Na een tijd zitten tobben op zijn kantoor, waarbij hij een lange tijd doelloos op zijn bed had gezeten en enkel voor zich had uitgestaard, had Savador dan toch overwogen om Deshas weer eens op te zoeken. Op verzoek van Diva om iets proberen te kunnen regelen zodat ze iets meer vrije tijd zou krijgen en ze meer aan hun relatie konden doen. Maar het was enkel de grote vraag of Deshas alleen daarom wel op zijn komst zat te wachten. Het had hem dan ook meer dan één uur gekost om alle moed bij elkaar te zamelen en zichzelf tot actie aan te zetten. Nu liep hij strompelend over de gangen op weg naar Dorchadas, half gebogen en met een vermoeide, verbeten trek op zijn gezicht. Zijn bleke gelaat was bezweet, al weer door het afleggen van zo'n kleine afstand, maar Savador negeerde het. Dit ging nu even voor dan zijn gezondheid, dat stond ergens onderaan het te-doen lijstje. Maar toen hij uiteindelijk dan voor de grote donkere deur van Dorchadas stond, bleef hij met zware twijfels die opnieuw opspeelden voor de deur staan, even nietwetend wat te doen. Een aantal minuten lang, daarbij staarden zijn slangachtige ogen leeg naar het groffe hout. Hij moest weer de tijd nemen om voldoende moed bij elkaar te schrapen om alleen al zijn arm op te heffen. Met een diepe zucht klopte Savador daarna aan.

Deshas zat in zijn studeerkamer met een boek op schoot. Een flakkerende kaars was het enige wat hem licht verschafte in de duisternis. Hij had ook niet veel licht nodig. En dit vond hij wel prettig. Het herinnerde hem een beetje aan vroeger, toen bijna iedereen een kaars moest gebruiken. Nu hadden ze allemaal instant lichtmagie of iets in die richting waar alle apparatuur op liep. Deshas' ogen gleden rustig over de oud- Shadraanse teksten die hij na al die jaren nog steeds met zoveel gemak kon lezen. Het was een taal die hij nooit helemaal verleerd was. Toen er aangeklopt werd wist hij meteen wie het was. Hij kon het voelen. Hij hoorde de voetstappen van Marina om naar de deur te gaan. 'Marina, kom hier,' zei Deshas wat luider op bevelende toon. Onderdanig kwam het meisje aanlopen en maakte een kleine buiging voor hem. Deshas keek even op van zijn boek. 'Niet open doen. Deze doe ik zelf wel,' zei hij waarna hij haar weer wegstuurde. Deshas knipte in zijn vingers zodat de deur voor Savador open zou gaan terwijl zich in het hout van de deur het woord 'studeerkamer' brandde. De brandende letters waar het knetteren van bliksem vanaf sloeg bleven even staan en verdwenen daarna zodat je aan niets kon zien dat er letters in de deur hadden gestaan.

Voor kort sloot Savador zijn ogen even en liet zijn hoofd met een zorgelijke frons hangen. Zijn hand had hij direct weer teruggetrokken, want hij voelde meteen spijt in zijn binnenste opborrelen. Even gleed zijn blik over de donkere verlaten gang van de Toren, overwegend wat hij nu het beste zou kunnen doen. Teruggaan? Nee, hij had nu al aangeklopt. Daarbij had het hem steeds aanzienlijk veel moeite gekost om op een hoogtepunt te komen waarbij hij zijn moed dan eindelijk bij elkaar geschrapen had en vastbesloten was over het feit dat hij de zoveel keren doorgenomen actie nu ook daadwerkelijk tot actie aan zou zetten. Vreemd genoeg leek dit gevoel bij iedere stap die hij dichter naar Dorchadas zette diep te zakken. Savador bleef zwijgend naar de deur staren toen er vage geluiden achter te horen waren. Hij zuchtte diep toen de deur uiteindelijk rustig voor hem openzwaaide. Er was echter niemand te zien die hem in ontvangst nam. Geen Deshas en ook geen Marina. Wel kerfden zich voor kort, tesamen met het geknetter van bliksem dat ervan af sloeg, letters in het hout van de deur. Zijn slangachtige ogen gleden over de letters die na elkaar verschenen, een woord vormden, en daarna al net zo snel weer verdwenen. "Studeerkamer". Lang hoefde hij over die hint niet na te denken.
Zwijgend betrad Savador de altijd zo donkere kamer, met een sfeer die hij wel kon accepteren. In dit gedeelte was kennelijk niemand aanwezig. Met kalme passen liep hij door naar de studeerkamer van Deshas om hier ook even kort op de deur te kloppen. 'Deshas?' vroeg hij zacht. Achter de deur was even te horen dat hij een zucht slaakte. 'Ik ben het. Ik wilde je ergens over spreken als je de tijd en de moeite ervoor hebt.' Met een bleke hand op de deurknop bleef Savador met hangend hoofd staan, ietwat nerveus afwachtend op een reactie van Deshas.

Deshas had recht naar de deur gestaard toen hij de zachte en ergens misschien een beetje onzekere stem van Savador hoorde. Hij moest zich inhouden om niet te grinniken of om in lachen uit te barsten. Savador vreesde kennelijk dat hij nog steeds boos was om dat Neara gedoe. Deshas was allang niet boos meer. Hij kon niet boos blijven op iemand die hij een vriend mocht noemen. Oké, Savador had soms van die ondoordachte acties en sommige konden gewoon echt niet door de beugel, maar boos blijven, dat kon Deshas simpelweg niet. Savador had zijn straf gehad. Hij kon het beste alles maar vergeten. Deshas moest moeite doen om een serieus gezicht op te zetten. Toen dat een beetje gelukt was boog hij zich over zijn boek alsof hij al die tijd geconcentreerd had zitten lezen. 'Binnen,'
Het klonk een beetje bars en kortaf, maar dat was juist de bedoeling. Laat Savador nog maar even denken dat Deshas nog steeds kwaad op hem was. Al was het maar zodat Deshas zelf even kon lachen. Tenminste, als hij dit toneelspel kon volhouden zonder te lachen.

Onbeweeglijk bleef hij als bevroren voor de deur staan, één van zijn bleke handen daarbij nog rustend op de deurknop. Zijn slangachtige ogen staarden afwachtend schuin naar beneden en bekeken de kleine schilfers en scheuren in het ongetwijfeld al eeuwenoude hout. Savador wist niet wat hij kon verwachten, noch of hij er hier wel goed aan deed. Deshas' bekende stem klonk niet al te vrolijk in zijn oren toen hij hem toestemming gaf om binnen te komen. Uit reactie trok hij zijn hand langzaam weer terug, maar dwong zichzelf om die weer op de deurknop te leggen; hij zou zichzelf een zwakkeling vinden om juist op dit moment om te keren en terug naar zijn kantoor te lopen. Stilletjes kwam Savador binnen, zijn bleke gelaat straalde nog onzekerheid uit. Zacht sloot hij de deur achter zich, maar in plaats van verder de kamer in te lopen bleef hij roerloos in de deurpost staan. Zijn blik gleed over Deshas, die geconcentreerd over een boek gebogen zat. Even ging de gedachte door zijn hoofd dat hij hem alsnog gestoord had. Met veel moeite zette hij die gedachte weer opzij; het zou er toch alleen maar voor zorgen dat het nog meer onwennigheid bij hem opwekte. Nogal langzaam scheurde hij zijn smalle lippen van elkaar los, zodat zijn mond nu half open stond. Hij moest de reden geven waar hij voor was gekomen. Nu.
'Ik wilde je wat vragen wat betreft Diva's schema binnen de Suasama-activiteiten,' begon Savador zacht. Hij moest daarna even zijn keel schrapen omdat zijn stem halverwege zijn zin plotseling hees klonk. 'Een kleine gunst,' voegde hij er met een vreugdeloze grimas aan toe.

Toen na enkele ogenblikken de deur open ging, keken Deshas zwarte, haast pupilloze ogen Savador recht aan vanonder zijn zwarte lokken wat hem een nog duisterdere uitdrukking gaf. Hij gaf Savador de tijd om de moed bij elkaar te rapen en zijn mond überhaupt open te trekken, laat staan geluid uit te komen. Toen hij dat eindelijk voor elkaar scheen te hebben liet Deshas hem eerst uitpraten. Diva's Suasama rooster dus. Deshas groef even in zijn geheugen. Het was wel zo dat zij de laatste tijd bijzonder veel opdrachten had. Maar ja, wie van de Suasama had dat niet? Het waren drukke tijden. En dat was gunstig. Maar voor de leden niet zo gezond. Deshas had er al langer over zitten piekeren hoe hij dat op moest lossen.
Deshas stond op, legde zijn boek neer met een rood lint ertussen en deed het dicht. Hij ging rechtop staan, zijn handen op zijn rug in elkaar geschoven. Zijn stappen beheerst en langzaam terwijl hij op Savador afliep. 'Een kleine gunst dus?' herhaalde hij met een vervaarlijk zachte stem. Maar toen Deshas vlak voor Savador stond kon hij zijn gezicht niet langer in de plooi houden. Zijn statige houding verdween terwijl hij een ineen kroop en een proest hopeloos probeerde te onderdrukken. 'Ik kan dit niet tegen jou als ik het niet meen,' lachte hij daarna. Toen hij zijn zelfbeheersing weer terug had gevonden ging Deshas weer recht staan. De duistere blik in zijn ogen was verdwenen en had plaatsgemaakt voor iets wat nog het dichtste in de buurt kwam van vriendschappelijk. 'Kom verder Savador. Niet zo onzeker. Denk je dat ik nog steeds boos op je ben? Je hebt je straf gehad, zand erover. Ik wou kijken hoe lang ik je in de waan kon houden dat ik nog steeds pissig was. Maar dat lukt me jammer genoeg niet zo goed meer als vroeger. Ga zitten,' zei hij terwijl Deshas zelf verder liep naar de tafel en een tweede stoel naar achteren trok als gebaar dat Savador mocht gaan zitten. Hij plofte neer in zijn eigen stoel en schoof het boek weg. 'Marina!' riep hij door de kamer. Al gauw kwam Marina met vlugge pasjes aanlopen en maakte een kleine buiging. 'Kun je wat wijn brengen?' vroeg Deshas kalm waarna het meisje weer wegliep. Deshas richtte zich daarna op Savador. 'Goed. Wat was het precies dat je wou?' vroeg hij serieus.

Hij had zich niet teneer laten halen door Deshas' duistere blik, kostte wat het kost, al had hij er alsnog de grootste moeite mee gehad om niet gewoon om te draaien en weg te lopen. De uitstraling van zijn vriend en leermeester had een pisnijdige 'wat moet je?'-indruk. Maar het was Savador uiteindelijk gelukt om zijn lippen van elkaar los te scheuren en de reden te geven van zijn plotselinge komst. Zacht en hees, uiteraard. Mocht hij nu iets fouts doen, dan was hij bang dat Deshas hem deze keer van al zijn lokken zou ontdoen. En met een kaal hoofd rondlopen, daar voelde hij weinig voor. Het was niettemin fijn dat Deshas hem de tijd gaf om hem uit te laten praten, dat betekende dat hij tenminste de moeite nam om nog naar hem te luisteren. Zodra hij zijn zegje gedaan had liet hij zijn armen slapjes langs zijn lichaam hangen, zijn onderarmen half opgeheven en zijn wijsvingers in een nerveuze houding voor zijn buik om elkaar verstrengeld. Ergens hoopte hij vurig dat deze zekere gunst niet teveel van Deshas zou vragen, hem belasten was iets wat hij voorlopig wilde vermijden.
Savador sloeg zijn blik neer en hield die strak op de grond gericht toen Deshas even later opstond, zijn boek weglegde en met zijn armen in elkaar geschoven naar hem toe kwam gelopen. Hij hoorde hem zijn woorden op een zachte toon herhalen, iets wat eigenlijk aan zou moeten tonen dat hij die kleine gunst in zijn krent kon schuiven. Het riep dan ook een behoorlijk grote verbazing op toen Deshas plotseling uit alle emoties gewoon moest proesten op het moment dat hij vlak voor zijn neus stond, en vervolgens lachte alsof wat er zich de afgelopen tijd tussen hen had afgespeeld nooit gebeurd was. Verbluft staarde Savador hem nu aan, nietwetend wat te zeggen of te doen. Was het allemaal alweer goed?
Waarschijnlijk wel; de blik in Deshas' ogen was nu vriendschappelijk, evenals dat zijn woorden uitnodigend klonken. Nog niet helemaal zeker van de zaak volgde hij Deshas' verzoek op door gehoorzaam plaats te nemen op de stoel die hem geboden werd. Zwijgend wierp hij zijn vriend sluikse en nog half wantrouwende blikken toe wanneer hij even niet keek, zichzelf sterk afvragend of dit niet één of andere val was. Marina werd er kort daarna bijgeroepen om wat wijn te verschaffen, maar Savador lette er niet op. Zijn aandacht was nog steeds op Deshas gevestigd. Hij ging wat rechter zitten en schraapte zacht zijn keel toen de toon van zijn vraag zakelijker klonk. 'Ik voel me eenzaam,' gooide hij eruit. 'Diva heeft het de laatste tijd veel te druk met allerlei Suasama-activiteiten. We komen nog nauwelijks toe aan onze relatie, en dat vind ik teleurstellend. Ik wil haar gewoon bij me hebben.' Hij staarde naar zijn vuisten op zijn bovenbenen en haalde kort even diep adem. 'En ik vroeg me af of je iets kon doen aan haar drukke schema, zodat ze meer vrije tijd kan krijgen,' voegde Savador er ten slotte zacht aan toe.

Deshas grinnikte zachtjes nog een beetje na. 'Je had je eigen gezicht moeten zien Savador,' grijnsde hij. 'Eerst die nerveuze houding en daarna dat verblufte gezicht,' zei hij zacht. Hij keek op toen Marina weer binnen kwam met twee glazen wijn die ze op tafel neerzette. Deshas pakte er een en nam er een slok van terwijl hij een loos handgebaar maakte dat aanduidde dat ze mocht vertrekken. Hij zette het glas weer neer en liet de bloedrode vloeistof walsen in zijn glas toen Savador meteen met de deur in huis viel toen hij serieus werd. 'Ik zie je probleem. Maar je vraagt me nu om opdrachten te verdelen onder mensen die het net zo druk hebben als Diva. Bijna alle afdelingen draaien continu onder de druk van veel werk. De mensen van tegenwoordig zoeken hun wraak liever bij professionals dan zelf een gevangenis straf riskeren. Zelfs de Suasama leden die niet in het moorden zelf werken hebben het druk. De technische afdelingen, de juridische afdelingen. Soms wordt er namelijk wel een Suasama opgepakt en die moet uit de gevangenis gehouden worden. Dat kunnen we ons financieel niet veroorloven. Maar dan moet ik eerlijk bekennen dat Diva op veel vlakken staat opgesteld. Ze staat op de technische afdelingen, bij het werkelijke moorden en spioneren is ze actief...,' sprak Deshas. Hij onderbrak zichzelf en stond op terwijl hij naar een boekenkast liep die de hele muur bedekte. Hij trok er een, in zwart gebonden, leren boek uit met koperen beslagen. Hij legde het op tafel waardoor er stof van de kaft opwaaide. Hij sloeg het boek open en bladerde door naar een lijst met namen. Hij mompelde zachtjes in zichzelf. Noemde namen en zei iets van schuiven van taken. 'Ik denk dat ik wel wat kan regelen,' kwam er daarna twijfelend uit. Hij keek op naar Savador. 'Ik kan je niks beloven. Maar ik kan denk ik wel wat bedenken waardoor ik Diva's taken zeker met de helft kan verminderen,' sprak hij. Hij klapte het boek weer dicht waardoor er nog meer stof ontstond. 'Ik ga m'n uiterste best voor je doen,'

Savador had er nog even verpaft bijgestaan, nog half overrompeld door Deshas' plotselinge pret. Maar na een moment, toen hij eenmaal zat, kon er bij hem zelf uiteindelijk ook een zwak glimlachje van af. Eentje die nog steeds onzeker oogde, maar die wel gemeend was. Maar hij had weer een serieuze houding aangenomen om zijn probleem, en daarbij ook de reden waar hij voor kwam, boven tafel te leggen. Behalve hij moest Diva zich ongetwijfeld ook niet fijn voelen met haar drukke schema - des te meer er iets aan gedaan moest worden. Wanneer was de laatste keer dat ze fatsoenlijk bij elkaar hadden geslapen? En wat voor boeiende activiteit hadden ze voor het laatst gedaan? Zelfs antwoorden op die vragen kon hij moeilijk te boven halen. Hun eenjarige huwelijk hadden ze niet eens gevierd, evenals dat het niet was uitgekomen wat hij gepland had om de hele valentijnsdag samen te spenderen, en niet alleen 's avonds. De relatie zou op die manier echt gaan vertroebelen en in de tussentijd moest hij er maar voor zorgen dat hij uit de verleidende handen van andere vrouwen bleef. Iets waar hij juist moeite mee had omdat hij vorig jaar pas in aanmerking was gekomen met echte liefde en hij het overige deel van de jaren die hij al achter de rug had totaal geen ervaring op dat gebied had. Er moest nodig een oplossing voor worden bedacht. Hij wilde Deshas liever niet lastigvallen met zijn relatieproblemen, maar het was nu eenmaal het feit dat hij over de Suasama ging. Daarbij deelde je ook ervaringen in de liefde met je beste vriend.
Savador pakte zwijgend het wijnglas op dat Marina kwam brengen nadat hij uitgesproken was en nam er een paar geluidloze slokken uit terwijl hij Deshas bleef aankijken toen deze het woord nam. Zwijgend luisterde hij, knikte een paar enkele keren nauwelijks zichtbaar en hield zijn wijnglas na het drinken in een hand. Dat Diva het behoorlijk druk had geloofde hij wel, hij hoopte vurig dat er een alternatief was zodat ze alsnog meer vrije tijd zou krijgen. Deshas stopte midden in een zin terwijl hij nog aan het praten was en stond op. Afwachtend keek Savador toe hoe zijn vriend naar een lange boekenkast liep om daar uiteindelijk een boek uit te trekken. Hij viel Deshas niet in de rede toen hij met het boek terugkwam en er mompelend in bladerde. Ongetwijfeld wist hij wel wat hij deed. Zijn goudkleurige ogen gleden kort langs de bladzijdes. Waarschijnlijk een soort namenregister; dat kon hij van bovenaf makkelijk zien aan de ellenlange rijen rechte woorden. Langzaam gleed zijn blik weer terug naar Deshas' gelaat bij zijn twijfelende woorden, alsof hij er zelf ook nog over twijfelde. Bij zijn definitieve woorden krulden zijn mondhoeken zich om tot een goedgezinde glimlach. Zijn betrokkenheid, verbazing en lichte schaamte van zijn gegeven straf waren als sneeuw voor de zon verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor de oorspronkelijke vriendschappelijkheid. Hij hief zijn arm op na eerst zijn glas te hebben weggezet en legde een bleke hand op Deshas' schouder. 'Je bent een ware vriend,' grijnsde Savador welgemeend.