boel weer op stelten te komen zetten?' Met een vreugdeloze uitdrukking op zijn bleke gelaat draaide Savador de sleutel nu met zachte klikkende geluidjes de andere kant op en probeerde de oude dame zoveel mogelijk te negeren. 'Scheer je toch weg, vrouw,' siste hij zacht.
'Dat hóórde ik!' Met de staf van haar wandelstok gaf oude Jetta voor een vrouw van haar leeftijd een fikse klap tegen Savadors schenen, die stokstijf bleef staan en enkel zijn spieren even aanspanden. Hij had echter zijn tanden stevig op elkaar geklemd om in stilte de pijn over zich heen te laten komen, van de achterkant was dat niet zichtbaar. 'Oooh wat hebben we hier?' Alsof ze nooit een slag met haar wandelstok had uitgedeeld kwam Jetta nu met de uitstraling van een lief klein omaatje op Ephony, Mystralic en Laurens afgetrippeld. 'Kleine meisjes meenemen, dat is nu zo typisch jou, Jaellvías,' bromde ze over haar schouder. Glimlachend richtte ze zich tot Ephony. 'Hef je kin eens wat hoger op, liefje, dan komt je mooie zwanenhals beter uit,' keurend keek ze nu naar Mystralic. 'Je haar in een staart staat veel vrouwelijker, gegarandeerd dat je dan meer mannen naar je lokt.' Jetta's knokige hand pakte die van Laurens beet om als een heks van Hans en Grietje zijn vinger af te tasten. 'Jij kunt veel meer bereiken als je niet zo'n hopeloze dwaas was geweest, m'n jongen. Denk meer na voor je iets zegt!' Bijna onmogelijk soepel draaide Jetta zich om. 'Ga je nu weg?' snauwde Savador ongeduldig, die haar over zijn schouder een onhartelijke blik toewierp. 'O, wat een poepies!' Zodra ze de kinderwagen in het oog kreeg stoof ze er direct op af. De oude vrouw boog zich ver over de slapende Elwin en Asema heen om ze onnodig dichtbij eens goed te bekijken. Met haar kleine hakjes wiebelend op de spijlen lag ze zelf bijna tussen de kinderen in. 'De ogen zo zuiver en de harten zo jong. Ik zie een grote toekomst in ze, jepjep!'
'Ga van ze uit de buurt!' Savador had zich nu wel omgedraaid en trok woedend aan de lelijke oude omajurk die bezaaid was met bloemetjes. 'Vertel me nu toch niet dat zulke engeltjes uit een lugubere sluwe vent als jij zijn ontstaan, Jaellvías!' krijste Jetta terwijl ze lachend uit amusatie met haar spillebeen achteruit trapte in de hoop haar hakje in Savadors oog te kunnen planten. Het was Savador uiteindelijk met veel moeite gelukt de oude vrouw los van de kinderwagen te trekken en haar op de grond neer te kwakken. 'WEGwezen!' maakte hij nog eens duidelijk met een dreigende stamp op de vloer. Jetta negeerde het, tastte nog zacht nalachend de grond af naar haar wandelstok om haast in een sprongetje overeind te komen en met snelle pasjes weg te schrijden. 'Dag kinders!' riep ze nog met een wiebelend handje gedag voor ze in de kamer verdween naast die van Savador. De deur ging echter niet helemaal dicht, maar bleef nog op een kiertje openstaan waar één van Jetta's kraaloogjes loerend te zien was en nog zacht geproest was te horen bij het zien van de hopeloze pogingen die Savador maakte om de deur van zijn appartementkamer open te krijgen. Savador sloot ergerlijk zijn ogen en telde in gedachten zwaar hijgend tot tien om zijn energie te besparen, want Jetta's hoorbare aanwezigheid kon hij nog opmerken zonder vanuit zijn ooghoeken te blikken. Uiteindelijk ging de stroeve deur eindelijk van zijn slot af; de kamer was natuurlijk voor een al te lange tijd niet meer bezocht, behalve door de schoonmaaksters.

[Alright Guys, hier mijn ver****te post. Sorry ten eerste dat het zo lang duurde, en ten tweede dat het een post is om te huilen.]

