Mizore liep naast Savador in haar zwarte topje met een korte broek. Helemaal doorweekt van het zweet. Achter zich liet ze een klein spoor achter van waterdruppels van haar zweet. Haar ogen waren gesloten tegen het prikken van haar ogen. De tranen vermengt met bloed drupte een voor een langs haar wangen. Ze had haar armen om Savador heen geslagen zodat ze niet op zou vallen. Bij iedere stap kreeg ze het idee alsof iemand een stuk van haar magie weg haalde. Haar gezicht was bleek. Nog bleker als normaal. Bijna alle aders waren zichtbaar op haar lichaam. De paarsblauwe aders waren duidelijk te zien op haar bleke huid. Met kleine sloffende stapjes liet ze zich leiden door Savador. Geheel op hem vertrouwd dat hij haar niet ergens tegen aan zou laten lopen. Haar ademhaling ging wat schokkerig maar wel op een normaal tempo. 'Saf, Zijn we er bijna?' Kwam er met moeite en veel gehijg langs haar lippen. Haar gezicht stond vermoeit en pijnlijk. Haar gedachtes stonden leeg. Alleen maar gefocust op lopen en ademhaling. Ze kneep even wat steviger in de kleding van Savador. Langzaam slofte ze verder door de gangen. Hopend dat ze snel bij de ziekenzaal zouden zijn.

[sorry voor de kleine post v.v]

(We kunnen net zo goed doen dat we zelf de doktoren/verpleegsters spelen -_-
Aangezien er toch niet wordt gepost door Hatori of Mèadraid. Of Xavier vragen om voor dokter te laten komen, die heeft wat medische ervaring en post tenminste wel =3

In een langzaam tempo zodat Mizore hem bij zou kunnen houden, liep Savador rustig door de gangen. Zijn arm was strak om haar heengeslagen, zijn hand lag daarbij op haar billen en ontklemde het zwarte broekje om haar toch ergens vast te kunnen houden. Alhoewel hij zijn pas maar wat graag wilde versnellen om zijn nicht zo snel mogelijk op de ziekenzaal te laten behandelen, kon dit niet. Mizore leek moeite te hebben met lopen; de met bloed vermengde tranen stroomden als onophoudelijk over haar wangen en ze liet een spoor van zweetdruppels na die intussen ook de kleding van zijn arm had doorweekt die hij om haar heen had. Ze had haar armen om hem heengeslagen zodat ze nu haast bij iedere pas steeds tegen hem aanliep. Niet dat dat erg was. Hij hield haar zelf ook tegen zich aangedrukt, veegde af en toe zorgzaam een aantal lokken uit haar gezicht weg die nat waren van het zweet. Mizore's aders waren nog steeds duidelijk zichtbaar onder haar huid, haar temperatuur zou ook niet normaal zijn. Hij wist dat er haast bij zat. Savador stopte even bij de vraag die ze hem stelde, het kwam er hijgend uit alsof het haar ontzettend veel moeite kostte. Zijn wenkbrauwen waren uit zorg gefronsd opgetrokken toen hij op haar neerkeek, zijn gezichtsuitdrukking leek medelijden uit te stralen. 'We zijn er voordat je het weet,' antwoordde hij zacht, zijn duim ging even strelend langs haar wang om haar gerust te stellen. Bezorgd bekeek hij de pijn in haar ogen en de vermoeidheid op haar gezicht, maar liep langzaam weer verder toen ze weer doorslofte. Op een zeker moment stopte hij en boog zich voorzichtig over Mizore heen. De arm om haar heen omklemde haar schouders, de andere gleed langs haar knieholtes om haar uiteindelijk alsof ze van porselein was op te tillen en het verdere stuk haar in zijn armen te dragen. Hij liet haar hoofd tegen zijn borst zakken en liep verder, nu in een gehaaste en benende pas. Dat ging veel sneller. 'Maak jij je verder maar niet druk, lieve Mizore. Ik breng je naar de ziekenzaal en daar kom je weer als herboren uit, dat beloof ik je,' sprak Savador zacht, hij probeerde terwijl hij het zei de tranen tegen te houden. Aangezien hij geen idee had of hij zich aan die belofte kon houden. Bij de deur van de ziekenzaal keek hij even zwak glimlachend op haar neer, daarna duwde hij met zijn schouder de deur open en trad binnen. Zwijgend legde hij Mizore neer op een bed. Hij zorgde ervoor dat haar hoofd precies in het midden van het kussen lag en dekte haar zacht toe. Savador ging op de rand van het bed zitten om bij haar te blijven en daarbij ook zijn geforceerde glimlach voor haar te behouden. Haar geruststellen en beter laten worden, al had hij geen idee wat ze had, was het enige wat hij nu wilde.