Ryan liep de ziekenzaal in. Het rook er naar ontsmettingsmiddelen, een scherpe lucht. Ryan ondersteunde zijn rechterarm. Die was gebroken. Hij zou niet gaan vertellen hoe hij die gebroken had, al konden de snijwonden op zijn armen duidelijk maken dat hij niet zomaar van de trap was gevallen. Ryan trok zijn mouw wat naar beneden. Hij wachtte op een verpleegster die zijn arm kon spalken. En daarna zo snel mogelijk weg om een gesprek te ontlopen. Aangezien dat alleen maar de nadruk zou leggen op waar hij wie wonden en gebroken arm had opgelopen. Nieuwsgierig keek hij rond, de ander had hij nog niet gezien. Ookal zou die er ook niet zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Een kleine rode vlek verscheen door zijn mouw heen. Enkel zieke mensen waren hier, hoestend en moeilijk ademend. Sommige sliepen,anderen lagen met koorts op een bed. Het liefst zou Ryan meteen zijn weggelopen maar eerst moest die arm gespalkt worden. Dan kon hij eindelijk hier weg.

Mopperend stond Avalana op van haar lekkere ligging bij het grasveld. Ze had net aan Ryan gedacht. Haar arm deed ongelooflijk veel pijn. Ze moest hem bij laten knippen, het gips. Van dat mens. Avalana stond op en ze mopperde. Raven zat een eindje verderop, zijn blik stond schuw. Avalana zag overduidelijk de grijns op diens gezicht en met een woedend gezicht liep ze naar binnen. Ze kalmeerde zichzelf. Als ze Ryan tegenkwam, zou die haar misschien niet meer leuk vinden of iets dergelijks. Avalana zag toen een jongen in een capuchon naar de ziekenzaal gaan. Ryan...? Avalana's voeten gingen sneller. Bij de ziekenzaal keek ze om het hoekje. Ze zag Ryan en haar hart sloeg een slag over. Ze liep richting Ryan, maar hoopte dat hij haar nog niet opgemerkt had, wat meteen een erg domme gedachte was. Ze had rood haar en een zwarte, fluwelen jurk aan, hoe kon ze dan niet gesnapt worden? Een verpleegster liep op haar af en duwde haar in het bed. Avalana kon eruit opmaken dat ze niet had moeten weglopen. Dat was ook zo... Ze was een dag geleden weggelopen. Nu moest ze dus hier nog blijven liggen ook. 'Ik heb nog lessen,' probeerde ze, maar de verpleegster schudde haar hoofd en liep weg. Zucht. Nu moest ze hier dus blijven, deze nacht. Nou, lekker dan. Ze lag net een bed achter Ryan. Haar arm deed ongelooflijk veel pijn. Het boeide haar eerder wat hij hier kwam doen. Haar arm werd gespalkt. 'Daar ga ik dus echt niet mee slapen. Mijn nek doet er zeer van,' probeerde Avalana, maar ook die recht werd haar ontnomen. 'Shit...'' fluisterde ze.

Ryan keek over zijn schouder heen toen hij een bekende stem hoorde. Het was inderdaad degene die hij had verwacht, Avalana. Ook zij leek haar arm gebroken te hebben. De verpleegster stuurde haar naar een bed. Ryan hoopte dat hij hier niet hoefde te blijven, afschuwelijk tussen al die zieke mensen. De verpleegster liep naar hem toe en bekeek zijn arm. ‘Hoe heb je dat opgelopen?’ vroeg ze lichtelijk verbaasd. Ryan keek haar zwijgend aan, in zijn ogen was te lezen dat hij dat niet aan iedereen ging vertellen. De verpleegster haalde haar schouders op en spalkte zijn arm. Ryan beet op zijn tanden toen de 2 bot delen bewogen. De verpleegster liep weg, de andere was ook de ziekenzaal binnen gelopen. Een flink blauw oog en hij liep met 2 vrienden binnen, zijn been omhoog houdend. Ryan keek hem grijnzend aan, dit was de gebroken arm wel waard. Niet dat die andere een gebroken been had waarschijnlijk, die stelde zich enorm aan. Ryan was enkel naar de ziekenzaal gegaan omdat hij zijn arm niet meer kon bewegen, anders liep hij nog steeds rond. Hij stond op en ging op de rand van het bed zitten bij Avalana.

Er volgden een tijdje na Ryan twee jongens. Eentje hield z'n voet omhoog. Je kon eigenlijk zo zien dat die niet echt gebroken was. Wat een aansteller. Oh nee, het waren er drie. Eentje had een blauw oog. Had Ryan dat gedaan? Vandaar die gebroken arm? Avalana wierp een vuile blik naar een jongen, die haar een knipoog gaf. Blijkbaar de pester van Ryan. Die deed een gebaar dat ze rustig aan moest doen. Avalana stak boos haar tong uit. Toen zag ze Ryan op de rand van haar bed zitten en ze keek hem rustig aan. Ze stak haar goede hand naar hem uit en legde die op zijn arm. Ze glimlachte naar hem en dat gaf de overslag dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Avalana zag de jongen, die eerder al een knipoog had gegeven, nu een kushandje werpen. Avalana keek woedend naar de jongen. Haar vuur kwam op en het veroorzaakte een soort rode vloed. De jongen keek haar echter uitdagend aan. Op dat moment kwam de verpleegster die haar geschrokken aankeek. Avalana liet haar vuur zakken. De verpleegster wierp haar een blik en liep toen mopperend weg. 'Rotjoch is die daar achter je zeg,' zei Avalana, terwijl ze een knikje gaf naar de jongen. Die bleef echter dom kushandjes werpen en knipogen geven.

Ryan glimlachte naar Avalana. Hij draaide zich om naar Avalana en zag de anderen niet meer. ‘Rotjoch is die daar achter je zeg’ Ryan draaide zich om. Meteen veranderde de blik van de andere jongen naar haat en woede. Ryan grijnsde, die had gekregen wat hij had verdient. Flink wat blauwe plekken en hopelijk ook een paar pijnlijke kneuzingen. Die zou het de volgende keer wel uit zijn hoofd laten om Ryan uit te dagen. ‘Hoe ben jij hier terecht gekomen?’ vroeg hij aan Avalana. Zijn stem klonk nog even rauw en moeilijk. Hij gebruikte zijn stem niet vaak. Op dat moment werd hij gestoord door die andere jongens. ‘Jou krijgen we nog wel een keer.’siste degene met zijn ‘’gebroken’’ been. Ryan stond dreigend op. ‘Zorg jij er nu eerst maar voor dat je been geneest’ snauwde hij sarcastisch terug. De zuster had hem weggestuurt toen bleek dat hij enkel zijn enkel had verzwikt. De jongen liep rood aan van woede en beende weg, ondersteund door zijn vrienden.

Avalana glimlachte met Ryan mee toen het gezicht van de jongen direct een andere vorm aannam nadat Ryan zich had omgedraaid. De jongen leek precies bang te zijn voor Ryan. Alhoewel... Er was ook haat te zien in zijn blik. Toen Ryan vroeg hoe ze aan de gebroken arm was gekomen, dacht ze even na. Veel tijd om na te denken had ze niet, want de jongen die haar had proberen te versieren achter Ryan's rug begon te praten. Avalana keek net zo dregiend als dat Ryan opstond. Ze zou de jongen een loer hebben verkocht als haar arm niet was gebroken. Ryan snauwde al terug en Avalana keek de jongen uitdagend aan. Wat was hi jtoch ook een pestkop! De jongen had een rode kop, blijkbaar van woede en was toen weggelopen. Avalana wendde zich weer tot Ryan. Ze trok zich een beetej zijn richting in en trok hem zacht aan zijn arm weer terug haar bed op. 'Om je vraag te beanwoorden, ik was aan het klimmen om Raven, die gewond was dankzij een vleermuis, uit de boom te halen, maar Raven reageerde er slecht op en ik viel uit de boom, recht op een tak,' vertelde ze. Haar am deed ongelooflijk veel pijn. De zuster kwam op haar afgelopen en Avalana probeerde of ze echt niet naar de etage mocht om te slapen. De zuster schudde haar hoofd en liep weg. Avalana keek een beetje treurig voor zich uit en keek toen naar Ryan. 'Zoals je hoort ben ik nog niet van deze gore ziekenhuislucht af,' lachte zij, terwijl ze hem aankeek. ZXe maakte een beetje ruimte door opzij te schuiven. Net zoals Ryan zijn impulsieve reactie bij het grasveld had gedaan, deed Avalana dat nu hier. Ze trok Ryan zachtjes naast zich. Ryan kon nu zelf kiezen of hij met zijn hoofd op haar buik wou liggen of niet.

Ryan liet zijn hoofd op haar buik rusten. Een felle pijn schoot door zijn arm, hij legde de arm naast hem neer. Nu met de gebroken arm moest hij een stuk beter opletten. Toen zijn arm geen pijn meer deed kon hij rustig liggen. Ryan deed zijn ogen dicht en zuchtte, hij was moe. Het zou nog wel een paar weken duren voordat zijn arm genezen was. Veels te lang naar zijn mening. Hij was blij dat hij hier niet hoefde te blijven, Avalana helaas wel. ‘Waar is die vogel eigenlijk?’ vroeg hij aan Avalana. Nog steeds was Ryan geen beste maatjes met Raven, die vogel bleef maar naar hem staren.

(srry voor korte post.)

Avalana genoot stiekem heel hard toen Ryan toch koos om op haar buik te liggen. Haar handen wreven zachtjes door zijn blonde haren, welliswaar een beetje onder zijn kap door en ze gaapte een keer. Ze zag dat Ryan een beetje ging verliggen, omdat hij blijkbaar pijn in zijn gebroken arm kreeg. Avalana hielp hem een beetje. Daarna streelde langs zijn wang af, terwijl ze naar hem luisterde. Avalana glimlachte. Deze keer klonk zijn stem iets minder schor dan de vorige keer, maar hij moest, als hij toch veel wou praten, er nog een beetje op oefenen. Maar alles op z'n tijd. En als Ryan niet wou praten, dan dat hij het niet. 'Die zit buiten te lachen met mijn accident,' sprak Avalana toen uit. 'Hij vindt het blijkbaar allemaal erg leuk, dat ik hier een week moet liggen. Soms vraag ik me echt af of hij nog wel een gevoel voor me heeft,' zei Avalana zuchtend. Ze draaide zachtjes, om Ryan niet pijn te doen, een lok van hem rond haar vinger, terwijl haar andere vingers met scherpe nagels eraan, zachtjes over Ryan's wang gingen. 'Hé, als je weg wilt, hoef je van mij echt niet hier te blijven hoor. Liever ik dan jij wat hier ligt,' grinnikte Avalana.

Ryan grinnikte, ja dat was echt typisch die vogel. 'Hé, als je weg wilt, hoef je van mij echt niet hier te blijven hoor. Liever ik dan jij wat hier ligt,' ‘Ik blijf nog even, ik kan je hier toch ook niet zomaar achterlaten?’zei hij. ‘Maar morgen heb ik een toets waar ik nog voor moet leren, en ik sta er niet heel goed voor’ grijnsde hij. ‘Maar natuurlijk kom ik wel elke dag even langs. En voortaan niet meer in bomen klimmen hè?’ grinnikte hij. Ryan bleef nog even liggen maar kwam toen toch overeind, het begon buiten al donker te worden en de zuster jaagde iedereen de ziekenzaal uit, de zieken moesten rust hebben. ‘Dag schatje’ zei Ryan en hij gaf Avalana een kus. De jongens liepen langs hem, een vuile blik toe werpend. Ryan liep de ziekenzaal uit toen hij en 3e waarschuwing van de zuster had gehad. ‘Tot morgen.’riep hij nog naar binnen voordat de deur voor zijn neus werd dichtgegooid.

