Alone...

Araguana werd 's morgens met een zucht wakker. Fijn! Ze had vrij! En ze wou liever lessen hebben. Ze had geen zin om vandaag vrij te hebben en haar dag te vervullen met praten, praten en nog is praten met andere onbekende mensen. Ze moest lachen om zichzelf. Wat was ze toch een dramaqueen. Natuurlijk was nieuwe mensen leren kennen wel leuk. Alleen had ze liever lessen. Ze wou iets leren. Niet de hele dag stil blijven zitten. Misschien kon ze even gaan joggen? Hmm... Dat leek haar een goed idee! Ze schoot in een korte, strakke sportbroek en een truitje dat tot haar navel ging. Haar lange haren vlogen direct tot aan haar onderbenen. Ze had ze ook zo lang! Hopelijk groeiden ze niet meer. Niet dat Araguana ze niet mooi vond, maar toch... Op de grond zou ze haar haren wel snel vies maken. Ze hoefde trouwens maar een beetje te buigen of ze gingen al over de grond. Ze deed haar haren aan een kant. Als ze het via voor zou dragen, vielen ze tot haar bovenbenen, hoe gek dat ook was. Of toch maar in een staart? Nee, veel te fris. Met een flesje water in haar hand liep Araguana de koude buitenlucht in. Ze rende en haar haren sprongen grappig met haar mee. Ze keek naar Ara die naast haar kwam vliegen. Nu kwam hij op de grond en draafde met haar mee. Onder het rennen aaide Araguana de hippogrief, die daarvan genoot. Na een tijdje mee gerend te hebben, vloog hij op. Dat kon Araguana hem niet kwalijk nemen. Araguana zelf liep nog een flink uur door. Het voelde goed. Het zweet op haar lichaam. Uiteindelijk zakte ze hijgend neer, proberend om de controle over haar ademhaling te krijgen.

-LALALALALALALALALALALALA. Ik bedoel: zal ik maar eens reageren want ik verveel me xD-

Geen puf meer hebbend om weer naar boven te lopen om haar gedichtenboek te halen, stommelde Myst na het ontbijt maar naar buiten. Na wat lang rondstommelen, vond ze een boompje, waar ze tegenaan zakte. Ze liet haar hoofd achterover hangen, tegen de boom aan. Tussen de blaadjes door keek ze naar de lucht, kijkend hoe de wolken voorbijkwamen. Ze probeerde er vormen in ze zien, haar handen omhoog, ze vormend voor haar ogen. Maar, na luttele seconden merkte ze aan zichzelf dat ze overal maar één bepaald gezicht in zag. Zuchtend liet ze haar handen zakken en ging in kleermakerszit zitten, haar handen tussen haar benen. Ze sloot haar ogen en begon zachtjes te neuriën, om zichzelf af te leiden. Na een tijdje kwam er een koude bries voorbij, een huivering liep over haar rug. Ze trok haar vest over haar handen heen en keek ernaar. Haar vingers werden langzaam een beetje rood. Ze wreef in haar handen, in een poging ze warm te houden. In de verte zag ze een meisje rennen. Ze bekeek haar bewegingen, haar snelheid en haar inspanning. Myst glimlachte licht, ze wist hoe fijn het kon zijn om tijdens het sporten álles van je af te kunnen zetten, als dat lukte. Helaa, sinds kort niet meer. Vertelde haar geweten haar droogjes. Ze schudde haar hoofd om de gedachte uit haar hoofd te krijgen. Toen ze weer op keek naar het meisje, zag Myst dat ze was gaan zitten. Ach, we kunnen net zo goed polshoogte gaan nemen. Ze stond soepel op, en wandelde rustig richting het meisje. Op een paar meter afstand bleef ze staan. 'Hee.' Zei ze, met een duidelijke stem. Ze glimlachte warm, om het meisje te laten merken dat ze het vriendelijk bedoelde. Ze liep iets dichter naar haar toe en liet zich op ongeveer anderhalve meter afstand sierlijk op de grond zakken. Ze haalde een hand door haar haar en keek haar daarna aan. 'Lekker gerend?' Haar ogen schitterden. Op een mooie dag als deze, al was het koud, was Myst d'r humeur meestal goed.