New.

Met zijn vingertoppen die over het hout van de trapleuning gleden beklom een vijftienjarige jongen de trap naar de etage van Cassia. Hij luisterde ondertussen naar de regelmatige sprongen van Cathe. De kleine, bruine otter sprong tree voor tree om Renn te leiden. Renns doorzichtige ogen staarde een beetje doelloos voor zich uit. Aan alles was overduidelijk te zien dat hij blind was. Maar het gaf niet. Hij liet zich leiden door Cathe en door het water, zijn element. Zachtjes fluisterende stemmen als zilveren klokken weerklonken in zijn oor. De onzichtbare druppels water die in de samenstelling van lucht zaten lieten hem alles weten wat er zich in zijn omgeving bevond. En wat het water hem niet vertelde, vertelde de otter wel. Aan het zachtjes trippelen van Cathe's pootjes merkte Renn dat ze bovenaan de trap moest zijn. Toen de leuning plotseling verdween zette Renn voorzichtig zijn voeten neer waarna hij vervolgens iets steviger doorliep. Bij het horen van een zacht piepend geluid hield hij abrupt halt. Het was Cathe die hem waarschuwde dat hij voor een dichte deur stond. Tastend ging Renn met zijn vrije hand over de deur tot hij de klink gevonden had. Hij drukte hem naar beneden en, zich nog vast houdend aan de deur, liep hij de etage binnen. Een beetje doelloos stond hij daar nu met zijn tas in zijn ene hand. Nu uitzoeken welke deur naar de jongensslaapzaal leidde en waar die deur überhaupt was.

Mizore was op de meisjesslaapzaal bezig met haar kleding en spullen bij elkaar te vinden voor het reisje wat ze ging maken. Alle spullen had ze in haar blauwe schouder tas die nu ook bom vol zat. Haar bed lag er slordig bij en alle laatjes van haar nachtkastje stonden open. Moeizaam pakte ze de tas op en schuifelde naar de deur toe. Zonder achterom te kijken deed ze de deur open en stapte wat hinkend naar buiten toe. De deur deed ze met een knal dicht en liep het hoekje om waar plots een jongen en een otter stonden. 'Het is niet zo handig midden in het pad te gaan staan.' Zei ze met haar emotiloze stem. Normaal gesproken zou ze doorlopen maar ze vroeg zich af waarom die jongen daar midden in de gang stond.

Renn sloot voor een moment zijn ogen en luisterde naar het water. Het schetste een ruw beeld in zijn gedachten en liet de plekken open waar meubels of andere dingen stonden. Toen Renn een beetje een goed beeld van de kamer had wist hij ongeveer waar twee deuren waren. Ineens hoorde hij een harde knal van links gevolgd door voetstappen en een stem. Hij was emotieloos maar toch was het duidelijk te horen dat de stem afkomstig was van een meisje. Links was dus de meisjesslaapzaal. Dan moest hij naar rechts. Zijn blinde ogen keken in de richting waar de stem vandaan kwam. Hulpeloos zoekend waar hij nou precies heen moest kijken. 'Sorry. Ik wist niet echt waar ik heen moest' zei hij zacht terwijl hij een stap opzij deed en met zijn andere hand naar de muur tastte.

Mizore had gekeken hoe de jongen zich verontschuldigde en met zijn ogen een plek leek te zoeken om naar te kijken. Hij deed een stap en zij en taste naar de muur toe. 'Alles wel goed?' Vroeg ze en vragend keek ze hem aan, maar omdat hij niet wist waar hij heen moest kijken betwijfelde ze of hij dat wel zou zien. Haar gezich ging weer naar normaal toe en keek even de kamer rond. Er was verder niemand in de kamer alleen hun twee en een otter. Vaag keek ze naar de otter toe. 'Is dat je huis dier?' zei ze kijkend naar de otter. 'De otter bedoel ik.' Even probeerde ze goed in de ogen van de jongen te kijken. Wat nog al lastig was aangezien hij van het ene punt bij haar naar het andere keek. 'Is het zo interesand om mij te zien?' vroeg ze met een tikje verontwaarding in haar stem. Haar schouder begon zeer te doen dus ze haalde haar tas van haar schouder die met een lichte plof op de grond terecht kwam. Wat houterig strekte ze haar rug en keek de jongen weer aan.