Avalana lachte met hem mee. Ze vond het stiekem heel fijn dat hij bleef. 'Dat vind ik ongelooflijk fijn van je,' lachte ze naar hem. Ze luisterde naar zijn woorden over zijn toets en ze wreef even over zijn hoofd. 'Hopelijk helpt dit: ik zal aan je denken als je die toets hebt. Je gaat het goed doen. Daar ben ik zeker van en daar vertrouw ik op,' glimlachte Avalana. Ze lachte bij zijn daaropvolgende woorden. 'Alleen als je het me heel lief vraagt,' zei ze, terwijl ze haar tong naar hem uitstak. Ze legde haar kin op zijn hoofd. De duisternis begon buiten al aan te dringen. De zuster ook. Avalana vond het fijn dat Ryan nog even bleef liggen. Ze kon de zuster wel vermoorden. Helaas was dat niet mogelijk. Toen ze Ryan half over zich heen gebogen zag om haar een kus te geven, zag ze de jongens een vuile blik werpen op hem en rilde ze even. Ze wou dat ze bij hem kon zijn op hun etage, om hem te beschermen als dat nodig was. Een huivering schoot door haar heen bij zijn liefkozing en ze glimlachte. 'Dag lieverd,' antwoordde ze hem glimlachend. Lachend hoorde ze zijn begroeting aan. 'Tot morgen!' riep ze terug en kreeg vervolgens een boze blik van ze zuster toegeworpen. Lachend, waardoor de zuster ook moest lachen, probeerde zij zich onder de dekens door te wringen. Ze rook Ryan's geur nog stevig, wat haar op haar gemak stelde, alsof hij deze nacht bij haar lag. Het was heerlijk om hem dicht tegen zich aan te hebben en Avalana keek al uit naar de volgende ochtend. De zuster gaf haar even later in de avond een of ander vies bord met prut erop en Avalana at het met een staal gezicht. Ze deed net alsof ze het lekker vond, terwijl ze aan Ryan dacht. Ze zou waarschijnlijk moeilijk kunnen slapen straks, met die arm. Ze had ongelooflijk veel zin in die ochtend. Ze draaide zich om, kreunend van de pijn. De zuster was al weg. God weet waar. Maar Avalana had een knopje om haar te roepen. Ha, mooi niet! Ze ging zich echt niet belachelijk maken. Een jongen die haar vanaf de overkant de hele tijd aanstaarde, liet haar ongemakkelijk voelen. Ach wat? Zij? Ongemakkelijk? Nee! Ze keek de jongen vuil aan, die haar een knipoog gaf, wat haar nog ongemakkelijker liet voelen. Op welke planeet was ze beland? Op die van de vieze jongens? Avalana had nog nooit zo'n sterk verlangen naar Ryan's armen gehad als nu. Ze trok de dekens hoger op, alsof de jongen alles kon zien onder de dekens en greep koortsachtig naar het bekertje water. Ze dronk een beetje, maar het duizelde allemaal rond haar. Ze moest wakker blijven! Avalana's oogleden werden zwaarder en vielen uiteindelijk dicht.

Ryan liep onder het raam heen en weer,af en toe stopte hij en keek hij in de duisternis omhoog. Hij kon Avalana toch moeilijk de hele tijd alleen laten, zeker in die ziekenzaal. Een afschuwelijke plek. Gelukkig hoefde hij daar niet te blijven, er zat alleen een klein breukje in zijn arm en er waren een paar spieren pijnlijk verrekt. Daarboven was de ziekenzaal,daar was Avalana. Maar hij stond nog steeds hier. En hoe kwam hij ooit die twee verdiepingen omhoog. Hij bleef weer stilstaan, keek om zich heen of er iemand aankwam en greep de klimop langs de muur vast. Het groeide daar al vele jaren en was hopelijk sterk genoeg om hem te houden. Steeds klom hij iets hoger. Af en toe liet een stuk van de plant los en viel naar beneden. Nog maar 1 verdieping. Ryan keek naar beneden, daar lagen een paar klimop bladeren. Ryan beet op zijn tanden om de pijn van de verrekte spieren niet te voelen. Hij greep zich snel weer vast en dook naar de muur toe toen de plant begon te kraken. Snel klom hij verder omhoog. Het was soms moeilijk om goede houvast te vinden. Uiteindelijk kwam hij toch bovenaan, vlak bij het raam. Hij keek door het raam heen, enkel slapende mensen en geen zusters. Het raam stond nog op een kier, Ryan probeerde het open te duwen. De plant kraakte en een paar delen van de klimop braken Ryan kon zich nog maar net vastgrijpen aan de vensterbank. Dat was net op tijd, dacht hij. Snel trok hij zich omhoog. Ryan stapte door het raam heen. Hij keek uit het raam of hij iemand zag en sloot toen snel het raam. Ryan zag niemand die wakker was geworden, ookal kon schijn bedriegen. Het was donker en hij moest even nadenken over waar Avalana nu ook alweer lag. Hij liep zo stil als hij kon op zijn tenen naar Avalana toe. Hij boog voorover en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ondertussen hield hij de rest van de zaal goed in de gaten voor het geval dat er een zuster opeens opdook. ‘Ben je nog wakker lieverd?’ fluisterde hij. Ryan wist dondersgoed wat voor een risico hij hier liep door midden in de nacht in te breken in de ziekenzaal maar dat was het wel waard.

Avalana voelde iets op haar voorhoofd en dacht dat het de jongen tegenover hun was. Ze schrok en opende haar ogen wijdopen. Ze zag Ryan voor zich staan. Ze knikte toen ze zijn woorden hoorde. Als antwoord schoof ze een stukje opzij en trok Ryan zachtjes naast zich. Ze zorgde dat de deken over hem kwam en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze rilde zachtjes en drukte zich zacht, om zijn arm en haar arm, niet te bezeren. Ze glimlachte haar witte tanden bloot en drukte daarna een zachte kus op zijn lippen. Ze vond het heerlijk om bij hem te zijn. Ze keek hem aan en legde haar hoofd vervolgens vermoeid op zijn schouder. 'Lief van je dat je me niet alleen wilt laten. Ik vind die gast daar tegenover ons nogal eng,' fluisterde ze, wijzend naar de jongen tegenover hun, die haar de hele avond had bekeken. Ze had echt pech als ze nog vijf dagen hier moest blijven bij die jongen. Misschien zou Ryan wel elke nacht kunnen komen, maar toch bleef het eng en risicovol voor Ryan.

Ryan keek fel de kant uit van het bed tegenover Avalana. Met een paar ferme passen stond hij ernaast. ‘Kijk, kijk, kijk wie we daar hebben’ snauwde hij. Ryan greep de jongen bij zijn nek en sleurde hem uit bed de koude stenen grond op. ‘Hoeveel hebben ze je dit keer betaald, Romeo? 50? 100? Antwoord!’ schreeuwde Ryan nu buiten zinnen van woede. Ryan schopte Romeo tegen zijn ribben. ’Ontken maar niets, vuile verrader!’ De hele zaal was wakker geworden en keek geschrokken naar Romeo en Ryan. Maar niemand deed wat. Ryan negeerde iedereen. ‘Grote maatjes met de politie huh? En waar ben je dan nu terecht gekomen? Niet in het luxe leven dat je had verwacht huh? Verrader!’ Ryan haalde nog een keer uit en schopte Romeo in zijn maag. Woede vlamde door hem heen. Romeo was een oude bekende van hem, vroeger een vriend maar het veranderende radicaal na wat Romeo met hem uitgehaald had. ‘En wie nog meer? Wie heb je nog meer verraden behalve mij?’ schreeuwde Ryan vlak bij Romeo’s oor. Opeens was het weer doodstil, enkel geschrokken gezichten in de duisternis. Ryan ademde diep in om even iets kalmer te worden al leek het weinig zin te hebben.

Romeo had een oogje geworpen op het roodharige meisje. Ze was ontzettend knap. In zijn woordstemming noemde hij het een heet meisje. Hij knipoogde naar haar toen ze richting hem keek. Hij keek zelfs nog toen de lichten uitgingen van de ziekenzaal. Wat had hij een zin om naar haar toe te gaan! Vooral omdat het meisje zo bang leek. Hij hield van bange meisjes. Het was een tijdje stil en Romeo keek vanaf zijn bed naar het meisje, dat sliep. Zou hij ernaartoe gaan? Nu het meisje sliep en ze had toch een gebroken arm, kon hij makkelijk naar haar toegaan. Hij wou net opstaan toen hij iemand zag binnenglippen via het raam. Wie was dat nu weer? Hij zag dat de jongen en het meisje dolgelukkig waren elkaar terug te zien. Romeo's witte tanden gingen door de duisternis. Hij zou er natuurlijk verandering in kunnen brengen. Hij was sowieso wel aardig en verlegen tegenover meisjes, wat hem schattig maakte. Hij werd vervolgens ruw uit zijn bed gesleurd. Hij voelde de dichtgenaaide wond op zijn rug kloppen en voelde vervolgens een flinke stamp tussen zijn ribben. Hij kuchte even. Dat deed pijn! De dader kende hem in ieder geval. Hij wierp een blik naar boven. Ryan... Oh nee. De gast die hij verraden had. 'Luister man, er was geen andere keus dan je aangeven,' zei Romeo, maar het volgende moment voelde hij weer een schop in zijn maag. Toen hij Ryan hoorde schreeuwen, schoot hij ondanks alles in de lach. Zijn oor klopte pijnlijk. Toen het doodstil was, keek hij Ryan aan. 'Niemand. Ik vond het al rot genoeg dat ik jou kwijt was,' antwoordde hij daar simpel op. Hij had 500 euro van de politie gekregen in ruil voor Ryan. Toen was hij nog aan de drugs. 'Doe nou rustig man, ik zit niet meer aan de drugs,' zei hij. Hij keek richting het roodharige meisje.