Myst trok grote onschuldige ogen toen Laurens haar beschuldigde dat het zo niet leuk was. ‘En ik doe niet eens mijn best.’ Dat was natuurlijk helemaal niet waar, zelf was ze ook geen ster in spelletjes, maar ze deed het nou ook weer niet echt om te winnen. Hij was gewoon zo slecht dat je eigenlijk wel moest winnen. [Sorry lieve Lisanne <’3] Zodra ze landing inzette verstijfde ze weer geheel, zodat ze lekker meeschudde en wiebelde met de blijkbaar oude spaceshuttle, de nieuwere modellen hadden dit probleem nooit. Myst streste absoluut niet toen ze weer terug naar de shuttle moesten, het enige wat ze deed was Laurens uitlachen. Het gevoel van vakantie bekroop haar door de warmte en de nieuwe uitstraling van Razen, terwijl haar ogen non-stop de omgeving scanden. Alles was natuurlijk nieuw voor haar, ze was nog nooit op Razen geweest. Tijdens de reis naar zijn appartement was ze heel afwezig, haar ogen alleen maar naar buiten gericht. Het was vrij veel… rood. En rood deed haar bijna de hele tijd aan Sam denken. En dat was nou juist waar ze niet aan gehoopt had te denken, want automatisch gleed er een lichte blos over haar wangen en werd ze nog meer afwezig. Zich afvragend wat hij aan het doen was, wat hij zou denken, met wie hij zou praten… Keep yourself together. Ze schudde met haar hoofd en concentreerde zich weer op Laurens en Eph, deed een zwakke poging een gesprek aan te knopen. Met grote ogen staarde ze naar zijn flat zodra ze ervoor stonden. Het viel haar gelijk op welke flat bij Savador paste, hoe kon het ook anders. Ze rolde glimlachend met haar ogen, haar humeur uitstekend. Heel droogjes draaide Myst zich naar Savador, een brede glimlach op haar gezicht. Ze kneep even haar ogen samen, liet haar blik naar Ephony en Laurens schieten. ‘Volgens mij hebben Eph, Lau en ik allemaal geen middelnaam, maar de mensen hier kennen ons toch niet. U heet… Gael… Hael…’ Ze keek even moeilijk, voor ze vragend naar Eph keek en zachtjes op haar lip beet, hopend hem niet te beledigen dat ze zijn tweede naam niet meer wist. Ze liep achter Savador aan de hal van het appartementencomplex in, bekeek de Raziaanse schilderingen aan de muren, was blij dat er geen Shadraanse hingen. Dan had ze vast niet kunnen slapen. Myst keek in de lift haar ogen uit, ze had het gevoel dat ze bijna heel Razen kon bekijken. Ze maakte flauw een ‘blablabla’-beweging met haar hand naar Laurens terwijl ze Savador’s regels aanhoorde. Toen ze plots een onbekende stem hoorde draaide ze haar hoofd met een ruk om, bekeek het vreemde mollige oude vrouwtje. Het klonk een beetje vreemd om haar tegen Savador zijn middelnaam te horen spreken, maar ze probeerde het zichzelf in te prenten ook te gaan doen, hoewel dat geheid nog een aantal keer fout zou gaan. Ze keek met grote ogen heen en weer tussen Savador en Jetta terwijl ze het gesprek voerde. Met een scherpe ademteug maakte ze een piepgeluidje toen Jetta de man sloeg, waarna haar ogen van de geraakte plaats gelijk naar zijn gezicht schoten, dat gewoon stond zoals altijd; kapot chagrijnig. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar Jetta, hoe ze eerst naar Eph toe ging. Damn. Voor de rest waren haar gedachten leeg. Toen de vrouw op haar af kwam keek ze haar met grote ogen aan, trok haar hoofd iets achteruit terwijl haar ademhaling versnelde. Ze vroeg zich, stom genoeg, af of de vrouw gelijk zou hebben met haar opmerkingen. Maar hoe zag ze er zelf nou uit? Ook niet bepaald een engeltje. Ze giechelde zenuwachtig om haar opmerking tegen Laurens, hoewel ze weer met grote ogen naar Savador keek toen hij begon te snauwen. Myst trok een verafschuwde blik terwijl de vrouw naar de kinderen toeliep alsof het puppies waren. Vreemde mensen heb je toch op deze wereld. Myst haar ogen bleven op de kinderen hangen, want Savadors reactie had ze wel verwacht. Nadat hij de vrouw –met moeite- weg had gewerkt draaide ze zich om naar de deur. Verdomme ding, ga open, ik ben moe. Normaal had ze dit soort dingen wel hardop gezegd, maar het leek haar nu niet het beste moment om te gaan zeuren, met de bui die Savador op het moment had. Ze liep achter hem aan naar binnen, plofte als eerst haar koffer neer en ging er toen op zitten, keek afwachtend naar de rest in de hoop dat haar verteld zou worden waar ze zou slapen.

