Kwaad.

Antony kwam met een harde klap met zijn rug tegen een tafel en sloeg met zijn kop op de grond. Boven zijn wenkbrauw begon hij te bloeden en zijn rug deed pijn. Hij keek naar Master Savador toen hij neerviel en wou hem naar zijn keel vliegen. Hij veegde langs de wonde en keek naar zijn hand die onder het bloed kwam.

Diva liep wel naar achteren maar ze kon geen woord uit haar keel krijgen. ''Master toe, Laat hem. Hij is het toch niet waard'' wist ze uiteindelijk zacht uit te brengen. Toch kon ze haar trillende stem niet onder controle houden. Ze kon nu enke nog maar toekijken. Waarom was ze uberhaupt naar Donovan toegegaan. Waarom was zij zo stom geweest? Ze rende naar Master Savador toe toen hij naar zjn knie greep. ''Alsublieft stop. Ik wil U niet kwijt enkel aan het feit omdat U Donovan doodde. Want U wordt zeker weggesturt als U hem dood'' zei ze zacht tegen hem.

'Vervorm je woorden niet zodat ik moet denken dat je me tegenhoudt omdat je van me houdt, Diva,' zei Savador met opeengeklemde kaken. Hij sloeg met een van pijn betrokken gezicht zijn ogen neer en hield zijn knie stevig beet. Hier zou hij nog last van krijgen, dat wist hij nu al. 'Donovan moet uit de weg geruimd worden. Sinds hij hier is, is het altijd al chaos geweest!' Savador kreunde en probeerde op te staan door middel van tegen de muur te steunen, al liet zijn knie dat niet echt toe.

''Denkt U serieus dat ik helemaal niets om U geef? Als ik liever Donovan had gehad dan had ik hem zelf al veel eerder gezoend. Voor het geval dat U het gemist heeft: HIJ zoende MIJ. Ja, ik stond het toe maar meer uit medeijden dan gevoelens. En als U dit niet gelooft dan vraag ik me af of U ooit wel van mij gehouden hebt'' zei Diva. Ze voelde traen opkomen en veegde ze ruw weg met de rug van haar hand. ''U doet Uw best maar, vermoord hem maar. Maar bedenk dan wel dat U de dood van twee tieners op Uw geweten heeft. Want als U bent weggestuurt, heb ik geen reden voor mezelf om hier of ergens anders nog te zijn. Dan kies ik vrijwillig voor die verdomde vloek'' zei ze zacht. Daarna liep Diva weg.

Het was Savador eindelijk gelukt om overeind te komen, al stond hij wel te trillen op zijn benen. Hij hield een hand tegen de muur maar hield zijn blik naar de grond gericht toen hij Diva's woorden hoorde. Hij hoorde hoe ze de kamer uitliep en hoe haar voetstappen langzaam wegstierven. Savador hield van Diva en hij wilde haar geen pijn doen. Het was zijn bedoeling ook niet geweest haar boos of verdrietig te maken. De hand waarmee hij tegen de muur steunde balde hij tot een vuist. Waarom was hij dan ook zo stom geweest zo tegen haar uit te vallen? Hij moest haar vinden, zeggen dat het hem spijt. 'Diva, wacht,' zei Savador, al was het te zacht om nog te kunnen worden verstaan. Hij verliet hinkend de kamer en liet Donovan en Antony er achter.

Antony keek de twee na en voelde een druppel bloed langs zijn wang lopen. "gaat het met je"vroeg hij aan Donovan. De rugpijn die bleef ook maar. Hij trok een pijnlijk gezicht en zette zich tegen de muur neer.

Donovan smakte tegen de grond toen Master Savador hem los had gelaten. Hij nam een flinke hap lucht en hijgde even lichtjes. Hij wreef even over zijn keel. Had Diva hem zojuist nou gered? Nou ja, tenminste nadat hij Savador getrapt had. Zijn bloedneus was inmiddels gestopt. Hij keek de hinkende Savador na terwij hij achter Diva aanging. Hij keek naarAntony toen hij vroeg hoe het nu ging met hem. ''Ik denk dat ik dat beter aan jou kan vragen'' zei hij tegen hem. Donovan stond op en liep naar de wastafel en waste het bloed van zijn gezicht. Hij keek weer naar Antony. ''Kan ik je ergens mee helpen?'' vroeg hij.

"Met mij gaat het wel best aleen men rug doet wat zeer voor de rest niets,geef is even een natte doek"zei hij tegen hem. Hij keek hem aan en wachte af. "Trouwens,nog sorry voor mijn uitbarsting in het lokaal"zei hij tegen hem. Hij wou vrede sluiten met hem,waarschijnlijk was hij dat al enige.

Donovan pakte een witte doek en maakte hem nat. Daarna gaf hij hem aan Antony. ''Maakt niet uit. Ik kan zelf ook best een enorme eikel zijn'' zei hij tegen hem. ''Ik kan nog steeds niet echt geloven dat Diva me een soort van heeft gered. Vooral nadat ik zo gemeen tegen haar was'' zei Donovan.

Hij hield de doek op de wonde en keek Donovan aan. Toen zette hij zich recht tegen de muur en kreeg even een pijnscheutin zijn rug. "Er zal wel een of andere reden aan zitten,maar voor nu,zou ik weg bij haar blijven"zei hij en grijnsde eventjes. "Ik kan ook een eikel zijn als ik wil,maar dat heb ik wel een beetje onder controle,in tegenstelling tot jou"zei hij. Hij depte op de wonde en keek hem dan weer aan.

''Ik weet het. Ik ben vreselijk als het gaat om woede beheersing. Om eerlijk te zijn heeft niemand me dat ooit geleerd'' zei Donovan. ''Hoe gaat het eigenlijk emt jou en Celede. Ik hoorde dat jullie uitgehuwelijkt zijn net zoals ik en Diva waren'' zei hij toen om over een ander onderwerp te beginnen.

Antony keek hem met een glimlach aan toen hij over Celedë begon. "Wel tussen ons gaat het wel goed"zei hij tegen hem en glimlachte. Toen bedachte hij dat ene meisje met die witte haren. "Seg,die Lentell wie is dat"vroeg hij aan hem. Hij wachte op een antwoord maar ging wel op een stoel zitten.

''Ze is een vriendin van vroeger. We zijn samen opgegroeid'' zei Donovan terwijl hij zich op zijn bed liet neerploffen. ''Al denk ik dat ze me meer ziet dan enkel een vriend'' mompelde hij erachteraan. Donovan was niet gek. Het was hem wel al opgevallen dat Lentell gevoelens voor hem had. Zij was de enisgte reden waarom hij het huwelijk tussen hem en Diva ongedaan had gemaakt.

Antont keek hem aan en wou wat zeggen maar liet het zo. "Antony van wie hou je"vroeg hij dan maar aan hem. Hij legde de doek neer aangezien het bloeden was gestelpt. De wond was akelig groot en liep over wijd de hele rechterzijde van zijn kop naar beneden. Misschien kon Antony hem op de een of andere manier wel helpen.

''Misschien kan je beter even naar de ziekenzaal toe. Hatori en Mèadraid zijn best goede genezers. Ze kunnen je vast helpen'' zei Donovan toen hij Antony`s wond zag. Eigenlijk begon hij er ook over om zijn eerdere vraag te ontwijken. Hij wist niet van wie hij hield. Hij gaf veel om Lentell maar hij zag zichzelf niet echt als haar partner. En over Diva....wist Donovan nu niet precies wat hij moest denken.

"Tja misschien is dat wel beter,kan ik is ineens naar mijn rug laten zien"zei hij en knikte naar hem. "Donovan,als je problemen hebt,je kunt allesins bij mij terecht"zei hij en liep even naar hem. Hij gaf hem een klopje op zijn schouder en liep toen ook weg van de Razen etage op weg naar de ziekenzaal.

Donovan keek Antony even na. Hij was eerlijk gezegd niet zoals Donovan hem had verwacht. Hij had Antony gezien als een vriend van Diva en Celede die hen blindelings zou helpen als een hersenloze pop. Hij niet niet gedacht dat Antony zou anders was dan hij zich had voorgestelt. Donovan had ook nooit de moeite genomen om hem te leren kennen.

PROFILE MAGICIAN