Ace was vroeg opgestaan om te trainen met Cerberus en Maïko. In een korte pauze gingen ze naar het stille meer. Zowel Cerberus, als Maïko gingen rustig water drinken uit het meer, terwijl Ace rustig langs de kant van het meer ging zitten, met zijn voeten in het water. Hij staarde de lucht in, met zijn hondenzintuigen, ruikend naar anderen. Maar zo vroeg in de morgen was dat bijna onmogelijk. En toch ruikte hij iets menselijks, maar hij had besloten het te negeren. Hij pakte een klein rood boekje uit zijn jaszak en sloeg hem open, ergens in de eerste pagina's. Hij begon het gedicht rustig aan zichzelf voor te lezen.

Infinite in mystery is the gift of the goddess
We seek it thus, and take it to the sky

Ripples form on the water's surface
The wandering soul knows no rest

Hij keek weer de lucht in terwijl hij het boek dichtdeed en weer in zijn jaszak deed. "LOVELESS - Acte 1" Hij keek naar Cerberus en Maïko die aan het drinken waren alsof ze uitgedroogd waren. "Gaat het wel?" Zei hij rustig, waarna Cerberus en Maïko allebei een korte knik gaven, daarna gingen ze door met drinken.

Romance genoot van de wind door haar haren en gleed dan ook door de wind. Ze zat op de rug van Fire die met grote snelheid door de lucht bewoog. De manen van Fire raakten haar gezicht net niet en ze sloot haar ogen om zich alleen te kunnen concentreren op de wind die langs haar heen ging.

Fire zweefde door de wind en had door dat haar bazinnetje niet aan het opletten was. Dit kon ze gebruiken. Het was al een lange tijd geleden dat ze dit bij Romance had gedaan, maar ze moest het niet zomaar vergeten. Ze zette een bocht naar links in en leunde zover weg dat Romance er vanaf gleed. Ze zag dat Romance nog steeds niets doorhad en nu een beetje ongerust vloog ze dicht bij haar in de buurt om haar op te kunnen vangen als dat nodig was. Onder hen was het meer. Ze hadden daar een uur geleden eerst nog gelopen en daarna waren ze weggegaan.

Romance genoot zo van de wind dat ze de actie van Fire niet doorhad. Ze was al een paar seconden aan het vallen voordat ze haar ogen opende en zag dat Fire boven haar vloog. 'Fire.', zei ze verontwaardigd. Ze draaide zich om en moest haar magie gebruiken om te kunnen zien wat er beneden haar was. Ze zag het meer en ze zuchtte gerust. Ze had al een keer eerder van zo'n hoogte in het water gedoken en ze wist dat het meer een paar honderd meter diep was. Ze moest nog ongeveer 100 meter en dan zou ze het wateroppervlak raken. Ze maakte een salto in de lucht en nam de duikpositie aan. Ze gebruikte een beetje van haar magie om juist in het water te belanden en voelde het water haar raken en haar snelheid afnemen. Eenmaal diep in het water zwom ze rond en haalde zuurstof van boven naar beneden en stuurde het rond haar gezicht. Hier beneden was niet veel te zien en ze zwom naar boven. Daar zag ze Fire al ongerust hinniken en heen en weer vliegen. 'Fire. Hier ben ik.', zei ze zacht. De merrie hing iets boven het water en hing haar hoofd naar beneden. 'Nee. Ga maar. Ik zwem wel.' De merrie hinnikte boos en vloog snel naar de kant en wachtte daar op haar. Toch zwom Ro niet in de richting van Fire. Ze had iemand bij het water zien zitten en zwom daarnaatoe. Een paar meter van hem af klom ze op de kant en wrong haar kleren uit. Ze kon het anders doen en haar luchtmagie gebruiken, maar het was geen koude wintermorgen. Fire zou zo toch wel komen om haar te verwarmen als dat nodig was. 'Heey. Ook al lekker vroeg op?', zei ze met haar zachte stem.

Ace schrok en zat snel op, toen hij een vrouwelijke stem hoorde, die niet afkomstig was van Maïko. Hij keek rond en zocht waar de stem vandaan kwam toen hij een meisje in het wit zag. Hij verlaagde zijn verraste gezicht en zijn aanvallende houding in een relaxte houding en een zachte, zorgeloze blik. Hij stond op en keek naar het meisje. Ongeveer zijn eigen leeftijd, wat zou betekenen dat ze een jaar hoger zat dan hij, of, als ze een snelle groeier was, in zijn eigen jaar. Door zijn reizen kwam hij een jaar later naar Starshine dan origineel gepland en iedereen van ongeveer zijn leeftijd was een jaar hoger. Hij realiseerde zich nu pas de vraag die ze had gesteld en keek met een warme glimlach. "Ik kon niet slapen, dus ik ben gaan trainen. Mijn naam is trouwens Ace." Hij maakte een buiging-achtige beweging met zijn hoofd en zocht daarna zijn zwaard. Hij herinnerde zich plots dat hij die had laten afkoelen in het meer, waardoor plots het water eromheen aan het koken was. Ace liep naar zijn zwaard en pakte het op. Gillian, zoals het zwaard heette, was stoom aan het loslaten, totdat het rode blad helemaal droog was. Hij legde het zwaard op zijn rug, in de houder. Vervolgens verscheen er een vlam in zijn handen die zich uitbreidde tot de vorm van een bos bloemen. De vlam werd plots zwart en verdween daarna, om een dozijn unieke, zwarte rozen te laten zien. Hij liep richting het meisje en schonk haar de bos, met een warme, half-verleidelijke glimlach op zijn gezicht. Niet dat hij er wat aan kon doen, zo glimlachte hij nou eenmaal.