'Luister man, er was geen andere keus dan je aangeven,' ‘Wat nu: er was geen andere keus. Je had me kunnen laten gaan. Maar nee, meneer wilde zo nodig weer geld verdienen. 'Niemand. Ik vond het al rot genoeg dat ik jou kwijt was,' Ryan ontplofde. ‘Waarom heb je me dan verraden, man! Vuile straatrat!’ schreeuwde hij luid, het weerklonk in de gangen. 'Doe nou rustig man, ik zit niet meer aan de drugs,' ‘En wat heb ik daaraan?! Je hebt je vriend verkocht aan de smerissen! Hoe haal je het in je botte hersenen! En alleen om high te worden!’ Ryan spuugde in Romeo’s gezicht. Woedend was hij. Hij had gedacht dat hij voor altijd van hem verlost was en hem nooit meer hoefde te zien. Nu bleek dat die verrader ook nog eens op dezelfde school zat. ‘En je kan ook nog geeneens je ogen van mijn meisje afhouden! Jou ken ik!’ Het maakte Ryan niets meer uit of iedereen mee zat te luisteren en dat het hard door de gangen weerklonk. Ryan gaf hem weer een flinke trap. Kwaad stampte Ryan weg, hij ijsbeerde door de zaal heen. Iedereen volgde hem met hun ogen. Ryan beende weer terug. ‘Wat houd me nu tegen om jou nu niet te vermoorden. Niemand zal het lef hebben om het door te vertellen. Toch?’ riep Ryan luid, fel de zaal doorkijkend. Niemand gaf antwoord. ‘Ik zal er ook totaal geen problemen mee hebben, jij hebt mijn leven ook vermoord!’

(even kort postje, overigens mogen er ook meerder personen in het topic)

Zo rustig als Ryan daarnet was, zo boos en levendig was hij nu. Avalana schrok hoe Ryan tekeer ging tegen de jongen die haar de hele tijd had zitten te begluren. Toen Avalana de woorden van de jongen en van Ryan hoorde, werd een klein deel van zijn verleden haar al duidelijk. Ryan was ingeruild voor geld door de jongen. Hoe ziek kon je zijn om dit je eigen vriend aan te doen? Toen Ryan het over haar had, bloosde ze even licht, maar ze bleef de jongen vol schok aankijken. Ryan beende weg. Avalana keek hulpeloos naar Ryan. Hij ging haar toch niet alleen laten? De leerlingen die wakker waren geworden, keken geschrokken richting Ryan, toen die zijn woorden sprak. Avalana schrok ervan. Ze rukte de dekens van zich af, voelde een duizeling door haar hoofd gaan, maar hinkte tot naast Ryan. Ze keek de jongen voor zich woedend aan. Ze kon er niet tegen als Ryan het zo te voortduren had met iemand op school. De jongen zijn naam was komen vallen. Romeo. Het leek echt een playerige naam... 'Laat Ryan met rust. Als je Ryan een keer lastig valt, zal ik je botten breken,' zei ze dreigend, een beetje steunend op Ryan.

Romeo hoorde Ryan schreeuwen en schoot in de lach. 'Toe nou! Ik jou vermoord hebben? Waarschijnlijk bluf je en was je zo weer vrij!' zei Romeo fel. Het meisje kwam op hun afgelopen en zei iets tegen hem. Romeo schoot in de lach. 'Rustig maar schatje, als Ryan problemen zoekt, hoeft zijn wijfje heus niet voor hem op te komen, ook al is ze zo sexy,' zei hij met een knipoog. Dit deels om Ryan woedend te maken. Hij had het verdiend. Hij zou hem nog wel terugpakken voor die stamp in zijn maag. En dat meisje leek hem niet zo gevaarlijk. Ryan leek hem gevaarlijker dan het meisje. 'Kijk jij maar uit dat jij je armpje niet nogmaals breekt door mijn handen. Dat geldt ook voor jou Ryan,' grinnikte hij. Hij was aan het uitdagen, dat wist hij. Maar als Ryan ruzie wou, dan deed hij gezellig mee. De kans dat ze weer terug vrienden gingen worden, was nu echt wel minimum geworden.

