[Mystiiee en Laulaauu.]

Het was avond, langzaam kwam de dag aan zijn einde, de wereld onder de duistere deken van nacht. Myst had niets gegeten, ze had al dagenlang geen trek meer. Ze had de hele tijd op de lichtetage in haar eentje in het haardvuur zitten staren, er viel niets te doen. Ze kon zich niet genoeg concentreren voor huiswerk, en als ze gedichten probeerde te schrijven trilde haar handen zo erg dat het niet leesbaar werd. Haar emoties waren op dit moment te heftig om ze onder woorden te kunnen brengen. Uiteindelijk, toen de klok in de verte twaalf uur sloeg, stond ze zachtjes kreunend op en strompelde naar de trap. Die hinkelde ze op, haar enkelband mocht er nog niet vanaf en het deed nog steeds redelijk veel pijn als ze liep. Eenmaal bij de lichtetage klapte ze een paar keer in haar handen, lusteloos. Als gevolg hiervan gingen er enkele lichtjes aan, genoeg om te kunnen zien. Ze trok haar kleding uit en trok over haar ondergoed een oud vergaan topje en een verkleurde joggingbroek aan. Ze strompelde naar haar nachtkastje, waar ze de restanten make-up die er nog steeds langzaam af ging, ze had sinds die dag geen andere make-up meer gedragen, eraf haalde. Daarna kroop ze half naar haar bed, zo moe was ze. Toen ze er eenmaal voor stond, zette ze al een hand op de rand om erin te kruipen, klopte er iets niet. Hoe verslagen en dood ze ook was, haar angst voor spinnen bleef enorm. Ze begon te gillen en stommelde achteruit tot ze over een ander bed heen pleurde. SHIT. Er zat een spin op haar bed. Zo'n enge. Zo eentje waarvan je de kop van zijn lijf kan onderscheiden. Ze huiverde. Er schoot maar één ding door haar hoofd op het moment. Laurens. Hij moet me helpen. Ze kreunde zachtjes, haar ogen werden alweer waterig. Trillerig stond ze op, maar ze wist ook niet hoe ze het anders moest aanpakken. Karma's a bitch, girl. Vertelde haar geweten haar. Ze had hier geen zin in, absoluut niet, hoewel haar hele lichaam verlangde naar een aanblik van Laurens. Ze had hem al enkele dagen ontweken en eigenlijk was haar lichaam het zat. Het geval dat door haar heen schoot als ze hem zag, daar was haar lichaam verslaafd aan geraakt. Ze kon er niets aan doen, ze moest naar hem toe. Ze kende niemand anders die zo van dieren hield dat zelfs de engste spinnen hem niks deden. Ze trok een enorm slobbervest over haar kleding aan, en strompelde op de lichtetage de trap af. Ze liet de lichten aan en sloot de deur achter zich. Ze liep heel, heel langzaam de trap op. Wat nou als hij al slaapt? Het is al best laat... Daar mocht ze niet aan denken. Zij zou helemaal niet slapen als hij de spin niet zou weghalen. Ze verlengde haar passen tot drie seconden per treden, maar hoe erger ze dit deed, hoe dichterbij de luchtetage leek te komen. Uiteindelijk stond ze daar dan, helemaal bovenaan het trappenhuis, voor de luchtetage. Ze trilde, haar wangen waren rood en ze moest heftig knipperen om haar wangen droog te houden, maar ergens in zich vond ze de moed om op de deur te kloppen. Misschien was het geen moed, maar verlangen naar Laurens, maar het kon haar niet schelen. Toen ze nog niks hoorde zei ze met een beverig piepstemmetje: "Laurens?" Ze klopte nogmaals en bleef toen trillend staan, sterk hopend dat hij niet al sliep.

De spin >=D

Spoiler:

Langzaam veerde zijn borstkas weer omhoog, waarbij Poxi mee omhoog kwam. De egel zat nog altijd lui in zijn muts en lag nu op zijn borst. Samen zaten ze, naja lagen ze, op de bank. Midden in het woonkamer gedeelte van de puffoon etage, had hij één helebank voor zichzelf opgeeist. Eén arm plus één been bungelde buitenbord, waarvan de voet en zijn hand lichtjes op de grond lagen. Zijn andere arm lag boven zijn hoofd langs. Alsof hij wist dat Poxi boven op hem lag had hij nauwelijks bewogen in zijn slaap. Alleen Poxi vond het niet zo fijn, daar boven op op de verende berg die non stop doorging met het op-en-neer-gaan-ritme. Na een half uurtje hield hij het niet meer uit een kwam in beweging, een zeldzame gebeurtenis waar hij eigenlijk maar al te graag met volle bewustzijn bij was geweest. Het egeltje kroop vooruit, richting zijn schouder om vervolgens weg te glijden in het holletje die was ontstaan tussen zijn hoofd, schouder en arm. Alleen het was al een half uur later, en laurens had al te lang stil gelegen in zijn slaap om niet te bewegen. Dus precies op het goede moment, dat Poxi namelijk helemaal in gesloten zat, besloot hij eens te gaan verliggen. Met een zachte kreun draaide hij om, op zijn zij met zijn gezicht richting de rugleuning van de bank. Nu zo dat Poxi precies tussen het gezicht van Laurens en de rugleuning van de bank inzat. Langzaam kwam laurens gezicht nog dichterbij, Poxi's ogenvergrootte zich iets. Née! Hij wilt nog niet dood, hij wilde nog niet geplet worden! Als reactie zette hij al zijn stekels op, precies op het moment dat Laurens nog iets naar voren schoof. Spastisch schoot zijn eigen hoofd weg; weg bij alle satéprikkers, een vaag slaperig gemurmel was hoorbaar wat waarschijnlijk door moest gaan als 'au, wat was dat?' Alleen hij schoot te ver door, merkte pas een onbenullige seconde later dat hij zijn gewicht verloor en doorrolde naar achteren, daar waar geen bank meer was. Bonkend was zijn val te horen, geschraap van een tafel waar hij tegen aan rolde en vervolgens een zachte 'hùh?' omdat hij de hele situatie niet begreep. Hij kwam met een ruk overeind, waarbij zijn haren zachtjes meebewogen in de beweging. Zijn hoofd draaide richting Poxi die nog steeds op de bank lag; veilig. Langzaam ontstond er een frons, begon er iets te dagen. Maar hij raakte afgeleid, een zacht geklop op de deur waarna de stilte weer terugkeerde. Had in zijn wakkerwordenmoment niet het eerdere geklop en zijn naam gehoord. Met een lichte kreun werkte hij zichzelf overeind en tilde Poxi ook op en nam deze mee. Zijn haar ontplofd, zodat het een goede nabootsing gaf van Robert pattinson, en zijn hoofd nog slaperig. Hij trok de deur open, knikte iets omlaag en keek neer op Myst die ervoor stond. 'Oh, hé Myst,' een vage glimlach keerde terug. 'Alles goed? Kom binnen,' Alsof het totaal niet 12 uur 's nachts was, maar in plaats daarvan 12 uur 's ochtends liep hij de deuropening uit, weer terug de woonkamer in. Liet de deur open voor Myst, die wist de weg ook wel.

Ze hoorde wat vage geluiden binnen, waardoor ze nog roder werd. Het zou wel echt iets voor Laurens zijn om van haar wakker te worden dan van de bank af te pleuren. Ze keek moeilijk, en veegde even met haar hand langs haar make-uploze ogen. Ze hoorde voetstappen richting de deur komen, en haar hart begon sneller te kloppen. Haar hoofd werd nog roder en ze begon nog iets meer te trillen. Ze knipperde nog even heftig om zo meteen hopelijk normaal te kunnen doen. Ze wilde eigenlijk keihard gillend terugrennen, maar daar was het nu al te laat voor. Al zou ze op haar snelst rennen, dan zou hij haar nog zien als hij de deur opendeed. Klote ronde trap. Dacht ze droogjes, alsof het de trap zijn schuld was. Toen ze de deur open hoorde gaan sloot ze even haar ogen schoot een schietgebedje naar boven. Toen ze Laurens zag staan, coupe à la net wakker, werden haar ogen groot. Bijna meteen begon ze verontschuldigingen te stamelen, en haar ogen dwaalden af naar beneden. Ze begon erger te trillen bij zijn aanzicht, en het gevoel dat door haar heen stroomde maakte haar rood als een roosje, maar ze kon het niet verbergen. Hij was haar voor met praten, dus hield ze maar gewoon haar mond. Alhoewel haar lippen wel begonnen te trillen. Hij deed zo compleet normáál. Ze tilde een hand op, en liet hem vervolgens weer zakken. Toen hij zich omdraaide en weer de etage inliep, bekeek ze zijn achterkant alsof ze naar een god keek. Haar lichaam begon te tintelen in reactie, ze had hem te lang niet gezien, ze was er zwak voor geworden. Haar ogen werden waterig en ze veegde even snel onder ze door om te zorgen dat ze er niet debiel uit zou zien. Daarna zette ze een kleine stap naar voren, maar ze ging niet naar binnen. Ze begon met een trillende stem te praten, die behoorlijk zenuwachtig klonk. Haar ogen dwaalden overal heen behalve naar hem. "Nou ja ehhm ik wilde dus eigenlijk vragen of je even mee wilde komen naar de lichtetage. Oh god dit klinkt echt heel stom maar nou ja er zit een spin. Op mijn bed." Haar ogen schoten heel even in zijn richting om zijn reactie te peilen, en daarna snel weer naar de grond. "Dus ik vroeg me af of je die even weg kon halen, van mijn bed." Ze keek hem niet aan, haar armen had ze defensief om haar borst heen geslagen, ten eerste om te zorgen dat ze stopten met trillen en ten tweede om zichzelf een houding te geven. Al kwam ze zo heel gesloten over, het was beter dan een hele zenuwachtige houding. Die probeerde ze met een gefaalde poging te voorkomen.

Hij had Poxi nog steeds in zijn armen liggen, deze was weer blij met de situatie waar in ze verkeerde. Veilig in een paar armen, geen gehobbel op en neer of een gezicht dat vééls te dicht bij komt. Hij had al enkele passen gedaan, richting de banken, tot dat Myst weer tegen hem sprak. Langzaam draaide hij zich om, keek haar aan. Zag haar roden wangen, zag haar blik zó vol zenuwen dat heel haar gezichtsuitdrukkking gelijk uitschreeuwde: "IK WIL HIER WEG! WAT DOE IK HIER?" Het deed het binnenste van zijn maag samen trekken, ergens was het gewoon vreselijk irritant. Kon ze niet normaal doen tegen hem als hij ook gewoon normaal deed tegen haar? Dat was zijn doel geweest. Weer terug vallen in de vriendschap die ervoor was, voordat Myst plotseling gekke dingen besloten had. Hij hield zijn gezichtsuitdrukking kalm, was dat nou wel zo'n goed idee? Nu ze zo deed, er duidelijk nog helemaal.. over heen was. Was het dan wel goed om met haar mee te gaan naar een verlaten etage, dalijk kreeg ze nog rare ideeën. Wist hij veel. 'Een spin?' Vroeg hij haar, wat een slap.. smoesje. Langzaam trokken zijn wenkbrauwen nóg iets verder omhoog toen ze liet ontvallen dat die spin natuurlijk precíés weer op haar bed zat. Yeah right, Dacht hij onwillekeurig. Diep ademde hij in. Arm kind, arme Myst. Hij wilde dit helemaal niet doen, maar als ze zo door ging, dan móést hij wel. ‘Myst,’ Mompelde hij zachtjes, vlak nadat ze haar vraag nog een keer had herhaald. ‘Myst ik denk niet dat dat zo'n goed idee is.. Ik kan dat soort dingen nu toch niet met je gaan doen? Myst.. Ik,’ Nogal verward keek hij haar nu aan, waar zag ze hem voor aan? ‘Myst ik vind je heel lief en aardig.. Maar je blijft gewoon een vriendin van me, niet meer. Dus ik ga nu ook niet mee naar de lichtetage, naar de slaapkamers en dan.. en .. dan,’ Nogal murmelend stierf zijn stem weer weg, zijn wenkbrauwen samen getrokken waardoor hij haar iets zielig aankeek. ‘Sorry..’ Probeerde hij toen maar, niet zo goed wetend wat hij verder moest zeggen.

Bij zijn eerste woorden, zijn eerste reactie, kon ze zijn klank al horen. Hij gelooft me niet. Schoot er angstig door haar heen, want die spin móést echt weg. Anders kon ze wel de hele nacht gaan opblijven. Ze fronste lichtjes, en liet haar armen lusteloos hangen. "Laurens..." Begon ze te pruttelen, maar op dat moment begon hij al te praten. Ze luisterde, nog steeds met een knalrode kop, naar zijn woorden. Ja, lief en aardig, dat wel. Ook maar enigszins aantrekkelijk, no way. Ze probeerde haar geweten stil te houden, en kalm maar zijn woorden te luisteren. Heel langzaam drongen de woorden tot haar door en toen werd haar frons ineens heel diep. In haar woede vond ze de kracht om hem aan te kijken en haar ogen stonden furieus. "WÁT? Wát zeg je? Oh Myst is verliefd op me dus de eerste de beste volgende keer dat ze komt wil ze meteen een potje n**ken? LAURENS IK BEN NIET STOM HOOR!" Ze had nog nooit zo hard geschreeuwd. Bij het laatste woord brak haar stem en braken ook de tranen door. Haar knieën zwichten door haar plotselinge uitbarsting, waardoor ze had op haar verstuikte enkel terecht kwam, die begon te bonken van de pijn. En daar zat ze dan, jankend en schreeuwend op de grond van de etage van haar onbeantwoorde liefde. Beter kan het ook niet worden. Ze slikte en murmelde zachtjes, haar handen friemelend aan het tapijt. "Ik ben bang voor spinnen. En hij is heel groot en eng. En sorry dat ik je wakker gemaakt heb. En dat ik je gestoord heb. En dat ik zo tegen je uitgevallen ben. En..." Ach, laat ook maar. Ze stond klungelig op en begon naar de deur te strompelen, haar enkel bonkte nog steeds. Eenmaal bij de deur, drie passen en tien seconden verder, pakte ze de deurpost vast, haar nagels erin zettend hopend niet te vallen. "G*****domme klote enkel." Mompelde ze, met een gebroken, snikkende stem. Ze stommelde verder naar de trap, en vroeg zich af hoe ze die af zou komen op haar rechterbeen. K*t. Ze zuchtte diep en liet de deur onwetend achter zich open, de eerste treden hinkelend. Haar handen klemde ze steeds panisch vast aan de leuning, ze kon zonder verstuikte enkel ook al heel goed vallen. En zo ging ze, hupsend tree voor tree, met twee handen aan de leuning. Ze wist niet of Laurens achter haar aan kwam of niet, het kon haar eigenlijk ook allemaal niets meer schelen. Ze zou wel op de bank slapen, ofzo. Die kamer durfde ze in elk geval niet meer in. Straks is die spin gaan lopen en dan kruipt hij 's nachts over me heen... Ze huiverde, waardoor ze door haar rechterbeen heen zakte. Gelukkig had ze de leuning nog vast, waardoor ze nu hangend aan twee armen en haar benen over de trap uitgestrekt lag. Ze kreunde zachtjes en liet langzaam los. Nu geheel uitgestrekt over de trap, begonnen te tranen sneller de stromen. Waarom moest ze nou zo'n stomme kluns zijn? En waarom was ze in godsnaam verliefd geworden op Laurens?

