Escape from the Reality

Emily was blij dat ze iemand als Sorax had ontmoet. Laat staan dat hij nu haar vriendje was. Toen ze merkte dat hij haar tegen hem aandrukte legde ze haar hoofd op zijn schouder. Bij zijn woorden knikte ze zachtjes. "Ik wil het gewoon vergeten. Ik heb er in die jaren bijna nooit een keer aan gedacht.." Zei ze fluisterend waarna ze niet veel later zijn lippen op de hare voelde. Zachtjes kuste ze hem terug. Bij zijn woorden knikte ze nog even. Misschien was ze wel heel duidelijk geweest met de woorden die ze had gesproken. Toen ze zijn handen even kort door haar haar voelde haan glimlachte ze. Ze vond het fijn hoe hij erop reageerde. Ze had het niet gekund als ze zoiets had gehoord. "Ik wil niet meer dat het gebeurt. Één keer is al één keer teveel." Zei ze heel zachtjes terwijl ze haar ogen even neersloeg. Toen hij haar los liet keek ze hem vragend aan. Ze had liever zo blijven staan. Bij zijn bewegingen keek ze vragend naar hem. Ze had geen idee wat hij allemaal aan het doen was. Vijf drafen kwamen nu tevoorschijn en Emily keek verward ernaar. Wat was dat. Al snel kwam er een ketting uit. Ze glimlachte terwijl hij door ging. Nog steeds vragend keek ze naar de verschillende kleuren en vormen die zich aannamen in zijn handen. Ze herkende een rood hartje. En de binnenkant was van geel/goud. Hij knoopte alles bij elkaar en hing het om haar nek. Voorzichtig liet ze haar vingers eroverheen glijden. Dit was prachtig. Werkelijk waar. Met een vrolijke blik keek ze hem aan. Bij zijn woorden keek ze hem aan. "Bedankt. Het is werkelijk waar prachtig." Ze glimlachte warm en drukte dankbaar een kus op zijn mond. "Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen zonder je!"

"En het is begrijpelijk dat je dat wil..." sprak hij kalm en knikte kort. "Het is iets waar niemand graag aan denkt. Of uberhaupt aan denkt dat het hun ook kan overkomen..." sprak hij kalm. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Hij knikte. "Ik begrijp dat. En ik zal er ook voor zorgen dat het niet nogmaals gebeurt..." sprak hij kalm. Hij dacht kort terug aan de jongen die hij net nog had bevochten. Dat was dus een rede waarom hij haar beschermde tegen hem. Hij keek kalm naar Emily en glimlachte. Hij hoorde haar reactie en zag dat ze er vrolijk van werd. het was niet enorm groot maar voldoende om ingedrukt te worden. Hij glimlachte en keek naar Emily. Hij schrok zich kapot toen ze uit dankbaarheid een kus op zijn mond drukte. "Niet liegen.." sprak hij grinnikend. "Je wist voor je mij ontmoet had ook al wat je moest..." sprak hij en knipoogde. "Daar heb ik niets aan veranderd..." sprak hij vriendelijk en glimlachte. "Maar, ik ken het gevoel.." voegde hij er aan toe om te laten merken dat hij wist waar ze het over had.

"Ik liegen?" Sprak ze na zijn opmerking. "Zou niet durven. Ik verdraai de waarheid op dit moment maar een heel klein beetje." Grinnikte ze na hem. Bij zijn woorden die volgde schudde ze haar hoofd. "Jij hebt een heleboel veranderd bij mij." Ze glimlachte. Het was fijn om een keer niet te denken aan waar ze het net nog over had, aan hetgeen dat ze net weer opnieuw zag gebeuren. Ze had er nauwelijks aan gedacht. Het enige waar ze niet meer bij was gekomen sinds dien. Maar dat het nog zo'n schade kon achterlaten had ze niet verwacht. Ze zou het ook niet meer verwachten. Het was nu al ruim 2 á 3 jaar geleden. Dan hoor je het toch vergeten te zijn. Emily haalde haar hoofd even leeg. Stopte, zover het kon, de verkeerde dingen terug waar het hoorde. "Ik voel me.. " Emily moest even zoeken naar de woorden. "Ik voel me gewoon zo, anders.. Nee dat is niet het goede woord. Ik voel me gewoon heerlijk, alleen dan anders dan dat het normaal zou zijn.." Wat zei ze nu weer. Emily sloeg haar handpalm tegen haar voorhoofd en lachte even. "Het voelt gewoon alsof me niks kan overkomen als ik bij je bent." Zei ze zachtjes terwijl ze het kettinkje vast hield.

(flutpost Sorry!)

Sorax keek kalm naar Emily en glimlachte. Je zag hem een niet begrijpend gezicht trekken. "Dat is toch....hetzelfde..." sprak hij grinnikend en keek naar Emily. Hij hoorde haar woorden en dacht kort na. Wat had hij dan gedaan. Haar hooguit beschermd voor de persoon en er voor haar geweest waar nodig. Dat was alles. Hij begreep menselijke gevoelens soms echt niet. Alles wat in boeken geschreven stond was te verklaren. Dat was waarschijnlijk de rede waarom het menselijke handelen of het menselijke denken inclusief alle gevoelens er bij niet in boeken te vinden waren. Kalm keek hij naar Emily en glimlachte. Haar woorden deden hem goed. "Als ik bij je in de buurt bent voelt het als, alsof er een leegte die al 2 tot bijna 3 jaar in mij huist opgevuld wordt. En het geeft een gevoel, dat verslavend werkt.." sprak hij kalm en glimlachte. Zijn ogen zochten die van haar. De laatste woorden deden hem echter niet meer glimlachen. "Emily, ik wil dat je weet dat ik je niet van alle gevaar kan behoeden. Ik zal mijn best doen om er voor je te zijn waar nodig, maar er zullen momenten komen waar ik je niet kan helpen.." sprak hij serieus en keek naar de lucht. "Al zal ik ze wel zo min mogelijk laten voorkomen..." voegde hij er aan toe.

Emily glimlachte. "Ik ben blij dat je je beter voelt." Toen haar ogen die van hem vonden kon ze niet meer dan glimlachen. Toen zijn glimlach verdween keek ze hem even vragend aa. Bij zijn woorden snapte ze het al meer. Ze legde haar vinger op zijn mond waardoor ze hem min om meer ijsde om te stoppen. Hoewel hij doorpraatte, zover het lukte, glimlachte ze zwakjes. "Ik weet dat er zoveel gevaren zijn waar jij me niet voor kan beschermen. En er zijn vele dingen die nog zullen komen. Maar laat me dit gevoel houden. Het voelt zo fijn." Zei ze zachtjes nadat hij stopte met praten. "Ik voel me gewoon zo veilig bij je. En zelfs als dat rotjong terug komt, zal dat niet veranderen. Ik zal me zo blijven voelen. Wat er ook gebeurt." Ze glimlachte en liet haar handen om zijn middel glijden. Ze legde haar kin op zijn borstkas en keek om hoog. "Wat er ook gebeurt." Herhaalde ze zachtjes.

Met zijn blik voor zich gericht keek hij naar het beekje en hoorde haar woorden. "Veel beter dan vlak na het ongeluk..." sprak hij kalm en keek naar Emily. Hij hoorde haar woorden en schudde zijn hoofd. Hij keek weer voor zich. "En dat is wat ik haat..." sprak hij. "Dat ik niet alle gevaren van buitenaf kan afstoten. Ik leef toch met de onzekerheid dat ik je blijf behouden. Ik heb al eens een vriendin verloren. Ik wil het niet nogmaals meemaken." sprak Sorax kalm. Zijn ogen richten weer voor zich. "Ik wil niets liever dat je dat gevoel vast blijft houden...." sprak hij kalm. Hij keek kort naar beneden en haar blik deed hem slikken. Hij wilde niet dat haar wat over kwam. "Je hebt nu tenminste een manier om me te waarschuwen..." sprak hij kalm en glimlachte. "Wat er ook gebeurt..." sprak hij kalm om het meer kracht bij te zetten. Hij glimlachte en sloot toen kalm zijn ogen om te genieten van het moment en alle geluiden en aanrakingen extra goed op te nemen.

Emily streelde met haar handen over zijn rug. Luisterde naar zijn woorden. Ze snapte hem best. Maar ze kon ook voor zichzelf opkomen. "Ik kan prima ook voor mezelf opkomen. En als ik je echt nodig heb, dan heb ik altijd die hanger die je op de hoogte brengt. En ik snap je bezorgdheid. Ik wil jou ook niet kwijt." Het laatste voegde ze er zachtjes aan toe. "Ook als er helemaal niks is?" Grinnikte ze na zijn woorden. Een plagerijtje is altijd leuk toch. Misschien zou ze hem wel een keer gewoon zien. Of gewoon een kus geven. Waarschijnlijk zou hij dan overbezorgd zijn. En misschien wel boos als hij merkte dat er niks was. Maar dat leek Emily anders ook wel erg grappig. Het is ook zo'n lieve jongen. Emily bleef zo staan. Bleef hem aan kijken zoals ze eerder al deed. Glimlachte enkel. Genoot van alles.

PROFILE MAGICIAN

» Reality escape / Closed.
» I can't escape myself
» A quick escape //Cassandra
» I'm not weird, my reality is just different than yours||Open
» [RPG] Escape the Destiny

Escape from the Reality

Escape from the Reality

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen