Eating!

Torak sloeg zijn arm om Jadira heen toen hij haar hoofd op zijn schouder voelde. Hopelijk warmde ze genoeg op, want Torak zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als Jadira dood was gevroren zonder dat hij er iets aan zou hebben kunnen doen. Een dood was al erg genoeg. Hij en zijn vader waren zo ongelooflijk close geweest. Ze joegen veel op dieren. Ook al was dat niet echt normaal. Ze hadden samen een huis. Torak kookte meestal, omdat zijn vader genoeg slaap moest hebben. En in de weekenden gingen ze vaak jagen op konijnen, om die thuis op te eten. Maar niet met een geweer of zo, nee, allemaal dure troep. Zij deden het met messen. Torak was er dan de beste in. Een dag liepen ze achter konijnen aan, waarna ze er meestal maar een, twee of helemaal geen vingen. Het hoogste record was vier. Vier konijnen. Maar toen waren ze ook in een goede bui. En plots overleed zijn vader. Torak was er kapot van. En nu was hij hier, met een meisje aan zijn arm. De ketting van zijn vader brandend in zijn zakken. Hij zag het gebouw en liep gauw naar binnen, Jadira met zich meesleurend. Hij zag de aula al snel. Het eten, spaghetti of zo iets, werd aangeschaft en Torak zette zijn tableau neer. De kantinejuffrouw, o God, het was diezelfde weer, knipoogde naar hem en deed een flinke schep op zijn bord. Met een hoop saus er overheen. Torak trok een wenkbrauw op. De kantinejuffrouw knipoogde naar hem. Soms vroeg Torak zich af of er echt geen steekje los bij haar zat. Hij boog zich voorover. 'Ik ben vijftien. Beetje jong, niet?" vroeg hij en hij grinnikte. Hij zoende Jadira op haar wang en deed een keer beide wenkbrauwen omhoog naar de kantinejuffrouw. Hij reserveerde een tafeltje voor Jadira en hem en ging zitten, wachtend op Jadira. Zonder haar at hij natuurlijk niet.

Sluw keek ze naar de kantine juffrouw. Toen ze zijn lippen op haar wang voelde stak ze haar tong naar de vrouw uit. Toen Torak eten had schepte zij ook op en liep achter hem aan. Ze bekeek haar bord eens goed. Spaghetti...heerlijk. Haar moeder kookte dat altijd. Al was het geen gewoonte op Shadra. Even keek ze of ze de kantinejuffrouw zag en stak haar tong weer uit. Gek mens.... Nou ja,gulzig begon ze te eten. Toen ze klaar was zuchtte ze diep. Haar maag was gevuld en het had heerlijk gesmaakt. Ze keek naar de menigte om haar heen. Overal stonden lachende,kletsend en soms bekvechtende kinderen. Het was een grote chaos maar wel een gezellige. Haar blik gleed naar de deur. De deur waar ze haar eerste dag doorheen kwam. Toen ze Torak ontmoette. Haar blik gleed verder,terug naar Torak. Vrolijk keek ze hem aan. Daarna gleed haar blik automatisch weer naar het vrouwtje achyter de balie. Ze haalde haar wenkbrauwen een paar keer omhoog en stak haar tong uit,waarna de vrouw eht ook deed.

Torak zag Jadira's bewegingen richting de kantinejuffrouw. Aan haar daden te zien kon hij opmaken dat ze het alles behalve leuk vond dat die vrouw hem zo geheimzinnig aanstaarde. Torak kon er wel om lachen, twee vrouwen die om hem vochten. Natuurlijk koos hij Jadira. Wie anders? Tot tegenstelling van Jadira at hij op zijn gemak, ondanks zijn grote honger, zijn bord leeg. Jadira was daarom ook eerder dan hem klaar. Hij ontmoette haar prachtige ogen en zag hoe zij en de kantinejuffrouw elkaar een beetje bekeken, nogal boos en hun tong naar elkaar uitstaken. Vrouwen... Torak grinnikte even. Hij droogde zijn mond af nadat hij klaar was. Hij moest lachen om Jadira's bewegingen. De kantinejuffrouw keek jaloers van Torak naar Jadira. Torak wierp een blik naar de kantinejuffrouw. De kantinejuffrouw keek terug, gaf hem een knipoog en begon de bar op een nogal rare manier af te vegen. Ze boog telkens, haar heupen wiegend, neer om enkel vuil weg te halen. Daarbij viel haar bloesje, die toevallig, heel toevallig, drie geopende knopen bevatte, heel erg open, zodat je haar boezems kon zien. Torak deed net alsof hij het niet had gezien en voelde zich redelijk ongemakkelijk.

Hard sloeg ze met haar handen op tafel. Nu was het genoeg. Ze keek sluw en boos naar de kantine juf. ''Jij....''zei ze sluw. ''Doe je blouse dicht!''ze sprong overeind en rende naar de balie. Ze was het zat! Stom mens! Net voor de balie stopte ze,leunde er over en fluisterde onverstaanbaar''Hou je boezems bij je...wil je?''. Ze keek haar vals aan en maakte een gebaar dat ze haar in de gaten hield. Dit waren geen grapjes meer Ze wilde een jongen die minstens 5 jaar jonger was versieren. En die jognen was háár vriendje....Ze keek haar nog eens vals aan.

Torak schrok van de heftige uitbarsting van Jadira. Hij keek hoe zij naar de kantinejuffrouw liep. Hij hoorde niet precies wat ze zij, maar zag wel dat de kantinejuffrouw vals lachte en toen wegliep. Wat was er gaande? Hij vond het ook niet normaal dat een vijf jaar oudere vrouw hem probeerde te versieren terwijl ze wist dat hij met Jadira was. Hij keek Jadira geschrokken aan. Hij wierp een blik richting de deur waar de vrouw verdwenen was. Hij stond op en pakte Jadira rustig bij haar schouders, rondkijkend naar de leerlingen die hun aangaapte. Hij duwde Jadira terug in de stoel en verschoof zijn stoel naast haar. Hij sloeg zijn arm om haar heen. 'Oké, kalmeer maar,' zei hij, terwijl hij zijn vuur warmer en kouder liet worden, ter teken om haar te laten ontspannen. Hij vond het fijn dat Jadira voor hem opkwam. 'Hmm.. Zo kwaad heb ik je nog nooit gezien. Sexy,' zei hij met wiebelende wenkbrauwen en hij lachte zijn vrolijke lach. 'Ik ben alleen maar van jou, pretty girl.'

''Daar gaat het niet om...ik word gek van dat pokkemens...''zei ze. Ze was nog steeds niet gekalmeerd. Zelfs niet door zijn woorden. Een grote golf van nog meer woede kwam omhoog. Ze windde zichzelf te erg op. Alles werd zwart.

Langzaam liep ze de trap op. Haar vader had haar weer straf gegeven omdat ze weer zo was uitgevallen tegen haar stiefmoeder. Ze kon er niet meer tegen. Ze plofte neer op haar bed. Al haar gevoelens kwamen eruit. Ze stond op en schopte tegen de deur aan. Nooit zal ze meer naar beneden gaan,laat staan dat mens aan te kijken. Ze walgde bij de gedachten. Een 10 jarig meisje dat haar stiefmoeder het ziekenhuis in helpt. Ze was er trots op. Dan moest dat mens ook maar niet zo tegen haar doen. Een woedende blik gleed naar het raam. Buiten bracht haar vader zijn vrouw naar het ziekenhuis. Als ze nu niet bang was wist ze het niet meer. Over twee jaar mocht ze naar Starshine Academy,weg van deze hel. Bij de gedachten glimlachtte ze. Ze zal over heel de school haat zaaien over haar stiefmoeder. Zij zat vroeger ook op die school. Bij de gedachten er aan walgde ze. Ze wilde weg. Ze gooide blind wat spullen in een rugzak en klom uit het raam. Weg van huis.

Langzaam werd ze wakker. Wat was er gebeurt? Haar blik gleed door de aula. Overal stonden mensne om haar heen. Ze sloot haar ogen weer. Ze wilde het niet zien.

Torak knikte en sloeg zijn arm om Jadira heen. 'Sorry liefje, ik ben nu eenmaal geen kei in goed reageren,' lachte hij. Hij zag haar erg wazig luisteren en vroeg af wat er was. Plotseling viel ze op de grond. Hij schrok. Leerlingen keken hun richting in. Torak schoof de tafel opzij en boog zich over Jadira heen. Hij schudde aan haar en luisterde naar haar ademhaling. 'Jadira?' vroeg hij, proberend zijn paniek in te houden. Hij keek geërgerd naar de mensen die zich rond hem heen verzamelden. Dit werkte niet erg goed. Hij opende zijn lippen en deed dat ook bij Jadira. Hij kneep haar neus dicht, zette zijn lippen op haar mond en blies lucht in. Hij keek naar het resultaat. Gelukkig! Ze werd wakker! 'Kun je me horen?' vroeg hij. Toen haar ogen weer dichtgingen, keek hij naar de mensen. 'Wat valt er te zien?' snauwde hij. Hij pakte Jadira op, zoals hij vanmiddag had gedaan, maar deze keer om haar naar de ziekenzaal te brengen. Hij liep voorzichtig, maar bleef even haken bij de WC's. Hij drong de meiden WC binnen, zette Jadira neer op de grond, maakte een kommetje van zijn handen en liet Jadira wat drinken. 'Jadia, word alsjeblieft wakker!' zei hij.