Zodra ze haar blik alleen al op hem ríchtte kon hij het niet helpen dat hij een stap achteruit zette. Oje. Hij zat fout. Zijn gezicht haast angstig terwijl hij op haar neerkeek, had haar nog nooit zó woedend naar hem op doen kijken. Oops. Hij zat dus wel héél erg fout. Hij leek wel iets in elkaar te krimpen zodra Mysts stem als een zweepslag door de stilte heen sneerde. Hij wilde haar woede doen om laten slaan, wilde weer een luchtige situatie doen ontstaan door enkel zachtjes Niet? te zeggen. Maar hij kreeg het niet over zijn lippen. In plaats daarvan keek hij in totale shock, met gigantisch grote ogen, naar Myst die de longen uit haar lijf zat te schreeuwen. Als ze dat niet beneden hoorde.. Hij slikte, smeerde zijn keel, probeerde zijn maag enigszins te doen ontspannen. Zodra ze uitgeraasd was, iets wat aardig snel gebeurde, wist hij zichzelf nog geen houding te geven. Hij zag wel hoe de tranen opnieuw opwelde en overstroomde over haar wangen. Maar hij stond er verstijfd bij. Ergens, een klein gedeelte van zijn hersensen, probeerde hij na te gaan wanneer iemand ooit eerder zó tegen hem geblerd had. Hij kon niemand anders bedenken dan zijn moeder. Maar daar ging het nu niet om. Myst was door haar benen heen gezakt en zat er nu als een slaphoopje bij. Arm kind. Hij trok een nogal moeilijk gezicht. Naar haar toe gaan? Niet naar haar toe gaan? Haar omhelsen? Iets zeggen? Verwarring heerste opnieuw in zijn hoofd. God, en híj was hier geen eens de gene die een enorme zwak had voor de andere. Nee, ik heb de rol van slachtoffer. Juistja, misschien moest hij die gedachte maar nooit met iemand anders delen. Voordat hij een besluit had kunnen nemen krabbelde Myst alweer overeind, ‘Myst, laat me helpen,’ Murmelde hij terwijl hij naar haar toe kwam. Zag zelf ook wel dat het niet bepaald soepel ging en alles. Nogal sullig bleef hij staan, zijn schouder laag hangend, terwijl Myst van hem wegliep. Toen ze eenmaal de deur door liep, liep hij haar alsnog achterna. ‘Myst.. het spijt me.’ Begon hij, terwijl ze zich vastklauwde en de trapleuning en zo te samen met dit ding een weg naar beneden begon. ‘Het spijt me echt, ik dacht.. nouja. Ik weet ook wel dat dat niet echt.. ofzo ,.. Myst.’ Het laatste kwam er nogal jammerig uit, terwijl hij zijn derde trede naar beneden nu nam. Tfoe, ze had écht een slakkentempo zo. Hij wist niet zo goed of hij haar te hulp moest schieten of dat ze dat juist álles behalve wilde. Daarom bleef hij haar maar hopeloos achterna lopen. Pas toen Myst opnieuw door haar benen zakte en zich uiteindlijk maar wanhopig neer liet ploffen op de trap liep hij iets sneller door, bezorgd kijkend of ze geen pijn had of iets. ‘Maar.. maar het is ook gewoon ergens jouw schuld!’ Zijn ogen iets feller, terwijl zijn 'sorry'betuiging opeens een hele andere wending kreeg. ‘Ik bedoel,’ begon hij, ‘Wat verwachtte je anders? Ga nou na hoe je het zei.. en ik bedoel, nouja.. ik.. ’ Hakkelend nam zijn stem nu toch weer af, misschien was het toch niet zo'n goed idee om haar de schuld te geven. Nogal verward schoot zijn blik enkele keren weg van het geen waar hij zijn blik net op gevestigd had. Na een enorm diepe zucht knikte zijn hoofd voorover en gaf hij het maar op. Langzaam keek hij weer op, zuchtend, opnieuw. ‘Kom,’ Zei hij vervolgens nogal droogjes. ‘Ik breng je wel naar je etage,’ Hij zakte door zijn knieën terwijl hij dit zei en tilde haar op. In zijn armen, opnieuw.
Zwijgend liep hij een tijdje door, zijn tempo een stuk lager dan gewoonlijk maar ook een stuk hoger dan 't tempo van Myst zonet. De stilte vond hij zelf niet storend, bij Myst en Eph had hij er geen moeite meer mee. Pas na een tijdje, ze waren al bijna bij de lichtetage, begon hij weer met praten. ‘He Myst,’ begon hij nogal knullig. ‘we kunnen toch wel gewoon eh.. vrienden blijven he?’ Zijn ogen knipperde, zijn wenkbrauwen fronste weer. Vond duidelijk de vraag niet leuk om te stellen. Maar als ze elke keer weer zo .. debiel.. ging doen, wat moest hij dan? Met een simpel duwtje van zijn elleboog duwde hij de knop van de deur naar beneden en liep hij door naar binnen. Kon het ergens voor een kort moment niet laten dat zijn blik alle kanten op schoot om de etage waar hij nog nooit geweest was in zich op te nemen.

Ze had eerst, koppig als ze was, niet op zijn woorden gereageerd, maar toen hij begon te zeggen dat het haar schuld was, kwam er toch wel een reactie. Een soortvan giebelig lachgeluid kwam over haar lippen toen hij dat zei. "Ja-" Hikte ze tussen de tranen door. "Ik ben ook niet zo-" Snik, snuf. "Subtiel. En het klonk-" Hik. "Zo stom." Dat kreeg je van een beetje lachen en huilen tegelijk, daar kreeg je nou eenmaal rare geluiden van. Toen hij haar optilde murmelde ze zachtjes, niet goed wetend of hij kon horen. "Sorry als je je door mij ongemakkelijk voelt." Ze kneep haar ogen stijf dicht en knipperde daarna vaak, met een hand de tranen wegvegend. Ze vond het wel fijn, en haar maar kromp samen bij zijn nabijheid. Ze wilde hem het liefst niet meer zien, als het hem zo ongemakkelijk maakte. Eenmaal op de lichtetage, had ze even nagedacht over zijn vraag. Ze keek met gemartelde ogen naar hem op, en wendde daarna langzaam haar blik af. "Ik hoop van wel." Fluisterde ze schorretjes. Ze was ook gewoon een grote randdebiel. Hormonenoverschot. Enorm slecht excuus. Ze zag hoe ongemakkelijk hij zich voelde en werd er zelf alleen maar ongelukkiger van. Maar ze had hem ook ongelukkig gemaakt toen ze weer zo'n... uitbarsting, kreeg. Dus had ze het hem maar verteld. Ze wist al dat dat het er waarschijnlijk niet beter op zou maken, maar ze moest het toch maar proberen. Ze klemde haar kaken op elkaar en genoot nog even van de positie waarin hij haar vasthield, al was het voor hem niet hetzelfde als voor haar. Ze sloot haar ogen en snoof zachtjes, zijn geur in haar opnemend om het moment zo echt mogelijk te maken. Daarna begon ze zachtjes te pruttelen, nu wel naar zijn gezicht kijkend. "Ehhm. Het lijkt me niet zo... praktisch als ik nu uit je armen pleur als ik me soepeltjes eruit probeer te wurmen." Maar ze wist ook niet zo goed waar hij haar wel moest neerzetten. Als hij haar beneden neerzette, kwam ze niet meer boven, dus dat was niet zo handig. Maar boven zat die spin. Niet het moment om schijterig te doen. Ze fronste lichtjes, ze voelde zich nu ook wel ongemakkelijk, omdat hij zich zo ongemakkelijk voelde. "Misschien... kun je me het beste naar boven brengen." Mompelde ze zachtjes, voor zich uit starend. Dus bleef ze maar gewoon hangen tot ze boven waren. Toen de deur eenmaal openging, knipte Myst in haar vingers om het licht aan te doen. Ze werd nu echt knalrood. Toen hij haar eenmaal neergezet had, op het bed ernaast, -waarom kon ze daar dan niet op slapen? NOU GEWOON NIET- begon ze te miepen. Ze werd nog roder dan ze eerst geweest had, bijna zo rood als toen ze aan het schreeuwen was. "Hij zat daar. Hij zat écht daar." Ze wees met een pruillip naar het bed. Oh klote. Spin weg. En toen? Ze klemde haar kaken stijf op elkaar en keek omhoog. Hij hing niet ergens boven. Dus klauterde ze van het bed af, en mompelde half verstaanbaar. "Hij moet hier ergens zijn, kom hier klote spin." Eigenlijk wilde ze natuurlijk niet dat de spin naar haar toe kwam, maar als ze hem nu niet meer kon vinden, hoe stom zou ze dan lijken. Ze keek even om naar Laurens, met een bijna hysterisch hoofd. "Hij was er echt!" Riep ze uit. Ze kroop op handen en voeten door de kamer, onder en op alle bedden kijkend. Ze keek achter de verwarming, in de gordijnen, en de hele tijd bleef ze maar panisch voor zich uit mompelen, alsof ze een of andere gestoorde was. Toen ze hem echt niet kon vinden keek ze Laurens verontschuldigend aan en werd langzaam stil. Ze slikte en piepte zachtjes: "Hij zat er echt."

