foxy delivery

Tomari stapte, ondanks dat dit zijn verdieping niet was, toch naar binnen en keek rond, het mocht dan wel niet zijn verdieping zijn, maar Tomari wist toch vrij zeker dat dat nog niet betekende dat hij hier niet mocht komen. Hij hield de doos in zijn handen goed vast en bleef er op letten dat de luchtgaten niet afgedekt waren. Tomari keek naar de gezichten die hij zag, hopend om meteen Kijito te zien, maar zoveel geluk had hij dus ook weer niet. Ietwat gefrustreerd zette hij de doos voorzichtig neer en opende hem om toen hij een kleine piep hoorde. Toen hij de doos open had sprong het kleine vosje er echter meteen bijna uit, het was dat Tomari snel genoeg was, anders was hij meteen gevlucht en dat wou Tomari niet, zeker niet voor ze haar nieuwe baasje had ontmoet. "Niks daarvan kleine" zei hij waarna hij haar terug zette in de doos. Tomari zorgde er voor dat ze niet nog een poging zou doen om te ontsnappen en keek toen naar de andere mensen van de etage en vroeg, zonder specifiek iemand aan te wijzen "weet een van jullie waar Kijito is? Ik heb een verrassing voor haar". Waarna hij wachtte op antwoord of tot iemand haar ging halen. Dat of ze moest opeens achter hem op duiken

Verveeld leunde ze achterover in haar kussens. Ze zat lui op haar bed met een boek waaruit ze nog moest leren, omdat iets anders doen gewoon geen optie leek. Vandaag had ze geen zin gehad om ergens naartoe te gaan, de kassen te ontdekken of wat in de sneeuw te gaan wandelen. Vandaag was ze dus maar op haar etage gebleven, waar het warm en behaaglijk was. Niemand die haar nodig had tijdens haar tussenuur. Het was nog nooit gebeurd dat iemand haar kwam zoeken, dus waarom nu wel? Trouwens, zo moeilijk was ze nu ook weer niet te vinden. Met een lichte zucht sloeg ze de bladzijde van haar boek om. Een hoop gezeur over veiligheid, alsof ze zou proberen zichzelf te verdrinken. Goed idee, moest ze een keer doen. Ja, laat maar! Verveeld legde ze het boek weg en stond op, schudde haar kussen goed en trok haar kleding recht en liep naar de deur die naar de gemeenschappelijke ruimte leidde. Enkele blikken werden op haar gericht toen ze binnenkwam, wat haar een ongemakkelijk gevoel gaf. Was er iets? Normaal keken ze meteen weer weg, aangezien ze verre van interessant was.. Iemand stootte haar aan, één van de vier mensen die in de kamer stond. 'Hij zoekt je,' luidde de simpele boodschap. Wie? Toen zag ze Tomari staan, met een doos in zijn handen. Voor haar? Met een vragende uitdrukking op haar gezicht liep ze naar hem toe, nu eigenlijk ook wel nieuwsgierig. 'Hoi Tomari,' groette ze bedeesd. Wat zou hij hier komen doen? Lag het trouwens aan haar of was er geluid te horen in de doos? 'Zocht je me?' vroeg ze, totaal overbodig, om niet met een mond vol tanden te staan wachten.

Net nadat Tomari had gevraagd of iemand wist waar Kijito was, was de deur van een van de slaapzalen open gegaan en daaruit was Kijito te voorschijn gekomen. een van de andere mensen in de zaal maakte haar attent op zijn aanwezigheid en dus kwam ze meteen daarna naar hem toe. "Hey Kijito" groette hij terug waarna hij de vragende blik op haar gezicht zag, dus of ze vroeg zich af waarom hij hier was, of ze vroeg zich af of dat pakketje voor haar was, misschien zelfs beide. Bij haar vraag knikte hij en antwoordde "inderdaad, ik kom een belofte inlossen". Waarschijnlijk zou ze zich niet echt meteen herinneren wat dat was en dus niet hij de doos iets zakken en draaide hem voorzichtig zodat Kijito er wel in kon kijken, maar het kleine vosje niet kon ontsnappen. Hierna keek hij met een glimlach op zijn gezicht weer naar Kijito en wachtte haar reactie af op het kleine pluizige vrouwelijke vossenwelpje.

Ze werd terugbegroet, wat in ieder geval niets onheilspellends betekende. Altijd beter, dan was het positief. Een belofte inlossen? Sinds wanneer was iemand haar iets schuldig? Ze liep echt achter, niet? Of ze was gewoon ontzettend vergeetachtig, iets wat net zo goed mogelijk was, om eerlijk te zijn. Tomari moest door hebben dat ze hem niet helemaal begreep, omdat hij de doos in haar richting draaide. Iets wat er niet uit mocht? Ze boog zich wat voorover om te kijken.. Haar mond viel bijna letterlijk open van verbazing. Ze kwam weer omhoog, kon er niets aan doen; ze bleef Tomari aanstaren alsof ze net iets had gezien wat ze niet kon geloven. Of er net een wonder gebeurd was. Voor haar was het ook zo. In de doos zat een pluisbolletje, een klein, schattig vosje.. het vosje dat hij haar beloofd had, ooit, en dat hij nu kwam brengen.. 'Knijp me, ik droom,' mompelde ze, nog steeds meer dan overdonderd. Een vosje. Een huisdier. Voor haar. Hij was zijn belofte nagekomen en nu mocht ze een vosje hebben.. 'Mag ik haar vasthouden?' vroeg ze, haar ogen nog steeds wijdopen, met een lichte glimlach om haar lippen nu. Hopelijk vond het diertje haar aardig, dan kon ze er nog beter voor zorgen.. Haar ogen glommen en haar lach werd steeds breder, naarmate ze meer doorkreeg wat er nu aan het gebeuren was en wat dit betekende voor haar.

Tomari keek toe toen Kijito in de doos keek en het vosje zag. Haar blik maakte dat Tomari een brede glimlach op zijn gezicht kreeg en toen ze zei dat ze dacht dat ze droomde antwoordde Tomari droog "kan niet, heb mijn handen vol". daarna vroeg Kijito of ze haar vast mocht houden en Tomari knikte "tuurlijk, ze is nu ten slotte van jou. Ik zou haar alleen wel goed vast houden, ze is een kleine ondeugende Houdini en ontsnapt zodra je niet op let" waarschuwde hij haar na haar vraag te hebben bevestigd. Kijito leek nu wel heel erg blij te worden en daar was hij blij om. De oude vriend van Tomari die het vosje voor hem geregeld had was niet bepaald snel geweest, maar het resultaat was de tijd meer dan waard geweest, hij had zelfs geregeld dat hij het vosje gratis kon geven. De lach van Kijito maakte dat plaatje dan nog helemaal af, ze was overduidelijk meer dan blij met het vosje. "Al een idee hoe je haar gaat noemen?" vroeg Tomari aan Kijito terwijl hij het vosje aan keek.

Ze grinnikte zachtjes bij zijn opmerking over het knijpen. 'Sorry, daar had ik aan moeten denken,' antwoordde ze, terwijl ze snel haar lange haren uit haar gezicht streek. Op de één of andere manier was dit zo.. onwerkelijk, net als in een droom. Bij lange na geen nachtmerrie, dat was iets waar ze zeker over kon zijn. Kijito bleef naar het vosje kijken. Een kleine Houdini.. misschien moest ze haar zo noemen? Het was een schattige naam, jammer alleen dat Houdini een man was. Ze stak voorzichtig haar handen uit. De zachte vacht kriebelde lichtjes tegen haar vingers toen ze met haar handen het kleine wezentje omsloten en voorzichtig optilden uit de doos. Het kleine wezentje spartelde een beetje tegen, maar ze hield haar stevig vast, denkend aan Tomari's waarschuwing. 'Ik denk..' Kijito hief haar wat op, om in haar oogjes te kijken. Het vosje leek haar aardig te vinden, toen; het probeerde haar in haar gezicht te likken. Kijito schrok en haar greep verslapte wat, waardoor het vosje losbrak. Na even verbaasd gekeken te hebben schoot ze in de lach. 'Ik noem haar maar Houdini.. als ik haar nog terugvind,' zei ze, nog steeds blij. Nu moesten ze het vosje alleen nog zien te vangen..

Tomari keek toe hoe Kijito het vosje uit de doos pakte die Tomari daarna aan de kant zette. Hopelijk zou ze niet meteen ontsnappen en kon het vosje eerst even aan Kijito wennen, dam zou ze ook vanzelf weer naar haar terug komen als ze honger had en dergelijke. Ontsnappen uit haar greep zou ze toch wel, het ging er meer om dat ze ook weer terug kwam. Het vosje spartelde, zoals te verwachten was, even tegen toen ze uit de doos werd getilt. Ze leken elkaar meteen wel aardig te vinden, dat zag je mij Kijito door de brede glimlach en bij het vosje aan het feit dat ze Kijito probeerde te likken en haar staart heen en weer zwiepte. Toen kwam echter al het onvermeidelijke, het vosje brak vrij en schoot weg. Het vosje zou door Kijito benoemt worden tot Houdini zei ze zelf. Een passende naam gezien haar karakter ondanks dat de originele Houdini een man was. Het vosje terug krijgen kon eigenlijk het beste op twee manieren, lok haar naar jou toe of laat haar door een ander naar jou toe jagen. Aangezien ze nogal jong was en een trauma nou niet de beste start was was het waarschijnlijk verstandigger om de eerste optie te nemen. Tomari pakte de doos op en haalde wat er nog in stond uit; een voederbak, een pakje voer, een dekentje en een waterbak. Tomari reikte de doos voer aan voor Kijito en zei "Ze komt vanzelf terug als ze dat wil". Tomari hurkte en keek rond, hij dacht dat hij Houdini onder de bank zag zitten, maar dat wist hij nou niet bepaalt zeker aangezien het daar donker en ietwat stoffig was. Hopelijk zou ze gewoon snel weer naar Kijito toe gaan, dan konden ze in elk geval aan alkaar wennen.

Echt iets voor haar, om het weer los te laten.. Ach, het was een schat van een vosje. Kleine Houdini. Er waren wel wat manieren om haar terug te krijgen, maar de meeste waren niet echt.. diervriendelijk. En ze was wel van plan het diertje heel en blij te laten, ze wilde er immers vrienden mee worden. Ging nogal moeilijk als het bang van je was. Kijito ging wat door haar knieën, alle mensen die al in de kamer waren vergetend. Lekker interessant, zij had een vosje! Tomari reikte haar een door voer aan. Kijito pakte het aan en knikte, hopend dat het vosje terug wilde komen bij haar. Dan had ze er een soort vriendin bij! Een echte vriendin.. Dat klonk gewoon.. geweldig! Als het vosje aan haar gewend zou raken, in ieder geval. Ze strooide wat voer voor zich neer, dat kon ze altijd nog opruimen, en riep zachtjes 'Houdini!' hopend dat de vos begreep dat het haar nieuwe naam was. Kijito hing wat voorover, probeerde onder de bank te kijken, maar alles wat ze zag waren schaduwen. Haar grote, blauwe ogen zochten de grond af, maar nergens was het pluizige beestje te herkennen. 'Waar is ze n-' Het meisje werd onderbroken toen zachte pootstapjes en een vlaag enthousiasme haar bereikten. Even later klonk er een smekkend geluidje. Kijito keek naar de plaats waar eerst het voer had gelegen, even verbaasd, en schoot toen in de lach. Ze begon het vosje te strelen en dat leek het gelukkig niet erg te vinden. 'Ze is weer terecht! Waar moet ik haar eigenlijk laten slapen,' vroeg ze zich plots af, terwijl ze het diertje bleef aaien.