Toen het meisje nogmaals sprak kreeg Renn een beter beeld in zijn gedachten van waar ze behoorde te staan. Los van het feit dat hij het temperatuur verschil voelde door middel van haar condenserende adem. 'Enkel wat gedesoriënteerd. Maar dat heb ik vaker in een onbekende omgeving' zei hij zacht. Hij leunde nu tegen de muur aan, blij om iets stevigs te voelen. 'Cathe? Ze is meer te noemen dan een huisdier. Ze is meer een soort vriend' zei hij. Hij klopte twee keer op zijn bovenbeen en Cathe klom behendig via zijn broekspijp omhoog en schoot onder zijn capuchon door zodat ze warm onder Renns haar in zijn nek lag. Renn zocht opnieuw de richting van het meisje op toen hij opnieuw haar stem hoorde. 'Ik wil alleen weten welke kant ik op moet praten. Dat lijkt me wel zo beleefd ondanks dat ik je niet kan zien' zei hij koud. Zijn blindheid was soms een gevoelig punt. Hij was ermee geboren maar dat maakte de wens om wel te kunnen zien alleen maar sterker.

Mizore had tijdens het praten zijn watermagie gevoeld. Nadat ze klaar was met haar woorden merkte ze ook dat hij beter wist waar ze stond doordat zijn ogen nu meer stil tonden op haar gezicht. Rustig luisderde naar ze zijn woorden. Eigenlijk was ze wel blij dat hij zelf al was begonnen over zijn blindheid. Ze zas zelf dan wel bod en letten nooit op andermans gevoelens maar om lichaamelijke beperkingen of iets in die richting had ze nog nooit zo aan iemand kunnen vragen. 'Vervelend voor je.' had ze enkel gezecht nadat hij klaar was met praten. 'Ik ben trouwens Mizore.' Zelf wist ze niet goed hoe erg blind hij was of hoe hij dingen zag, dus ze stak voor de zekerheid maar geen hand uit. Even bekeek ze hem maar zag dat hij niet echt spullen bij zich had. 'nieuw?' vroeg ze maar om een onderwerp aan te snijden.

Toen het meisje weer begon te praten haalde Renn zijn schouders lichtelijk op. 'Je leert ermee leven' gaf hij als tegenreactie. Daarna hoorde hij haar naam. Hij repeteerde hem een paar keer in zijn hoofd. 'Renn' stelde hij zichzelf daarna voor. Hij voelde de tas in zijn hand weer branden toen hij Mizore's volgende vraag hoorde. 'Ja' zei hij zachtjes met een lichtelijk schaapachtige, zwakke grijns. 'Is het zo overduidelijk?' vroeg hij er daarna achteraan. 'Hoe lang zit jij al op deze school?' vroeg hij daarna.

Mizore zag hoe hij lichterlijk zijn schouders op haalde. Het was een begrijpelijk antwoord. Een schaapachtige grijns kwam op Renns gezicht nadat hij antwoord had gegeven. Ja, hoelang zat zij hier nou eigenlijk op school. Nadenkend frummelde ze een beetje aan de onderkant van haar rokje. 'hmm...' begon ze langzaam 'Ik denk een half jaar tot bijna een jaar.' Ze had er eigenlijk niet zo erg op gelet, maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ze hier niet zo was om de lessen te volgen. Van de personen die ze hier heen hebben gestuurd wilde dat wel, maar zolang ze niet gecontroleerd werd was er niks aan de hand. 'Zullen we anders gaan zitten?' haar hand wees naar de plek waar een paar bankstellen stonden en een paar stoellen. Doordat ze voelde dat hij "kijkt" met watermagie lied ze een ijspegel uit haar hand komen alsof het een mes was en richte het naar het meubilair toe in de hoop dat het zou "zien".

Renn knikte licht zonder het zelf echt door te hebben op Mizore's antwoord in verband met zijn eerdere vraag aan haar. Ergens voelde hij zich opgelucht dat Mizore hier langer zat. Zij kon hem misschien wel een beetje op weg helpen. Aan de andere kant was het ook wel vervelend om als enige van het huidige gezelschap, hen tweeën dus, de enige nieuweling te zijn. Hij richtte zijn hoofd weer op bij haar vraag om te gaan zitten. 'Goed' zei hij wat kleintjes en eigenlijk overbodig. Het was meer bedoeld om maar iets aan te vullen. Hij merkte direct het temperatuur verschil op en kwam tot de conclusie dat het Mizore moest zijn met ijsmagie. Waarschijnlijk wees ze hem op deze manier de richting aan waar hij heen moest. Voorzichtig liet hij de muur los en liep verder. Hij hoorde Cathe zachtjes in zijn oor piepen om hem te waarschuwen voor een meubelstuk. Concentrerend op de waterdruppels eromheen kon Renn de contouren van salontafel ontdekken. Hij liep erlangs naar iets wat volgens het water een bank moest zijn en ging voorzichtig zitten. Gelukkig had hij goed gegokt en voelde hoe hij wegzakte in de zachte kussens.

Mizore zag hoe Renn naar een bank toe lopen, wat nog verbazend soepel ging naar haar mening. Maar ja voor haar was het makkelijk praten want zij had er geen ervaring mee. haar hand rijkte naar haar tas en zakte lichterlijk door haar knieen heen waardoor ze net bij de schouderband kon. Half hinkend liep ze naar de bank en sleepte haar tas met zich mee. Ze ging op de bank zitten naast Renn. 'Je zult hier wel snel gewerd raken.' Haar hand lied de tas los waarna die naar de leuning van de bank ging en daar bleef rusten. 'Opzich een standaard school. Leuke leraren stomme leraren.' Haar hoofd ging wat naar achteren zodat haar nek op de rugleuning steunde en ze het waterkleurige pafond kon zien die betovert was zodat het leek alsof er vissen zwommen. Haar ogen bleven de vissen volgen wachtend op zijn antwoord.

Doordat de bank op de plek naast hem nog verder inzakte voelde Renn dat Mizore naast hem was gaan zitten. 'Dat hoop ik dan maar. Het is de eerste school waar ik waarschijnlijk echt last ga krijgen van mijn...beperking' zei hij zacht. Zonder het zelf echt door te hebben was zijn hand naar zijn linker pols gegaan en onder de mouw van zijn vest gegleden. Zijn vingers speelde gedachteloos met het kralen bandje om zijn pols. De verschillende kleuren blauwe kralen tikte een beetje tegen elkaar doordat Renn eraan zat.

Mizore had Renn schuin aan gekeken toen ze haar antwoord horen. 'Ik zou het geen beperking noemen. Eerder een andere levenswijze.' Haar hoofd lag nog steeds op de bankleuning. Ze tilde haar linker arm op en haar hand lande zachtjes op Renn's hoofd en haalde lichterlijk zijn haren door elkaar heen. Haar hand gleed weer van zijn hoofd af en haar ogen gingen weer naar het plafond. 'Misschien een vreemde vraag, maar...' Een kleine aarzeling kwam door haar stem heen. 'Hoe heb je Cathe ontmoet?' Haar ogen waren niet van het plafond afgegaan bij het stellen van deze vraag. Niet zo heel lang zou ze zelf naar Cassia gaan om haar dier uit te gaan zoeken, dus het leek haar wel verstandig om bij de mensen die een huisdier hadden te vragen hoe ze die gevonden of ontmoed hadden.

Renn keek op bij Mizore's woorden. Hij staarde eerder meer voor zich uit omdat hij wist dat ze ergens tegenover hem moest zitten. Haar woorden lieten een zwakke glimlach op zijn gelaat verschijnen. Hij schrok echter wel een klein beetje toen hij plots haar hand op zijn hoofd voelde. Maar hij liet haar haar gang gaan. Renns blik ging afwezig richting zijn schoot toen hij de aarzelende vraag van Mizore hoorde. Toen Cathe haar naam hoorde stak ze nieuwschierig haar kop tussen de stof van Renns kleding en zijn zwarte lokken uit. Ze sprong op zijn schoot en rolde zich op terwijl haar zwarte oogjes Mizore aan bleven kijken. 'Dat is best gek eigenlijk. Ik was met mijn ouders mee toen ze buiten wouden wandelen. Ze zijn van mening dat ik wel gewoon alles moet kunnen doen ondanks dat ik niets kan zien. Ik was tien jaar toen en ik raakte verdwaald. Die tijd had ik nog maar weinig controle over mijn magie dus via het water kon ik ook bar weinig zien. Het was Cathe die me hielp terug te komen. Ze heeft me letterlijk aan m'n broekspijp meegetrokken. Daarna is ze bij me gebleven. Cathe kon zich beter in me verplaatsen dan wie dan ook. Als otters geboren worden zijn ze namelijk blind. Pas na vijfendertig dagen openen ze hun ogen. Cathe wist hoe lastig het soms kon zijn om niets te kunnen zien. En sindsdien zorgt ze voor me. Ze legt elke ochtend m'n kleding klaar en blijft altijd bij me om me te waarschuwen voor obstakels' vertelde hij.

Mizore merkte dat Renn haar handop zijn hoofd toe had gelaten. Haar ogen bleven nog steeds de vissen volgen tijdens dat Renn vertelde hoe hij Cathy ontmoet had. 'Dat is wel er appart.' Ze zweeg even voor een moment. 'Je bent de eerste waar ik van hoor dat je huisdier voor jou zorgt' haar ogen gleden naar Cathy en schonk haar een liefelijk lachtje. 'Ik ga na het haloween event mijn dier zoeken.' Een kleine brok vormde zich in haar keel. Eigenlijk was ze wel wat zenuwachtig om een eigen dier te krijgen. Haar martel nijging was al heel wat minder en ze had al maanden geen dier of mens meer gemarteld. Wat ze zelf een hele prestatie vond. ' Je zult me dan hier een tijdje niet zien tenzij je mee gaat.' Zei ze in een grapvorm maar ergens was het wel een echte vraag. Savador zou wel mee gaan waarschijnlijk maar andere mensen beter leren kennen zou ze ook niet gek vinden. Met haar hoofd schuin keek ze naar Renn. 'Het lijkt mij bijzonder om de wereld op jou manier te bleven.' Zei ze nog al zachtjes maar wel vriendelijk. Atthans zover ze dat kon op dat moment.

Renn glimlachte even vaagjes. 'Maar ik zorg ook wel een beetje voor Cathe' zei hij. 'In het wild worden otters niet ouder dan drie tot vier jaar. Maar Cathe heeft nu een levensverwachting van maximaal vijftien jaar. Dit omdat ze beter te eten krijgt dan in het wild, al kan ze zelf nog wel jagen' vertelde hij. Renns vingers gingen zacht en met zorgvuldige halen over de bruine vacht van Cathe. Die had haar ogen gesloten en lag er overduidelijk van te genieten. 'Horen' verbeterde hij Mizore daarna zachtjes. Zien deed hij toch al niet. Hij zou haar een tijdje niet meer horen dan. 'Nou, als je gezelschap wilt...' begon hij twijfelend. Hij kende Mizore nog maar net. Misschien vond ze het wel helemaal niks om met hem mee op sleeptouw te nemen. Hij richtte zijn blik weer haar richting op toen hij haar zachte woorden hoorde. 'Soms heeft het zo zijn voordelen. Ik kan gelukkig niemand op zijn of haar uiterlijk beoordelen' mompelde hij een beetje maar omdat Mizore praktisch naast hem zat zou ze het verstaan kunnen hebben. 'Maar het lijkt mij toch ook wel wat om eens een keer de wereld op jou manier te kunnen zien' zei hij daarna met een iets zekere glimlach.

Mizore wilde even knikken bij zijn verberering maar dat zou hij waarschijnlijk niet gemerkt hebben. Haar wenkbrouwen gingen iets omhoog dat hij mee inging op haar verzoek. natuurlijk vond ze dat wel fijn, maar haar gedachte konden nog steeds niet goed verwerken dat mensen iets met haar samen wilde doen. Een kleine glimlach kwam er op haar gezicht bij Renn's laatste woorden. 'Ik denk dat je er snel genoeg van zal hebben.' Haar ogen gingen naar de kleine glimlach die op zijn gezicht gevormd word. Even was ze stil twijfelden of ze haar vraag wel zal stellen, maar belsoot het toch maar te doen. 'Hoe goed kun je me nu zien?' Ze ging wat schever zitten en keek hem nu recht aan. Als hij via water kon kijken zal hij haar wel redelijk zien van lichaams eigen maar ze had geen flauw benul van hoe hij nu eigenlijk keek.

Renn glimlachte opnieuw een beetje vaagjes. 'Misschien' zei hij zacht op Mizore's woorden. Misschien zou hij het snel zat worden om te kunnen zien. Alhoewel als je al vijftien jaar zonder zicht deed dan waren er een hoop dingen waar je naar wou kijken voordat je het echt zat werd. Hij richtte zijn hoofd een beetje op toen Mizore hem vroeg hoe goed hij nu kon zien. Hij sloot zijn ogen even. 'Ik kan nu je contouren zien. Dus ik zie hoe je zit, waar je handen en benen zijn. Dat soort dingen. Maar het is alsof ik in negatief kijk. Ik zie geen details. Het water toont me alleen je contouren' zei hij waarna hij zijn ogen weer opende. 'Mizore?' begon Renn twijfelend. 'Het klinkt misschien gek maar....mag ik vragen hoe je eruit ziet?' vroeg hij zachtjes. Naarmate hij langer met haar praatte was hij steeds meer en meer benieuwd geworden naar hoe Mizore er eigenlijk uitzag.

Mizore had een klein grinnikje uitgestood nadat hij misschien had gezecht. Alleen haar contoeren herhaalde ze in haar gedachten. Haar gedachte zochten even naar een voorbeeld van hoe een negatief er ook al weer uit zach maar al snel was dat duidelijk. Mizore hoorde zijn zachte twijfeldende vraag. 'Is niet z'n gekke vraag.' Ze had al een vermoede gekregen dat hij met water keek maar dat was nu nog eens bevesticht. 'Ik zal het je zelf laten zien.' Haar rechter hand ging omhoog zodat haar vingertoppen nu omhoog wezen en ongeveer twintich centimeter van haar gezicht af was. In een snelle beweging strekte ze haar vingers en sloot even haar ogen om zich te kunnen concentreren. Al snel was er een dun ijslaagje over haar gehele lichaam gegaan en zich bijna elk bochtje en plooite gegaan. Ook in haar kleding. Wat moeizaam door het ijslaagje knipperde ze even met haar ogen. Na een paar keer geknipperd de hebben ging het soepeler en keek hem nu aan. Doordat het ijslaagje zo dun was kon je niet ziet dat het er zat. Mizore zelf had er geen last van aangezien ze gewend was aan kou en er makkelijk mee kon bewegen. 'kun je het nu wel zien?' Wat verbaast keek ze hem aan waarbij haar wenkbrouwen iets omhoog waren gegaan.

Renn had zichzelf heel sterk afgevraagd hoe Mizore van plan was hem te laten zien hoe ze eruit zag. Pas toen ook elk klein detail ''zichtbaar'' werd toen ze zichzelf in ijs hulde werd het hem duidelijk. Renn hield zijn ogen gesloten maar kon Mizore daardoor alleen maar des te beter zien. Maar nu kon hij zelfs de kleinste dingen, het kleinste plooitje in haar kleding onderscheiden van de rest. Er verscheen even een vage glimlach om zijn lippen. 'Je bent mooi weet je' zei hij zacht maar oprecht bij wijze van antwoord op haar vraag of hij haar nu wel kon zien. Hij opende zijn ogen weer. Behalve beter zien kon hij haar nu ook beter voelen. Het ijs liet de temperatuur ernstig dalen in verhouding tot de rest. En voor iemand als Renn, wiens zintuigen beter waren door zijn blindheid en het feit dat zijn water element hem versterkte, kon hij het kleinste verschil in temperatuur meteen voelen.

Mizore begon al meer aan het ijs te wennen. Het was nog lichterlijk koud, dat kon ze aan haar botten voelen. Met haar magie probeerde ze de kouw te verminderen, wat aardig goed lukte. Met de zelfde emotieloze blik luisterde naar Renn's woorden. Niet goed wetend wat ze moest zeggen hield ze zich maar even stil. Nog nooit in haar helen leven had iemand anders al Savador dat tegen haar gezicht. Een dankje wel of zo zei ze nooit tegen iemand anders als Savador en een knikje geven van ja vond ze weer te arogand. Nog steeds zwijgend keek ze hem aan. 'Wat vind je zo mooi dan?' zei ze met lichterlijke aarzeling in haar woorden. In haar hele lichaam had zich nog geen spiertje zich bewogen. Ze zat nu alleen maar Renn aan te staren. Niet goed wetend wat ze moest doen of zeggen. Ze kon nu gewoon niet grof tegen hem gaan doen.

Toen Renn Mizore's aarzelende vraag hoorde voelde hij zijn wangen vuurrood worden. Hij had wel antwoord op die vraag maar hij voelde zich nogal ongemakkelijk eronder. Zijn handen knepen zich samen tot vuisten met de stof van zijn broek ertussen. 'Je hebt een mooi gezicht. En mooie armen en benen' mompelde hij zachtjes terwijl hij zichzelf met de minuut roder voelde worden en zijn mompelen meer op fluisteren begon te lijken. Cathe, op zijn schoot, keek even om met een lichte jaloerse blik in haar zwarte ogen.

Mizore's ogen stonden emotiloos gericht op Renn toen hij begon te blozen. Haar ogen wat naar beneden toen ze beweging in zijn haden zag. Als je goed keek zag je een miniscuul geniepig glimlachtje in haar mondhoeken zitten. Met het zelfde gezichtuitdrukking luisterde ze naar Renn's woorden. Weer zach ze beweging onder in haar zichtvlak en waardoor ze nu naar Cathe keek die op zijn schoot lag. Mizore voelde dat er een ongemakkelijke sfeer was gekomen maar schonk daar zelf geen aandacht aan. Waarschijnlijk was ze toch de eerst die hij zo goed zag en dan is alles mooi. Met die gedachten stond ze op. 'Dankje.' zei ze koeltjes. Het ijslaagje op haar lichaam lied ze weer weg gaan voordat de kou te veel haar lichaam in zou gaan. voorzichtig bukte ze en raapte haar tas van van grond. 'Ik moet gaan. Helaas heb ik nog wat dingetjes te regelen.' met een houterige pas liep ze een stukje naar de deur toe maar bleef nog even stil staan. Wat twijfelend draaide ze zich om en keek Renn nog een keer aan en gaf een knikje die ook duidelijk te zien was voor hem. Draaide zich terug en liep verder naar de deur terwijl ze 'Je hoord later nog wel wat van me.' zei.

PROFILE MAGICIAN