In een van de verdwaalde bomen, eentje die besloten had zich niet bij het duistere woud te voegen, op de laagste tak zat een schijnende gedaante. Neara's sneeuwwitte haar golfde als gebruikelijk mee op een onzichtbare wind, haar zilverkleurige ogen op de hemel gericht. Ondanks de sneeuw was ze in de dunne jurk gehuld, waren haar voeten bloot. Ze sloot haar ogen, bewoog haar gezicht mee op de bijna zichtbare zucht van wind, draaide haar hoofd sierlijk mee waardoor haar haren naar voren bliezen. Op haar gezicht was een gerustgestelde uitdrukking te zien, waarna ze met haar half ontblote rug tegen de stam van de boom aan zakte, haar blik weer op de hemel gericht. 'Niets is wat het lijkt,' sprak haar stem fluisterend, hoewel haar lippen amper leken te bewegen. Naast haar, op een dunne hogere tak zat een kleine vogel. Zijn veren bruin, maar als je beter keek zag je de zilvergekleurde nuances erin als aderen over de veren. Het diertje, ogen met de kleur van goud, keek in de zelfde richting als Neara. Na een zachte toon van diens magische lied sloeg het diertje zijn vleugels open, en schoot door het luchtruim. Neara's zilverkleurige ogen volgde het diertje, nog steeds waren er geen zorgen op haar serene gezicht te zien.

Liggend, plat op zijn buik, lag hij in het gras. Ondanks de sneeuw *wiebelwenkbrauw* Het gras zo hoog, dat hij geheel onzichtbaar was als je vanaf een afstandje over het grasveld uitkeek. Maar het maakte hem niks uit of mensen hem zagen of niet, als niemand hem maar stoorde. Hij genoot. Genoot van het kleine wonder voor hem wat nu weer een poot op tilde en verder omhoog kroop. Zijn blik volgde, keek toe hoe de kleine meriansborstel zich voortbewoog over de grasspriet. Pas na een kleine tien minuten stak hij pas zijn handen uit. Met de één boog hij het grasspriet, de ander hield hij voor de meriansborstel waarna hij droogjes verder kroop: zo zijn hand op. Hij haalde zijn hand naar zijn gezicht toe, bekeek het diertje van dichtbij. Met zijn gele borstels en rode pluimstaartje. Vaagjes krulde zijn mondhoeken om, blij met de kleine afleiding. Letterlijk en figuurlijk. Langzaam kwam hij overeind, zijn hand nog steeds dichtbij, kon zijn blik niet van het diertje afhouden. Nouja, misschien was dat iets te overdreven. Met gigantisch grote ronde ogen vloog zijn blik op. Sneeuwwite haren had hij gezien, zwevend op geen enkele voelbare luchtstroom voor onze menselijke zintuigen. Hij wist niet hoelang hij daar zat, starend naar Neara die daar opeens uit het niets een stuk verder op zat. Pas na een tijdje lukt het hem opeens naar adem te happen zodat zijn hoofd, die al aardig licht begon te worden, weer helder werden. Neara! Neara? .. Wat deed ze hier? Hij voelde hoe, zoals altijd bij Neara's aanblik, zijn hard een slag oversloeg om vervolgens het tempo aan te nemen van een sneltrein. Haar aanzicht was heerlijk, de ideeën die automatisch door zijn hoofd spookte ook. Alles leek weg te sijpelen uit zijn hoofd, niet meer toe te doen. Alleen Neara bleef over, zag nog zo voor zich hoe ze haar hand opzijn schouder legde en meeging in zijn dans. Genietend slaakte hij een zucht en zakte iets in elkaar. Mooie tijd.. mooie tijd. Pas na een tijdje staarde wist hij zichzelf bij elkaar te rapen en overeind te komen. Zonder haast, léék het, stapte hij op haar af. Schuin achter haar bleef hij staan, zijn blik aan haar vastgeklééfd. ‘Goede avond,’ Zijn stem, ondanks de zenuwen, zuiver. Hij stapte nog iets naar voren, kwam zo naast haar te staan maar behield een afstand van zo'n twee meter. Zijn hoofd haar kant opgedraaid, voor hen strekte, na de oever, het meer zich glanzend en glad zich uit. ‘Mijn excuses voor mijn nieuwsgierigheid,’ Zijn mondhoeken krulde lichtjes om, heerlijk; dat nette gebabbel. ‘Maar wat moet een vrouw als u, nu nog buiten?’ Zijn buik en broek van de voorkant onder 't fijne poedersneeuw. Had 't zelf nog geen eens doorgehad ^^ Nu was hij nog duidelijker een kind voor Neara :3 arme laurens..

Haar zilvere ogen keken het kleine diertje na, dat na een schelle fluit in een zichtbare werveling van de lucht verdween. Licht zuchtend keerde haar blik weer terug naar het meer, waarvan kleine delen al bevroren waren onder de winterkou. Ondanks haar dunne kleding, alleen de jurk en verder niet eens schoenen aan, had ze in de boom geen last van de kou. Ze had zo zelf haar automatische hulpmiddelen om het niet koud te krijgen. Als je bij haar in de buurt kwam leek het eerst ijzig koud te worden, waarna je waarschijnlijk alleen als je haar aanraakte de warme laag aan lucht als een jas om haar heen voelde. Zij had geen raziaan nodig om het warm te krijgen. Onbewust had ze de jongens aanwezigheid al in zich opgenomen, schrok ook niet van zijn plotselinge stem terwijl ze over het meer uitkeek. Langzaam gleed haar blik naar beneden, keek naar de jongen die haar begroette. Kalm, elegant onder haar eeuwig bewegende lokken keek ze hem aan terwijl haar naam naar een bijpassend plaatje zochten. Het gala, daarvan herkende ze zijn gezicht. Hij was de jongen in het oud Puffoonse outfit geweest, de gene die de moed had gehad haar ten dans te vragen. Bij zijn voornamelijke excusses krulde haar mondhoeken om in de serene glimlach, waarbij ze hem vriendelijk aankeek. Een ontspannen uitdrukking die altijd op haar gelaat kwam zodra ze in het gezeldschap van kinderen was. Een wens van haar, maar iets wat nooit zou kunnen door toedoen van haar eigen lichaam. Soepel legde ze haar benen aan een kant van de tak, waarna ze van de tak af gleed en haast in vertraging op de grond neer leek te zweven. Ondanks de sneeuwlaag leken haar voeten geen afdrukken achter te laten, werd gedragen door de lagen lucht ter bescherming van zichzelf. 'Om na te denken heb je soms de rustigste plekken nodig,' glimlachte ze naar de jongen als verklaring waarom ze hier was. Ze stond bijna naast hem, schuin voor hem. Zachtjes legde ze voor een moment haar hand op zijn schouders. 'Ik heb je nooit echt kunnen bedanken voor je hoffelijkheid die je telkens lijtk te tonene, evenals op het gala. Dank je voor de dans,' haar mondhoeken trokken iets verder omhoog om haar glimlach wat meer nadruk te geven. 'En wat doe jij hier, zo in je eentje. Horen kinderen van jou leeftijd niet rond te hangen met hordes vrienden?' de vriendelijkheid was uit haar zachte stem te halen, had haar hand weer terug genomen en ze voor zich losjes in elkaar geslagen. Een paar sneeuwwitte lokken leken speels hun snelheid te vergroten, waarna ze over haar schouders naar voren vielen. Niets van dit leek Neara ooit te hinderen, leek alsof ze het niet eens merkte.