‘Eh, nee,’ Mompelde hij zachtjes zodra Myst hem toevertrouwde dat het misschien niet zo handig was als ze dingen op d'r eigen houtje ging proberen. Vandaar ook dat hij midden in de lichtetage bleef staan en al iets door zijn knieën wilde zakken om Myst op de grond te zeggen, tot dat ze opeens weer tegen hem sprak. Nogal verward verstijfde hij halverwege zijn bewegingen en keek om naar Myst om naar haar te kunnen luisteren. ‘Oh, oja.. natuurlijk.’ Kwam vervolgens weer overeind. Hij trok Myst iets dichter naar zich toe, nam haar opnieuw goed in zijn armen. Onbewust deed hij deze handeling, puur om haar beter vast te kunnen houden. Met Myst in zijn armen liep hij de trap in, deed het zelfde bij de vorige deur en liep vervolgens verder naar binnen. Zijn mondhoeken krulde lichtjes om toen hij Myst in d'r vingers horen knippen. Handig, lichtmagie. Zijn blik ging de verlaten slaapzaal rond, vond één bed die er inderdaad beslapen uit zag, maar de rest van de dekbedden lagen er nog stijf bij alsof ze pas gewassen waren. Langzaam ontstond er een frons, alsof zijn hersens nu pas gingen werken. ‘Myst.. is het echt te veel gevraagd om in een ánder bed te gaan liggen dan waar je gewoonlijk in slaapt? Of ben je dan bang dat de spin alsnog komt?’ Langzaam keerde zijn glimlach weer terug. Zag myst er nu wel voor aan, eigenlijk. Aangezien ze hem er ook helemaal bij had gehaald. Hij liep door naar het bed naast het beslapen bed en zette Myst hier langzaam opneer. Vervolgens kwam hij weer overeind, volgde Myst haar vinger met zijn blik en keek naar het verfrommelde bed. Hierna keek hij weer om naar Myst, zag hoe haar ogen de omgeving af begonnen te speuren met een licht hysterische blik nu. Geamuseerd krulde zijn mondhoeken langzaam iets omhoog. ‘Myst, doe je voorzichtig?’ Vroeg hij loompjes terwijl hij op Mysts bed neer plofte en zij een zoektoch, al strompelend, begon door de slaapkamer. Puur als vermaak bleef hij naast Myst kijken, die rond schoof over de grond en in alle mogelijke hoekjes zocht. ‘Kijk je uit Myst? Dalijk springt hij opeens te voorschijn..’ Zijn lippen perste zich op elkaar, hield een enorme grijns in bedwang. ‘Met z'n kriebelige pootjes enzo..’ Echt ont-zét-tend eng. ‘Of hij zakt aan een draadje van 't plafond af.. zo op je hoofd.’ Hij plaatste zijn handen achter zich en leunde hierop, zat er op z'n gemak bij. Voelde zich wel thuis op de lichtetage. Eigenlijk leek het wel ergens op de luchtetage. Iets warmer misschien, wat meer versiersels en wat meet statige meubels. Bij Puffoon was toch meer met hout gewerkt dan hier. Zijn blik schoot richting zijn ooghoeken toen hij een kleine beweging zag, zijn hoofd draaide mee. Langzaam draaide heel zijn lichaam er naar toe, boog hij zich ook voorover. Zijn gezicht op nog geen twintig centimeter afstand, bekeek hij de spin die onder het dekbed vandaan was gekropen en nu het kussen opliep alsof het zíjn domein was. Zijn mondhoeken krulde om bij het zien van het kleine wilde levendige diertje. Zijn blik haast vertederend, alsof hij eigenlijk zachtjes 'aahww' had willen verzuchten. Myst haar gestoorde, in zichzelf genomen babbels sloot hij buiten. Hij stak zijn hand uit en schoof deze langzaam onder de kriebelige pootjes van het spinnetje dat gewillig zijn hand op liep. ‘Hallo daar,’ Mompelde hij zachtjes. Pas na een tijdje sloot hij zijn vingers rond het spinnetje, sloot deze in een losse vuist op. Zijn blik ging naar Myst, die blijkbaar net op het punt stond om het op te geven. ‘Hm,’ Had hij zachtjes, op een bedenkelijke toon gemompeld. Hij kwam overeind, stond op en liep naar Myst toe. ‘Misschien is hij naar beneden gegaan,’ Stelde hij voor, ‘Kom je hem morgenochtend weer tegen,’ Hij glimlachte Myst toe. ‘Of hij zit ergens hoog op een kast hier,’ Kan ook nog. HIj zakte door zijn knieën heen voor Myst, die nog steeds verslagen op de grond zat als een zakzout. ‘Of..’ Opeens liet hij zijn blik naar de zijkant van haar hoofd toe schieten, afgeleid van het geen wat hij wilde zeggen. Langzaam liet hij een frons ontstaan. ‘Of,’ Zei hij opnieuw, stak zijn hand uit, greeplangs haar gezicht, waar zijn vingers te voelen waren, en haalde vervolgens zijn hand weer terug. Langzaam opende hij zijn vingers vlak onders Mysts gezicht en werd de dikke zwarte spin weer zichtbaar die rustig op zijn handpalm zat. ‘Blijkbaar had hij een warmer plekje op gezocht,’ Klonk het luchtig vanaf zijn kant. Hij sloeg zijn blik op, naar Myst, nieuwsgierig naar haar reactie en hield zijn gezicht kalm. ‘Misschien zit er oorwurm bloed in 'm,’ Wiebelwenkbrauw, gelijk verraadde zijn doeloze gel*l 'm dat híj er achter zat. ‘Of anders luizenbloed,’ Uit het neits schoot zijn blik opeens nogal spastisch omlaag, toen kietelend iets over zijn arm heen schoot naar beneden toe. Als reactie trok hij zijn arm weg, viel de spin op de grond en ging er als een rasende vandoor - richting Myst. ‘Hou hem tegen!’ Schoot erbij hem uit - als of myst hem zou helpen.. - en kwam met een ruk overeind om de achtervolging in te schakelen.

Myst keek geschrokken om toen Laurens zei dat de spin misschien wel weggelopen was. Maar ze wist natuurlijk dat hij onder een bed vandaan kon komen. Nu toch iets angstiger kroop ze verder, steeds vluchtiger kijkend, eigenlijk hopend het beest niet te vinden. Laurens moest hem maar vinden. Toen hij ineens voor haar neerhurkte dook ze iets ineen, maar ze herstelde zich snel. Ze moest eraan blijven denken dat hij vrienden wilde blijven, misschien kon ze dan ooit weer normaal doen. Hoopte ze. Toen zijn hand over haar gezicht ging werd haar gezicht vuurrood, en ze kneep haar ogen even dicht. Ze wist dat het een grapje was, maar haar maag reageerde er toch op. Hij kromp samen en uiteen. Ze balde haar handen tot vuisten, en klemde haar kaken op elkaar. Hopend dat het hem niet opgevallen was dat ze nogal ingevallen wangen had op het moment. En de wallen onder haar ogen. En de glans die uit haar ogen en haren was verdwenen. Maar ze kon én niet slapen, én geen eten door haar keel heen krijgen. Het leven was gewoon te moeilijk, op het moment. Ze kon haar lichaam niet voorzien van wat het nodig had, omdat haar geest te veel invloed had op haar lichaam op dit moment, en haar geest wilde maar één ding. Toen ze haar ogen weer opende zag ze dat hij zijn hand open hield en… Nee. GVD NEE. Haar ogen werden groot en haar mond ging open, een geluidloze schreeuw. Ze keek met dezelfde bange ogen op naar Laurens, die doodleuk grapjes begon te maken. Ze kende hem te goed om hierin te trappen. ‘Haal het weg.’ Piepte ze zachtjes en héél, héél hoog. ‘Haal het-‘ En daarna gilde ze, zo hard en hoog dat ze het waarschijnlijk de etage hierboven en hieronder ook nog wel konden horen. Het beest was van Laurens’ arm af geklauterd, en kwam nu haar kant op. Zo immobiel als ze op het moment was, trok ze zich op aan een bed, en zwaaide haar benen erop. Ze trok het dekbek over zich heen, en schoot even een angstige blik naar Laurens. Haar mond ging open om ‘help’ te zeggen, toen ze iets voelde kriebelen bij haar been. ‘HEEEELLP!’ En horrorfilmschreeuw weerklonk door de verder lege kamer. Zo goed en kwaad als het ging trok ze zich op aan het hoofdeinde en begon wild met haar been te zwaaien, terwijl dat nog half over het bed heen lag. Maar het ging niet, om een of andere reden was het beest ín haar joggingsbroek geschoten. Ze hijgde enorm en begon hysterisch te miepen. ‘HIJ ZIT ER IN HIJ ZIT ER IHIINN!’ Tranen schoten over haar wangen. Ze was doodsbang voor spinnen. Dit was bijna net zo erg als de hel waar ze afgelopen dagen doorheen was gegaan, al koste dit wel veel meer energie. Toen ze hem op haar dij voelde lopen trok ze een vies en tegelijkertijd heel bang gezicht. [Denk Ron bij Aragog in HP2. xD] Het kon haar ook eigenlijk niks meer schelen, zolang hij er maar niks raars van zou maken. Doet ie we-hel. Bedacht haar geweten droogjes, haar herinnerd aan zonet op de luchtetage. NIET. Probeerde ze zichzelf te overtuigen, terwijl ze in één ruk haar joggingsbroek uittrok. En jawel, daarin zat vrolijk die spin te spartelen. Myst rende gillend naar Laurens en legde haar handen op zijn schouders, zich achter hem verbergend. ‘Laurens?’ Fluisterde ze schorretjes en buiten adem. ‘Wil je alsjeblieft die spin van mijn slaapkamer verwijderen?’ De tranen stroomden nog steeds, ze was nog helemaal hysterisch, maar door het geren door de kamer kon ze niet gillen, dus fluisterde ze maar. Daarna stoof ze nog verder achteruit, ergens uit een kastje een andere broek pakkend en die snel aantrekkend. Alweer zo’n charmante, bedacht ze halverwege, toen ze een broek aantrok met Micky Mouse handjes op haar billen. Whatever. Dacht ze, en ze klom op het bed dat het verste bij de spin vandaan stond, daar nog steeds trillend, op het verste uiteinde van het bed, met haar handen om de reling heen geklemd.

