Waylon had eindelijk alles uit weten te pakken, niet dat het zo moeilijk was, maar hij had behoorlijk wat gestuurd voor hij kwam. En voor hij dat gevonden had.. Nu liep hij richting het kleine keukentje die hij al vroeg had opgemerkt en trok de koelkast open. Daar haalde hij een klein bakje met tomaatjes uit en vervolgens maakte hij een espresso. De sterke koffie liet hij in zijn maag glijden, en het was voor hem het zlefde als voor rokers die hun longen vulde met de nicotine. Met rustige passen stapte hij naar de bank in de woonkamer en plofte er op neer. Zijn benen gooide hij op de bank zelf en met zijn rug ging hij tegen de zijleuning zitten. Zijn warrige haren zaten nu nog meer in de war. En hoewel zijn grijze trainingsbroek, waar hij niet veel in rond liep, gekreukeld was was zijn shirt dat vrijwel niet. Waylon zuchtte eens diep en gooide de laatste restantjes espresso achter zijn strot. Even grinnikte hij toen hij het kopje op de tafel zetten. Zijn benen sloeg hij over elkaar en zijn hoofd legde hij achter in zijn nek. Hij sloot zijn ogen voor een moment. Maar toen hij voetstappen op de vloer hoorden keek hij op. Maar hij zag niemand. Even keek hij naar boven waar de slaap zalen waren, maar ook daar niemand. Waylon was blij dat hij vandaag niet zijn bril op had gedaan. Hij had behoefte aan een frameloos gezicht, of te wel lenzen. Hij gaapte even luis toen hij muziek op zette. De muziek schalde door de kamer heen en Waylons hoofd ging ritmies op en neer. Hierdoor had hij niet in de gaten dat er iemand de kamer in was gekomen.

Wren zuchtte. Ze was nog maar kort op deze etage, al voelde ze zich er best thuis. Het was normaal gezellig, ondanks het feit dat ze niet vaak zomaar gesprekjes aanknoopte. Daar waren anderen hier veel beter in! Toch hield ze wel van praten, zo kwam je nog eens iets te weten. Haar spullen waren nu zo goed als uitgepakt, daar deed ze anders altijd ontzettend lang over. Vooral met wat haar broer Robin nog in haar tas propte, bezorgd dat ze iets zou vergeten. Dat deed Wren nogal snel, zeker omdat ze nooit de inhoud van haar tas checkte. Robin of haar moeder deden dat wel. Haar zus Asira was al net zo, al was ze nu lid van de één of andere Gothic sekte waar Wren niets van moest hebben. Wat kon ze nu gaan doen? Iedereen leek wel les te hebben, of buiten of in de aula. Zij was een beetje te lui en te verveeld om die moeite te doen. Dan maar naar de gemeenschappelijke ruimte van deze etage, misschien was daar iets te doen. Vast nog wel wat koffie, daar had ze echt behoefte aan. Wakker blijven! Ze deed de deur open, realiseerde zich dat ze haar tas nog bij had en keerde meteen om om die weer terug te leggen. Zodra ze er een goed plekje voor gevonden had liep ze weer terug, naar beneden. Daar zat een jongen in de bank, iemand die ze nog niet kende, met warrig groen haar en muziek in. Ze plofte op de bank waar hij ook op zat, trok haar mobieltje uit haar zak en begon te kijken of ze smsjes had. 'Leuke muziek?' vroeg ze, al zou hij haar waarschijnlijk niet horen.

Met de muziek in zijn oren ging zijn hoofd, tenen en handen ritmisch mee op de muziek. Gewoon lekkere muziek waar je lekker los op kon gaan. Nog net op tijd wist hij zijn voeten weg te trekken voor een dame die ging zitten. Hij plantte nu zijn voeten naast haar benen waardoor zijn knieën om hoog kwamen. Voorzichtig haalde hij de oortjes uit zijn oren en keek haar vragend aan. Nu nog meer blij omdat hij die stomme bril niet op had. Hij glimlachtte breed toen ze begon te spreken, leuk stemmetje. "Heerlijke muziek." Zei hij vriendelijk waarna hij lachtte. Nonchalant stak Waylon zijn handen in zijn zakken van zijn trainingsbroek. Op zijn witte shirt stond een grote smily die vrolijk maar behoorlijk epic lachtte. Waylon hield wel van dat soort humor. "En ben jij nog belangrijk geweest?" Hij knikte kort naar haar mobieltje waar ze mee in haar ahnden zat. Hijzelf was niet zo van de mobieltjes en hield dat ding meestal ergens verborgen in een laadje van zijn bureau. En heel af en toe had hij hem mee. Maar meiden waren daar vaak anders in, die hadden hem zelden niet bij zich. Hij glimlachte vriendelijk terwijl hij haar een beetje bekeek.

Wren keek weer op, om eerlijk te zijn had ze niet verwacht antwoord te krijgen. Gelukkig had hij op tijd doorgehad dat hij zijn benen weg moest trekken. Ze lachte even bij zijn antwoord. Lange zeikverhalen over wat voor soort muziek mensen in hadden waren zo irritant! Zijn lach was vriendelijk, net zoals de lach van zijn smiley t-shirt, dat een enorm vrolijke lach had toen ze het nader bestudeerde. De grijze trainingsbroek wekte een nonchalante indruk, net zoals zijn warrige, groene haar. Zijn stem was ontspannen, net zoals hij er nu bij zat. Jammer, ze had geen belangrijke sms gehad. 'Nah.. Alleen van m'n broer, hij vraagt hoe ik het hier vind,' lichtte ze toe. Haar bezorgde broer toch. Ze stopte even met smsen weer naar de jongen te kijken. 'Awesome shirt trouwens. Waar heb je die vandaan?' Ja, dat was echt een meisjesvraag. Meisjes vroegen heel vaak naar het merk of de winkel waarvan een bepaald kledingstuk was. Niet dat ze overwoog deze te kopen, maar goed. 'Kan ik het aanraden aan m'n broer, hij draagt soms nogal on-stylische kleding,' grijnsde Wren. 'O, ik ben Wren, trouwens,' stelde ze zich voor, al had ze vrij weinig zin om haar hand uit te steken. Als hij dat deed kon ze het altijd nog doen.

Hij grinnikte bij haar opmerking. Was hij blij dat hij verder geen bezorgde broers of zussen had, al had hij het niet erg gevonden. Hij had er officieel wel een, alleen zijn zusje was overleden in de buik van zijn moeder. Hij grinnikte bij haar opmerking en de vraag die volgde. Zijn nette rij witte tanden kwamen daarbij bloot te liggen. Heerlijk zulke vragen. "Die heeft mijn moeder gemaakt. Als je wil kan ik er wel een geven voor je broer, heb er genoeg, anders vraag ik het mn moeder wel." Hij knipoogde even. Zolang nog niemand wist dat zijn moeder DE kleding ontwerpster was in Puffoon was hij nog safe. "Ze maakt ze ook voor dames." Hij grinnikte kort. Het meisje stelde zich voor en Waylon glimlachte. Uit gewoonte en beleefdheid stelde hij zich voor. "Waylon Valentino Seb. Maar noem me gerust Waylon." Hoewel hij die naam zo'n beetje haatte was hij blij dat hij niet die van zijn moeder had. Dan werd je vrijwel altijd aangekeken als zoon van. Hij glimlachte. "" Wil je wat drinken?" Vroeg hij terwijl hij opstond en haar even aan keek. Hij had erg veel zin in nog een espresso of iets sterks. Dit kon hij wel gebruiken om wakker te blijven bij dit meisje.

Niet zo'n joch dat ging zeuren om haar vragen, maar er wel om kon lachen. Beter! Wren deed haar haren wat naar achteren en lachte vrolijk naar Waylon, die zichzelf voluit voorstelde. O, haar achternaam. Daar had hij niets aan, toch? 'Wow! Daar zou Robin wel blij mee zijn,' lachte Wren, niet zeker of hij serieus meende dat zijn moeder er één voor haar wilde maken. 'Ze zijn wel epic, maar we willen je moeder niet meer werk bezorgen,' zei ze daarom, een beetje bedenkelijk. Straks liep haar hele familie met zo'n stoer shirt rond.. Nou ja, beter dan die vage shirts die Robin soms droeg. Ze smste snel terug naar haar broer, iets over dat het goed ging en dat ze met een beetje geluk iets epics voor hem kon regelen. Hij zou nu alleen nog maar nieuwsgieriger worden.. 'O, graag! Is er hier goede koffie?' vroeg ze. 'Slecht geslapen vannacht, ik moet straks wel wakker blijven,' grijnsde Wren. Echt, degene die koffie uitgevonden had moest nu stante pede een standbeeld krijgen. Waylon stond op. Hij zag er best goed uit, zeker als je hem vergeleek met sommige, wat gezettere jongens op de etage. Nina zou hem zeker wel zien zitten, om mee te flirten ofzo. Wren was niet zo goed in flirten, ze deed het bijna nooit. Nina zou haar nog een keer helpen, had ze beloofd. Daarom had ze het idee dat dit jaar een ontzettend lollig jaar ging worden. 'Nu wordt Robin echt nieuwsgierig,' grinnikte ze.

Waylon kreeg een nog vrolijkere lach op zijn gezicht bij het zien van de enthousiastme van Wren. Heerlijk zo iemand. Hij grinnikte bij haar opmerking. Ze moest eens weten hoe druk zijn moeder het had, daar was dit niks bij. "Mooi, dan zal ik dat regelen.. Zeg maar wat je voor shirt wil. En mijn moeder vind het niet erg hoor, alleen maar leuk." Verzekerde hij haar. Waylon stond op en knikte. "Wacht maar af. Ik zet de lekkerste." Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen en liep lachend naar het keukentje.. Voor zichzelf maakte hij een cappuchino en voor haar een goede espresso. Met de twee kopjes liep hij terug naar Wren en gaf er een aan haar. "Een espresso voor madame, die heeft het volgens haar hard nodig." Hij glimlachte en ging naast haar zitten. Nam een flinke slok van zijn cappuchino en deed alsof hij zijn tong verbrandde. Hij grijnsde ondeugend naar haar. Haar opmerking deed hem nog meer grijnzen. "Doe dat maar. Kan hij er een beetje tegen? Of dat juist totaal niet?" Hij trok zijn benen op de bank waardoor hij zijn knie stootte tegen die van Wren. "Sorry." Zei hij tegen haar waarna hij nog een slok nam. Vragend keek hij haar aan. Hij was wel benieuwd naar dit meisje. Het was veel en veel beter dan zo'n brugpieper die hij eerder had ontmoet.

Zijn vrolijke lach werkte nogal aanstekelijk, zodat haar lach behouden bleef. Beter, dit was tenminste geen halfdood persoon, iemand die in zijn schoolboeken leefde en weigerde zomaar een nutteloos gesprek te houden. Nee, gelukkig kon je met Waylon - voor zover ze nu wist - wel lekker lachen. 'O, bedankt! Als je je moeder wilt bedanken van ons,' zei ze, dat was wel zo beleefd. 'Zo'n epic smiley zou ik geweldig vinden,' antwoordde ze daarna, met een gebaar naar zijn shirt. Het ding alleen maakte haar al vrolijk. Ze leunde wat meer achterover in de bank en trok haar benen onder haar op terwijl Waylon als een echte gentleman de koffie zette. Al snel kwam hij weer terug, met een goede espresso. 'Dankje,' glimlachte ze, terwijl ze de espresso aanpakte. Het echte spul, daar had ze wat aan. Zo te zien had hij een cappuccino, ook goed om wakker te blijven. Ze blies op de koffie, die volgens haar nog best warm was. 'Hmm, als ik nu niet wakker blijf!' lachte ze vrolijk. Daarna leek Waylon zijn tong te verbranden, of was het maar alsof? In ieder geval, hij leek geen last te hebben van de warmte. Zijn grijns was ontzettend leuk om naar te kijken, zorgde dat zij ook grijnsde. 'Geeft niet. O, hij kan er heel slecht tegen. Morgen heb ik vijf smsjes over wat het is! Maar hij vindt zelf dat hij er goed tegen kan,' lachte ze. Robin wilde echt altijd weten waarover ze geheimzinnig deed en dat maakte het veel grappiger. 'Heb jij ook broers of zussen?' vroeg ze, een slokje nemend van de koffie. Heerlijk, die cafeïne. Ze kon hem nog wel even ondervragen, hij was zeker niet zo saai als sommigen..

Waylon merkte dat hij in een erg relaxedte sfeer was. Misschien kwam het door het shirt, of misschien wel omdat hij nog niks aan aschool had gedaan. Maar in ieder geval voelde hij zich heerlijk. Waylon glimlachtte naar Wren. "Zal ik doen." Hij zal nu wel dat godvergeten ding ergens tussen zijn spullen vandaan moeten gissen om zijn moeder op de hoogte te stellen. Waylon stond nu op om drinken te halen en glimlachte vriendelijk naar Wren bij haar bedankje. "Geen dank. Geniet er maar van." Hij knipoogde nogmaals en ging naast haar zitten. Hij hoorde dat Wren het heerlijk vond. Zelf nipte hij ook nog wat aan zijn cappuccino. Hij stootte perongeluk tegen haar been aan, hoewel het misschien niet helemaal perongeluk ging. Hij lachtte even om haar opmerking over haar broer, Robin. Bij haar vraag keek hij even twijfel achtig. "Ik heb een zusje, maar ook weer niet. Ze is in mijn moeders buik overleden. Dus ik heb haar niet echt gekent ofzo." Hij glimlachte. Ergens vond hij het enorm jammer dat hij Caithlynn nooit had gekent. Hij zou ontzettend veel met haar willen doen. Zijn moeder had ook tijdens die zwangerschap ontzettend veel kleding ontworpen voor zwangere vrouwen, maar sinds het dood geboren kindje is ze er nooit meer aan begonnen. Ze maakte voornamelijk mannen en vrouwen kleding, geen baby kleding, en maar heel af en toe kinder. Waylon bedacht zich even welke shirts er boven in zijn nette kast lagen. "Wacht even. Ik heb denk ik wel een perfect shirt boven liggen voor je broer." Hij grijnsde even breed en sprong toen van zijn plekje op naast Wren. Met grote passen liep hij op zijn sokken de jongenszaal in, gelukkig het gedeelte met alleen maar wat ouderejaars. Hij gooide zijn kast open en zocht enkele tellen. Daarna sprong hij van de trap af met een vaal grijs shirt. Op het shirtje stond net zo'n epic smily, alleen dan met een overdreven nieuwschierige blik. Hij grinnikte even naar Wren toen hij het shirt overhandigde. "Die is hem op lijf geschreven. Ik hoop dat hij hem past." Hij plofte weer naast haar op de bank en bekeek haar eens goed. Ze zag er erg schattig uit met haar zwarte haren. "Maar vertel mij eens. Een lief meisje van Puffoon met zwarte haren. Die zie je bijna nooit." Hij keek haar geïnteresseerd aan. Hij merkte dat hij meer wilde weten van dit meisje.

Een heerlijk ontspannen gevoel, een rustige sfeer hingen in de kamer. Misschien omdat ze geen van beiden gestrest waren of omdat ze geen zin hadden om gestrest te raken. In ieder geval, ze vond het wel goed zo. Zijn knipoog was wel grappig. Wren nam nog een slokje van de espresso, om er lekker lang mee te doen. Teveel cafeïne in een keer was niet goed voor haar, de laatste keer was ze zo hyper geworden dat ze een week geen koffie meer mocht van haar moeder. Hij botste weer tegen haar aan, maar het was niet ontzettend storend. 'O, sorry,' verontschuldigde ze zich, hopelijk deed het hem niet teveel pijn.. Maar waarschijnlijk had Waylon het wel een eind verwerkt. Dat was.. rot, om antwoord te moeten geven op zo'n vraag. Ze nam nog een slok, een grotere nu, toen Waylon in één keer opstond en zei het perfecte shirt te hebben. Wren keek op en knikte, met een lach op haar gezicht. Dit ging Robin zo leuk vinden! Ze pakte haar mobiel en zocht snel Robins nummer op. 'The epic has arrived! Ik stuur het naar je op Xx stond er in het smsje. Nu zou hij echt ieder postpakketje openscheuren, ze wist het zeker! Waylon kwam weer terug, overhandigde haar het shirt. Nieuwsgierig bestudeerde Wren het, om daarna in de lach te schieten. 'Zo matching!' lachte ze. 'Nee, dat gaat hij serieus geweldig vinden!' Waylon plofte weer naast haar op de bank. Wren vouwde het T-shirt netjes op en legde het op de bankleuning. Haar mobieltje ging weer in haar zak; het was onbeleefd om te blijven wachten op een sms en ze kon vast een leuk gesprek met hem beginnen. Met een glimlach keek ze op. 'Nou.. Mijn vader komt van Razen, mijn moeder van Puffoon, dus heb ik voor de helft vuurmagie. Heeft vast iets met mijn uiterlijk te maken. Niet geverfd, trouwens,' grapte ze. 'Mijn zus Asira is lid van de één of andere Gothic sekte, en mijn broer Robin is al afgestudeerd. Uhm.. Wat kan ik vertellen?' bedacht ze zich. Misschien had hij nog een vraag? 'Maar schattige jongens met groen haar van Puffoon zie je ook niet iedere dag,' grijnsde ze, hem een zachte por gevend.

Waylon ging verzitten toen ze begon te praten over haar uiterlijk. Een zus bij een gothic sekte en een broer die afgestudeerd was. Klonk niet verkeer. Ze was blijbaar ook geen "volbloed" Puffoonees. Iets wat hij wel was. Hij glimlachte. Voor hij een antwoord kon geven op haar vraag vroeg zij vrijwel de zelfde vraag aan hem. Hij lachtte even. "Tsja. Dat heb je als je moeder blond haar heeft en je vader blauw, daar komt groen uit." Hij grinnikte. Het was meer een grapje, hoe hij er aan kwam wist hij ook niet. Zijn moeder had asblond haar en zijn vader had een beetje blond,groenig haar. En hij had een volle bos met gewoon groen haar. Hij gaf haar een por terug. "Nee hoor. Mijn moeder heeft asblond haar, een schat van een mens, en mijn vader heeft blond/groen rossig haar. En op de een of andere rare manier heb ik groen geërfd, hoewel mijn zusje bij haar geboorte de zelfde kleur had als mijn moeder. Maar dat zegt ook weer weinig, dat had ik ook, maar ook absoluut niet geverfd. Gelukkig weet mijn moeder altijd de perfecte kleding te maken. Bijna niks staat bij die kleur.." Hij grinnikte bij het denken aan zijn baby foto's. Tot zijn vierde had hij altijd asblond haar gehad en toen begon het groen te worden. Tot de kleur die hij nu had. Hij vond het af en toe vreselijk. Er stonden niet bepaald veel kleuren, ja of het moest gigantisch vloeken met zijn haar. Een paar plukken vielen voor Waylon zijn ogen waar hij vanachter haar bekeek. Hij haalde zijn hand door zijn haren waardoor de plukken weer lekker in de war kwamen te zitten op zijn hoofd. "Maar vertel eens, Waar kom jij vandaan uit Puffoon, anders had ik je toch zeker wel eerder gezien." Hij wiebelde grijnzend met zijn wenkbrauwen op en neer.

Ze lachte even mee over het blauwe haar van zijn vader, wat later niet zo bleek te zijn. Gelukkig maar. Blauw haar was.. op z'n zachtst gezegd opvallend. Ze kreeg een por terug en schoot een beetje in de lach; als iemand in haar zij prikte moest ze altijd lachen, het kietelde. 'Niet doen,' lachte ze. Robin begon haar dan altijd te prikken, tot er een kleine, melige fight ontstond. Ze knikte om aan te geven dat ze luisterde. Moeder had blond haar, vader blondgroen. Ja, dan was het op zich wel begrijpelijk dat hij het overgeërfd had. Zij had die kleur echt van haar vader, haar moeder had ook blond haar. 'Je hebt maar geluk met je moeder,' merkte ze op. 'Gelukkig weet ze zoveel van kleding! Stel je voor dat je als de grootste mode-blunder rondgelopen had..' Dramatisch maakte ze een soort slap handje, om daarna nog een slok koffie te nemen. Hij had echt een chaotisch-nonchalante look met zijn haar, zag er wel grappig uit. Verzorgd maar ook niet overdreven gel. Ze grinnikte even over zijn 'wenkbrauwmove' en dacht toen even na over hun positie op de kaart. 'Ergens wat meer in het zuiden,' vertelde ze. 'Niet echt in een sloppenwijk, hoor,' grapte ze, 'maar ergens bij de tweede belangrijkste stad van Puffoon. Daar kan je heerlijk shoppen, zitten geweldige kledingwinkels! Jij?'

Waylon knikte bij de opmerking van Wren. Zijn moeder wist er veel. En het zou hem niet verbazen als zij ook het een en ander van zijn moeder had. Ze was behoorlijk slim en had verschillende collecties. Voor de minder bedeelde en de rijkere. "Een mode blunder.. Nee dat zou mijn moeder echt voorkomen. Als ze er ook maar aan denkt wordt ze al gek." Hij grinnikte om haar slappe handje die ze maakte. Voor de grap nam hij de laatste slokken van zijn kopje met zijn been over de ander, rechtte rug en een pink omhoog. Als ze alleen al wist dat zijn oma er zo bij had gezeten. Hij lachtte even. Waylon knikte. Zij had blijkbaar een heel ander leven gehad. Haar ouders hadden misschien wel van alles moeten doen om aan geld te komen en om drie(!) kinderen op te voeden, zo zag hij het zuiden altijd. Terwijl hij jaren is opgevoed door een nanny, en zijn ouders vrijwel weinig hoefde te doen, al waren ze 24/7 bezig met van alles en nog wat. Zijn moeder zou bezig zijn met stofjes en modellen en de mode opzich al. En zijn vader hing altijd maar aan de telefoon bellend met zijn klanten. Hoewel ze later toch bleek minder arm te zijn dan hij had gedacht toen ze zei dat ze uit het zuiden kwam. Ergens waar hij nooit kwam. Hoewel hij wel eens in de tweede belangrijkste stad was geweest had hij het niet bepaald top gevonden. Misschien kwam dat omdat hij meer het noorden gewend was. Maar hij was meerdere keren daar geweest voor de opening van zijn moeders winkels. "Ik kom uit het noorden. Maar daar is het ook niet geweldig. Alleen maar kakkers die met hun pinkie omhoog thee drinken." Met nadruk en een ongelovelijke kakkerige stem vertelde hij over het thee drinken. Hij gniffelde even. "En niemand heeft tijd voor elkaar. Iedereen is altijd maar bezig met werken." Hij glimlachtte wat. Trok zijn benen weer op en een kleermakerszit.

Wren verslikte zich bijna in haar koffie toen Waylon een geslaagde imitatie van een kakker deed. Zo te horen kwam hij niet uit een arme familie. Het begin van haar leven had ze op Razen gewoond, alleen toen ze drie was verhuisden ze al naar Puffoon. Ze wist vrijwel niets meer van Razen, Puffoon was bekend terrein. Heel af en toe kwam ze in het noorden, maar haar ouders hadden niet veel geld voor uitjes en dergelijke. Het was dat Robin nu van school af was, maar zij en Asira kostten veel geld vanwege hun studie. Wren zeker, aangezien ze al meerdere keren van school getrapt was. Haar ouders hadden altijd voor hen gezorgd, ze was gewend aan een grote, lawaaierige familie, altijd wat te doen en altijd drukte. Het enige moment dat het stil was, was wanneer iedereen sliep. Haar moeder was secretaresse bij het één of andere bedrijf waar ze niet alles van wist, het had iets te maken met kleding maar het was een nogal onbekend merk. Haar vader gaf les op een basisschool in Puffoon. Niet echt de meest interessante baantjes, maar ze brachten genoeg op voor het hele gezin. Zeker nu Robin werkte. Zoals ze eigenlijk wel verwacht had vertelde Waylon dat hij uit het noorden kwam. Wren gniffelde. 'Nou, ik wil toch nog wel een keer naar het noorden toe hoor! Ik ben daar nog maar één keer geweest. Jammer dat ik jou niet toevallig tegengekomen ben,' lichtte ze toe. Ze ging even wat verzitten door haar benen langs de zijkant van de bank te laten hangen, over elkaar, en tegen de bankleuning te leunen. 'Dat is wel jammer. Bij ons kende iedereen elkaar. Je kon nergens naartoe gaan zonder hoi te zeggen, iedereen wist we je was,' glimlachte ze. 'Zelfs mensen die je zelf niet kende, die kenden je ouders dan. Net zoiets alsof deze hele school je kent, maar jij kent er maar een paar. Heel gezellig,' gniffelde ze. Ze dronk het laatste slokje koffie op toen haar mobieltje afging. Een zachte beltoon klonk. Wacht, wat was dit voor muziek? Nee, had Asira aan haar telefoon geklooid? Snel drukte Wren het Gothic-nummer weg. 'Nooit meer uitlenen aan Asira,' lachte ze. 'Weet jij een leuke beltoon?' vroeg ze, terwijl ze het smsje checkte. Het was van Robin. 'Ik zei het toch! "Mooi dat je het hier leuk vindt. Dat zei ik toch! Hoe is het met Asira, trouwens? Niet vergeten op te sturen, hea?"' las ze voor. 'Hij probeert altijd te doen alsof hij niet nieuwsgierig is,' grinnikte ze.

- 100ste bericht -

-jeeej.. Ik ben vereerd dat het bij mij was ^^ )

Waylon was behoorlijk blij dat hij vandaag een nonchalant dagje had. Meestal als mensen hem ook maar met een boek zagen hadden ze al een label aan hem gehangen, nerd. En nu viel het reuze mee. Gewoon een relaxed gesprek zonder enig gedoe. Heerlijk.. Zoiets had hij al lang niet meer gehad. Altijd maar, net zo als hij zelf, studeren, netjes zijn en gewoon.. braaf. En nu hij hier was, in de andere sferen, was het gewoon heerlijk om het niet te doen. Gewoon lekker lol maken. En dat kwam als Waylon het zo bekeek wel goed, zeer goed. Hij grinnikte zachtjes over haar opmerking. De zelfde alleen dan net wat andersom. Hij zag hoe ze ging verzitten en bekeek haar bewegingen. Hij knikte even naar Wren. "Het lijkt me ook veel leuker als iedereen je kent. Bij ons was het gewoon, je zag elkaar en dat was het. We straken altijd van, Die mensen van dat grotere huis dan dat wij hebben, die met het rode dak. Opzich ook wel grappig, maar het is toch anders. Dat miste ik denk ik wel als ik wel eens in het midden was. Daar was het toch meer zoals jij het zei. Iets wat je bij ons nooit zou tegen komen. En buiten dat was altijd iedereen aan het werk, en met een beetje geluk waren er een aantal in de buurt van het zelfde leeftijd, om een feest te geven, maar dat waren er niet veel." Hij gniffelde. Misschien had ze wel ooit eens bij de opening van een winkel van zijn moeder gestaan. Hij was altijd achter, dat gedoe vond hij niks. Al die mensen die gillend een winkel binnen rende als de schaar er nog niet eens echt op het lint lag. Pff. Ineens schrok hij lichtjes van een of ander gothic achtig geluid. Hij lachtte bij haar opmerking over haar zusje. Hij glimlachte. Een leuke beltoon, die kon hij nog altijd zelf inspreken, zou vast hilarisch kunnen zijn. Nog voor hij echt iets kon zeggen begon Wren het smsje voor te lezen van haar broer. Waylon grinnikte. Ergens miste hij wel het geen dat Wren met haar broer had. "Dan moet je hem denk ik maar snel opsturen." Waylon stond op en liep richting de keuken met de kopjes. Deze verplaatste. "Straks wordt hij nog ongeduldig." Grinnikte hij vanuit het keukentje. Hij rommelde met het een en ander en kwam niet veel later met twee grote glazen cola de keuken uit. Zette de glazen op het tafeltje en liep terug. "Ik hoop dat je trek hebt." Hij knipoogde naar haar toen hij met een grote bak met chips terug kwam lopen. Hij plaatste de bak tussen hem en haar in terwijl hij zelf ging zitten. Nam een slok van zijn cola nadat hij het glas had gepakt en zette het daarna weer terug op de tafel. "Maargoed. Ik ben wel eens benieuwd wat jij voornamelijk draagt. Aangezien ik vaak van StellaMode heb.. Aangezien het lekker simpel is.." en van mijn moeder, en zo'n beetje het bekendst op heel Puffoon.. "En ja ik heb het over mode... Maar ik heb dan ook liever een goed merk dan iets goedkoops dat niet zit. Maar misschien komt dat wel doordat ik niet anders gewend ben.." Hij grinnikte. Ze zou nu zo eens kunnen denken dat hij uber gay was. Maar dat was hij echt niet. En als hij het moest bewijzen, met alle liefde. "Maar goed. Het is best makkelijk als je alles gratis krijgt." Waarschijnlijk had ze het labeltje in het shirt niet eens opgemerkt. Niet dat het heel groot was. Maar hij zou wel eens willen weten hoe ze zou reageren als zijn moeder Stella Tinsley was, want zij leek wel het type voor dat soort kleding, Hij grinnikte even toen hij een handje chips pakte en het in zijn mond propte.

Ze had vandaag bijna niets meer aan haar hoofd, geen huiswerk, geen leerwerk. Mooi, kon ze hier zonder schuldgevoelens zitten, voor zover ze die daarvan zou krijgen. In ieder geval geen zorgen. Met Waylon praten was zoveel beter dan met haar wiskunde worstelen. Daar kreeg je ook nog eens hoofdpijn van. Wren merkte plots dat ze haar hand een beetje scheef was gaan houden, zodat het koffiebekertje schuin hing. Snel zette ze het weer recht, blij dat er niets meer in gezeten had. Dat had haar kleding echt verpest! Sinds ze haar eigen kleedgeld had gehad, was ze vooral merkkleding gaan kopen. Dat was mooi, ging lang mee en zat nog eens lekker ook. Ze richtte haar blik weer op Waylon toen hij begon te vertellen over zijn leven, zijn wijk. Wat moest het daar saai zijn! Iedereen altijd aan het werk, nooit tijd voor een kletspraatje dat eigenlijk nergens op sloeg. Ze knikte dat ze het begreep. Het had voordelen, maar ze zou haar eigen huis niet willen verruilen voor eentje in het noorden. 'Feestjes, die waren er bij ons genoeg,' glimlachte ze. 'Wel jammer dat bij jullie iedereen altijd bezig was,' voegde ze eraan toe. Op de één of andere manier was het een irritant trekje van haar op iedere opmerking iets te antwoorden. Waylon kon wel lachen om het smsje, wat haar weer een grappige opmerking terug opleverde. Nu moest ze alleen nog een postzegel vinden. Was vast geen onmogelijke opgave, toch? Waylon was ondertussen opgestaan, ging de koffiebekertjes terugbrengen. Ze was eigenlijk toch wel lui, om hier zo te zitten en hem alles te laten doen. Wren drukte het smsje weg en stopte haar mobiel terug in de zak van haar korte broek. Het mocht dan wel winter zijn, in de school was het warm genoeg voor een broek tot de knieën, zeker als die van een stoer merk was. Trouwens, zoals haar moeder zei, je moest van ieder straaltje zon profiteren als je voor de zomer een beetje bruin wilde zijn. Niet dat zij ooit bruin werd; zelfs in de zomer was ze nog bleek, maar ze wilde toch dat heel erg bleke kwijtraken. Iedereen in haar buurt leek wel bruin te kunnen worden, zij niet. Ze keek weer op toen Waylon terugkwam met een flink glas cola en een bak chips. 'Dat gaat wel lukken,' grijnsde ze, mede door zijn grappige knipoog. Ze nam eerst een slok cola en pakte daarna een paar chipjes, waarna het gesprek zich voortzette. Mode, kijk, dat was nog eens een onderwerp! Geen gezeur over horloges, motors en andere dingen waar ze niets aan vond. Waylon vertelde dat hij veel StellaMode droeg. Goede smaak nog ook! Kom op, wie kende StellaMode nu niet? Ze was er dol op, het was niet voor niets het bekendste modemerk van Puffoon. Die vrouw was geniaal! Ze knikte ondertussen, het was waar over die merken. Alleen kende ze nauwelijks jongens die daarover praatten? Was hij gay? Hmm, ze had niets tegen gays, maar het was toch wel een beetje jammer. 'Precies, merken zitten veel beter, helemaal met je eens. Ik ben echt dol op merken, vooral StellaMode en één of ander vaag merk waar ik de naam de hele tijd van vergeet. Merkkleding is vaak wel duurder maar ik ben zo dol op de designs en het zit gewoon lekker. Je loopt nooit voor gek enzo, dat is ook een must,' lachte Wren. Dit was nu een onderwerp dat haar lag. 'Hoe kom je er gratis aan?' vroeg ze daarna. Dat was best bijzonder, eigenlijk kende ze niemand die zulke coole kleding gratis kreeg! Ze nam nog wat chips terwijl ze hem nieuwsgierig aan bleef kijken.

"Ach ja. je leert er mee leven, al wou ik soms wel wat meer van het feesten en lol trappen. Maar goed, stel je voor dat je ook maar met een vinger aan zo'n oma's, met haar pinkie omhoog, bloemen zit. Nou dan was je er geweest als kind." Hij grinnikte even daarna. "Hoewel het voor ons toen spanning was. Niet betrapt worden en dingen vernielen. En als je betrapt werd, werd je naar zomerkamp gestuurd omdat ze dachten dat het beter zou zijn." Hij was de chips en cola gaan halen en plaatste zich weer p de bank.
Waylon had weer een top actie gemaakt door het over mode te hebben. En dat terwijl hij 100% geen gay was. Maar alleen maar omdat het door zijn moeder was. Die leerde hem alle kneepjes van het vak waar zij goed in was. Hij glimlachte. Bij haar vraag glimlachte hij geheimzinnig. Hij wees naar het shirt dat ze zojuist van hem had gekregen voor haar broer. In het labeltje stond de naam van zijn moeders mode. Hij grinnikte. "Daardoor" Zei hij lachend en hij nam een grote slok van zijn cola. Vervolgens propte hij nog een handje met chips in zijn mond. "Vandaar dat ik zo gek ben om het over mode te hebben. Komt omdat mijn moeder het me er in heeft gepropt vanaf het begin. Sinds ik een baby was praatte ze alleen maar over mode. Ben al blij dat ik er geen gay van ben geworden. Niet dat ik iets tegen gays heb, maar anders had ik me mischien wel nooit geinteresseerd in zulke meisjes als jij." Zei hij nonchalant. Hij keek heer even aan toen hij zijn hand weer uitstrekte naar de bak chips. Hij kon zich soms wel vol eten aan chips en dergelijke. Gelukkig sportte hij dan ook regelmatig, meer dan regelmatig. Hij gooide zijn cola naar achter en liet zijn hoofd over de leunig hangen waardoor zijn haar in pieken onhoog kwamen te staan. Waarschijnlijk zag het er maf uit ofzo. Maar het boeide hem niks. Hij was trouwens ook altijd benieuwd naar wat anderen van zijn moeders kleding vonden, ondanks dat ze de bekendste was. Maar het was gewoon grappig. Ook hoe hij Wren over haar hoorde. Hij grinnikte zachtjes.