Met een ruk was zijn hoofd omgedraaid en had zijn ogen kort en angstig gericht op Savador die hem een zoveelste snauw verkocht. Het maakte niet uit wát hij deed, alles was gewoon fout in die man zijn ogen. Ondanks dat probeerde hij het nog steeds gewoon goed te doen, ook al kon dat klaarblijkelijk niet. Maar misschien voorkwam hij zo nog grootsere fouten waarmee hij helemaal Savadors woede op de hals zou halen. Schichtig was hij weer terug geschoten, had zich maar op het kaartspel geconcentreerd en vroeg geen één keer meer hoelang het duurde. Zodra ze geland waren was hij zo vlug mogelijk overeind gesprongen, had het kaartsetje in zijn zak geschoven en zijn rugzakje gepakt die ergens boven zijn hoofd hing in één van de bagagerekken. Hij moest bij Eph blijven, moest bij Myst blijven, kon ze niet alleen laten bij Savador. Alert als hij was had hij zich zo snel door de mensen massa heen gewurmd, die allemaal naar buiten toe moesten, zodat hij vlak achter Ephony stond. Vluchtig keek hij over zijn schouder. Zijn blik schoot omhoog toen hij naar een in mantel gehulde borstkas keek. Maar zodra zijn blik zich vestigde op Savadors gezicht keek hij ook gelijk weer weg. Helaas moest Ephony zich herinneren dat hij zijn jas vergeten was. Een korte tweestrijd, waarna hij zich toch weer helemaal terug wurmde. Hij zou alleen maar argwaan wekken bij Savador als deze eenmaal door had waar hij allemaal niet in staat toe was. Hij moest Ephony beschermen zonder dat Savador het doorhad dat hij haar beschermde, want anders zou hij, als hij doorhad dat ze een beschermer [:')] had, nog eerder toeslaan. Waar zijn theorie vandaan kwam wist hij niet, maar hij klonk wel logisch. Al snel sloot hij zich weer aan bij de groep en begaven ze zich naar de auto. Zijn rugzakje hield hij bij zich en in stilte keek hij toe hoe de bagage werd ingeladen, het kwam niet bij hem op om te gaan helpen. In de auto schoof hij gelijk naast Ephony en greep haar hand vast. Hij had ook de neiging om dit bij Myst te doen, maar deze leek al uit zichzelf meer bij hun te blijven. Krampachtig bleef hij Ephony's hand vasthouden toen ze weer de auto uitstapte, liet zijn blik omhoog schieten naar het appartement. Naar zijn idee zag het er helemaal niet luxe of mooi uit. Alleen maar te hoog, vééls te hoog. Iets waardoor vallende beelden in zijn hoofd rondspookte, het zetje gekregen door Savador. Hij onderdrukte een rilling en volgde de rest weer, hield Ephony gedwongen bij zich door haar hand vast te houden. Ondertussen probeerde hij zich in te denken hoe Savador zijn appartementen eruit zou zien. Donker waren zijn fantasieën, overwelmd met schedels en enkele schaarse kaarsen. Spinnenwebben die je lieten niezen, stof dat je ogen deed jeuken. Een stilte die op je oren drukte, onderbroken door getrippel van rattenpoten. Silhouetten die in het donker opdoemde, deuren die uit zichzelf dichtvielen. Hij onderdrukte een rilling en probeerde zichzelf af te leiden met het eentonige, saaie deuntje wat afgespeeld werd in de ligt. Hij begon uiteindelijk zachtjes mee te neuriën, iets waaraan je gelijk kon zien da thij dood nerveus was. Diep ademde hij in toen de deuren op een onheilspellende manier weer open schoven. Bliksem, flitsen, gedonder. Niks van zijn verwachtingen kwam uit, een normale saaie gang werd zichtbaar. Braafjes liep hij weer mee, luisterde ondertussen naar Savadors preek. Zijn ogen knepen zich lichtjes dicht, zijn mond ging langzaam open en hij haalde een hand omhoog. Hij verstijfde en liet met een ruk zijn gezicht wegdraaien om gedwongen de geeuw tegen te houden. Niet geeuwen! Savador zijn regel kwam net op tijd. Poeh. Ondertussen waren zijn hersens aan het werk met Savador zijn woorden. Maar als ze niets mochten doen, hoe konden ze daar dan überhaupt zijn? Zichzelf afleidend bleef hij even doorgaan op deze ingewikkelde theorie. Uit het niets maakte hij een klein spastisch sprongetje en keek vervolgens om naar het krakerige geluid waar hij zo geschrokken van was. Een oud dik vrouwtje stond daar, leunend op haar stok. Zodra hij het vrouwtje zag kon hij het niet helpen dat het liedje tante betty in zijn hoofd schoot. Zijn ogen werden groot, zijn wenkbrauwen trokken zich op. Hij had het gesprek nauwelijks gevolgd maar mocht de vrouw nu al. Een lichte kets was er hoorbaar geweest toen de stok de scharmiele schenen van Savador had geraakt, in stilte juichte hij haar toe het nog eens te doen. Zodra hij vrouwtje zich tot hun wende groeide langzaam een glimlach op zijn gezicht. Hij mocht de vrouw, ze was aardig. Hoopvol keek hij toe toen de vrouw naar hem toe kwam, hopend op ook een complimentje. Maar toen hij haar woorden hoorde verslapte zijn glimlach, keek eerst verward en vervolgens teleurgesteld. Hij keek om naar Ephony, hopend bij haar troostende woorden te horen. Zodra een hoop gerommel weer zijn aandacht trok keek hij naar het debiele gevecht tussen de vrouw en de man. Stilletjes keek hij toe, zonder enig emotie op zijn gezicht. ‘Doeeg,’ Zei hij alleen maar toen de vrouw hun gedag zegde. Pas toen de klik van de deur zijn hoofd deed omdraaien keek hij weg van de vrouw en haar dikke achterste om vervolgens Savador & Myst naar binnen toe te volgen. Met grote ogen onder zijn donkere pony keek hij rond, alles tégen zijn verwachtingen in. Het was schoon. Zonder twijfel liep hij door, trok een deur open en bekeek te kamer. Liep vervolgens door na de deur te hebben gesloten en trok een andere kamer deur open. ‘Mag ik hier slapen?’ Kon Eph er ook gelijk bij, bedacht hij zich terwijl zijn blik gericht was op het aardig luxe tweepersoonsbed.

