Blij huppelde Naomi door het gras. Haar groene laarsjes beschermden haar voeten goed tegen de modder, vandaar dat ze er dus ook geen acht op sloeg. Zorgeloos baande ze zich een weg door het nieuwe territorium, had weer eens een lolly in haar mond. Een lolly net zo goed als haar laarzen en poncho slash regenjas. Het enige speciale eraan was dat op de capuchon twee witte ovalen zaten met daarin een witte stip: het moest dus ergens een kikker voorstellen, het meisje zag het er ook wel in maar er waren ook een heleboel mensen die het maar vreemd vonden. Het feit alleen al dat het meisje erg veel hield van kikkers was vreemd, maar haar liefde voor de amfibieën was gewoon hetzelfde als haar liefde tegenover ieder dier.
Ze keek een paar tellen naar de desbetreffende plek al huppelend waarna het tot haar doordrong en ze stil bleef staan. Met grote ogen keek ze naar de bomen gevuld met warmgekleurde bladeren die zwakjes aan de takken hingen, sommigen die al loslieten en dan langzaam omlaag dwarrelden. Opnieuw was er weer een soort van verwerking nodig, maar daarna rende ze er blij op af. Hiernaar was ze opzoek geweest: bladeren! Hetgeen wat ze het leukst vond aan de herfst; de bladeren die mooie kleuren kregen, niet dat groen verkeerd was: maar zo leek het net carnaval in haar ogen. Carnaval voor bomen.

Naomi bukte zich naar voren en pakte het kleine hoopje bladeren, wat ze bij elkaar had geschraapt met haar voeten, vast met haar beiden hand en bracht het naar een nog grotere berg. Ze was al een tijdje bezig met het verzamelen van de gekleurde bladeren die toch niemand anders meer zou gebruiken – dus zou zij ze maar gebruiken voor haar plezier. Dan hadden ze toch nog iets te doen voordat ze vergeten zouden worden, bedekt zouden worden met modder en plat gestampt te worden.
Op een gegeven moment bleef ze voor de hoop staan, zette haar handen in haar zij en keek er trots naar. Perfect! Haar harde werk had zich goed beloond. Blij zette ze een paar passen naar achteren waarna ze op de berg afrende en zich vervolgens afzette: er gewoon in sprong. Lachend, en soms zelfs hikkend van het lachen, rolde ze rond in de bladeren en gooide ze er ook een paar op zo nu en dan. Uiteindelijk bleef ze stil liggen en staarde naar boven, slaakte een zachte zucht. Zwijgend staarde ze naar boven, het bladerdek was niet meer zo dik en er zaten ook gaten in: ze kon zo naar de hemel staren waar de donkere wolken de lucht langzaam begonnen over te nemen.

Uiteindelijk volgden ook de eerste regendruppels, waarvan eentje op haar neus kwam. Als automatisme knipperde Naomi, waarna ze een beetje overeind kwam en ging zitten. Ze hief haar handen op en voelde of er nog meer kwam. Een tijdje bleef ze gewoon zo zitten, hief haar blik wel op en keek weer naar de hemel; alsof ze deze vroeg waarom het weer begon te regen, het regende al. Ze snapte wel dat het nodig was voor de vruchtbaarheid en alles wat daarbij kwam kijken, maar dit was een beetje overdreven. Zo zouden dingen verdrinken en niet vruchtbaar worden.
Na een paar tellen te hebben gestaard keek ze weer weg en pakte ze haar capuchon vast waarna ze deze over haar hoofd trok. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen, verstopte haar gezicht er een beetje achter. Stiekem vond ze al die regen helemaal niet zo erg, want ergens paste het wel bij haar. Bij al haar vragen die ze zich regelmatig afvroeg: zou ze ooit nog een groeispurt krijgen, zo nee: zou ze dan altijd zo blijven? Semi afhankelijk van anderen, zichzelf en hun altijd voorliegend om zo haar zin te krijgen. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat ze haar gezicht steeds meer verborg achter haar benen, totdat haar voorhoofd er gewoon op steunde.

