Yara werd 's morgens met rode ogen wakker. Ze had ontzettende spijt dat ze Gebbeth gezoend had. Nu leek het wel als hij haar ontweek. Ze vond het niet leuk. Maar volgens Rosalie had ze haar gevoelens niet opzij moeten zetten. Ze was dan wel overduidelijk geweest tegen Gebbeth, ze had hem nog altijd niet verteld dat het een grapje was geweest, dat over haar leeftijd. Want eigenlijk was ze vijftien. Ze sloeg zichzelf tegen haar hoofd en snikte een aantal keer. Ze was gewoon stom! Niks kon haar nog schelen. Die stomme lessen niet, helemaal niks. Ze keek woedend richting haar poes, die weer zat te miauwen om niks. 'Spirit, houd op!' zei ze en Spirit keek haar aan, maar hield wel haar mond. Beledigd sloeg ze haar staart om zich heen. Yara zuchtte, aaide de poes, die haar vol gesnor een kopje gaf en Yara ging toen rustig de trappen af, terwijl ze haar ogen afdroogde. Zo hoefde niemand haar te zien. Niemand hoefde haar te pesten om het feit dat ze dom en stom was. Ze liep richting het grasveld, toch een oog werpend op het rooster. Oh ja... Ze had vandaag blijkbaar een vrije dag. Waarom wist ze niet, maar het kon haar niks schelen. Het drong nauwelijks tot haar door waar ze naartoe liep. Toen ze het grasveld in het zicht kreeg, herinnerde zij het zich opeens en ze zakte door haar knieën. Ze was vermoeid. Ze had nauwelijks geslapen. Allemaal herinneringen hadden door haar hoofd geschoten, van toen ze Gebbeth naar zijn kamer had gebracht. Woest schudde ze haar hoofd en even later legde zij zich uitgeput neer. Soms was het leven heel erg moeilijk. Ze keek richting een plant. Die maakte ze kleiner en groter met haar vingers, tot hij uiteindelijk afbrak, waarschijnlijk omdat ze te ruw was geweest.

- Alleen Gebbeth en Yara -

Gebbeth zwerfde nog steeds door het duistere bos rond. Hij moest bij zinnen komen en wel meteen. Hij had de hele nacht tegen een boom geslapen, in het duistere bos. Hij wou gewoon niet terug naar de slaapzaal. Want misschien kwam hij Yara wel tegen, en dan? Hij had nog steeds een brok in zijn keel, hij had al lang niets gezegt er hij werd daar niet prettig van.. Hij schraapte zijn keel en liep verder. Waar zou hij nou eens naartoe gaan..? Hij begon wel honger te krijgen, maar eigenlijk had hij helemaal geen zin om te eten. Toch moest hij wat eten, hij had gisteren het avondmaal ook al gemist. Misschien waren mensen wel bezorgd of wisten niet waar hij was.. Toen hij dat dacht betwijfelde hem of iemand hem miste.. Zoveel mensen kende hij nog niet. Met een hangend hoofd liep hij richting kasteel. Maar hoe kwam hij daar ook al weer? Hij dacht diep na en wist het weer, hij moet over het grasveld heen. Al lopend dacht hij na wat hij tegen Yara zou kunnen zeggen als hij haar tegen kwam. Gebbeth was zonder iets te zeggen weg gelopen. Tjah.. daar kan hij ook niks aan doen, dat hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Hij liep peinzend verder tot hij bij de rand van het duistere bos kwam, en over een groot grasveld keek. In de verte zag je het kasteel al staan. Hij zucht een keer diep. Nou.. hij moest toch echt doorlopen want misschien had hij les in deze ochtend. Hij keek in het zonnetje en liep richting het kasteel. Het was wel heel warm zo met deze zwarte kleding, maar dat was hij voortaan wel gewend.. Opeens bleef hij stokstijf staan. Zag hij Yara daar nou in het gras liggen? Hij deed een paar stappen in de richting van Yara. En keek nog eens goed. En het was inderdaad Yara wie hij daar zag liggen, hij zou er eigenlijk naartoe moeten stappen, en zijn excuses aanbieden omdat hij zomaar weg liep. Met een brok in zijn keel liep hij richting Yara. 'Uuhm... Yara?' zei hij schuchter, met een rare stem omdat hij lang niet had gepraat.

Terwijl Yara daar zo lag, schaamde zij zich steeds meer over het feit dat ze Gebbeth gezoend had. Ze had het ook gewoon kunnen zeggen tegen hem en dan zijn antwoord kunnen afwachten, maar nee, ze moest hem weer zo nodig zoenen. Ze had weer is naar haar hersenen geluisterd en verdomme niet naar haar instinct. Wat als ze hem tegenkwam? Wat moest ze dan zeggen? Moest ze hem negeren? Nee, dat zou alles veel erger maken dan het nu al was. Maar ze had echt geen idee wat ze anders moest doen. Yara keek peinzend richting de lucht. Ze had echt niet zo stom moeten doen. Op een manier voelde het goed dat ze op die manier haar gevoelens geuit had, maar op een andere manier leek het als een soort kettingzaag door haar heen te gaan, vooral toen ze de reactie van Gebbeth had gezien. Ze was met lood in haar schoenen terug naar haar slaapzaal gegaan en had iedereen genegeerd. 's Nachts had ze nauwelijks kunnen slapen en toen ze 's morgens wakker werd, schrok ze van de rode ogen die haar hadden bekeken in de spiegel. Eerst dacht ze dat het iemand anders was geweest. Maar het was zichzelf geweest. Yara schrok op uit haar peinzende gedachten, toen ze een bekende stem hoorde. Toen Yara die stem bij de persoon plaatste, stond haar hart stil. Nee... Liet het hem niet zijn... Ze keek langzaam op en keek toen recht in de ogen van Gebbeth. Haar hart sloeg een slag over en meteen dropen de tranen over haar wangen, maar haar mond leek wel dichtgenaaid te zijn. Haar verliefdheid was sowieso nog niet over. Helaas haar verdriet ook niet. 'Hé," kwam het er trillend uit en met een stem die helemaal niet op de vrolijke stem van een dag geleden leek, voor al het gedoe met Gebbeth. Ze keek hem aan. Zoute tranen gingen over haar wangen, maar haar mond leek wel droog en dichtgenaaid te zijn.

Hij zag Yara daar liggen, zo rustig, maar hij zag dat ze huilde. Er kwam een kleine 'he' uit haar. Maar meer had Gebbeth ook niet verwacht. Hij had haar tenslotte alleen achter gelaten bij het stille meer, en dat was niet bepaald beleefd. Maar hij wist anders echt niet wat hij moest doen. Eerst die zin.. toen die kus.. Dat werd hem gewoon teveel. Hij liep weer een stukje dichter naar Yara toe en schraapte zijn keel. 'Ik.. Ik... Ik moet je mijn excuses aanbieden, Ik.. Ik weet gewoon niet wat me bezielde'. Zei hij tenslotte, en eindigde met een duipe zucht. Hij keek eventjes naar Yara, en zag de tranen in haar ogen. 'Oow, en dan heb ik haar ook nog verdrietig gemaakt ook' dacht hij bij zichzelf. Gebbet haate het als hij mensen verdrietig maakten. Hij stond meer in het leven van, zolang de mensen om mij heen blij zijn, ben ik dat ook. 'Yara...' Zei hij nogmaals. 'Het spijt me dat ik zomaar wegliep, weg van jou.' 'Het werd me eventjes echt teveel. Het spijt me'. En hij liep nog een stukje dichter naar haar toe. Gebbeth stond nu bijna tegen Yara aan. Toen hij dat besefde ging hij zitten en keek met een sipe blik naar hoe Yara huilde. Wat kon hij nu doen? Hij kon niks in zijn hoofd halen om te doen. Hij kon nu alleen maar kijken, met nog steeds zijn brok in zijn keel. 'K... Kan ik iets voor je doen?' vroeg hij vaag. Hij wist echt niks om te doen of te zeggen, hij raaskantelde bij zichzelf. 'Ooww.. wat was dat nou weer voor een vraag' dacht hij bij zichzelf.. en staarde naar de grond. Een beetje leunend tegen Yara's schouder.

Yara keek Gebbeth aan en wou dat haar tranen stopte met stromen. Dit was weer typisch iets voor haar, maar ze kon ze ook gewoon niet tegenhouden. Yara keek onzeker richting Gebbeth, die zijn excuses aanbad. Ze snotterde even en keek verlegen richting de grond. Eerst was ze aan het huilen en nu kwam haar verlegenheid ook nog te pas. Deze dag kon echt niet meer slechter worden. Yara was niet in staat om iets te zeggen, dus keek ze Gebbeth maar een tikkeltje hulpeloos aan. Ze luisterde naar zijn woorden. Hoe hij haar naam uitsprak. Haar hart bonsde sneller, maar deze keer was Yara in staat om haar gedachten erbij te houden. Als ze nu weer tekens van verliefdheid ging vertonen, ging het alleen maar slechter. Alhoewel haar hart op het punt stond om uit haar borst te springen, negeerde ze de slagen zo hard mogelijk. Daar moest ze nu eenmaal mee leven, met een afwijzing. Kleine schokjes gingen door haar lichaam. Toen Gebbeth dichter naar zich toe liep, werd het moeilijker om hem niet om zijn hals te vallen. Ze verbeet zich en keek richting de grond. Tranen stroomden over haar wangen, maar Yara hield haar hoofd zo, zodat Gebbeth er niet telkens tegenaan moest kijken. Ze vond zichzelf echt zo stom! De brok in haar keel ging nauwelijks weg. Toen hij vroeg of hij iets voor haar kon doen, schudde ze haar hoofd. Ze slikte en keek hem toen recht in zijn ogen aan. Het werd haar moeilijker gemaakt. De drang werd onweerstaanbaar toen Gebbeth tegen haar schouder aanleunde. Haar mond ging vanzelf weer open, maar haar verstand reageerde zoals altijd weer eerst. Ze sloeg haar armen om Gebbeth's hals en drukte hem dicht tegen zich aan, terwijl ze snikte. 'Oh Gebbeth, mij spijt het ook!' zei ze gesmoord. 'Ik had je na mijn gevoelens verteld te hebben nooit mogen zoenen,' zei ze, met een brok in haar keel en Gebbeth omhelzend. Het was fijn om hem dicht tegen zich aan te voelen. 'Ik was gewoon weer eens zo dom. Ik wou je nooit kwetsen, echt niet,' zei ze wanhopig. Ze leudne met haar hoofd tegen zijn hoofd aan, terwijl ze zich dichter tegen hem aandrukte. 'Ik... Ik...' hakkelde ze. 'Ik was gewoon zo stom om naar mijn verliefdheid te luisteren,' snikte ze. Haar hart bonsde hard, zo hard, dat ze het kon voelen tegen haar borst aan. 'En dat ik dertien was, was gewoon een flauw, stom, rot grapje. Ik ben eigenlijk vijftien,' zei ze, nu iets gekalmeerder, maar nog steeds in staat om bij het minste of het geringste in huilen uit te barsten.

Gebbeth wist nog steeds niet wat hij moest doen. Hij zat daar in het gras, tegen Yara aan. Maar kon niks uitbrengen. Hij bleef maar naar de grond kijken terwijl hij Yara hoorde snikken en snotteren. Wat moest hij doen? Wat kon hij doen?! 'Jaa, dat zijn goede vragen' dacht hij bij zichzelf. Hij keek weer eventjes op naar Yara. Starend en met een nietsziende blik in zijn ogen. Hij was weer weg gezonken in zijn gedachten. Zijn gedachten... waar alles nu overhoop lag. Zijn reis hiernaartoe... De nieuwe mensen hier... Yara... Het stille meer... Het duistere bos... Hij dacht nu echt overal aan. Maar kon niks plaatsen of terug zien van wat hij kon doen. Misschien was het wel verkeerde om naar Starshine Academy te reizen. Maar hij moest van zijn vader. Jaa.. zijn vader.. Dat was ook niet altijd een pretje. Maar beter hier dan daar thuis. Hij schrok wakker over zijn overpijnzing en zag dat hij de hele tijd naar Yara gestaard had, en keek snel weer naar de grond. Helemaal teneergeslagen. Opeens hoorde hij Yara's stem weer. Die ook haar excuses aanbood, en ze vertelde over haar gevoelens. Opeens werd hij ruw omhelzd. Hij schrok, maar hij vond het niet erg, eigenlijk was het wel fijn. Je bent zo verdrietig/teleurgesteld. En dan krijg je een 'knuffel'. Dat helpt altijd wel. Ze snikte verder over dat het stom was om naar haar verliefdheid te luisteren, terwijl ze met haar hoofd tegen Gebbeth's hoofd aanlag. Gebbeth wist even niet wat hij moest doen. Maar opeens voelde hij zijn arm omhoog gaan, en hij omhelsde Yara ook. Toch was het wel gezellig, samen lekker zitten in het gras, maar de situatie was iets minder. Ze snikte en snotterde maar Gebbeth hield haar stevig vast. Dit gevoel was eigenlijk best fijn, maar wat was het? Op Shadra had hij nog nooit zoiets gevoeld..? Of.. ? Wel? Hij wist het niet. Yara begon weer met praten, en ze vertelde dat het een grapje was dat ze 13 was, ze was eigenlijk 15. 'Ze was eigenlijk 15' hoorde hij het galmen in zijn hoofd. '15'.. dat was wel een heel verschil met 13, dacht hij bij zichzelf. Hij hield Yara stevig vast en dacht na. Hij wist nog steeds niet wat hij moest doen of uitbrengen, dus hij hield haar maar vast, dat was tenmiste iets. Toen Gebbeth een beetje bij zinnen was gekomen zei hij 'Het is niet erg om naar je verliefdheid te luisteren, want verliefdheid komt uit je hart' . En hij zweeg weer. 'En.. en dat grapje over je leeftijd. Die was wel een beetje onder de gordel' zei hij met een kleine glimlach, maar die kon ze niet zien, want hij staarde nog steeds naar de grond. Hij drukte Yara stevig tegen zich aan en zei 'Kun je me vergeven dat ik zo reageerde?' Snel keek hij naar Yara, en toen weer naar de grond. Hij durfde haar eigenlijk helemaal niet aan te kijken.
Starend naar de grond wachte hij op antwoord

Yara schoot in de lach, ondanks het snotteren, toen ze Gebbeth's woorden hoorde. Het klonk helemaal anders dan haar, alsof hij niet boos was op haar of zo. Daaruit kan Yara opmaken dat het GEbbeth echt speet. De vlinders in haar buik fladderden weer rond en Yara moest moeite doen om zich deze keer in te houden tegenover Gebbeth. Ze luisterde naar zijn woorden en voelde zich direct weer schuldig over dat grapje. 'Sorry,' piepte ze. Het was fijn om Gebbeth zo dicht tegen zich aan te voelen. Haar handen waren klam van het zweet en ze rilde, alsof zij het koud had. Dit gevoel had ze eerder op Gren en voordat ze Gebbeth had ontmoet nog nooit meegemaakt. Het was een raar gevoel, tegelijk ook fijn. En het noemde verliefd zijn. Yara keek naar de lucht. Ze voelde dat ze stevig tegen hem aan werd getrokken door Gebbeth zelf. Zou hij dan...? Nee, ze moest ophouden met zo te denken. Dan kregen ze zo weer ongemakkelijke ruzies. Dat wou ze totaal niet. Ze zou over haar verliefdheid heen moeten gaan, alhoewel dat moeilijk ging worden, want als ze nu al zo'n seinen had, hoe zou het dan zijn als ze hem bij andere activiteiten zag? Toen zij zijn woorden hoorde onder haar gepeins door, glimlachte ze tegen niets in het bijzonder. 'Natuurlijk kan ik dat. Ik ben blij dat je mij ondanks mijn stomme acties geen bitch vindt,' zei Yara blozend. Ondanks dat ze hem nu al wel erg lang knuffelde, vond ze dit zo fijn, dat zij zich dichter tegen hem aandrukte. Ze durfde hem niet aan te kijken en daar hielp een knuffel goed bij. Het voelde zo ongelooflijk goed dat hij zo dicht tegen haar aanwas. Yara zuchtte zachtjes, omdat het toch wel heel erg warm was en ze rook Gebbeth's geur, omdat ze zo dicht met haar neus in zijn hals was. Kleine schokjes gingen door haar lichaam. Wauw...

Gebbeth vrolijkte weer een beetje op door zijn grapje. Yara moest weten dat hij niet boos op haar was ofzo.. Hij verwijte het zichzelf en niet haar. Het was zijn schuld, hij was diegene die zo raar deed.. en niet Yara. Toch merkte Gebbeth dat ze het niet erg vond om door hem omhelzt te worden, maar tegenovergestelde precies hetzelfde.. Ookal wist Gebbeth nog steeds niet wat hij moest doen. Hij vond haar wel aardig enzo.. maar ze kwam van een hele andere planeet, met hele andere tradities en hun krachten waren zowiezo heel anders.. Totaal verschillend zelfs. Hij was meer van het duistere, donker, verderf.. En Yara meer van de bloemtje en de boompjes. Daar zat Gebbeth heel erg over in. Hij keek op en keek even naar de zon. Die stond nu midden in de hemel. Dus het was alweer rond het middaguur. En nog steeds had hij nog niet gegeten, en waarschijnlijk zijn lessen gemist. Maar dat kon hem nu weinig schelen. Hij wou het eerst goed maken met Yara. En gelukkig is dat al voor een groot deel gelukt. Ze waren niet meer boos op elkaar. Maar nog steeds zat Gebbeth met een groot vraagteken voor hemzelf. 'Gaat het weer een beetje?' vroeg hij zenuwachtig.. En hij keek naar Yara. Hij vroeg zich af wat zij nou dacht.. van dit hele gebeuren... al het rare gedoe en school.

Yara keek Gebbeth's achterhoofd onzeker aan. Ze liet hem een stukje losser, zodat hun gezichten elkaar recht aankeken. Ze wou nu wel eens weten waar Gebbeth mee zat, of zelfs dacht, maar dat zou ze nooit te weten komen. Ze ging het ook niet vragen. Dat was pas stom. Ze keek Gebbeth aan en glimlachte even. Ze knikte. Het ging prima met haar, vooral omdat ze nu weer vrienden waren. Maar toch leek het allemaal veel ongemakkelijker dan voordat Yara haar gevoelens had geuit tegenover Gebbeth. Ze keek Gebbeth aan. Stiekem hoopte ze toch dat het gevoel wederzijds was. Natuurlijk, dat hoopte iedereen als die verliefd waren. Ze keek Gebbeth aan. 'Het gaat geweldig met me,' overdreef ze een beetje, maar ze glimlachte naar hem en haar ogen twinkelden vrolijk. Ze wou dat ze een idee kon krijgen van zijn gevoelens. Of ze leuk was of niet. Of ze knap voor hem was of niet. Ze legde zichzelf een stukje tegen Gebbeth aan, met haar hoofd op zijn schouder. Ze glimlachte tegen niets in bijzonders. Ze keek rustig voor zich uit. Ze wou... Nee, ze ging het hier maar bij laten met haar gedachten. Voor ze het wist hing ze weer met haar lippen tegen Gebbeth aan. Dat moest hij niet hebben. Ze vond het al enorm fijn om zo tegen hem aan te liggen, of hem te omhelzen. Ze vond alles van hem fijn, wat het moeilijker maakte om hem te vergeten. Het brandde op haar lippen om te zeggen dat ze van hem hield. Ze keek hem even onzeker aan, maar hield haar mond toen maar. Ze legde haar hoofd weer op zijn schouder. Ze keek onzeker naar de grond. Blozend. Verlegen.

Gebbeth zat weer te tobben over wat zijn volgende actie zou zijn... Hij wist het dus echt niet.. Misschien kon hij haar wat vragen over haar 'wereldje'.. Waar ze vandaan komt enzovoort... Maar nu nog niet.. Nu kon hij eventes genieten van zijn rust. Ookal had hij eigenlijk les. Maar dat wist hij niet zeker, maar hij dacht het wel. En Yara..? Had zij geen les? Hij hoopte van niet, anders was dat ookal zijn schuld.. en dan zou hij zich alleen maar rottiger gaan voelen. Gelukkig voelde hij zich een stuk prettiger dan vanmorgen. En nu helemaal toen ze hier saampjes op het gras lagen. 2 vrienden die het gezellig hebben.. Maar..? bleef het bij vrienden..? Aan Yara te merken niet. Maar ja.. Gebbeth dacht diep na. 'Yara is altijd aardig tegen me geweest, en ik voelde me al prettig met haar in mijn bijzijn vanaf dat ik hier op Starshine Academy aankwam'. Waren dat geen goede tekens... en hij dacht terug aan Shadra.. daar voelde hij zich altijd thuis.. hij kon zich daar verstoppen in de donkere hoekjes of hij maakte zelf een donkere coopel om zich heen. Maar dat ging meestal fout, hij had zijn 'krachten' nog steeds niet onder controle.. Nog steeds niet... Na zoveel jaren. Maar daarvoor zat hij tenslotte op school. Maar toch voelde hij zich prettig hier bij Yara. 'Uuhm... Yara..?' en hij keek haar aan. 'Waarom ben je eigenlijk naar deze school gekomen?' vroeg hij puur uit nieuwschierigheid. en Gebbeth keek haar recht in haar ogen aan. Nu pas zag hij dat ze hele mooie ogen had. Hij staarde even, merkte het.. en wende zijn blik af. Nog steeds wachtend op antwoord.

Yara keek onzeker naar Gebbeth en glimlachte toen ze zijn blik in het oog kreeg. Met pijn dacht ze even terug aan haar verleden. Haar ouders die altijd voor haar klaar stonden. Die nu weg waren. Jammer genoeg. Ze kon niet meer terig. Dus dan had ze haar antwoord bij Gebbeth al klaar. Toen hij haar naam noemde, keek Yara met een vragende blik richting Gebbeth. Ze hoorde zijn vraag aan en keek toen even verlegen naar de grond, de tranen inhoudend toen ze begon te spreken. 'Ik ben naar deze school gekomen omdat mijn ouders allebei gestorven zijn en er geen andere oplossing was dan hier naartoe komen,' zei Yara blozend. Er stroomde toch een eenzame traan langs haar wang en ze keek Gebbeth aan. Ze voelde zich prettig, zo dichtbij Gebbeth, ook al dacht hij daar misschien geheel anders over dan zij. Ze keek richting hem en glimlachte even, terwijl er nog een eenzame traan langs haar wang afging. Yara hoopte dat Gebbeth echt niet boos was dat ze zo verliefd op hem was.

Gebbeth keek weer naar de grond.. wachtend op antwoord van Yara. Maar tot zijn grote schrik was het niet een antwoord wat hij had vewacht. 'Oooow... lekker slim Gebbeth..' dacht hij bij zichzelf. Nu kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Oooww... Uuuhm... Gecondoleert?' zei hij met een brok in zijn keel. 'Dat wist ik niet'. Gebbeth keek vlug naar de grond, opzoek naar woorden die hem konden helpen, maar die stonden er niet. Hij keek snel op en zag dat er tranen in Yara's ogen stonden.'Stom Stom Stom'dacht hij bij zichzelf. Hoe kon hij dat nou weer vragen.. Hij zag toen ook een glimlach op Yara's gezicht. Zo te zien was ze dus niet boos om wat hij vroeg.. 'Gelukkig maar' dacht Gebbeth bij zichzelf. Hij veegde met zn vinger de traan onder Yara's oog. 'Sorry als ik een spijtig onderwerp heb aangesneden' en hij keek hoopvol naar Yara.. Kijkend in haar niets zegende ogen. Hij staarde weer, en keek snel weer weg toen hij het in de gaten kreeg. Nadat hij haar traan had weg geveegd, liet hij zijn hand door het gras gaan. Het gras was lekker koel, maar hier in deze hitte van de zon kreeg hij het toch wel warm.. Kwam het door de zon..? of door het gezelschap..? Hij liet zijn arm op het gras rusten om een beetje te afkoelen. Dat was wel verfrissend. Hij keek Yara weer aan en glimlachte. 'Zullen we een plekje opzoeken met schaduw?, ik bak hier in deze zon, met mijn zwarte kleren.' Hij liet Yara los en keek haar wachtend op antwoord aan.

Yara glimlachte. Gebbeth had dit onderwerp duidelijk niet verwacht. Of die had toch niet verwacht dat haar ouders gestorven waren. 'Oh, het is oké hoor, jij kon het niet weten,' probeerde Yara Gebbeth gerust te stellen. Ze had het ongelooflijk warm en toen Gebbeth zijn vinger over haar wang liet glijden, ging er een soort schok door haar heen. Ze vond het een prettig gevoel. Haar hart bonsde in haar keel, leek het wel. Ze keek Gebbeth onzeker aan. Toen hij zijn vraag stelde, knikte ze en stond ze op. Ze reikte Gebbeth een hand aan. Even later liep ze naar een plaats toe, waar een grote boom stond. Ze ging tegen de boom aanzitten en keek Gebbeth aan. Ze vroeg zich af waarom hij naar Starshine was gekomen, maar stelde de vraag niet. Misschien had hij een pijnlijker verleden dan haar en daar wou ze dan niet over beginnen. Ze keek Gebbeth onzeker aan. Toen legde ze haar hoofd op zijn schouder. Gewoon, omdat ze het fijn vond. Ze had het ongelooflijk warm, ondanks de schaduw. De schaduw hielp niet echt verlichting bij haar. Dat kwam door het gezelschap, want de reden van zon was al weggevallen. Het was toch frisjes in de schaduw en Yara had een soort jurk aan, waar haar armen bloot in waren, maar ook een deel van haar benen. Yara vond het een mooi ding. Ze had het van haar moeder geërfd. Als Yara later zelf kinderen had, ging ze de jurk geven aan haar dochter. Een zoon zou daar niks aan hebben. Yara glimlachte en keek even richting de zon. Ze zat half en half tegen Gebbeth gedrukt, wat hij hopelijk niet erg vond. Zij in elk geval niet. Haar hart bonsde en Yara was bang dat Gebbeth het zou kunnen horen, voornamelijk omdat het nu zo stil was.

- Zie profielfoto voor jurk -