-- Ik zat trouwens te bedenken hoe geniaal het wel niet moest zijn om te lezen over die mode.. Goed als er een meisje een jongen speelt komen de raarste dingen omhoog xD

- Inderdaad x3 Heb ik ook hoor, bij jongens chars op andere sites. Altijd wel lollig xD -

Ze lachte even om zijn voorbeeld over de bloemen. Ze zag het al voor zich, een kleine Waylon - hoe cute -die met zijn vriendjes probeerde bloemen te mollen. Best een grappig beeld, zeker als je je er een woedende oma bij voorstelde. Iel, zomerkamp! Ze was er één keer geweest en eerlijk gezegd hoefde ze het niet nog een keer mee te maken. Haar ouders waren ergens anders geweest, dus hadden ze hun kinderen op zomerkamp gestuurd. Er zaten allemaal nette, beleefde kinderen die net zo reageerden als die oma's uit Waylons verhaal; raak iets van ze aan en ze liggen jankend op de grond te trappelen. Walgelijk! Ze nam nog een flinke slok cola en zette het glas iets te scheef terug op het onderzettertje. Hoe kwam hij nu gratis aan die kleding? Even fronste ze toen hij op het t-shirt wees. Was toch van zijn moeder? Wacht.. Haar blik viel op het labeltje, dat bijna verstopt was. Waylon legde ondertussen verder uit. Stella was zijn moeder? Hoe awesome was dat! 'Wow!' was haar eerste reactie, waarna ze bijna miste dat hij geen gay was. 'Dat is echt awesome! Je moeder die zulke stoere kleding maakt!' Wren deed even theatraal of ze flauwviel en pakte nog wat chips. Ondertussen hing Waylon al half over de bank, met vaag piekerig haar. 'Geen wonder dat je in het noorden woont,' grinnikte Wren. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, vooral omdat ze het nog aan het verwerken was. O my! Echt.. wauw. Nou ja, daar kon hij ook niets aan doen. Plagerig gaf ze hem een duwtje. 'Gelukkig heeft ze haar jongen niet gay gemaakt, maar heel modebewust,' grijnsde ze. Het was wel zijn moeders schuld dat ze altijd kleedgeld te kort kwam! 'Ik zou bijna jaloers worden als ik niet zo dol was op m'n eigen moeder,' glimlachte ze. Ach, nu ze het wist, het was epic, maar ze zou anders sowieso met hem gepraat hebben, zonder dat ze wist dat zijn moeder bekend was. Zou epicheid in de familie kunnen zitten? Nu zou ze telkens als ze die kleding ging shoppen aan haar vage reactie op Waylons woorden moeten denken. Dat werd melig shoppen. 'Dus het is jouw moeders schuld dat ik altijd zonder kleedgeld zit,' lachte ze, nog steeds best wel verbaasd. Het verklaarde wel waarom hij veel van kleding wist.

Hoewel Wren zei dat het awesome moest zijn wist Waylon wel beter. Het was helemaal niet zo leuk als het leek. Elke kleine inspiratie die zijn moeder had liet haar weer werken. Je kon bijna zeggen dat ze 24/7 aan het werk was. Ze was altijd bezig met het ontwerpen van de kleding. Het was wel een topwijf, echt, maar dat was het enige min punt. Hoewel er ook veel dingen zijn gebaseerd op hem. Als hij een gek gezicht trok naar zijn moeder had ze al weer een idee, en dat idee was bijvoorbeeld het shirt dat hij nu aan had. Hij grinnikte bij haar woorden dat ze hem gelukkig geen gay had gemaakt. "Gelukkig..?" Hij maakte zijn wenkbrauwmove weer en grinnikte. Hij kietelde zachtjes in haar zei. Lachtte en trok toen een iet wat serieuzer gezicht. Al snel trok hij die weer in een grimas. Niet iedereen hoefde te weten dat het thuis minder aangenaam was dan het leek. En jaloers hoefde ze echt niet te zijn. Het enige was dat hij kleding gratis had, maar aan de andere kant had hij bijna niks anders, dat vond zijn moeder weer niet leuk. Zachtjes zuchtte hij via zijn neus. Hij schoot echter in de lach door haar opmerking over het kledinggeld. "Tsja. Ik snap ook niet waarom iedereen zoveel moeite er voor doet. Ik bedoel, als je nou gewoon naar mij toe was gekomen dan had ik je kunnen helpen." Hij grinnikte zachtjes terwijl hij weer recht ging zitten. Natuurlijk had ze dat niet kunnen doen, maar zeg nooit nooit. Hij had vaak bij de openingen gestaan, wellicht achter in de winkel, hij hoefde we niet zij te zijn om te zien hoe gek sommige meiden werden. "Maar lieve Wren. Vertel eens iets over jou ouders." Hij was behoorlijk nieuwschierig naar haar. Al wist hij dat hij al snel jaloers kon worden op 'normale' gezinnen, zoals dat van Wren leek. Dus hij hield zijn gezicht in een vriendelijke en lieve glimlach. Zodat er niks verder van af te lezen was. Vragend keek hij haar aan terwijl hij nog wat chips in zijn mond propte. Hij vond nu al alles leuk aan haar. Maar dat sprak toch vanzelf!

Het was zo onwerkelijk om voor te stellen dat je moeder een bekende kledingontwerpster was. Er zaten vast wel minpunten aan; ze was altijd aan het werk enzo, maar toch! Ze kon het zich niet echt voorstellen. Haar ouders waren echt heel simpele mensen, hoewel ze daar ook tevreden mee was. Het kon veel en veel erger, een vriendin van haar was bijna altijd alleen thuis. Zo kon ze wel geweldige feestjes geven, maar dat was lang niet alles. Hoe het nu met haar ging wist Wren niet, ze was haar een beetje uit het oog verloren. Die meid was echt irritant als ze dronken was en dat was ze op een gegeven moment bijna continu. Ze probeerde hem te ontwijken toen hij haar ging kietelen, maar dat ging nogal lastig als je in de hoek van de bank zat. Ze kon daar echt niet tegen! Een zwakte, zo kon je het wel noemen. De wenkbrauwmove zorgde voor een nog ergere lachstuip. Waylon was ondertussen aan het experimenteren met gezichten, van serieus naar grimas naar vrolijk en neutraal. Zag er best grappig uit, zeker als je niet wist wat er in hem omging en het leek alsof hij op shuffle van gezichtsuitdrukking veranderde. 'Ik heb je in ieder geval nooit gezien op een opening, maar ik ben er ook maar op twee geweest,' grijnsde ze. Altijd achteraan; haar moeder was altijd te laat met rijden. Naar hem toekomen? Ieder huis langsgaan en vragen of Stella hier met haar zoon woont? Nogal asociaal, maar wel een grappig idee. 'Iets over mijn ouders? Mijn moeder is secretaresse voor één of ander vaag modemerk en mijn vader is docent aan een basisschool op Puffoon. Niet zulke stoere baantjes, maar genoeg om van rond te komen. Bij ons is het altijd druk en lawaaiig, daar helpen mijn ouders ook aan mee. Ze doen altijd wel wat, maar ze zijn ook veel thuis. Gewone werktijden van 9 tot 5, weet je. Uhm.. Wat valt er verder nog te vertellen? Mijn vader komt van Razen, waar ik tot m'n derde gewoond heb, en m'n moeder komt van Puffoon. Dat was het wel zo'n beetje,' eindigde ze haar verhaal. Meer was er eigenlijk niet om te vertellen. 'Nou, lieve Waylon, weet je genoeg,' grapte ze, als verlate reactie op zijn opmerking.

Waylon glimlachte op haar opmerking. Hij was bij zo'n beetje alle openingen geweest, en altijd het zelfde, de meeste herkende hij zo, die waren er altijd. Maar andere die zag hij zelden. "Ik zat altijd achter de schermen, stel je voor dat ik overrennen word." Hij grinnikte bij het idee.. Niet overreden maar gewoon over heem heen rennen. Leek hem eigenlijk best komisch maar ook weer erg pijnlijk. Ze ging op zijn vraag in en hij luisterde aandachtig. "Niet stoer? Ik vind ze onwijs stoer! Leraar zijn! Het is totaal anders dan een saai kantoor baantje, zoals mijn vader doet." Gooide hij door haar verhaal heen. Het leek hem onwijs gaaf om als leerkracht voor de klas te staan, het was dan niet goed betaald ofzo, maar wel een onwijs gave baan. Hij grinnikte toen ze vertelde over de drukte bij haar thuis. Iets waar hij jaloers om kon zijn. Het was dodelijk saai al die rust bij hem thuis. Je zou elke dag, elke uur misschien wel elke minuut een speld kunnen horen vallen, zo stil. Misschien wilde hij dan wel niet de drukte die ze bij Wren hadden, maar iets meer drukte was totaal niet erg in de ogen van Waylon. En naar de gewone werktijden van haar ouders daar snakte hij soms ook wel naar bij hem thuis. Hoewel het altijd tof leek om rijk te zijn, had Waylon soms veel liever een minder welvarende familie gehad. Een moeder die thuis was voor de kinderen of in ieder geval de tijd ervoor nam. En een vader die 's avonds, toen hij klein was, om 7 uur een kusje kwam brengen, maar nee. In zijn familie bestond dat niet. Enkel en alleen de drukte van werk. Werk, werk en nog eens werk. En met uitzonderingen daar, een enkele avond met zijn alle op een bank. Moeder met tekenblok, vader met papieren, Waylon starend naar de tv. Nee hij had beslist liever een leven waarin Wren leefde dan zijn eigen. Hij grinnikte op haar verlate reactie. "Ik weet genoeg hoor, lieve Wren." Hij zag een pluk haar voor haar ogen hangen en streek die uit haar gezicht. "Als je haren voor je ogen hangen kan ik ze toch niet zien?!" Hij glimlachte waarna hij nog wat chips in zijn mond propte. De bak zag inmiddels bijna de bodem. Hij grinnikte even naar haar. Even genietend van alles wat voor hem zat. De vertrouwen die ze vrijwel meteen in hem leek te hebben, wat hij meer dan terecht vond.

Bij alle openingen geweest.. Ze zag hem al staan, achterin de winkel, weg bij de kleding en de kassa's, vooral uit de buurt van alle gillende meiden. Ze grinnikte even bij zijn opmerking. Ook dat zag ze voor zich; Waylon die met grote angstogen verdween in een menigte gillende mensen die hem totaal negeerden en alleen oog hadden voor de nieuwe collectie. Het zag er nogal.. pijnlijk uit, maar ook wel grappig. Vooral zielig, ze wenste het hem niet echt toe. Ze glimlachte dankbaar bij zijn opmerking. Hij dacht in ieder geval niet laag over de wat armere mensen, minachtte hen niet. Dat was toch een flink pluspunt, van die arrogante kakkers haatte ze echt. Om eerlijk te zijn vond ze de baantjes van haar ouders niet echt interessant, maar het was fijn dat er altijd iemand thuis was om je verhalen aan te horen, je een aai over je hoofd te geven en af en toe de tranen van je wangen te vegen. Het was een comfortabel gevoel, ze zou het nooit in willen ruilen. Zelfs niet als haar moeder zo'n cool iemand als Stella was. 'Anders mag je wel een keer mee naar mijn huis,' lachte ze. Kon hij gelijk de enorme hoeveelheid decibels ervaren. 'M'n ouders zouden het niet erg vinden om je te leren kennen. Je bent sowieso geen biker-freak of emo, want die mocht ik niet in huis halen,' grinnikte ze. Nee, zo was Waylon niet. Ze nam nog een hap chips, al schraapten haar nagels wel kort over de bodem van de bak. Zo'n enorme bak ging toch wel heel snel leeg, tijdens een interessant gesprek. Ze sloeg haar ogen even neer en grinnikte bij de opmerking over haar ogen. Meestal werd ze of genegeerd of uitgemaakt voor halfgaar kind. Dan was dit wel wat anders. 'Ik zal naar je kapper gaan,' grijnsde ze. Maar serieus, hij mocht best mee naar haar huis. Hij woonde toch ook op Puffoon. 'Misschien moet jij ook wat plukjes opzij doen,' lachte ze daarna, terwijl ze een zacht windvlaagje door zijn plukken stuurde. Hij had eigenlijk ook best mooie ogen. 'Je moet zulke ogen niet verstoppen onder je haar, hea,' lachte ze. 'Nog zin in chips?' vroeg ze, terwijl ze de bak pakte en opstond, klaar om nieuwe te halen. Er was vast wel genoeg.

Hij grinnikte bij haar uitnodiging. "Wat zouden je ouders denken, de ontmoeting met de ouders.. Of gewoon een vriend?" Hij stak zijn tong uit om te laten merken dat het een grap was. Hij schoot echter in de lach toen ze de volgende opmerking maakte. "Moet ik dan eigenlijk wel doen. Als een emo of biker-freak. Lijkt me komisch. Hoewel ik er thuis niet mee aan hoef te komen want dan heb ik de poppen aan het dansen." Hij grinnikte en zag het al helemaal voor zich. Hij glimlachte naar haar. Zijn ogen weken niet af. Ze waren gericht op haar ogen. Hele lieve ogen. Hij grinnikte even om haar opmerking waarna hij niet snel later een windvlaag langs zijn plukken voelde gaan. Hierdoor vielen een aantal plukken raar om zijn hoofd heen en een aantal gingen hun eigen weg door omhoog te gaan staan. Hij grinnikte even. "Dan moeten we samen maar naar de kapper toe hoor ik zo. Ach als we dan toch in Puffoon zijn kunnen we makkelijk langs gaan. Misschien moet ik maar bellen voor we komen." Hij lachtte even en knikte. "Lekker." Hij glimlachte toen hij haar zag opstaan. Nu kon hij haar eens goed van top tot teen bekijken terwijl ze wegliep om nieuwe chips te halen. Een scheve grijns stond op zijn gezicht. Het was een behoorlijk leuk meisje, die ook nog eens humor had. Iets waar hij onwijs van kon genieten. Alleen maar door een stom grapje of opmerking. En een halfgaar kind was ze zeker. Maar dan niet in negatieve zin. Wat zouden anderen wel niet van Waylon zeggen, als hij niet halfgaar was, was hij zeker een gaar kind. Dat kon niet anders. Hoewel Wren natuurlijk ook dingen had gezegd die hij had weg gelachen. Je kon wel degelijk zeggen dat hij een typisch Noord Puffoons iemand was. Al had hij zich, gelukkig, nog niet zo gedragen. Misschien kwam het wel omdat het anders was dan thuis. Daar kwam je gewoon in een omgeving om hard te leren, je kon niks anders. Hij glimlachte toen ze weer terug kwam. "Dat wordt weer hard sporten." Grinnikte hij terwijl hij op zijn, net uitgezette, buik klopte.

Ze grinnikte toen hij zijn tong uitstak. 'Ik denk dat mijn moeder je helemaal zou gaan ondervragen, zelfs al was je gewoon een vriend. Ze is net zo nieuwsgierig als ik en Robin,' grijnsde Wren. Het was duidelijk dat hij een grapje maakte, wat hij zo grappig kon. Zelfs al was het maar met een beweging van zijn wenkbrauwen of een knipoog. Even flitste het beeld aan haar voorbij van Waylon als biker-gast; vet, lang haar en een veel te groot leren jack, plus grote zonnebril. Een soort Hells Angel die wat minder dik en ruig was, met groen haar. Vaag beeld. 'Moet je doen! Dan laat m'n vader je er niet eens in,' lachte ze. Laat staan zijn eigen ouders. Van wat ze gehoord had kon ze concluderen dat hun huis erg opgeruimd was, en daar werden mensen onder de motorolie niet binnengelaten. Ze had nog steeds een grijns op haar gezicht en keek terug naar Waylon, naar zijn ogen. Die lachten nog meer dan zijn mond. Toch werd haar aandacht even op zijn plukken gericht toen die vreemd omhoog gingen staan door haar windvlaag. 'Ik geloof dat je gelijk hebt,' grinnikte ze. 'Even bij laten punten en fatsoenlijk laten kammen, dat lukt wel met een reservering. Kun je gelijk netjes voor m'n ouders komen,' grapte ze. Ze zag haar moeder al kijken; wie heb je meegenomen? Wren nam niet zo vaak mensen mee naar haar huis, dus haar moeder zou helemaal raar opkijken, aangezien ze voorspelt had dat het eerste vriendje van Wren één of ander rebels persoon zou zijn die tegen iedere denkbare regel inging. Nog niets van uitgekomen, ze was al zo'n zestien jaar single. Ze liep naar het keukentje, vond een aangebroken zak chips en keerde die leeg boven de schaal. Een paar chipjes probeerden te ontsnappen, maar die at ze gelijk maar op. Daarna liep ze terug. 'Inderdaad, ik moet straks weer uitkijken met wat ik eet,' zei ze, even naar zichzelf kijkend. Straks werd ze nog moddervet! 'Weet jij een leuke sportschool op Puffoon in de buurt van een kapper?' lachte ze. Alsof ze echt naar Puffoon gingen. Sporten, naar de kapper en dan gezellig naar haar ouders. Zou met Waylon echt lollig worden! Wren plofte zelf weer in de bank, met de schaal. 'Nou ja, vandaag lekker even chips eten en dan morgen op water en brood,' stelde ze half lachend voor. Met Waylon praten had echt haar humeur opgekrikt en haar lacherig gemaakt. Hij was ook gewoon grappig. Snel nam ze nog een hap chips en deed haar haren uit haar gezicht, een gebaar wat een automatisme was geworden. Weer een chipje om het leven. Het was ook wel grappig dat ze allebei een beetje gaar waren, maar dat maakte het alleen maar leuker! 'Ik ga maar niet naar jou ouders, dan zou je moeder maar schrikken,' grapte ze. Zo'n kind uit het zuiden van Puffoon, lekkere eerste indruk maakte ze dan.

Waylon grinnikte om wat Wren zei. Misschien had ze het niet door maar het klonk wel grappig. '..zelfs al was je gewoon een vriend.' Daarna lachte hij om de volgende opmerking die Wren maakte. Als biker naar haar ouders toe. Hij zag zichzelf al voor zich, z'n pilotenbril, helm op, zijn groene piekerige haar, zijn leren motoroutfit.. Hij lach alleen al bij het zien van zichzelf al in een deuk. Hij wilde zichzelf nu niet eens zien met zijn haar. Het zat de hele dag al rampzalig, en eigenlijk kon hij wel een kapper gebruiken. "Fatsoenlijk laten kammen..." Herhaalde hij. Met een denkende blik keek hij haar aan. En daarna met een meer serieuze blik. "Wil jij beweren dat ik dat niet doe Wren?" Langzaam kwam hij op haar af om haar te kietelen. Vervolgens plaatste hij zijn handen op haar heupen en begon haar te kietelen. Grinniktend keek hij op haar neer. Hij ging weer recht op zitten toen ze chips was gaan halen. Met een ontzettend ondeugende grijns keek hij haar aan. Hij had de tijd om naar haar te kijken en kon daarom makkelijk reageren op haar opmerking. "Doe niet zo gek joh! Je ziet er prima uit!" Hij knipoogde naar haar. Toen ze het over een sportschool had. "Uhm..." Hij verschoot lichtjes van kleur. "Ik ga nooit naar een sportschool." Hoewel dat nog niet zo erg klonk, waar hij ook die kleur niet voor kreeg, wist hij dat het van het volgende wel de kleur kwam. "Ik sport thuis, in onze sportzaal, dus ik heb werkelijk geen idee." Djeez. Wat klonk dat weer ontzettend rijkelui's achtig. Jak. Zo wilde hij helemaal niet zijn tegen Wren. Een hebberig verwend kreng leek hij misschien nu wel. Maar zeg nou zelf. Je wilt toch niet in een sportschool sporten als je het ook thuis kan... Misschien konden ze wel samen sporten bij hem thuis. Dat was altijd gezelliger dan alleen. "Of ik ren buiten, dat blijf ik het heerlijkst vinden hoor!" Hoewel hij thuis wel een sportzaal had, was hij er nauwelijks te vinden. Je zag hem eerder in een park rennen. Even fronste Waylon naar Wren. "Je gaat toch zeker niet aan het brood met water?!" Vroeg hij verbaasd. Als hij haar zo zag was dat helemaal niet nodig. "Ben je gek. Dat is bij jou niet nodig." Hij glimlachte liefjes naar haar. Dat kind was echt half gaar. Maar wel een lief halfgaar kind. "En waarom zou je niet naar mijn moeder gaan. Ze is harstikke aardig en is niet vies van een beetje zuidelijk Puffoons. Ze vind het zelfs heerlijk. Ze komt daar zelf ook vandaan. Dus je hoeft nergens voor te vrezen. Als het aan haar lag woonde we daar zelfs." Hij glimlachte, ja zijn moeder had het liefst daar gewoont. Al had zijn vader dat liever niet. Vandaar dat zijn moeder ook kleding maakte voor hen, omdat ze dan wist dat zij het ook konden betalen. Hij vond zijn moeder een heerlijk mens.