Het tikkende geluid van de regendruppels scheen altijd een kalmerend effect te hebben op Naomi. Het tikken op de blaadjes, op het plastic van haar groene poncho; het kalmeerde haar en gaf haar de gelegenheid om even rustig na te denken – of juist niet. Nadenken was vermoeiend en soms was het beter om dat niet te doen, vooral niet in haar staat. Ze mocht dan jong zijn en naïef overkomen: ze zag echt wel de ernst van haar situatie in. Haar hele leven was onzeker en het was altijd maar de vraag of ze de volgende ochtend ook weer haar ogen zou openen, er was gewoon geen zekerheid.
En juist daarom had ze er zoveel problemen mee. Zo durfde ze niet te slapen, zodat ze echt altijd een lolly kon pakken wanneer het nodig was – maar wat als dat juist fout was om te doen? Wat als haar cellen aan het tegenserum gewend raakten en het niet lang zou duren voordat het niet meer zou werken? Ze had die vraag eerder gesteld en ondanks dat ze het antwoord terug had gekregen dat haar cellen niet instaat waren te muteren wist ze nog steeds niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Als ze wel één ding van haar ouders had geleerd dan was het dat je maar nooit te voorzichtig kon zijn.

Ze werd pas uit haar gedachten getrokken, die over relevante en de meest niet relevante zaken gingen, wanneer er een nieuw geluid kwam. Dat van voetstappen, die op haar afkwamen. Krampachtig pakte ze de stof van haar regenjas vast, hoopte dat de persoon niet echt naar haar toe zou komen en haar gewoon zou laten. Helaas ging het niet zoals ze had gehoopt en kwam de persoon wel naar haar toe, nog een nieuw geluid voegde zich toe; een geluid dat in combinatie werd gebracht met het feit dat de regen boven haar ophield. Er was een paraplu in het spel gekomen.
Langzaam hief ze haar blik op, keek recht in de blauwe kijkers van de man. Met grote ogen keek ze naar hem, hoorde stil zijn woorden aan. “Hallo daar. Wat doe jij hier in de regen?” Zwijgend bleef ze naar hem kijken, knipperde een keertje. In haar hoofd was ze over de vraag aan he nadenken, wat ze het er het best op kon zeggen; het beste antwoord uit alle mogelijkheden. Want het waren er nogal veel en om daaruit eentje te kiezen was nogal een opgave, vooral voor Naomi.
Na een paar tellen te hebben nagedacht trok ze toch maar haar mond open: ‘Zitten.’ Het was een enkel woord, waarna ze hem weer met grote ogen aankeek. Dit antwoord was erg flauw omdat het gewoon de vraag te letterlijk nam, misschien was het toch beter om het hele verhaal te vertellen zodat de man enig idee zou hebben waar ze het nou precies over had en hoe ze hier precies terecht was gekomen. ‘Ik wilde gaan spelen met de bladeren,’ begon ze onaangekondigd met haar uitleg over haar antwoord, ‘In het begin was het leuk, maar daarna begon het te regenen en werd alles nat en dan is het niet meer leuk. Omdat ik het koud kreeg was ik in elkaar gekropen in deze houding, omdat het me zo warmer leek.’ Ze had ook gewoon naar binnen kunnen gaan, wat afleidde dat het dus niet de echte reden was waarom ze was blijven zitten – maar ze voelde er geen behoefte voor om die zomaar te geven aan een vreemdeling. Daarbij zou hij vast niet de waarheid van haar eisen, ze kenden elkaar nauwelijks en het feit alleen al dat hij op haar af was gestapt, plus zijn houding, waren genoeg voor het meisje om vast te stellen dat hij vast een vriendelijk persoon moest zijn met goede zin.
Na weer een paar tellen te hebben nagedacht besloot Naomi dat ze iets terug wilde voor de informatie die ze had gegeven en voor het feit dat ze zo eerlijk was geweest: iets in de vorm van een beloning. ‘En wat doet U hier?’ Alles wat ze ouder dan twintig inschatte kreeg automatisch de term U naar zijn of haar hoofd gesmeten, waren manieren die erin waren gebrand. De prijs die ze wilde hebben was simpelweg iets van even waarde als hetgeen wat ze hem had gegeven. Meer vroeg ze niet, enkel iets dat haar nieuwsgierigheid zou stillen die was opgewekt door zijn vraag.