Haast geruisloos beende Savador door de gangen van de school, gehaast en nog ietwat kromgebogen. Zijn lange wintermantel had hij nog om, maar de knopen waren niet dichtgemaakt zodat de zomen als een cape om zijn vluchtig voortbewegende benen ruisde. In tegenstelling tot wat hij van plan was en het glunderende gevoel dat hij daarbij kreeg, was zowel de blik in zijn ogen als zijn houding tamelijk kalm. Uiteindelijk kwam hij aan waar hij zijn moest: de ziekenzaal. Zijn mondhoeken waren omgekruld tot een zwakke sinistere glimlach terwijl hij met zachte en voorzichtige bewegingen de deur van de zaal opende. Gelukkig was de ruimte op hem na geheel verlaten, het was er in ieder geval doodstil. Op zachte geluiden van bovenaf na. Geluiden die alleen een baby konden maken. Hij keek nog even door het glas van de deur nadat hij deze achter zich sloot, om er zeker van te zijn dat niemand hem gezien had. Zodra hij er haast zeker van was dat dit het geval was, liep, sloop hij bijna langs de lege schoon opgedekte bedden richting de trap die naar Madeline's vertrekken leidde. Op de eerste trede wierp hij nog even een snelle blik over zijn schouder voor hij de trap langzaam opliep, daarbij verdeelde hij zorgvuldig zijn gewicht over de tredes zodat deze niet zouden kraken, mocht er iemand boven zijn. Op de smalle overloop was het niet lang zoeken; de babygeluiden kwamen uit één van de eerste kamers. Zo stil als hij kon opende Savador de deur en sloot deze weer zacht achter zijn rug. Met zijn rug tegen de deur gedrukt en zijn hand nog op de deurknop bleef hij even in het begin van de kamer staan, zijn slangachtige ogen gericht op de kleine wieg die daar bij het raam stond. De geluiden waren nu helder te horen, kwamen duidelijk uit het wiegje. Zijn glimlach werd breder bij iedere stap die hij dichter bij de wieg zette. Zwijgend keek hij over de rand van het wiegje en staarde recht in de onschuldige en onwetende ogen van een pasgeboren kind. Het jongetje staarde in stilte terug en leek daarna met zijn beentjes te trappelen bij het aanzicht van de vreemde man. Voorzichtig tilde hij het kind op onder zijn armpjes en hield het wat opgeheven voor zich uit zodat hij hem goed kon bekijken. 'Aageth Fyllo,' sprak hij zacht de naam van het jongetje uit, dat nu zachte geluiden uitkermde van onwennigheid. Walgelijk mormel, tegelijkertijd zo beeldschoon. Dat kwam ongetwijfeld omdat de jongen zichtbare uiterlijke eigenschappen leek te hebben van zowel Norwood als Madeline. 'Maar die naam zul je niet lang meer dragen..' Langzaam tilde Savador de jongen naar beneden om het in zijn armen te houden, het kleine hoofdje rustte tegen zijn borst. Hij keek zacht glimlachend op hem neer om de trekjes van zijn moeder die het kind bezat, staarde het andere moment weer hard en streng in de grote ogen die hem aankeken zodra hij duidelijk ook zijn vader in hem kon herkennen. 'Welnu..,' een bleke hand sloot zich om het kleine mondje van Aageth, 'hou je je gedeist. En luister je naar wat ik je zeg.' Zijn hand gleed nu langzaam naar het kleine halsje, om zijn vingers daar losjes te omklemmen. Savador bracht zijn hoofd dichterbij terwijl hij tussen zijn tanden door een onheilspellende spreuk siste, ondertussen barstte het weerloze kind uit in een luid geween en gesnik om de zachte armen van zijn moeder en de warme stem van zijn vader. Zijn stem werd luider en zijn lippen verkeerden in een woedende, zure trek terwijl hij er met zijn spreuk bovenuit probeerde te komen. 'STIL!' siste hij het kind toe. Onder zijn wijsvinger door leek er uit zwarte magie iets onder de huid van Aageth's hals te vloeien dat langzaam maar zeker de vorm aannam van een kleine slang. Alsof het er in getatoeëerd stond als een kleine onuitwisbare inktvlek. 'Stil,' herhaalde hij zacht. Zodra hij zag dat de kleine vlek in de vorm van een slang in de zachte huid stond, haalde Savador tevreden zijn vingers weer weg. Voorzichtig tilde hij Aageth weer op. 'Vergeet hém en zie mij ervoor in de plaats. Vanaf nu ben ik je vader,' sprak hij hem zacht toe. 'Vanaf nu..' Zijn blik werd wat glazig terwijl hij Aageth weer wat liet zakken. 'Ben je mijn zoon, Zadjazar.' Met een glimlach legde hij Aageth weer terug in zijn armen en streek met een tweetal vingers teder langs de zachte babyhuid. Aageth, of in zijn ogen nu Zadjazar - vernoemd naar zijn vader, staarde hem aan met dezelfde aangenaamheid zoals een kind ook naar zijn vader zou kijken. Savador kon Madeline nog altijd niet uit zijn hoofd krijgen, hij had nog steeds een grote zwakte voor haar. En hij had erop gezworen dat als hij ooit kinderen kreeg, zij ze zou baren. Het was nu dat hij zelf ook al twee kinderen had, maar in feite had hij die eed nu tot de werkelijkheid gemaakt, al was het dan door diefstal. Door de spreuk die hij uitgesproken had zou Norwood als het ware gewist zijn uit Aageths geheugen en zou hij nu als vader erkend worden, ook al was het nog maar een jong en onwetend kind. Natuurlijk kon dit nog ongedaan gemaakt worden, maar niemand hoefde nu nog te weten dat dit zijn doen was. Savador hield zijn 'nieuwe zoon' zacht wiegend in zijn armen. Hij stopte echter abrupt en draaide zich in een ruk om toen de deur openzwaaide.

- (Savador, Norwood & Madeline. Later misschien ook anderen.)
Pardon dat ik vanuit deze post Aageth ook deels roleplay, maar het kon niet anders.
Dat mogen jullie verder wel overnemen als officiële ouders als jullie dat liever hebben.

Norwood liep met zijn dagelijkse wandeling door de bossen. Zijn ogen kalm voor zich uit en er was een lichte hoop te zien in zijn ogen. Misschien kwam hij Madeline hier wel tegen. Zijn ogen gingen kort naar Eyolf die naast hem liep. Echter zag deze er licht onrustig uit. Dit werd bevestigd door een vogeltje dat aan kwam vliegen. "Savador.......zoon......ziekenzaal...." sprak hij hijgend. Norwood keek het vogeltje vaag aan maar legde al snel de link. "bedankt..." sprak Norwood kalm en zette het vogeltje op een lage tak. Met snelle passen draaide Norwood om. "Eyolf, Speur Madeline op, ik wil dat ze direct naar de ziekenzaal komt!..." sprak Norwood luider. Zijn ogen schoten kort naar het schoolgebouw. Hij mocht niet te laat zijn.

Norwood was aan de andere kant van het gebouw en via de hoofdingang zou tijd kosten. Hij maakte een tweetal zegels. Rende op de muur af en sprong. Rende daarna verticaal de muren van het schoolgebouw op. De ramen vermijdend schoot hij omhoog. Bij de etage van de ziekenzaal remde hij af en ging in het kozijn zitten. En ja, Savador had zijn zoon vast. Norwood voelde een ontergelijke woede optreden maar liet hem nog steeds helder denken. Ineens schoot de deur open, in het licht van de schaduw zag Norwood een wolvenschaduw. Was dat Madeline al. Hopelijk, hij had haar net zo hard nodig. Hij wilde maar wat graag dat Aageth veilig was. Norwood maakte een zegel. "Shadows of a cameleon..." mompelde hij. Langzaam werd hij onzichtbaar. Savador was afgeleid door de deur wat Norwood ongezien liet. Zijn ogen staarde strak naar Savador. Ineens vloog het raam open. Maar alsof er niemand binnen kwam sloot het zichzelf weer. Norwood liep kalmpjes naar Savador. Legde zijn hand onder het kindje en sloeg daarna met zijn drie vingertoppen met een ferme tik tegen de holte in de borstkas van Savador, als het als gepland ging zou Savador naar voren buigen en door de pijn Aageth los laten. Norwood ving Aageth op terwijl hij bukte. Hij lette op het hoofdje dat het niet tever naar achteren viel. Het bleef kwetsbaar. Niet veel later deed hij een poging om een tweede tik met volle kracht uit de delen om Savador tijdelijk onstabiel te maken. Daarna werd hij zichtbaar. Zijn ogen gingen kort naar zijn zoon die nu in zijn handen lag maar er duidelijk ongemakkelijk bij was. "Het komt goed, Aageth..." sprak Norwood met zijn kalmerende stem. Echter barste het kindje in tranen uit. Vreemd, Aageth had nooit zo gedaan als Norwood tegen hem sprak. Norwood legde Aageth in zijn wiegje en keek naar Savador. "Je hebt lef jezelf hier te vertonen..." sprak hij met strenge stem en keek hem woest aan.

(Maakt niet uit, oh btw, je kan het wel kei goed, baby roleplay. Ik zou bijna denken Noah dat je....^^ Just kidding
Ik hoop dat het ook geen ramp is dat ik roleplay dat jij Aageth losser liet zodat Norwood hem opving)
)

Het zachte regelmatige getik van hakken weerklonk door de gangen van de school. Na een zwaar vermoeide dag sleepte Madeline haar, van spierpijn voorziene lichaam, naar de ziekenzaal. Ze wou naar bed, en niets liever. Eerst nog even kijken of Aageth al sliep en dan Meadraid van de wacht aflossen zodat die ook naar bed kon. Tenminste als ze niet al sliep. Madeline kon het haar niet kwalijk nemen. Meadraid had zo ook een aantal zware taken op haar schouders rusten. Daarbij was Aageth Madeline's verantwoordelijkheid. En niet die van haar zusje.
Madeline stond stil toen ze het weerkaatsen en poten over de grond hoorde. Ze knielde verbaasd neer bij het zien van Eyolf. Die kwam vast niet alleen maar om haar te begroeten. 'Eyolf, wat is er? Er is toch niets met Norwood aan de hand of wel?' vroeg ze met bezorgdheid in haar stem die al bezit van haar leek te nemen. Eyolf leek haar te willen waarschuwen, wilde dat ze mee kwam. Madeline stond langzaam op terwijl haar gedachten afgingen waarom de wolf zo onrustig kon zijn. Ineens verwijdde haar pupillen zich. 'Aageth!' riep ze verschrikt uit. Ze trapte haar hakken uit en liet ze voor wat ze waren terwijl ze begon te sprinten, Eyolf vlak achter zich.
Onder het rennen was Madeline's uitdrukking veranderd naar ziedend. Haar kleine jongen was in gevaar. Het was haar moederinstinct dat opspeelde. Als iemand aan haar kind durfde te komen zou ze die eigenhandig het raam uit gooien. Niemand kwam met zijn tengels aan haar zoon.
Het laatste stukje naar de ziekenzaal haalde Eyolf Madeline in. Ze zag hoe hij de deur open beukte maar had geen tijd om verbaasd te staan over zijn kracht. Ze moest haar zoon redden. Madeline rende de kamer in maar verstijfde toen ze Savador zag. Al gauw maakte haar verbazing weer plaats voor furieuze woede en keek ze hem nijdig aan. 'Leg mijn zoon neer Savador. Nu!' sprak ze langzaam. In haar stem was alleen kilte en haat te horen. Madeline besteedde geen aandacht aan het raam. Ze moest eerst Aageth veilig zien te stellen. Maar ze fronste haar wenkbrauwen even toen Savador door iets onzichtbaars geslagen werd. Wat het ook was, het haalde Aageth bij hem weg. Madeline haalde pas opgelucht adem toen Norwood zichzelf daarna zichtbaar maakte. Maar de angst sloeg haar als een ijskoude hand om het hart toen Aageth begon te huilen. Dat deed hij nooit bij zijn vader. Het werd vervolgens rood voor haar ogen. Madeline stromde op Savador af, greep hem bij zijn kraag en drukte hem ruw tegen de muur. Alleen haar woede zorgde voor deze onmenselijke kracht die zich in haar ontketende. 'Wat heb je met Aageth gedaan stuk tuig! Vertel op!' schreeuwde ze razend tegen Savador terwijl ze hem een aantal keer flink met zijn hoofd tegen de muur sloeg.

(Zolang je die baby maar niet al te veel gekigheden uit laat halen vind ik het prima hoor Noah xD)

Automatisch verscheen er een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij de glijdende schaduw van een naderende wolf over de vloer zag. De twee puntige oren en het middelgrote gestalte, dat was onmisbaar. Savador hield Aageth beschermend tegen zijn borst gedrukt, een hand op het achterhoofd van het jongetje terwijl hij langzaam achteruit begon te deinzen. Zijn blik daarbij niet van de witte wolf die hij herkende als het dier van Norwood afscheurend. De dunne verticale pupillen in zijn slangenogen vernauwden zich tot smalle spleetjes; het was een teken dat er in zijn hoofd nu duizenden dingen schoten. Mogelijke ontsnappingsopties, hoe Norwood er al zo snel is achtergekomen en hoe. Dat misselijke vlooienbeest had hem natuurlijk verraden. Hij moest de wolf spoedig maar eens uit de weg werken, want hij vormde een belemmerend obstakel voor de plannen die hij wilde uitvoeren die betrekking hadden op Norwood zelf. Voor hij ook maar een tweede stap uit kon voeren had dat afzichtelijke dier het al bij zijn baasje gemeld. Onbewust naderde Savador met zijn rug meer naar het raam, waar Norwood het schouwspel toekeek in het kozijn. Hij voelde zijn aanwezigheid maar merkte het niet. Al net zo verstijfd bleef hij staan toen Madeline daarna binnentrad. Pas daarna legde hij in zijn hoofd de connectie dat de wolf haar geleid moest hebben. Zijn beide mondhoeken krulden om tot een zachte glimlach. 'Madeline!' sprak hij bijna verwelkomend. Met de glimlach nog op zijn gelaat trok hij zijn wenkbrauwen even op en stootte een zacht geluidje uit vanuit het diepste uit zijn keel als reactie op haar woorden, het had iets spottends. Zijn glunderende blik waarbij er duidelijk pretlichtjes in zijn ogen waren te zien, toonde aan dat hij nauwelijks kon geloven zo'n koude reactie van haar kant te krijgen. Alsof hij een dikke knuffel en een zoen had verwacht. 'Ik verwachtte je al,' vervolgde Savador glimlachend, totaal geen aandacht bestedend aan haar bevel. 'Eigenlijk wacht ik al zo lang op je, maar vandaag wordt alles anders.' Met Aageth nog in zijn armen begon hij langzaam haar richting in te lopen. 'Zie je, mijn liefde gaat uit naar vele vrouwen. Maar jij en Diva nemen toch de grootste plekken in mijn hart in beslag. Jullie zijn speciaal, goud tussen al het brons. Wellicht ben je er zelf al van op de hoogte, wellicht niet, maar je moet inmiddels toch wel weten -' Hij moest zijn woorden noodgedwongen afkappen om een luide pijnkreet te slaan toen een ferme tik ter hoogte van zijn borst zijn verdere handelingen belemmerden. Hij had niet gelet op het opengaande raam, was te zeer met zichzelf en zijn woorden om Madeline te intimideren bezig geweest om een onverwachte aanval te zien aankomen. Nog nakermend klapte hij dubbel en kon daarbij niet voorkomen dat Aageth bij hem zou blijven. Een tweede tik volgde, waarna hij met een arm langs zijn borst voorovergebogen bleef staan om bij te komen van de pijn. Vanonder zijn lange sluike lokken gleden zijn ogen door de kamer om uiteindelijk op het gestalte van Norwood te blijven hangen. Hij had het kunnen weten. Ondanks dat de pijn nog niet geheel overgewaaid was, stootte hij een zachte lach uit om Norwoods woorden. Moeizaam en hees. 'Aageth?' herhaalde hij zacht. 'Aageth? Je zult mijn Zadjazar bedoelen.' Met een scheve glimlach op zijn gezicht richtte hij zich op en keek voldaan toe hoe het kindje bij zijn eigen oorspronkelijke vader in tranen uitbarstte. 'Je bent een mislukkeling, Norwood. Kijk naar jezelf. Je kunt niet eens een kind beschermen waarvan je denkt dat het nog langer van jou is. Spijtig. Zéér spijtig,' met een bleke hand wreef hij nog even glimlachend over de zere plek. Daarna leek zijn glimlach abrupt te verdwijnen en plaats te maken voor een ijsharde uitdrukking. 'En jij hebt het lef zelfs maar deze lucht met me te delen. Jij hebt het naiëve lef te durven leven in mijn bijzijn.' Hij richtte zich daarna tot Madeline toen die als een razende op hem af kwam gestormd. Savador staarde verbaasd op haar neer toen ze hem bij zijn kraag greep en hem tegen de muur drukte, haast gewillig deinsde hij achteruit en liet zich meegaan in haar bewegingen. Verbluft bleef hij op haar neerkijken toen ze in zijn gezicht begon te schreeuwen en hem ziedend met zijn hoofd tegen zijn muur sloeg. Hij moest zijn ogen dichtknijpen bij iedere klap waarbij zijn schedel de harde wand raakte. Vanonder zijn zwarte lokken sijpelde er vanuit zijn haargrens een dun straaltje bloed langs zijn slaap. Hij sloeg er geen acht op, bleef Madeline nu haast met een groot enthousiasme aanstaren. Zijn hart sloeg alleen maar sneller als ze boos was. Bijna glimlachend waarbij zijn tanden half ontbloot waren keek hij haar nu aan. 'Toe, Madeline,' suste hij haar zacht en zoetjes toe. 'Geweld is toch niet nodig? Het is Zadjazar nu, Aageth is niet meer,' maakte hij haar daarna met een klein tikje op het puntje van haar neus glimlachend duidelijk alsof het de normaalste zaak van de wereld was een kind van iemand anders tot je eigenste om te toveren. 'Daarbij had ik gezegd dat als ik ooit kinderen zou krijgen, jij je zou baren. Nietwaar?' Met zijn hand streelde hij zacht de blonde lokken uit haar gezicht weg. 'Het is ons kind nu. Zoals het had moeten zijn.' Savador legde een hand op Madeline's rug, de andere ging vanaf haar wang strelend door haar haar. In een halve omhelzing drukte hij zijn lippen op de hare en liet het zo lang mogelijk duren voor hij haar weer losliet of ze zichzelf uit zijn greep zou bevrijden. 'En dat weet Zadjazar zelf ook. Norwood? Wie is Norwood?' deed hij alsof hij de gedachtegang van het jongetje hardop uitsprak, waarna hij zacht lachte. 'Ik ken geen Norwood. Ik ken alleen een bloedmooie blonde vrouw genaamd Madeline als mijn moeder en een hooggeëerde man Savador als mijn vader. Norwood is ongetwijfeld die vreemde wegkwijnende minkukel in het midden van de kamer daar.' Savador wierp vanuit zijn ooghoeken even een valse blik op Norwood, waarna hij zich weer tot Madeline richtte en zijn blik weer verzachtte.

(Nee hoor, de baby zal er geen trauma's of iets dergelijks aan overhouden xD
Mitch wat denk je wel niet van mij )

Het vuur van woede dat in Madeline brandde werd nog meer aangewakkerd toen Savador haar zelfs vrolijk en opgewekt scheen te begroetten. Alsof hij niet zojuist iets vreselijks met haar kind had uitgehaald. Toen hij op haar af kwam lopen week ze geen milimeter. Ze zou niet voor hem aan de kant gaan. Niet deze keer. Zijn verdere woorden maakte totaal geen indruk op haar. Door de woede liet ze zich niet door hem intimideren. Madeline zweeg toen Savador Norwood kennelijk ook opmerkte. Maar haar handen hadden zich tot vuisten gebald en trilden van de spanning die erop stond. Ze moest zich inhouden geen spottend lachje uit te stoten toen Savador beweerde dat Aageth Zadjazar heette. 'Aa-geth Fy-llo,' hield ze koppig vol op die woorden. 'Aageth zal altijd ook Norwoods kind blijven Savador. Denk maar niet dat jij daar iets aan kan veranderen. Het is genetisch bepaald. En genen kun je niet veranderen. Leg je er nou gewoon bij neer,' probeerde ze met zachte sissende woorden.
Toen ze Savador tegen de muur had geduwd en met zijn hoofd tegen de wand had geslagen had ze maar weinig op zijn blikken gelet. Madeline weigerde te kalmeren toen Savador dat probeerde. En als ze de kans had gekregen had ze hem nog wel een paar keer meer met zijn hoofd tegen de muur geslagen. Ze sloeg zijn hand weg toen hij lokken uit haar gezicht streek. 'Blijf van me af,' gromde ze met haar tanden op elkaar. Ze schrok lichtelijk toen Savador haar kuste waardoor ze even niet kon bewegen. Maar daarna, zonder na te denken, schoot haar been gebogen omhoog en plantte ze haar knie in de gevoelige delen van Savador. Op datzelfde moment trok ze zich los en sloeg hem met de rug van haar vlakke hand hard tegen zijn wang. Na zijn laatste woorden waar ze knarsetandend op gezwegen had was Madeline het zat. Haar hand begon wit te gloeien. Ze balde hem tot een vuist en mepte Savador hard in zijn maagstreek. Opnieuw greep ze hem bij zijn kraag en smeet hem door haar volle gewicht op het te gooien tegen de grond. Ze zette een knie in zijn buik en leunde daar met haar volle gewicht op. Een hand zette ze voor steun naast zijn hoofd terwijl ze met de ander een handvol haar greep en Savadors hoofd ruw naar achteren trok. 'Nu ben je echt te ver gegaan,' zei ze met een trillende stem. De hand die eerst als steun had gefunctioneerd plaatste ze nu op zijn borstkas en stuurde er een groot percentage volt doorheen. 'Maak die spreuk ongedaan Savador. Of ik laat je zien wat martelen is,' zei Madeline ijzig kalm.

(En nu even wachten op Mitch)

Norwood zijn ogen gingen naar Madeline toen ze ineens tevoorschijn schoot vanuit de deur. Alsof de wolf trouw zocht bij zijn baas ging het dreigend achter hem staan. Norwood keek naar Savador en luisterde naar iedere woord van hem. Luisterde aandachtig. "Andere naam..." zei hij nadenkend. Hij had nu pas door hoe kwaad Madeline was en dat resulteerde in Savador die tegen de muur gedrukt was. Zijn ogen stonden bewonderend. Madeline liet weer eens een sterke kant van haar zien. De verassende. Norwood grijnsde maar richtte zijn blik toen op Aageth. "Madeline hou Savador bezig, ik probeer uit te vissen wat er met Aageth is..." sprak hij. Hij wilde zijn hand op Aageht's voorhoofd leggen maar stopte. Savador's woorden deden hem even grinniken. "Dat kindje is te jong om door te hebben dat het onder een bezwering zit..." sprak hij kalm. "Het zou hooguit onrustig voelen bij mij. Zodra die spreuk ongedaan is gemaakt is het kind weer de oude en zal het weten wie zijn echte vader is." sprak hij. "Madeline, ik ga poging doen om te kijken wat er aan de hand is. Norwood tilde Aageth op die nu luid begon te schreeuwen. Norwood zette echter door. Hij bestudeerde de beentjes, nog niets. De hoofd was ook niets mis mee. Echter stopte hij bij de armen. Hij slikte. "Zwarte slang, zeker Savador..." sprak hij kalm. Norwood legde zijn hand op de tattoaage en siste een spreuk. Alsof hij een stroomschok kreeg trok hij terug. "Dus je hebt het nog eens extra beveiligd ook..." sprak hij kalm. Hij keek naar Madeline, die was werkelijk in alle staten. Dat bewees ze maar weer op het moment dat ze de voltage door het lijf van Savador jaagde. Daarna richtte hij zijn aandacht op Aageth. Legde een vinger op het voorhoofd en siste een spreuk. Hij hoopte dat Madeline goed boos bleef. Dit gaf hem de nodige bescherming. Kalm opende Norwood zijn ogen. Hij bevond zich in Aageth. En wat hij zag was niet vermakend.

(Sorry, ik was even eten)

Savador kon het niet laten een tweede spottend geluidje uit te brengen, spreidde met een vergenoegde glimlach zijn armen op Madeline's woorden. 'Genen, wie heeft het hier over genen?' vroeg hij kalm. 'Het genotype zal permanent blijven, maar aan het fenotype kan wel het één en het ander gedaan worden. De uiterlijke eigenschappen van jou zullen blijven, Madeline, die verafschuwende trekjes van Norwood helpen we de wereld uit door de mijne in de plaats te doen. Een verbetering voor de wereld, stel je voor dat we tegen een tweede Norwood aan moeten kijken, bij Medusa! Zadjazar zal nu enkel mij gaan zien als zijn nieuwe vader.'
Madeline's verwoedde actie in haar woede had hij allerminst verwacht, niettemin was hij er overrompeld door. Hoezeer ze hem ook een bonkende pijn in zijn hoofd bezorgd had door die hard tegen de muur te rammen, in de tussentijd was het pure amusatie haar in een staat te zien die hij vanaf haar kant nog niet vaak had meegemaakt. Savador hield de hand die door Madeline ruw werd weggeslagen roerloos opgeheven en keek met opgetrokken wenkbrauwen en een licht verontwaardigde blik op haar neer. Hij klakte een aantal keer zacht sussend afkeurend met zijn tong waarbij hij zijn hoofd zacht schudde. 'Waarom zo tegendraads, Madeline?' vroeg hij zacht. Zonder daarna iets te zeggen had hij zich voorover gebogen en zijn lippen op de hare gedrukt. Zelfs in de korte tijd dat het duurde genoot hij er zichtbaar van, tot het ruw verstoord werd door een onverwacht hard knietje in zijn kruis. Savador ademde luid en gierend in van de schrik en pijn, zijn beide handen grepen naar de gevoelige plek terwijl hij met zijn ogen stijf dicht geknepen voorover boog om het met gekerm te verwerken. Zijn hoofd vloog daarna opzij toen Madeline hem vervolgens een klap in zijn gezicht met de vlakke hand gaf. Met nu zijn ene hand nog tussen zijn benen geklemd en de andere tegen zijn gloeiende wang gedrukt, drukte hij zich half ingezakt tegen de muur. Alsof dat nog niet genoeg was werd hij daarna hard in zijn maag gemept, waardoor hij opnieuw dubbel sloeg en hoestend de pijn probeerde te onderdrukken om weer op adem te komen. Veel tijd kreeg hij daar in ieder geval niet voor, want Madeline sleurde hem mee aan zijn kraag richting de grond en werkte hem met haar volle gewicht omlaag. Zijn rug raakte hard de stenen vloer en hij moest opnieuw naar adem snakken toen ze het leek te eindigen met een knie in zijn buik. Savador slaakte een luide pijnkreet toen ze een handvol haar beetgreep en zijn hoofd ruw naar achteren trok. Hij hijgde zwaar, te zien aan zijn borst en schouders die diep op en neer gingen, haalde gierend adem en in zijn half geopende mond was duidelijk het bloed te zien dat via zijn keel omhoog kwam, veroorzaakt door de meerdere stoten in zijn maag. Het vulde zijn mond, kleurde zijn lippen rood en sijpelde uiteindelijk in dikke stralen over zijn kin naar beneden. Het drong wel degelijk tot hem door dat Norwood ondertussen Aageth, Zadjazar, onderzocht om op de bezwering te stuiten, maar hij kon zich niet bewegen. Door de pijn in zijn maag niet, zijn achterhoofd, zijn rug en zijn onderste delen. Ook zijn wang gloeide nog. Voor nu kon hij alleen maar hijgend naar Madeline opkijken en in haar ziedende ogen staren, zijn mond daarbij nog half open om te voorkomen dat hij het bloed door zou slikken. Alsof hij wilde vragen of ze niet meer van hem hield, waarom ze hem pijnigde en absoluut niet blij leek te zijn met wat hij voor haar had gedaan. Zijn blik gleed even over zijn borst naar beneden toen Madeline een hand op zijn borst legde. Hij kon zich niet voorbereiden op wat er toen komen ging; onder trillerig gekerm en gejammer begon hij over zijn gehele lichaam hevig te beven en stuiptrekkingen te maken op het ongezond grote percentage volt dat door hem heenging. 'N-n.. n.. NOOIT!' wist hij onder het gekerm uit te brengen. Onder het gewicht van Madeline probeerde hij zich los te wurmen, zijn hevig trillende hand sloten zich om haar pols en probeerde de hand op zijn borst weg te trekken. Savador kwam op een hoogtepunt waarop hij even een kreet slaakte en een poging deed zich op te krullen in de hoop zich tegen de schokken te beschermen, dit lukte niet echt met Madeline nog bovenop hem. Het was ondraaglijk, maar hij moest niet zomaar opgeven, hij kon het ook niet. Hoelang hij er wel niet op die ene spreuk geoefend had om Madeline's zoontje ook tot zijn kind te maken als het ware, hoeveel tijd en moeite het hem wel niet gekost had nadat het idee in hem was opgekomen. Voor hem maar ook voor Madeline, zodat ze samen gelukkig konden zijn zoals hij eens beloofd had toen het nog goed was.

Madeline was Savador strak aan blijven kijken bij zijn zachte woorden en afkeurende, sussende geluiden. 'Waarom? Jij hebt Diva al Savador. En je hebt zelf een tweeling. Wat wil je in Lux' naam nog van mij?!'
Haar gezicht vertrok geen spier toen Savador duidelijke, pijnlijke reactie toonde op haar geweldadige ingrijpen op zijn kus. Het kon haar niet schelen hoeveel pijn hoe voelde toen ze hem daarna tegen de grond had gesmeten. Hij moest maar voelen wat er zou gebeuren als je aan haar vlees en bloed kwam. En als je het waagde om haar Norwood uit te schelden. Ze had het al veel te lang getolereerd. Norwoods woorden kwamen van heel ver weg. Maar toch begreep ze wel wat hij zei. Ze zou Savador wel bezig houden. Ze was nog lang niet klaar met hem.
Een ijzige, wanhopige kreet verliet Madeline's keel toen Savador koppig vol bleef houden. Ze trok haar pols weg toen hij die vastpakte waardoor ze nu voor een moment op haar knie in Savadors buik balanceerde. Ze begon met haar vuisten op zijn borstkas te slaan. 'Maak die spreuk ongedaan!' snauwde ze terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Uiteindelijk werden de vuistslagen steeds zachter tot er geen kracht meer achter zat en het onmogelijk pijn kon doen. Ze zakte een beetje onderuit zodat ze op haar onderbeen zat en haar knie dus niet meer in Savadors buik drukte. Haar schouders hingen en haar gezicht was op Savadors borstkas gericht terwijl haar eigen borstkas schokkende bewegingen maakte. De tranen die over haar wangen liepen druppelde op Savadors kleding. Madeline had haar hoofd laten hangen waardoor haar wilde plukken blond haar langs haar gezicht vielen en haar ogen voor zowel Savador als Norwood onzichtbaar maakte. Haar vuisten lagen nu stil op Savadors borstkas.

Savador had zijn hart voelen breken bij Madeline's laatste harde woorden, die inhielden wat hij nog van haar wilde. Hij had haar ongelovig aangekeken en was de somberheid en de wanhoop die hem vlak daarna overmeesterden met alle geweld tegen gegaan. Maar haar woorden bleven zich in zijn hoofd herhalen. Ook toen ze hem daarna harteloos op een aantal zwakke plekken sloeg en hij uiteindelijk tegen de grond werd geworpen. Wat ze hem vervolgens aandeed was een allerminste ervaring, iets waardoor hij erna nog even naschokkend bleef liggen en zijn borst vrij onregelmatig op en neer ging. Lange inademingen werden opgevolgd door korte horten en stoten, waarna een lange uitademing weer volgde. Zijn longen waren te erg geshockeerd om te werken zoals ze behoorden te doen, zijn hart sloeg met onrustige en eveneens onregelmatige slagen alsof alles zo'n beetje nu ontregeld was in hem en er de tijd voor nodig was om alles weer terug op orde te krijgen. Hij keek hijgend en met halfdichte ogen naar haar op toen Madeline een wanhopige kreet slaakte om zijn koppigheid. Savador stootte kleine pijnkreunen uit toen ze daarna nog eens losbarstte door met haar vuisten haast onophoudelijk op zijn borstkas te blijven slaan. Zijn bleke gezicht stond afgepeigerd door de kleine martelsessie en vermoeid, maar hij leek het erger te vinden dat de tranen bij haar nu over haar wangen liepen dan dat ze haar woede op hem botvierde. Haar slagen zwakten af, mentaal leek ze even in te storten. In de tussentijd bleef hij ernstig naar Madeline kijken, ook al kon hij haar uitdrukking niet zien nu ze haar hoofd liet hangen. Hij zag de tranen die van haar wangen gleden en op zijn kleding vielen schitteren. Zijn armen schoven futloos en nog wat trillerig door de schokken van net over de grond naar boven, richting zijn borst. Zijn bevende vingers sloten zich zacht om haar vuisten die nog op zijn borst rustten. 'Wat ik nog van je wil?' vroeg hij zacht. 'Dat weet je best, Madeline. Je liefde, dat is wat ik wil. Al zolang.' Hij pauzeerde tussen zijn woorden om een nodige zachte zucht te slaken voor hij verder kon. 'Je begrijpt niet hoe het is om in tweestrijd met jezelf te zitten. Omdat er twee vrouwen zijn waar je hart naar uitgaat. Ik heb Diva. Ik heb een tweeling. Maar ik mis jou als ik bij Diva ben. En ik mis Diva als ik bij jou ben. Ik hou nog steeds van je, moet je weten.' Savador kuchte even zacht en moest een deel van het bloed in zijn mond wegslikken om er niet in te verslikken. 'Je weet dat ik geen kwaad in de zin heb naar jou toe, ik zou je nooit willen pijnigen. Dat is niet mijn bedoeling. Het doet me pijn dat jij er geen enkele moeite mee lijkt te hebben mij wel te pijnigen,' zei hij zacht. Zijn hand klopte even zwak op haar vuist om haar gerust te stellen. 'Begrijp je waarom ik het niet zomaar ongedaan kan maken? Dit is de enige manier om nog een beetje nader tot je te komen. Van buitenaf was ik geschokt toen je vertelde dat je zwanger was, maar van binnen was ik gelukkig. Zo gelukkig ter gedachte dat het een kind van mij kon zijn. Die man die je nu tot je man beschouwt heeft alles verpest. Voor mij..' Hij sloot zijn ogen even vermoeid, kon op zijn minst nog genieten van Madeline's handen op zijn borst. 'We leven maar één keer, Madeline. Voor je het weet is alles voorbij. En ik wil een leven met jullie beide voor het voorbij is. Niets meer dan dat. Meer vraag ik niet.' Savador opende zijn ogen meer om zwijgend naar Madeline op te kijken.

Norwood hield tijdens de spreuk zijn ogen gesloten en was in een soort trance. Eyolf stond grommend naast hem en keek venijnig naar Savador. Als je Eyolf kende verried de glundering in zijn ogen de genot van de afranseling. Norwood ogen schoten op op het moment dat Eyolf zachtjes in zijn hand beet om te waarschuwen. Norwood's ogen schoten open en draaide zich naar Madeline en Savador hij zag dat Madeline langzaam ophield met slaan. Norwood luisterde naar de woorden van Savador. "Het is allemaal uit eigenbelang wat je doet Savador. Je zegt het zelf. Als je van Madeline houdt, haar het beste gunt. Laat je haar met rust en spreek je haar alleen als college en misschien als vriend. Verder niet. Dat je haar steeds misbruikt en verleidt zorgt voor Madeline onnodige stres..." sprak hij kalm. "En dit ook, je had haar woedende blik gezien en dat bewijst dat dit niet het beste voor haar is..." sprak hij. Hij liep naar Madeline en pakte haar arm vast en dwong haar op te staan. Hij sloeg zijn armen om haar heen. "Het komt goed Madeline..." sprak hij kalm. "Ga naar Aageth, de opschudding in de omgeving heeft hem stressvol gemaakt, en hij vertrouwt nu alleen jou." sprak hij. Daarna liet hij haar los en keek even naar het wiegje. Daarna pakte hij Savador bij zijn kraag en tilde hem op. Hij duwde hem tegen de muur. "En jij gaat de spreuk ongedaan maken..." sprak hij kalm. Beangstigend kalm. Eyolf was tijdens de omhelsing weggesuisd.

"Ik heb mezelf gezworen dat wat je deed ik tweevoudig terug zou betalen..." sprak hij kalm. "Tweevoudig.." sprak hij. "Toeval dat dat kan op dit moment, Je hebt mijn kind afgenomen. En een toeval dat jij twee kinderen hebt..." sprak hij en hield Savador stevig tegen de muur gedrukt. Hij keek op toen een nieuwe blaf te horen was. Eyolf was weer terug. Met nog iemand. Norwood grijnsde en wist wat het betekende. Hij hield een hand achter zijn rug en bewoog zijn vingers licht. Het gedaante kwam in beweging. Diva leek binnen te zijn gekomen, althans Diva, het was een kloon daarvan. Tijdens de omhelzing had Norwood een opdracht naar Eyolf gestuurd om naar die kloon te gaan die hij op de gang gemaakt had. Norwood bestuurde hem nu. Hij keek naar de kloon van bladeren en grijnsde. Hij sloeg Savador tegen zijn buikstreek om hem even te verlammen maar ving hem niet op. Hij liep naar Diva en duwde haar zachtjes tegen de muur. De kloon was goed gelukt want Norwood zag dat Diva licht verbaasd keek. Ineens schoten lianen om de armen van Diva en de benen werden ook vast gezet. Norwood keek naar Savador. Als het goed ging wist Savador niet dat dit niet de echte Diva was. "Savador, als je de spreuk niet ongedaan maakt. Dan zullen je kinderen het zwaar te voorduren krijgen. En, Eyolf weet ze te vinden..." sprak hij kalm en grijnsde. De kloon van Diva keek verbaasd naar Savador en leek tranen in haar ogen te krijgen. Norwood bad in zichzelf dat dat Savador over stag haalde. Alsjeblieft leek ze te zeggen. Norwood keek naar Savador en keek naar zijn reactie. Norwood had dit express gedaan. Hij wist dat pijn Savador niets zou doen, fysieke pijn tenminste. Norwood probeerde Savador op de emotionele punten te grijpen en hem daarmee over stag te halen.