Haar nog wat uitgemagerde lichaam had ze verhuld in haar winterjas, een muts op haar hoofd waaronder vrolijk haar lange en blonde lokken uit stoken. Haar nu weer heldere grijsblauwe ogen gleden over het besneeuwde landschap terwijl ze stevig doorstapte. Hoewel haar ademhaling al hijgend was, was ze niet van plan om te stoppen met lopen. Langzaam doemde de stenen muren van de ruïne op, wat vertroebeld onder de vallende sneeuw op deze windstille dag. Met haar armen strak over elkaar geslagen om de wind niet de kans te geven onder haar jas door haar smalle lichaam in een kouvlaag te zetten liep ze door. Om door de sneeuw heen te komen had ze een paar rubber laarzen aangedaan, niet bij na gedacht dat dit alles behalve warm was met sneeuw. Dit was het enige minpuntje van het moment, dat haar tenen er zowat af vroren. Een harde wind deed haar stilstaan, hield haar hand bij haar gezicht om de opwapperende blonde lokken niet langs haar gezicht te voelen. Met toegeknepen ogen keek ze voor zich uit, vond een verouderde ingang van het gebouw waar ze naar toe ploeterde. De wind leek steeds erger te worden, en bij het voelen van haar bevroren voeten wist ze dat het nu niet veel zin had om terug te lopen naar het kasteel. Ze vouwde haar handen voor haar mond ineen, blies ter poging ze te verwarmen met haar adem toen ze om de muur verdween en de wind meteen weg voelde vallen. Met haar rug tegen de muur bleef ze staan, sloot ze haar ogen en tilde haar kin wat op. Haar armen gleden om haar middel terwijl ze zo bleef staan, wiebelde onzichtbaar met haar tenen om het bloed door de vernauwde aderen te laten stromen. Het vertrek, waarvan de ramen de enige plekken waren waar de wind naar binnen waaide stond nog aardig stevig overeind. Een van haar eerste momenten op SSA was hier geweest. Haar eerste ontmoeting met het schoolhoofd, vergezeld door de Heer der Duisternis en gelijk haar eerste trauma en littekens die ze hier opliep. Het was een rare wereld hier, vergeleken met haar jeugd op Puffoon. Maar ze zou hem nu voor geen goud meer willen ruilen. Savador, Laurens, Myst en alle andere mensen die ze hier had ontmoet. Elke Legendarische Magican was een prachtig gezicht, haar ultime blik zou waarschijnlijk hen allen op een prachtige lentedag tussen de vallende bloesem op het veld zien staan. Iets wat waarschijnlijk niet zou gebeuren. Ze was al blij genoeg dat ze niet meer ter plekken door Deshas vermoord kon worden, hoewel ze deze man eigenlijk niet meer gezien of gesproken had sinds een lange tijd. Langzaam opende haar ogen zich, straarde leeg omhoog waarbij ze niets zag. Een hele lange tijd, sinds ze Zalas had verteld wat er op haar schouders ruste, sinds ze die maanden ziek was geweest en ze Laurens eindelijk in haar armen had kunnen sluiten. Eigenlijk moest ze nog even langs Savador, hem af en toe plagen was een weekelijks iets geweest voordat ze in de ziekenzaal was komen te liggen. Verzonken in gedachten staarde ze met een nietsziende blik omhoog, haar armen om haar heen, de muts op haar hoofd een haar nog wat vermagerde gezicht kalm en ontspannen; te wachten totdat de wind zou gaan liggen.