- Sorry, verkeerde kleur soms XD -

'Toe nou! Ik jou vermoord hebben? Waarschijnlijk bluf je en was je zo weer vrij!' ‘Als jij niet zo van je geliefde geld hield dan zou ik hier niet geweest zijn. Dan was ik nog op de straat, zonder huiswerk of verplichtingen. Maar nee, jij wilde high worden ten koste van alles. Ten koste van vrienden!’ snauwde hij. Toen Romeo tegen Avalana begon te praten knapte er iets in Ryan. Al zijn kalmte had hij nu verloren. Ryan viel naast Romeo en sloeg zijn handen om de hals van Romeo. Hij kneep zijn keel zowat dicht. ‘Je weet niet waar ik nu tot in staat ben, ‘’vriend’’’ gromde Ryan zacht naar hem. Steeds kneep Ryan iets verder Romeo’s keel dicht. ‘Jij laat mijn meisje heel snel met rust of je zal nooit meer naar een meisje kunnen kijken.’ Ryan meende het, Romeo moest heel ver uit de buurt blijven van hem en Avalana. Anders zou het nog wel een slecht met Romeo kunnen aflopen. Ryan liet Romeo’s hals weer los en sloeg hem met een vuist in zijn oog. Eindelijk zou hij nu wraak kunnen nemen voor wat er op Razen was gebeurt. ’En hoe kom jij hier in de ziekenzaal, vast niet omdat je een gebroken nagel hebt. Je bent vast te grazen genomen door een van de anderen die je hebt verraden. Je verdiende loon!’ schreeuwde Ryan.

Romeo's keel werd dichtgeknepen en Romeo keek naar Ryan. Hij had wat hij hebben wou. Ryan was ontzettend kwaad geworden. Hij keek hem even aan toen Ryan zijn woorden uitsprak. Het kon hem weinig schelen. Hij had dankzij de drugs sowieso al geen leven meer. Maar dit was wel een zeer pijnlijke manier van zelfmoord. Toen hij Ryan's dreigende woorden hoorde, keek hij Ryan kil aan. Hij voelde een klap tegen zijn oog en hij viel met een harde klap tegen de muur aan. Dat deed pas pijn! Hij keek naar Ryan alsof het een krankzinnige gek was. Hij keek naar het meisje naast hem. Ze was echt onwijs knap. Hij hoorde Ryan schreeuwen. Hij schoot als een slang overeind en sloeg Ryan vol tegen zijn neus. Hij hoopte dat die raak was. Hij had het toch geprobeerd. 'Jammer dat je vriendje zo'n zak is,' zei hij naar het meisje. 'Als je hem dumpt wil ik nog altijd je liefje zijn.' Romeo's oog bloedde en hij keek naar Ryan.

Avalana keek Romeo met een haatvolle blik aan toen die zijn woorden naar haar bedoeld uitsprak. Hij was echt een vette player. Of hij probeerde Ryan boos te maken. En dat lukte hem aardig. Ryan schoot hard in de verdediging voor haar, wat Avalana aan de ene kant enorm accepteerde, maar aan de andere kant wou zij niet dat hij zijn arm aan deze zak nog verder brak. De klap op Romeo's oog gericht was vol raak, maar Romeo schoot terug. Voordat de vuist Ryan raakte, sloeg Avalana deze af met haar gipsarm. Die jongen had aardig veel kracht in zijn vuisten. Ze hoorde een hoop gekraak en Avalana voelde zich zwakker worden, maar hield zich overeind aan het bed van Romeo. Ze kreunde licht. 'Durf... dat nooit meer... te doen!' hijgde ze zwak. Ze gaf Romeo een zwakke duw naar achteren, die hij misschien niet eens had gevoeld en voelde de duizeligheid over haar ontfermen. Alles draaide. Ze hield zichzelf stevig vast door het bedrand te grijpen.

'Ik zal haar nooit dumpen. Ik ben geen zak zoals jou!' brieste Ryan naar Romeo. Hij tilde Avalana op en legde haar terug op bed, ze moest rusten. En hij zou zelf wel afrekenen met Romeo. Hij griste zijn dolk te voorschijn. Er waren voetstappen te horen en de sleutel werd in slot omgedraaid. 'Waag het eens om me te verraden!' siste Ryan Romeo nog toe voordat hij zich verstopte achter een kast. De zuster kwam binnen. 'Wat is dit voor een herrie!' riep ze voordat ze het licht aangooide. Ryan stond nog steeds achter de kast met zijn getrokken dolk. In twee stappen zou hij bij Romeo zijn.

Romeo keek naar het meisje en glimlachte. Bij het horen van Ryan's woorden grinnikte hij nog harder. Toen hij een slot hoorde draaien en tegelijk Ryan's dolk zag, keek hij naar de deur. De zuster kwam binnen en riep wat het voor een herrie was. Romeo besloot Ryan niet te verraden. Hij had er sowieso niks aan. Alleen maar meer pijn. 'Niks, ik ben uit mijn bed gevallen,' antwoordde hij simpel. De zuster hielp hem bezorgd het bed in en keek naar zijn genaaide rug. 'Rustig aan daarmee!' siste ze en ze liep weg. Romeo keek richting de kast. Het licht ging uit en de deur sloot zich, maar je kon merken dat de zuster nog dicht in de buurt was. Romeo keek richting het roodharige meisje. 'Volgens mij isj je vriendin niet echt in staat om me iets aan te doen. Dat botten breken kan dan in ieder geval nog wachten,' siste hij richting Ryan met een grijns op zijn gezicht.

