Quana

Quana slikte een paar keer, voor ze de shuttle in ging. Ze was nergens bang voor, maar op een shuttle had ze het niet echt. Was dit de enige manier? Quana schoot in de lach. De eerste keer dat zij protesteerde tegen het vervoer. En ook de laatste keer. Haar kristalblauwe ogen zochten de ingang. 'Dan moet het maar,' zei ze een beetje bemoedigend tegen zichzelf. Quana sloot de deur, met hulp van een meneer, achter zich dicht en keek in de shuttle zelf. Daar was het niet erg ruim. Hoe hard zou zo'n ding gaan? Quana vroeg dit zich echter een paar seconden af, want ze voelde opeens heel de shuttle trillen. Ze hield zich goed vast. De minuten erna gingen zo snel, dat Quana maar een paar keer met haar ogen kon knipperen. Haar hoofd duizelde en haar benen, waar haar koffer tegen aan gevallen was, deden zeer. Ze wreef over haar benen. Ze moest niet zo kleinzerig zijn. Normaal kon ze ook tegen heel veel pijn. Quana keek omhoog. Het was wel een mooi ding, zeg. Quana sloot haar ogen en leunde met haar hoofd tegen de zijkant van de shuttle aan. Ze opende haar ogen. Het duizelde in haar hoofd, maar de shuttle bewoog niet meer. Quana stond op en keek uit het raampje. Een ingang, een soort zijingang, viel haar op. Daar rond stonden allemaal hekken opgesteld en daar stond ook een bank. Ze was er. Met een gevoel vol spanning opende ze de deur. Die zwierde open en Quana stapte naar buiten. Tot op dit punt viel het nog wel mee. Het meisje van zeventien jaar stapte onzeker uit de shuttle. De deur sloot zich met een klap, alsof een of andere onzichtbare meneer de deur achter haar gesloten had. Quana keek naar haar koffer. Ze rekte het handvat uit, zodat de wieltjes onder de koffer in werking gingen. Quana keek om zich heen. Tot nu toe beviel het haar allemaal wel. Ze had een optimistische instelling, maar of die lang zou duren, dat was nog maar de vraag. Quana had een gebouw verwacht met allemaal ijzerdraad om zich heen, met stroom op. Misschien had ze toch iets te veel films gekeken. Tja... Quana keek naar de lucht. Die begon oranje te worden. Ze had dus bijna al een hele dag in die shuttle gezeten. Ze had geslapen, dus veel ervan had ze niet gemerkt. Dat hoefde voor haar ook eigenlijk niet, aangezien die duizeligheid nu niet bepaald iets leuks was. Ach, eigenlijk moest ze gewoon niet zo veel zeuren. Dat had ze misschien wel van oma. Maar oma die zeurde over allemaal andere dingen. Quana had in haar hele leven nog geen vriendje gehad en oma zeurde daar over. Nee, verliefd worden, misschien, maar misschien ook niet. Liet ze nu eerst maar even wennen op deze school. Goed, welke kant op?

Drew stond langzaam op toen de shuttle landde. Even maakte hij zijn spieren los. Oké.. tot zover dus die verschrikkelijk reis. Hij had geen bezwaar tegen het reizen op zich, maar wel tegen spaceshuttle's. Dat maakte je verplicht om je zo stilletjes mogelijk te gedragen aangezien bijna twintig paar ogen je in de gaten hielden tijdens de vlucht. En maar glimlachen, hè, de schijn ophouden dat je keurig opgevoed was en naar een al net zo keurige school ging, ondertussen alle uitstappende mensen smachtend nakijkend. Elke keer dat de shuttle een tussenstop had gemaakt vanaf Shadra, speelde Drew met de gedachte om ook uit te stappen. Om het voor hem gemaakte plan overboord te gooien en gewoon..te vertrekken. Gewoon weg te gaan van zijn vertrouwde leventje en zeker niet alweer op een school gevangen te moeten zitten. Maar het was die belofte..de belofte aan zijn oom dat hem deed blijven zitten. Nee, hij mocht niet weg, nóg niet. Zijn oom had de afspraak met hem gemaakt dat als Drew nog eenmaal zijn best deed om zijn familie een keer trots op hem te laten zijn in plaats van hem te laten verafschuwen, zouden ze samen op reis gaan. Dan zouden ze samen het avontuur tegemoet gaan en niet meer omkijken. Niet meer terugkeren naar zijn ouderlijk huis, maar gewoon een eigen weg inslaan. Ja, dat was een mooie gedachte en een belofte waar Drew zich zowaar aan hield! Alleen..was het nu nog niet zover.. Nu zat hij voorlopig nog gevangen op het..hoe heette het ook alweer? Met een nors gezicht tuurde Drew voor zich uit terwijl hij de shuttle uitstapte. Ah ja, daar stond het: de Starshine Academy. De "Starshine Academy", ging het nogmaals door zijn hoofd. Wat was dat nou weer voor een naam? Vast weer zo'n school met allemaal van die zweverige types, helemaal gefixeerd op hun geweldige "bijzondere" krachten. Fijn..daar had hij echt behoefte aan.. Om zijn echte behoefte te verzadigen zocht Drew naar het pakje sigaretten, zijn enige afleiding, in zijn zak, maar werd al tegengehouden door een steward op het lanceringsplatform alsof die zijn gedachte had kunnen lezen. Dat was waar ook: rondom de shuttle's en andere technische bullshit mocht niet gerookt worden. Nog even de schijn ophoudend dat Drew nu al een regel zou overtreden haalde hij het pakje toch tevoorschijn, maar borg het daarna weer met een grijns op. Super dat begon al goed: géén avontuur en géén nicotine.. Hoe moest hij dit gaan overleven?!

Een eindje verderop stond Quana nog steeds te sukkelen met de vraag welke kant ze nu het beste kon opgaan. Het werd er haar niet makkelijker op gemaakt toen opeens een wildvreemde vrouw voor haar stond en iets in een andere taal begon te zeggen. 'Die Uhr?' leek de vrouw te vragen en Quana schudde haar hoofd. Ze keek de vrouw vreemd aan en de vrouw liep weer door. Quana haalde haar schouders op. Wie weet was het Latijns of zo iets geweest. Quana besteedde er al geen aandacht meer aan. Nee, als het zo ging, kon ze beter terug lopen en iemand om hulp vragen. Quana zuchtte. Ze haatte het als ze iets niet begreep of iets niet alleen kon afhandelen. Soms was ze een beetje een perfectionist, maar dat maakte haar niet echt zo veel uit. Het was hoe ze was, daar kon ze niks aan veranderen en dat wou ze ook niet. Quana zag dat de vrouw die daarnet 'Die Urh' had uitgesproken op een vragende toon, nu ook voor iemand anders stond. Toen de man, waar de vrouw voor stond, zijn horloge, die om zijn pols zat, liet zien, begreep Quana het pas. Best stom, eigenlijk. Het was niet Latijns maar Duits geweest. Typisch iets voor haar om dat niet te begrijpen. Quana grinnikte even kort om zichzelf. Ondertussen was ze al teruggelopen. Haar koffer rolde over de vierkante, kleine tegeltjes, waarbij telkens als er een spleet cement te zien was, de koffer een beetje hobbelde. Quana verleende haar aandacht algauw op een jongen, die iets niet leek te mogen. Quana kon niet goed zien wat, maar ze kreeg hoop toen ze de bagage van de jongen zag. Tenminste, als dat zijn bagage was. Het zou typisch iets voor haar zijn dat dadelijk iemand anders de bagage meenam. Quana liep voorzichtig op de jongen af, haar hoofd een beetje schuin houdend, zodat haar lange haren een beetje opzij vielen. Haar kristalblauwe ogen keken de jongen aan. 'Weet... Of ben jij ook op zoek naar een school dat Starshine Academy heet?' vroeg Quana onzeker aan de jongen. Ze keek om zich heen. Zowel de man als de vrouw, waren verdwenen. Quana schonk er geen aandacht meer aan. Ze beschreef de jongen in een oogopslag gauw. Hij had zwart, sluik haar, met gifgroene ogen. Hij was groter dan Quana en waarschijnlijk ook ouder. Quana keek hem glimlachend, vragend aan.

Drew kreeg, sinds lange tijd, een goedkeurende blik toegeworpen bij het wegstoppen van zijn sigaretten. Met een gezicht die toch zijn ergenis toonde keek hij de steward kort na, maar richtte zijn blik algauw op een naderend persoon. Zijn gifgroene ogen bestudeerden het wat schichtige meisje voor hem. Ze had mooi, donker haar en lichte ogen. Ze zou zo van Shadra kunnen komen, maar leek daar toch iets te onschuldig voor. Alle Shadranen hadden namelijk iets duisters over zich en Drew vormde daar vaak het voorbeeld van. "Het Starshine?" herhaalde hij uiteindelijk een gedeelte van haar vraag. Hij nam niet eens de moeite om de volledige naam van de school uit te spreken wat zijn "motivatie" toonde. "Ja..nou op zoek.." Hij wachtte even. En ging toen verder. "Je zou dat kunnen zeggen, ja. Als je wilt weten waar het is..." Drew stak zijn arm uit en maakte een overbodige beweging naar links. "daar de traf af, links aanhouden. Kom je er vanzelf." prevelde hij terwijl er al iets minder duisternis van zijn stem droop. Tegelijk realiseerde hij zich dat het meisje dus dezelfde kant op moest. Normaal had hij zich niets aangetrokken van dat feit en het haar verder zelf uit laten zoeken, maar..dit was een soort van nieuwe start, voor eventjes dan, dus kon hij net zo goed voor één keer de "gentlemen" spelen. "Maar als je even wacht, loop ik met je mee." voegde hij er daarom aan toe en wist zelfs een soort glimlach rond zijn lippen te persen. Zonder verder op antwoord te wachten liet Drew vervolgens zijn koffer en het meisje in de steek om zijn in een hoes gehulde gitaar aan te pakken van een alleraardigste stewardess met een plastic glimlach. Met de gitaar in zijn linkerhand, zijn jack over één schouder geworpen en nu ook zijn koffer in zijn rechterhand bleef hij wat ongeduldig bij het meisje staan. "Zullen we?" vroeg hij. Van de eerdere glimlach was al geen sprake meer. Maar ach..zo was Drew gewoon: altijd wat humeurig en meer op zichzelf, maar zeker niet áltijd onvriendelijk, vooral niet bij meisjes.

Quana staarde maar een beetje dom naar de jongen. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze keek naar de jongen. Ze knikte dan ook toen hij een soort aanwijzing gaf en wou net weglopen, toen de jongen opeens zijn koffer in de steek liet. Quana vond het een beetje grof van zichzelf als ze nu zou weglopen. Geduldig bleef ze bij de koffer wachten. Ze keek om zich heen, naar de verschillende figuren die langs kwamen. Quana keek er een beetje naar. Een man met een lange, zwarte mantel en een hoge, grijze hoed, viel haar zo op. Misschien was het iemand van Shadra. Quana schrok toen de man zich omdraaide. Een lichte, dreigende flikkering was te zien in zijn ogen, heel even maar. Quana stapte geschrokken een beetje naar achter, maar de man was alweer verdwenen langs de mensenmassa. Quana schudde het beeld van zich af. Ze keek opzij, wachtend op de jongen. Ze had niet zo'n zin om met deze stroom weg te lopen, in haar eentje. Ze keek toen naar de jongen. Ze knikte. Hij leek op het eerste zicht vriendelijk, maar Quana begon haar twijfels te trekken toen ze de norsheid in zijn stem hoorde. Misschien was hij op geen leuke wijze naar Starshine gestuurd. Nou, zij anders ook niet. Iets in Quana's koffer leek te branden. Quana voelde haar aderen het bloed sneller stromen. Ze richtte haar aandacht gauw weer op de jongen. Ze liep hem alvast voor en ging de kant op waar de jongen naar wees. Zin om hem vragen te stellen had ze niet. Ze wou niet afgesnauwd worden of een slechte beurt maken. Trouwens, haar bleke huid had al vaak genoeg de sfeer verpest. Quana had met moeite een paar jaar geleden zichzelf weten te overtuigen dat dit haar kleur was. Verlegen keek ze een beetje naar de mensenmassa. Plotseling doemde de man met de mantel weer op en van schrik greep Quana de arm van de jongen. Net zoals daarnet kwam die dreigende blik weer in de ogen van de man. Ze rilde toen ze zijn donkere ogen ontmoette. Wat moest hij van haar? Toen de man weer verdween, schudde Quana verward haar hoofd. 'Sorry,' mompelde ze tegen de jongen naast haar, terwijl ze zijn arm losliet. En dat bedoelde ze nu met een slechte beurt maken. Typisch haar om van zo'n figuren te schrikken. Hopelijk zouden ze er al snel zijn, want de kans dat die jongen Quana nog normaal vond, was klein. Ze schrok ook wel gauw, sinds dat... Quana richtte haar aandacht op een ander punt. Toen ze dacht dat ze in het gebouw waren, keek ze de jongen aan. 'Dankjewel voor de weg te wijzen,' zei ze vriendelijk tegen de jongen, meer een soort zinnetje om haar schuldgevoel af te kapen. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen tegen de jongen.

Drew liep zwijgend naast het meisje. Ondertussen bedacht hij iets om te zeggen, gewoon..omdat hij dacht dat zij wel wilde dat hij iets zou zeggen.. Ja, zijn eigen, duidelijke logica was dat. Jammer genoeg wist hij niet wat hij moest zeggen aangezien hij het meisje niet kende. Dat kon natuurlijk ook een goede reden zijn om een gesprek met haar aan te knopen om haar beter te leren kennen, maar..Drew was ook weer niet zo'n praterig type. Een plotselinge greep naar zijn arm deed hem verbaasd opzij kijken. Waarom had het meisje zijn arm gepakt? Bij haar 'sorry' glimlachte Drew weer vriendelijk, uit automatisme. "Alles goed?" vroeg hij met een kleine bezorgde toon, wat absoluut vreemd was voor hem. Zijn ogen volgden haar blik en zagen nog net een man tussen de mensenmassa verdwijnen. Ergens leek hij hem wel te herkennen, maar wist niet meer waarvan. Aan het vage, zwarte schijnsel dat Drew enkel van hem had kunnen opvangen kon hij zien dat de man waarschijnlijk van Shadra moest komen. Toen ze uiteindelijk in het schoolgebouw waren aangekomen en Drew het voorval allang weer uit zijn hoofd had gezet bleef hij nog wat rond het meisje hangen. "Graag gedaan." antwoordde hij op haar opmerking en knikte haar toe. De glimlach was de hele weg zowaar gebleven! "Maar als ik je nog een tip mag geven.." begon hij plotseling en boog zich wat voorover naar haar alsof hij een belangrijk geheim met haar wilde delen. "kijk uit voor de Shadranen, die zijn echt niet te vertrouwen!" Hiermee doelde hij op de mysterieuze man waaraan hij weer dacht en natuurlijk op zichzelf, maar dat kon het meisje ook niet weten. Nog zo'n goede eigenschap van hem was dat: humor. Tja, Drew had nogal een apart gevoel voor humor, maar dat betekende niet dat hij het slecht meende. Hopelijk begreep het meisje enigszins wat hij bedoelde. Gek, was dat eigenlijk..ineens leek Drew ineens niet meer zo'n haast te hebben om ergens heen te gaan, of in ieder geval van de school weg te gaan. Stilletjes vroeg hij zich af wat dat kon betekenen. De speelse grijns op zijn gezicht toonde enigszins Drew's emotie en ontkrachtigde de ernst die hij uitstraalde, maar zoals altijd bleven zijn ogen duister, wat kenmerkend was voor een Shadraan.

Quana had een beetje schichtig op de bezorgde vraag van de jongen geknikt. Wat kon ze anders doen? Zeggen dat ze bang was voor een man in een zwarte mantel? Hij zou lachend weglopen en als hij vrienden tegenkwam, het zeker tegen hun vertellen. Nee, dan zakte Quana nog liever door de grond. Ze keek glimlachend naar de jongen. Ze schoot in de lach om wat hij zei. Hij leek zelf erg op een Shadraan, maar Quana durfde dat niet te zeggen. Zij leek ook op een Shadraan en zij zou het ook niet erg leuk vinden als iemand dat zomaar tegen haar zei. Ze keek glimlachend naar de jongen. Als hij een Shadraan was, dan had hij wel lachwekkende humor. Ze wist niet zo goed wat ze tegen hem moest zeggen. Ze keek glimlachend naar de jongen. Ze kon alleen maar glimlachend. Zou ze niet beter iets kunnen aanbieden of zo? Quana deinsde er niet voor terug om vrienden te worden met de jongen. De jongen vond haar in elk geval niet raar om het voorval. Ze keek naar de jongen. Hij leek echt verdomd veel op een Shadraan en Quana moest zich inhouden om hem daarop te wijzen. Niet dat ze Shadranen erg vond. Sommige gaven gewoon een norse en dreigende indruk, zoals die van daarnet. Toch had Quana een lichte vonk van herkenning gekregen, toen ze zijn ogen had zien flikkeren... Quana vergat die gedachte even later. 'Mijn spullen inladen doe ik straks wel, ik hoef alleen naar mijn etage. Dat is Cassiaans,' zei ze tegen de jongen, scherp lettend op zijn uitdrukking. Zou hij verrast zijn of had hij het wel verwacht? Zijzelf vroeg maar niet waar hij naartoe ging, anders zou ze er wel iets uitflappen, haar kennende... Quana voegde de daad bij het woord. Ze keek een beetje onbeholpen rond. 'Ik moet wel even zoeken, ik ben hier nog maar pas,' legde ze de jongen uit. Ze sloeg zichzelf voor haar voorhoofd. Helemaal vergeten! 'Mijn naam is trouwens Quana,' zei ze met een beetje een schuldige blik. Het eerste wat je zei bij een ontmoeting was toch je naam en niet een vast grijping van een arm. Quana keek hem een beetje onbeholpen aan, maar begon toen een beetje te lopen, maar stopte af en toe, zodat de jongen haar kon bijbenen.

Drew deed erg zijn best om het meisje bij te houden, maar ze hield het tempo er aardig in. Ondertussen botste hij met zijn gitaar tegen verschillende mensen aan waarop hij zich mompelend verontschuldigde en weer verder liep. Toen het meisje weer even stopte zag hij zijn kans en ging naast haar staan. Geïnteresseerd luisterde hij naar haar verhaal en lachte doordat ze zichzelf haast voorbij praatte. Die enthousiaste en actieve manier van doen beviel hem wel, was heel anders dan de wat stuggere Shadraanse manier. "Hé Quana." begroette hij haar vriendelijk en nam zelf het iniatief door haar hand te pakken en die te schudden. "Ik ben Drew en, zoals je misschien al vermoedde, een Shadraan maar mijn moeder is een Raziaanse dus ben ik eigenlijk..half half." Drew grijnsde bij zijn eigen logica en herhaalde de woorden kort in zijn hoofd. Dus het meisje heette Quana? Een mooie naam was dat. En het feit dat ze Cassiaans was maakte het contact alleen nog maar interessanter. Van tevoren leken Drew en Quana al totaal verschillend als vuur en water, maar nu dus nog meer. Des al niettemin hield Drew juist van het "onbekende" terrein en wilde haar graag leren kennen. "Dus je bent Cassiaans? Leuk." Leuk? Ja, ja..goed verzonnen was dat weer van hem. Nou ja..misschien zou zijn tijd hier dan toch niet zo vreselijk worden.. Vlak daarna schrok Drew van zijn eigen gedachte. Waar was hij nou weer mee bezig? Wilde hij weer eens een meisje versieren ofzo? Dat begon alweer goed. Hij grijnsde kort door dit idee en richtte zijn aandacht maar weer snel op Quana.

Quana knikte glimlachend. Ze hoorde zijn naam. Drew. 'Ook leuk om jou te ontmoeten, Drew,' zei Quana glimlachend. Ze maakte een gekke buiging en keek hem lachend aan. Toen hij begon te vertellen over zijn afkomst, knikte Quana geïnteresseerd, maar bloosde wel bij zijn woorden. Hij had gelijk: ze had hem meteen als Shadraan veroordeeld. Ze moest een beetje oppassen met haar vooroordelen. Ze keek naar Drew, die niet echt een punt leek te maken dat de mesen dat meteen dachten, aan zijn stem te horen. 'Ik ben afkomstig van Cassia, maar beheers ook vuur magie, alhoewel ik niet weet van wie ik dat heb,' gaf ze toe, terwijl ze een paar keer slikte. Ze keek Drew glimlachend aan. Het was misschien niet zo erg om hier te zijn. Als het zo verder ging, had ze al een hoop vrienden tegen de tijd dat ze naar een volgend jaar overstapte. Dat zou dan haar laatste zijn, want ze was zeventien jaar. Ongemerkt was ze gewoon verder gelopen en schrok dan toen ook toen ze bijna viel dankzij enkele treden. Quana wierp haar blik naar boven. Er was een donkere trap te zien, die zijdelings naar boven ging, maar gemaskeerd werd door een muur, die mee draaide met de trap. Zat hier nergens een bordje of zo? Ze voelde iets in haar gloeien. Een soort magie dat haar aantrok om naar boven te gaan. Dan was dit dus de Cassiaanse etage. Quana keek naar boven. 'Ik heb hier mijn etage al. Ik drop daar even mijn spullen. Zullen we dan afspreken bij dit punt?' vroeg Quana, terwijl ze om zich heen wees. Nadat ze het antwoord had ontvangen spurtte ze naar boven, de koffer achter zich aan zeulend. Quana trok met alle macht aan haar koffer, die gelukkig meeging. Ze hadden wieltjes, maar ze op een trap dragen was een stuk moeilijker dan over los grond rijden. Quana moest bij elke trap haar twee handen gebruiken om het gevaarte op te heffen. Ze moest ook toegeven dat ze redelijk veel kleren aan had. Voor nu had ze gewoon een skinny jeans aangetrokken met een wit topje, dat leuk kleurde bij haar huid. Quana had eerder het idee dat ze mocht dragen wat ze wou en dat mensen daaraan maar moesten wennen dan dat ze elke keer erbij stil stond of het wel kleurde bij haar. Quana keek naar de kamer, die ze open trapte. Ze bezette helemaal achteraan een bed en zette de koffer tussen het bed en een houten kast. Ze opende de kast. De deuren waren langs en rechthoekig. Binnenin was een groot ruimte, met allemaal platen die planken vormden voor je kleren op te leggen. Helemaal onderaan was nog een grote ruimte, waar zijdelings staal hing, om je jassen aan op te hangen aan een hanger. Ja, mooi. Quana deed de deur weer dicht en ging de trappen af, deze keer veel sneller dan eerst. Logisch. Quana keek om zich heen.

Het was goed te horen dat Quana ook vuurmagie beheerste, op die manier hadden ze tenminste iets gemeen. Niet dat dat persé nodig was, want Drew mocht haar nu ook al. Hij glimlachte vriendelijk terug naar haar toen zij hetzelfde deed bij hem. Helaas was hij niet zo gewend om open en vrolijk te zijn, zo was hij zelf én bijna iedere Shadraan niet. Maar op deze manier ging het best; gewoon Quana's acties beantwoorden. Doordat Drew hiervoor sterk op haar moest letten, merkte hij het nog net op tijd toen ze bijna viel. Als reactie pakte hij haar arm vast en trok haar iets naar achteren. "Kijk uit.." mompelde hij nog en probeerde hierbij zijn glimlach te behouden. De volgende opmerking van Quana deed Drew even verbaasd opkijken. Hoe wist ze nou dat ze goed zat? Dat zou vast wel iets met magie te maken hebben, bedacht hij zich later. Hij knikte als antwoord. Voor een kort ogenblik keek hij Quana na terwijl ze weg spurtte. Toch werd zijn aandacht al snel getrokken door iets anders.. Een vreemde kracht leek hem aan te trekken, maar voordat hij op zoek ging naar de bron schreef Drew nog in vlammende blokletters op de muur: ZO TERUG. ~DREW . Op deze manier zou Quana weten dat hij haar niet ineens had achtergelaten ofzo. De vreemde kracht brandde opnieuw in Drew's lichaam, waardoor hij enkele trappen naar beneden liep, wat overigens niet erg makkelijk ging door zijn spullen. Zo kwam hij uiteindelijk bij een duistere, zwarte plek uit. Wat verbaasd keek hij om zich heen. Waar was hij nu weer beland? Toch wel nieuwsgierig liep Drew verder en kwam zo bij een, wat het leek, woonkamer uit. Eindelijk begon het hem te dagen: dus dit was dan de Dark Magicans etage? Daar leek het wel op aan het donkere sfeertje wat er hing. Triomfantelijk stapte Drew gelijk door naar de jongensslaapzaal en keek verheugd in het rond. Overal was alles zwart en grijs gekleurd en de lucht hier voelde koel. Precies waar hij van hield. Het deed hem ook enigszins denken aan thuis, niet dat hij dat graag wilde..maar goed.. In één handige beweging gooide Drew zijn koffer en gitaar vervolgens op een onbeslapen bed. Tijd om alles te ontdekken had hij later nog wel, nu moest hij eerst terug naar zijn 'date'. Met een tevreden gezicht begaf hij zich daarom weer terug naar de trap en naar de etage waar zijn vuurletters nog altijd brandden op de muur.

Quana's hoofd begon een beetje pijn te doen, mede dankzij dat ze aan de hobbelige vlucht terugdacht. De vuurrode letters ontgingen haar niet. Alsof Drew recht voor haar neus stond, knikte ze, mompelde ze iets en ging op de trap zitten, wachtend op Drew. De sfeer hier was waterig. Tenminste, dat was toch wat Quana vond van deze plek. Quana slikte een paar keer, terwijl ze terugdacht aan vroeger. Toen was... Langer kon ze niet terugdenken, want Drew nam een plek in haar gedachten in. Een glimlach toverde zich op haar mond en ze keek Drew aan. Quana balde haar hand tot een vuist en Drew's vuurrode letters verdwenen. Quana keek hem glimlachend aan, maar had wel geen idee waar ze nu naartoe konden gaan. Quana wist sowieso niet wat Drew wou. Een beetje aarzelend liep ze naast Drew. Verschillende traptreden kwamen haar kielzog tegemoet. Quana was aan de ene kant wel nieuwsgierig welke kant ze zouden opgaan, maar aan de andere kant wou ze het ook niet weten. Dit waren vast etages voor andere leerlingen, die ergens anders afkomstig waren. Wat zou er met je gebeuren als je op de verkeerde etage ging zitten? Dwong een soort kracht je dan terug? Of kreeg je dan nachtmerries, die je vertelden dat je daar niet hoorde? Allemaal mogelijkheden kwamen in Quana's gedachten op, maar die werden algauw afgebroken met nog maar één vraag: waar wou Drew naartoe? 'Waar zullen we heengaan?' vroeg ze, terwijl ze vragend opzij keek naar Drew. Zijzelf had echt geen idee. Misschien konden ze het buitenterrein verkennen. Alhoewel... Het begon wel langzaam avond te worden, had Quana gezien. Quana keek vragend naar Drew. Hij was een Shadraan. Misschien vond hij het juist leuk om in de avond op een grasveld te zitten, of in ieder geval op een buitenterrein. Quana vond het niet erg. Als ze maar samen met Drew was, dan vond zij alles goed. Als ze alleen was, vond ze er helemaal niks aan. Drew maakte het allemaal net iets leuker. Gezelschap! Vragend keek Quana hem aan.

Drew leunde tegen de muur naast hem en wachtte glimlachend op Quana die naar hem toe kwam. Ze leek diep in gedachten geweest toen hij haar naderde, was het een goed teken dat hij haar had wakker geschud? Zijn ogen richtten zich op de muur waar de letters weer verdwenen, best grappig eigenlijk: dus ze was een Water- en Firemagican? Niet dat vuur en duisternis wel goed samen gingen, maar die twee elementen waren nog iets minder tegenovergesteld van elkaar. Toch vond Drew deze krachten wel bij Quana passen aangezien zij ook een twee kanten had voor hem: aan de ene kant was zij wat verlegen en terughoudend, maar aan de andere kant was ze weer spontaan en vrolijk. Juist doordat dit haar zo ondoorgrondelijk maakte, wekte het ook interesse op bij Drew. Meisjes die makkelijk over te halen waren tot..ja, wat dan ook, waren geen "uitdaging", dat leverde geen zogenaamde spanning op. Dit keer was het Quana die hem weer uit zijn gedachten haalde. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht toen zij haar vraag stelde. Waar wilde hij heen? Hm, eerlijk gezegd riep het duisternis buiten hem. Thuis op Shadra was het meestal donker en kon men maar moeilijk het onderscheid maken tussen dag en nacht. Dwalen over het buitenterrein in een vergelijkbare donkerte klonk erg aanlokkelijk. Maar zou Quana dat wel waarderen? Toch besloot hij het er maar op te wagen. "Zullen we anders naar buiten gaan? Het schijnt best mooi te zijn hier, helemaal in de schemer." Drew zette zich af tegen de muur en ging voor Quana staan. Vragend keek hij haar aan, de glimlach nog op zijn bleke gezicht. Het idee aan de prachtige duisternis deed zijn ogen enigszins onheilspellend glinsteren, een Shadraans trekje.

PROFILE MAGICIAN