Eeeeephh ? <3

Zijn ogen sloten zich genietend waarna de vage glimlach die op zijn gezicht had gestaan langzaam verdween. Zachtjes kuste hij haar terug. Gewillig boog hij mee in haar bewegingen, veegde haar goudblonde plukken achter haar oor om vervolgens beide handen in haar hals te leggen. Hij trok zich iets terug, keek in de twee helder grijsblauwe ogen die hem ook aankeken. Hij glimlachte verlangend, ze glimlachte op de zelfde manier terug. Opnieuw drukte hij zijn lippen over de hare, voelde hoe haar handen over zijn borst omlaag geleden, hoe haar vingertoppen een tintelend spoor achter lieten. Zijn lippen kwamen los van de hare, hij grijnsde terwijl hij voelde hoe ze zijn knoop openfrummelde. Haar hand gleed door, onder het stof. Hij liet nu ook zijn handen omlaag glijden, opzoek naar haar boezem.
Langzaam opende zijn ogen zich, voelde hoe dat verlangen van net nog door hem heen trok. Aáaah, dit was zo, zó ontzettend fout. En het had allemaal zo echt gevoeld, haar lippen.. Hij lag op zijn rug, haalde een hand te voorscijn en legde deze over zijn ogen heen. Hou op hou op! Ban het uit je hoofd! Zo moet je niet meer denken! Hij fronste, liet zijn hand door glijden zijn haren in en staarde naar het plafond. Waarom? Waarom moest hij zichzelf zo kwellen met deze dromen? Waarom deed zijn onderbewustzijn hem dit aan? Het was zó oneerlijk. Stiekem geniet je d'r wel van, Daar gáát het niet om! Hij zuchtte diep. Opeens verstijfde hij, zijn ogen opende zich en staarde omhoog alsof hij een helder moment had. Hij trok het dekbed iets omhoog, knikte zijn hoofd omhoog en tuurde naar beneden. Hè! Niet wéér. Met een vermoeide zucht viel zijn hoofd weer terug in het kussen. Half uurtje doorslapen, dan trok het wel weg.. Met een enorm diepe zucht draaide hij zich weer op zijn zij en sloot zijn ogen om even later weer weg te zakken.
Langzaam opende hij zijn ogen, lag op zijn borst dit keer met één hand onder zijn kussen geschoven. Hij knipperde enkele keren, veerde vervolgens met zijn hoofd omhoog opzoek naar een klok. 10 Uur, las hij met samengeknepen ogen. Met moeite rekte hij zich, al liggend, uit en drukte zichzelf vervolgens overeind. Nog half slaperig werkte hij zichzelf het bed uit, hees zichzelf in een jogginsbroek en strompelde vervolgens door naar buiten. Een hand ging door zijn haren, woelend en trachtend om het weer enigzins weer in model te krijgen. Diep gaapte hij, dacht vaagjes terug aan zijn droom van eerder deze ochtend. Hij had vaker last van deze dromen, en ze werden alleen maar erger hoe langer het geleden was. Dat 'het' was zijn kus met Eph, zo'n vier dagen geleden nu. Sindsdien had hij haar geen één keer normaal in de ogen aan kunnen kijken of ze liep zo rood aan dat ze door kon gaan als een kers, waarna ze verdween. Het was alleen vreselijk irritant. Zo vaak wilde hij zelfverzekerd op haar afstappen en haar aanspreken. Maar zodra hij háár rood zag worden, kon hij het niet helpen dat hij zélf ook rood wordt om er vervolgens geen simpel woord meer uit te kunnen krijgen. Zouden ze dan nooit meer normaal vrienden kunnen zijn? Of zou het dan nóóit werken om het ook maar íéts meer te laten worden dan dat? Hou op! Snauwde hij dat eigenwijze stemmetje toe. Hij liet zich de laatste tijd wel vaker horen, Laurens beschuldigde hem dan ook van de dromen. Wie moest anders al die ideeën zijn hoofd in pompen? Maar met een zucht gaf hij toe. Natuurlijk wist hij zelf ook wel dat hij het zelf was. Maar hij zat in een tweestrijd. Vrienden met Eph, of meer met Eph. Dat laatste wilde hij natuurlijk het liefst, dus daar had hij ook de meeste goede argumenten voor. Hiervoor had ze ook al anders naar hem gekeken, hiervoor had ze óók al meer lichamelijk contact met hem gezocht en hiervoor was ze óók heel vaak rood geworden als hij haar maar iets langer aankeek. Best overtuigend, niet? Maar ze wees je af. Zijn gezicht vertrok. Eén dingetje, en het haalde al zijn eerdere ideeën onderuit. Hij zuchtte diep, ging zich maar concentreren op de dagelijkse ochtendsleur; eerst douche.

Eerder opgestaan, om die moeilijke momenten zo min mogelijk tegen te komen. Het warme water liep over haar gezicht, over haar gesloten ogen en haar mond in. Met haar hoofd in haar nek stond Ephony onder de douche, proberend elke gedachte uit haar hoofd te krijgen. Door de stralen hoorde ze geen andere geluiden in huis, wilde niet weten of Laurens al op was of niet. Expres had ze haar wekker wat vroeger gezet, zodat ze rustig zonder rood hoofd haar ochtend dingen kon doen. Daarna zou ze naar buiten glippen, Ené mee nemen en tussen de sneeuw over het grasveld struinen totdat ze weer een rede zou vinden om naar binnen te gaan. Afstervende tenen, aangevallen worden door een troep wolven. Ze wist dat naar buiten gaan geen goed idee was, de vermoeidheid die steeds vastere vormen aan zou nemen dwong haar binnen te blijven, haar op de bank te laten liggen en niets doen. Het was frustrerend, ze kon vaak niet eens meer naar een les toe. Ze had Laurens hier niet mee lastig gevallen, naja ze sprak amper meer tegen hem. Gefrustreerd zakte haar hoofd weer omlaag, opende ze haar ogen en knipperde een paar keer om het water eruit te krijgen. Savador wist het ook niet, hij had het druk genoeg met zijn banen en andere problemen. Langzaam zette ze de douche weer uit, droog zich af, kamde haar haren en schoot in haar onderbroek. Net voordat ze de deur open deed knoopte ze de handoek rond haar borst vast, waarna ze de deur opende en haar hand door haar natte haar haalde. Zachtjes nuriënd, aangezien ze stilletjes wist dat Laurens nog moest slapen rond dit tijdstip, liep ze de badkamer uit. Ze liep door naar haar bed, greep haar BH er vanaf en wandelde weer heerlijk ontspannen terug. Rommelend met het ding in haar handen merkte ze niet dat Laurens ook wakker was geworden, had dit nooit voorspeld. Met een ruk schoot haar hoofd omhoog toen ze plots zijn lichaam zag, was bijna tegen hem aan gelopen. Voor een moment bleef haar blik in die van hem hangen, merkte zijn warrige haar en slaapgezicht op. Schattig, dat was het wel. En als het kon zou ze haar hand door zijn haar halen. Maar het enige wat er gebeurde was dat haar wangen weer langzaam rood werden, ze plots besefde dat ze met haar BH in haar handen voor hem stond. In plaats van terug te schieten naar de slaapkamer draaide ze zich om en zag ze de eerst mogelijke uitgang; de trap naar beneden. 'Morgen,' mompelde ze als ochtendbegroeting, probeerde zo normaal mogelijk op een snel tempo de trap af te lopen om door de woonkamer naar de keuken door te gaan. Daar, in een zelfde noodtempo, schoof ze haar handoek wat naar beneden om vervolgens onhandig haar BH aan te doen. 'Rot ding,' mompelde ze verstoord, toen het sluitinkje niet mee wilde werken en ze met moeite de handdoek rond haar heupen hield.

[Hmm, voor de mensen die mee lezen. Dit is nog voor het moment dat Eph doodziek in de ziekenzaal ligt . Jaaa, lekker onhandig, maar het moest ]

Nogal verstrooid keek hij op toen Eph werkelijk uit het niets, zo kwam het bij hem tenminste aan, opeens voor hem stond. Een handdoek strak om haar lichaam heen gewikkeld, haar haren vochtig naar achteren gekamd. Hij keek haar aan, haar blik even verdwaasd als de zijne. Maar al gauw schakelde het weer om. Er leek geen moment te zijn dat ze elkaar maar even verdwaasd aan konden kijken als net, of natuurlijk moesten Eph haar wangen weer rood kleuren nu. Waardoor zijn wangen óók rood kleurde. Zenuwen schoten omhoog, sloten zijn keel af. Hij wílde iets zeggen. Maar wát? Woorden schoten te kort en voor dat hij het wist glipte Eph voor hem weg, holde haast de trap af. Zijn blik volgde haar, keek haar na, kon het niet helpen dat deze omlaag gleed. Zag weer hóe ze erbij liep, waardoor vanzelf dat verlangen, wat ook ook al deze ochtend had gevoeld, weer door hem heen omhoog trok. Hij kneep zijn ogen dicht, behéérs je, waarna hij zijn hand tot een vuist balde, deze tegen de brug van zijn neus aandrukte en zich omdraaide om zichzelf te verlossen van het aantrekkelijke, maar kwellende beeld. Met een lichte zucht ontspande hij weer, staarde voor een moment in het niets, probeerde zijn hartslag doen te verlagen en het irritant kriebelige gevoel uit zijn lichaam te bannen. Het is Eph maar! Ja dat is het nou júíst. Zijn ogen knepen zich opnieuw dicht, hoelang zou dit nog zo door gaan? Diep ademde hij in, ontspan, opende zijn ogen weer. Hij draaide zich om, gewoon normaal doen. Langzaam liep hij de trap weer verder af, nog steeds alleen in joggingsbroek. Eenmaal onder aan de trap bleef hij staan. Treuzelend. De wil om Eph te zien was groot, de nieuwsgierigheid, het verlangen. Dus bleef hij staan, niet goed wetend wat te doen. Naar haar toe gaan, alleen maar even om haar te zien, of gewoon gaan douche? Lastig.. Enkele keren schoot zijn blik heen en weer. Hij kon toch best net alsof doen dat hij.. trek had? Vaagjes krulde zijn mondhoeken om, wat een heerlijk slappe smoes; maar hij deed 't d'r voor. Zachtjes sloop hij verder, zijn blik schoot een keer kort door de woonkamer; zoekend, maar liep toen verder naar de keuken. Eenmaal hier aangekomen verstijfde hij bij het geen wat hij zag. Eph stond met haar rug naar hem toe, had niet op gekeken maar frummelde doodleuk door. Knoeiend met d'r BH, die ze duidelijk nooit op deze manier aan ging krijgen. Een kleur trok op, enkel bij de ideeën die door zijn hoofd heen spookte bij dit aanzicht. Niet dat hij ooit zoiets zou doen. Zo'n pervert issie nou ook weer niet. In plaats daarvan liep hij langzaam door, zonder iets te zeggen. Hij tilde zijn handen op, nam beide uiteindes van de BH tussen zijn vingers en klikte het droogjes vast. Gewoon normaal doen.. Is dit normaal? Ja.. toch? Dat hij toch ook gedaan als hij niet.. als.. als het vroeger was? Toch? Hij negeerde de discussie die zich bovenin zijn hoofd uitvoerde, liet zijn vingers voor een kort moment onder beide bandjes omhoog glijden, tot boven haar schouders; zodat ze niet gedraaid zaten. Vervolgens liep hij weer droogjes door, begon kastjes open te trekken en haalde borden te voorschijn. Hij hield zich in om niet zijn blik om te laten schieten, negeerde de dwang om haar te zien. 'Wil je ook.. wat te eten?' Man, léék het maar zo of klonk zijn stem echt zo debiel? Halverwege zijn zin had hij voor een kort moment diep adem gehaald, om zijn zin überhaupt af te kunnen krijgen. Langzaam keek hij nu om, richtte zijn blik op Eph. Hier bestonden hun gesprekken, voor zover je het kon noemen, voornamelijk uit. Deze laatste paar dagen. Elkaar beleefd dingen vragen, elkaar begroette, maar meer niet. Heerlijk ongemakkelijk.

Zonder dat ze Laurens zachte voetstappen opmerkte bleef ze door prutsen. Waarom ze dit ding nou weer op een geheel andere manier moest aandoen wist ze niet, waarschijnlijk omdat haar hoofd er niet geheel bij zat doordat ze net bijna tegen Laurens was opgelopen. De laatste paar dagen merkte ze hoe lastig het was dat ze op de zelfde etage sliepen. Met haar heup tegen het aanrecht, ter poging om de handoek niet te laten vallen, friemelde haar vingers door. Haar adem werd hoorbaar naar binnen gezogen toen ze plots een paar vingers tegen haar warme rug voelde, haar armen hingen opeens slapjes naar beneden en haar ogen zenuwachtig in het niets gericht. Waar zijn - want wie anders dan Laurens kon het zijn - vingers lieten een spoor na waar ze haar huid hadden aangeraakt, langs haar schouder waarbij ze zich plots aardig naakt voelde. Wat zenuwachtig bleef ze staan, durfte uiteindelijk pas om te kijken toen ze zijn haperende stem hoorde. Eerst knikte ze, besefde dat hij dat waarschijnlijk niet zou zien en haalde toen diep adem. 'Ja, lekker,' mompelde ze hierdoor nog steeds wat verlegen, waarbij ze de handoek weer omhoog sjorde en de keuken uit liep. 'Even aankleden,' vervolgde ze al even zachtjes, als verklaring. Waarom ze het zei wist ze niet. Met een rood hoofd liep ze naar boven, bleef even doelloos midden in de kamer staan nadat ze zich met trillende handen aankleed. Zelfs Ené durfde zich de laatste dagen niet in de etage te vertonen, de draak voelde deze druk bijna tien keer zo erg en bleef liever buiten dan dat ze bij die twee malloten was. Langzaam liep ze weer naar beneden, plofte moeizaam op de bank en trok haar benen, in joggingbroek gehult, op. De vermoeidheid wilde nog steeds niet geheel verdwijnen. Langzaam draaide haar hoofd wat naar de keuken toe, zag Laurens bezig. Met een dromerige blik bleven haar ogen op hem hangen, kon er niets aan doen. Zolang ze naar zijn rug kon kijken, of dat hij gewoon niet zág dat ze keek, was alles goed. 'Hoe is het met Poxi?' vroeg ze uiteindelijk houterig, waarbij ze haar blik weer met vuurrode wangen snel om had gedraaid zodra Laurens de kamer weer was in komen lopen.

Afwezig bakte hij een eitje voor hen allebei, zijn hoofd totaal ergens anders. Deze hing ergens bij Ephony, daar verder op in de woonkamer. Zonder ook maar één keer om te kijken, iets wat toch wel een hele prestatie voor hem was, was het hem gelukt om hun eitjes te bakken. Geoefend schoof hij deze op twee broodjes die al op borden klaarlagen. Zette het vuur uit en liep met de borden weer terug naar woonkamer. Zonder haar recht in de ogen te kijken overhandigde hij haar het bord, liep doodleuk haflnaakt door naar de andere bank die tegen over die van Eph stond en plofte hier op neer. ‘Gaat wel goed,’ Gaf hij antwoord op Eph. Kort vloog zijn blik een keer op naar Eph, om het hierna weer te vestigen op zijn eten voor zich. Hij zat een kwartslag gedraaid, zijn rug leunend tegen de armleuning en zijn benen op de bank voor 'm. ‘Ik probeer 'm vol te stauwen met Muesli en kattenvoer. Hij's jong, moet meer eten dan gewoonlijk. Hij's te laat met z'n winterslaap eigenlijk.. zelfs voor een jong egeltje.’ Babbelde hij nu gelijk maar door, het was te zien dat hij zich ergens zorgen maakte. ‘Maarja, komt wel goed,’ Mompelde hij er zachtjes achteraan. Niet helemaal overtuigend. Hij vouwde zijn broodje dubbel en nam voorzichtig een hap, bang om zijn mond te verbranden. Na een tijdje richtte hij zijn blik op Eph, keek naar haar. Dit keer kritisch, zonder zich af te laten leiden door z'n eigen fantasietjes. ‘Hoe gaat het met jou?’ Doelend op het feit dat ze ziek was. ‘Nog steeds moe?’ Vroeg hij voorzichtig. Was bang dat ze dadelijk gelijk weer overeind schoot en hem peerde naar de meisjesslaapzaal om zich daar weer de hele dag op te sluiten. Het was nogal vervelend, Eph liet hem geen eens meer toe om een normaal gesprek te houden. Alhoewel, misschien was het ergens wel logisch. Want hij maakte er óók elke keer misbruik van zodra een moment als dit voor kwam. Diep ademde hij, gewoon proberen. 'Eph,' Vroeg hij opnieuw zachtjes, pas iets later nadat ze antwoord had gegeven. 'Kunnen we er dan echt niet over praten?' .. 'Maar waarom niet?' Het kleur steeg ook weer op op zijn wangen, hij draaide half zodat hij weer recht zat, zijn voeten weer netjes op de grond. 'Ik bedoel.. we kunnen er toch wel éven over praten?' Ergens ook geïrriteerd, maar de zenuwen waren dominant :')

Ze glimlachte wat flauwtjes naar Laurens, wilde hem bemoedigend toespreken dat het vast wel goed zou komen met Poxi, dat Ené ook wel eens dingetjes had die haar zorgen baarde en dat het altijd wel weer goed kwam. Het enige wat ze kon doen was toeknikken en verder gaan met haar ontbijt. Ze moest toegeven, wat Lauresn ook maakte maakte hij goed. Hij was uitstekend in de keuken. Met moeite hield ze haar blik op haar eten vast, zodat hij niet dromerig naar Laurens toe zou glijden en ze vergat te eten, waarna ze waarschijnlijk doelloos naar Laurens zou zitten staren tot het punt kwam dat ze weer terug naar de bewoonde wereld kwam. Bij zijn vraag vond ze eindelijk een rechtvaardige reden om hem weer aan te kijken, sloeg hierbij haar blik dus ook op. 'Nog steeds het zelfde. Zolang het niet slechter wordt is het goed,' kreeg ze het antwoord eruit, merkte dat zodra ze hem weer aankeek ze in gedachte zijn lippen weer op de hare voelde. Panisch schoot haar blik weer terug, wilde niet toegeven dat ze niets liever wilde dan dat moment voortzetten. Maar ze kon het niet doen, niet voor Myst, en op de een of andere manier sprak er iets binnen in haar tegen. Daar kwam het al weer, diezelfde vraag die ze zo wanhopig niet probeerde te antwoorden. 'Laurens,' kwam het er moeilijk uit, terwijl ze haar bord neerzette op het kleine tafeltje en zenuwachtig weg keek van hem. 'Er valt niets te praten, Laurens,' kwam het er misschien wat hard uit, hoewel haar ogen zacht en zenuwachtig op een willekeurig punt was gericht. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus vraag het maar niet meer,' kwam het er stijfjes uit, waarbij ze weer op wilde staan om weg te lopen.

‘Maat natuurlijk valt er wel iets te praten,’ Zijn stem zakte nu alweer af van volume, merkte ook weer dat hij opnieuw verloren had in dit gesprek. Eph zou nooit normaal antwoord gaan geven, en dat idee drong zich steeds erger ana hem op. Leg je er gewoon bij neer.. Dat was het juist, dat kón hij niet. Ze wilt het niet. Was dat echt zo? Probeerde ze het zachter te brengen dan gewoon keihard 'nee' te zeggen in zijn gezicht? Waarom moesten meisjes toch altijd zo subtiel doen. Hij had liever dat hij het keihard voor z'n kiezen kreeg dan dit. Nu wist hij nog niet wat hij moest denken. Juist omdat een klein gedeelte al die tijd stiekem bleef hopen. Misschien heeft ze een reden voor dit gedrag.. misschien, ergens, ver weg, wilt ze het wél. Erg frustrerend, zo'n kleine gedachtenkronkel die je stiekem al die tijd een klein beetje hoop blijft geven zodat je het niet los kan laten. Zijn blik zakte weg, terug naar zijn bord waar het bolletje op rustte, nog vastgehouden door zijn hand. Misschien.. misschien moest hij er gewoon niet naar vragen, maar het juist op een héle andere manier gaan aanpakken. Hij fronste lichtjes, in zichzelf. Eph had hem niet écht.. afgewezen. Ze had hem in eerste instantie gewoon teruggekust. Dat was ook zo'n idee waar hij zich maar al te graag met zijn grijpgrage handjes aan vast wilde grijpen. Misschien moest hij niet blijven zeiken, maar weer opnieuw beginnen. Hij zuchtte diep, nogal triest voor zijn doen. Zonder nog verder tegen Eph iets te zeggen begon hij weer aan zijn bolletje, zijn schouders dit keer lichtjes hangend zonder dat hij het doorhad. Zijn onbewustzijn schakelde een nieuwe tactiek in die ik van Donna heb geleerd; de ander schuldig laten voelen. Moehwoehahaha *evil laugh* ‘Hoe gaat 't met Ené?’ Doelloos vroeg hij maar iets, om tenminste met haar te kunnen blijven praten. wraak :'D

'Het spijt me Laurens, ik..' ik wil wel maar... Welke maar was er eigenlijk? Myst? Als ze egoïstisch genoeg zou denken zou ze moeten indenken dat als vriendin Myst het beste voor haar wilt. In gedachte schudde ze haar hoofd, ze zou ook rekening met Myst moeten houden. 'Het gaat goed met haar. Ze is eindelijk gestopt met groeien, anders had ze nooit meer in de etage gekunt,' glimlachte ze bijna geforceerd naar Laurens, wist haar blik op een normale manier op hem te kunnen vestigen. 'Ik ga naar boven, kijken of de vermoeidheid weg wil zakken,' belachelijke reden, ze was net beneden gekomen. Langzaam liep ze de trap op. 'Willen en kunnen houden alles tegen voor elkaar,' fluisterde ze zachtjes, waarschijnlijk niet hoorbaar voor Laurens waarna ze in de slaapzaal verdween. Slapjes klede ze zich uit, wist dat dit deels niet was door de vermoeidheid in haar lichaam maar door het feit dat als Laurens deze woorden had gehoord hij toch niet door zou hebben wat ze bedoelde. Wat nou als alle moves vanaf zíjn kant komen. Dan kan Myst haar ook niet beschuldigen. Half in de beweging om met haar kleding aan op haar rug op haar bed te gaan liggen bleef ze hangen, keek met grote ogen in het niets. Dat zou de oplossing zijn. Vermoeid schudde ze haar hoofd, hoe kon ze ooit nog verwachten dat Laurens dat zou doen, na wat ze hem allemaal had gezegd.
Zonder dat ze het had gemerkt was ze weer weg gezakt in ee nlichte slaap, maar ze voelde zich alleen maar moeier toen ze haar ogen weer opende. Nog in de zelfde positie als hoe ze op haar bed was geploft was ze blijven liggen, kwam nu moeizaam omhoog. Elke spier in haar lichaam protesteerde onder deze beweging, wilde het liefst stil blijven liggen. Alsof ze een gewicht van honderd kilo aan haar schouders had hangen liep ze de kamer uit, liep met grote zenuwen de trap af. Wat verdwaasd bleef ze onder aan de trap staan, zag een ingeslapen Laurens op die zelfde bank liggen waar zij eerst had gezeten. Half ingekruld, zijn haar weer warrig zoals altijd en een ontspannen gezicht. Zonder dat ze er macht over had liep ze door, pakte de deken die naast de bank op de grond lag en legde deze voorzichtig over hem heen. Half gehurkt bleef ze bij hem zitten, haar ogen op Laurens' gezicht gericht. Een glimlach kwam bij haar omhoog, zo leek er totaal geen bedreiging tussen hun te zitten. Zolang een van hun maar knock out ergens lag was alles goed. Voorzichtig streek ze een lok weg bij zijn oog, deed er langer over dan eigenlijk nodig was. Teder bleef ze naar hem kijken, wist niet eens of Poxi ook in zijn gezeldschap had verkeerd. Langzaam kwam ze naar voren, drukte zachtjes haar lippen op zijn slaap, kon het niet laten. Vanaf nu zou ze het aan hem over laten, zodat zij veilig zou zijn voor Myst haar verdriet, ze wilde Myst niet kwetsen. Ze was haar vriendin, en dat zou ze nooit kunnen doen. Ze stond weer op, liep door naar de keuken waar ze doelloos bleef staan. Uiteindelijk pakte ze maar zo zachtjes mogelijk een glas, om deze te vullen met water en het leunend tegen het aanrecht op te drinken.

Een zachte stof die over zijn blote huid heen gleed deed hem al enigszins ontwaken. Hij voelde hoe hij zich langzaam steeds bewuster werd van zijn lichaam, maar weigerde zijn ogen open te doen waartoe hij wel de neiging had. In plaats daarvan bleef hij liggen. Íemand moest dit deken over hem heen hebben gelegd, en wie kon dat anders dan dan- Heel zijn lichaam veranderde in steen, iets wat niet te zien was voor de buitenkant omdat hij precies indezelfde houding bleef liggen, toen hij lichtes Eph haar vingertop langs zijn voorhoofd voelde glijden. Totale verwarring heerste nu in zijn hoofd. Waarom behandelde ze hem zo? Waarom deed ze zo bij hem als hij slíép? Kon ze dat niet doen als ze hem recht in de ogen aankeek? Hij moest zijn uiterste best doen om álle spieren zo aangespannen te houden zodat hij níks zou bewegen toen hij haar lippen tegen zijn slaap voelde drukken, en daar gelijk een brandende plek achterlieten alsof ze het zonet persoonlijk gebrandmerkt had. Maar dan niet met een pijnlijk gloeiend heet ijzer, maar met heerlijk overzachte lippen die gelijk een overheerlijk gevoel door heel zijn lichaam heen deed trekken. Hij telde haar voetstappen, vond dat het bij de vijfde veilig genoeg was en liet met een ruk zijn ogen open vliegen. Zonder te bewegen schoot zijn blik omlaag, zag Eph haar benen en rug die zich van hem verwijderde. Wat had net toch te betekenen? Zijn hersens leken op volle toeren te draaien terwijl hij alles zo snel mogelijk probeerde te verwerken. Waarom? Waarom deed ze dat toch? En dan wel toen ze dacht dat hij sliep? Hij zocht naar een logische verklaring, maar kon geen andere bedenken dan dat ze het wel wílde.. maar niet mocht. De lichte opwinding, die enkel ontstond bij dit idee, was te zien in zijn ogen. Hoe graag wilde hij dat het zo zat, dan zocht hij wel een manier dat het zou werken. Eerst zijn theorie verder uitpluizen, hoogst waarschijnlijk zit je er tóch helemaal naast. Hou je kop! Eerst onderzoeken of het zo zou kúnnen zijn. Maar houdt de mogelijkheid open dat het niet zo is. Grom.. ja ja, hij zou d'r rekening mee houden. Maar nu ten eerste; waarom zou ze het niet mogen? Savador. Hm, het werd een gewoonte van hem. Zodra hij de schuld op iets wilde schuiven koos hij meestal ten eerste Savador, ook al paste het helemaal niet in de situatie. Het was gewoon gemakkelijk om hem als geit te gebruiken. Zo één waar je alles op kon schuiven, een klap op de kont kon geven en hem de berg op kon laten hobbelen. Weg met zijn problemen. Hm, Savador paste alleen nu niet helemaal in dit probleem thuis. Maar wat ga je d'r aan doen? Oja, dat moest hij ook nog bedenken. Hij richtte nu zijn concentratie op de oplossing, niet op het geen wat het probleem veroorzaakte. Een lichtte frons ontstond. Als Eph het wel wílde.. moest hij dan niet gewoon opnieuw beginnen? Alleen dan overal een schepje boven op, en dan haar langzaam 'overhalen'? Een kriebelig gevoel ontstond in zijn borst, zo'n ééntje die je de neiging geeft om te gaan lachen. Hij dacht vaagjes terug aan het moment dat hij Eph voor het eerst ontmoette, had hij toen ooit kunnen bedenken, één miezerig secondentje, dat hij het hof wilde gaan maken bij háár? Zijn mondhoeken krulde onwillekeurig om. Hij's gek. Hij hoorde dit helemaal niet te doen bij Eph, hoorde helemaal niet op zo'n manier over haar na te denken. Dat was tóén, niet nu. Nu leek hij niks anders te willen. Als hij nu aan Eph dacht, was het op een manier dat zij zich of in zijn armen bevond, of haar lippen op de zijne, of haar ogen zo dichtbij dat hij er voor eindeloos lang in kon verdrinken óf.. Maar daar ging het nu niet om. Sowieso was het buiten dit alles, zijn hele theorie, misschien wel een goed idee om iets meer zijn best te gaan doen. Niet op het zeik gedeelte, maar de andere manier. Diep ademde hij in, duwde het deken van zich af en kwam langzaam overeind. Met een zachte zucht drukte hij zichzelf overeind, draaide zijn hoofd een keek naar Eph die in de keuken stond. Hij liet zijn handen losjes in de zakken van zijn jogginsbroek glijden, had nog steeds de fut niet gevonden om naar boven te lopen en daar een shirt aan te trekken. In de 'deuropening' van de keuken bleef hij staan, liet zich opzij zakken zodat hij met zijn schouder nonchalant tegen de deurpost leunde. ‘Eph,’ Begon hij, probeerde zo haar aandacht te trekken. Het bloed trok iets op in zijn wangen. verdomme, kon hij dan niks doen zonder te blozen? Hij keek haar aan, en ademde langzaam en diep in. Alsof hij kracht zocht om tegen haar te kunnen praten. ‘Sorry,’ Zei hij vervolgens, het klonk nogal droogjes. Juist omdat hij niks anders had gezegd dan haar naam hiervoor, en haar aan bleef kijken. Iets wat hij nu nog steeds deed, pas na een paar seconde kwam hij met een licht duwtje weer overeind en liep vervolgens naar haar toe. ‘Ik beloof dat ik niet meer zo zou zeiken,’ een lichte grijns kwam nu langzaam omhoog. Over schakeling op plan B. Hij tilde zijn hand op, legde deze lichtjes onder haar kin en duwde haar gezicht omhoog. ‘Ik zou me gedragen als een nette jongen,’ Hij keek haar aan, in de ogen, en liet toen vervolgens, zeer bewust, een scheve, charmante glimlach over zijn lippen omhoog trekken. In gedachte kruiste hij zijn vingers, wénste hardgrondig met héél zijn hart op het juiste effect. *wiebelwenkbrauw*

Doelloos, geheel verward door haar eigen acties, keek ze uit het raampje. Al even gedachteloos dronk ze haar water op, zette uiteindelijk het glas zonder te kijken weg. Zuchtend, met een hangend hoofd, draaide ze zich een kwartslag om, had haar handen op het aanrecht waar ze met haar rug tegenaan leunde. Weer kwam er een zucht over haar lippen, haar blik schuin naar de grond gericht. Haar hoofd draaide met een ruk om toen ze een beweging in haar ooghoek zag, waarna haar keel meteen droogviel bij het zien van het gestalte dat daar stond. Ze had toch echt gehoopt dat hij wat aangetrokken had, dit was niet eerlijk. Hoe moest ze bij haar gezonde verstand blijven als hij er zo bij liep, wat er gewoon om schreeuwde om omhelst te worden. De nonchalante houding, de ontspanne uitdrukking. Alles daarvan deed haar even stil staan. Bij zijn sorry leken haar wangen weer rood te worden. 'Dat hoeft niet,' verzekerde ze hem, kuchte even omdat ze merkte dat haar stem besloten had niet mee te werken. Haar blik vastgelijmd op die van hem, haar geweten voor een moment droogjes. K*t Laurens. Moest hij nou zo kijken, een reden waarom haar wangen nog roder werden. Flauwtjes krulde haar mondhoeken omhoog, kon gewoon niets verder boven krijgen door de verlamming die haar lichaam onderging. Haar ogen vergrootte zich zichtbaar, haar wangen werden nog roder dan ze dacht dat het mogelijk was. Haar gezicht gedwongen omhoog gaand door de hand van Laurens. 'De.. ik,' stammelde haar fluisterende stem wat hakkelend, alsof ze spontaan de stottering had gekregen. Haar handen slapjes om de rand van het aanrecht gekruld [raakt afgeleid door Jillzreclame...] en haar blik vastgelijmt op die van hem. 'Hoeft niet... ik bedoel,' onwetend fronste haar wenkbrauwen zich. 'Dank je,' vervolgde ze uiteindelijk, waarbij een lichte vragende toon hoorbaar was. Zonder dat ze het gemerkt had was haar lichaam onder het praten wat naar hem toe gekomen. Nu ze tot dit besef kwam, haar borstkas bijna tegen die van hem, helde ze met een schok weer terug. Verward bleef ze naar beneden kijken, om maar niet weer in zijn blik gevangen te raken. Met moeite probeerde ze langs hem heen te komen, merkte dat ze van de ene voet op de andere leunde waarbij ze wat zenuwachtige geluidjes maakte waaruit ze verontschuldigende zinnen moest maken. Ze schraapte haar keel, wist uiteindelijk langs hem te komen waarbij ze haar glas mee greep. 'Lekker geslapen?' probeerde ze het gesprek normaal te laten lopen waarbij ze haar glas weer vulde en met een paar grote slokken haar keel probeerde uit de droogte te halen. Met haar rug naar Laurens toe, zowat vooroverleunend op het aanrecht bleef ze voor zich uit staren. Ze kreeg niet de energie om weer weg te lopen uit de keuken, bleef met haar rug naar hem toe staan. 'Wat heeft je overgehaald om te stoppen met vragen?' vroeg ze fluisterend, waarbij de verlegenheid in haar stem te horen was. Stomme vraag, stomme vraag. Bedacht ze zich terwijl ze haar ogen dichtknpeen en haar hoofd nog awt van hem afwende. Iets wat technisch gezien onmogelijk was aangezien ze met haar rug van hem af stond, en daarbij haar hoofd naar hem toe draaide. Stomme vraag, stomme vraag! Galmde weer door haar hoofd heen, waarna ze haar spieren ontspande en haar rug weer rechtte.

[zo goed? Ik schaam me gewoon -_-]

Hij kon het niet helpen, gewoon bij Eph haar reacties, dat in eerste instantie zijn lippen verder omkrulde in een geamuseerde glimlach, maar vervolgens vervaagde deze. Zijn blik veranderde, kritisch haast, terwijl het over haar gezicht heen ging. Hij liet zijn hand weer zakken, maar bleef haar wel in de ogen aankijken zonder verder nog iets te zeggen. Opnieuw gleden zijn handen weer in zijn zakken, terwijl hij zo bleef staan. Zonder enige verandering, haar genadeloos aanstarend in de ogen. Alsof hij in haar blik opzoek was naar iets. Het oogcontact verbrak, Eph leek met een lichte schok weer terug te komen in de werkelijkheid. Opnieuw krulde zijn mondhoeken om in een geamuseerde glimlach. Hij bleef naar haar kijken, zag haar verwarring, genoot van haar verwarring. Het bevestigde ergens zijn ideeën. Hij draaide met haar mee terwijl ze hem voorbij liep, tuitte iets bedenkelijk zijn lippen terwijl hij haar nakeek. ‘Heerlijk,’ Beantwoorde hij droogjes haar standaard vraag. ‘En jij?’ Vroeg hij maar zo beleefd mogelijk, had het tenslotte aan haar beloofd. Hij wachtte geduldig terwijl Eph als een bezetene water naar binnen goot, om vervolgens weer stilletjes erbij te gaan staan. Voor een kort moment vergrootte zijn ogen zich verbaasd, voelde hij hoe zijn hart opeens een stuk krachtiger sloeg. Ze zei wat? Bewegingsloos stond hij erbij, kon enkel naar haar achterhoofd staren terwijl hij probeerde te verwerken wat ze zojuist gezegd had. Hij had verwacht dat een moment als dit veel later zo komen. Niet nu al. Pas na een tijdje was hij weer voor reactie vatbaar, kwam in beweging. Langzaam liep hij naar haar toe, totdat hij schuin achter haar stond. ‘Hm.. het is niet dat ik het wílde,’ Begon hij zachtjes. Hij haalde een hand omhoog en liet toen vervolgens lichtjes de vingertop van zijn wijsvinger langzaam heen en weer, in onwillekeurige richting, over haar rug omlaag glijden. ‘Het is eerder omdat ik besefte dat ik er toch geen zinnig antwoord bij je uit ging krijgen,’ Zijn blik nu peilend op haar gezicht gericht, het gedeelte wat hij nog kon zien. Het was de waarheid, wist ze ook gelijk hoe hij d'r over dacht. Hij had dan wel net dingen tegen haar gezegd, maar opgegeven had hij het niet. Diep ademde hij in. ‘Maarja, ik ga even douche. Mag ik dadelijk je haar doen?’ Hij liet zijn hand weer zakken, schoof hem weer in zijn broekzak. Pas na een antwoord haalde hij een lichte glimlach omhoog. Niet zoals eerst, op een vrolijke manier. Maar eerder op een charmante manier. *wiebelwenkbrauw* ‘Zo terug,’ Had hij haar nog zachtjes toegemompeld waarna hij de keuken uit verdween en de badkamer in glipte. Onder de douche had hij het water zo warm gezet dat het rode, licht geïrriteerde vlekken ontstonden op zijn benen. Puur omdat de stralen zo warm waren dat zijn huid lichtjes leek te verbranden. Het warme water deed zijn spieren ontspannen, de dampen maakte zijn luchtwegen vrij. Zijn hoofd weer even helder, terwijl hij de momenten van net nog probeerde te verwerken. Eph had gereageerde zoals hij hoopte dat ze zou reageren, iets wat hem nu opnieuw deed glimlachen. Ze wilt het wel, maar waarom doet ze dan in gódsnaam zo moeilijk? Misschien vind ze 't leuk hard to get te spelen, Hij fronste lichtjes, zo was Eph toch niet? Maar buiten dat, het gaf wel een logische verklaring voor haar vreselijk irritante gedrag. Hij zuchte een keer diep, spoelde zijn haar uit van Eph d'r shampoo. Nee, het was iets anders. Anders bloosde ze niet zo vreselijk erg, was haar manier van doen .. speelser.. geweest. Hij fronste in zichzelf. Kon het niet goed uitleggen, maar was wel zeker van z'n zaak :'). Hij droogde zich af terwijl hij onder de douche vandaan stapte en liep richting een spiegel. Handig knoopte hij het handdoekje rond zijn middel en ging vervolgens met zijn handen door zijn haar heen om het te drogen. Kamde het met zijn vingers in een goed model en verliet vervolgens de badkamer. Zonder schaamte, in alleen een handdoekje, liep hij naar boven toe. Naar de jongensslaapzaal. Hier kleedde hij zich om, sneller dan gewoonlijk, om weer naar beneden te kunnen. ‘Heeft u nog speciale wensen?’ Met een brede glimlach keek hij naar Eph terwijl hij met een luchtig sprongetje de laatste vijf tredes nam. Viel vanzelf weer terug in zijn oude gedrag, vond het leuk om haar haar te kunnen doen :'D

'Mwha,' klonk het afwezig, nog steeds proberend haar geest weer terug te halen. 'Had niet eens door dat ik weer eens in slaap was gevallen,' het verontrustte haar dat ze zo makkelijk weg kon glijden, zonder dat ze het doorhad. Als Laurens daarvoor niet net zo had gedaan was ze erover door gegaan, had hardop haar gedachtes en zorgen uitgesprokeen. In kleine maten dan, aangezien er nog steeds een soort van spanning tussen hun hing. 'Het zal wel weer over gaan,' verzekerde ze zichzelf hardop, zachtjes waarmee ze het onderwerp weer afsloot. Gespannen wachtte ze op zijn antwoord, had haar glas weer neergezet, haar blik van hem af gericht. Haar rug en schouders leken van steen, haar spieren tot het uiterst gespannen. De stilte leek langer dan twee seconden te duren. Ze wilde glimlachen om zijn woorden, gewoon om het feit dat ze dat wel wist. Alleen moest hij die handeling, zijn vinger langs haar rug naar beneden, niet doen. Haar glimlach zakte weer weg, haar gezicht keerde izch iets meer naar de grond waarbij haar ogen zich voor een moment sloten. 'Goed punt,' antwoorde ze hem hees, waarbij haar ogen zich weer opende en ze met een blozend hoofd haar gezich van hem afdraaide, hiedoor weer recht voor zich uitkeek. 'Sorry daarvoor,' sprak ze fluisterend, doelend op het punt dat er nooit een zinnig iets uit haar zou komen. Hoe kon ze hem normaal antwoord geven als ze zelf niet eens een goede reden ervoor wist. Haar schouders ontspande bij zijn volgende woorden, een glimlach speelde omhoog op haar vermoeide gezicht. 'Is goed,' beantwoorde ze hem zachtjes, bewoog niet totdat hij weg was. Toen de kust veilig was draaide Ephony zich om, haalde diep adem en haalde haar handen door haar haar waarbij ze haar hoofd in haar nek legde. 'Kut Laurens,' fluisterde ze zachtjes met een glimlach op haar lippen, liet haar armen met een ruk slapjes langs haar lichaam hangen, rolde met haar schouders om de stijfheid eruit te halen. Met langzame passen, voelde het gevolg van de rare slaap in haar lichaam, liep ze terug naar de woonkamer. Met een vermoeide zucht plofte ze neer voor het haardvuur. Rustig zakte op haar zij, krulde zich op en staarde weer eens afwezig naar de vlammen. Met veel drang lukte het haar om niet om te kijken toen ze hoorde hoe Laurens uit de badkamer kwam en de trap op liep. Ze had wel zo'n idee hoe hij er bij zou lopen, wilde niet weer in de cirkel terrecht komten van kijken, vastgehouden worden en dan een hoofd als een kreeft krijgen. Langzaam drukte ze zich weer op, leunde op een van haar armen waarbij de andere losjes over haar heup heen lag. Over haar schouder keek ze om, waarna ze weer weg keek waarbij ze voelde hoe haar wangen weer wat dieper van kleur werden. Voor een moment was de spanning weg gewees, iets waar ze naar gesmacht had. 'Doet u maar wat u wilt,' glimlachte ze over haar schouder heen. De glimlach verdween voor een moment, waarna haar hoofd weer wegdraaide en ze in kleermakerszit ging zitten. Natuurlijk moest ze weer iets zeggen wat op meerdere manieren op te vatten was geweest. Een bonk was boven hoorbaar, die vervolgens gevolgd werd met een zucht van Ephony. 'Ené is ook in beweging gekomen,' verzuchtte ze, zag in gedachte al voor zich hoe de staart van Ené alle bedden weer verschoof. Stilltetjes bleef ze zitten terwijl Laurens met haar haar bezig was, waarbij ondertussen Ené met moeite half vliegend en half lopend de trap af kwam. Een zachte grom, diep vanuit haar keel, was te horen. Voor buitenstaanders misschien wat beangstigend, maar voor mensen die haar kende kon je de tederheid in haar begroeting horen. Met moeite, de draak had nu wel door dat ze moeite moest doen om niet alles kapot te slaan met haar staart, liep ze naar de twee toe. Van bovenaf blies ze in Laurens haar, drukte har neus tegen de kruin van Ephony aan waarna ze door haar poten zakte. Terwijl de kleine bijzettafel opzij werd geschoven door haar lichaam legde ze haar hoofd en nek langs de twee naar richting met haar neus bijna in het vuur. Zachtjes ademde het dier uit, waarbij de vlammetjes uit haar neus schoten het vuur in. Daar leken ze met elkaar te vermengen, een blauwe kleur voor een moment te krijgen wat het bewijs was dat de twee vuren totaal verschillend van elkaar waren. 'Moet je Poxi niet aan Ené voorstellen?' vroeg Ephony uiteindelijk bedachtzaam, had nog steeds zo min mogelijk bewogen en had met haar ogen de draak gevolgd.

Hij liep luchtig naar haar toe, manouvreerde tussen de banken door en begaf zich haar kant op. ‘Hmm,’ Klonk het bedachtzaam vanaf zijn kant. ‘Nee,’ Zei hij uiteindelijk. ‘Laten we dat maar niet doen.’ Lichtjes grijnsde hij nu, zakte naast haar neer op het tapijt voor het haardvuur. ‘Dan krijg je dalijk spijt van die woorden,’ Grijnzend keek hij naar haar opzij, een lichte plagende twinkeling zichtbaar in zijn ogen. Hij draaide een kwartslag, kamde een lok los van haar haren en nam deze in zijn handen. ‘Hm, ik hoor 't,’ Beantwoorde hij haar nogal afwezig toen ze over Ené sprak. ‘Zijn alle bedden nog heel, daar boven?’ Kijk, dat probleem had hij tenminste niet met Poxi. [Oh god, ik kreeg nu een beeld voor ogen dat Eph & lau doodkalm beneden zaten en dan een scène boven van Poxi: Kéiharde metal muziek d'r onder, Poxi die alles in een half wilde stieren bui om ver gooid, kapot bijt, kapot klauwd, kapot kauwt, kapot krabt, kapot schuut met z'n stekels xD haha. Oké, sorry.] ‘Je hebt van dat geweldige haar waar je van alles mee kan doen,’ Murmelde hij in zichzelf terwijl hij voor haar schoof, zijn blik voor deze éne keer niet op haar ogen gericht maar nog steeds op haar haar. Handig rolde hij het op om zijn vinger, om het vervolgens in een hol vormige hand te nemen en het te verhitten met luchtsturing :'). Losjes liet hij het weer los, waarna haar haren krullend om zijn eigen eis weer naarviel naar beneden. Vaagjes glimlachend keek hij ernaar. ‘Of gewoon vlechten, dat staat je ook leuk,’ Dit meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij liet haar haren plukken los, kwam iets hoger met zijn boven lichaam en trok ten eerste een scheiding tussen haar haren, legde deze twee helften beide over haar schouders heen. ‘Hm, ik steek 't wel een andere keer op.’ Mompelde hij terwijl hij de twee helfde tegelijkertijd met beide handen iets draaide zodat de haren mooi bij elkaar bleven. Zijn blik schoot op, haakte zich vast in haar ogen waarna hij haar met een lichte glimlach aankeek. Lichtjes schudde hij opeens zijn hoofd toen hij een gesnuif van boven af door zijn haren voelde gaan, grijnzend keek hij op naar Ené. Hij kwam net overeind, zodat hij om Eph heen kon lopen en achter haar plaats kon nemen. ‘Goeiemorgen Ené,’ Mompelde hij droogjes waarbij zijn hand kort op diens hoofd kwam te liggen. Achter Eph zakte hij weer door zijn knieën, haalde één van de plukken over haar schouders heen. Losjes ging hij eerst met zijn hand door haar haren, vlak bij de hoofdhuid, terwijl hij ook enige luchtsturing gebruikte: volume creeëren *wiebelwenkbrauw* ‘Hm, niet nu,’ Beantwoorde hij haar terwijl hij soepeltjes en geoefend haar haren in elkaar draaide zodat een gelijke vlecht te voorschijn kwam. ‘Poxi moet aan z'n winterslaap beginnen. Ik wil 'm eigenlijk zo veel mogelijk met rust laten, zodat hij aan z'n nest kan beginnen enzo. Ik heb namelijk geen idee hoe hij reageert op Ené. Draken en Egels leven namelijk, gewoonlijk, niet in dezelfde natuur.’ Aan zijn stem was te horen dat hij haar iets belachelijk maakte; plagend. Alsof ze dit laatste zelf niet wist. ‘Bandje?’ Mompelde hij zachtjes waarna hij één hand over haar schouder uitstak, het bandje over nam en deze vervolgens soepeltjes om het ondersteplukje vast bond. Hij schoof iets op, deed het zelfde ritueel bij de andere helft van d'r haar. Eerst zijn hand er woelend door heen laten gaan, en hierna pas beginnen aan de vlecht. ‘Bandje?’ Had hij opnieuw gemompeld, bond deze ook weer vast aan het onderste plukje. ‘Jeetje Eph, wat zit je d'r gespannen bij,’ Zijn vingertoppen drukte tegen haar schouders aan, haar hals, waar het helemaal hard aanvoelde. ‘Arm kind,’ Mompelde hij waarna beide duimen langs haar ruggengraat omhoog gleden en vervolgens zijn handen haar hals kneedde, masserend. Een tijdje ging hij zo door. Vanaf haar hals, over haar schouder, door naar haar rug, tot haar onderrug & weer omhoog. Hij moest zich inhouden, met meerdere dingen. Maar het ergste was, was toen hij klaar was. Opnieuw had hij nu de neiging om door te schuiven, achter haar te gaan zitten en zijn armen rond haar heen te slaan. Maar hij hield zich in, hoe erg hij het verlangen ook van binnen voelde branden. In plaats daarvan schoof hij langs haar heen, zodat hij uiteindelijk weer voor haar kwam te zitten. Vaagjes glimlachend keek hij haar aan, haalde de twee vlechten over haar schouders heen en fatsoeneerde vervolgens haar pony. Na wat gefrummel zakte zijn blik weer omlaag, haakte deze in haar ogen terwijl onbewust zijn vingertoppen vanaf haar slaap omlaag gleden langs haar kaaklijn. ‘Vlechten zijn eigenlijk te tuttig voor je, maar ergens staat het je ook wel schattig.’ Een lichte grijns kroop nu omhoog, terwijl hij haar in de ogen aan bleef kijken.

inspil*lheid teveel. :')

Zonder haar gezicht naar Laurens toe te draaien speelde er voor een moment een glimlach bij haar omhoog. Toch kwam haar lach er in een zucht uit bij zijn opmerking over Ené. 'Ik hoop het,' mompelde ze als antwoord terug, haar lippen in een glimlach latend. 'Als Poxi dit geluid zou maken zou ik toch maar eens gaan afvragen of het werkelijk een gewone egel is,' grijnsde ze, draaide haar hoofd voorzichtig een stukje om haar blik voor een moment in die van hem te richtten. Verlegen bleef ze naar haar eigen handen staren bij zijn opmerking over haar haar, vond dat er niets speciaals aan was. Wat verdwaasd bekeek ze de krul vanuit haar ooghoeken. 'Wauw,' mompelde ze, waaruit bleek dat ze nooit echt iets met haar haar deed. Ze bleef vervolgens weer zo stil mogelijk zitten, wilde Laurens weer eens niet in de weg zitten. Ze was al lang blij dat er weer een gewoon moment was, wat meer ontspannender. Ze antwoorde niet op zijn vraag, liet haar blik alleen even omhoog schieten naar zijn gezicht om vervolgens weer naar haar handen te staren. 'Opsteken,' klonk het toegevelijk, bijna enthousiast toen Laurens het daar over had terwijl hij haar haren verdeelde. 'Mijn moeders haar is een stuk korter, en zij kan het in de meest fantastische dingen opsteken. Ik weet niet of het met mijn lange haar kan, maar het zou fantastisch zijn als dat je zou lukken,' sprak ze zachtjes, haar blik afwezig met een gelukkige glans erin voor zich uit gericht. Haar moeder, waarschijnlijk het enige rolmodel in haar leven. Haar ogen zakte weer naar beneden. Ze miste haar, zeker nu. Zeker nu haar wereld zo overhoop was, haar lichaam niet deed wat het moest en alle andere problemen. Zelfs haar aandacht leek amper van haar gedachtes af te gaan toen Ené erbij kwam, haar aanwezigheid was als ademen. Toch leek ze weer in de bewoonde wereld te komen zodra Laurens weer achter haar kwam te zitten, en haar eigen hand op Ené nek kwam. De inktblauwe ogen schoten naar Ephony toe, met de zelfde dierlijke kalmpte erin. Ze wilde knikken bij Laurens woorden, bedacht zich al snel dat dit geen goed idee zou zijn. Enés snuif zei al genoeg, Poxi was nu niet belangrijk. 'Ahaa,' sprak ze intelligent waarna ze op commando haar hand omhoog bracht en het elastiekje aangaf. Ze hield zich stil, ging strelend met haar hand over Enés kop terwijl ze voor zich uit staarde, haar hoofd bij haar moeder. Bij het tweede commando hield ze haar hand weer op, gaf hem het elastiekje en bracht haar hand weer terug naar haar schoot. 'Hmm?' klonk het vragend bij Laurens ontzette woorden, waarna haar ogen zich vergrote bij het voelen van zijn vinger. 'Ooh,' was haar intelligente reactie erop, waarbij haar hoofd wat verder naar voren zakte en haar hand weer terug kwam op haar schoot. Automatisch rechtte haar rug zich bij het voelen van zijn vingers, sloten haar ogen zich en richtte haar kin zich wat op. Waarom moest hij dit doen, waarom voelde ze haar wangen hieronder weer warm worden. Een vermoeide zucht kwam over haar lippen toen zijn handen doorgleden, voelde van binnen hoe fijn ze dit vond, maar wist dat dit ook erg fout af kon lopen. Toen zijn masserende handelingen leken te stoppen miste ze zijn aanraking, wilde het liefst zijn armen een moment daarna om zich heen voelen. Zijn warmte tegen haar koude huid voelen, desnoods zijn lippen op haar huid. Maar hoe slecht ze ook was in toneelspelen, toen haar ogen zich weer opende was het enige wat te zien was hoe haar gespannen blik wat ontspannender was. Toen hij doorschoof kon ze haar gezicht gedeeltelijk weer normaal zetten, hoewel door zijn ontspannende handelingen haar gezicht vermoeider was gaan staan. 'Dank je,' mompelde ze wat verlegen, bedankend voor daarnet. Haar kin kwam automatisch omhoog bij het voelen van zijn aanrakingen. 'Dank je?' vervolgde ze weer zachtjes, hield haar blik en haar rode wangen naar beneden gericht. Zijn blik, op haar ogen gericht dwong haar voor een moment op te kijken, om vervolgens weer zenuwachtig naar beneden te schieten. 'Ik denk dat ik straks even ga schrijven... naar mijn moeder, enzo,' probeerde ze half hakkelend het moment weer te verbreken. Haar blik schoot weer omhoog, om in zijn grijze ogen te blijven hangen. Voordat ze het wist kwam haar lichaam in beweging, kwam ze langzaam naar voren waarbij ze haar armen om hem heen sloeg, haar hand via zijn nek zijn haargrens in te laten gaan. Haar ogen gesloten, haar lippen op die van hem, haar lichaam tegen die van hem. Je zag de schok in haar ogen, waar kwam die dagdroom opeens vandaan? 'Weet jij waar papier enzo ligt?' mompelde ze, haar hoofd knalrood waarna ze moeilijk opstond. Ook Enés kop kwam omhoog, volgde Ephony met een al even verbaasde blik in haar ogen, om vervolgens weer haar kop op haar klauwen te leggen en haar ogen te sluiten. 'Misschien een pen, of potlood,' mompelde ze, stond snel op om zich vervolgens om te draaien. 'Ze moet op de hoogte worden gehouden,' vervolgde ze mompelend, alsof ze in zichzelf sprak, haar ogen bijna panisch door de kamer te laten schieten. Met een bonk kwam ze met haar knie tegen het kleine bijzettafeltje naast de bank, klonk haar pijnlijke kreet geforceerd omdat ze het volume zacht wilde houden, en voelde ze hoe ze haar evenwicht verloor in een poging het tafeltje niet verder om te duwen.

‘Schrij-? Oh! Ik verstond..’ Schijten. Zachtjes murmelend nam het volume van zijn stem weer af. Zijn lippen op elkaar gedrukt terwijl hij moeite moest doen niet een gigantisch grote grijns tevoorschijn te laten komen. Typische kleine jongetjes humor, die er altijd bij hem in zou blijven zitten. Natuurlijk moest hij nog lachen om kak pies en poep grapjes. Hij schraapte zijn keel, probeerde zichzelf qua houding te hervinden. Eph zou er anders niks van begrijpen, en het stond altijd zo in raar.. zo'n grapje binnenin. Van zelf klonk er opnieuw een zacht proestgeluidje. Oké, genoeg. Hij slikte, hield zijn gezicht weer in de plooi en keek naar Eph die opeens van het één op het andere moment in een tomaat leek te veranderen. Vanzelf ontspande zijn gezicht nu, leek zijn binnenpretje ter plekke te vergeten. ‘Eph?’ Wat was er met haar aan de hand? Lichtjes trok hij een wenkbrauw op. Toen hij opeens zag hoe ze hem aankeek, wist hij zeker dat ze weer terug was op aarde. ‘Gaat'ie?’ Vroeg hij nogal plat, keek nogal verdwaasd toe hoe ze wankelend overeind kwam. ‘Eh, ja.’ Beantwoorde hij haar vraag, hij wist waar 't papier lag. Hij kwam na een tijdje zelf ook overeind, luisterde naar haar gebrabbel waar hij maar de helft van verstond. Voor een kort moment schoot zijn blik naar Ené, precies op het moment dat zij ook naar hem keek. Kon gelijk zien aan haar blik dat zij ook niet wist wat er aan de hand was, zodat ze een typische what the f*ck blik samen konden uitwisselen om beide weer om te kijken naar Ephony. ‘Eph! Kijk ui-’ Tok! ‘Ja, dat wilde ik zeggen. Eph, gaat 't? Die tafel staat d'r al een tijdje,..’ Klonk het droogjes vanaf zijn kant, ‘Eph?’ Hij stapte naar haar toe, op het moment dat zij haar knie optrok om haar handen er om heen te vouwen en op één been haar evenwicht verloor. In een automatisch reflex stak hij zijn armen uit om haar op te vangen. Met zijn armen om haar heen trok hij haar weer overeind, zodat ze haar evenwicht kon vinden. Voor de zekerheid, ahum, hield hij haar nog maar even vast. ‘Dus,’ Vaagjes trok een glimlachje omhoog. keek haar aan. ‘Papier zei je, hm?’ Hij haalde één arm rond haar middel vandaan, bleef haar aankijken terwijl hij zijn hand iets opstak. Een zoevend geluid voelde de kamer, waarna hij droogjes een papiertje uit de lucht greep. ‘Alsjeblieft,’ Deze gaf hij aan haar, sexy he? *wiebelwiebel* ‘En een pen?’ Hij stak opnieuw zijn hand op, bleef haar nu ook weer aankijken. Zacht gerommel, iets dat viel, en voor de rest niks meer. ’O-oh.’ Zijn blik schoot voor een moment weg, om zich hierna weer te vestigen op Eph. Na enkele secondes schoot zijn blik opnieuw weg. ‘Oje, nu sta ik voor l*l, Ehh..’ Zijn wenkbrauwen fronsten lichtjes terwijl hij opnieuw een poging deed. ‘Eh,’ Klonk het opnieuw zachtjes vanaf zijn kant. Vergat nu even dat zijn andere arm nog steeds om haar middel lag. Héérlijk, probeer je indruk op iemand te maken fáál je in het geen waarméé je indruk wilde maken. Kan niet beter. Zijn blik gevestigd op iets in de kamer, ‘Kom dan,’ Klonk het murmelend, haast zo zacht dat het te onduidelijk werd om te verstaan. Zijn lippen perste zich op elkaar, zijn blik in zijn ogen werd feller. Een hard zoevend geluid door de kamer, zijn blik die schitterde yes! Tók! ‘Au!’ Zijn hoofd schoot achterover, zijn arm gleed rond Eph haar middel vandaan en verdwaasd zette hij een stap achteruit. Met een gedempt bonkje viel de pen neer op de grond, die via zijn voorhoofd daar was neer gekomen. Nogal dommig bleef hij staan, alsof hij niet begreep wat er zojuist gebeurd was. Vervolgens keek hij Eph weer aan, nog steeds stilletjes. Langzaam leken zijn mondhoeken om te krullen, om vervolgens zelf in de lach te schieten en met zijn warme lach heel de kamer op te vullen op een vreselijk aanstekelijke manier. Hoe genant, hoe belachelijk. Het moest ook echt hem weer overkomen.

Ze had zijn stem genegeerd, zijn vragende toon hoe hij haar naam uitsprak. Wat onhandig was ze op gestaan, had bijna Ené geschopt die doodkalm bleef liggen. Een klein schopje tegen haar gepancerde schubben zou haar niets doen. Al even onhandig schoot haar blik door de kamer, wilde haar rode hoofd verbergen terwijl ze zocht naar wat papier. 'Au, godver,' klonk het alles behalve charmant toen ze haar knie stootte, iets klaarblijkelijks aangezien ze niet gauw schold. In gedachte kwamen er nog wel meer woorden in haar hoofd omhoog, deels voor het bijzettafeltje, deels naar haar eigen lichaam, deels naar Laurens omdat hij haar weer zonodig van de kaart af moest vegen. Op dit moment zat niets haar mee, verloor ze haar evenwicht om het tafeltje weer terug te krijgen. Ze hoorde niet eens Laurens droge woorden, zou misschien half zenuwachtig in de lach zijn geschoten en hem daarbij half uitgeprutteld hebben door zijn reactie. Voor een moment miste ze een moment in haar geheugen toen ze het volgende moment plots met haar gezicht zowat tegen Laurens borst aan stond. Haar blik gleed omhoog, haar gezicht dicht bij de zijne toen zijn stem droogjes de stilte verbrak. Papier? Voor een moment was ze afgeleid, zag alleen zijn ogen terwijl hij ergens mee bezig was. Voelde zijn arm rond haar middel alsof hij daar vasgelijmd was. pas bij het zoevende geluid gleed haar blik weg, was blij dat ze al een hoofd als een tomaat had omdat hij anders nog roder was geworden. 'Dank je,' mompelde ze hoogst verlegen en ongemakkelijk toen hij het papier aan haar gaf. Nog steeds met haar lichaam tegen die van hem, deed ook geen enkele moeite om uit zijn greep los te komen. Ze knikte doelloos op zijn retorische vraag, hield haar blik naar beneden gericht op zijn borst. Toch ging haar blik omhoog bij het horen van een vallend voorwerp, keek zoekend rond om vervolgens omhoog te kijken bij Laurens stem. Wat verbaasd keek ze hem aan, realiseerde zich toen dat de pen niet zo soepeltjes aan kwam zweven als het papiertje. Langzaam krulde haar lippen om, deed ze nog de grootste moeite om zich in te houden waardoor er een bijna spastische uitdrukking op haar gezicht kwam. Het lukte haar, kon haar lach in houden totdat ze het kleine gestalte van de pen door de kamer heen zag zoeven en keihard tegen Laurens hoofd aan kwam. Ze merkte niet eens dat zijn arm van haar af gleed, was al in elkaar gezakt waarbij haar lachende stem keihard door de kamer galmde. Nog voordat hij zelf in de lach was geschoten zat ze al op de grond tegen de bank aan, hield haar armen om haar buik geklemd alsof ze zichzelf zo bij elkaar wilde houden. Haar ogen gesloten, terwijl de tranen over haar wangen liepen van het lachen. 'Jij..' hijgde ze tussendoor, om vervolgens weer in elkaar te duiken bij een nieuwe lachstuip. Ondanks hoe ze voelde dat de energie uit haar lichaam leek te vloeien bleef de lach aanhouden. Al lachend haalde ze zichzelf weer omhoog, half steunend op de bank wist ze zichzelf weer staande te krijgen met de pen in haar handen. Het papiertje was ergens op de grond gegleden, had ze in haar lachstuip los gelaten. 'Wat ben je toch weer leuk,' grinnikte ze, hield de pen omhoog met een grijns op haar gezicht. Ze kuchtte wat opgelaten toen haar eigen woorden tot haar door drongen, liet haar hand langzaam zakken waarbij haar blik mee ging. 'Uhm,' klonk het wat opgelaten, bleef in die zelfde verlegenheid naar haar handen staren. 'Ik denk..' mompelde ze, half aangevend dat ze maar ging schrijven waarna ze het papier oppakte.