Master Rude kwam de gymzaal binnen. Na controlerend of alles in orde was gesteld en opgeruimd was, liep hij de toestellen langs. Toen hij dat gecontroleerd had en alles in orde was gesteld, liep hij naar het basketbalrek met de lijst in zijn hand. Ook dat was gereed opgesteld voor de binnenkort komende lessen. Als de winter was afgelopen, en de lente aanbrak zouden de leerlingen buiten op het grasveldje les krijgen. Natuurlijk zou de gymzaal nog wel gebruikt worden, bijvoorbeeld voor trainingen of oefeningen binnen in de school. Tevreden liep hij naar een bankje, en ging zitten met de lijst naast zich.
Hij had het niet druk, want de papieren die hij nog moest ondertekenen waren eindelijk ondertekend, na enige uren in de lerarenkamer gezeten te hebben...
Ja, stress zat er niet in voor hem als hij niet in 'paniek' raakt, zoals sommige leerlingen doen als ze overuren aan schoolwerk moeten besteden. Toen ineens hoorde hij voetstappen op de gang, en nieuwsgierig en vol verwachting keek hij naar de deur.

Haastig rende - ja, rende! - Delaija richting de lerarenkamer. Ze had de proefwerken laten liggen en in de tas die ze eigenlijk mee moest nemen. Als er eentje niet slim was, dan was zij het wel. Het zweet stond op haar voorhoofd gegrift en Delaija rende zo snel ze kon. Ze was nu niet bepaald meer in de bloei van haar leven en ze moest toegeven dat ze op haar achttiende sneller ging, puur omdat er nu twee dingen in de weg zaten wat vroeger niet zo was. Delaija grinnikte even. Op het moment van paniek, dacht zij weer raar. Delaija rende de lerarenkamer binnen en pakte de tas. Ze haastte zich toen weer terug, naar haar lokaal. Ze hoorde opeens allemaal geluiden in de gymzaal en keek op. Zou Rude soms een voorbereiding voor een les doen? Vast wel! Zou ze eens gaan kijken? Gezelschap was altijd leuk, vond Delaija. En misschien werd de bang tussen haar collega en haar dan ook wel beter. Ja, misschien moest ze gewoon even een praatje maken, nu ze hem toch tegenkwam. Het was nog een wonder dan ze kon rennen. Eigenlijk deed elke stap pijn, aangezien het wijnglas-ervaring bij Norwood en Savador in de lerarenkamer nu niet bepaald lang geleden was, eerlijk gezegd maar een paar uurtjes. Een snelle revalidatie, noemde Delaija dat. Delaija liep rustig richting Rude, richting de gymzaal. Toen ze hem zag zitten, glimlachte ze even vriendelijk. 'Hallo Rude!' merkte ze vriendelijk op, waarna ze hem rustig aankeek en haar tas op de grond zette. 'Ik dacht, nu ik toch langs de gymzaal kom, kan ik meteen even een praatje maken,' legde Delaija de situatie uit. Tja.. Ze kon moeilijk iets anders zeggen, of moeilijk ook gewoon helemaal niks zeggen. Trouwens, zo werd de situatie ook iets duidelijker voor Rude. Delaija keek Rude's richting in, glimlachte even vriendelijk en nam toen plaats op de bank. Haar voet begon ondraaglijk veel pijn te doen, maar Delaija's koppigheid om naar de ziekenzaal te gaan, speelde op. Het was al verzorgd door Malaika en een pijnstiller vragen, daar had ze geen zin in. Trouwens, ze hoefde toch geen lesvoorbereidingen meer te doen, dus kon ze vanavond net zo goed even naar de waterval gaan of zo. Rude had zijn les zo te zien wel laat. Delaija wierp een blik op haar horloge. Oh nee, het was nog maar halverwege de middag. Als je het druk en leuk had tegelijk, vergat je soms de tijd, dat kon je wel opmerken bij Delaija. Delaija keek rustig richting Rude. Ze liep op blote voeten, dus het verband bleef niet onopvallend.

- Als je geen idee hebt waarover het gaat, moet je maar is hier kijken: Wijnglas-ervaring