Buiten les

Elatha lag op zijn gemak in de jonge, groene sprieten gras. Het was nog niet zo heel lang lente maar het weer was mooi genoeg om naar buiten te gaan. Hij was van plan om vandaag met een nieuw project te gaan beginnen voor zijn klassen. En waar konden ze beter inspiratie krijgen dan buiten. Maar ja, dat was de mening van Elatha. Zijn beste ideeën kreeg hij in de gezonde buitenlucht. Hoewel Elatha van Shadra kwam, en de zon niet zijn beste vriend was, hield hij er toch van om buiten te zijn. Al ging zijn voorkeur uit naar 's nachts. De volle maan en een hemel bezaaid met sterren die fonkelden als diamanten, dat was nog steeds zijn ideale omgeving. Als hij daaraan dacht voelde hij een pijnlijke steek in zijn hart. De pijnsteek van heimwee. Heimwee naar de stormen en wervelwinden als je hoog in de lucht voer. De knetterende bliksem en bulderende donder tezamen met de ferme wind die in je gezicht sloeg en met alle macht de haren uit je hoofd probeerde te trekken. Het gevoel van vrijheid wat je dan onderging, dat was met geen mogelijkheid te omschrijven. En Elatha miste het. Het bliksemjagen.
Hij kwam wat overeind en plukte een paar kleine grassprieten uit zijn haren. Vervolgens wierp hij een korte blik op zijn horloge. De les zou zo dadelijk beginnen. Hij had op zijn deur een briefje geplakt met de mededeling dat ze vandaag buiten les zouden hebben dus hij verwachtte nu dat ieder moment er een leerling of twee aan zou komen lopen.
Overal om Elatha heen stonden schildersezels. Hij had een, naar zijn smaak, leuke opdracht uitgekozen. Of de leerlingen het wat vonden daar durfde hij niet over te oordelen. Elatha’s groene en blauwe oog flitsen opzij toen hij het geluid van voetstappen hoorde die gras aan het plattrappen waren.

Myst had vandaag een rustige dag, ze had in principe alleen kunst, hoewel het zou kunnen dat ze ook nog even bij watermagie langs ging om het cijfer van haar laatste proefwerk nog eens na te vragen. Het rook buiten naar lente, het rook écht naar lente. Het was eerder al een paar dagen warm geweest, maar dan vertelde de geur in de wind je dat het er nog niet echt aan zat te komen. Maar vandaag was het duidelijk; de vrolijke narcissen die overal tussen het gras door sprongen en felgeel blonken in de zon kondigden de lente aan, die nu echt begonnen was. Ze liep rustig naar het lokaal toe, hoewel ze de neiging had om te gaan huppelen. Lentekriebels. Ze wilde zich bijna aan zichzelf gaan ergeren, maar ze nam er de moeite niet voor. Ze was té vrolijk om haar humeur te laten verpesten door de kinderlijke lentekriebels die zich in haar buik bevonden. Ze was vrij vroeg, ze had hiervoor toch geen les gehad. Ze remde iets af toen ze de gesloten deur van het lokaal aan het eind van de gang zag. Toen ze naderde ontdekte ze het briefje dat er hing. Buiten les? Een glimlach vormde zich automatisch op haar gezicht terwijl ze de eerste uitgang nam, ze liep wel een stukje om, ze was toch vroeg. Ze sloot haar ogen in de zon terwijl ze het bekende paadje af liep, genoot van de prikkelende zon op haar gezicht. Terwijl ze steeds dichter bij het grasveld kwam, werd de natuur steeds mooier, steeds vrijer. Als ze vandaag echt praktijk gingen doen, was de omgeving in ieder geval inspirerend genoeg. Toen ze eenmaal langs het grasveld was gelopen kwam ze bij het meer, waar ze gelijk zag waar ze les zouden hebben. Gaan we schilderen? Haar gedachten waren licht en vrolijk, terwijl ze op de zwartharige man die te midden van alle schildersezels lag af liep. Ze wierp hem een brede glimlach toe en ging toen maar zitten, ze was toch de eerste die er was. ‘Ik neem aan dat u master Elatha bent? Ik ben Mystralic Nuxian. U mag me Myst noemen, als u wilt.’ Haar ogen twinkelden vrolijk en zeer groen in het zonlicht, terwijl ze de man aan keek.

Evenals bij Myst leken de lentekriebels beslag te hebben genomen van Ephony. Haar passen nog net niet huppelend, hoewel de haast onhandig ogende schopjes er aardig in de buurt van kwamen. Zelfs haar goudblonde lokken leken vrolijk te zijn met dit weer en de veranderingen van het seizoen. De zachte dreunen die ritmisch mee gingen op elke pas die zij maakte kwamen alleen niet van haar. Het was wel vaker dat, zodra ze buiten kwam ze werd vergezeld door de blauwe draak. Enés inktblauwe ogen leken al even energiek om zich heen te kijken, haar te lange staart zwiepte vrolijk heen en weer. Soms iets te vrolijk, waardoor het puntje doorschoot en Ephony weer bijna struikelde. 'Ené,' bromde ze nu dan ook weer, keek de draak even vanuit haar ooghoeken aan. Het dier met de afmetingen van een flink paard en de te lange staart en vleugels voor haar lichaam keek vrolijk op haar neer, haar kop opgeheven. Al gauw schoot Ephony weer in de lach, om weer door te lopen. 'MYYYYST,' riep ze toen ze de groene lokken van haar vriendin bij Elatha zag staan. Haar hand kwam al even snel omhoog om uitbundig naar haar te zwaaien. Ené schudde alleen maar even haar kop om de kleine vliegjes weg te jagen, om haar ogen daarna op de leraar te vestigen. 'Ené, je weet dat je niet in de klas mag blijven. Maar ik wil straks niet dat er een suprise aanval op master Elatha wordt gedaan, gewoonweg omdat je je verveeld,' ze had de blik van de draak vanuit haar ooghoeken gezien, keek het dier nu streng aan terwijl ze de laatste honderd meter afliep. Ené snoof alleen lichtjes, draaide haar kop wat af met het idee dat ze de omgeving bekeek. 'Goedenmiddag Master,' glimlachte ze breed naar Elatha, had nu zelfs bij vuurmagie willen zitten; zelfs dan was haar humeur niet zo slecht. 'Ooeeh,' klonk haar vrolijke reactie toen haar ogen op de schildersezels vielen. 'Gaan we echt schilderen?' ze wist nog de dansende vrouw op het plafon in het lokaal, wist dat ze zelf niet zo'n ster was in schilderen. Tekenen kon ze nog net, maar schilderen was een gevaar voor haar eigen en voor andermans leven. Potjes, verf, een kwast. Niet echt veilig in haar handen.

PROFILE MAGICIAN