Hij wilde achter de spin aangaan, maar zodra Myst haar mond opende en een íjskoude, verschrikkelijke hoge gil uitsloeg veerde hij automatisch een stuk terug. ‘Jezús Christus, Moeder Maria zal God verzoeken om een paar oordoppen. Myst, hou dat gekrijs alsjeblieft bij je!’ Brulde hij door haar gegil heen, hield zijn handen tegen zijn oren aan om het ijselijke gegil buiten te houden wat zijn trommelvlies pijnlijk deed trillen. Zijn wenkbrauwen trokken samen in een diepe frons die zijn voorhofd getergd deed rimpelen. ‘Mijn god,’ Kreunde hij, Myst had zichzelf moeizaam op een bed gehezen en keek hem met een blik aan alsof een moordenaar haar op de hielen zat. Hij krabbelde overeind, zijn blik zoekend op de grond gericht waar het schichtig overheen vloog. Totdat hij opnieuw met een rúk opkeek naar Myst die een enorme Ice-scream uitsloeg. Nóg hoger, nóg kouder, nóg meer kippenvel-verwekkend. ‘MYST!’ Nam haar hysterische gedrag nu vanzelf over. Zijn blik panisch, wild haast. ‘MYST, doe rustig! Het is maar een spin. Pas op! DALIJK DOE JE HEM PIJN!’ Krijste hij weer door haar hen terwijl zijn dansend en spastisch op het bed heen en weer lag te schieten, schreeuwend dat het beest ín haar broek lag. Ze kapte niet, ‘Trek je broek uit!’ Zijn stem nu gebiedend, dacht er totaal niet bij na. Hij kon alleen maar denken aan die arme spin, die moest nu zeker ook bang zijn. ‘Myst, trek je broek uit!’ Zijn stem nu harder, commanderend. ‘Godsamme, Myst! Trek die broek verdomme uit!’ Liep naar haar toe terwijl ze op het bed stond en rukte met een enorme hijs haar joggingsbroek naar beneden. ‘Sta stil, sta stil!’ Snauwde hij haar het de tweede keer toe, waarom luistert ze verdomme niet gewoon? Hij had haar bij beide bovenarmen beet gegrepen, ze stond een stuk hoger dan hem zodat zijn gezicht op de hoogte van haar buik was. De broek hing bij haar enkels. In een vliegensvlugge beweging schoot zijn hand opeens omlaag, zag hoe het beest over haar dijbeen omhoog kroop, richting haar onderbroek. ‘Godsamme,’ Vloekend toen hij miste. Het beest kroop verder. Hij greep opnieuw, voelde hoe het beest tussen zijn vingers doorglipte en vervolgens onder de trui van Myst heen glipte. ‘G*dverredomme, kl*te beest.’ Zijn hand volgde, schoot over d'r kont, onder Myst haar trui door omhoog, het beest volgend over d'r rug. Toen hij Myst behabandje voelde ontweek hij deze angstvallig, ging terug over haar zij, door naar haar buik waar hij het kriebelige ding opeens voelde. Vastbesloten legde hij zijn vingers erom heen en haalde toen met een ruk zijn hand onder haar trui vandaan. In diezelfde beweging had hij enkele passen opzij gedaan en draaide iets van haar. Hij maakte met beide handen een gesloten kommetje waar hij de spin in vasthield, ademde diep in en probeerde zijn hoofd hierdoor iets te kalmeren. Myst haar hysterische gedoe had er bij hem van binnen een hele chaos van gemaakt. ‘Mijn god zeg, Myst. Het gaat hier om een spin, een klein miezerig spinnetje. Je doet alsof het beest een vogelspin is in plaats van een gewone wolfspin.’ Kafferde hij haar nu uit, puur omdat hij nu eindelijk weer kon ontspannen. Voor een kort moment opende hij zijn handen, bekeek de spin die er in zat. ‘Je had zijn been wel kunnen breken, met dat wilde gedoe van je!’ Dat was nog wel 't ergste. ‘Naja, gelukkig heeftie niks.’ Murmelde hij in zichzelf. Hij sloot zijn handen weer en liep naar de kant van de ramen. Zachtjes duwde hij deze open en zette toen het spinnetje voorzichtig neer op de rand. Hij sloot 't raam weer, ‘Nou, de kust is veilig.’ Stelde hij haar gerust, draaide zich weer om. Toen hij Myst zag zitten, haar wangen vochtig van de tranen, wist hij zichzelf in eerste instantie totaal geen houding te geven. ‘Ik, oh Myst, sorry!’ Zijn gezicht vertrok. Trok geheel verkeerde conclusies toen hij haar zo zag zitten. Hij liep naar haar toe, zijn tempo een stuk sneller. Hij plofte langs haar neer op het bed. ‘Ik, ik sorry.. Ik was neit echt boos opje hoor.. en.. sorry van net, ik wilde niet.. ik bedoelde niet,’ Hakkelde hij nu, ‘Ik wilde alleen de spin weg halen.’ Zijn blik schoot weg van het geen waar hij het net op vestigde, wist zichzelf totaal geen houding te geven. Uiteindelijk sloeg hij zijn blik maar neer, hoe kon hij ingodsnaam zo stom zijn?

Myst klemde haar kaken op elkaar en probeerde wanhopig het heerlijke gevoel dat door haar lichaam heen gierde toen zijn handen onder haar trui kwamen te onderdrukken. Tuurlijk, hij bedoelde het zo niet, maar toch was deze aanraking meer dan ze ooit nog gehoopt had te krijgen. Zijn vingers die zoekend over haar huid gingen, überhaupt het foute gevoel van zijn handen onder haar T-shirt. Voor deze aanraking zou ze nog lang moeten lijden, die zou lang blijven hangen. Nooit had hij haar ook maar enigszins op die manier aangeraakt. Ze wist dat het nu eigenlijk ook niet zo was, maar haar lichaam bleef ontkennen. Het tintelde, haar maag kromp samen, en het voelde elke cel die door hem aangeraakt werd ontsprong in een kleine vlam, warm en vol met vonken. Ze kneep haar ogen stijf dicht en verstijfde toen ze voelde dat hij de spin weghaalde. Terwijl haar lichaam de gevoelens maar bleef herhalen die bovenkwamen, en haar ogen zich langzaam vulden met tranen. Zodra hij het spinnetje wegbracht, veegde ze de tranen onder haar ogen weg.
Toen hij tegen haar begon te schreeuwen dat ze normaal moest doen kromp ze ineen, keek nog nasnikkend naar de grond en begon zacht en schor verontschuldigingen te mompelen. God hij weet nog wat voor spin het is ook. Ze fronste en veegde nogmaals de tranen weg, hopend dat hij het niet meer zou kunnen zien. Helaas prikte haar ogen zodanig, dat er nog een nieuwe lading tranen kwam, en nutteloos sloot ze haar ogen, hopend dat struisvogelpolitiek voor het eerst wel nut zou hebben. Ik zie je niet ik zie je niet. Dacht ze droogjes, alsof het één zin was.
Ze opende voorzichtig haar ogen toen Laurens zei dat de kust veilig was, en zag dat hij zich naar haar omgedraaid had. Ze fronste lichtjes toen ze zijn uitdrukking zag, hij keek nogal verward. Haar gedachten raasden door, ze bedacht mogelijkheden waardoor hij zo zou kunnen kijken. Bij sommigen begon haar hart sneller te kloppen, maar die onderdrukte ze snel als ze kon, zichzelf hopelijk verdere pijn besparend. Ze hoorden zijn woorden en keek zelf nóg verwarder dan hij, waar moest hij zich voor verontschuldigen? Toen hij in een rap tempo naast hem kwam zitten, snoof ze zachtjes. Dat kwam zo heerlijk nonchalant over. Toen ze hem zo hoorde hakkelen over zijn woorden, brak er een ieniemini klein vaagjes glimlachje door. Ze had hem nog nooit zo ongemakkelijk gezien. Een kleine giechel vloog over haar lippen en ze deed één vinger voor haar mond, hopend hem stil te krijgen. Toen hij eindelijk stil was was zij ook stil, ze moest nog even nadenken over haar woorden. Ze bleef naar zijn gezicht kijken, al keek hij weg. Het stond toch al glashelder in haar geheugen geprent, het zou geen pijn doen om zijn gezicht goed te bekijken. Zijn lichaam daarentegen… Ze sloot even haar ogen en keek gepijnigd, de gedachte met moeite wegdrukkend. Ze besloot maar gewoon te gaan praten, hoe stom ze ook zou overkomen. Hij had haar wel vaker stom zien doen. ‘Laurens.’ Sterk begin, maar nu werd het weer stil. Ze keek naar haar schoot, schraapte schorretjes haar keel en plukte aan de zwarte broek. ‘Laurens, als je je ongemakkelijk voelt als je met mij bent, dan moet je niet meer naar me toekomen. Als je het gewoon zegt, zal ik ook niet meer naar jou toe komen. Ik wil gewoon dat je jezelf kan zijn, of dat nou met mij is of niet. Qua aanwezigheid bedoel ik hé. Niet qua… nou ja… je snapt me wel.’ Bij de laatste woorden sloeg haar stem over en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze kon beter verdergaan met wat er echt toe deed. Ze keek hem nog steeds niet aan, haar ogen gingen zoekend door de kamer in de hoop hem hier te houden. Al wilde hij dat niet. Nee, dan zou ze hem laten gaan. Hoopte ze. Ze ging niet smeken. Toch? Ze klemde haar kaken op elkaar en vestigde haar blik maar weer op haar handen, die nog steeds met haar broek speelden. Haar gezicht stond moeilijk, en de pijn was sterk in haar ogen te zien. Nu ze gehuild had leken de kringen onder haar ogen nog groter en donkerder, iets wat ze zelf niet kon zien. ‘Dankjewel.’ Fluisterde ze, bedoelend dat hij de spin had weggehaald. Als je fluisterde kon je stem tenminste niet breken. Haar wangen werden lichtjes rood bij de gedachte dat hij nu waarschijnlijk wel zou willen gaan. Ze bleef naar de grond kijken en stond op, haar doffe, klittige haar stond alle kanten op na de gebeurtenis van net. Ze strompelde naar de deur, nog half hinkend. Ze probeerde haar mond stevig dicht te houden, als ze ging zeggen dat ze pijn had maakte ze het hem misschien nog wel ongemakkelijker. Eenmaal bij de deur greep ze het handvat met twee handen vast, opende het met trillende handjes en hinkte onhandig achteruit terwijl ze het verder openzwaaide. Ze keek naar de deur en leunde met haar hoofd er tegenaan, niet de moed hebbend hem aan te kijken. Ze beet even op haar lip en haar ogen werden weer waterig. Ze knipperde heftig. ‘Ik ga niet mee naar beneden als je het niet erg vind, dan kom ik zo moeilijk weer boven.’ Haar woorden nauwelijks meer dan een fluistering.

Hij had voor een kort moment omhoog gekeken zodra ze zijn naam zei, verbrak hiermee de onaangename stilte die tussen hen hing. Maar langzaam zakte zijn blik weer weg, wilde haar ergens niet meer aan hoeven te kijken. Enkel nog het hoognodige beleefte, daar hield hij zich aan. Maar terwijl ze nu verder sprak, had hij zijn blik ook niet meer op haar kunnen vestigen. In plaats daar van het hij had verslagen naar beneden laten hangen, eigenlijk niet zo goed wetend waarop het was gericht. Hij luisterde, concentreerde zich op haar woorden, voor de rest drong het allemaal niet meer zo goed door. Hij haatte het wat Myst zei, hij wilde helemaal niet dat het nodig was dat ze het zei. Wáárom.. waarom moest Mys dan ook.. Hij fronste, zijn ogen knepen voor een moment dicht om ze vervolgens weer te openen. Ja, hij voelde zich ongemakkelijk. Hij voelde zich vreselijk ongemakkelijk. Maar niet zo zeer bij het geen dat Myst hem leuk vond. Hij keek op, zag haar tranen. Daarbij voelde hij zich ongemakkelijk. Hij keek haar aan, had een vermoeide blik in zijn lichtgrijze ogen liggen. Hij zag wat het met haar deed, zag hoe het haar pijn deed. Daar lag het punt dat hij met alle liefde wilde voorkomen, maar hoe? Wat kon hij doen? Hij kon haar niet het geen geven wat ze van hem wilde, en enkel dat zou deze situatie beter maken. Zijn blik zakte opnieuw weer weg, 'Alsjeblieft,' Beantwoorde hij haar zachtjes. Paste zich nu ook weer aan. Normaal had hij heel anders gehandeld bij Myst, had hij zonder zorgen een kus op haar voorhoofd gedrukt en haar een fijne nacht toegewenst. Maar nu had hij geen idee hoe ze dat op zou vatten, of wat het met haar zou doen. Het was zo vreemd, continu hield hij er rekening. Hoe zou zij het opvatten, wat zou ze ervan denken, zou ze er iets anders van maken? En dan was er ook nog dat gevoel, het gevoel wat continu weer doordrong. Het gevoel wat vertelde dat Myst, continu, heel anders naar hem keek. Het deed hem inderdaad ongemakkelijk voelen, maar daar kon hij zich wel overheen zetten, ook al was het alleen maar om nog een beetje normaal met Myst om te kunnen gaan. Hij stond nu bij de deur, was overeind gekomen en was Myst achterna gelopen. Bij de deur bleef hij uiteindelijk toch staan, draaide zich naar Myst toe. Op haar woorden had hij vaagjes geknikt, verder geen antwoord op gegeven. Wat ze zei was logisch, hij had niet andersverwacht. 'Myst,' Zei hij nu zachtjes, begon nu ook zoals zij net begonnen was. 'Myst, .. ik.. Het spijt me echt, dat weet je he?' Zijn blik iets naar beneden gezakt, zodat hij haar niet aan hoefte te kijken. Maar alsnog kon je de kwelling hierin lezen, vond dit alles behalve fijn. 'Ik zou wilen dat het anders voor je was, echt waar. Ik haat het om je zo te zien..' Hij keek nu op, legde een vinger onder haar kin en drukte deze hier langzaam mee omhoog. Vermoeid trokken zijn mondhoeken iets omlaag, 'Je ziet d'r niet uit.' Mompelde hij zachtjes. Kwam dat echt alleen door hem? Had het dan zoveel impact op haar? Zachtjes gleed zijn duim een keer lichtjes over een van de kringen onder d'r ogen, veegde haar haren weg en keek haar licht gekweld aan. 'Eet je überhaupt nog wel?' Hij glimlachte vaagjes, probeerde er een grapje van te maken. Hij meende het niet, en had dan ook alles behalve door dat hij juist de spijker op z'n kop sloeg.

Ze hoorde dat hij vrijwel hetzelfde begon als zij ook begonnen was, een naam was dan ook het sterkste begin in een ongemakkelijke situatie. Hij begon zich weer te verontschuldigen, en ze liet haar schouders nog net iets verder naar beneden hangen. Toen hij zei dat hij het haatte haar zo te zien, deed ze een gefaalde poging te glimlachen. ‘Jij kunt er ook weinig aan doen, ik ben gewoon stom.’ Mompelde ze heel zachtjes, niet wetend of hij haar kon horen of niet. Toen hij haar aanraakte, een teder, vriendelijk gebaar, begon haar hart ietsje sneller te kloppen. Haar ogen hield ze opzij, ze wilde hem niet aan kijken. Haar gezicht was nu dan nog wel op hem gericht, hij kon haar ogen niet dwingen hem aan te kijken. Ze wilde hem niet wegjagen met de marteling in haar ogen, als hij haar aanraakte. De leegte in haar hart was weerspiegeld in haar ogen. Ze vond niet dat hij dat hoefde te zien, hoe lief hij ook voor haar deed. Ze wilde hem niet nog ongemakkelijker maken. ‘Dankje.’ Mompelde ze droogjes, haar ogen nog steeds niet op zijn gezicht richtend. Ze wist al dat ze er niet uit zag, maar het kon haar niks schelen. Voor wie zou ze zich mooi moeten maken? Wie zou erom geven of ze er mooi uit zag? Híj niet, in ieder geval. Ze vond heel snel zijn ogen bij zijn woorden, de kwelling die verborgen werd achter de lichte glimlach, pikte ze er meteen uit. Ze wist precíés hoe zijn stem klonk, en wat hij dan voelde. Het vervelende van de vervagende gedachten om één gezicht, één karakter, één geluid. Het vervelende van liefde. Haar mond vertrok even toen hij over eten begon, haar maag begon standaard te protesteren als ze de laatste paar dagen aan eten had gedacht, zoals nu ook. Ze keek ietwat misselijk en haar ogen staarden in de verte. ‘Alleen als ik honger heb.’ Het was de waarheid, perfect als hij was. Ze at als ze honger had, maar hij had haar honger weggenomen, dus, nee. Heel simpel. Zelfs zijzelf kon de koppige ontkenning in haar stem horen, dus hem kon het ook niet ontgaan zijn. Ze zuchtte lichtjes en draaide eigenwijs haar hoofd weg van zijn hand. Ze fronste lichtjes. Een aantal woorden van Ephony hadden de laatste tijd door haar hoofd heen gespookt, en ze had alle mogelijke antwoorden al nagegaan, die Laurens kon geven. Niks zou haar meer verbazen, dus ze kon de vraag net zo goed stellen. ‘Ik wilde je nog iets vragen.’ Zei ze schorretjes, en een flits van een seconde vloog haar blik over zijn gezicht, zijn reactie peilend. Daarna keek ze weer naar de deur waar ze nog steeds met haar hoofd tegenaan lag. ‘Toen ik, die ochtend, met Ephony zat te praten,’ aan de gebroken klank in haar stem móést hij wel kunnen afleiden welke ochtend ze hiermee bedoelde, ‘toen zei ze iets. Of eigenlijk ontweek ze het meer…’ De laatste woorden bedenkelijk. Ze leunde vouwde haar armen voor zich. Ze was eerlijk en oprecht tegen hem geweest, maar ze vroeg zich af of hij dat ook tegen haar kon zijn. Ze wist niet hoe hij zich hierover voelde, of hij er überhaupt wel een antwoord op had, of dat zíj de enige was die erbuiten was gehouden. Ze kon er wel nog verder omheen gaan draaien, maar dat had ook geen zin. In de doodse stilte waarin ze alleen haar eigen, moeilijke ademhaling en de zijne hoorde, werd niets duidelijker. ‘Voel jij iets voor Eph?’ Ze keek hem niet eens aan, bleef in precies dezelfde gesloten, koppige houding staan. Maar ze kon moeilijk anders. Voor hij antwoord kon geven vervolgde ze zichzelf al, want ze wist dat dit ergens in zijn gedachtegang moest voorkomen. ‘En ga niet zeggen dat ik niet de geschikte persoon ben om dat mee te bespreken, als ik dat antwoord gewild had had ik het niet gevraagd. Antwoord gewoon eerlijk.’ Bij de laatste woorden sloeg haar stem over, waarna ze kuchte om het hopelijk minder op de laten vallen, maar ze betwijfelde of dat zou lukken.

‘Alleen als je honger hebt,’ Herhaalde hij haar woorden, maar zijn toon was licht sceptisch alsof hij haar niet helemaal geloofde. Het was een uitstekend antwoord om onder zijn vraag vandaan te komen. Maar het kwam al zo verdacht over, juist omdat hij de vraag niet meende en zij vervolgens met zó'n antwoord kwam. Zijn gezicht vertrok iets, maar ondanks dat ging hij d'r niet op in. Waarschijnlijk omdat hij het niet wilde weten, dat moest ze zelf maar uitzoeken. Natuurlijk wilde hij haar helpen, maar dit soort dingen gingen nogal lastig in hun situatie. Hij zou Eph wel op Myst afsturen. Misschien kon die d'r wat aan doen. Hij keek haar nog steeds aan, zelfs toen ze opnieuw haar mond opentrok. ‘Hm?’ Reageerde hij vaagjes, iets wat door moest gaan als; 'wat dan?', een nogal standaard reactie die er vanzelf uitrolde zonder dat hij er erg in had. Hij had zijn hand weer laten zakjes, had beide losjes in de zakken van zijn grijze jogginsbroek gelegd. Zijn gezicht vertrok iets onder het horen hoe ze het volgende uitsprak, zo.. pijnlijk. Het deed hem ook gewoon pijn. Schuldig liet hij zijn blik neerzakken, maar wist verder nog steeds niet waar haar vraag naar toe ging. Dus uiteindelijk keek hij weer op, zijn gezichtuitdrukking nog steeds iets moeilijk terwijl hij afwachtte. Wat vaagjes trokken zijn wenkbrauwen samen, ‘Ontweek?’ Vroeg hij Myst, gaf zo aan dat hij echt totaal niet wist waar ze het over had. Ergens, vaag flikkerend, achterin zijn hoofd, probeerde schreeuwend iets zijn aandacht te trekken. Maar hij stauwde het weg, probeerde het te negeren. Doe niet zo debiel. Sprak hij het gevoel tegen, en duwde het vervolgens nog verder weg. ‘Vroeg je dat en dat ontweek ze?’ Was gelijk zijn tegenreactie, de vraag rolde en ongecontroleerd uit. Hij kon het niet helpen. Moest het weten. Hoe kon het? Hij was er zelf nog geen eens uit. Hoe kon Eph dan .. Was het dan zó doorzichtig? Zijn blik nu verward, in zichzelf genomen. Hij probeerde van buiten een uitgestreken, ondoorgrondelijk gezicht op te zetten terwijl van binnen heel zijn gedachtengangen over hoop lagen. Eph wist het. Nee, onmogelijk. Pas toen Myst opeens weer verder sprak leek hij uit zijn kleine, inzichzelf genomen wereldje te ontwaken en keek hij naar haar op. Hij keek haar alleen maar aan, terwijl hij zichzelf totaal geen houding wist te geven. Hoe vaak had hij dit nou aan zichzelf gevraagd? En hoevaak had hij er dan geen antwoord op gehad? Hoe moest hij er dan nu antwoord op geven aan Myst? ‘Ik.. Ik weet 't niet.’ Zijn stem zachter dan eerst, duidelijk dat hij op dit gebied ook in de knoop met zichzelf lag. Ergens wilde hij dolgraag zijn hart uitstorten, en bij wie kon hij dat beter doen dan een vriendin? Maar zijn enige echte, hechte vriendin hier waarbij hij zoiets zou vertellen, naast Eph natuurlijk, zou Myst zijn geweest. Maar hij zat nu ook al met haar in de knoei vanwege dat andere gedoe. Dus er was niemand waarbij hij even zijn eigen hoofd helder op een rijtje kon krijgen. Niemand die hem kon vertellen dat waarmee hij zich nu bezig hield, goed of fout was. Of hij door moest gaan, of juist niet. Of zo ja, wat hij dan moest doen. Het was ontzettend verwarrend, omdat hij er zelf ook niks meer van begreep. Opnieuw voelde hij de drang om bij Myst weg te kruipen, zodat zij zou kunnen zeggen wat hij moest doen. ‘Ik weet het niet,’ Zei hij opnieuw.

Het antwoord kwam er té snel, té gierig uit. Hij had net zo goed ja kunnen zeggen, dan was het even duidelijk geweest. Toch reageerde ze er niet op, ze had de kracht nog niet gevonden om te antwoorden. Hoe bijna… gewillig hij nu keek, was precies wat ze wilde dat hij voelde. Precies. Alleen om haar, niet om Ephony. Uiteindelijk was de eerste reactie een korte zucht, waarna ze zachtjes snoof en zijn hopeloze gestamel aanhoorde. Hij klonk voor het eerst bijna zielig, en zó vol met gevoel dat Myst een warm gevoel van binnen kreeg, alleen al omdat hij haar tot op die diepte vertrouwde. Toen hij zijn woorden, nu iets zekerder, herhaalde, was hij weer, toch echt, zielig. Zijn blik, zo verward en blijkbaar vermoeid omdat hij hier het zelf ook moeilijk mee had, het was iets waar hij duidelijker al vaker overna had gedacht. En in hoeverre ze zichzelf er ook mee verraadde, hoeveel pijn het haar ook zou bezorgen, al zou ze er uiteindelijk voor sterven, als je van iemand hield op een manier die dieper ging dan je met woorden kon omschrijven, een manier die om woorden vroeg die je niet kende, die niet bestonden in een alfabet met 26 letters, dan wilde je het liefst dat diegene gelukkig zou zijn. En hoe stom hem ook was, en hoe erg haar geweten ook schreeuwde dat dicht weer dagenlang zou blijven hangen, in een opwelling draaide ze zich ineens naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen, gewoon zoals je dat zou doen bij een vriend of vriendin die je op dit moment heel hard nodig had. Ze kneep hem even zachtjes fijn, zo dat het nog net geen pijn deed, en gebaar dat duidelijk zei, ik ben er voor je. Áltijd. Haar laatste tranen droogden tegen zijn borst, die moest ze nu aan de kant zetten. Hoe verdraaid en fout het nu ook was tussen hen, ze waren ook nog steeds hele goede vrienden. Ze had Laurens vanaf het begin af aan wel knap en interessant gevonden, maar om te beginnen was hij een van haar meest waardevolle vrienden. Hij was er voor haar, ook als ze er even niet normaal voor hem kon zijn. Ze wíst dat zijn antwoord op haar vraag ja was, dus ze ging ook niet zo op zijn zogenaamde onwetendheid in, hij moest het gewoon aan zichzelf toegeven. Hier had ze zelf ook mee in de knoop gezeten, alleen had ze niemand gehad om het aan te vertellen, ze had het in haar eentje moeten uitpluizen. Want Eph, wat een goede vriendin ze ook was, was haar rivale. En gezien Eph toch echt niet [nog steeds niet xD] lesbisch was, was Myst geen rivale van Laurens, dus bleef er alleen vriendin over. Voor hem, dan. ‘God Laurens, hoe moeilijk kunnen we het nou met z’n drieën maken.’ Alle verhoudingen en namen schoten door haar hoofd, waarbij er uiteindelijk ook nog een paar vraagtekens overbleven. ‘Als je er niet over wil praten,’ begon ze, haar armen laten zakkend en een klein stapje achteruit nemend, ‘dan hoeft het niet. Maar zelfs met mij,’ heel even werd haar pijn in haar blik weerspiegeld, die ze snel weer wegdrukte, in de hoop dat hij haar in vertrouwen nam, ‘kun je dit soort dingen bespreken. Ik mag dan wel lastig, irritant, verliefd, en met vlagen erg opgelaten zijn, maar ik ben óók je vriendin.’ Daarna waren haar gedachten compleet leeg. Een aantal seconden. Daarna stroomde het vol met vragen. Waar kwam dat vandaan? Waar vond ze de kracht om die woorden te zeggen? Kon ze dit zichzelf wel aandoen? Kon ze die blikken in zijn ogen, die er geheid aankwamen als hij haar in vertrouwen nam, wel nemen zonder zelf óf zo terug te kijken, of te gaan janken? Ze had geen antwoorden, ze had alleen maar ten eerste de genegenheid wegens Laurens, de vriendschap, en ten tweede de liefde die ze voor hem voelde. Dat moest maar even genoeg zijn om te proberen hém te helpen, hém gelukkig te maken. Want, al kon het niet op de manier die zij wilde, dat probeerde hij ook, hoe moeilijk ze het hem ook maakte.

Voor een kort moment totaal verward toen Myst op hem afstapte, en haar armen rond hem heen sloeg. Maar al gauw genoeg schakelde hij weer om, besefte zelf ook wel dat ze het goed bedoelde. Gewillig legde hij dan ook zijn armen rond haar heen en trok haar tegenzich aan, steun zoekend bij Myst die het ook aan hem aanbood. Hij draaide zijn hoofd, legde zijn wang op haar hoofd en bleef zo een tijdje staan. Liet het gevoel wat Myst hem gaf, een heerlijjk vertrouwd gevoel, door hem heen stromen. Zo'n gevoel die zacht sussend zegt "Het komt wel goed, geen zorgen." :3, een gevoel waar hij al een paar dagen lang naar verlangde, een gevoel wat alleen Myst hem hier kon geven. Lichtjes krulde zijn mondhoeken om bij het horen van Myst haar woorden, tilde hierbij ook zijn hoofd weerop. ‘Naja, als Eph nou ook nog even bi was..’ Mompelde hij wat vaagjes, halverwege zijn woorden zwakte zijn stem af van volume. Misschien niet zo geslaagde grap. Konden ze een trio vormen, was iedereen happy. Wat zuurtjes trokken zijn lippen samen, liet maar nooit weten dat hij zich daar eigenlijk best bij neer zou kunnen leggen. Overduidelijk weer zo'n gedachtenkronkel die ik liever voor mezelf houdt. Afgeleid schoot zijn blik naar Myst, hoorde haar woorden en verstijfde er lichtjes onder. Hij liet langzaam zijn armen weer rond haar vandaan glijden, legde lichtjes zijn handen in zijn zakken terwijl hij Myst aankeek. Zelfs toen ze uitgesproken was, bleef hij haar alleen maar aankijken. Voor een moment totaal niet goed wetend hoe hij erop moest reageren. Maar na enkele, verspilde, secondes kwam hij opeens weer in beweging. Lichtjes legde hij een hand op haar wang, zodat hij zich voorover kon buigen en licht haar voorhoofd kon kussen. ‘Je geeft meer dan ik verdien, Myst. Volgens mij ook meer dan je zelf kunt geven,’ Lichtjes trok hij zich weer terug, keek haar aan. Hij veegde haren weg, legde deze achter haar oor. Ondanks het feit hoe graag hij het ook wilde, op die manier kon hij Myst toch niet kwellen? Hij kon toch niet met zíjn liefdesproblemen naar háár toe gaan? Háár vertellen hoe hij zich voelde als Éph hem aankeek? Hij zou niet willen dat Eph het bij hem deed, zou weten wat voor mentale marteling het was. Ook al zou hij wel, net als Myst, het zelf aanbieden. Enkel om háár een plezier te doen. Zachtjes gleden zijn vingertoppen langs haar wang, terwijl hij haar nu iets triestjes aan bleef kijken. ‘Ga slapen Myst, je ziet eruit alsof je het harder nodig hebt dan wie dan ook.’ Hij liet langzaam zijn hand weer zakken. ‘Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik ben blij met je woorden, je weet zelf niet hoeveel. Maar..’ lichtjes schudde hij zijn hoofd, zocht woorden waarmee hij kon onderbouwen wat hij haar duidelijk wilde maken. ‘Dat.. dat kan ik niet Myst.’ zei hij zachtjes. Dat kan ik je niet aandoen. Kreeg die laatste woorden niet over zijn lippen, puur omdat hij het te egoïstisch vond staan. Ook al wist hij dat het waar was. ‘Nog sorry van eerder,’ Mompelde hij nog een keer. Stilletjes bleef hij haar nog een tijdje aankijken. ‘Weltruste,’ Mompelde hij toen maar,
*Kijkt zwáár chagerijnig naar 't beeldscherm, gromt zachtjes naar eigen post*

Ze voelde zijn hand op haar wang en sloot maar direct haar ogen, zodat wat zich daarin afspeelde niet door hem gezien zou worden, dan zou hij gelijk spijt krijgen van wat hij gedaan had. Ze voelde lippen op haar voorhoofd en kneep haar ogen iets stijver dicht. Toch kon het opgestegen bloed in haar wangen niet tegengehouden worden, al zou hij dáár nu inmiddels wel gewend aan moeten zijn. Ze bloosde standaard, als ze met hem was. Ze bloosde eigenlijk sowieso wel veel. Haar handen trilden lichtjes aan haar armen die gewoon naar beneden hingen. Ze besefte zich eigenlijk nu pas dat ze nog nooit op Laurens af was gestapt, dat hij altijd degene van de twee was die naar de ander toe kwam. Sukkel. Dacht haar geweten droogjes. Nou ja, al was het dan inmiddels geen kerst meer, ze was toch niet héél de kerst alleen geweest. Nog steeds niet in staat echt te glimlachen, opende ze maar gewoon haar ogen. Ze wist niet zo goed wat ze met zijn woorden moest. Hij verdiende dit zeker. Hij verdiende álles. Want onder die onverschillige, blinde, grappige ogen, zat ook een jongen die puur en alleen goed was. Tuurlijk hij deed wel eens stiekem stoute [wat klinkt dat heerlijk fout :'D] dingen, maar hij wilde nooit iemand pijn doen. En ze kon ook echt aan hem zien dat het hem pijn deed dat hij haar pijn deed. Ze verborg het dan ook zo goed en kwaad als het ging, maar met pijn in zulke maten kon je niet alles verbergen. Zijn hand bleef op haar gezicht en haar lichaam begon letterlijk te jammeren, waarom hij dit niet altijd deed. Waarom hij dit niet vaker deed. Deze zachte streling, zo'n liefdevol gebaar, was genoeg om haar hele lichaam, inclusief hersens, op hol te laten slaan. Haar hartslag was versneld en sloeg zo nu en dan een slag over, haar maag kromp samen, haar handen trilden en haar hersens bedachten heel snel allemaal manieren om hem óók aan te raken. Al wist ze dat ze dat niet kon doen, het onbewuste gedeelte van haar hersenen ging er vrolijk mee door. Slapen. Jaja. Slapen. Hum. Zoek 't toch uit. Ik lig hooguit in mijn bed te verlangen naar jou. Komt nog wel, als je een keer niet bij Eph slaapt. Heel even vertrok haar mond cynisch, waarna ze heel even haar ogen sloot om haar gezichtsuitdurkking neutraal te houden. Zijn woorden kwamen harder aan dan verwacht. Hij kon het niet? Waarom niet? Wát kon hij niet? Ze was bereid ieder klein beetje mentale gezondheid van zichzelf op te offeren om hem te helpen, en hij kón het niet? Wat hij zei maakte niet meer uit. De stilte werd gevuld met ogen die zich vulden met tranen. Zelfs als vriendin wil hij je niet meer. Je hebt echt alles verpest. Álles. Ze knipperde de tranen weg en liep met hem mee naar de deur. Ze mompelde iets wat wel op weltrusten kon lijken. Ze keek hem nog even aan, haar ogen waterig maar de emotie neutraal, en sloot toen met trillende handjes de deur achter hem, hem op de overloop latend. Hij kon de deur zelf ook wel vinden. Langzaam zakte ze tegen de deur in elkaar, en sloeg haar armen om haar knieën heen en legde haar hoofd erop te rusten. Haar schouders schokten mee, maar ze huilde verder in stilte. Haar ogen gesloten, haar knieën dicht tegen zich aangedrukt. Er was maar één ding dat ze kon denken, al ging het niet echt in heldere woorden door haar hoofd. Haar laatste hoop om bij hem te zijn, Laurens als vriend, de vriendschap die ze voor elkaar voelden, die was ook gebroken. Die was niet sterk genoeg om de stukjes die er nog van haar over waren met illusies bij elkaar te houden. Ze had echt alles verpest.



[Open jij 't nieuwe topic? Bij 't meer? Of beginnen we op de lichtetage? Veel plezier ^^ ]