Flowers on the Grave ... [ Alleen Jadira & Torak ]

Aarzelend stapte Jadira uit de raket, haar geboortegrond op. Ze keek om haar heen, het was niet lang geleden..maar toch... Ze zocht Torak's ogen op en keek hem twijfelend aan. Ze wist niet of ze wel naar het graf van haar moeder wou. Maar ze was al zo lang niet meer geweest. Ze greep naar zijn hand, haar hand was koud en klam. ''Ik hoop dat mijn vader niet weet dat ik hier ben..''zei ze met een trillende stem. Ze miste haar vader wel een beetje maar door de dood van haar moeder en de trouwerij met haar stiefmoeder was hij erg verandert. Hij is niet meer de lieve, meelevende en allemansvriend..nee..hij was een norse en chagerijnige man geworden die niet naar zijn kinderen omkeek. Ze trok Torak mee en liep richting de stad. het werd tijd dat ze naar het graf gingen. Het werd al laat en ze moesten de zelfde dag nog terug zijn. In haar hand hield ze een paar zwarte rozen. Haar moeder hield van bloemen en kweekte zelf zwarte rozen. Ze pakte een verfrommelde foto uit haar zak. Een traan biggelde over haar wang bij het zien van de foto. ''Kom mee''zei ze terwijl ze hem meetrok naar de Begraafplaats.

~Nog steeds inspi loos Potver ..~

Foto

:

Spoiler:

Torak keek naar Jadira. Hij hield haar hand stevig vast toen hij haar hand naar hem voelde grijpen. Hij keek haar met een warme blik aan. 'Ik kan ons gemakkelijk onzichtbaar maken,' zei hij geruststellend. Hij volgde haar en keek naar de eenzame traan die over haar wang rolde. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en volgde haar. Hij voelde zich redelijk ongemakkelijk, aangezien hij de vrouw die Jadira's moeder was nauwelijks kende. Maar hij zou zich wel weten te gedragen. Dat wist hij altijd. Dat wist hij van zijn vader. Hij keek naar Jadira en zag de rozen in haar hand. Hij vond het geen vrolijke kleur, maar het waren wel mooie rozen, moest hij toegeven. Het kerkhof kwam al langzaam in zicht en hij voelde zich ietwat ongemakkelijk tussen de Shadraanse doden. Alsof iets hem hier niet wou hebben. Hij verwierp die gedachte meteen. Hij was hier voor Jadira, omdat ze niet graag alleen was gegaan. Dan moest hij ook niet zeiken.

- Ik bak er ook niet veel van -

~Duizend x sorry voor late reactie!!!!~

Jadira zocht haar weg over het kerkhof naar het graf van haar moeder. Het was een eenzaam graf met een bos rode rozen erop, van haar broers. Ze staarde er even naar en legde haar bloemen erbij. Waarna ze even over de grafsteen heen veegde. Ze keek even naar Torak, die zich volgens haar niet erg gemakkelijk voelde.''Als je weg wilt dan gaan we wel..ik wil hier ook niet te lang blijven..het is hier zo droevig..''zei ze tegen hem. Ze glimlachtte even, wwant ondanks alles moesten ze toch door met het leven. En ze zou Torak ook nooit alleen laten, als hij een keer naar zijn vader's graf wou dan ging ze sowieso mee. Ze ging even voor hem staan en zoende hem.

Torak keek opzij naar Jadira. Hij sloeg een arm om haar heen toen ze voor het graf van haar moeder stonden. Hij wou net zeggen dat ze mocht huilen als ze wou, maar opeens ging ze voor hem staan en zoende hem. Torak's armen gingen automatisch om Jadira's nek en hij zoende haar terug. Hij liet zijn hoofd een beetje opzij zakken en ging helemaal op in de zoen. Pas na een minuutje werd deze door Torak verbroken en hij keek naar Jadira. Hij streelde haar wang zachtjes en keek haar toen indringend aan. 'Als je moet huilen, dan moet je je niet inhouden,' zei hij, terwijl hij Jadira naast zich trok een arm om haar schouders heen sloeg. Hij liet zijn hoofd op Jadira's hoofd rusten, door middel van zijn wang op haar hoofd te laten zakken. Hij keek naar het graf. Het was een mooi graf, alleen leek het zo eenzaam. Arme Jadira. Hij vond het niet leuk voor haar dat zij dit graf al si eerder had moeten bezoeken, maar dan in haar eentje. Het gaf inderdaad een droevige houding op jezelf, maar Torak bleef hier zolang Jadira het voor zichzelf nodig vond. Ze was zijn vriendinnetje en soms moesten ze ook de minder leuke dingen met elkaar doorbrengen. Maar Torak bleef erin geloven dat ze samen alles zouden kunnen overwinnen. Hij streelde zachtjes haar wang, terwijl hij richting het graf keek. Het gaf een vorm van droefheid op hem, die hij niet wou overnemen, maar wat toch gebeurde. Hij wende zijn blik af, naar de lucht en toen keek hij naar Jadira. Dat was nog altijd het mooiste uitzicht wat hij had. 'Naar mijn gevoelens moet je trouwens niet kijken,' zei hij, om haar eerste woorden te beantwoorden. 'Het gaat erom hoelang jij het nodig vindt voor jezelf om hier te blijven. Dat moet ik respecteren,' zei hij, terwijl hij Jadira aankeek en haar een kus op haar voorhoofd gaf. Hij keek naar het eenzame graf voor zich. Torak wierp zijn blik naar de andere kant. Hij wou het graf even niet meer aankijken. Het gaf teveel droevige herinneringen naar hem toe en die wou hij niet hebben, niet nu Jadira zoveel steun nodig had. Hij wou haar die geven. Hij keek opzij naar Jadira, sloeg zijn arm steviger om haar heen en drukte haar tegen zich aan, alsof hij hiermee nogmaals wou bevestigen dat ze mocht huilen als ze wou.

PROFILE MAGICIAN

» Flowers, flowers, snow || Open
» Torak
» Jadira Tokachi
» I can be the light of the fireflies decorating your grave || Dyonsius
» Alleen.

Flowers on the Grave ... [ Alleen Jadira & Torak ]

Flowers on the Grave ... [ Alleen Jadira & Torak ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen