Gehuld in alleen haar ondergoed en nachtjapon liep het blondharige gedaante half sloffend door de gangen. De grijsblauwe ogen van Ephony stonden wazig, vermoeid. Een emotie die van haar gehele hangende lichaam af te lezen was. Ze had in pure wanhoop haar vleugels uitgeklapt, waren haar redding om niet op de grond neer te ploffen en een hulpmiddel om vooruit te blijven komen. Ze had het voor zichzelf gehouden, had niemand ermee willen storen. Maar meerdere keren voelde ze hoe in een vlaag het bijna leek of alle energie uit haar lichaam gezogen werd, hoe haar hart bijna een slag oversloeg, waarschijnlijk uit pure vermoeidheid. Bij de deur van Savador aangekomen, drukte ze de klink zonder nadenken in. De donkere kamer was leeg, naast het lange gestalte van Saethion. Savador was nergens te bekennen. Het was haar niet eens opgevallen dat de deur niet op slot had gezeten, iets wat altijd zo was als Savador er niet was. Met slepende kracht, gevolgd door een vermoeide kreun, kreeg Ephony zich naar de stoel verplaatst achter het grote bureau. Haar blik gleed over Saethion heen, die op het bed lag. 'Saethion,' sprak ze zachtjes, zwak en brokkelig waarbij het bijna smekend klonk. Met veel moeite hees ze zichzelf in de stoel. draaide deze een half rondje zodat ze uit het raam kon kijken. Ineengekruld, haar armen onder haar hoofd, steunend op een van de armleuningen. Haar vleugels ingeklapt en over haar lichaam heen gedrappeerd. 'Saethion, ik heb het koud,' haar huid had een grauwe, wittige kleur aangenomen, voelde ijskoud aan. Haar gezicht leek wat ingevallen, een zoveelste teken wat de vermoeidheid met haar had gedaan. Haar knieën opgetrokken tegen haar borst, zo opgegekruld op het zitvlak van de stoel die met zijn achterkant naar de deur toe stond gedraaid. Langzaam sloot ze haar ogen, waarbij haar ademhaling haperig was en onregelmatig. De normale grijsblauwe kleur had zich meer gefocust op het grijs, waardoor de vrolijke, blauwe twinkeling erin geheel verdwenen was. 'Het is koud,' fluisterde ze weer zwakjes naar het dier, alsof die er voor moest zorgen dat dit alles stopte.

In totale rust had Saethion zijn flinke lijf over het matras van zijn meester gedrapeerd, en steunde met zijn kop op de dikke ratel aan het uiteinde van zijn staart. Het doorzichtige vel was over zijn ogen geschoven, een teken dat de slang in een rustfase verkeerde. Buiten was het koud en donker nu de winter was aangebroken. Het schoolterrein lag ondanks dat nog niet onder een wit kleed, maar de vorst liet het gras glinsteren en het zou ongetwijfeld niet lang meer duren voor de eerste vlokken zouden vallen. De gordijnen waren nog ver opengeschoven zodat het bleke maanlicht de kamer binnensijpelde, het bed was nog onbeslapen en er lagen nog een hoop papieren verspreid over het bureaublad zoals Savador het had achtergelaten. Hij had zelf de moeite genomen om zich maar weer eens te wassen, al gebeurde dat altijd met veel tijdverlies en aarzelingen door zijn watervrees. Het zou daarom nog wel even duren voor hij terug zou komen. De zachte inhaleringen van Saethion die bijna gelijk stonden aan die van een menselijk wezen, klonken sereen door het kantoor en verriedden dat de slang in diepe slaap was. Maar zodra het eerste krakende geluid van iemand die de deur opende weerklonk, schoot Saethion luid sissend overeind, weer geheel klaarwakker. De slang had zoals gebruikelijk was in dreigende staat zijn halsflappen uitgeklapt en bleef roerloos opgericht, zijn felle turkoois-gekleurde ogen vastgepind op de deur. Voordat die ook maar openzwaaide, had de slang zich weer ontspand, alsof hij geweten had dat het Ephony was. En Ephony was volgens meester altijd welkom hier. Saethion legde zijn lijf en kop weer te rusten op het matras, al hield hij Ephony nog wel strak in de gaten. Zijn slangenogen waren als twee turkooisblauwe oplichtende puntjes in de duisternis. Af en toe een zachte sis in het Raziaans mompelend, keek hij toe hoe Ephony neerzeeg op de stoel achter het bureau van de meester. Het viel zelfs de slang op dat ze niet geheel in gezonde staat verkeerde. Als reactie op het horen van zijn naam, reageerde Saethion zacht sissend op de zwakke stem van het meisje. Een tijdlang bleef de slang daarna doodstil naar Ephony staren, hoorde hoe ze klaagde dat ze het koud had en erbij zat als een dode pier. Bij haar tweede klaagzang liet de slang zich langzaam van het bed glijden en kronkelde naar de stoel toe, waarover hij zich via de poten omhoog werkte. Met een geruststellend gesis, al moest dat zo lijken, leek het wel alsof Saethion Ephony begon in te wikkelen, zoals hij met een middelmatige prooi zou doen die op het punt stond te ontsnappen. Het was nu echter met een geheel ander doel, om haar gerust te stellen en warm te houden. Dat laatste zagen andere slangen niet voor mogelijk, maar Saethion was een Raziaanse slang en beschikte over een kleine greep aan vuurmagie. Door zijn lange lijf op te warmen, gaf hij de warmte door aan Ephony. Erg warm was het ook niet; wat de slang nu deed was zijn energie, die hij kreeg door zich 'op te laden' in een haardvuur, afgeven, en als die energie op was moest hij zich simpelweg weer opnieuw opladen. Er klonk zacht gestommel en haast geruisloze voetstappen. Een moment later kwam Savador gehuld in een zwarte badjas op blote voeten binnen. Een ergerlijke uitdrukking stond op zijn bleke gezicht en hij schudde zijn lokken die nog vochtig waren. Een bad nemen was nu niet bepaald zijn meest favoriete bezigheid. De deur werd zacht gesloten, maar het geluid van voetstappen die naderden stopte abrupt. 'Ephony?' klonk Savadors stem zacht en wat verbaasd. Ze lag opgekruld op zijn stoel, ingewikkeld in Saethions meterslange lijf. Het feit dat de slang zijn warmte bood en Ephony op dit late tijdstip een bezoek aan hem bracht, gaf hem direct vermoedens dat er iets mis moest zijn. 'Ephony? Hé?' Hij had zich voor de stoel neergeknield, commandeerde met een zwijgzame knik dat Saethion van haar af moest gaan. De slang deed wat hem opgedragen werd en gleed gehoorzaam terug naar zijn plekje op het matras. Voorzichtig tilde Savador Ephony overeind, hij schrok ervan hoe koud ze aanvoelde en hoe grauw ze eruit zag. Met lichte drang duwde hij haar naar zijn bed, waar hij de dekens om haar schouders sloeg en een poging deed haar warm te wrijven. 'Voel je je wel goed?' vroeg hij op bezorgde toon.

Haar lichaam bewoog niet, haar vleugels sidderde alleen even onder het gevoel toen Saethion zich om haar heen wikkelde. De warmte was welkom, ze had alleen geen energie om het vast te houden. Haar vleugels dekte haar lichaam weer af zodra de slang weer stil lag, waarbij Ephony even haar ogen opende. 'Saethion,' klonk het wat tederder, meer als dankbetuigen waarbij ze alleen de puf had om zijn naam uit te spreken. Daarna zakte haar oogleden weer dicht, leek haar leveloze lichaam weer terug te vallen. Onder haar vleugels zag je net niet haar haperige en zwakke ademhaling, waardoor het leek dat ze in eerste instantie dood was. Pas toen ze de tweede keer haar naam hoorde trilde haar oogleden, leken ze even aan te gaan en in het niets te staren. Haar wazige blik, waarbij het vrolijke blauw in haar ogen geheel leek te zijn verdwenen, was in het niets gericht toen de slang van haar af gleed en de kou weer bezit van haar nam. Slapjes ging haar lichaam mee in Savador armen, hingen de overige delen slap naar beneden, evenals haar vleugels. Hoe ze verder op het bed was beland wist ze niet, haar ogen weer gesloten en haar slappe lichaam nu liggend erop. Langzaam opende haar ogen bij zijn vraag, wilde in eerste instantie glimlachen en een grapje maken, maar het enige wat lukte was dat haar mond een stukje openging en daar bleef hangen. 'Sahv,' was het eerste wat ze er uit kwam, waarna ze haar ogen weer sloot en een krachteloze zucht slaakte. 'Moe.. alsof, alsof ik leeg gezogen word,' het duurde even voordat ze de zin uit haar mond kreeg, ging gepaard met veel haperingen en uitademingen. Langzaam opende haar ogen weer, zochten die van Savador op. 'Zelfs, mijn hart...,' probeerde ze duidelijk te maken dat zelfs haar hart moeite had met te blijven slaan. Haar vleugels gleden van haar af, vielen half uitgeklapt achter haar haar op het bed waaruit bleek dat geen woord gelogen was.

Saethion had geen oog gehad voor de vleugels die uit Ephony's rug staken, richtte zich alleen op het doel haar de warmte te bieden die ze nodig had. Als hij een warmbloedig dier was geweest, had hij ongetwijfeld gesidderd van de abnormale kou die ze afgaf. Nu deed het hem echter niets, hij voelde het amper door zijn eigen warmte. De slang drukte zorgzaam zijn snuit even tegen Ephony's wang toen ze zijn naam dankbaar als in een vermoeide zucht uitbracht, om duidelijk te maken dat het goed was en dit wel het minste was wat hij voor haar kon betekenen. Saethion had zijn kop te rusten gelegd op het hoofd van Ephony en bleef de komende tijd stil, enkel het zachte sissende geluid wanneer zijn zwarte gevorkte tong uit zijn bek schoot was af en toe te horen. Hij kronkelde zijn lijf een moment later weer van haar af om zijn meester, die terug was gekeerd, alle ruimte te geven. Savador slikte even onhoorbaar toen hij merkte dat ze behalve bleek en koud ook behoorlijk slap aanvoelde terwijl hij haar naar zijn bed droeg. Zo slap als een vaatdoek. Dat moest nooit goed zijn. Het was beter dat ze nu even ging liggen, naar zijn gevoel en ongetwijfeld ook voor haar gezondheid. Met een bezorgde frons duidelijk zichtbaar op zijn bleke gelaat bleef hij zwijgend op Ephony neerkijken. 'Shhtt,' suste hij haar zacht stil toen ze zijn naam probeerde uit te spreken. Zacht strelend ging zijn hand door haar blonde lokken. 'Rustig maar,' fluisterde hij door de duisternis. Zwijgzaam ging zijn hand zacht door met de strelende handeling terwijl het haar met veel haperingen en kleine zuchten lukte één volledige zin uit te brengen. Hij beet zacht even op het puntje van zijn tong dat ook haar hart vermoeid was. Ging ze dood? Hij voelde al lichtelijk tranen opkomen bij die gedachten. Ephony was inmiddels als zijn eigen bloedeigen kind voor hem geworden, haar verliezen zou hem van binnenuit slopen. Voorzichtig alsof ze breekbaar was in deze staat, duwde hij haar hoofd op zijn schoot en nestelde haar weer warm in onder de dekens. Zijn hand ging weer geruststellend door haar haar. 'Slaap maar wat,' sprak Savador haar zacht toe. 'Toe..' Behalve om haar weer terug in de levendige, vrolijke staat te brengen zoals hij Ephony kende ook om zijn opkomende tranen te verbergen.

Zelfs de zorgzame houding van de slang drong nauwelijks tot haar wazige geest door, deze was alleen bezig met de belangrijkste functies van het lichaam; hart, longen en hersenen in leven te houden. Doordat haar ogen gesloten waren merkte ze niets van Savadors pijnlijke gezicht terwijl hij haar naar het bed tilde. Ze was veel te laat geweest met iemand erbij te halen, had niet gewild dat Savador naast zijn drukke baan, zijn zorgen en eigen problemen zich ook nog zorgen zou gaan maken om haar. Ondanks zijn sussende geluid frustreerde het haar dat zelfs zijn naam uitspreken moeilijk ging. Ze liet zich meegaan in zijn handelingen, vocht er niet tegen, waarna haar hoofd op zijn schoot kwam te liggen. Haar hand kwam langzaam omhoog, waarna ze deze naast haar gezicht op zijn been neerlegde, alsof ze hem bijna gerust wilde stellen. Door zijn woorden en zijn houding vocht een emotie zich toch een weg omhoog. 'Het spijt me,' kwam het er weer langzaam en met vele haperingen uit, waarbij ze haar late redenen om actie te ondernemen wilde verontschuldigen tegenover hem. Langzaam rolde er bij haar een traan langs haar wang naar beneden, langs haar ingevallen gezicht en haar gesloten ogen. Zelfs haar vleugels maakte geen bewegingen meer, haar lichaam erbij als een leveloos standbeeld dat zwakjes adem haalde. 'Dacht... dat het de griep was,' vervolgde ze na een tijdje weer haar eigen verontschuldiging op die zelfde vermoeide manier. Ze was niet van plan op te geven, zo koppig was ze wel. Langzaam gleed haar hand van zijn been af, waarnaast haar haperige ademhaling iets diepers kreeg en het duidelijk werd dat ze in een lichte slaap verkeerde.

Het was voor Savador niets verbazend dat Ephony zich eenvoudig overgaf aan zijn handelingen, vrijwillig of niet. Geërgerd sloot hij zijn ogen even. Hij had het te druk met het werk gehad om fatsoenlijk op haar te letten, haatte zichzelf nu om het feit dat hij de titel vader niet na kon streven. Als hij er alleen maar eerder op had gelet. Als hij gewoon even zijn werk aan de kant had geschoven om haar de nodige aandacht te schenken - misschien was dit dan wel nooit gebeurd. Langzaam opende hij zijn ogen weer bij het voelen van een lichte druk op zijn bovenbeen en zag dat het veroorzaakt werd door Ephony's hand. Hij zweerde daarbij de kou haast door de stof van zijn badjas heen te kunnen voelen. Zijn blik gleed terug naar Ephony's ingevallen gezicht, ooit zo gezond en egaal. En moest je haar nu toch zien. Zijn Ephony. 'Nee. Nee, lieverd,' sloeg Savador zacht hoofdschuddend haar verontschuldiging af, al wist hij niet precies waarvoor ze hem haar spijt wilde aantonen. 'Het is al goed.' Voorzichtig voor zijn rug boog hij zich wat voorover, zodat hij vlak boven haar gezicht hing. Hij had zijn ogen haast dichtgeknepen om het verdriet binnen te houden en steunde met zijn voorhoofd op het hare. Zo bleef hij een tijd zwijgzaam zitten in de stilte die volgde. Het deerde hem behoorlijk bij het zien van de traan die uit haar ooghoek ontsnapte en over haar diepe wangen biggelde, alsof er bij hem daarmee een ongelofelijk gevoelig punt werd geraakt. 'Het is al goed,' fluisterde hij weer bij haar zwakke woorden. Zomaar een griepje zal het wel niet wezen. Daarvoor lag ze er te halfdood bij. Hij voelde haar ijskoude hand van zijn been glijden en was voor een moment bang dat het al voorbij was. Savador raakte haast al in paniek, maar nieuwe geruststellende gevoelens namen het weer beetje bij beetje weg toen hij besefte dat ze tot zijn grootste opluchting enkel in slaap gevallen was. Hij slaakte een zachte trillerige zucht van opluchting, maar kon zijn verdriet veroorzaakt door zijn bezorgdheid niet langer meer tegengaan toen hij daarna weer op haar neerkeek - Ephony lag er zo ongelukkig maar toch zo vredig bij. Terwijl hij haar voorzichtig onder haar knieholtes en om haar schouders met haar lichaam meer naar zich toe wilde trekken, drupte er een traan op het matras. Wat ruw veegde hij de overige tranen die over zijn wangen gleden weg. Ze moest naar de ziekenzaal en gauw. Tijd voor zijn eigen emoties had hij niet. Eph was belangrijker. Langzaam en met beleid stond Savador op van zijn bed en tilde zijn pleegdochter daarbij mee in zijn armen op. 'Blijf hier, Saethion,' zijn stem klonk onvast en als een hees trillerig gefluister terwijl hij dit zei. De slang wilde zijn meester automatisch volgen, maar bleef op bevel roerloos als een lange uitgerekte tuinslang op de vloer stilliggen. Voorzichtig liep Savador naar zijn deur, om regelrecht richting de ziekenzaal te gaan, daarbij niet eens de tijd en moeite nemend zich eerst aan te kleden.