Ja. Inderdaad. Dat begint met een 'D'. Depressief. En Selène dacht er vanaf te zijn. Dus niet. Die martelingen hebben haar tot het uiterste gedreven, maar ze had nooit gedacht dat ze er zelfs op Starshine last van had. Ze had hoofdpijn. En geen medicijnen. Ze was gemarteld en misbruikt. Haar ouders? Dood. Ze had nog geluk dat ze dit niet had uitgestraald bij Tomari. Ze zou voor gek verklaart zijn. Misschien zelfs erger. Ach ja... Ze had een leuke conversatie met Tomari gehad, maar het leven ging door. Trouwens, misschien ontweek Tomari haar, want Selène had hem na hun gesprek nog geen enkele keer ontmoet. Soms was het gewoon zielig hoe mensen je dumpten. Als Tomari dat deed. Dan was ze als vriend gedumpt. Het was voor hem waarschijnlijk niet eens vrienden zijn. En als dat stomme mens op de etage nu is ophield met praten... Selène gaf het meisje voor haar een flinke duw, zodat haar kop tegen de kast belandde. Ze was het zat. Dit meisje zat haar en anderen al dagen te treiteren. Dat de andere meiden, die meelopers waren, het pikten, maar Selène niet. En dat roodharige meisje blijkbaar ook niet. Ze had haar woede niet meer onder controle. Ze rende de trappen af, sprong de laatste zes er gewoon vanaf en rende de frisse lucht tegemoet. Er zou waarschijnlijk niemand op Starshine zijn die hetzelfde voelde als haar. Soms suckte liefde echt. Vooral liefde die je niet nodig had. Selène kreeg steeds vaker dromen over de mannen. Het was haar verleden, maar dan nog. Het volgde haar in elke droom en Selène had er vreselijk veel last van. Ze legde zich neer op het grasveld en voelde haar hoofd tollen. Duizeligheid drong door haar door.

Vrij om te reageren

Ergens in een hoekje zat hij, met zijn armen om zijn tijger geslagen, die half op zijn schoot lag. Kalm streek hij de vacht glad van het triomfantelijke dier – dat er eigenlijk nogal treurig uitzag -. Hij voelde al de blikken die op hem werden geworpen branden. Hij had nu al meer ingenomen dan zijn normale dosis, maar alsnog bleef hij zich rot voelen. Wellicht omdat hij gezien kon worden? Hij wist het niet. Het enige wat hij wel wist was dat hij terug wou. Terug naar huis, naar Razen… Naar zijn kamer, samen met zijn tijger. Waar hij de hele dag alleen kon zijn, waar er rust was. Een zucht verliet zijn mond, waarna hij deze naar een van de oren bracht van het dier. ‘Yang, we gaan een rustig plekje opzoeken…’ fluisterde hij zachtjes. Rustig stond de tijger – genaamd Yang – op. Kalm volgde de jongen zijn voorbeeld en stond hij op. Hij trok zijn sjaal een beetje omhoog, zodat zijn mond eronder verborgen was. Zonder nog enige interesse te tonen aan al de anderen in de kamer liep hij weg, met Yang aan zijn zijde. Hij voelde hoe al de blikken hem brandend volgde, pijnlijk. Hij was het niet meer gewend, om onder de mensen te zijn. Eveneens als zijn tijger.

Met zijn blik strak voor zich uitgericht, liep de jongen het gebouw uit. Het maakte hem niets uit of hij naar buiten mocht of niet, ze moesten blij zijn dat hij eindelijk eens naar buiten ging. Zijn ouders maakten zich namelijk zorgen over het feit dat hij niet genoeg buiten was, en meer. Dus die zouden het wel regelen als hij hier problemen kreeg. Hij liet zijn blik eventjes afdwalen naar het potje in zijn hand. Het was wit en klein, en als je ermee schudde kon je horen wat erin zat: pillen. Pillen tegen zijn depressiviteit. Hij moest ze verplicht slikken, van iedereen. De dokter, zijn ouders… De enige die hem nog een vrije wil gunde was Yang, zijn tijger, die altijd bij hem zou blijven.
Abrupt bleef hij stilstaan wanneer hij zijn tijger zachtjes hoorde grommen. Rustig keek hij naar het beest. Zijn haren stonden een beetje overeind, zijn oren in zijn nek en hij had zijn nagels uitgetrokken. De jongen knikte, hij kende het gedrag van zijn vriend uit zijn kop nu. Zijn tijger reageerde altijd zo als er ongenodigde gasten waren – dus vrijwel iedereen aan wie hij niet was gewend -. ‘Waar?’ kwam de korte vraag over zijn lippen. Yang vestigde zijn blik ergens strak op, iets in het gras. Met zijn ogen tot spleetjes getrokken volgde hij zijn blik, waarna hij zuchtte. Er waren hier serieus overal mensen… Nergens kon je alleen zijn. Tot zijn grote irritatie. Rustig ging hij zitten en gooide hij ongeduldig het potje met pilletjes omhoog, om hem vervolgens weer te vangen in dezelfde hand. Hij herhaalde de actie een paar keer, terwijl hij zijn blik strak op het gestalte dat verderop in het gras lag gevestigd hield. Als die persoon dood was… Nou, zou hem het wat uitmaken. Had hij tenminste rust. Zijn tijger ging liggen, maar had nog steeds een felle blik op zijn gezicht geprent en net zoals zijn eigenaar zijn blik strak op het gestalte gevestigd. Rustig wachtte hij af, hopend dat die persoon weg zou gaan zonder hem op te merken.

{ Kom, gaan we lekker samen depressief zijn >;D }

Selène had stappen gehoord, maar had zich niet omgedraaid. Waarom zou ze? Ze keek richting de lucht. Ze had het goed gehoord, maar die persoon zou vast weer willen babbelen over allerlei dingen wat Selène niet interesseerde. Dat zag ze gewoon zozeer niet zitten. Ze draaide zich langzaam om met haar hoofd en zag een jongen zitten met een tijger, die haar nogal boos aanstaarde. Selène werd hierdoor echter niet echt geraakt. Om de tijger te pesten, ging ze met haar gezicht richting hem tegen een boom aanzitten. Selène begon het spelletje irritant te vinden en legde zich uiteindelijk weer in het gras neer. Ze keek richting de jongen. Hij zag er niet vriendelijk uit. Hij leek zelfs een beetje... gekwetst te zijn of zo. Nog een paar jaar en dan was ze hier weg. Niemand trok sowieso iets van haar aan en ze had niet vaak zin om er zelf op af te gaan, vooral omdat ze daar de moed gewoon niet voor had. Selène keek richting de jongen. Hij leek wel knap en zo, maar hij had ook een arrogante uitstraling. Hij leek zeventien of achttien. Of was hij ouder? Selène wist het niet.

Geërgerd bleef hij zijn potje in de lucht gooien en opvangen. Zijn ogen fel tot spleetjes geknepen keek hij toe hoe het gestalte in beweging kwam. Hij kon de vorm overduidelijk herkennen; een meisje. Geweldig. Bij een jongen had hij nog gewoon kunnen snauwen, slaan… Of iets in die richting. Maar omdat hij van zijn ouders manieren had geleerd, kon hij niets doen nu – behalve wachten dan -. Hij wierp een zijdelingse blik op zijn tijger, omdat het meisje daar blijkbaar meer in geïnteresseerd was. Maar het dier leek niets van haar te moeten weten en snoof. Rustig legde het dier zijn kop op de grond. Alexander stopte met het ‘spelen’ met zijn potje en streelde zijn vriend een keertje. ‘Ze is irritant, niet?’ prevelde hij – voor haar natuurlijk onhoorbaar -. De tijger zuchtte instemmend, waarna hij zijn ogen opgooide en naar zijn eigenaar keek. Rustig schudde hij zijn hoofd. ‘Manieren, mijn vriend, manieren…’ fluisterde hij zachtjes. Normaal zou hij nu met moeite een glimlach hebben getrokken, en zou Yang terug gelachen hebben met zijn ogen. Maar hij vertrok zijn gezicht niet. Hij zou geen enkele emotie naar buiten laten tegenover anderen, alleen tegenover Yang… Want hij was de enige die hij nog had.

Met weer een felle blik op zijn gezicht richtte hij zich weer op het meisje – dat weer was gaan liggen in het gras -. Ze plande dus niet om weg te gaan. Krampachtig balde hij zijn hand stevig om het potje. Wat denkt dat kind wel niet… Het plan om gewoon weg te lopen werd gestaakt; hij zou zich niet gewonnen geven. Ze was overduidelijk jonger dan hem, dat zag hij gewoon. En ze was ook nog eens een meisje. Om voor haar weg te lopen zou gewoon bespottelijk zijn. En een enkel iemand kon hij nog wel hebben. Met een ruk draaide hij zijn hoofd, toen hij iets voelde. Yang duwde met zijn snuit tegen zijn dij aan. Licht geïrriteerd trok de jongen een wenkbrauw op. ‘Wat?’ opnieuw een korte vraag. De ogen van de tijger gingen eerst naar zijn pootje, waarna ze afdwaalden naar het meisje. Weer een emotieloze uitdrukking op het gezicht van de jongen. Telkens als het over een ander ging dan Yang, zijn vriendin of zichzelf, werd hij emotieloos. ‘Je zit ernaast, dat weet je,’ siste hij zachtjes. Er kwam een droge uitdrukking op het gezicht van de tijger, terwijl deze zijn hoofd ophief en zijn eigenaar recht in de ogen keek. ‘We’ll see, fine?’ Nog steeds praatte hij zacht, zodat het meisje hem nooit zou kunnen horen. Hij zou de tijd hier wel kunnen uitzitten, hij had Yang – zijn vriend – om mee te praten. Maar zij? Zij leek niemand te hebben. Hij voelde de glorie van zijn kleine overwinning tegenover een vreemdeling al.

De jongen leek zich krampachtig te voelen tegenover haar. Het kon Selène eigenlijk ook niks meer schelen. Een goor beeld kwam te binnen en Selène wierp bij het enge gedeelte haar hoofd weg. Ze sloot haar ogen bij de herinnering en er trok een korte siddering door haar. Ze legde haar lichaam zachtjes op de grond neer, terwijl ze hoopte dat het beeld weg zou gaan. Zoals gewoonlijk, net als ze begon te smeken, gebeurde dat echter niet en Selène keek verdrietig naar de grond. Ze voelde tranen opwellen, maar probeerde deze te negeren. Helaas ging het geheel tegen Selène's zin toch mis en tranen welde over haar wang. Ze legde zich in het gras neer en keek naar de lucht, terwijl ze tranen over haar wang stroomden als natte, warme plekken. Wat had ze hier eigenlijk op Starshine? Veiligheid? Nu ze het toch al enkele keren had meegemaakt, maakte het niet meer uit of het nog is gebeurde of niet. Niemand gaf iets om haar of zou haar proberen te beschermen. Niemand zou haar duidelijk maken dat ze beschermd zou worden. Ze was alleen in deze harde, koude wereld vol wreedheid. Dat gaf haar een gevoel van machteloosheid.

Hij had het leuk gevonden als hij gewoon lekker de irritante gast kon uithangen, die maar geen emotie toonde. Maar als snel vormde zich een frons op zijn gezicht. Eventjes liet hij zijn blik afdwalen naar Yang – deze deed niets meer, niet eens meer fel -. De jongen snoof, hij haatte het als hij niet gelijk had… En anderen wel. Rustig liet hij zijn blik weer afdwalen naar het meisje. Ja, het was zeker… Ze huilde. En als iemand huilde… Nou, dan wou diegene of aandacht, of was er echt iets aan de hand en zou die persoon nog wel eventjes hier blijven rondhangen. Een moeizame zucht verliet zijn mond. Met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht geprent richtte hij zich op zijn tijger, wanneer hij hoorde dat deze een zacht laag spin geluidje uit zijn keel liet komen. ‘Je weet dat ik het haat als je gelijk hebt over dit soort dingen,’ siste hij, overduidelijk niet geamuseerd.
Zijn tijger was altijd degene die als eerste doorhad wat voor persoon ze tegenover zich hadden. Natuurlijk reageerde hij altijd fel in het begin, hij hield niet van gezelschap – op Alexander na natuurlijk, zij waren zowat onafscheidelijk -. Maar uiteindelijk liet hij altijd uit zijn houding blijken wat hij meende te weten over de personen. En dat liet hij dan weer blijken aan zijn eigenaar, die dan altijd licht geïrriteerd werd, waar hij stiekem wel van genoot. Natuurlijk was het grootste deel van de irritatie schijn, maar alsnog voelde het beest zich triomfantelijk na een goede inschatting. Rustig legde hij zijn kop op Alexander zijn dij, en keek hij hem met vragende ogen aan. De jongen hapte één keer bedenkelijk naar adem, wat zou hij nu doen… Niet weg gaan, dat was wel al zeker. Maar verder? Niets?... Hij keek eventjes naar het potje dat hij krampachtig in zijn hand geklemd had. Misschien dat als hij haar wat van de pilletjes zou geven, ze zich beter zou voelen en weg zou gaan. Zodat hij eindelijk alleen kon zijn.

Rustig stond zijn tijger op, nadat het onzichtbare tekentje was gegeven. Alexander volgde zijn voorbeeld. Een geërgerde zucht verliet zijn mond. Hij was zijn limiet qua gezelschap allang overstegen, was veel te lang hier blijven zitten met dat… Meisje. Kalm liep hij op haar af, geruisloos. Even stil volgde Yang hem. Vlak voor haar bleef hij staan. Hij liet het potje gewoon weg uit zijn hand vallen. Misschien zou ze het opvangen, of het zou simpelweg op haar buik vallen; het zou hem een worst wezen. Hij keek eventjes emotieloos naar haar, waarna hij zijn blik op zijn tijger richtte. ‘Neem aan dat je weet wat het is,’ begon hij op een kille toon, ‘Neem wat, voel je beter en ga dan weg.’ Hij richtte zijn blik weer op het meisje en bleef haar strak aankijken, wachtend op haar reactie.

Selène huilde niet opzettelijk, wat de jongen waarschijnlijk wel dacht. Haar ogen keken diep in zijn ogen toen hij overeind kwam en haar een potje aanreikte. Jeezus, ze had te maken met zo'n ventje die wist wat hij wou. En zijn doelstelling was haar wegkrijgen. Als hij dit als een soort wedstrijd zag, speelde Selène graag mee. Ze zag het potje. Depressiepillen. Die kon ze nu wel goed gebruiken. Maar ze ging het niet doen. 'Ik ga niet weg. Ga zelf weg. Ik huil heus niet opzettelijk hoor,' zei ze zachtjes. Maar toen speelde er een glimlach om haar lippen. Een glimlach die vertelde dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ze ging hier niet weg. Ze bleef bij hem. Als hij ervoor koos om zelf weg te gaan, deed hij dat maar. Selène had vroeger een hekel aan dit soort types gehad, maar nu vond ze het niet erg. Nu probeerde ze zelfs te begrijpen in welke situaties ze waren. Dat ging soms knaplastig. Maar Selène wist dat als je eenmaal het vertrouwen van dat soort persoon had, diegene ook aardig voor jou ging zijn. Het zou een hele klus worden om de jongen zijn vertrouwen te winnen, maar daar had Selène het wel voor over. Ze gaf hem de pillen terug. 'Ik denk dat jij ze meer nodig hebt dan ik,' zei ze rustig. Ze keek naar de tijger. 'Mooi dier,' zei ze uit de grond van haar hart.

Kalm keek de adolescent toe hoe het meisje naar het potje keek. ‘Ik ga niet weg. Ga zelf weg. Ik huil heus niet opzettelijk hoor,’ sprak ze zachtjes. ‘Zei ik dat dan,’ reageerde hij kortaf. Ze moest van geluk spreken dat hij het niet had gezegd. Want anders was hij er later veel vaker op terug gekomen; dat ze het wel opzettelijk deed. En het feit dat ze niet weg ging… Ach, dat zeiden ze allemaal in het begin. Het was enkel een kwestie van geduld. Hij had mensen al vaak genoeg geïrriteerd door letterlijk niets te doen, waardoor ze uiteindelijk weg gingen. En dan was hij weer eens blij omdat hij een soort van gewonnen had. Het was eigenlijk het enige in zijn leven waar hij blij van kon worden, als hij er eens over nadacht. Het was eigenlijk al een wonder dat hij om iets blij kon zijn, met zijn diepe depressie. Toen hij er last van kreeg was zijn gevoel voor humor weg gegaan, gepaard met zijn glimlach. Met alles wat met blijdschap te maken had, was zelfs een tijdje vergeten wat blijdschap eigenlijk inhield. Tot grote schrik van zijn ouders. Zijn ouders die zeiden ze het beste met hem voorhadden, maar hij had er nooit wat van geloofd. Zij hadden hem naar deze school gestuurd, waar hij nu al een pest hekel aan had. Hij wou gewoon weer terug naar huis. En daar samen met Yang uren alleen in zijn kamer zitten. Niets doen, alleen denken aan goede herinneringen om het volgende moment te realiseren dat ze er nooit meer zouden zijn.

‘Ik denk dat jij ze meer nodig hebt dan ik,’ klonk de stem van het meisje weer. Ach, kon het hem wat schelen of ze het nou wou of niet, hij zou haar hier toch wel weg krijgen. Ook al zou het pas gebeuren na enkelen uren. Rustig ging hij door zijn knieën en pakte het potje aan. ‘Mooi dier.’ Ze had haar blik gericht op Yang, die het compliment overduidelijk niet goed opnam. Het dier had zijn oren in zijn nek gelegd en gromde diep achter in zijn keel. Met een emotieloze uitdrukking wierp Alexander een blik op zijn tijger. Hij vond het niet leuk als hij de benaming ‘dier’ naar zijn hoofd kreeg geslingerd. Tijger, of katachtige, kon nog in de ogen van het beest, maar als je lager dan die benamingen ging beledigde je hem diep. Wat je er ook bij zei, je had hem beledigd en goed ook.
Rustig legde Alexander zijn had op een van de flanken van Yang, alsof er niets aan de hand was. Hij had er allang ervaring mee. Toen Yang pas bij hun in huis kwam, was hij niet te temmen. Hij beet naar iedereen, wilde met niemand iets te maken hebben. En als hij de kans kreeg zou hij je zo met huid en haar verscheuren. Pas toen Alexander werd gedwongen om echt eens wat te doen met het dier deed hij dat. Wat hij precies had gedaan was nog steeds een vraag. Maar Yang werd er rustiger van en sindsdien kan de tijger weer een beetje onder de mensen zijn. Wel heeft hij een kort lontje, maar dat zal altijd wel zo blijven – het blijft een karaktereigenschap -.
De tijger bleef grommen. Zachtjes suste Alexander, terwijl hij zich op zijn tijger richtte. Tegenwoordig hoefde hij alleen maar wat te sussen – hooguit wat geruststellende woordjes toevoegen eraan – om het dier te kalmeren. Hij keek vanuit zijn ooghoeken weer naar het meisje, nog waren er geen emoties leesbaar bij hem. ‘Noem hem nooit meer dier noch beest. Hij is een tijger en zo wil hij ook graag behandeld worden. Zowel in zinnen als gebaren,’ wees hij haar er kalm op. Hij voelde niet echt behoefte om een duidelijk uitleg te geven. Hij zou haar waarschijnlijk toch nooit meer zien, dus zou het ook nooit meer nut hebben.

Selène keek het dier emotieloos aan. Precies wat ze dacht. Het beest voelde zich niet gecharmeerd of iets in die trant. Dat had Selène ook nauwelijks verwacht. Ze had wel enkele vraagtekens boven haar hoofd hangen, maar daar deed ze maar niks mee. De jongen zag er niet uit alsof hij haar uitleg van 'A' tot 'Z' wou geven. Toen ze de jongen zijn zin hoorde, knikte ze even. 'Sorry,' vervolgde ze zachtjes. Daarna keek ze naar de tijger. 'Tijger.' Dat was een woord genoeg om haar vorige fout een stukje recht te zetten, alhoewel de tijger dat vast niet als voldoende nam. Wat maakte het ook uit? Waarom zou ze zich in godsnaam uitsloven omdat zo'n tijger emotieloos was? Selène's gedachten en emoties waren gesloten. Net als een boek, die met een klap werd dichtgeklapt. Bij Selène kon je nooit zien of ze nu uiteindelijk boos of verdrietig was, of heel opgewonden en blij. Of verliefd. Verliefd had ze nog nooit gemaakt. Ze had geen idee wat dat voor een gevoel was. En ze wou het niet weten ook. Ze keek in de jongen zijn ogen. 'Selène is de naam,' klonk haar stem zachtjes meeruisend met de wind. Ze sprak soms zo zacht, dat het leek alsof de wind dat deed. Maar het was haar eigen stem. Waar ze wel trots op was. Het enige eigenlijk. Veel mensen scholden haar uit voor 'Albino'. Ze had rode ogen, een lijkbleke huid en tanden zo wit als maar kon. Ook had ze zwarte haren. Dat combineerde voor sommigen trutten hier op school niet goed. Ze werd nog steeds voor 'Albino' uitgescholden door enkele trutten van haar etage. Ach, wat kon het haar ook schelen? Binnenkort was ze weg. Dan had niemand meer last van haar. Ze had op haar kamer een heel lijstje liggen met de redenen waarom ze dood wou gaan en de manier waarop ze kon sterven. En zodra ze klaar was met dat lijstje, zou ze een goede, toepasselijke manier uitpakken. Dan was ze dood. Dan hoefde niemand haar meer uit te schelden. Ook bij al deze gedachten was er niks te zien op haar gezicht. Ze stroopte de mouw van haar arm op en haalde een bruin boekje dat om haar hand gebonden zat eraf. In het groot stond er bovenaan de pagina 'Reden om te sterven' geschreven. Selène pakte de pen die in de achterkant van het boek lag, op de rug, in de ringen geschoven. Ze kauwde op de pen en schreef vervolgens iets op. Daarna keek ze aarzelend naar de jongen voor haar. Ze hield het boekje kortaf voor haar. 'Lees,' zei ze. Haar gezicht was emotieloos toen het boekje voor haar gehouden werd. Een kleine glimlach kwam tevoorschijn.

‘Selène is de naam,’ klonk de zachte stem van het meisje weer eens. Geweldig, nu wordt je ook nog eens gedwongen om je naam te zeggen, mompelde hij geërgerd in zichzelf. Omdat goede manieren bij hem erin waren gestamd kon hij niet meer nonchalant zijn, en regels overtreden? Af en toe, als dat tegen zijn manieren inging. Maar verder kwam hij niet, wat hem mateloos ergerde. ‘Alexander Inzaghi,’ antwoordde hij kortaf, ‘Aangenaam.’ Het laatste woord was een gewoonte geworden, maar het kwam met steeds meer tegenzin over zijn lippen. Tegenwoordig had hij het nooit meer ‘aangenaam’ gevonden om iemand te leren kennen noch zijn of haar naam. Het irriteerde hem, alles eraan. ‘En dit is Yang,’ sprak hij terwijl hij een zijdelingse blik op zijn tijger wierp. Het dier stond er nogal triomfantelijk bij, maar bleef een felle uitstraling hebben tegenover Selène. Ze mocht dan wel haar zin verbeterd hebben; het was niet genoeg voor de katachtige. Yang was altijd degene die een persoon eerder in vertrouwen nam dan zijn eigenaar, maar misschien zou dat niet meer zo zijn in dit geval. Want er was een kleine haat ontstaan in de tijger voor dat meisje, enkel en alleen omdat ze dat ene woord had gezegd tegen hem, om hem te beschrijven.

Zwijgend keek Alexander toe hoe het meisje een boekje pakte en er iets in schreef. De titel liet hem koud, eigenlijk liet alles hem koud. ‘Lees,’ sprak Selène ineens. Rustig leunde Alexander iets naar voren, zodat hij kon lezen wat er op papier stond. Hij wou het eigenlijk niet, maar opnieuw waren het weer zijn manieren die hem dwongen dit te doen. Hij sloeg zijn ogen weer op en ontmoette de ogen van het meisje. Zij had een kleine glimlach op zijn gezicht, hij enkel een spottende glim in zijn ogen. ‘Is dit een grap?’ sprak hij zachtjes. Ze kon dit niet serieus menen, ze had geen enkel idee waar ze mee bezig was. ‘Neem dit van me aan; je kan wel een boekje hebben met duizend en een manieren om er een einde aan te maken; het gaat je toch niet helpen.’ Hij richtte zijn blik op de hemel. ‘Je kunt nu wel zeggen dat dit niet het geval is bij jou, om wat voor reden dan ook. Maar het is bij iedereen zo, we zijn allemaal mensen. En hoe verdrietig, boos of depressief we ook zijn. Er blijft altijd een hersencel, achter ergens in je hoofd, zeggen dat je er geen einde aan kunt maken. Dus het duurt ook nog een half jaar voordat je daadwerkelijk jezelf iets levensbedreigends kunt aandoen.’ Hij nam eventjes een pauze, en richtte zich op Yang. De eerst zo triomfantelijke tijger leek nu een beetje te breken. Het dier had last van herinneringen, nare herinneringen van zijn eigenaar. ‘En dan heb je ook nog de mensen om je heen. Op de een of andere manier weten mensen je altijd te vinden wanneer je bijna dood bent. Wanneer je bijna van deze ellendige wereld af bent en je pijn kan weg vagen. Hoe je het ook doet; ze vinden je, maken je weer beter. Daarna denken ze dat ze iets goeds hebben gedaan, terwijl ze zojuist een contract hebben getekend om je aartsvijand te zijn.’ Rustig richtte hij zich weer op Selène. Zij had werkelijk geen idee waar ze mee bezig was. Hij – als iemand die er ervaring mee had – wist daadwerkelijk wat zelfmoordpogingen waren. Hij had het zelfs al vele malen geprobeerd, zoveel dat hij de tel was kwijt geraakt.

De spottende glim in Alexander's ogen baande haar een teken van vertrouwen. Totdat ze zijn woorden hoorde, dan. Hij wist overduidelijk wat ze van plan was. Misschien had hij er zelfs ervaring mee. Selène schoot in de lach, nadat ze hem had uitlaten praten. Daarna keek ze hem aan. Diep in zijn ogen. Ze duwde zichzelf vanaf haar plaats af en legde haar handen toen losjes op zijn schouder. 'Ik weet precies waarmee ik bezig ben, Alexander. Ik weet wat ik wil en ik weet wanneer ik het wil. Het is een kwestie van moed hebben. En die heb ik genoeg dankzij de mensen rondom me. Juist door hun krijg ik meer moed om het te doen,' sprak ze. Ze liet haar handen daarna losjes van zijn schouder langs zijn armen glijden, om ze vervolgens weer naast zich te laten liggen. 'Maar je hebt gelijk. De mensen rondom me zouden me proberen te redden. En dan zie ik hun op een geheel andere manier, ook daar heb je gelijk in,' glimlachte ze. Ze gleed weer terug naar de grond, langs de boom af en legde haar hoofd tegen de boom, terwijl ze hem aankeek met een glimlach. 'Het is geen grap. Wat kan het jou trouwens ook schelen? Wat kan het iedereen schelen? Ik word toch alleen maar voor albino uitgescholden. Het enige wat ze missen aan me is dat ze me dan weer zo kunnen uitschelden,' sprak ze en ze slikte een paar keer, haar ogen stonden emotieloos.

Haar lach liet hem koud. Zijn mening stond vast, ook al zou hij niet op haar overkomen. Hij deed niets, toen hij haar hand op zijn schouder voelde. ‘Ik weet precies waarmee ik bezig ben, Alexander. Ik weet wat ik wil en ik weet wanneer ik het wil. Het is een kwestie van moed hebben. En die heb ik genoeg dankzij de mensen rondom me. Juist door hun krijg ik meer moed om het te doen.’ Kalm schudde Alexander zijn hoofd. ‘Dat weet je niet,’ sprak hij kortaf. Hij wachtte eventjes tot haar hand van zijn schouder af was. ‘Ooit gehoord van instinct? Dat heeft iedereen. En niemand is een uitzondering. En ieder mens heeft als instinct zichzelf te beschermen, zorgen dat je zo min mogelijk wondjes oploopt enzovoort. En jij hebt dat dus ook. Natuurlijk kan je klein beginnen, met een paar sneetjes te maken hier en daar. Maar er een einde aan maken; dat kost lang voordat je lichaam noch instinct dat toelaat,’ legde hij kalm uit. Hij keek haar weer aan. Hij voelde hoe zijn tijger dichtbij hem ging zitten; zodat zijn haren nog net zijn been raakte. ‘Polsen doorsnijden; je hand weigert uit instinct. Overreden worden; je springt weg uit instinct. Alles gaat via instinct qua zelfmoordpogingen. Geloof me. Ik zou makkelijk beginnen als ik jou was; van een dak afspringen blijft altijd een makkelijke eerste optie.’ Hij streek de haren van zijn tijger – op zijn kop – rustig glad met zijn hand.

‘Maar je hebt gelijk. De mensen rondom me zouden me proberen te redden. En dan zie ik hun op een geheel andere manier, ook daar heb je gelijk in.’ Ze liet zich weer naar beneden glijden langs de boom, tot haar achterste op de grond kwam. Vervolgens keek ze hem al glimlachend aan. Maar nog steeds weigerde Alexander wat beweging te krijgen in zijn mondhoeken. ‘Het is geen grap. Wat kan het jou trouwens ook schelen? Wat kan het iedereen schelen? Ik word toch alleen maar voor albino uitgescholden. Het enige wat ze missen aan mij is dat ze me dan weer zo kunnen uitschelden.’ Kalm knikte Alexander. Zijn reden om depressief te zijn week totaal af van de hare. Die van haar was eigenlijk de basis reden. Die van hem was… Een andere.
Rustig ging hij in kleermakerszit zitten tegenover haar en keek haar aan. ‘Luister Selène,’ begon hij, ‘Ik wil niet eens tegen je praten. Wil niets met je temaken hebben. Maar ik ben opgegroeid in een rijke familie, waar goede manieren er zijn ingestampt bij mij. Ik wordt gedwongen door mij verleden om dit te doen.’ Een goede uitleg kon hij eigenlijk niet echt geven. Misschien was het nu ook wel instinct dat alles overnam. Hij wou niet nog eens dat een meisje verdween, dat zou hem vanbinnen nog meer kapot maken. Alles was kapot gegaan toen zij was verdwenen. En hij wou niet dat hij dat er meer mensen verdwenen. Misschien had hij wel een licht trauma. Wie weet.

Kalm legde hij zijn hand op haar schouder en keek haar aan. ‘Selène, je bent een prachtige meid. Neem dat van me aan. Weet je wat ik denk? Die mensen die je uitschelden zijn gewoon jaloers. Jaloers op jouw uiterlijk. Je hebt een goddelijk figuur. Bloedrode ogen, die iedereen tot zwijgen kunnen brengen en mooie zwarte haren, zo zwart als de nacht. En je huidskleur? Die zorgt er alleen voor dat het een mooi passend geheel is. Een geheel dat iets sierlijks en mysterieus over zich draagt.’ Hij onderbrak zichzelf eventjes. Hoe vaak had hij wel niet zo’n preek gegeven toen hij nog jonger was? Er waren duizenden meisjes die gedwongen werden door hun ouders om hem aan de haak te slaan; enkel en alleen omdat zijn familie rijk was. Hij weigerde dan simpelweg, waardoor ze verdrietig werden. En dan voelde hij zich weer verplicht om ze een beetje op te beuren. Maar bij Selène… Bij Selène deed hij het omdat hij bang was, bang dat er weer iemand verdween… Ook al kende hij haar nauwelijks. En misschien dat als zijn pep talk goed was ze weg zou gaan. ‘Als jij zelfmoord zou plegen, jezelf van deze wereld zou wegvagen. Zou dat zonde zijn. Ik wet dat er duizenden jongens zijn – die gewoon verlegen zijn – die wat in jou zien. Heel erg veel in je zien, geloof me. Het is zonde, als iemand zoals jij zelfmoord zou plegen.’ Hij zou welk kijken wat haar reactie zou zijn. Natuurlijk wou hij dat zijn woorden een positief effect zouden hebben. Maar stel dat ze zich nog steeds niet goed voelde… Ach, had hij wel wat te doen vandaag.

Selène keek Alexander aan, na haar woorden te hebben gesproken. Ze werd half zenuwachtig toen hij in kleermakerszit voor haar ging zitten. Een schok ging door haar heen toen hij haar aanraakte. Ze keek hem onzeker aan, terwijl zijn woorden tot haar doordrongen, vast alleen om zich beter te laten voelen. Toch schoot er een kleine, onzekere glimlach om haar mond heen toen hij klaar was met praten. Ze glimlachte naar hem. 'Dat zeg je alleen maar om me op te vrolijken en me goed te laten voelen,' fluisterde ze met een glimlach. Ze ging een beetje dichter naar hem toe. Ze wist zelf niet wat ze deed. Haar hand ging langzaam omhoog. Haar vingertoppen voelde zijn wang, streelde het even. Daarna kregen ze een schok, net zoals Selène zelf. Ze legden zich weer terug op de grond en streelden het gras. Een zwakke glimlach kwam op haar gezicht. 'Je meende niet wat je zei daarnet hè?' vroeg ze fluisterend. Ze zag de pijn in zijn ogen, ondanks dat zijn ogen zoveel... depressie uitstraalden. Het boekje jeukte op haar hand. Ze trok het ongemerkt een beetje naar boven. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. Een verdwaasde glimlach verscheen over haar gezicht. Ze liet haar handen liefkozend door het gras glijden. Ze keek Alexander even aan, maar toen weer naar de grond. Haar rode ogen mooi, ja ja. Eerder angstaanjagend. Die zwarte haren maakten het plaatje als heks compleet. Of als albino. Oh nee, dat deden die lijkbleke contouren op haar huid al.

Zoals altijd kwam er weer een beetje onzekerheid naar boven bij de persoon voor hem. Hij was het gewend. Meestal begonnen meisjes zich altijd vaag de gedragen als ze een complimentje kregen van een jongen. Waarom, dat was een goede vraag. ‘Dat zeg je alleen maar om me op te vrolijken, en me goed te laten voelen,’ fluisterde Selène. ‘Misschien,’ reageerde hij kortaf. Hij vertrok geen spier toen Selène wat dichterbij kwam. Meestal kwam nu altijd het omhels gedeelte, daarna kwamen de woorden die altijd begonnen met; O, Alexander… En de rest week af per persoon, maar ze kwamen allemaal op hetzelfde neer. Maar het liet hem allemaal koud, had het altijd gedaan. Behalve de eerste twee keer. Nog steeds vertrok hij geen spier toen ze zijn wang streelde, hij bleef haar gewoon strak aankijken. Daarna leek het ineens alsof er een schok door het meisje heen ging. Waarschijnlijk schrok ze gewoon van wat ze aan het doen was. Ze was nog jong. En na die geschrokken reactie zou ze waarschijnlijk onervaren zijn hiermee. Niet dat hij het erg vond, of juist prettig. Ze bleef gewoon een meisje met een depressie, meer niet.

‘Je meende niet wat je zei daarnet, hé?’ vroeg ze, weer op een fluisterende toon. Haar rode ogen bleven naar zijn bruine ogen staren. De verdwaasde glimlach kwam nogal loom over, maar dat deerde hem eventjes niet. ‘Wel, ik meende het,’ sprak hij, ‘Alles ervan. Maar jouw zelfbeeld van jezelf is vertroebeld, door de jalousie van de anderen om je heen. Daarom kun je niet meer zien wat je uiterlijke kenmerken werkelijk uitstralen. Ik zie jouw ogen als diep rood, en doordringend. Jij waarschijnlijk als enge ogen, die iedereen angst aanjagen en mensen laten denken dat je albino bent.’ Ze had haar blik afgewend tijdens zijn verhaal. Ach, dat deden ze allemaal. Wat dat betreft waren alle meisjes precies hetzelfde, en zelfs bij volwassen vrouwen kon je nog die trekjes terug vinden. En nu had hij gemerkt, dat zelfs als ze depressief waren… Ze nog steeds die trekjes hadden van een normaal meisje. Best vreemd. Maar waarschijnlijk waren er gewoon dingen die je niet kon wegwissen uit een karakter, hoe blij of depressief je ook was.

{ Meh, flutpost. Maar die andere post had me beetje gesloopt D: }

Alexander had, zoals Selène al verwacht had, geen kik gegeven bij haar aanraking, terwijl het bij haar juist heel veel deed, alhoewel ze het nauwelijks kon plaatsen bij haar eigen. Ze wist niet wat het gevoel was. Soms voelde het prettig, zoals daarnet, maar nu, nu voelde het als een soort zaag door zich heen. Ze sloeg haar ogen even neer bij zijn woorden. Hij meende het dus wel. Best wel raar, ondanks dat hij zo deed tegen haar. Toen zijn ogen de hare ontmoeten, week haar blik deze keer niet af, maar bleef ze kijken in zijn ogen. Een glimlach verscheen om haar gezicht. Heel even maar, daarna was het weer weg. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Ze boog zich een klein beetje naar hem toe, aarzelde en zakte toen weer terug. Waar was ze mee bezig? Ze schudde haar hoofd even, kneep haar ogen dicht, liet een twijfelend kuiltje in haar wang komen en keek toen richting de lucht. Wat was ze van plan geweest? Ze wist het wel. Ze mocht er niet omheen kijken. De reden was eerder waarom ze het bijna van plan was geweest. Omdat hij haar een goed gevoel gaf? Een gevoel die ze nooit eerder had meegemaakt? Ze schudde haar hoofd nogmaals en legde zich een beetje tegen de boom aan. Haar knieën lagen allebei tegenovergesteld tegen elkaar, haar voeten tot achter haar kont gevouwen. Ze keek Alexander even aan, maakte een kommetje van haar handen en legde die in haar schoot. 'Sorry,' verontschuldigde zichzelf, doelend op de daad die ze bijna gedaan had.

- Als iemand een flutpost heeft, ben ik het wel -

Een glimlach speelde een paar tellen rond Selène haar mond, en Alexander dacht dat hij bijna deze plek voor zich alleen zou hebben. Maar ze deed iets anders dan hem simpelweg bedanken en dan weg gaan. Ze boog zich voorover. Zoals gewoonlijk vertrok Alexander weer geen spier, maar Yang deed dat wel. Nogal nijdig keek de tijger naar het meisje, hij stond het punt op haar te springen en haar met huid en haar te verscheuren. Natuurlijk was de tijger jaloers. Om het feit dat hij geen mens was, en Selène dus niet kon onderbreken in haar actie. Hij was de enige die nog de schaarse liefde – die zijn meester nog aan iemand kon geven – mocht krijgen, en niemand anders. Want daar zou hij wel een stokje voor steken. Tenzij hij die persoon ook mocht, maar hij mocht Selène totaal niet, minachtte haar eerder.
De tijger kreeg een tevreden glim in zijn ogen toen hij zag dat het meisje haar actie staakte. En Alexander? Die wist eigenlijk niet wat er nu door hem heen ging. Het was hem een paar keer overkomen dat die meisjes die hij troostte hem zoenden, maar dat was wel lang geleden. Want toen hij een vriendinnetje kreeg waren die pogingen van de anderen gestopt. En was zij de enige die zijn lippen aanraakte. Maar op Selène haar leeftijd – en met haar verleden, dat hij een beetje bij elkaar kon gokken – kon het zijn dat ze nog nooit met iemand had gezoend. Dus had het hem licht verbaasd dat ze een poging deed. Maar natuurlijk liet hij daar buiten niets van merken.

‘Sorry,’ sprak Selène ineens. Afwezig keek Alexander op. ‘Het geeft niet.’ Hij keek eventjes naar de hemel. Vervolgens richtte hij zijn blik op zijn tijger, die op het punt stond geamuseerd te spinnen – omdat Selène niet de moed had gehad het echt te doen -. On opmerkbaar duwde hij het dier eventjes hard in zijn buik, wat hem ervan weerhield om een geluid te maken. Schuldig keek hij zijn eigenaar aan. ‘Selène,’ begon hij – nog steeds nadenkend over zijn volgende woorden -. ‘Je bent een aardig meisje, en je kan iedereen krijgen die je maar wilt. Als je maar wat zelfvertrouwen hebt in jezelf, en het echt probeert. Wel moet je iemand hebben die echt goed voor je is, want voor iemand als jou – die al weinig zelfvertrouwen heeft – mag dat geringe zelfvertrouwen, en vertrouwen wat je dan in een ander krijgt niet beschaamt worden.’ Hij keek weer naar de rode ogen van het meisje. ‘En geloof me; ik ben niet diegene die geschikt is voor jou. Dus probeer alles maar te negeren, dat is het beste.’ Hij wou haar nou behoeden voor het ergste. Want misschien zou ze daarna weer depressief worden en dan zou hij daar weer de dupe van zijn, waar hij echt geen zin in had. Hij had in dat hele liefdes gedoe allang geen zin meer. Zijn psychiater zei ook dat hij het beste eventjes niet meer aan dingen zoals liefde kan denken, omdat hij wellicht ene trauma opgelopen kan hebben. Maar hij had er sowieso al geen zin meer in. Zij was de enige voor hem geweest en hij zou nooit met iemand anders gaan, dat voelde als verraad.

Selène keek de tijger even aan, Yang, maar bleek niet onder de indruk te zijn van diens zachte snorren. Ze had heus wel doorgehad dat Yang het niet fijn vond als ze aan Alexander kwam, maar toch. Ze had zich sowieso weerhouden. Alexander zou het vast gewend zijn. Ze liet hem uitpraten en haalde toen diep adem, om de woorden die in haar hoofd en tegelijk ook in haar hart zaten, uit te spreken. 'Luister, ik weet niet wat jij vroeger mee hebt gemaakt, maar ik kan je een ding verzekeren: ik wil niet zoals die andere meisjes zijn,' zei ze, waarmee ze het duidelijk voor hem wou maken. Ze moest nu de moed hebben en moest het hem nu ook zeggen. 'Misschien geloof je niet meer in liefde, maar ik wil niet zo'n meisje zijn die je eerst kust, om je vervolgens weer een tijdje in de waan te laten. Zo ben ik echt niet,' zei Selène. Daarna keek ze naar de grond en begon ze te lachen. 'Maar wat weet ik er nu weer van? Ik ben jong, onervaren, heb nog geen vriendje gehad, waar ik sowieso geen kans op heb en ik ben sowieso niet goed genoeg voor jou,' zei ze, terwijl ze hem een lichte knipoog gaf. Maar haar oog, die de knipoog had af laten gaan, was niet helemaal dichtgegaan. Waarschijnlijk zou hij geen kik hebben gegeven, mocht ze door hebben gezet met haar 'planning'. In tegenstelling tot die tijger. Die zou haar levend verscheurd hebben, leken zijn ogen wel te zeggen. Ze legde zich zachtjes in het gras neer en keek naar Alexander.

‘Luister, ik weet niet wat jij vroeger mee hebt gemaakt, maar ik kan je een ding verzekeren: ik wil niet zoals die andere meisjes zijn,’ sprak Selène, na eventjes diep adem te hebben gehaald. ‘Misschien geloof je niet meer in de liefde, maar ik wil niet zo’n zijn die je eerst kust, om je vervolgens weer een tijdje in de waan te laten. Zo ben ik echt niet.’ Kalm schudde Alexander zijn hoofd, waarna hij haar weer aankeek. ‘Je begrijpt me verkeerd.’ Hij zuchtte zachtjes. ‘Je mag me kussen, heb ik geen problemen mee. We weten allebei dat ik toch geen kik zou geven noch er iets van zou merken. Enkel en alleen dat je misschien trilt, omdat je zenuwachtig bent.’ Hij keek eventjes weg. ‘Maar het gaat om jou. Er zijn zat jongens, betere jongens dan ik. Ik verdien jou niet, ben niet de juiste voor jou. Geloof me, ik weet wat ik zeg.’ Selène lachte, terwijl ze naar de grond keek. ‘Maar wat weet ik er nu van? Ik ben jong, onervaren, heb nog geen vriendje gehad – waar ik sowieso geen kans op heb – en ik ben sowieso niet goed genoeg voor jou,’ sprak ze, gevolgd door een knip oog. Opnieuw schudde Alexander zijn hoofd. ‘Het is beter als je iemand anders zoekt, iemand die je beter kent. We kennen elkaar nog niet eens een dag, en enkel en alleen omdat ik je een beetje “geholpen” heb denk je dat je me leuk vindt. Maar dat is niet zo. Het is enkel een vage illusie, waaraan jij je hebt overgegeven.’ Hij had ook behoorlijk vaak schijn liefdes gehad, vooral nadat zijn vriendinnetje verdwenen was. Hij was wanhopig geworden, wist niet meer goed wat hij moest doen. Pas toen het besef kwam dat ze echt weg was sloeg de depressie toe.

Selène was gaan liggen, en keek hem nu aan. Yang was ook gaan liggen en had zijn kop op de schoot van Alexander gelegd, die hem zachtjes streelde over zijn kop. De tijger keek de hele tijd nijdig naar het meisje, hij minachtte haar. Vooral door haar poging om iets te doen, haar poging om Alexander aan te raken. En hij wist dat dat zijn eigenaar misschien zou verscheuren vanbinnen. Want dat deed het iedere keer als iemand hem zoende, want daardoor kwamen er teveel herinneringen boven. Alexander liet zijn blik van zijn tijger afglijden naar het meisje. ‘Je moet me geloven Selène, je weet dat ik hier veel meer ervaring mee heb dan jou. Je moet iemand zoeken die werkelijk om je geeft, en je hebt al door dat ik dat niet doe.’

{ Poeppost ¬¬ }

Selène had maar met een half oor geluisterd naar Alexander. Ze grinnikte. 'Kom op Alexander, je wilt gewoon van me af. Daar hoef je heus geen moeilijke woorden voor te gebruiken hoor,' zei Selène. 'Alsof ik niet weet of mijn gevoel echt is of niet,' mompelde ze toen. Ze pakte het boekje weer en schreef er een reden bij op. Er stond: 'Nek breken door middel van vallen op een tak.' Ze keek even hongerig naar een boom. Daarna bond ze het boekje weer terug om haar arm. Ze had al 100 redenen. Precies 100. Ze keek Alexander aan. Zijn hart was waarschijnlijk gekrenkt door een meisje. Dat vond ze jammer. Vooral omdat Alexander nu door elk gevoel heen keek. 'Misschien moet jij je ogen wat meer open doen naar de gevoelens rond je heen,' gaf Selène hem voor de veranderende keer hem is advies. Nou ja... Wat je advies kon noemen. Ze grinnikte. Het prettige gevoel was er nog steeds. Alexander had over een ander feit wel gelijk. Ze kenden elkaar nog niet lang genoeg om bevestiging te hebben. Maar Selène wist zeker dat ze elkaar ook niet langer meer gingen kennen. 'Toe Alexander, jij en ik weten allebei dat we elkaar ook niet langer dan een dag zullen leren kennen. Jij ontwijkt me en ik verstop me in dit,' zei ze, terwijl ze haar arm ophief en op de kaft van het boekje tikte. Lachend legde ze zich weer terug neer. Een eenzame traan ging over haar wang, maar Selène zelf keek emotieloos richting de blauwe lucht.

‘Kom op Alexander, je wilt gewoon van me af. Daar hoef je heus geen moeilijke woorden voor te gebruiken. Alsof ik niet weet of mijn gevoel echt is of niet.’ De emotieloze uitdrukking bleef op zijn gezicht gegriefd staan, en het zou lang duren voordat hij er eindelijk af ging. Heel erg lang. ‘Selène, laat je niet in de maling nemen door je gevoelens. Het enige waardoor je denkt me leuk te vinden is om het feit dat ik aardig tegen je doe. En dat komt weer omdat mensen niet snel aardig tegen je deden. Maar geloof me; ik weet dat je een mooie toekomst in het verschiet hebt.’ Beter dan de mijne, sprak hij kil – in zijn gedachtes – tegen zichzelf. Ze schreef weer wat op. Het enige wat hij ervan kon peilen was iets van vallen op een tak. Maar meer niet. ‘Die manier gaat je niet lukken. Er is maar een kans op duizend dat je daadwerkelijk ook op een tak valt, komt er ook nog eens bij kijken dat je er hard genoeg op moet vallen,’ verpeste hij het droogjes voor het meisje. Hij had ook een lijstje gehad met zelfmoord pogingen… Sommigen had hij afgevinkt, omdat hij ze had uitgeprobeerd. Maar allemaal hadden ze hetzelfde resultaat; hij bleef leven. Misschien mocht het leven hem niet, haatte het hem zo erg dat het hem liet leven… Om hem te zien lijden.

‘Misschien moet jij je ogen wat meer open doen naar de gevoelens rond je heen,’ sprak Selène. Met opnieuw een spottende glim in zijn ogen richtte hij zich weer tot haar. ‘Had toch al jouw gevoelens op gemerkt? Mijn ogen zijn zo open als het maar kan…’ Hij wist dat hij nu flauw aan het doen was, heel erg flauw. Hij had altijd een talentje gehad in het opmerken van bepaalde dingen bij mensen; hun gelaatstrekken, hoe hun stem klonk enzovoort. Wel had hij er nooit wat mee gedaan, voelde er geen behoefte voor. Vooral niet nadat hij depressief was geworden. Toen der tijd was hij te druk met zichzelf, zijn eigen gevoelens en emoties. En nu? Nu had hij het één keertje gebruikt, tegenover Selène. Enkel en alleen omdat hij van haar af wou, waar hij niet op in was gegaan omdat ze hem doorhad. ‘Toe Alexander,’ klonk Selène haar stem weer, ‘Jij en ik weten allebei dat we elkaar ook niet langer dan één dag zullen leren kennen. Jij ontwijkt me en ik verstop me in dit,’ sprak ze, terwijl ze met haar wijsvinger op de kaft van het boekje tikte – uitleggend wat dit nou precies was -. ‘Dus bedoel je dat je me nu op je bek wilt nemen omdat je bang bent dat je me nooit meer ziet?’ Dat had hij beter niet kunnen zeggen. Normaal kwam er nu een typische Alexander grijns op zijn gezicht die zei dat hij het niet zo bedoelde. Maar nu bleef die emotieloze uitdrukking op zijn gezicht. Kalm strekte hij zijn hand uit en reikte naar het boekje. ‘We kunnen het ook anders doen,’ het was duidelijk dat hij zijn vorige opmerking weg wou vagen, ‘Als jij je niet verstopt…’ Rustig pakte hij het boekje, wetende dat Selène het niet leuk zou vinden. ‘Kan ik je makkelijker vinden,’ maakte hij zijn zin tenslotte af.

Nu schoot Selène in de lach. Het had haar niet kunnen schelen dat hij haar boekje had afgepakt, niks kon haar nu schelen. 'Wie houd je voor de gek? Jij vindt me echt niet. Je wilt me niet eens vinden,' sprak ze toen rustig. Ze leek vanbuiten o zo rustig, maar vanbinnen was het een kolkende draaikolk. Een windhoos. Een aardbeving. Onweer. Allemaal noodweren bij elkaar. Maar Selène liet het niet tonen. Zoals ze wel vaker deed. Waarom haar gevoel laten zien? Waarom...? Ze keek Alexander onbegrijpend aan. Trouwens... Alexander meende het waarschijnlijk toch niet. Ze keek hem aan. Ze rukte het boekje weer terug uit zijn handen. Daarna keek ze hem aan en grinnikte even, terwijl ze haar hoofd schudde. 'Een goede raadgever ben jij. Alleen jammer dat je ze altijd het vervelende belooft,' sprak Selène en ze lachte even. Daarna richtte ze haar blik tot de hemel. Alexander deed wel verwoede pogingen om haar weg te krijgen. Maar ze ging niet weg. Als hij dit als een soort spelletje zag, dan deed ze dus echt niet mee. Ze keek naar Alexander en legde zich toen plat neer tegen het grasveld, rustig kijkend naar de lucht.

Alexander fronste bij het horen van haar lach. Hij werd niet serieus genomen, waar hij niet tegen kon. ‘Wie houd je voor de gek? Jij vindt me echt niet. Je wilt me niet eens vinden,’ was Selène haar opmerking. ‘Je wilt niet weten waartoe ik in staat ben. En ik houd me mijn hele leven al voor de gek. En dit is het normaalste wat ik in al mijn jaren tot nu toe heb gezegd.’ Opnieuw gaf de jongen weer eens geen kik toen het boekje hard handig uit zijn hand werd getrokken – had het al zien aankomen -. De onbegrijpelijke blik die ze hem eerder had getoond deed hem echter ook niets. Hij had nooit meer begrip gehad voor iets, alleen voor kleine dingetjes. Had ook geen risico’s meer genomen, speelde alles op safe. Zijn hele gedrag was veranderd, in een vingerknip. Allemaal op die bewuste dag die hij uit zijn geheugen wou wissen. Maar alles… En iedereen deed hem eraan herinneren. Voor al de meisjes die overal rond liepen. Die hem ‘toevallig’ tegen het lijf liepen. Hij geloofde allang niet meer in toevallig, verdrong het begrip. Maar het beeld van een normaal meisje was allang vertroebeld bij de – al inmiddels – adolescent. Hij vergeleek alles met haar. Alsof zij hét beeld was van een meisje, alsof zij perfect was. Wat ze ook was in zijn ogen, maar goed. Je snapte wel waar het om ging.

‘Een goede raadgever ben jij. Alleen jammer dat je ze altijd het vervelende beloofd,’ sprak Selène, hem storend in zijn gedachte stroom. Kalm richtte hij zich weer tot Selène. ‘Ik beloof nooit iets. Ik stel dingen voor. Beloftes zijn voor optimisten, mensen die nog geloven in het begrip hoop,’ merkte hij kil op. Hij had al door dat het allang geen spelletje meer was. Wat als een spelletje voor hem begon was uitgelopen tot een gesprek, een abnormaal lang gesprek voor zijn doen. Hij had allang geen woorden meer uitgewisseld met personen, maar hier… Hier werd hij zowat gedwongen. Met veel tegenzin. Iedereen was hier aardig, overal waren glimlachen. Maar wanneer ze hem zagen keken ze vreemd op. Maar gelukkig had hij nu een iemand gevonden die tenminste niet zo… Lomp glimlachte zoals al de anderen. De rollen waren eens omgedraaid. Normaal deed hij altijd afstotend tegen anderen en zijn tijger sociaal. Maar nu leek hij sociaal te zijn tegenover Selène, en Yang juist afstotend. Rustig aaide hij de tijger nog een keer over zijn kop. ‘Maar ach… Jij plant er toch op om deze wereld te verlaten. Dus heeft het waarschijnlijk ook geen zin meer om je te zoeken; wie weet ben ik dan wel opzoek naar een dood iemand.’ Dat was de droogste opmerking ooit. Na dat hele jaar bloedserieus te zijn begon zijn pantser – dat al de emoties naar de buiten wereld tegenhield – wat scheurtjes te vertonen.

{ Jep, heb echt wel een Alexander block ;x }

Selène keek hem aan na zijn woorden en richtte haar blik toen weer tot de hemel. 'Goed, je kunt je dus in elk geval inleven in hoe ik me voel,' sprak ze sarcastisch. Daarna keek ze hem aan. Toen ging ze een stuk overeind zitten en keek Alexander aan. 'Misschien heb je gelijk. Ik ben bang voor de dood. Maar ik heb gewoon geen redens om verder te leven. Soms voel ik me net alsof in een verkeerde wereld ben geboren,' zei Selène, terwijl ze Alexander. Het goede was aan hem dat je gewoon niet het gevoel had dat je onzin uitkraamde. Alhoewel... Dat had zij. Misschien waren sommige mensen wel net zo rot tegenover Alexander als tegenover haar. Dan kenden ze elkaars problemen wel goed, maar wat zou het helpen? Ze keek in zijn ogen. Die straalden niks uit. Misschien... Ja, vast, hij moest een breuk in de liefde hebben gehad of zo iets. Die jongen leek overduidelijk depressief. Dat was wat hem voor andere mensen bang maakte. Voor iedereen, behalve voor Selène. En wat had ze nu precies verkeerd? Ze had toch niet van die zwarte kleding aan? Ze had juist lekkere felle kleuren. Nu ook. Een spijkerbroek met een wit topje. Wat was daar raar aan? Haar haren waren toch dezelfde lengte als die van andere meiden? Oh nee, het ging om haar oogkleur en huidskleur, natuurlijk. 'Mensen kijken eerst altijd naar het slechtste deel van je,' sprak Selène.

‘Goed, je kunt je dus in elk geval inleven in hoe ik me voel.’ Zijn tijger snoof, ondanks dat de zin sarcastisch was. ‘Misschien heb je gelijk. Ik ben bang voor de dood. Maar ik heb gewoon geen redend om verder te leven. Soms voel ik me net alsof ik in een verkeerde wereld ben geboren,’ sprak Selène nadat ze overeind was gaan zitten en hem aankeek. Kalm knikte hij. ‘Had ook een tijdje zo gedacht. Maar nu heb ik Yang, en hij geeft duidelijk aan dat hij nog niet zonder me kan… Hij dwingt me hier te blijven.’ Hij rukte zijn blik los van zijn tijger en keek weer naar het meisje. ‘Ik weet dat jij deze reden niet kunt hebben… Maar beloof me dat je blijft leven, en ik zorg ervoor dat je een reden zult krijgen.’ Hij haatte zichzelf op het moment nu. Waarom wou hij iedereen altijd zo graag helpen? Omdat dat in zijn aard zat, hoe graag hij het er ook uit wou wissen. Maar hij had het al zijn hele leven – achttien jaar lang – en dingen zijn makkelijker aan te leren dan af te leren. En hij wist dat maar al te goed.
‘Mensen kijken eerst altijd naar het slechtste deel van je.’ Langzaam keek hij op, waarna hij knikte. ‘Mensen trekken te snel vooroordelen. Ze staan niet meer open voor sommigen mensen door het uiterlijk, terwijl de ander daar helemaal niets aan kan doen,’ verklaarde hij rustig.

Hij bleef nog een tijdje zitten, maar hij voelde overduidelijk dat zijn tijger symptomen begon te vertonen dat hij weg wou. En wie was hij om dat beest niet zijn zin te geven? Zijn eigenaar, zijn baas. Maar ondanks dat, beschouwde hij zichzelf niet echt als iemand die de vrijheid van het dier kon wegnemen, het kon commanderen. Nee. Yang was waardevol voor hem, was een vriend voor hem. Een zucht verliet zijn mond. Hij leunde een beetje naar voren en streelde Selène een keer over haar wang. ‘Meisjes zoals jij zijn schaars in deze wereld. Het zou zonde zijn als je er een einde aan maakt; dan word de zoektocht voor bepaalde jongens alleen nog maar moeilijker.’ Zijn tijger stond eerst op, hij volgde. Hij keek weer naar Selène. ‘Normaal zeg ik dit nooit; maar… Het zou me niet irriteren als ik je weer eens een keertje zie, of iets dergelijks.’ Ja, hij wist niet meer goed hoe hij dat soort dingen moest zeggen. Maar wat zou het; Selène snapte hem vast wel. Rustig draaide hij zich om en liep hij weg; zijn hand een keer opstekend als een soort van teken dat ‘doei’ moest betekenen.

{ U al door dat mijn inspi voor dit topic op is xd ?
Dus ik leave maar... Want er komt niets zinnigs meer uit D:
Sorry ;x }

Selène keek naar Alexander en knikte. Hij had gelijk. Mensen trokken inderdaad veel te snel vooroordelen, hoe irritant dat ook was. Een huivering schoot door haar heen toen Alexander haar wang streelde. Ze draaide haar hoofd een beetje naar zijn wang, maar draaide haar hoofd daarna weer richting zijn gezicht en een glimlach verscheen voorzichtig over haar gezicht. Toen hij opstond, keek Selène hem aan en viel vanzelf op haar kont. Maar dat leek Alexander niet te deren. Een grijns verscheen over haar gezicht bij het horen van zijn woorden. 'Nee, mij ook niet,' zei ze zachtjes, als een soort antwoord op zijn woorden. Toen hij zich omdraaide en zijn hand opstak, glimlachte Selène en liet ze zich terug in het gras vallen. Ze probeerde het zichzelf allemaal even op een rijtje te zetten. Alexander was toch wel aardig, ook al zou je denken van niet. Alleen moest iets in zijn elven hem heel hard gekwetst hebben, net zoals ze bij haar deden. Ze keek twijfelend naar het boekje rond haar arm, haalde het eraf en legde het weer terug op het gras. Ze sloeg het open en bekeek haar aantal pagina's. Met rood was beschreven waarvoor het stond. In het pikzwart stonden alle redens. Verderop lag een meertje. Zou ze...? Nee! Dadelijk ging het alsnog allemaal mis en was ze dat boekje kwijt. Ze bond het weer rond haar arm en stond op. Ze liep richting het gebouw. Ze was moe. Ze liep moeizaam de trappen op. Ze probeerde de spottende blikken te negeren. Ze viel neer op haar bed en viel langzaam in slaap. De overige meiden, de bitches, keken haar aan, maar Selène trok er zich niks van aan. Een lichtpuntje was in haar leven gekomen. Alexander. Die wist precies wat ze had meegemaakt. Ze dommelde langzaam in...

Topic uit - I don't care. Ik zak bij Warrior Cats echt overal in met mijn posten XD -