Waarschijnlijk was zij de enige die er vrolijk bij liep met de eeuwige levendige glimlach op haar lippen en haar ogen die vrolijk rond keken terwijl ze dichter bij de deur van het appartement kwamen. De panische gedachtegangen van Laurens had ze amper door, was met haar hoofd alleen maar bezig met hoe het appartement eruit zou zien. 'Middelnaam?' klonk het wat onhandig vanaf haar kant, liet haar blik naar Myst schieten om op haar woorden te knikken. 'Moeten we het dan met de voornamen maar doen?' vroeg ze voorzichtig. Haar gedachtes gleden alweer door naar de praktische dingen, of er al boodschappen waren gedaan en hoeveel ze nodig hadden mochten ze in de verdere dagen eten willen halen. Hopelijk had Savador iets van schoonmaak geregeld, aangezien ze wist dat hij amper van SSA af kwam. Geheel in zichzelf gekeerd stond ze in de lift, haar wenkbrauwen al even afwezig wat naar elkaar toe getrokken terwijl ze nadacht. De kinderen hadden waarschijnlijk hun eigen kamer, maar waar zij met z'n alle zouden slapen wist ze niet. Al gauw gleden de deuren voor haar neus open, schoot ze spontaan uit haar gedachtewereld om de gang door te kijken. Haar ogen gleden over de muren, bewonderde alles misschien iets te opvallend, had in de lobby ook al zo ongemerkt met open mond om haar heen staan staren. 'Rustig Safke, we zijn op vakantie,' beantwoorde ze zijn strenge woorden met een lievelijke glimlach. 'Mogen we nog ademen?' lievelijk klopte haar hand even op zijn schouders, had haar humeur in het afgelopen half uurtje zo omhoog gekrikt door het vakantie gevoel dat zelfs Savadors norse houding en strenge woorden deze niet naar beneden kregen. Ook haar hoofd draaide om bij het horen van een vreemde stem, waarbij haar ogen naar beneden schoten naar de oude, mollige vrouw. Zo'n typisch vrouwtje wat je als jonge mensen niet als buurvrouw wilde hebben. Jetta, als ze Savadors onhartelijke begroeting mocht aanhoren. Bij de vrouw haar woorden zakte de glimlach ietjes van haar gelaat om de vrouw alleen maar aan te staren. 'Hee!' klonk het geschrokken bij de pets die de vrouw met haar stok tegen Savadors schenen aan sloeg. Bezorgt had ze met haar hand op haar koffer een stap naar voren gezet, checkte in de tussentijd bezorgt Savadors gezicht. Haar aandacht werd teruggetrokken naar de vrouw toen deze haar, Laurens en Myst in het oog kreeg. Onthutst enkel door de woorden van de vrouw kon ze er niet tegen automatisch te doen wat haar opgedragen werd, tilde haar kin wat op zoals de vrouw had gezegd. Zwanenhals, zo misvormt zag haar hals er toch niet uit. Ongemakkelijk gleed haar hand naar haar nek, volgde de vrouw vanuit haar ooghoeken toen ze doorging naar Myst. Pas bij de woorden voor Laurens zakte haar mond open. 'Zég,' klonk haar zachtte stem beledigt, alsof ze het pas erg vond toen Laurens bekritiseerd werd. Haar hand greep naar Laurens om wat dichter naar hem toe te komen. 'Je bent perfect zoals je bent. Ik hou niets voor niets van dit exemplaar,' sprak ze misschien iets harder dan nodig was geweest met haar blik strak in de ogen van Laurens gericht. Vervolgens verzachtte deze wat, krulde haar mondhoeken lievelijk om om met haar duim over zijn hand te strelen. Pas bij de hardere stem van Savador schoot haar blik weer naard e volwassenen. Op de een of andere manier voelde ze haar maag samenkruipen bij het zien van de vrouw bij de kinderwagen. Haast alsof het haar eigen kinderen waren wilde ze de kinderwagen daar weg trekken. Onthutst zonder enige kans om in beweging te komen staarde ze naar het tafreel. Nog verward keek ze de vrouw na die weg liep, hoorde amper het haast vriendelijk afscheid van Laurens kant. Als laatste liep ze naar binnen om de deur achter zich te sluiten. Haar ogen gleden door de kamer terwijl ze haar koffer verder in het vertrek neerzette. 'Eerst eventjes wat licht maken,' glimlachte ze hardop, liep door naar de woonkamer die ze bij geluk in één keer vond om daar de gordijnen open te trekken. Met haar handen in haar zij en een tevreden glimlach op haar lippen staarde ze door het brede raam naar het uitzicht. Ze had Laurens' vraag over de slaapkamer niet gehoort, liet haar aandacht nu door de woonkamer glijden om tot de conclusie te komen dat het hier wel schoon gehouden was. 'Saf?! Moeten we vandaag nog boodschappen doen voor vanavond? Misschien kunnen we dat gelijk doen als we strakjes naar het park en de winkeltjes gaan. Als dat bij elkaar ligt in ieder geval,' al pratend en om zich heen kijken liep ze terug naar het groepje mensen om Savador vragend aan te kijken tussen de blonde lokken van haar pony.