Ze keek hem rustig aan en hoorde de vleugelslag achter zich. Fire was aangekomen en blijkbaar niet erg blij. Ze keek de jongen rustig aan en probeerde hem in te schatten. Hij was ongeveer van haar leeftijd en erg knap. Dus hij zat waarschijnlijk in hetzelfde jaar als zij. Ze moest iets naar hem opkijken als hij dicht bij haar zou staan, maar dat vond ze niet erg. Daar had ze altijd haar eigen truukjes nog voor. 'Mijn naam is Romance. Ik was er ook al uitgegaan omdat ik niet meer kon slapen.', zei ze zacht. Haar stem wilde nog niet echt meewerken. Die was nog niet wakker genoeg om op een normaal volume te spreken, maar hij bleek haar wel te kunnen horen. Ze hoorde een hinnik achter zich en zag Fire steigeren. Haar hoeven raakte haar bijna, maar ze wist dat het niet zou gebeuren. 'Alsjeblieft, Fire. Ik kan niet meer. Het begint te wennen.' Met die woorden draaide ze zich om waar ze de vlam zag komen. Ze glimlachte, maar haar blik verstarde toen de vlam zwart werd. Ze kon pas weer normaal ademhalen toen de vlam veranderde in een bos rozen. Verbaasd pakte ze de rozen aan en er brak een glimlach door. 'Dank je.', zei ze en keek hem aan in zijn blauwe ogen. Ze haalde een van de rozen uit de bos en sneed met een luchtmes snel de doorns weg en een deel van de stengel. Daarna stak ze het rechts in haar vast. Het was een mooi contrast, want zij had witte haren en dan de zwarte roos. Ze genoot van de geur van de rozen en snoof het voorzichtig op. Ze wilde niet worden bedwelmd door de geur. 'Ze ruiken heerlijk.' Ze keek hem aan en de twinkeling in haar ogen die er altijd speelde als ze zich vrij voelde, was te zien.

Ace knikte goedkeurend naar de bloem in het haar van Romance. Het stond haar goed. Hij liep een paar stappen naar achter en keek naar de gevleugelde eenhoorn. "Fire is prachtig." Zei hij rustig tegen Romance. Hij draaide zich een kwartslag en floot, waardoor de wilde Shadraanse wolf en de majestueuze Raziaanse feniks naar hun baasje kwamen. De feniks landde op de kop van de wolf. Ace bleef stil en plots begonnen beide dieren te praten. "Maïko, aangenaam..." de feniks maakte een korte buiging voordat ze zichzelf naar de rug van de wolf verplaatste. "Cerberus..." Ook de wolf maakte een buiging, waarna hij zichzelf op zijn poten liet rusten. Beide dieren klonken verdraaid menselijk, maar Cerberus klonk als een krijger, integenstelling tot Maïko die bijna moederlijk klonk. Ace snoof even rond en rook dat er enkelen wakker waren geworden, maar er was kleine kans dat er veel mensen zo vroeg naar het meer zouden komen. Zwarte rook kwam uit zijn rug en nam de vorm aan van een zwarte vleugel aan de rechterkant van zijn rug. De vleugel leek erg op die van een kraai, volle veren, ongeveer dezelfde vorm. Hij bewoog zelfs even als een echt vleugel om Ace heen, voordat hij weer verdween.

Ze knikte even naar Fire toen Ace zijn woorden zei. 'Dank je wel.', zei ze tegen hem. Fire die trots haar hoofd hoog had gehouden bracht haar hoofd nu naar beneden om hem toe te knikken. Ze keek weer naar Ace toen hij floot en zag een wolf en een feniks aankomen. Ze was even verbaasd toen ze begonnen te spreken, maar al snel glimlachte ze weer. Ze maakte een buiging naar de twee en stelde zichzelf weer voor. 'Romance. Leuk om jullie te ontmoeten.' Ze hoorde de verschillende klanken van stem en vond het fijn om te horen. Ze had al wel vaker dieren gezien die zichzelf de internationale taal hadden aangeleerd en ze wist dat zij de meest interessanste dingen te vertellen hadden. Ze waren ook erg goed om te gebruiken als spionnen omdat er niet zo snel een pratend dier werd verwacht. Ze stopte haar gedachten weg en keek Ace weer aan. Ze zag de vleugel die verscheen en zag in haar ooghoeken Fire met haar ogen rollen. Fire moest er binnenkort echt weer eens uit om een tijdje alleen te zijn anders hield ze het hier niet vol. Nog steeds concentreerde ze zich op de vleugel en strekte even haar arm om het aan te raken. Er ging een siddering door haar heen toen ze de vleugel heel even had aangeraakt. 'Shadraans?', gokte ze. Ace had niet de bouw van iemand die van Puffoon kwam en ook niet de uitstraling. Hij had een gevaarlijke uitstraling die ze maar al te graag beter wilde leren kennen.

Ace knikte rustig en pakte Gillian van zijn rug, om haar vervolgens in de grond te steken. "Deels..." begon hij, niet echt verwachtend dat ze het zo snel door zou hebben. "...Maar grotendeels ben ik Raziaans." Er was een andere reden achter dat de vleugel uit zijn rug was gekomen, maar als ze die wilde weten zou ze het wel vragen. Hij wees naar het rode zwaard in de grond en stelde het voor. "Dit is Gillian. In tegenstelling tot mijn andere compagnons, kan zij alleen met mij communiceren." Wederom kwam de zwarte vleugel, maar nu leek het meer alsof hij uit Ace zijn rug brak, in plaats van dat hij eruit stroomde. Ace zuchtte en keerde zijn hoofd naar de grond. Wederom was het hem niet gelukt om zijn kracht in controle te houden. Normaal zou deze vleugel verstopt zijn tussen zijn duistere aura en het beschermende schild. Maar toen zijn uiterlijk was verandert, waren die 2 beschermende maatregelen ook verdwenen. Hij keek naar Romance. Ze had de vleugel al gezien, dus het maakte niet echt uit, maar niemand anders mocht dit zien. De ene vleugel probeerde Ace op te trekken, de lucht in. Maar Ace kalmeerde zichzelf en de vleugel hield zich koest. De vleugel vatte plots vlam, en toen de vlammen verdwenen, was de rook ook weg. Nu was er een echte vleugel zichtbaar. Zwarte veren, echte spieren. Ace zuchtte nog eens en sloeg zijn hand hoofdschuddend op zijn voorhoofd. Hij keek naar Romance, en terwijl hij zijn hand weghaalde, sloeg hij lichtjes het haar uit zijn gezicht.

Romance was zeer nieuwsgierig naar Ace, maar probeerde dat niet al te erg te laten zien. Toch was het lastig als hij telkens nieuwe dingen tevoorschijn haalde. 'Kan Gillian me wel verstaan als ik me voorstel of moet ik dat via jouw doen?', vroeg ze en sloeg haar ogen naar hem op omdat ze was geknield om het zwaard goed te kunnen bekijken. Er kwam even een bedenkelijke blik toen de rook weer tevoorschijn kwam, maar nu minder galant dan eerst. Ze kwam overeind en zag de verandering bij Ace. Ze wist dat er wat anders aan de hand was, maar kon het niet laten om een opmerking te maken. 'Wil je toch liever bij me zijn dan dat je weg wilt?', zei ze lachend. Daarna verdween haar lach en ze keek in zijn ogen. 'Is er iets aan de hand?', vroeg ze zachtjes. Ze had de blik in zijn ogen gezien voordat hij die probeerde te maskeren en draaide om hem heen. Ze zag dat er maar één vleugel gekomen was en ging met haar hand zachtjes over de plek op zijn rug waar de tweede zou moeten zijn. Ze liep door totdat ze weer voor hem stond. 'Waar is je andere vleugel?' Ze ging aan allerlei rare dingen denken en hoopte echt dat dat niet bij hem was gebeurd. Als je zoveel van vliegen hield als zij deed dan kon je je niet voorstellen dat iemand een vleugel zou laten wegbranden.

Ace probeerde Romance haar vragen te negeren en terug te gaan naar de vraag over Gillian. "Zij kan jou wel verstaan." Toen ze om hem heen liep en toen hij haar aanraking op zijn rug voelde moest hij wel antwoord geven. "Om dat te vertellen moet ik je eerst vertellen over deze." zei hij na haar vraag, wijzend naar zijn vleugel. "Deze vleugel is mij geschonken door de godin, Jenova, toen haar cellen in mijn systeem werden geplaatst. Jammer genoeg, heeft Jenova zelf witte, engelen vleugels die alleen met Novaanse magie zijn op te roepen. Dus toen haar cellen in mij zijn geplaatst moesten er een paar aanpassingen gemaakt worden. Ik heb nu de kracht om beide vleugels op te roepen, maar deze..." Hij wees wederom naar de vleugel die al verschenen was. "...Deze kan ook opgeroepen worden door de Jenova cellen, in mij. Dus als ze iemand niet vertrouwen, dan roepen ze deze vleugel op als waarschuwing, naar zowel mezelf, als degene die ze niet vertrouwen." Hij sloeg zachtjes met zijn linkerhand het haar uit zijn gezicht, en daarna strekte hij zijn linkerarm naar de zijkant uit. De andere vleugel was ook opgeroepen, en die was nog ruwer verschenen dan de vorige, maar door de manier waarop Ace hem had opgeroepen zag het er wel sierlijk uit. Ace leek met de lange rode jas en grote zwarte vleugels net een engel, naar aarde gestuurd op een missie. Maar eigenlijk was hij een man, getransformeerd in, wat leek op, een engel. Hij besloot Romance alvast te waarschuwen, voordat ze verafschuwt werd door wat ze later zou zien. "Ik wil je alvast waarschuwen. Wanneer ik ze laat verdwijnen lijkt het net of ze afgebrand worden, dus daar moet je niet van schrikken."

Romance knikte en boog naar Gilian. 'Aangenaam Gilian.', zei ze tegen het zwaard. Nadat ze weer helemaal voor hem stond luisterde ze ingespannen naar het verhaal van Ace. Niet vertrouwen. 'Dus. Vertrouwt de godin mij niet of vertrouw jij me niet?' Ze had nog nooit gehoord dat iemand haar niet vertrouwde en dat was een kleine schok. Toch haalde ze gewoon haar schouders op. Misschien was ze niet te vertrouwen, maar ze zou pas gebeuren als een persoon haar iets aandeed. Dan zou ze dingen kunnen doen waar ze later spijt van kreeg. Niemand zou zomaar haar of haar vrienden iets aan kunnen doen zonder ervoor gestraft te worden. Daar was ze heel stellig in. Op dat moment verscheen de andere vleugel en de transformatie was compleet. Haar mond viel een klein stukje open van verbazing. Het zag er gewoon echt prachtig uit. 'Wauw.', zuchtte ze zacht. Ze richtte haar blik pas weer op zijn ogen toen hij begon te spreken. 'Ik zal het proberen.' Ze had geen idee hoe het eruit zou zien als zijn veren zouden verbranden en ze kon zch voorstellen dat het er niet goed uit zou zien. Ze keek even van hem weg om naar Maïko te kijken. Het was een erg mooie feniks die waarschijnlijk de lucht in brand kon zetten met de rode vleugels. Ze had nog nooit een feniks echt zien vlammen en was best benieuwd.

Fire was ondertussen naar achteren gelopen. Die ging een eindje verderop wat drinken en grazen. Ze was zo lang alleen geweest dat het voor haar soms lastig was om zich weer te gedragen als ze onder de mensen waren. Ze zou Romance nooit alleen laten, maar ze was wel een mythisch wezen dat normaal gesproken alleen door het leven ging. Af en toe keek ze naar de mensen en nu zag ze dat die man vleugels had gekregen. Ze wist dat de mensen de vleugels in konden trekken, maar daar hield ze niet van. Het was toch juist fijn om te vliegen? 'Ik zal nooit de mens helemaal begrijpen.', zuchtte ze zacht.

Ace zijn oren bewogen steeds fracties van seconden naar achter, net zoals kat-oren zouden doen als ze iets interessants opvingen. Hij keek langs Romance naar Fire. Door zijn Acciaio bloed had hij dierlijke zintuigen, en daardoor had hij Fire gehoord. Hij keek weer naar Romance. "Dus Fire kan ook spreken?" Zijn vleugels waarom om zijn lichaam heen gewikkeld, toen hij zijn armen over elkaar deed. Zijn hele torso was nu bedekt door de zwarte veren, waarvan sommige nog wel eens uit wilden vallen. Hij voelde opeens een nare warmte over zich heen komen en wist wat dat betekende. Hij keek naar Maïko en sprak richting Romance. "Je hebt geluk. Niet veel mensen krijgen de kans om een wilde feniks te zien opvlammen." Maïko sprong van Cerberus af en landde op het handvat van Gillian. Daarna vatte ze vlam en de as vloog mee met de wind. De as kwam in de lucht bij elkaar en vormde een 2 keer zo kleine feniks-jong. Instinctief vloog die naar wat ze als een vader-figuur zag, Ace. Een deel van haar geheugen kwijt, landde ze tegen Ace zijn borstkas en Ace ving haar op, om haar vervolgens rustig op Cerberus te leggen. Ace wist onderhand dat ze elke keer dat ze reïncarneerde een nieuwe naam koos, en de helft van de tijd bleek dat Maïko te zijn, maar dit keer niet. Er gebeurde iets wat Ace nog nooit had gehoord. "Wat is mijn naam?" Ace wist niet zeker wat hij moest zeggen en begon maar met de naam die zij hem verteld had... "Ma..." maar bij het horen van de eerste klank schudde de feniks wild haar kop. Hierdoor realiseerde Ace zich dat hij zelf een naam moest kiezen, voor de feniks, zo erg vertrouwde ze hem nu. "Ik zal jou noemen naar de godin van al het leven. Vanaf nu zal jouw naam zijn: Jenova." Jenova maakt een kleine buiging en legde zichzelf daarna neer op Cerberus, om lekker uit te rusten.

Ze wist het van binnen als Fire iets zei. Dat gebeurde niet vaak, want ze gebruikte meestal de verbinding via haar gedachten. 'Je hoorde het?', vroeg ze verbaasd. 'Ja. Dat is een van de voordelen van een mythisch dier zijn. Ze houden alle kennis bij zich die door andere soortgenoten zijn vergaard en daar hoort ook de kunst van het spreken bij. Het kostte haar twee jaar en toen kon ze het volledig. Niet dat ze het veel doet.', sprak ze verder. Ze zag een beweging in haar ooghoek en keek naar de feniks die naar Ace toevloog. 'Volgens mij zie ik vandaag veel dingen die ik normaal niet zou zien. Of wel?' Ze keek naar de feniks die in as veranderde en daarna in een kleinere versie van de eerst zo majestueuze vogel. Nu was ze wel veel schattiger en vertederd keek ze toe hoe Ace haar gemakkelijk opving. Zelfs Fire had opgekeken bij de reincarnatie van Maïko die nu de naam Jenova draagde. Romance keek de feniks na en keek daarna weer op naar Ace. 'Hoe vaak is ze nu al gereïncarneerd?' Haar stem klonk al iets harder en ze was even blij. Haar stem begon wakker te worden. Daarna keek ze naar de vleugels. 'Heb je wel eens gevlogen of heb je ze altijd weggestopt? Je hebt mijn eerdere vraag ook nog niet beantwoord.'
Er droop een druppel van haar haar op haar neus. Ze was nog steeds drijfnat en de zon wilde haar niet echt verwarmen. Met voorzichtige halen ging ze met haar handen door haar haar en haalde warme lucht van haar adem uit de lucht en stuurde die door haar haren. Ze werden ook wel droog door koude lucht alleen zou het langer duren. Ze zou beginnen met haar haren en dan pas haar kleren drogen. Fire keek even op, maar ze had haar warmte nog niet nodig. Die had ze pas nodig als ze zou beginnen te rillen.

Ace probeerde de vragen bij te houden. en begon op zijn vingers te tellen. "Nou, origineel vertrouwde Jenova je niet, maar dat is denk ik wel verandert." Hij begon te denken. Hij kende Jenova nu pas 4 maanden. En in die tijd was dit de 2de keer dat ze gereïncarneerd was. "Dit is de 2de reïncarnatie sinds ik haar heb ontmoet." Hij keek naar zijn vleugels en begon ietwat van de grond af te komen, nog voordat de vleugels leken te bewegen. Hij landde weer en ademde diep in. "Ik heb eerder gevlogen, maar vaak is het niet zo handig om met vleugels met een spanwijdte van 3 meter door de gangen van Starshine te lopen. Daarbij komt dat velen het niet snel zullen begrijpen als een non-Puffoonian met vleugels loopt, zeggend dat ze van een godin komen, die zij waarschijnlijk niet kennen." Hij pakte een kleine veldfles uit zijn binnenzak en nam er een slok uit. Zijn vleugels vouwden zich op op zijn rug. "Er gaat niks boven een slokje whisky in de morgen. Wil je ook wat?" Hij zag hoe Romance zichzelf probeerde op te drogen en knipte in zijn vingers, waardoor haar lichaam plots werd omgeven door kleine vlammetjes. Daarna legde hij de veldfles op de grond, terwijl hij ging zitten. Hij pakte een sigaret en een zippo. Hij stopte de sigaret in zijn mond en probeerde zippo aan te krijgen, maar dat lukte niet. Hij gooide de zippo het bos in en stak zijn duim aan. Terwijl hij de sigaret aanstook, verdween de vlam op zijn duim. Hij nam de sigaret uit zijn mond en legde hem op een wat verhoogde stuk steen, dicht bij Gillian. Terwijl Gillian begon op te lichten, door de rook die loskwam van de sigaret, verscheen er opeens een illusie van de ziel die in het zwaard zat. De menselijke vorm van het zwaard maakte een buiging om een late reactie te maken. "Ook aangenaam, Romance." Zei de illusie voordat die weer verdween, terwijl het zwaard stopte met gloeien. Ace nam de sigaret weer en nam er een trek van. Terwijl hij hem van zijn mond wegtrok en de rook uitblies door zijn neus keek hij naar Romance. "Oh sorry, vind je het goed, als ik rook, of ben je er gevoelig voor?" Hij hield de sigaret met het aangestoken uiteinde naar beneden gericht, klaar om hem uit te doen.

Ze zag dat hij op zijn vingers begon te tellen en glimlachte. Ze was wel erg nieuwsgierig. 'Ik stel wel erg veel vragen of niet? Zie je daar ga ik weer.', zei ze glimlachend. Ze voelde de kleine luchtstroom die ontstond, maar zag geen vleugels bewegen. Op gedachten? Ze wist het wel zeker. Als je vleugels had en ze goed kon besturen dan gebruikte je meestal je gedachten. 'Volgens mij hebben meerdere mensen die niet van Puffoon komen ook vleugels. Ik heb er tenminste wel een paar gezien.' Die hadden dan meestal geen normale vleugels, maar ze hadden ze wel. Ze keek even toe hoe hij whisky dronk. Ze dronk zelf haast nooit, want Fire hield er niet zo van. Ze dronk wel als ze er zin in had, maar 's ochtends vroeg? Nee dat deed ze liever niet. Ze schudde nee. Ze zag de vlammen komen en stond even stil om zichzelf te verwarmen door de vlammen. Ze hoorde meteen Fire naast haar staan. Fire wist wat er met haar was gebeurd toen ze klein was en wilde haar helpen. Ze keek even woedend naar Ace. 'Ze doen geen pijn. Hij doet me geen pijn zoals je weet wel.', zei ze zacht in de oor van de merrie. De merrie droop mokkend af. Ze gebruikte de lucht om de vlammen en stuurde dat over zichelf heen. Al snel was ze droog en ze blies de vlammen uit. 'Dankjewel, Ace.' Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Ze knikte de illusie van Gillian toe en keek weg. Ze keek naar Fire die op een afstandje stond. 'Hmm... Oh dat maakt mij niet uit. Fire is er alleen maar gevoelig voor en zij gaat net weg.' Er was even een gepijnigde blik in haar ogen te zien, maar ze liet Fire gewoon gaan. Fire ging er wel vaker even vandoor om alleen te zijn of om zelf even te trainen. Hoe goed Romance ook was, ze kon Fire nog steeds niet bijhouden. Fire spreidde haar vleugels en stapte weg. Een paar seconden later klapte ze een keer en nog een seconde later was ze weg. Ze keek weer naar Ace. 'Hoe ben je eigenlijk aan Cerberus en Jenova gekomen?'

Ace nam een trekje van zijn sigaret en deed hem daarna uit op de grond. Hij zuchtte lang en diep, waardoor de rook zich naar buiten verplaatste alsof het inkt was, waarvan er een druppel in water was gevallen. Hij keek naar Cerberus en dacht aan de duistere tijd van zijn leven. Ze had zijn vleugels al gezien, hij kon nu net zo goed het hele verhaal vertellen. Hij keerde zich naar Romance en begon zijn verhaal. "Voordat ik me bekeerde tot de godin, Jenova, was ik een moordenaar, Romance. Ik slachtte hele families af, alleen voor de lol ervan. Na een tijd werd ik een huurmoordenaar en werd ik ervoor betaald. Na een lange tijd dit gedaan te hebben was mijn opdracht om een jongeling te vermoorden, en ik zou het doen ook. Tot ik hem zag." Zijn ogen gleden naar Cerberus. "Cerberus was geboren met de gift om te praten, maar dat stond mijn opdrachtgevers niet aan. Ik vertikte hem te vermoorden, en nam hem juist onder mijn hoede. Ik stopte als huurmoordenaar en beterde mijn leven, om een goed voorbeeld te stellen voor hem." Hij sloeg daarna een groot deel van zijn verhaal over, hij had haar verteld hoe ze elkaar ontmoet hadden, zoals ze gevraagd had, meer was niet nodig. "Cerberus heeft Jenova 4 maanden geleden gered. Als hij me niet naar het Duistere Bos had gebracht, was ze gevild door jagers. Sindsdien bescherm ik haar totdat ze terug kan of terug wil naar Razen. 's Nachts zijn we daarom ook vaak op het dak te vinden, in plaats van in mijn kamer..." Ace trok zijn benen wat meer naar zich toe en legde zijn ellebogen op zijn knieën, waardoor zijn armen aan de binnenkant van zijn benen hingen.

Ze speelde met de rook die Ace uitademde. Ze maakte er een vorm van Cerberus van. Althans dat probeerde ze. Er was slechts een kleine hapering in haar handen te zien toen hij haar het verhaal vertelde. Dit had ze niet verwacht en ze keek hem dan ook niet aan. Een moordenaar, maar niet meer? Ze maakte met haar handen een wegwerpgebaar en de rook werd weggeblazen. Ze keek hem pas aan toen hij zich weer bewoog. Ze draaide zich naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. Met haar ogen zocht ze die van hem op. Zodra ze die had gevonden begon ze te praten. 'Het gaat erom dat je je leven hebt gebeterd. Waarom zou je anders zijn beloond door Jenova?', zei ze en hield haar stem zacht. Ze had niemand zo gezien in de buurt, maar dit was iets dat hij haar niet had hoeven vertellen en dat deed hij wel dus wilde ze niet dat iemand anders haar zou horen. 'Waar ik wel benieuwd naar ben is waarom? Wat heeft Cerberus dat jij je leven veranderde?', zei ze en keek even snel naar Cerberus. Het was een mooie grote wolf die ze niet boos wilde maken. Ze vond het een mooi gezicht om Jenova op hem te zien liggen. Toch keek ze daarna weer naar Ace.

Ace keek naar Romance en keek daarna vanuit zijn ooghoeken naar Cerberus. "Want ik zag mezelf in hem." Zijn blik ging weer naar Romance en hij had een ietwat verdrietige blik op zijn gezicht, waardoor zijn blauwe ogen begonnen te glimmen, in contrast met zijn rood-oranje haar. "Een verlaten ziel, wiens ouders waren gestorven, die iemand nodig had om ze op te voeden." Ace keerde zijn gezicht weg, zich half schamend voor de keuzes die hij in het verleden had genomen. "En het moest goed gebeuren, in tegenstelling tot bij mij." De zwarte vleugels spreidden zich waardoor de 3 meter spanwijdte achter Ace en Romance te zien was. Daarna begonnen ze aan de uiteinden te verbranden en werkte de vlammen zich langzaam naar binnen. Toen het leek alsof de vleugels gewoon vlammen in de vorm van vleugels waren, werd het oppervlakte steeds kleiner, totdat zowel de vlammen als de vleugels totaal verdwenen waren.

Ze bleef hem de hele tijd aankijken en zag de verandering in zijn ogen. Ze zag dat de mooie ogen begonnen te glimmen en ze wilde dat ze het niet gevraagd had. Ze wilde afstandelijk blijven en zeggen dat hij het goed had gedaan en zich niet hoefde te schamen voor zijn keuzes, maar dat kon ze niet. In een opwelling omhelsde hem. Gewoon om te laten weten dat het goed was en dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Ze had haar ogen gesloten gehouden, maar bracht haar mond dicht bij zijn oor. 'Het spijt me dat ik het vroeg.', zei ze zacht. Ze voelde ineens warmte en opende haar ogen. Zijn vleugels waren inderdaad aan het verbranden en hij had gelijk gehad. Het zag er afschuwelijk uit, maar aan de andere kant ook wel mooi op het moment dat ze helemaal in vlammen waren en de veren weg waren. Langzaam maakte ze haar handen los en ging weer normaal zitten. 'Sorry voor dat.' Nu was zij degene die ze schaamde. Normaal deed ze zoiets nooit, maar het was in een opwelling gebeurd. Ze had er echter geen spijt van gehad en haalde zijn roos uit haar haren en keek ernaar. Er kwam een verbitterde trek om haar mond. 'Je weet tenminste zeker dat je ouders vermoord zijn. Bij mij wordt het ontkend en vergeten.', zei ze fluisterend. Het was meer voor haarzelf bedoeld, maar ze wist dat hij het wel moest hebben gehoord. Hij had Fire toen ook horen praten. 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen.', ging ze op de fluistertoon verder.

Nadat Romance zich verontschuldigde voor de knuffel die ze hem had gegeven, schudde Ace zijn hoofd langzaam met zijn ogen dicht. "Het was fijn..." Hij hoorde Romance's opmerking over haar eigen ouders, en wederom een excuses erna. Ace deed zijn hand, met de kant van zijn handpalm, tegen de wang van Romance en keek passievol, bijna liefdevol, in haar ogen. "Je moet niet zo kijken, daar ben je veel te mooi voor." Hij bewoog dichterbij haar, bewoog zijn hoofd langs de hare, waardoor zijn mond bij haar oor kwam. Fluisterend zei hij daarna: "En je hoeft ook niet zo vaak jezelf te verontschuldigen, daar is geen noodzaak voor." Hij bewoog zijn hoofd weer naar achter, maar zijn gezicht was nu gevaarlijk dicht bij dat van Romance. Met zijn hand nog steeds op haar wang bewoog hij haar ietwat dichter naar zich toe en drukte zijn lippen lichtjes tegen die van haar.

Ze keek nog steeds naar de roos in haar handen toen ze de stem van Ace hoorde. Ze had het zelf ook fijn gevonden, maar wilde het eigenlijk niet aan zichzelf toegeven. Ze probeerde zich op de roos te concentreren, maar toen hij zich naar haar toebewoog draaide ze mee. Ze voelde de hand van hem tegen haar wang en merkte dat ze begon te blozen. Ze zag de blik in zijn ogen en wist dat er bij totaal iets anders in stond. Verwarring, pijn en nog wat dingen, maar dat verdween langzaam. Al helemaal door zijn woorden. Ze zat doodstil toen hij zichzelf naar haar toe bewoog en kreeg kippenvel van zijn adem op haar lichaam. Ze wist wat het betekende en merkte hoe graag ze wilde dat het waar was. Ze hield van het gevoel dat alleen zijn adem al kon opwekken en wist hoever ze zelf zou kunnen gaan om dat gevoel bij zich te houden. Al snel zag ze zijn ogen weer, maar die sloot ze vanzelf toen hij haar naar zich toetrok. Gewillig ging ze mee in zijn beweging en zodra hij zijn lippen tegen die van haar drukte sloeg haar hart een tel over. Het voelde als een streling zo zacht ging hij over haar lippen heen. Ze kuste hem terug. Ze kon en wilde niets anders en haar armen die eerst nog om haar benen hadden gelegen kwamen nu als vanzelf naar voren en sloten zich om zijn nek. Ze trok hem naar haar toe en haalde haar lippen slechts een moment van die van hem om ze vervolgens er weer op te leggen. 'Weet je het zeker?' fluisterde ze in het moment dat ze haar lippen van die van hem had gehaald.

Ace brak de kus, maar bewoog niet veel naar achter of zo. Hij had gewoon ruimte nodig om te praten. "Wat... dat je prachtig ben?" Hij drukte een kort kusje op de lippen van Romance en bewoog weer wat naar achter. "Dat ik je lief wil hebben?" daarna drukte hij en iets langere kus op haar mond en bewoog zich weer naar achter. Hij begon korte kusjes te drukken in de hals van Romance, terwijl hij op haar antwoord wachtte.

Romance ging gewillig met hem mee en ging als vanzelf naar hem toe toen hij zich naar achteren bewoog. Ze kon haast niet meer denken door zijn strelende kussen in haar hals, maar wist haar ogen te openen. Ze bracht haar handen naar zijn haren en haar hals strekte ze uit zodat hij er beter bij kon. 'Ik wist al dat ik prachtig was. Bedankt voor het compliment.', zei ze zacht en lachte even. Op de andere vraag was ze serieuzer. 'Ja. Weet je zeker dat je mij wil hebben?', zei ze zacht. Er kwam een korte kreun toen de streling van zijn lippen weer over haar hals ging. Ze leunde naar achteren om zijn lippen weer op te zoeken. Ze drukte haar lippen op de zijne en kuste hem intens.

-Jeey!!!! Mijn 100ste post!!!

Ace ontving de kus en liet hem langer doorgaan dan alle andere daarvoor. Hij was namelijk aan het denken. Wat bedoelde ze daar nou mee? Hij trok zichzelf wat naar achter, legde zijn hand in de zijkant van de nek van Romance en keek haar diep in haar ogen aan. Hij keek liefdevol, maar ook ergens streng. Dit gaf een woordeloos antwoord, het antwoord dat er wel aan zat te komen. Hij drukte weer zijn lippen tegen de hare, haar niet echt een kans gevend om te antwoorden.

Ze smolt bijna van die ogen en wist het zeker. Ze was verliefd en ze vond het heerlijk. Het was een lange tijd geleden dat ze zo verliefd was geweest, maar dit keer stak haar hart niet. Ze sloot haar ogen weer toen ze zijn lippen voelde en reageerde nog sneller dan hem. Ze bracht haar armen naar voren en duwde hem zachtjes maar beslist op zijn rug. Daar haalde ze haar lippen even van de zijne en opende haar ogen. Ze lag half op hem en haar haren vielen langs haar gezicht. Met een kleine windstroom vielen ze naar achteren naar haar rug. Ze voelde iets op haar vallen en keek omhoog. Er vielen kleine sneeuwvlokjes naar beneden en ze moest glimlachen. 'Dank je.', zei ze zo zacht dat alleen iemand met een goed getraind oor het kon horen. Ze bracht haar hoofd weer naar beneden en kuste hem net onder zijn oor en ging langzaam door over zijn kaaklijn. Eenmaal bij zijn kin aangekomen ging ze omhoog en legde haar lippen op die van hem. Ze sloot haar ogen automatisch.

Ace genoot van de strelende kussen die hem gegeven werden langs zijn kaaklijn en hij zag de sneeuwval. Toen de kus op zijn mond werd gedrukt, trok Ace Romance naar zich toe om haar middel, waardoor haar torso tegen de zijne gedrukt werd. Hij deed zijn kin in zijn nek en duwde zijn hoofd tegen de grond, terwijl hij Romance haar ogen zocht. Daarna pakte zijn neus meer menselijke geuren op. Hij keek ietwat geschrokken en keek richting het bos. Cerberus was onderhand ook opgestaan en rende, met Jenova op zijn rug, het bos in, om te zorgen dat zijn baas ongestoord bleef. Ace keerde zijn gezicht weer naar Romance en drukte weer een korte kus op haar lippen, terwijl hij haar naar achter duwde, waardoor beide personen in plaats van lagen, zaten. Hij trok zichzelf van haar weg en keek even kort naar het bos, voordat hij Romance haar ogen weer zocht. "Misschien is dit niet de beste plek, om dit te doen..." hij lachte licht en keek toen met een glimlach op zijn gezicht het bos in, waar Cerberus op een boomtak stond en Jenova op een andere.