Ze voelde de koude vloer. Langzaam opende ze haar ogen. ''Wat..wat is er gebeurt..? Waarom zijn we op de meisjes toiletten? Wat doe jij op de meisjes toiletten?...''alles kwam tegelijk uit haar mond. Ze wist grotendeels niet meer wat er was gebeurt. Met grote ongelovige ogen keek ze hem aan. ''Waarom ben ik hier?!...''vroeg ze nog eens verward. Had ze weer zo'n woede aanval gehad?... ''Ben ik weer....''ze snikte zacht. Ze liet haar hoofd hangen. Haar haren vielen voor haar ogen. Ze durfde hem niet aan te kijken na wat er was gebeurt....

Ze lag weer in het ziekenhuis,voor de zoveelste keer. Ze kreeg steeds woede aanvallen waarna ze neerviel. De doktoren wisten niet wat het was,maar ze wilde weg. Dit was al de 5e keer deze week in het ziekenhuis. Ze kon er maar beter gaan wonen. Ze wilde gewoon...gewoon weg...dood of zo....dan hadden ze geen last meer van haar. Maar waarom moest haar stiefmoeder haar dan ok het huis uit zetten? Nu kan ze niet naar huis. Ze heeft het huis in een van haar woede aavallen laten ''ontloffen''. Ze keek door het raam. De regen tikte er zachtjes tegen. Was ze maar nooit geboren....

- alweer een stukje uit haar verleden..en AHW wat sipjes... Sad

Toen Jadira haar ogen opende, zwelde er hoop op in Torak. Hij keek haar aan, klaar om haar vragen te beantwoorden. 'Je bent out gegaan in de aula, na je woedeaanval op de kantinejuffrouw,' vertelde hij. Hij hield zijn mond toen ze het nogmaals verward vroeg. Het moest haar ook even laten bezinken. Als hij het zou herhalen, zou dat te irritant voor haar zijn. En Jadira moest overduidelijk even rust hebben. Hij zuchtte en keek haar aan. Hij hoorde haar snikken en kwam naast haar zitten. Hij sloeg zijn arm om haar heen en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Hij keek haar aan. Verborg zij haar nu voor hem? 'Je hoeft je niet te schamen hoor,' zei hij en hij gaf haar een kus op haar hoofd. 'Arme meid... Moet ik je naar de Shadra etage brengen? Ik wil wel bij je blijven, als je dat nodig hebt.'

Toen ze zijn arm voelde sloeg zij haar armen om hem heen. Ze wilde bij hem blijven. Zodat het niet weer gebeurde. Ze keek hem met een verdrietige blik aan en drukte haar lippen op de zijne. Ze was verward door alles wat was gebeurt. langzaam liet ze los. ''Nee...ik...ga gewoon even rustig wandelen...dan kan ik gelijk de school verkennen...je mag wel mee..''ze glimlachtte. Ze was blij dat hij er bij was anders lag ze nu in de ziekenzaal. Langzaam stond ze op. Even draaide alles maar het werd snel weer goed. Alleen kreeg ze een stekende hoofdpijn. Haar hand ging naar haar hoofd. ''Ik ga wel even een asperientje halen''zei ze glimlachend.

Torak hoorde haar woorden en glimlachte met Jadira mee. Toen trok hij een gezicht. Hij dacht na. Oh ja! Het was nog niet eens elf uur of zo. Het was net na het eten. Hij hoorde dat Jadira langs de ziekenzaal wou gaan en glimlachte. Hij vond het fijn dat ze zich weer goed voelde. Toen haar hand naar haar hoofd was gegaan, had hij haar bezorgd aangekeken en was meteen klaar geweest om haar op te vangen, maar er leek niks te gebeuren. Hij deed zijn arm om haar schouders heen slagen en ging richting de ziekenzaal, haar goed ondersteunend. Misschien... Hij graaide in zijn zakken en vond toen wat hij wou hebben: een opgerolde vest! Die zou zij kunnen aandoen. Torak stond erop dat Jadira die aandeed. Hij keek Jadira verliefd aan, liep naar de ziekenboeg en vroeg of de verpleegster een aspirientje had, die knikte en wat water ging halen voor Jadira. Een aspirientje kwam ook tevoorschijn. Torak bedankte, nam het aspirientje aan en het bekertje water. Hij hield het voor Jadira. 'Als we dadelijk gaan wandelen doej het vest aan die ik hier heb, anders ga je niet naar buiten,' zei hij streng, maar hij glimlachte.

Ze nam het asperientje en het watre aan en slikte het. Best wel vies. Met een zuur gezicht veegde ze het restje water dat op haar mond zat er af. ''getver! Ik houdt niet van pilen slikken! En al helemaal niet van ...aspirientjes...''ze bibberde nog na van de gore smaak. Dankbaar nam ze het vest aan en trok het aan. Ze pakte zijn hand. Pat was hij tch lief. Alleen miste ze Wolf toch ook wel. Zijn aanwezigheid. Waar was dat beest toch??

Hij keek glimlachend naar Jadira, blij dat Jadira het pilletje ondanks de viezigheid toch innam. Ze had geen andere keuze, maar toch... Torak keek naar Jadira, die leek na te denken terwijl zij zijn vest aantrok. Hij glimlachte. Soms vond hij het wel jammer dat hij geen gedachte kon lezen. Hij legde zijn arm om haar heen, stak een hand op naar de verpleegster en liep met Jadira aan zijn arm naar buiten. Het begon al langzaam donker te worden, maar Torak vond dat niet echt zo erg, als hij maar bij Jadira was. Hij dacht terug aan de kantinejuffrouw. Die had er veel voor gedaan om hem ongemakkelijk te laten voelen. Was het een spelletje geweest? Misschien een weddenschap met iemand? Of waren het serieuze spelletjes geweest? Torak wou dat hij het kon plaatsen. Hij had één keer gekeken naar haar boezems en was direct geschrokken. Hij hoefde ze niet meer te zien. Oké, ze waren redelijk mooi, maar het was niet echt een behoefte van hem. Daardoor zou hij redelijk uniek zijn, omdat nogal veel jongens van boezems hielden. Torak was voor veel klaar, maar hij had niet altijd de behoefte om het mee te maken.

Rustig liep ze verder. Ze was nog steeds kwaad op de kantinejuffrouw. Ze had nog een beetje hoofdpijn,maar na een goede nachtrust zou dat wel overgaan. Iedereen die voorbij liep kreeg een kille blik toegeworpen. Ze hield er niet van als mensen haar nutteloos aanstaarde. 'Het was zeker best eng om mij zo te zien hé?'vroeg ze.

Torak peinsde niet langer over de kantinejuffrouw. Misschien had ze nu wel zoveel schaamte meegemaakt, door Jadira's uitbarsting, dat ze het niet opnieuw zou kunnen doen, want Torak wist zeker dat er enkele mensen hadden gekeken bij Jadira's uitbarsting. Torak was trots op Jadira. Ze kon voor hem opkomen. Hij hoorde haar vraag en sloot even zijn ogen, nadenkend over Jadira. 'Je zo woedende ik was sexy, maar laat de rest maar liever achterwege. Doe me nooit meer zoiets aan! Ik kan je niet kwijt,' lachte hij, maar zijn ogen vertelden dat hij het echt meende. Hij was verliefd op Jadira en dat liet hij ook koste wat het kost zien. 'Laten we het maar niet meer hebben over wat er daarnet was gebeurd,' zei Torak en hij sloeg zijn arm om Jadira heen en drukte haar dichter tegen zich aan, in een soort beschermende positie. Alsof hij iedereen wou laten zien dat niemand, maar dan ook niemand, aan Jadira mocht komen of iets mocht doen met haar.

Ze glimlachtte naar hem. "'Wees niet bang...het is niks ergs...alleen zo erg om mee te maken!...''ze glimlachtte weer. Ze wilde hem niet ongerust maken. ''Weet je.... Ik heb zin in de les.....ik heb al tijden geen magie meer gebruikt!''een glimlach krulde haar lippen. Les...als je daar zin in had zat er een steekje bij je los... Maar ze had zo'n zin om haar magie te gebruiken! Ze dacht weer aan Wolf..en Yoza. Yoza...ze had ook weer zin om te gaan rijden. Maar ze kon beter eerst uitzieken na haar ''ongeluk'''vandaag.

Torak luisterde naar Jadira's woorden en slaakte een opgeluchte zucht. Hij wou alles behalve dat ze misschien ziek was of zo. Hij sloeg beschermend zijn armen om haar heen. Hij keek naar voorbij komende leerlingen, maar sloeg geen acht op jaloerse blikken. Hij luisterde naar Jadira's daaropvolgende woorden en grinnikte even. Hijzelf had nooit echt zin in een les. Hij keek haar aan. Hij wou haar graag haar zin geven en haar magie laten gebruiken, maar hij wou eerst dat ze voldoende rust kreeg. 'Ik wil een klein gevechtje met je houden, maar eerst moet je me beloven dat je uitziekt. Als je wil, mag je ook even gaan slapen, daar hoeven we niet per se naar het gebouw te hoeven gaan. Misschien is er een warme grot of zo. Wat je maar wilt, schatje,' zei hij. Hij tilde haar kin op en zoende haar toen innig. Hij liet haar los en glimlachte.

Ze hoorde zijn woorden. ''Nee...liever gewoon mijn eigen bed....''zei glimlachtte. Vechten...met Torak. Ze keek even sluw. Dan kon ze laten zien wat ze kon. ''Als je me aankunt...''zei ze en keek hem sluw aan. ''Please nu...ik heb echt zin in vechten en voel me al beter!...''zei ze. Ze voelde zichzelf al beter en had echt zin een een klein gevechtje. Kijken wat Torak kon. Bij die gedachten grinnikte ze.

Toen Torak Jadira's eerste antwoord hoorde, glimlachte hij. 'Oké, maar voor de veiligheid blijf ik bij je. Ik blijf dan wel naast je bed of zo, het kan me niet schelen wat anderen dan van me denken. Ik wil dat mijn meisje zich gezond voelt,' glimlachte hij. Torak grinnikte en aaide over Jadira's kin toen die nogal ondeugend was. Torak dacht even na bij haar woorden. Aan de ene kant wou hij haar graag haar zin geven, vooral omdat hij niet tegen die blik kon, maar aan de andere kant wou hij haar niet meer verzwakken. 'Nou goed dan... Omdat je me met je grote sexy ogen bekijkt, maar alleen daarom,' lachte hij. Hij ging een eindje van haar vandaan staan. Hij liet een vlam en ijs komen. En een klein golfje. 'Wil je water en vuur, of maar één element?' vroeg hij.

Toen ze zijn woorden hoorde ging ze een beetje schuin staan en zette haar hand op haar heup. ''Zeg..ik kan heus wel voor mezelf zorgen...''zei ze met een sarcastisch gezicht. Ze meende het niet,maar vond het leuk om zo te doen. Al hield ze er niet van om steeds achtervolgd te worden omdat mensen bang zijn dat er iets met haar gebeurde. Ze moest vroeger ook altijd voor haar zelf zorgen. ''Laat maar zien wat je kan...een beetje van beide''ze glimlachtte sluw. Langzaam bracht ze haar handen bij elkaar en vormde een soort schaduwbal. Haar gezicht werd opgelicht met een duister licht. Het zag er best griezelig uit. Dat was meer iets voor halloween. Ze hield de bal op een hand. Nou ja hield,hij zweefde boven haar hand. Haar ogen stonden kil en geconcentreerd omdat ze goed op moest letten. Een verkeerde beweging en alles ontploft. Ze stapte langzaam wat evrder weg. Ze stonden in de hal...een niet erg goede plek om te vechten maar toch. Ze trok een serieus gezicht en vuurde de bal af waarna er nog een volgde. Ze hijgde lichtjes,van de spanning. Ze was niet uitgeput,helemaal niet zelfs. Ze had haar magie vroeger vaak genoeg gebruikt om in topconditie te zijn. Ze ging weer in aanvals positie staan. Haar ogen volgde de schaduw ballen. Ze vlogen recht op Torak af... Alleen..lette hij wel op? Had hij het wel gezien? Dadelijk werd hij hard getroffen?! Ze wuifde die gedachten weg. Hij had immers zelf aangeboden te vechten...

Torak grinnikte bij Jadira's eerste woorden. 'Dat weet ik ook wel, maar ik blijf gewoon bij je, dadelijk gaat er iets mis, daar kan ik niet mee leven lieverd,' zei hij lachend. Toen vroeg Jadira om beiden te gebruiken. Torak knikte. 'Jij mag je eerste zet doen,' glimlachte hij. Een soort schaduwbal werd gevormd. Het was mooi om te zien. Toen ze op hem afvlogen, maakte hij een muur van hard ijs. De schaduwballen plofte er allemaal tegen aan en kleine stukjes ijs vlogen in het rond. Torak maakte een soort golf onder zijn voeten. Hij vloog naar voren. Hij pakte Jadira bij haar middel mee en nam haar naar een grasveld, goed oplettend dat de golf het niet begaf onder hun voeten. Hij sprong van de golf af en ze kwamen soepel neer. 'Ik denk niet dat ze het leuk vinden als die hal aan flarden is,' lachte hij. Hij sprong door middel van stukjes ijs een flink eind bij haar weg. Midden in zijn sprong draaide hij zich om en vuurde een stuk of tien vuurballen tegelijk op Jadira af, met snelle bewegingen.

Toen ze ze de vuurballen aan zag komen maakte ze sierlijke schijnbewegingen om ze te ontwijken. Toen ze weer recht stond keek ze hem sluw aan. Een soort paarsachtige bliksem verscheen om haar armen. Even keek ze ernaar om het daarna met half dichtgeknepen ogen op hem te richten. Haar ogen volgde de bliksem. Ze hoopte diep in haar hart dat hij het kon ontwijken. Maar ze wilde geen watje zijn. De bliksem verlamde tijdelijk als het je raakte. Stil bleef ze kijken.

Torak keek naar de bewegingen van Jadira met grote ogen. Ze was zelfs mooi als ze probeerde te ontwijken! Torak was hier een beetje door afgeleid. Pas toen het op hem afkwam zag hij de paarse bliksemschichten die hem als doel hadden. Torak liet een snelle klomp ijs onder zich komen. Hij plantte zich voeten vlak naast elkaar, zodat hij zeker niet met zijn benen daartussen kwam. Het volgende moment werd hij omhoog geholpen door de klomp ijs. Hij bleef vol evenwicht staan. De bliksemschichten raakten zijn klomp. Die zakte in elkaar en Torak sprong daar met een achterwaartse salto vanaf. Hij kwam soepel neer en keek Jadira aan. Hij hijgde licht, maar glimlachte haar toen vrolijk toe. 'Je hebt mooie trucjes, liefje,' zei hij. Het volgende moment suisde er een geweldige hoge golf op Jadira af. Torak hoopte diep vanbinnen dat ze de golf zou kunnen verbreken of zou kunnen stoppen. Torak keek naar Jadira.

Ze zag de golf op haar af komen. Haar ogen sperde wijd open. Wat...wat moest ze nu doen. Ze ademde diep in en vormde een soort schild. Een soort koepel om haar heen. Bijna hetzelfde als de bliksem. Alleen dan meer egaler. Af en toe schoot er een schicht van af. De golf kletste er over heen. Ze moest veel moeite doen om de koepel heel te laten blijven. Met een moeilijk gezicht keek ze naar het water. Toen alles weg was liet ze het schild los. Ze makte een radslag en sprong in de lucht. Ze vuurde met haar voeten schaduw ballen af. Daarna kwam er een soort paars/zwarte vlam die ze over de grond heen vuurde. Het ging in een rondje om haar heen. Overal vlogen vonken. Ze keek hem met een woeste blik aan. Al meende ze het niet. Ze ging op in het gevecht....

Torak zag dat een koepel werd gemaakt. Slim. Torak zag de schaduwballen die op hem af suisde en gebruikte ook een koepel, maar dan vanboven. Gelukkig werden de schaduwballen met enige moeite weggehouden. Toen er een soort paarse vlam op hem afkwam, was hij niet snel genoeg om iets verdedigens te gebruiken en viel op de grond. Hij voelde een lichte pijn door zich heen schieten, maar schoot overeind dankzij een steun van ijs. Hij maakte een grote vuurbal en schoot die richting Jadira. Hij had haar woeste blik gezien, maar hij wist dat het grotendeels voor het gevecht kwam. Ze had trouwens een mooie radslag gebruikt. Torak schoot omhoog door enkele ijsblokken onder hem, die steeds omhoog kwamen en landde met een achterwaartse salto netjes neer een stukje verder verwijderd. Daarna schoot hij in razende snelheid allemaal ijspegels op Jadira af.

PROFILE MAGICIAN

» Eating! Jum jum jum!

Eating!

Eating!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen