Stap voor stap. Zo ging het in het begin van de nacht. Vol van vermoeidheid begon Emily aan een soort nachtwandeling. Ze wilde er even uit. Even gewoon wandelen. Het was nog vroeg in de avond, waarschijnlijk net na etenstijd. Al had Emily die over geslagen. Ze was vandaag iets te weten gekomen. Iets wat ze dus nog nooit had geweten. Het stond allemaal in dat stomme boek. Haar hele leven was overhoop gehaald. En waarom? Ze had geen idee. Ze had er zo naar uitgekeken.. In het boek zou ze alles te weten komen over haar "o zo lieve" ouders. Maar dat boek,Hoe familie's op Cassia ontstonden en voortgingen, had alles verteld wat ze misschien wel nooit wilde weten. Ze was enthousiast gaan bladeren en door haar goede gevoel was ze in een keer op de goede pagina, dacht ze.. Maar het bleek anders. Terwijl ze haar ogen richtte op de bladzijde waar op hij viel, kwamen er overal vraagtekens op. In plaats van dat ze bij de familie Miller terecht kwam.. Kwam ze bij een andere familie terecht. En daar kwam ze plots haar naam tegen. Vol ongeloof bladerde ze verder naar de familie Miller. En ja hoor daar stond ze nog een keer. Alleen stond er nog iets onder, wat bij de andere Emily Miller niet stond. Geadopteerd door Emilia en Stan Miller Een traan rolde over Emilys gezicht terwijl ze stampend verder het bos in liep. De duisternis verscheen steeds meer maar het kon Emily niks schelen. Haar haren werden meegenomen door de wind. Maar niks maakte Emily meer uit. "Rot ouders... mompelde ze boos. Mij al die tijd voor gelogen.. hoe konden ze!" Emily's woorden kwamen er boos maar zachtjes uit. Ze kon het nog steeds niet geloven.

Altijd was het goed geweest. De dagen vlogen voor bij. Emilia en Stan waren ster ouders. Echt waar. Emily had geen broer of zus.. Nee niet bij Emilia en Stan. Want zij was hun enige kind en ze waren er super blij mee. Ze zeiden altijd dat 1 kind genoeg was voor hun.. En nu wist ze ook waarom. Een kind adopteren kon nooit erg goedkoop zijn.. Pff. Emily schopte wild tegen een paar takjes aan. Ze had het nooit slecht gehad bij Emilia en Stan.. Echt waar niet. Maar iets was gebroken van binnen en het kon niet meer gemaakt worden. Ouders die je voorliegen. Ze had nog liever een slecht leven met goede ouders dan een goed leven met ouders die je voorlogen. Maar nu wist Emily de waarheid en ze zou het ze nog wel laten weten.
In het boek stonden de namen van haar échte ouders. En ze bleek een broer te hebben.. Mudly.. ofzo. Maar met haar gaten hoofd, die ze nu had, door alles zou ze er niet eens op komen dat er een jongen op school zat die zo heette. Ze zou er wel om kunnen lachen alleen zelfs een glimlach kwam niet uit haar mond. De woede naar haar 'ouders' toe was te groot. stelletje..

Terwijl Emily stevig door stapte kon ze meerdere geluiden horen. Al ga ik dood vandaag.. Het kan me geen bal schelen. Spookte er door haar hoofd heen. De geluide klonken als gesis. Iets wat angstaanjagend klonk. Verstijfd bleef Emily staan. Verwilderd keek ze om zich heen. Of het was een of andere grapjas.. Of iemand die haar serieus wat wilde aan doen. Al klonk het ook wel als een actie voor Master Savador. Iemand die ze al die tijd hier op Starshine niet had gemogen. En die nota bene nog hoofdmeester was geworden.. Soort van. Zonder een stap de verzetten keek Emily om zich heen. Probeerde zich te concentreren om het geluid op te vangen. Waar het vandaan kwam.. En wat het kon zijn. Maar door haar woede en gedachten lukte het haar niet.. Ze vloekte zachtjes binnensmonds. Waarna de zich als een boom verstarde en met haar ogen angstig om haar heen bleef kijken.

(Ik spring een beetje vooruit.. maargoed (A)
Reageer maar als je het duistere type wil zijn )

Hoog in de bomen die hun bladeren merendeel al verloren hadden stond Deshas. Hij sprong van tak tot tak. Hij voelde zich verrot en moest de buitenlucht in. Nog langer tussen de muffe boeken zitten en hij zou gek worden. Hij rende over dikke takken, zette zich op het laatste moment af en sprong...
Toch was hij meer demon nu dan man. Zijn lange hagedissenstaart zwiepte lichtjes heen en weer rond zijn enkels en hield hem in evenwicht zoals bij katten als hij op de slanke takken stond. Hoewel zijn vleugels nog verborgen waren prikte de plek tussen zijn schouderbladen dat ze eruit wilden. Deshas' handen bevatte elk scherpe nagels die langer waren dan gebruikelijk als klauwen. Zijn huid was ongezond wit en nog grauwer dan normaal was voor een Shadraan. Zijn hoektanden waren iets gegroeid en hij had een zwarte gevorkte tong al waren die twee nu niet te zien. Als laatste waren het zijn ogen, wiens irissen nu fel rood als laaiend vuur gloeide, die het meisje beneden volgde. Deshas sprong verder naarmate het meisje onder hem ook doorliep en ging door zijn hurken wanneer ze stil stond. Eigenlijk mocht hij niet herhalen wat er met Lilian gebeurd was. Maar de moorddrang die eens in de zoveel tijd bij hem bovenkwam was Deshas teveel geworden. De beestachtig drang om te doden was te diep in hem genesteld na driehonderd dertig jaar van vechten, overleven en moorden. En zo af en toe moest het eruit. De angst die Deshas' rode ogen kon zien in die van het meisje zorgde ervoor dat hij zijn hagelwitte tanden bloot grijnsde waardoor te zien was dat zijn hoektanden demonisch gegroeid waren en scherp gepunt. Hij zette zich af en sprong naar beneden om op een kleine afstand achter het meisje terecht te komen. Even, bleef hij zitten in zijn gehurkte positie. Maar daarna ging hij langzaam staan terwijl zijn vingers zich aanspande en wat verkrampte. Zijn bloedrode ogen waren strak gericht op het meisje voor hem.

(Duister genoeg?)

Emily hoorde iets achter haar en voorzichtig draaide ze zich om. Eerst zag ze niks, omdat ze voor zich keek maar al snel toen haar ogen rond gingen zag ze een man voor zich stond, Al leek hij niet erg op een man. Zijn uiterlijk was uiterst vreemd. Zijn tanden waren in een paar scherpen tanden en Emily keek hem met grote ogen aan. Terwijl ze haar ogen over hem heen liet glijden. Zijn ogen, die fel rood waren, stonden strak op haar gericht. Ze zag een soort moordlustigheid in zijn ogen. Dit deed Emily slikken. En dan zal hij vast ook nog wel één of andere gave hebben om haar angst te voelen. En die was op dit moment optimaal bij Emily. Voorzichtig zette Emily een stapje achteruit. Weg bij dit monster. En nog een stap ging ze achter uit en nog een. Tot een moment kwam dat ze zich omdraaide en wegrende. Haar ademhaling ging sneller en zo ook haar passen. Terwijl ze rende griste ze soms wat takken uit haar zicht om zich niet te bezeren,en af en toe keek ze achter zich om te kijken waar het monster zich bevond. Dit was behoorlijk riscant, want ze zou maar vallen.. Maar tot nu toe ging het goed. Toen ze het monster niet meer zag stopte ze en langzaam kwam ze dus tot stilstand. Hijgend van het rennen. Met angstige ogen keek ze om zich heen.. Als er nu maar iemand was die dr kon helpen..

(haha uitstekend.. alleen ik wil nog niet dood hoor, zoals Lilian ^^)

{Rustig xD. Ik doe niets zonder toestemming. Lilian wou niet meer RPGen en had dus gevraagd of ik haar wou vermoorden}

Deshas' borstkas ging lichtelijk op en neer. Al was het niet van het hijgen van de inspanning. Meer omdat hij zichzelf nog in moest houden. Hij kreeg een lichte, valse grijns op zijn gezicht toen hij zag hoe het meisje slikte. Hij zou zweren dat hij haar angst haast kon proeven. Het zorgde ervoor dat zijn hart heviger begon te kloppen en het beest in hem zich nog amper kon beheersen. De grijns op zijn gezicht bleef toen het meisje zich omdraaide en weg rende. 'Heerlijk als ze tegenwerken' zei Deshas zacht en schor. Hij gaf haar nog een kleine voorsprong en zette zich toen af. Hij begon te sprinten. Het voelde als verlossing. Het was heerlijk om al die adrenaline kwijt te kunnen. Op een gegeven moment scheurde Deshas' zwarte overhemd aan flarden doordat zijn vleermuis vleugels de dunne stof doorbraken en tevoorschijn kwamen. De leerachtige vleugels spreidde zich en Deshas steeg op. Nog sneller schoot hij tussen de bomen door totdat hij het lange, zeegroene haar van zijn prooi weer zag. Hij stoof op haar af en in minder dan een paar seconden had hij haar tegen de de stam van een boom gedrukt. Zijn lange hagedissenstaart wikkelde zich om haar middel zodat ze niet zomaar kon ontsnappen. Deshas vouwde zijn vleugels weer in en streek licht met zijn scherpe nagels langs de wang van het meisje om de lokken uit haar ogen te strijken. Hij wou de angst in haar ogen kunnen zien. 'Dacht je nou echt dat je sneller was?' vroeg hij zachtjes. Zijn stem klonk niet langer schor maar op een rare demonische manier charmant terwijl zijn zwarte, gevorkte tong een zachte tik tegen de wang van het meisje gaf. Hij sliste een beetje bij zijn woorden daardoor.

Met een klap belande Emily tegen een boom aan. Geen idee waar hij zojuist vandaan kwam. Want hem aan zien komen had ze niet. Een pijnstoot ging door haar rug heen en Emily kreunde even van de pijn. Niet veel later voelde ze iets over haar middel gaan. Met haar handen greep ze het beet om het weg te duwen maar dat was tevergeefs. Al snel had ze haar handen nodig om zijn handen van haar gezicht te houden. "Blijf van me af!" siste ze kwaad door haar tanden heen. Vol woede, maar tevens ook angst keek ze in zijn ogen. 'Dacht je nou echt dat je sneller was?' Ze hoorde zijn woorden aan die zachtjes en sissend klonken. Niet snel daarna volgde een til van zijn tong tegen haar wang aan waarna ze het er meteen afboende. Gevolgd door een klap in zijn gezicht. Boontje komt om zijn loontje.. Al wist Emily dat dit een verloren zaak was. Vol ondeugd keek ze hem aan. Maar niet alleen dat. Al haar emoties waren gemixt. Woede, angst en ondeugd en waarschijnlijk nog veel meer. Waar was ze in godsnaam in beland. Ze zuchtte even terwijl ze met haar handen weer te vergeefs de staart weg wilde duwen. "Laat me los, monster dat je bent!" Haar woorden waren zachtjes, bijna onhoorbaar maar des te meer spottend.

Deshas lachte enkel zachtjes toen hij de sissende woorden van het meisje hoorde. 'Ik wou alleen maar de doodsangst in je ogen zien als ik die mooie slanke nek open scheur' grijnsde hij terwijl hij met de scherpe nagel van zijn wijsvinger van onder nar boven over de nek van het meisje gleed om onder haar kin te eindigen zodat ze even gedwongen was naar hem op te kijken. Zijn hoofd schoot wat opzij toen hij een klap ontving maar hij leek er niet erg mee te zitten. Hij greep het meisje bij haar polsen beet en drukte die ruw tegen de stam boven haar hoofd. 'Dat ik een monster ben hoef je me heus niet meer te vertellen. Dat weet ik al driehonderd jaar. Maar sta me toe om me voor te stellen. Dan weet je tenminste welke naam je moet schreeuwen als ik elke druppel bloed uit je tere lichaam haal' grijnsde hij even zijn puntige hoektanden bloot. 'Mijn naam is Deshas. Misschien onder jullie beter bekend als de Heer der Duisternis. Eén van de zeven legendarische beschermers van de planeten van dit sterrenstelsel' ging hij zacht verder. Hij trok het meisje bij de boom vandaan en draaide haar armen op haar rug terwijl hij haar stevig vast bleef houden. Zijn staart gleed langzaam weg en streek een paar lokken voor de nek van het meisje weg. Deshas boog zich naar voren tot hij bij haar oor was met zijn mond. 'Je krijgt tien tellen voorsprong. Maak er goed gebruik van...Emily' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Toen hij haar volgde had Deshas onbewust haar naam opgepikt omdat ze er zo sterk aan gedacht had. Tenminste, hij hoopte dat het haar naam was. Deshas bracht één hand naar haar schouder en boorde zijn nagels in haar vlees bij haar sleutelbeen. De geur van bloed die vrijkwam maakte hem gek. Hij liet het meisje los. 'Als ik jou was, zou ik rennen. Voor ik me echt niet meer kan beheersen' zei hij zachtjes terwijl zijn stem trilde.

'Deshas, Deshas, Deshas toch,' leek de fluistering van de heldere stem op de golvende wind die plots op was komen zetten heen te glijden. 'Ik had toch meer van je verwacht,' vanuit de stem was al te horen dat het gezicht erbij waarschijnlijk grijnsde. Het heldere gestalte met de mee golvende, sneeuwwitte haren stapte soepeltjes te voorschijn. Integendeel, tot de meeste momenten, had Neara geen jurk aan. Dit keer was ze gehuld in een driekwartsbroek met een simpel hempje, en waren haar al even witte en enorme vleugels zichtbaar. Met haar tong maakte ze een zacht, klikkend geluid als teken dat Deshas haar teleurstelde. 'Ik had toch gehoop dat je het op prooien zou houden die wat meer in jou... duistere kantje zitten, nietwaar? Ik bedoel, dit moet toch veel te makkelijk zijn voor een machtig man als jij,' haar vleierijen waren duidelijk niet echt lievelijk bedoeld, hoewel haar gave gezicht gesierd was met een charmant glimlachje. 'Wat moe je nou met een leerlinge? Zeg me nou niet dat dit je opwindt' haar dunne lippen krulde zich in een geamuseerde grijns. Rustig sloeg ze haar armen over elkaar, waarbij haar zilverkleurige ogen naar het meisje schoten. 'Als ik jou was zou ik me niet meer laten zien rond dit tijdstip op deze plaats,' haar zachte stem klonk vriendelijk, haar blik weerspiegelde dit. Deshas kon haar vrolijke, bijna beledigende woorden krijgen als hij zo dacht weg te komen met zijn handelingen. Maar kinderen hadden nou eenmaal een streepje bij haar voor.

Bij de sterke greep die het monster toepaste op haar polsen kreunde Emily weer. Vol nijd keek ze in zijn ogen. Haar hartslag gierde en haar ademhalen was zwaar onregelmatig. Ze luisterde naar zijn woorden al kwamen die niet goed binnen bij haar. Het zweet liep haar over haar gezicht waardoor haar haar klam werd. Ze werd ruw bij de boom weggetrokken waarna haar armen op haar rug werden gedraaid. Zonder enige terug stribbeling liet ze het toe. Ze kon toch niets. Ze voelde al snel verlichting bij haar middel. En niet veel later werd haar haar uit haar nek gehaald door die afschuwelijke staart. Emily slaakte geschrokken een zucht toen hij haar naam zei. Iets wat ze hem totaal niet gunde. Zonder dat ze het eerst door had bracht hij zijn hand naar haar schouder waarna hij met zijn nagels en haar schouder(bij haar sleutelbeen) boorde. Emily gilde het uit van de pijn. Hopelijk hard genoeg voor iemand om het te horen. Na een paar seconden stopte ze en liepen de tranen over haar wangen. Haar polsen werden los gelaten waarna ze meteen weg wilde rennen, al had ze niet echt de puf ervoor. Maar door het bos ging nu een gefluister dat al snel veranderde in een wit gedaante dat tegen Deshas begon te praten. Vol verwondering stond Emily stijf van de zenuwen. Toen de vrouw haar zegje had gedaan knikte Emily naar haar waarna de als een gek weg rende.. Terug naar de academy. Maar zonder naar achter te kijken. Verder bij het monster uit de weg en bij die vrouw.. Het enige wat ze kon doen was rennen en rennen. Niet meer stoppen. Nee alsmaar door gaan. Tot ze bij de rand was en snikkend neerviel. Snikkend van de angst en snikkend van de pijn.

Deshas' rode ogen schoten naar de witte gedaante die tevoorschijn stapte. Zijn gezicht betrok naar een duistere trek toen hij Neara herkende. Hij liet het meisje gaan. Veel lol zou hij vanavond toch niet meer krijgen. Dat zou niet lang goed gaan met zijn zelfbeheersing. Deshas wachtte tot hij alleen was met Neara voordat hij zijn rug rechtte. 'Als je me werkelijk kende, wat je overduidelijk niet doet, zou je weten dat dit precies in mijn straatje valt' begon hij. Hij liep dichterbij tot hij vlak voor haar stond en zijn bloedrode ogen zich in de hare boorde. 'Geloof me Neara, dit windt me meer op op een manier die jij je niet eens kunt inbeelden' sprak hij zacht. Aan alles was te zien dat Deshas niet helemaal zichzelf was, los van zijn uiterlijke veranderingen. 'Ik was echt niet van plan haar te doden. Ik heb Savador die belofte gemaakt nadat ik Lilian omgebracht had' vervolgde hij hatelijk. Hij begon zich steeds slechter te voelen. En niet op een goede manier. Als demon was het voor hem relevant dat hij zo af en toe bloed kreeg. Het was hun bron van voeding en bestaan. 'Weet je waarom ik voor haar ging?' vroeg hij met een spottend lachje. 'Onschuld smaakt zoveel beter'

Haar glimlach verbrede bij zijn woorden dat ze hem niet werkelijk kende. 'Ik heb genoeg mannen gekend om je in te schatten, Heer der Duisternis,' beantwoorde ze hem kalm waarbij ze haar blik niet van hem af haalde. Ze was opgelucht, wat niet achter het masker van haar kalme glimlach te zien was, dat het meisje hem op het lopen zette. Dit was waarschijnlijk beter, beter voor haar en misschien voor hem. 'Klinkt spannend,' nog even en er was een zacht gegrinnik te horen van haar kant af, toen Deshas. De geamuseerde twinkeling in haar ogen verried dat de angst ver bij haar te zoeken was. Ook al had deze doorgebroken, het masker zou het niet toelaten dat hiervan enigzins te zien was. 'Ik denk toch dat wilde dieren iets meer in jou kaliber passen, vind je niet? Er is toch niets aan als ze tegenstribbelen, en je weet dat je, wat ze ook doen, alsnog wint?' het was in haar mening veel leuker als ze langzaam mee gleden, het uit pure, eigen wil deden. Ze kende dit wel, maar dan op een geheel ander terrein dan Deshas gruwelijke dorst naar bloed. 'Er zijn vast wel mensen die zich vrijwillig aan je over geven. Of heb ik het soms... fout?' haar glimlach kreeg iets onheilspellends, haar vleugels klapte iets verder in in de rust houding. Haar hand kwam op zijn borst te liggen die dichtbij was, haar ogen lieten zijn bloedrode ogen niet los terwijl ze langs hem heen liep. Haar hand ging strelend mee, waarna ze langs hem heen liep en net zorgde dat haar vleugels hem niet raakte. 'Ik denk dat het slimmer is als je andere prooien gaat zoeken,' concludeerde ze weer rustig.

'Toch niet de juiste. Lang niet alle mannen zijn hetzelfde, ik had gehoopt dat iemand als jij dat wel in zou zien' weerkaatste Deshas kalm op Neara's woorden. Ze kende hem totaal niet. Alleen oppervlakig en dacht dan te weten hoe hij in elkaar zat. Hij kreeg een lichte grijns op zijn gezicht toen Neara haar grinnikende woorden sprak. 'Dat maakt de jacht zo intensief en leuk. Het gevoel dat alles van die ene sprong afhangt' sprak hij zacht. Het was gewoon de kick van de adrenaline waar Deshas het over had. 'Niet dat jij er iets van zou begrijpen. Daar ben je te braaf voor, te liefjes' zei hij erachteraan. Deshas lachte even kort om de woorden van Neara al was het niet goed te zeggen of hij haar uitlachte of niet. 'Wie zou vrijwillig door mij van zijn bloed ontdaan willen worden?' vroeg hij zacht en spottend. Hoe stom was ze? Hij was totaal niet onder de indruk van haar onheilspellende glimlach. Hij was het begrip onheilspellend. 'Ik zou op zoek kunnen naar andere personen...,' begon hij kalm terwijl hij Neara's hand die strelend langs hem ging pakte. Hij keek uit dat hij zijn scherpe nagels niet in haar pols boorde. Dat was nu nog nergens voor nodig. Hij trok haar naar zich toe zodat ze in een danspas in moest spinnen en hij haar andere hand kon pakken die dan gekruist over de ander voor haar buik terecht zou komen. ',...Ik denk alleen niet dat jij er zo blij mee zou zijn' eindigde hij zijn zin zacht sprekend in haar oor waarna hij haar weer los liet. Hij voelde nu pas dat hij een beetje stond te trillen op zijn benen. De adrenaline was het enige wat hem nog overeind had gehouden.

'Ik heb zo mijn eigen intresses en doelwitten,' verzekerde ze Deshas rustig over haar keuze bij mannen. Een sceptisch glimlachje was over haar gezicht gegaan bij zijn laatste woorden. Alsof hij iets hoopte van haar, zich uberhaupt met haar bezig hield. Niet dat het haar uitmaakte, ze had genoeg vermaak mocht ze daar zin in hebben. Haar glimlach werd breder, leken de speelse twinkelingen in haar ogen te vergroten. Ze tilde haar kin wat op, keek Deshas wat schuin aan. 'Het lijkt mij toch behoorlijk voorspellend, en daarbij saai,' bracht ze haar eigen mening naar voren, waaruit bleek dat ze het niet met hem eens was. Ze had tenminste weten verkomen dat hij zich zou storten op een van de jonge leerlingen, en daarbij weer iemand van een trauma weerhouden. Haar zachte lach weerklonk, meer als een vage zucht waarbij ze even haar blik naar beneden bracht. 'Ik heb zo mijn eigen spelletjes,' de zeldzame grijns kwam op haar lippen terwijl ze haar blik weer opsloeg en Deshas aankeek, haar tanden ontbloot en de amusement duidelijk in haar bijna speelse ogen te zien. Ze was langs hem heen gelopen om haar toch door het bos weer verder voort te zetten, met haar eigen doelen. Maar voordat ze haar eigen weg weer in kon slaan voelde ze zijn hand om de hare, draaide haar lichaam al soepeltjes mee met zijn beweging totdat ze zijn borstkast tegen haar rug voelde drukken. Stilletjes bleef ze staan, haar ogen gesloten en een ontspannen uitdrukking op haar gezicht. Dit had ze niet verwacht, maar elke wending kon je tot iets leuks maken. Bij zijn woorden kwam haar glimlach weer terug, opende ze haar ogen en tilde ze haar kin op om haar gezicht richting die van Deshas te draaien. Haar handen kwamen weer los, waarbij ze er eentje omhoog bracht en aan de andere kant van Deshas gezicht tegen zijn wang legde waarbij ze hem met een vage druk dwong zijn gezicht naar haar toe te draaien. Ze moest omhoog kijken om hem aan te kijken, hun gezichten dicht bij elkaar in deze positie, hun neuzen bijna tegen elkaar. 'Mijn bloed blijft van mij,' glimlachte ze dichtebij, waarna haar hand zachtjes weer weg gleed en ze haar aandacht weer voor zich richtte om haar weg weer te vervolgen.

Deshas kreeg een hernieuwde grijns op zijn gezicht. 'Dat is omdat je het nog nooit geprobeerd hebt' zei hij met misschien iets van uitdaging in zijn stem toen Neara de woorden voorspellend en saai in haar mening naar voren liet komen. Hij had lichtelijk zijn wenkbrauw opgetrokken toen ze hem vertelde zo haar eigen spelletjes te hebben. Het lukt hem zelfs een beetje minachting in die blik naar voren te laten komen. Deshas draaide zijn hoofd mee toen Neara haar hand tegen zijn wang legde. Hij kon haar zachte vingertoppen over zijn ruwe stoppels voelen. Hij kreeg eveneens een korte glimlach op zijn gelaat bij het horen van haar woorden. 'Alsof ik dat zou willen' was zijn weerwoord. Zij stond kennelijk op het punt om weer verder te lopen maar Deshas was nog niet van plan haar laten laten gaan. Hij nam haar hand weer vast en vlocht zijn vingers tussen de hare om haar extra stevig vast te kunnen houden. Hij strekte haar arm horizontaal zodat ze niets met die hand verder kon uitrichten. De vingertoppen van zijn andere hand rustte licht op haar middel omdat ze anders in de weg hingen langs zijn lichaam. En om Neara terug te trekken als hij nog niet klaar was met praten en zij er al vandoor wou gaan. 'Het is, in tegenstelling tot wat jij waarschijnlijk denkt, veel meer dan enkel bloed aftappen van iemand. Het schept een onzichtbare band maar omdat ik dan alleen jouw bloed binnen zou krijgen werkt die band maar één richting op. Dit houd in dat, als ik jouw bloed binnen zou krijgen, jij het zou weten als ik wat voor emotie dan ook zou voelen. Jij zou het veel sterker voelen omdat wij qua kracht aan elkaar gewaagd zijn en veel met elkaar te maken krijgen. Jonge leerlingen zouden het amper merken omdat hun krachten kleiner zijn en ze mij niet zo vaak zullen tegenkomen' zei Deshas zacht in Neara's oor terwijl hij haar van over haar schouder aankeek. Zijn ogen waren niet langer rood. Nog zwart zoals gewoonlijk. Ze waren vaal wit met een grijs gekleurd randje om de iris en in het midden een grijze pupil. Vroeger waren het randje en de pupil zwart geweest maar sinds Deshas blind was geraakt niet meer. Nog een teken dat hij eigenlijk te lang zonder bloed zat. De demon die met hem versmolten was begon zich steeds zwakker te voelen waardoor Deshas meer uiterlijke trekken van zijn oude menselijke leven terug kreeg. Waaronder zijn blinde ogen, een van de redenen waarom hij de demon met zich had laten versmelten.

'Misschien ligt het daar wel aan, wie weet,' beantwoorde ze hem, zijn uitdagende toon beantwoordend met een speelse blik in haar ogen. Ontspannen bleef ze hem aankijken, liet haar vleugels langzaam weer verdwijnen mocht Deshas het idee krijgen weer een danspasje erin te gooien. Nu haar vleugels weg waren was haar half ontblote rug alleen nog bedekt met haar sneeuwwitte haren die als gewoonlijk speels hun eigen leven volgde en rustig mee golfde op de onzichtbare luchtstromen. Voor een moment was een enkele klank van een zachte lach te horen, niet echt duidelijk of deze nou amuserend of spottend was. In haag beweging om Deshas hier alleen achter te laten werd ze tegengehouden, voelde hoe Deshas vingers zich tussen die van haar bewogen en haar weerhielden verder dan hun armlengtes weg te lopen. Met een vragende glimlach, haar wenkbrauwen wat opgetild keek ze hem van opzij aan, merkte zonder te kijken dat zijn hand tegen haar huid drukte. Zonder enig geluid te maken of te bewegen, naast haar licht bewegende haren, bleef ze Deshas aankijken terwijl hij sprak. Weer een moment dat hij wat meer bloot gaf van zichzelf, waarbij langzaam haar mondhoeken zich weer tot een glimlach vormde. Haar nog vrije hand gleed over zijn onderarm naar zijn hand, had haar vingertoppen tussen die van hem gelegd. 'Dus technisch gezien zoek je gewoon iemand om je gevoelens mee te delen? En je zal mij niet bijten omdat je dan meer bloot van jezelf geeft dan je werkelijk zou willen doen,' concludeerde ze zachtjes zijn woorden. Op de een of andere manier voelde ze haar lichaam reageren om zijn aanrakingen, zijn adem die langs haar nek gleed. Door de drukte op Puffoon waren haar gewoontes er behoorlijk bij ingestoken, iets wat haar lichaam nu vertelde. 'Ik zou voelen hoe je er van zou genieten van de smaak van bloed, hoe je buik samen zou trekken bij elke huiverende siddering van mijn lichaam onder jou beet...' haar uitgestoken arm vouwde ze in, waarbij ze zich langzaam omdraaide terwijl ze sprak, haar blik niet van die van hem losmakend. '...Ik zou voelen in wat voor razernij je zou verkeren als iets niet zou lukken,' vervolgde ze, haar stem tot een fluistertoon gedempt, zijn hand die die van haar nog vast had tussen hun buiken in. Haar andere hand lag op zijn borst, gleed langzaam omhoog langs zijn borst naar zijn nek. 'Ik zou weten hoe je hart sneller zou beginnen te kloppen op het moment dat een vrouw toenadering zou doen,' fluisterde ze weer, een vage glimlach op haar lippen en haar blik niet van die vandaan gehaald. Ze was langzaam op haar tenen gaan staan, had haar lippen dicht bij die van hem gebracht zodat deze elkaar bijna raakte en haar adem over zijn gezicht zou strijken. 'Zou inderdaad heel vervelend zijn voor jou,' glimlachte ze weer, nu zichtbaar waarbij ze met een geamuseerde twinkeling weer langzaam afstand nam, duidelijk een spelletje spelend.

Een vage grijns sierde Deshas lippen toen Neara concluderend zijn eerdere woorden samenvatte. 'In zekere zin wel. Ik heb dat onderhand wel afgeleerd' zei hij zacht. Al wist hij dat hij loog. Gek genoeg zou hij juist willen dat Neara het kon voelen als hij razend was, gepassioneerd, depressief, trots. Deshas hield zichzelf voor dat hij in de war was door het bloed tekort. Hij ging langzaam mee in haar bewegingen terwijl hij luisterde naar haar woorden, echt luisterde. Hij moest wel nu hij weer blind was. Maar ook als hij gewoon had kunnen zien had hij ook naar deze woorden echt geluisterd. Even later, zonder zijn blinde ogen van Neara's gezicht af te scheuren, voelde hij haar warme hand op zijn ijskoude, ontblootte huid. Zijn vleugels hadden zich plat tegen zijn rug gevouwen maar hadden geweigerd te verdwijnen. Bij haar een na laatste zin had Deshas zijn ogen gesloten om ze bij haar laatste zin weer te openen. Deshas nam Neara's andere hand in zijn vrije hand, beseffend dat het zijn beurt was om dit spel voort te zetten. Hij bracht haar hand achter hem maar bleef ze vasthouden waardoor zij tegen hem aangedrukt zou worden. Deshas boog zichzelf wat naar voren tot hun voorhoofden elkaar net aan raakte. 'Het klinkt wel steeds verleidelijker als je het zo stelt' grijnsde hij zacht. Toen hij weer terug ging met zijn hoofd ving hij vaag haar geur op. Ze rook...raar, maar niet vreemd. Het waren geuren die je zou associëren met een zomerbries al had dat niet echt een geur. Deshas liet een van Neara's handen los en draaide haar onder haar arm door een rondje om haar as om haar tegen te houden door zijn hand vlak tegen die van haar te leggen die hij los gelaten had terwijl de ander nog steeds verstrengeld was met haar vingers die naast hun lichamen hing. 'Ik zou haast denken dat je me verzocht om je te bijten' glimlachte hij fluisterend.

Ze merkte de langzame veranderingen van zijn lichaam, blijkbaar kwam hij tot rust en ontspande hij. Een doel wat haar handelingen in deze volgordes altijd als doel hadden. Ze had wel verwacht dat hij het niet zou laten zitten bij haar speelse handelingen, maar hoe leuk ze haar spelletjes ook vond ze had graag weer door gegaan om haar doel in dit bos te vervolgen. Toch werd ze tegengehouden, viel ze weer terug in het moment zodra Deshas haar hand pakte en haar dwong dicht bij hem te blijven. Zijn wazige blik riep vragen bij haar op, maar liet haar niet uit haar houding halen. Ze was blij dat ze geen jurk aan had gehad, zoals gebruikelijk, aangezien deze dan geheel verdraaid had gezeten. Haar ogen sloten zich voor een moment toen zijn voorhoofd de hare net raakte. 'Averechts effect... maar ook interessant,' beantwoorde ze zijn woorden met een goed uitgesproken leugen, ondoordringbaar met een charmante glimlach op haar lippen die weerklonk in haar stem. Toen hij terug trok keek ze hem weer aan, keek iemand altijd aan op dit soort momenten. Een zachte lach, die meer als fluistering door de lucht weerklonk, kwam over haar lippen toen Deshas haar weer een sierlijk rondje deed draaien. 'Je maakt me duizelig,' was haar bijna speelse antwoord op zijn handelingen toen ze weer stil stond. 'Dat is voor jou een vraag, en voor mij een weet. Ik weet niet hoe lang dat effect houd, die band, maar wie weet kan ik wel duísteren dingen ermee gaan doen. Geen emotie is meer achter een mantel van kwaadaardigheid en moordlustigheid,' sprak ze terwijl ze even met haar bovenlichaam tegen hem aan duwde, om vervolgens weer afstand te nemen zodat hun armen wat gestrekt raakte.

Deshas hoorde Neara's woorden maar twijfelde aan de waarheid ervan. Niet dat het veel zou uitmaken. Hij loog zelf immers ook. Hij onderdrukte een zachte proest toen Neara zei dat hij haar duizelig maakte. 'Dat was maar één rondje en jij, de meesteres van de luchtstromen, heerseres van verwoestende orkanen wordt er duizelig van?' vroeg hij zacht. Hij boog zich iets meer naar haar toe tot hun lippen elkaar haast zouden raken zoals zij daarnet ook gedaan had. 'Dat geloof ik niet' grijnsde Deshas waarna hij weer naar achteren ging. Een nieuwe glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Neara's woorden hoorde. Hij pakte haar hand vast die tot nu toe vlak tegen de zijne had gelegen. Hij bracht haar hand naar zijn mond alsof hij er een kus op wilde drukken maar raakte haar huid net niet met zijn lippen. 'Dat zorgt alleen maar voor meer spanning om het juist te proberen. Ik heb nog nooit de rol van marionet mogen spelen. Kan interessant zijn niet? Om gebonden te zijn aan één enkel wezen' sprak hij zacht. Hij gaf Neara een soort schijn kus op haar hand door met zijn lippen er zo dicht bij te brengen dat je ze enkel als lichte tinteling zou kunnen voelen. Daarna ging Deshas weer rechtop staan. Als hij langer haar pulserende hartslag gehoord had dan had hij haar gebeid gebeten. Met of zonder haar toestemming. Nu werd Deshas helemaal tot gekte gedreven met dit spel. Eveneens voelde hij dat hij het niet lang meer vol zou kunnen houden. Nog even en zijn benen zouden niet alleen maar als water aanvoelen maar ook zo ter aarde storten.

Een zachte lach was te horen nadat Deshas haar duidelijk maakte dat haar duizeligheid waarschijnlijk gelogen moest zijn. 'Je hebt me door,' reageerde ze zachtjes, nog steeds de glimlach op haar gezicht terwijl ze hem bleef aankijken. Ze voelde hoe haar lippen terwijl ze sprak langs die van hem streken, waarna hij weer afstand nam. 'Ooh, ik denk zeker dat het heel interessant zou zijn. De spelletjes zouden dan zoveel heerlijker zijn,' glimlachte ze, haar stem verleidelijk. Ze vroeg zich af of Deshas zich echt zou verliezen, haar echt de mogelijk kunnen geven om zijn binneste te kennen. Hoewel het verleidelijk klonk voor haar, wist ze niet welke negatieve dingen eraan zouden zitten. Ze zou waarschijnlijk de enige zijn die echt zou weten wat Deshas zou voelen, hoewel dit waarschijnlijk een enorme hulp zou zijn als de Heer der Duisternis weer eens uit zijn slof zou schieten. 'Weet je zeker dat je mij als die gene wilt kiezen?' vervolgde ze fluisterend, terwijl haar huid inderdaad tintelde onder de lichte aanraking, haar blik voor een moment op haar eigen hand gericht en Deshas' lippen. Ze had haar stappen weer terug gezet, zodat ze nu weer bijna borst tegen borst aan stonden. 'Ik kan nu mijn duistere kant naar boven laten komen, weglopen en jou hier achter laten met een bijtende dorst,' opperde ze, alsof ze haar gedachtengang hardop uitsprak. Als teken dat ze er toe in staat was het ook echt te doen stapte ze alweer naar achter, liet haar handen losjes uit die van hem glijden om achterwaartst met een geamuseerde glimlach weg te lopen. Een onnatuurlijke wind stak op, golfde langs Neara's lichaam zodat haar sneeuwwite haren over haar schouder blies en vervolgens langs Deshas' huis streelde, Neara's geur met zich mee nemend. 'Wat ga je doen, marionet?' vroeg ze heimelijk, haar stem meer als een zucht op de wind, dezelfde wind die nu langs Deshas nek en wang streelde, hem bijna plaagde om daarna weer even plots te gaan liggen.

Deshas lachte zachtjes om Neara's verleidelijke woorden. Maar bij haar fluisterende woorden kreeg hij een serieuze blik. 'Weet je, misschien is het niet eens zo'n slecht idee. In tegenstelling tot ik, ben jij vrijwel altijd kalm en rustig. Het zou misschien eens voor rust in mezelf zorgen' zei hij zacht. Deshas liet Neara gaan toen ze haar handen terug trok en schoof zijn eigen handen ineen op zijn rug. Hij sloot zijn ogen toen hij haar geur weer rook. Hij moest zelfs eerlijk bekennen dat ze best lekker rook. Hij liep langzaam dichter naar haar toe. 'Ik weet wat ik ga doen. Mét of zonder toestemming' zei hij zachtjes terwijl hij opnieuw Neara's hand pakte. Hij maakte een kleine buiging terwijl hij haar een kus op de rug van haar hand gaf. Daarna draaide hij haar hand om terwijl hij weer rechtop ging staan en haar nu een zachte kus op de muis van haar hand. Daarna zette hij zijn lange, puntige hoektanden op de muis van haar hand en liet ze door haar zachte vlees dringen. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de smaak van Neara's bloed. Het was nog niet eens zo verkeerd. Hij had het gevoel op een open veld te staan terwijl een wervelwind hem in zijn greep hield. Het voelde rustgevend en kalm. Na een tijdje liet Deshas Neara los. Hij legde zijn andere hand over de twee bijt gaatjes Hij had wonden van iemand anders nog nooit behandeld. Alleen zijn eigen. Deshas concentreerde zich en liet de huid dichtgroeien door draden vlees naar elkaar te laten groeien en de wond zo dicht te trekken. Uiteindelijk was alleen nog een klein, opgedroogd straaltje bloed te zien wat erop duidde Dat Deshas Neara gebeten had. Deshas opende zijn ogen die weer zwart gekleurd waren. Hij voelde zich een stuk energieker.

Haar hoofd kwam wat schuin te staan, waarbij ze hem vragend aankeek en haar passen stopte. Ze snapte zijn redenering niet, maar kreeg een idee wat hij van plan was zodra hij dichterbij kwam. 'Marionet,' was het enige wat ze fluisterde toen hij haar hand alweer pakte, langs zijn bost omhoog keek om hem aan te kijken. Bij zijn kleine buiging wist ze dat ze niets meer kon doen, haar plagerijen en verleidende woorden zijn werk hadden gedaan en omkeren nmogelijk was. Haar kin tilde wat omhoog zodra ze zijn lippen zachtjes op haar hand voelde, hij deze omdraaide en zijn lippen weer op haar huid drukte. Ze kon het niet tegengaan dat haar adem hoorbaar naar binnen gezogen werd, ze automatisch een stap dichter naar Deshas toe deed zodra ze zijn tanden door haar vlees voelde gaan. Haar lippen strak op elkaar, haar ogen die dicht gingen en haar hand die zich bijna krampachtig op zijn schouder kwam te liggen. Ze wist niet of het pijn deed, of het een gek gevoel was of dat ze zich eigenlijk instictief moest verzetten. Een ongekend gevoel, iets wat haar hand krampachtig over zijn schouder voelde gaan en naar zijn bovenarm gleed. Langzaam voelde ze zichzelf wat duizeliger worden, voelde zich alsof iemand het fentiel van een fietsband open had laten staan. Maar daarnaast kolkte er langzaam dingen door haar hoofd die ze niet kon plaatsen. Met haar ogen gesloten, een krampachtige hand en de rest van haar lichaam doodstil erbij stond. 'Deshas,' klonk het zachtjes, vaag een vragende toon erin waarna een onplaatsbare kreun over haar lippen kwam. In haar binnenste leek haar serene rust een opdoffer te krijgen, voelde ze een hernieuwende kracht die niet van haar was. Toen hij haar los liet zakte ook haar gezicht, opende ze langzaam haar ogen terwijl ze haar blik probeerde te focussen. Nu ze eraan terug dacht had alleen het nieuwe moment dat de scherpe tanden door haar huid waren gegaan pijnlijk geweest, had de rest raar vreemd gevoeld, maar aan de ene kant niet vervelend. Haar ogen vaag, gericht op Deshas handen die de hare nog steeds vasthielden. Daarna gleed haar blik door naar Deshas ogen, zag de hernieuwde kleur erin waarbij haar mondhoeken weer tot een afwezige glimlach volgde. Hij was wel energieker, wat ze op de een of andere manier kon vertellen, maar haar eigen lichaam voelde als een vaatdoek. 'Hoe zou ik jou in toom moeten houden, dankzij dit?' klonk haar stem zachtjes, op een andere manier dan ze normaal sprak. 'Hoe lang duurd deze band?' ze wist niet of ze de vraag al eerder had gesteld, er antwoord op had gehad. Haar hoofd was wazig, probeerde nieuwe dingen te verwerken waarbij haar lichaam langzaam week werd. Ze voelde haar benen zwakjes, voelde hoe haar lichaam langzaam haar Deshas toe helde en ze haar evenwicht verloor doordat haar eigen lichaam haar niet meer staande kon houden. Als ze dit had geweten, dat ze in zo'n kwetsbare positie zou komen, had ze hem er niet eens tot aangezet er ook maar over te denken dat hij haar bloed zou mogen proeven.

Deshas bleef Neara aankijken. Hopend dat hij niet teveel bloed van haar had genomen. Ze zag er niet al te best uit. 'Ik weet het niet, dit is de eerste keer dat ik iemand bijt die krachtiger is dan een doorsnee leerling' antwoordde hij op haar eerste vraag. Deshas schudde vertwijfeld zijn hoofd bij haar tweede vraag. 'Geen idee. Dat is afwachten al zal het de eerste paar dagen waarschijnlijk het ergst zijn' zei hij zacht. Toen ze naar voren viel ving Deshas haar snel op en en ondersteunde haar. 'Het is normaal dat je wat duizelig bent. Je hebt net bloed verloren, daarom voel je je zo. Als je iets eet is het zo weer over en voel je je voordat je het weet weer de oude' sprak hij zacht. En hoewel de oprechte bezorgdheid niet in zijn stem te horen was zou Neara hem net zo sterk in haar lichaam kunnen voelen alsof die bezorgdheid van haar afkomstig was. Het was gek om zijn innerlijke gevoelens met haar te delen. Het waren ineens gevoelens geworden die op een veel hoger niveau lagen. Ze waren op een bepaalde manier intensiever dan als hij ze alleen gevoeld had. 'Kun je lopen denk je?' vroeg Deshas zacht.

'Hmm,' ze had gehoopt dat hij wat meer wetens achter zijn daden zou hebben, ze voelde zich net een slechtbehandeld proefkonijn. De wervelwind in haar hoofd, door haar lichaam, waardoor leek dat de wereld een grote waas was hielp niet echt zijn woorden te geloven. 'Fijn, heb ik weer,' haar zachte stem krachtloos, misschien was Deshas toch iets te ver gegaan met zijn dorst. Haar handen lagen tegen zijn bovenlichaam, waarna ze zich half aan hem optrekkend weer probeerde te staan en haar kin op zijn schouder legde. 'Voor jou makkelijk praten, je hebt net gegeten,' ondanks haar zwakke stem kon je de glimlach erin horen, die ook op haar gezicht weer was verschenen. Haar ogen gesloten, probeerde haar eigen hoofd tot kalmte te dwingen, maar er gingen teveel dingen door haar heen die ze niet snapte. Onwetendheid op dit niveau, onwetendheid in dingen die zich in haar eigen lichaam afspeelde, ze had er een hekel aan. Met een klap leek een emotie haar te raken, in oversprong en vergroot waaruit bleek dat ook haar lichaam nog de nieuwe dingen moest handelen. Ze voelde haar ogen tranen, merkte de bezorgtheid van Deshas als die van een moeder die haar kind doodziek op bed zag liggen en de gedachte had dat het ging sterven. Ze zette een stap dichterbij, merkte niet eens dat een paar tranen haar ogen verlieten en langs haar wangen liepen. Een zucht, een vermoeide, kwam voordat ze het wist waarbij haar adem Deshas' nek streelde. 'Ik denk dat zitten even de beste optie is,' fluisterde ze hem wat hees terug, waarna ze door haar knieën zakte en haar ogen sloot. Haar haren speelde wilder mee, nog steeds zonder echt rond te vliegen, maar weerspiegelde de innerlijke gaos in Neara's lichaam.

Deshas bleef Neara aankijken. Probeerde het feit te negeren dat haar handen haast het brandmerk op het midden van zijn borst raakten. Het vreemde stervormige symbool zorgde ervoor dat het leek alsof het weer brandde en klopte van de pijn. Het was geen echt gevoel maar iets dat zogezegd tussen je oren zit. 'Daarom kies ik dus voor leerlingen' zei Deshas zacht en gedachteloos op Neara's krachteloze woorden. Op haar andere woorden lachte Deshas even kort. Het was meer een soort snuif dan echt lachen maar niet sarcastisch. Hij keek op haar neer toen ze zijn bezorgdheid kennelijk kon voelen. Hij zag de tranen over haar wangen stromen en veegde ze voorzichtig en zachtjes met zijn duim weg. Een korte rilling ging over zijn rug bij het voelen van haar warme adem in zijn nek. Zwijgend hielp Deshas Neara toen ze wou gaan zitten. Zelf bleef hij staan, leunend tegen de stam van een boom. Hoewel hij niet echt helemaal begreep waarom haar lokken zo tekeer gingen had hij zo wel zijn vermoedens. Daarbij was het logisch dat ze nu verward was. Deshas sloot zijn ogen en concentreerde zich. Innerlijke rust was dan wel niet helemaal zijn ding maar Neara had het momenteel al moeilijk genoeg haar eigen emoties in haarzelf weer goed onder controle te krijgen. Dus hij ademde diep in en diep uit. Probeerde rust te creëren in zichzelf. Aan de serene rust waar Neara zich altijd in leek te vinden bevinden kon hij niet tippen maar dit was misschien makkelijker voor haar dan, behalve haar eigen, ook nog zijn chaos aan emoties en gevoelens mee te dragen.

Ze knikte beheerst, hoewel je in haar ogen kon zien dat ze uiterst verward was, en dat haar geest meer bezig was alles te begrijpen en te verwerken dan werkelijk met het gesprek. 'Heb je het nooit andersom geprobeerd, zodat de band van twee kanten komt?' vroeg ze zachtjes, nog steeds met een hese stem. Ze merkte Deshas' duim niet over haar wang, merkte amper verder iets van de buitenwereld. De wervelwind in haar hoofd hield aan, was te merken aan de buitenkant. De sereenheid was weg, haar haar leek tot een eigen leven te komen, ook de zoom van haar jurk dreef mee. Half zitten, half liggend zat ze op de grond, haar zilverkleurige ogen waren half gesloten, haar blik wazig en afwezig. 'Faino parar,' fluisterde ze zachtjes, in haar eigen wereld verzonken. In die zelfde afwezigheid leek een uitgestrek, wittig ligt zich tussen haar schouderbladen te vormen, waarna haar machtige en witte vleugels zich uitklapte. De zilverkleurige tinten erin gaven het iets extra's, geheel uitgestrekt en onrustig trillend. 'Deshas, kun je me terug brengen naar Angani,' je kon in haar hese stem horen dat ze de zin tegen haar wil in sprak. Maar de wervelwind in haar hoofd zou haar niet tot beschikking stellen haarzelf de komende uren terug te brengen naar het kasteel.

Deshas bleef Neara even een tijdje zwijgend aankijken toen ze hem vroeg of hij het nooit de andere kant op had geprobeerd. Hij had dat wel eens gedaan maar weigerde dat liever. Niet zozeer omdat hij dan de gevoelens van iemand anders kon voelen maar meer om andere redenen. Hij zakte langzaam door zijn knieën tot hij er met één in de vochtige aarde steunde. Hij bleef Neara een tijdje zwijgend aankijken. 'Is dat dan wat je wilt?' vroeg hij zacht. 'Je weet hopelijk dat je daarvoor bloed van mij binnen moet krijgen' voegde hij daar nog zachter aan toe. Daar knapte de meeste mensen op af, zijn bloed. Zijn bloed was ook niet langer zuiver. Het was vergiftigd met de drang om te doden en de lust en de passie die hij erin legde. Zijn bloed was niet langer rood van kleur maar zwart als een maanloze nacht. Het bloed van een demon. Daarom eiste hij dat van anderen op. Omdat de donkere vloeistof die door zijn aderen stroomde onzuiver en doods was. Hij snakte, net als elke andere demon, naar het leven dat zich in anderen bevond. 'Tuurlijk' sprak hij kalm toen ze hem, met duidelijke tegenzin, vroeg of hij haar terug wou brengen naar haar kamer. Hij pakte haar voorzichtig vast en tilde haar op door haar onder haar knieholtes en om haar schouders, net onder haar vleugels, vast te houden. Voorzichtig kwam hij overeind en hees haar zachtjes iets hoger op. Al zijn bewegingen waren met beleid alsof hij bang was dat Neara van porselein was en zou breken als hij iets te ruw met haar omging. Daarna begon hij aan de terugtocht naar de school. Het liefst had hij gevlogen om er sneller te zijn maar durfde dat niet aan nu hij Neara met zich meedroeg.