Avalana voelde dat ze opgepakt werd en ze sloeg haar armen om Ryan heen, die haar oppakte. Ze werd neergelegd en ze liet hem langzaam los. Ze wou hem niet kwijt. Haar verstand kwam weer langzaam terug en ze zag Ryan achter een kast glippen. Ze hoorde Romeo een excuus mompelen tegen de zuster. Gelukkig verried hij Ryan niet. Toen de zuster weg was, werd Avalana woedend om wat Romeo zei. Ze stond met een ruk op, wat stom was, omdat het zwart werd voor haar ogen. Ze viel weer terug neer, gleed van het bed af en viel op de grond. Zwakjes stond ze op. Ze keek Romeo aan. Ze liep op hem af en viel vervolgens tegen hem aan omdat ze de kracht niet had om te staan. Ze maakte zich los en gaf hem een flinke duw. 'Ik denk dat ik maar eens aan de zuster ga vragen of je in een andere kamer mag, zak!' siste ze tegen hem. Ze wou hem slaan, miste en viel hard tegen de muur aan. Daar bleef ze liggen. De duisternis omhulde haar, maar Avalana gaf niet op. 'Ryan...' zei ze zwakjes.

(Jullie maken het me wel lastig.)

Ze had buiten nog even gewandeld. Overdag had ze lessen en alleen 's nachts kon ze met Fire trainen. Fire voelde gewoonlijk niets van de mensen van de ziekenzaal, maar op de een of andere manier vandaag wel. Ze keek de hele tijd om zich heen en maakte Romance ongerust. 'Wat is er toch, meisje?', vroeg ze ongerust. Fire bracht Romance naar de ziekenzaal en hinnikte zacht. 'Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar ik zal voor jou even gaan kijken.' Ze werd door de merrie naar de schooldeur gebracht en liep vandaar rustig in de richting van de ziekenzaal. Ze schooot in een nisje en drukte zichzelf tegen de muur toen de zuster voorbij kwam. Ze had haar gelukkig niet gezien en zodra ze de hoek om was, vervolgde Romance haar tocht. Ze deed de deur open van de ziekenzaal en glipte naar binnen. Ze ving meteen een gevoel op. Het was een gespannen situatie en ze was meteen op haar hoede. Ze deed de deur weer dicht en keek om zich heen. Ze zag verschillende leerlingen zitten en ze keken allemaal in de richting van twee jongens. Een van de jongens zat in bed en keek naar de kast. Ze draaide haar hoofd en zag daar iemand staan. Het maanlicht gleed naar binnen en ze zag de reflectie van een dolk in zijn handen. Haar blik liet ze verder glijden en ze zag het meisje dat Fire had geheeld. Ze schrok zich rot. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Een gevecht dat nog niet is afgelopen dat is duidelijk, maar tussen wie? Ze zette haar blik op de jongen die in het bed zat en deed net alsof ze de jongen achter de kast niet had gezien. Ze zag de wonden in zijn gezicht. 'Wat heb jij dan weer gedaan?', vroeg ze hem en hield haar stem neutraal. Ondertussen liep ze naar het meisje dat was gevallen. 'Gaat het?', vroeg ze, maar bleef op een afstandje. Ze had haar vuur al een keer gevoeld en had daar niet zoveel zin in.

Toen de zuster weg was wachtte Ryan nog even totdat hij weer voetstappen hoorde die steeds zachter werden. Ondertussen kwam er iemand binnen. Ze liep naar Romeo toe en daarna naar Avalana. Dat was het moment waarop Ryan weer te voorschijn kwam. ´Met jou ben ik nog niet klaar.´ snauwde hij naar Romeo. Hij greep zijn dolk wat beter vast en liep dreigend naar Romeo toe. Het lemmet glom in het licht van de maan. Hij negeerde degene die net was binnen gekomen. Eerst afrekenen met Romeo. Het maakte Ryan helemaal niet uit wat de gevolgen zouden zijn. Hij had er alles voor over om van Romeo af te zijn. Die vuile verrader. Die straathond! Nog maar een paar stappen en hij was bij Romeo. ´Klaar voor je sterven, rat?!’ grijnsde Ryan.

(sorry voor korte post.)