Kwaad.

Donovan was meteen doorgelopen naar de etage van Razen nadat hij kwaad was weggelopen uit de les. Hij sloeg even uit woede met een vuist tegen de muur aan. Daarna plofte hij neer op zijn bed. Donovan ging even met zijn hand door zijn haar. Hij zou Rose nog wel terg pakken.

In een blauwe fits verscheen Diva in de jongensslaapzaal van Razen. Ze keek Donovan aan met haar armen over elkaar geslagen. ''Weet je, als je je woede wat meer onder controle houd dan denk ik dat de volgende keer je broek niet zo snel zal afzakken'' zei ze. ''Waarom doe je zo Donovan. Waarom haat je iedereen?'' vroeg Diva.

Donovan keek op toen hij Diva zag. ''Niet jij weer'' gromde hij zacht. ''Ik haat niet iedereen'' viel hij Diva direct in de rede. ''Laat ook maar, zoiets begrijp jij toch niet'' zei hij daarna wat zachter. Hij keek even uit het raam waar het begon te regenen buiten. Hij haatte water. Net als dat hij planten haatte. Daar had hij ook een bloedhekel aan.

''Waarom dan niet? Als je het niet verteld Donovan dan weet je nooit of ik het begrijp of niet'' zei Diva. Ze deed voorzichtig een paar passen dicherbij tot ze voor hem stond. Ze legde twee vingers onder Donovan`s kin en tilde zijn gezicht zo naar haar op zodat hij haar wel aan moest kijken. ''Geloof me ik weet waar ik over praat. Ik ben op precies dezelfde manier opgevoed als jij. In dezelfde kringen om het zo maar te noemen. Ik weet hoe gevangen je je daarin kunt voelen'' zei ze zacht en keek hem recht aan.

Donovan maakte geen aanstalte Diva weer aan te ijken toen hij hoorde dat ze dichterbij kwam. Hij had echter geen keus meer toen ze zijn gezicht vastpakte en naar haar toedraaide. ''Jij hebt makkelijk praten Diva. Jou ouders verwachtte nooit iets van je. Ekel dat je stilzat en je mond hield. Dat je enkel sprak wanneer je wat gevraagd werd. Jij hebt geen idee hoe het voelt dat wat je ook doet een teleurstelling is in de ogen van degene die je trots probeert te maken'' zei hij.

Diva keek Donovan recht aan en luisterde naar zijn woorden. ''Donovan, ik weet precies oe dat voelt. Voor mijn ouders kon ik ook nooit iets goeds doen en ik treur er niet om dat ze dood zijn. Maar alstjeblieft, trek geen muur op om je heen. Dat zal je uiteindelijk alleen maar opbreken'' zei ze tegen hem. Diva zuchtte even. ''Dit is zinloos. Sorry ik had je niet moeten storen'' zei ze. Diva draaide zich om om weg te lopen.

Donovan zuchtte even en wende zijn blik weer af naar het raam. Misschien dat Diva begreep hoe hij zich voelde. Toch wou hij niet luisteren naar haar verdere woorden. Pas zodra ze zich omdraaide keek Donovan weer naar Diva. ''Diva wacht even'' zei hij zacht. Hij pakte haar pols beet om haar tegen te houden en trok haar zachtjes terug.

Doordat Donovan haar terug trok verloor Diva haar evenwicht. Ze viel bovenop Donovan en duwde hem zo achterover het bed op. ''Sorry'' mompelde ze zachtjes, bijna fluisterend. Haar gezicht hing maar een paar centimeter boven dat van Donovan en de blosjes waren erg duidelijk op haar bleke huid te zien.

Donovan viel achterover toen Diva over hem heen viel. Hij keek Diva even recht aan en zag haar blozen. Hij voelde zijn eigen wangen ook rood worden. ''Geeft niet'' zei hij zacht terug. Hij slikte even en bleef Diva aankijken. Hij kon haar voelen ademen. Hij voelde zelfs het kloppen van haar hart zo dichtbij was ze nu. Uiteindelijk kon Donovan er niet meer tegen. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van Diva.

Diva schrok even toen Donovan haar kuste. Ze had niet verwacht dat dit zou gaan gebeuren. Als vanzelf sloot Diva haar ogen en legde een hand om Donovan`s nek. Daarna liet ze hem plotseling los. ''Nee Donovan. Dit kan ik niet doen'' zei ze zacht tegen hem. Haar hart bleef in haar steken toen ze gestommel hoorde buiten de deur van de slaapzaal.

Donovan legde zijn hand op Diva`s heup toen ze hem terug zoende. Hij keek haar zwijgend aan toen ze zei dat ze dit niet kon doen. ''Waarom dan niet?'' vroeg hij zacht. Hij schoot overeind toen hij ook gestommel hoorde. Momenteel kon het iedereen zijn want bijna iedereen had een hekel aan hem. Donovan vermoedde dat het of Antony of Master Savador zou zijn. Hij bleef ingespannen naar de deur kijken.

En het was Antony die de deur open deed. Hij merkte Diva op en Donovan. Hij sloot de deur weer en bleef staan terwijl hij tegen de muur leunde. Hij keek afwachtend naar de deur of een van hun buiten zou komen. Hij kraakte zijn vingers en wachte af zijn ogen hadden een rode schijn niet van woede maar van schaamte omdat hij was binnengelopen op een nou ja fout moment. Maar toch ging hij voor de deur staan moest er iemand anders komen.

Savador bevond zich ook momenteel op de Fire Magican etage. Hij had Diva door de gangen zien lopen en was haar ongezien gevolgd. Hij had door het sleutelgat van de deur geloerd en zich verstopt toen Antony eraan kwam. Hij voelde hoe zijn lijf begon te trillen toen hij Donovan en Diva had zien zoenen. Savador deed de deur open toen Antony deze sloot en bleef zwaar ademend in de deuropening staan, zijn hand nog steeds op de klink. 'Donovan!' bracht hij hatelijk uit. Hij staarde Donovan met vuurschietende ogen aan. Hoe durfde dat joch zijn Diva van hem af te pakken? Met grote passen liep Savador op Donovan af en pakte hem met beide handen bij zijn kraag op. Hij sloeg hem met een droge bof tegen de muur en hield hem er stevig tegenaan gedrukt. 'On-ver-ge-fe-lijk!'
Iedere lettergreep spuwde hij met afgunst uit in Donovans gezicht. 'Je ziet zelf zeer zeker niet in dat Diva enkel en alleen bij MIJ behoort, wel dan? Nou?!'
Savador had moeite om niet op Donovan in te gaan beuken. Zijn goude giftige ogen gingen nu naar Diva. 'En jij! Jij vond het allemaal wel best, hè? Erg spijtig, Diva, erg spijtig. En ik dacht nog wel dat je de domste niet was.'

Antony kwam de kamer dan ook in en zag Master Savador. "Master,laat het uit,ga naar buiten koel af nu"zei hij tegen hem en trok hem aan zijn arm wat naar de deur maar verder kwam hij niet. Hij ging dan maar voor hun staan en keek Master Savador aan. "Komop,je weet dat Diva je leuk vind Savador,dus rep je kont en maakt dat je wegkomt"zei hij tegen hem. Waarom hij op kwam voor Donovan wist hij eigenlijk niet maar ja wat dan nog. Er moest ooit is een verzoening komen. "En waag het niet om Diva dom te noemen,want ze is slimmer dan je denkt"zei hij.

'Houd je mond! Hou je er buiten!' snauwde hij Antony nijdig toe. Savador trok zijn arm ruw weg toen Antony eraan begon te trekken. 'Vertel mij niet wat ik wel en niet moet doen!'
Hij richtte zich weer woedend tot Donovan en sloot een hand nu om zijn keel. Met zijn andere hield hij nog steeds stevig zijn kraag vast. Hij voelde nu meer dan ooit redenen om hem te doden. Niemand, maar dan ook niemand behalve hijzelf kwam aan Diva. 'Besef je wel niet wat je hebt gedaan?' ging Savador giftig verder. 'Besef je wel niet hoe ik me nu moet voelen?' Hij voelde hoe zijn hart brak toen hij terugdacht aan hoe Donovan Diva zoende.

"Master,hou op"riep hij kwaad naar hem en trok zijn zwaard. Hij ging met de punt naar de rug van hem. "Als je hem vermoord,dan smijten ze je buiten,ze hebben hem nodig om Miss Madeline weer normaal te krijgen"zei hij kwaad en duwde de punt harder in de rug van hem. "Snap je het niet,Donovan was aan het praten en Diva viel en zo kwam puntje bij paaltje"zei hij. "En trouwens,ik mag me wel bemoeien aangezien Diva over enkele jaren mijn schoonzus zal zijn"zei hij.

Het ging allemaal zo snel. Eerst Antony die binnenkwam en daarna Master Savador. Hij keek hem strak aan. ''Richt Uw woede niet op Diva af. Ik zoende haar, ik begon ermee'' zei hij tegen hem. ''Sla mij desnoods in elkaar, maar laat Diva met rust'' zei hij tegen hem. Donovan voelde vanbinnen angst. Niet voor Master Savador of dat hij zelf gewond zou raken of zelfs zou sterven. Maar dat Savador Diva misschien wat zou aandoen.

Diva keek op toen Antony binnenkwam. Hem kon ze alles nog wel uitleggen maar toen Savador binnenkwam wist ze dat hij niet naar haar zou luisteren. Ze staarde naar de grond toen hij tegen haar uitviel. Ze had dit ook niet mogen doen dat wist ze. Daarom had ze Donovan weer losgelaten. Ze had gewoon direct van hem af moeten gaan toen ze over hem heen was gevallen. Waarom had hij haar dan ook moeten zoenen. Hij kon haar ook gewoon ruw weggeduwd hebben en hebben geprobeerd haar te doden. Maar dit was veel pijnlijker en veel meer vernederend dan dat.

'En dat ga ik ook zeker doen!' schreeuwde Savador in Donovans gezicht. Hij negeerde de punt van Antony's zwaard in zijn rug. Hij gaf Donovan een forse stoot tegen zijn neus, zodat zijn achterhoofd met een harde bonk tegen de muur aankwam. Vervolgens pakte hij hem weer met beide handen bij zijn kraag beet en keek hem woedend aan. 'Ik begrijp niet waarom iedereen zo voorzichtig met je is en je in leven houdt! Enkel omdat ze zonder jou geen oplossing weten voor Madeline's ziekte? Stelletje clowns! Het ziet er maar weer naar uit dat ik de enige ben onder ons met hersenen!'
Savador liet zijn hand van Donovans kraag weer naar zijn keel glijden en kneep hard zijn strottehoofd dicht. 'Als het aan mij had gelegen had ik dit al veel eerder gedaan,' siste hij zacht maar dreigend. Zijn gezicht was nauwelijks drie centimeter van die van Donovan verwijderd.

Donovan voelde de klap. Zijn hoofd knalde tegen de muur aan. Hij voelde hoe zijn neus begon te bloeden maar kon daar nu niets aan doen gezien Master Saador zijn strottehoofd dichtkneep. Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen en zijn longen schreeuwen om lucht. Donovan hapte naar lucht al was dit zonder succes. Hij probeerde Master Savador`s hand weg te trekken van zijn keel.

'Je probeert je te verzetten terwijl je me zelf hebt gezegd dat ik je desnoods in elkaar mocht slaan? Zwakkeling! Jij bent geen man - jij bent een mug!' riep Savador spottend in Donovans gezicht. Hij grijnsde breed bij het zien hoe Donovan zijn hand probeerde weg te trekken. Daar had hij zelf geen denken aan. Hij zou hem doden, hier en nu. Er moest nu eindelijk eens een eind komen aan zijn smerige streken.

Diva wende haar blik af. Ze kon dit niet aanzien maar ze kon Master Savador ook niet tegenhouden. Ze had al genoeg gedaan. Maar daarbij kon ze Donovan ook niet zomaar laten sterven. Toch maakte Diva geen aanstalte om een van de twee te helpen. Ze keek hulpzoekend naar Antony.

"Savador,hou op nu meteen,als Madeline dit weet,dan vermoord ze je"zei hij tegen hem. Hij trok nu ook aan de hand van Master Savador. Echt meer kon hij niet doen. "Diva ga naar achter,en spreek tegen hem"zei hij tegen Diva en wachte af wat ze zou doen.

''Ja hallo, wat zou Uw reactie zijn als Uw keel werd dichtgeknepen'' wist Donovan met moeite uit te brengen tussen het stikken door. Hij trapte wild om zich heen en raakte iets dat wellicht Master Svador`s knie kon zijn. Donovan hoopte van wel en dat hij daardoor losgelaten zou worden. Dit zou hij echt niet lang meer volhouden.

Savador sloeg Antony met zijn arm ruw tegen zijn buik en duwde hem weg. 'Ik zei dat je je er niet mee moest bemoeien!' beet hij hem nijdig toe. Het was al een hele opluchting dat Diva niet voor Donovan opkwam - dat zou hem nog meer pijn hebben gedaan. 'Jij hoort niet te spreken!' gromde Savador toen hij Donovans woorden hoorde. 'Je bent bezig te sterven, dus spreek liever iets nuttigs uit als je laatste woorden!' Hij kneep nog iets harder maar liet onmiddellijk los toen hij een erge pijn in zijn knie voelde. Savador slaakte een kreet en liet zichzelf op de grond neervallen terwijl hij nog schreeuwend naar zijn knie greep.

PROFILE MAGICIAN