Kijito deed precies wat Tomari had gehoopt dat ze met het voer zou doen en gelukkig werkte het, de kleine pluizenbol schoot meteen op het voer af en begon het op te schrokken terwijl ze zich liet aaien door Kijito. Houdini was echt een beetje vaag, een beetje overenthousiast en onvoorspelbaar, maar zeker wel grappig. Misschien was dat wat haar een leuk huisdier zou maken voor Kijito. In elk geval had ze er nu een en ze was er zo te zien dolblij mee. Waar moest Houdini slapen, dat was best een goede vraag, maar Tomari wist wel waar ze zou gaan slapen. Hij gaf Kijito de doek die onderin de doos had gelegen en zei "deze is van Houdini, ssinds de geur van haar moeder er in zit gaat ze er automatich heen als ze gaat slapen. Je kan 'm in principe overal neer leggen en ze zal er op slapen". Tomari wist uit ervaring dat als je de doek vaak genoeg op dezelfde plek neer legde dat ze automatisch dan naar die plek toe zou gaan, maar daar zou Kijito vanzelf achter komen. Tomari grijnde en vroeg "ben je blij met je vosje?". Ondanks dat Tomari het duidelijk kon zien wou hij het ook uit de mond van Kijito horen, dan kon hij blij zeggen dat hij zijn belofte van toen gehouden had.

Gelukkig, het vosje was terecht. Kijito krabbelde het beestje zachtjes over het kopje. De vacht was ruw, maar tegelijkertijd zacht. Houdini begon haar vingers te likken, wat Kijito aan het lachen maakte. Haar karakter was misschien wel het tegenovergestelde van Kijito; druk, onvoorspelbaar en hyperactief waar Kijito rustig, voorzichtig en voorspelbaar was. Het was altijd vrij duidelijk wat haar volgende zet zou zijn, vooral omdat ze weinig mogelijkheden had met haar naïeve en verlegen karakter. Misschien kon het vosje haar nog van alles leren. Ze keek op toen tomari haar een doek aanreikte en pakte deze aan. 'O, bedankt! Dat zal wel helpen,' zei Kijito, terwijl ze het ding in haar vestzak stopte. Voorlopig hoefde Houdini nog niet te slapen, toch? 'Waar kan ik het voer vandaan halen,' was haar volgende vraag, hoewel ze het niet fijn vond zoveel vragen achter elkaar te stellen. Toch wilde ze wel goed voor Houdini kunnen zorgen. Tomari's grijns deed haar goed, net zoals het vosje. 'Echt, echt ontzettend bedankt! Ik ben dol op haar!' Ze stond op, impulsief als ze nooit was, en omhelsde Tomari. Wacht, wacht, waarom deed ze dat? Snel liet Kijito hem weer los. 'Sorry,' mompelde ze, terwijl ze snel weer bij het vosje ging zitten. Gelukkig waren er niet zoveel mensen in de kamer..

Tomari keek naar Kijitoen Houdini, die nu eens een keer wel rustig bleef zitten. Houdini leek Kijito echt aardig te vinden, anders was ze immers niet meteen uit haar schuilplaats gekomen voor alleen wat eten. Kijito bedankte hem bij zijn uitleg en het aangeven van het doekje. Toen kwam er een vraag van Kijito af waarvan ze hem eigenlijk wel had moeten stellen, anders was het namelijk best wel erg geweest, in elk geval voor Houdini. Tomari zorgt even zijn zakken af en haalde daar een ietwat verfrommeld blaadje uit, daar had Tomari van tevoren wat informatie op geschreven van verzorhing van een vos en onder andere aan hoe en waar ze voer kon krijgen voor Houdini. Hij gaf het aan Kijito en bedacht zich dat hij ondertussen volgens hem wel alle informatie gegeven had die er te geven viel, tenzij Kijito zich natuurlijk nog meer af vroeg. Toen hij dat echter wou vragen stond ze net op en omhelsde hem na hem nogmaals te bedanken en te zeggen dat ze dol was op haar nieuw verkregen huisdier. Tomari was zo verbaasd door de plotseling spontaniteit van Kijito die ze normaal nooit had dat hij er niks tegen kon doen. Kijito niet met echter net zo plotseling weer los als dat ze begonnen was en mompelde snel een excuus waarna ze zich weer terug trok naar Houdini. Tomari was wel verrast geweest door de omhelsing, maar had het niet echt erg gevonden, zodra hij dan ook over de eerste schok heen was bukte hij naast haar en legde zijn hand op haar schouder. "Het geeft niks hoor, zo erg is het toch niet om een vriend een knuffel te geven als je blij bent?" zei Tomari met een glimlach tegen Kijito terwijl hij ook nog even Houdini goed bekeek en wachtte op nog een verdere reactie van Kijito af.

De ruwe vacht van het vosje voelde al snel als normaal aan onder haar vingers. Haar ouders hoefden dit niet te weten en tegen de tijd dat Houdini te groot was om te verstoppen hadden haar ouders nog steeds geen interesse in haar, dus dat was geen probleem en makkelijk op te lossen. Trouwens, alsof ze naar Houdini zouden zoeken. Het enige wat ze van hun dochter wilden weten was of ze in de problemen was gekomen en zo ja hoe ze het zonder hen erbij te betrekken op ging lossen. Ze keek wat ongemakkelijk op toen ze Tomari's hand op haar schouder voelde en toen de jongen zich wat vooroverboog. Ze glimlachte voorzichtig. Hij vond het niet erg.. 'Nee, je hebt gelijk.. Normaal doe ik dat niet, snap je..' glimlachte ze. Pfoe, geen blunder gemaakt. Houdini kefte op een grappige manier en maakte Kijito aan het lachen. Het vosje liep naar Tomari en begon tegen zijn schoenen te keffen. 'Ze is je nog niet vergeten,' lachte Kijito, weer helemaal opgefleurd na haar plotselinge aanval van onzekerheid. 'Is er meer dat ik echt moet weten, over familie of over verzorging?' vroeg ze daarna. Zoiets was wel handig om te weten. Stel je voor dat ze iets belangrijks over het hoofd zou zien!

Tomari was toch blij toen Kijito glimlachte en zo te zien besefte dat ze geen fout had begaan of zoiets dergelijks. Ze legde uit waarom ze zo geschokt had geleken en Tomari zag in dat ze nu weer terug naar normaal ging en het een uitzondering was geweest op haar normale gedrag. Houdinileek hem gezien zijn gedrag en volgens de opmerking van Kijito inderdaad nog niet vergeten te zijn. Tomari bukte zich en aaide Houdini nogal wild zodat die in de war raakte en terug schoot naar Kijito met een uitdrukking op haar snoet die al net zo verward was als haar vacht nu. tomari grijnsde en dacht even na toen Kijito de vraag stelde "Volgens mij staat alles wat je moet weten op dat briefje en als je nog vragen hebt of er niet uit komt kan je altijd nog naar mij toe om het te vragen" antwworde hij toen waarmee hij zijn uitleg over vosjes volgens hem wel voltooid had. Toen schoot er nog iets anders bij hem te binnen [i]"Over familie gesproken, hoe ga je dit aan je ouders brengen? Zeggen dat ze haar pas weg mogen doen als ze haar kunnen vangen?" vroeg Tomari, het laatste gedeelte en aan toe voegend als een grap met een grijns op zijn gezicht van het zichzelf voor stellen van die situatie; twee ouders die wanhopig achter het vluchtig sneller vosje aan rende. Hij vroeg het omdat het hem te binnen was geschoten dat Kijito van haar ouders geen huisdier had gemogen en van wat hij gehoord had best streng waren.

Kijito lachte zachtjes toen Houdini naar haar terug schoot na een ruwe aaibeurt van Tomari. Ach, daar zou ze wel aan wennen, niet? Er waren vast wel meer mensen die haar een beetje ruw gingen aaien. Als ze groter zou worden kon ze er vast wel tegen. Kijito knikte en keek even op het briefje. Klonk allemaal als iets wat ze zou moeten kunnen. Iedere dag één keer voederen, op een dekentje laten slapen, genoeg aandacht geven, van dat soort dingen. Niet onmogelijk en waarschijnlijk ontzettend leuk. Het leek haar geweldig om een huisdier helemaal zelf groot te brengen, te verzorgen, er een band mee op te bouwen en haar zeker niet te verwaarlozen. Ze zou een betere vriend zijn dan ze zelf ooit gehad had! Kijito fronste even toen Tomari haar de logische vraag stelde, die even gemeen als onvermijdelijk was. Ze glimlachte vaag bij zijn grapje. 'Nou.. ja.. ik denk het.. Ze komen me toch nooit opzoeken en ik denk dat ik Houdini tijdelijk wel kan verstoppen..' Het voelde vreemd om tegen de regels van haar ouders in te gaan, iets wat ze nooit gedaan had. Maar het voelde ook goed, beter dan ze had durven hopen, een soort rebels gevoel dat haar het idee gaf dat ze iets van vrijheid had. 'Ze zullen er wel niet snel achter komen. Vonden jou ouders het niet erg?' vroeg ze, om zichzelf af te leiden.

Tomari wist dat zijn vraag niet de makkelijkste was voor Kijito om over na te denken, maar dat zou toch gedaan moeten worden. Ze zei dat ze Houdini wel zou verstoppen als de tijd kwam en dat leek voorlopig wel voldoende te zijn, in elk geval in de ogen van Tomari. Toen ze de vraag terug keerde naar hem trok hij in eerste instantie een zuur gezicht, dat was voor Tomari even niet te onderdrukken nu hij door de zure appel heen moest bijten bij de gedachte aan zijn vader. "Mijn moeder had het juist aangeraden aan mij voor gezelschap, mijn vader... heeft geen zeggenschap meer van onder de grond" vertelde hij zo subtiel mogelijk, hij wou het eigenlijk absoluut niet over de dood van zijn vader hebben, die had hij zelf nog niet eens volledig verwerkt. Laat staan dat hij er klaar voor was om er echt over te praten. Hij keek gewoon naar Houdini en liet zijn gedachten weer weg glijden bij het onderwerp, hopend dat Kijito er niet verder op in zou gaan. "Ik heb Toki dan ook meer voor mijn eigen gezondheid moet ik eerlijk toe geven" voegde hij er later nog aan toe. Hij betwijfelde dat Kijito zou snappen wat hij daar mee bedoelde en ging er dus van uit dat ze daar naar zou vragen, dat zou hun beide gedachten wel van de vorige kwestie af trekken.

Houdini zou vast wel te verstoppen zijn, daar twijfelde ze niet aan. Het vosje was niet groot en zou wel begrijpen wanneer ze stil moest zijn. Alsof haar ouders ernaar om zouden kijken.. waarom verboden ze het haar dan? Ze slikte even bij Tomari's antwoord. 'O.. sorry.. gecondoleerd,' antwoordde ze, haar stem zachtjes. Het was nooit haar bedoeling geweest hem naar die herinnering terug te slepen, zeker niet zo'n onplezierige herinnering. Hij wilde het er vast niet over hebben.. Kijito probeerde een ander onderwerp te zoeken, maar Tomari sprak al verder over het gezondheidsaspect van Toki. 'Voor je gezondheid? Was je eenzaam?' vroeg ze, blij met de afleiding en benieuwd naar zijn antwoord. Ze had wel eens gehoord dat huisdieren perfect gezelschap vormden en eenzaamheid bestreden doordat ze er altijd voor je waren, als ze zich aan je konden hechten. Vossen, katten, honden.. allerlei dieren die dat konden zijn. Hoewel vossen natuurlijk wel ontzettend schattig waren.. Als dat het geval was kon ze dat ook nog aan haar ouders vertellen, dat Houdini haar goed bezig kon houden. Ze zat nog steeds bij Houdini, maar keek op naar Tomari om zijn verhaal te horen.

Tomari hoorde Kijito's excuus aan, maar wist dat het eigenlijk niet haar schuld was, ze had het ten slotte niet kunnen weten. Bij haar vraag had ze eigenlijk de spijker op zijn kop geslagen. "Ik heb Toki inderdaad genomen vanwege mijn eenzaamheid. Toen ik vroeger als kind rond reisde was ik eigenlijk altijd al alleen en toen had ik een angst voor eenzaamheid ontwikkeld, om te voorkomen dat ik paniekaanvallen kreeg heb ik toen van een vriend Toki overgenomen zoals hij Houdini ook aan jou heeft geschonken. Ik heb hem voor die reden nu eigenlijk niet meer nodig, maar ik ben gewoon heel erg gehecht geraakt aan die pluizebol" vertelde Tomari rustig. Dat was het hele verhaal waarom hij Toki had en daarmee ook de uitleg voor Kijito haar vraag.

*ok inspi-loos, ik heb het geprobeerd*

- Geeft niet, dit topic is toch een beetje saai aan het worden nu alles gezegd is ^^ -

Voor de eenzaamheid. Eenzaamheid was bijna erger dan gehaat worden, dan had je nog aandacht, al was die ongewenst. Ze zweeg tijdens zijn verhaal, wat viel erop te zeggen? Het was iets wat tot het verleden behoorde maar nog steeds een flinke rol speelde of kon spelen in Tomari's leven. Had Daisuki er ook last van gehad? Niet het juiste moment om zoiets te vragen, waarschijnlijk.. Gelukkig was hij over zijn angst heen. Afwezig streelde Kijito Houdini. Ze zou haar misschien ook wel kunnen helpen, al had ze geen angst of zoiets. 'Gelukkig dat Toki er was,' glimlachte ze. En nu? Kijito pakte net de rand van de bank vast om op te staan toen een luid geluid haar stoorde. De bel! Verschrikt keek ze op, hoopte dat Houdini niet weg zou rennen. 'O, ik heb zo weer les! Bedankt hé, maar ik moet weer gaan, anders is master Shong niet blij,' zei ze met een lichte glimlach. Daarna ging ze snel naar de slaapzaal, waar haar tas nog lag. Tomari kon zijn weg terug zelf wel vinden, toch? Hopelijk kwam ze niet onbeleefd over..

Tomari keek hoe Kijito ietwat afwezig de vacht van Houdini streelde na zijn verhaal. Waarschijnlijk dacht ze er over na, gelukkig dat Toki er was, dat was het ook wel, al was het juist de reden dat Toki bij hem was. Tomari's aandacht werd echter verstoord door de bel. Toen die was gegaan verontschuldigde Kijito zich dat ze moest gaan "Ik snap 'm, ik zie je later wel weer" zei hij waarna Kijito weg stoof om haar spullen te pakken. Tomari bukte om Houdini nog eens te aaien en liep toen naar de deur die van de etage af leidde waarmee hij Houdini verbaasd achter liet die zo te zijn om zich heen keek in een poging om te begrijpen wat er opeens gebeurd was. Daarna verliet Tomari de etage van Cassia en liep naar beneden, zelf had hij nog een tussenuur voor zijn lessen weer begonnen, dus hij kon nog rustig aan doen.

PROFILE MAGICIAN

» [GZ] contacten Foxy
» Mohave 'Foxy' Reyes
» [Niff] Foxy Eyes
» Delivery~

foxy delivery

foxy delivery

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen