Zonder enige angst in de licht, silverkleurige ogen van de jonge vrouw liep deze gedaante tussen de donkere bomen. Ze had geen mantel om, waarbij haar witte gewaad die als een jurk rond haar lichaam was geslagen zichtbaar was, volgde net zoals haar sneeuwwitte haar elke kleine beweging in een gracieuze golving. Haar blik ging scherp over de omgeving, zag elk detail en probeerde elke beweging niet ongezien te laten. Ze wist niet hoe ver ze was gelopen, hoe diep ze nu in het Duistere Woud was, maar voor de reden waarom ze hier was was dat niet geheel nodig om te weten. Ze stopte haar passen, stond stil en richtte langzaam haar blik op het bladerdek boven haar. Vanuit haar gedeeltelijk blote rug ontvouwde zich twee even, spierwitte vleugels. Ze strekte zich in een wit licht, hadden zo'n totale spanwijtte van zes meter. Een bijna verlichtende glimlach lach op Neara's smalle lippen, haar ogen gesloten en haar handen iets uit elkaar, deed tonen dat het bevrijdende gevoel haar gaf voor haar iets heerlijks betekende. Langzaam leek haar mond te openen, waarna in de diepe stilte van het bos haar stem zacht galmde in een lied. Dit leek haar de minst bezochtste plek van het schoolterrein. Daarnaast had Neara al vanaf het begin af aan een bezoek willen brengen aan dit bos, om de situaties te pijlen en haar eigen vertolkers en dienaren een oogje in het zeil te laten houden. Hoewel ze zacht zong leek haar stem van alle kanten te komen, en leek het geluid van de instrumenten zachtjes op de bijna onvoelbare zuchtjes wind mee te glijden. Een onvoelbare wind leek zichtbaar van richting te veranderen, leek in wittige en magische slieren tot een te komen op een punt voor Neara in de lucht. Langzaam zwelde deze plek op, waarna er twee machtige rijgers, even wit als Neara's haar en jurk, eruit op stegen. Hun lange en sliertachtige staarten leken in het vage maanlicht te glinsteren. Samen vloog het duo op, om in een brede cirkel voor Neara te landen en hun vleugels te schikken onder een zacht ritselend geluid. Op dat moment leek het gezang weg te vallen en opende Neara haar ogen weer. Met een zachte blik keek ze de twee dieren aan, zakte door haar hurken en streelde beide vogels teder over hun koppen. 'Ik verwelkom jullie uit het rijk der Winden,' fluisterde ze met een nog melodieuze ondertoon in haar stem. De dieren richtte hun blik op Neara. De gouden irissen staarde haar aan, maar zeiden voor haar genoeg. 'Ik vraag jullie je taak te voldoen, leef verder in vrijheid; bevrijdt uit het rijk,' vervolgde ze zachtjes, waarbij haar vingers nog steeds de koppen zachtjes en teder streelde.


Het lied tot 2.15:
https://www.youtube.com/watch?v=jkUVJQ042sM

Vogels:

Spoiler:

(Elo, zilverkleurig is met een z, niet met een s xD. Het spijt me, ik merkte het enkel even op. En een spanwijdte van totaal zes meter? Dat is drie meter aan elke zijde. Een beetje lang gezien de lengte van Neara)

Een stuk verder in het bos stond Deshas. Hij had zijn lange rode jas uitgedaan en droeg nu enkel nog een zwart overhemd waarvan de mouwen waren opgestroopt. Zijn lange zwarte lokken had hij in een lage staart in zijn nek vastgemaakt met een rood lint zodat het hem niet in de weg zou zitten. In zijn rechterhand hield hij zijn zwaard geklemd. Het robijnen lemmet glom in het maanlicht en was omringt door een zwarte, mistige substantie. Deshas hijgde licht en een paar kleine plukken zwart haar waren los geraakt. Ook het haar bij zijn slapen was nog een tint donkerder dan het normale blauwzwart door het zweet. Zijn ogen, wiens irissen niet langer zwart maar vurig rood waren, flitsten heen en weer. Voor ieder ander had hij hier alleen gestaan. Maar voor Deshas' ogen was hij omringt door onzichtbare vijanden. Hij hoorde iets kraken achter hem. Hij bracht zijn gewicht naar zijn hielen en draaide zich om. Zijn rechterarm bewoog met die draai mee met een perfecte boog en onthoofde het onzichtbare schaduw wezen dat dacht hem van achteren te kunnen besluipen. Een kille grijns verscheen rond zijn lippen toen het wezen zichtbaar werd en verging tot een soort stroperig zwart spul dat even later in de grond verdween. Maar ineens verdwenen de schaduw wezens om hem heen. Ze schoten met grote snelheid weg. Deshas fronste niet begrijpend zijn wenkbrauwen maar daarna hoorde hij een stem. Het klonk zacht, maar zuiver. En het gaf hem de rillingen, al waren die niet allemaal op de goede manier. 'Neara' fluisterde Deshas toen hij de stem herkende. Zijn lichaam werd zwart en verloor de details, behield enkel zijn contouren. Zijn ogen waren geheel rood zonder zwarte pupillen of wit gekleurd hoornvlies eromheen. Deshas zate in de grond en verplaatste zich met hoge snelheid over de grond als ongewone schaduw. Hij volgde het zachte stemgeluid dat met elke meter die hij aflegde steeds sterker werd. Deshas kwam achter de stam van een dikke boom weer omhoog. Hij wierp voorzichtig een blik om de stam en zag Neara met twee rare vogels. Nu begreep hij opeens waarom de schaduw wezens verdwenen waren. Neara straalde zoveel licht uit. Daar voelde ze zich tot aangetrokken en niet op een goede manier. Ze waren van schaduw. Ze wilde het licht vernietigen. Deshas nam zijn menselijke vorm weer aan maar hield zijn irissen rood. Net op tijd. Hij zag een van schaduw wezens zich via de schaduw verplaatsen, er kwam geen lucht aan te pas dus het zou moeilijk voor Neara worden om dat aan te zien komen. Deshas' blik ging naar het zwaard in zijn hand. Hij draaide het om, bracht zijn arm naar achteren en slingerde die terug naar voren. In een rechte lijn schoot het zwaard naar voren en spietste het wezen aan zijn zwaard waardoor het zichtbaar werd en tot een stroperig, plakkerig spul verging. Deshas richtte zich wat meer op en keek naar de overige wezens die hem verras aankeken. 'Imíonn siad' sprak hij met Shadraans accent. Toen de wezens verdwenen waren werden ook Deshas' irissen weer zwart en gingen naar Neara. 'Zou ik mogen vragen wat je hier midden in de nacht doet?' vroeg hij kalm. Na de stilte klonk zijn stem raar in zijn eigen gehoor.

[ Ai, spelling is niet echt iets voor mij. Dát, dát moest ik nog veranderen. Ik wist dat d'r nog iets niet klopte aan de post, dank u schön! Moest namelijk vier zijn ipv zes *proest* ]

Langzaam stond ze weer op, gevolgt door de blik van de reigers. Langzaam ging haar hand omhoog, en leken de vogels naar voren te hellen in een vage buiging. 'Vervul je taak,' sprak haar zachte stem weer, waarna de dieren hun vleugels spreiden en leken zich in een wittige, slierachtige windhoos te verplaatsen, om vervolgens te verdwijnen. Haar ontspannen blik was nog steeds op het punt in de lucht gericht waar het kleine lichtpuntje langzaam in het niets leek te verdwijnen. De sierlijke rust leek weer weg te gleiden zodra dat puntje geen aanwezigheid meer vertoonde. In een oogwenk kwam ze weer terug naar de bewoonde wereld, leek de gloed in haar ogen de verdwijnen en stond haar blik gespannen. Het volgende moment, een fractie nadat ze Deshas aanwezigheid voelde, schoot er een zwaard langs haar heen. In het moment dat het glanzende ijzer langs haar heen vloog draaide ze mee, waarbij haar ogen voor een moment naar de glimmende oppervlak keken en weerspiegelde alsof dit alles zich voor haar in slowmotion afspeelde. Toen ze zich omgedraaid had in die snelle en sierlijke beweging keken haar iets verwijdde ogen naar het zwaard, waar het stroperige spul vanaf droop en voor haar, in eerste instantie, in de lucht hing. Zodra ze zich weer hersteld had draaide haar hoofd terug naar Deshas, die duidelijk iets sprak tegen de onzichtbare wezens voor haar. Haar ogen knepen ietsjes samen, bleven Deshas bijna onderzoekend aankijken terwijl hij sprak. Haar lange haar golfde zachtjes mee op elke ademhaling, zat wat in de war door de plotselinge bewegingen die ze had gemaakt. Ze was te ver in haar eigen wereld geraakt om zich goed op de buitenwereld te concentreren, een beginners foutje. 'Dat zou je mogen vragen, maar of ik er antwoord op geef is het tweede,' antwoorde ze hem zachtjes, haar blik weer kalm in die van hem gericht. In een ontspannen houding hingen haar vleugels op haar rug, had ze in die zelfde beweging razendsnel ingeklapt. Ze waren krachtig maar elegant, stonden symbol voor de lucht en de macht die daarin lag. Het was een heilig iets voor haar, het grootste deel wat haar haarzelf maakte. Neara draaide de rest van haar lichaam naar Deshas toe, haar smalle gezicht stond een tikkeltje gespannen door het afgelopen moment.

Deshas liep richting zijn zwaard dat inmiddels op de grond was gevallen. Hij zakte door zijn knieën en pakte het zwaard bij het gevest op zodat het zwarte stroperige spul eraf droop. Daarna liet Deshas hem terug in de ivoren schede glijden tot hij een droge, zachte klik hoorde dat hem vertelde dat zijn zwaard er niet zomaar uit zou schuiven. Hij keek Neara niet aan. 'Misschien, gezien het feit dat je net bijna onthoofd was geweest en dan bedoel ik niet door mij, zou je me misschien wel antwoord willen geven' zei hij op haar woorden. 'De nacht is niet veilig, zelfs niet voor legendarische magicans zoals jij die teveel licht uitstralen' zei hij terwijl hij haar nu wel aankeek. Zijn stem was zachter geworden nu hij zo dicht tegenover haar stond.

Haar ogen volgde hem, waarbij ze langzaam mee draaide toen Deshas langs haar heen liep om het zwaard op te pakken. Haar vleugels leken in een vaag, wit licht te verdwijnen totdat het enige wat nog te zien was haar half naakte rug was, de rest van haar lichaam gehuld in de witkleurige jurk. Haar blik bleef op hem gevestigt, ondanks dat hij de hare ontweek. 'Je hebt gelijk. Dank je voor je snelle ingrijpen,' bedankte ze hem zachtjes, waarbij haar mondhoeken vaagjes omkrulde. 'Het enige wat ik deed was de Aardse vorm van de geesten van de Wind bij me roepen,' beantwoorde ze uiteindelijk zijn vraag die hij hiervoor had gesteld, zonder verdere toelichting. Haar haar streelde langs haar nek, verplaatste zich met een paar lokken langs haar gezicht terwijl ze Deshas aan bleef kijken in het moment van stilte. 'Natuurlijk moet deze plek voor jou een oase van rust en comfort zijn, maar mag ik ook vragen wat je hier deed?' stelde ze zachtjes haar vraag met een glimlach op haar lippen.

Deshas reageerde amper op Neara's bedankje. Toen hij antwoord kreeg op zijn vraag was hij tevreden. Verder erover vragen zou hij niet. Dat waren zijn zaken niet en eerlijk gezegd interesseerde het hem ook niet. Hij keek haar weer recht aan toen haar woorden hem bereikte. 'Een oase van rust zou ik niet echt zeggen. Maar ja, de nacht is wel min of meer mijn terrein ja. Ik was aan het trainen. Totdat mijn trainingparters ervandoor gingen. Teveel aangetrokken door het licht dat je uitstraalde. Daten haten ze, willen ze vernietigen. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat om dit uur hier nog iemand anders zou zijn' zei hij kalm terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Hij besefte niet dat hij nog steeds dicht bij Neara stond en misschien wat intimiderend overkwam nu hij wat op haar neerkeek. Alhoewel, nagaan op wat hij tot nu toe over haar wist dacht Deshas niet dat ze zich snel geïntimideerd zou voelen.

Zachtjes had ze haar armen om haar middel geslagen, om ze niet zo doelloos langs haar lichaam naar beneden te laten hangen terwijl Deshas haar vraag beantwoorde. 'Ik zal voortaan minder aantrekkelijk doen als ik een nachtelijk bezoek breng aan het bos,' een glimlach sierde haar dunne lippen, in haar ogen een twinkeling van amusatie te zien. Door de kleine afstand tussen hun moest ze nu opkijken naar Deshas. De amustatie in haar ogen kwam niet alleen door haar eigen worden, gedeeltelijk ook doordat het gesprek met Zalas door haar geest heen ging. Ze wist dat Deshas geen persoon was die iedereen met open armen ontving, het zou een beetje uit het kadertje van Heer der Duisternis vallen, en als Shadraan zijnde. Maar er lijk weinig vijandigheid in zijn houding te liggen op dit moment. Iets wat Neara zelf wat deed ontspannen, wat te zien was aan haar houding. Haar blik bleef, zoals de afgelopen minuten, op Deshas gericht. Even ging ze met haar hand door haar haar, plukte een paar lokken haar uit haar gezicht die nu een grijsachtige kleur hadden onder het licht van de maan en het duister van het bos, waarbij ze voor een moment haar ogen sloot. Die contstante, spelende wind rond je lichaam kon af en toe nogal hindelijk zijn. 'Dus...' verbrak ze het stilte moment weer, haar ogen recht voor zich uit gericht waarbij ze Deshas niet aan kon kijken. 'Ik ben altijd nieuwschierig naar iemands antwoord, als de vraag hoe je zeker wist dat de gene die je als opvolger hebt gekozen een rechtvaardig iemand is die zijn titel eer zal toedoen en je die titel ook met volle trots aan dat persoon kan afstaan luidt. Wat is jou antwoord?' langzaam had ze haar blik opgeslagen en keek Deshas hierbij weer aan.

Het enige wat Deshas deed was lichtelijk een wenkbrauw optrekken wat in het duister niet goed te zien was, om nog maar te zwijgen van het feit dat de kleine losgeraakte plukjes haar ervoor hingen. Maar er rinkelde een alarmbel in zijn achterhoofd toen hij haar zag ontspannen. Dat hield Deshas juist extra scherp. Hij vond het voor nu niet erg als ze dacht dat hij haar niets zou doen. Dat was ook niet het doel waarmee hij hier naartoe was gekomen, maar het lot was onvoorspelbaar. En het kon eveneens geen kwaad als Neara wist dat hij net zo onvoorspelbaar kon zijn. Even gleden Clera's woorden weer in zijn gedachten maar duwde die kwaad van zich af. Zijn blik ging terug naar haar ogen toen ze na de stilte weer begon met spreken. 'Waarom ik voor Savador heb gekozen?' herhaalde hij kalm Neara's vraag zonder alle eromheen liggende onzin die ze ertussen had gestopt. 'Ik wist niet of hij het goed zou doen eerlijk gezegd. Het had finaal kunnen mislukken of hij zou zich als een echte leider ontpoppen. Ik ben eigenlijk op mijn gevoel afgegaan. Uit mijn eigen tijd als opvolger weet ik hoeveel er soms van me gevraagd werd. Als je niet sterk genoeg bent ga je eronderdoor. Leiderschapskwaliteiten zijn te leren, maar de kracht die iemand bezit niet. En bij Savador, tja, het voelde als een zacht vuurtje dat, als hij niet snel aangewakkerd werd en er nieuw hout op werd gegooid, uit zou gaan. Maar ik wist dat met het juiste onderhoud het een gigantisch, torenhoog vuur zou kunnen worden waar meer dan één iemand zich aan zou kunnen warmen. Dus ik heb het met hem geprobeerd en al snel leek hij ook een goed leider te zijn. Natuurlijk hij moet nog veel leren en zijn lust naar macht is iets wat hem misschien in de weg kan staan. Maar ik weet zeker dat hij het aankan. En, daar zijn wij immers toch voor. Om hen te helpen. Wie zegt dat zoiets alleen maar hoeft te zijn totdat ze zelf legendarische magicans zijn' zei Deshas zacht terwijl zijn blik op de sterren aan de hemel was gericht. Als het over Savador ging sprak hij vaker openlijk tegen de anderen. Hij was trots op Savador, op wat hij al had bereikt.

Haar mondhoeken krulde alleen voor een moment iets verder omhoog als reactie op zijn retorische vraag, om aan te geven dat hij haar goed had begrepen. Vaagjes knikte ze bij zijn woorden, ze had genoeg mee gemaakt in de tijd dat ze zowat aan Airmids zijde was geplakt. De trainingen waren zwaar geweest. Ze keek hem voor een moment met een glimlach aan toen hij de methafor gebruikt om Savadors status te omschrijven. Tja, hij had zijn eigen wederhelft waarschijnlijk gekozen zodra hij Savador als opvolger koos. Het zou nog wat worden als zij de komende jaren met hem als Heer der Duisternis moest komen te zitten. Shadranen hadden niets voor niets een labeltje aan hun afkomst hangen, een labeltje dat vooral Savador nakwam. 'Je klinkt als een vader die zijn zoon de hemel inprijst,' hoewel de geamuseerde glimlach op haar lippen te zien was, klonk haar stem bijna vleiend. Ze draaide zich een kwartslag van hem weg, tilde haar kind wat op en sloot haar ogen toen het kleine briesje wind langs haar huid streelde en haar haren speels meenam. 'Volgens mij lijkt het me vooral moeilijk om te bepalen wanneer het moment is gekomen om een opvolger te kiezen. Bij Vrouwe Airmid en mij... ach, ik heb vanaf het begin moment dat zij als opvolgster werd gekozen ben ik aan haar zijde gebleven en mee gegroeid. In de tijd dat ze had besloten dat ik haar opvolgster was en het trainen kwam hoefde ik eigenlijk nog weinig te leren,' langzaam opende haar ogen weer, keken haar grijszilvere ogen richting het bladerdak met een afwezige blik erin. 'Ik weet nog goed dat bij vergaderingen ik ergens opgepropt zat vroeger als klein meisje,' een kleine glimlach speelde op haar gezicht. 'En nog nooit met de andere in contact gekomen. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik met jullie allen kan praten,' haar blik ging weer naar Deshas, moest weer omhoog kijken door de kleine afstand tussen ons. Bijna dromerig als een klein meisje dat eindelijk die pony voor haar verjaardag kreeg keek ze hem aan, maar in haar afwezige blik was te zien dat ze hem niet werkelijk aankeek.

Deshas keek even verrast naar Neara na het horen van haar woorden. 'En waarom niet? Savador doet het beter dan ik had durven verwachten als ik heel eerlijk ben. Hij heeft bijgeleerd. En die baan als schoolhoofd helpt hem om zichzelf voor te bereiden op wat komen gaat. Als hij nu leert ermee om te gaan zal het hem later makkelijker afgaan' zei Deshas kalm. Zijn blik ging opnieuw voor een moment naar de lucht. 'Ik hem graag besparen wat mij is overkomen. Toen ik in de leer was bij Delahin was hij op een dag verdwenen. Zomaar, alsof hij in rook was opgegaan. Het enige wat op zijn bed lag was zijn ring. Toen wist ik dat mijn tijd gekomen was om het van Delahin over te nemen, totaal onvoorbereid op leiderschap. Hij had me enkel de spreuken en de vechtkunsten bijgebracht maar ik had geen flauw benul hoe ik een heel Rijk moest regeren' vertelde hij kalm. Toch was het zwaar geweest en niet alleen omdat Deshas op dat moment geweten had dat hij er alleen voor had gestaan. Delahin was als een soort vader voor hem geweest. Hij luisterde naar Neara's woorden toen ze zei dat het waarschijnlijk moeilijk was te bepalen wanneer je klaar was voor een opvolger. 'Je voelt het aan. Als je iemand ontmoet die voorbestemd is dan voel je dat gewoon aan' zei hij enkel. Hij keek Neara even zwijgend aan toen hij haar laatste woorden hoorde over terug komende herinneringen. Deshas knikte afwezig. Ineens werd zijn blik naar een struik verderop getrokken. 'Kom er maar uit Kataro, ik weet dat je daar zit' sprak hij, zijn stem plotseling streng en iets luider. 'Ik kan je voelen' voegde hij er haast geluidloos aan toe.

'Het is geen belediging, integendeel. Het is fijn te zien dat er zo'n band kan ontstaan,' antwoorde ze Deshas rustig op zijn bijna verdedigende woorden. De kalme glimlach op haar lippen, die eigenlijk altijd te zien was, weerspiegelde niet haar gedachtes. Het zou nog heel lastig worden om gewoon te kunnen samenwerken met een man als Savador. Maar tot die tijd was hij zelf nog geen Legendarische, en gewoon een opvolger. Afspraken maken en vergaderingen doorbrengen zou nog altijd met de huidige Legendarische gebeuren. De omhoog gekrulde mondhoeken zakte wat terug, waardoor haar smalle gezicht een serieuzere trek kreeg. 'Wat een afschuwelijke manier om afscheid te nemen,' sprak ze hem zachtjes toe, waarbij haar blik naar de grond was geslagen. Vaagjes knikte ze, denkend aan Deshas woorden. Ach, zij begon maar net aan haar taak en zou voorlopig nog geen opvolger kunnen hebben. Al even langzaam draaide haar hoofd mee met Deshas blik toen ze zijn luide en strenge stem hoorde waarbij haar haar levendig, alsof het een eigen wil had, mee golvde. Haar grijszilveren ogen gleden al even kalm langs de struiken totdat ze op een punt bleven hangen. Haar mondhoeken krulde vaagjes om in een vriendelijke glimlach. 'Het wordt inderdaad druk hier,' sprak ze zachtjes, waarbij haar rustige blik even naar Deshas schoot.

Voorzichtig schuifelde Kataro uit de struiken op de voet gevolgd door Miraç. Hij had de panter gevraagd om hem naar Deshas te brengen. Los van het feit dat hij 's avonds niet altijd alleen het bos in durfde te gaan. Hij keek schuldbewust vanonder zijn goudblonde lokken naar Deshas. Hij droeg wel een broek en kleine laarzen, maar verder had hij alleen zijn witte blouse aan. Zijn vest en de rest lag nog op de jongensslaapzaal. Van de blouse waren zijn mouwen opengeknoopt zodat je alleen net de vingers eronderuit zag steken. Ook hing hij scheef en waren niet alle knoopjes dicht op scheef vastgemaakt. Het was te zien dat hij het haastig had aangeschoten. 'Het spijt me broer. Ik kon niet slapen' zei Kataro zachtjes. Hij wist dat Deshas het net goed vond als hij midden in de nacht rondsloop, maar wat had hij anders gemoeten. Nu ging Kataro's blik even naar de vrouw die bij Deshas was. Haar kende hij nog niet en hij moest zijn best doen om zijn mond niet open te laten vallen. 'Wat bent ú mooi' verzuchtte hij zachtjes en gelukkig zonder al te stom te klinken. De pretlichtjes waren terug in Kataro's ogen terwijl hij weer naar zijn broer keek met een veelbetekenende blik. 'Als ik had geweten dat het zo belangrijk was geweest, was ik wel weg gebleven' grijnsde hij opgewekt.

Deshas haalde simpelweg een schouder op om Neara's serieuze woorden. 'Valt wel mee. Ik had mijn verantwoordelijkheden dus die nam ik ook zonder verder nog terug te kijken naar wat achter me lag' zei hij simpel. Destijds had Deshas amper de tijd genomen om aan Delahin te denken. Hij was gewoon verder gegaan met zijn leven en zijn taken en meer was het niet. Misschien een beetje harteloos maar hij had er ook niks aan om te gaan rouwen om iemand die niet eens dood was. Want dat was een ding geweest dat Deshas zeker wist toen de tijd. Delahin leefde nog steeds. En nog niet zo heel lang geleden had Deshas zijn gelijk behaald met die stelling. Deshas richtte zijn blik weer op de struiken toen Kataro tevoorschijn kwam, gevolgd door Miraç. Deshas bewoog minuscuul met zijn hoofd en de panter gehoorzaamde door naar hem toe te lopen. Deshas sloeg daarna zijn armen over elkaar om naar Kataro's excuses te luisteren. Toen hij tegen Neara sprak en vervolgens met een veelbetekenende grijns tegen hem voelde Deshas dat hij een kleur kreeg. 'Het is totaal niet wat jij denkt. Bij Ninurta waarom denkt iedereen dat ik op Neara val?!' riep Deshas uit tegen niemand in het bijzonder behalve de nacht na. Hij had zich niet eens beseft dat hij het in Neara's bijzijn hardop had gezegd maar dat kon hem ook niks schelen. Deshas kalmeerde zichzelf wat en liep naar Kataro toe waarna hij op één knie zakte. Zijn blik was anders. Het was haast vriendelijk te noemen. 'Dus je kunt niet slapen' zei Deshas zachtjes tegen Kataro. 'Weet je wat. Ga maar naar Dorchadas. En ga Marina maar vragen of ze een grote beker warme chocolademelk voor je klaar wilt maken met slagroom. Denk je dat je daarna weer rustig naar je bed terug kan?' vroeg Deshas zacht en met een glimlach. Hij keek even om naar Miraç en wenkte de panter. 'Zorg ervoor dat hij weer veilig terug komt bij de school' drukte hij de panter op het hart. Deshas trok Kataro nog even kort tegen zich aan en stond toen op. 'Wegwezen nu. 't Is veel te koud om zo buiten rond te lopen' zei hij op zachte en lichtelijk strenge toon terwijl hij Kataro een zetje in zijn rug gaf.

Met haar armen nog om haar middel geslagen was haar hoofd wat verder gedraaid dan haar lichaam, en keken haar grijszilveren ogen naar het gestalte van de blondharige jongen die tevoorschijn kwam. Achter hem werd hij gevolgt door een zwarte panter die daarna meteen naar Deshas toe liep. Waarschijnlijk zijn dier, bedacht Neara in zichzelf zonder haar blik van de jongen af te halen. De slordigheid van de jongen zijn kleding deed haar vriendelijke glimlach nog ietsjes breder worden, het had wel wat in haar ogen. Haar ogen flitste even naar Deshas zodra het woord broer viel, om daarna weer op Kataro terug te richtten. Deze beweging was zo snel gegaan dat ze het zelf bijna niet door had gehad, maar haar wenkbrauwen leken ietsjes naar elkaar toe te zijn gekropen. Een feit dat Deshas een broertje had was niet tot haar oren gekomen in de afgelopen jaren. Bij de rechtstreekse woorden van de jongen leken haar ogen voor een moment met verbazing te vullen en een slagje wijder te worden. Daarna speelde er een geamuseerde glimlach op haar dunne lippen. 'Dank je wel, wat lief van je om te zeggen,' glimlachte ze naar hem, waarbij er niets van het onthutste moment nog te zien was aan haar houding. Maar bij zijn volgende woorden leken haar ogen weer naar Deshas te gaan, die daarna in een bijna hysterische schreeuw uitbarste. Haar wenkbrauwen kropen omhoog in een verbaasde blik, bleven Deshas volgen toen hij naar zijn broertje toe liep en de jongen bijna liefdevol toesprak. Ze deed een paar stappen naar voren, soepeltjes en onhoorbaar toen hij Kataro een zetje in zijn rug gaf. 'Mag ik vragen wíe er allemaal van mening is dat er meer is vanaf jou kant dan haat jegens mij?' vroeg ze Deshas rechtstreeks zonder doekjes er omheen te binden. Een lichte, geamuseerde twinkeling in haar ogen gaf aan dat ze het allemaal wel een beetje grappig vond.

Kataro bleef Deshas aankijken toen hij voor hem neerknielde. Zijn blik had iets van angst na zijn laatste uitbarsting. Maar toen hij zijn woorden hoorde haalde Kataro ongemerkt weer opgelucht adem. Hij kreeg een brede grijns op zijn gezicht bij het horen van Kataro's voorstel. Toen Deshas hem even tegen zich aandrukte sloeg Kataro zijn armen om Deshas' nek. 'Bedankt broer' zei hij zacht en nestelde zich even tegen Deshas aan, voelde de warmte van zijn nek tegen zijn eigen wang. Met een grijns nog op zijn gezicht liep Kataro weer met Miraç mee. Hij zwaaide nog even naar de vrouw. 'Dag' zei hij opgewekt waarna hij samen met de oanter weer tussen de struiken en de bomen verdween.

Deshas slaakte een zachte zucht toen Kataro buiten gehoor afstand was. 'Soms weet ik niet altijd wat ik met hem aanmoet' zei hij zachtjes en meer in zichzelf dan tegen Neara. Hij keek even lichtelijk opzij toen Neara naast hem stond en hij aar vraag hoorde. 'Clera begon er laatst over' zei hij kortaf. 'Maar die mening heb ik uit haar geslagen. Dus denk er niet eens over dat het ook maar een flintertje waarheid bevat' siste hij zacht terwijl hij Neara nu wel strak aanstaarde. Ze moest zich niks in haar hoofd halen. Hij voelde borrelende woede omhoog komen bij het zien van haar grijns. Wat wou hij die er graag afslaan. Maar helaas, zolang Neara geen opvolger had kon hij dat niet maken.

Ze glimlachte naar Kataro en bracht haar hand op als wijze van afschijd, waarbij ze een klein, zwaaiend gebaar maakte. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Deshas toen ze zijn mompelende woorden hoorde. 'Ach, het is nog een kind. Die ongeremde uitbundigheid is het leukste, dat zwakt helaas altijd af naarmate ze ouder worden,' beantwoorde ze hem zachtjes, waarbij haar blik weer terug was gegleden naar het punt waar Kataro was verdwenen. Ze legde haar arm weer zachtjes terug op de plek rond haar middel, waarna ze haar hoofd een stukje richting Deshas draaide toen ze zijn velle woorden hoorde. Alleen haar wenkbrauwen kropen omhoog bij het zien van zijn blik, verder was ze nog steeds in de serene rust gehult. 'Ik vroeg het alleen maar, en daarbei had ik nog geen conclusies getrokken. Maar hierbij concludeer ik dan wel dat het inderdaad alleen nog maar haat is vanuit jou kant,' spracht ze simpeltjes over, waarna ze zich verder omdraaide en terug naar het punt liep waar de vogels waren verdwenen. Zonder verder iets te zeggen staarde ze als een standbeeld naar een willekeurig, donker punt van het bos. Afwachtend leek haar houding, alsof er elk moment weer een Kataro-persoon tussen de bosjes uit kon springen.

Deshas keek opnieuw in de richting waarin Kataro verdwenen was. 'Die niet geloof me. Kataro is niets anders dan één bonk vrolijkheid en hyperactieve naïviteit. Hij zal niet veranderen' zei Deshas zachtjes. Vooral niet omdat het vermogen om kwaad of verdrietig te zijn zo goed als uitgesloten waren voor Kataro. Hij bezat de emoties wel maar met hele kleine mate. Kortom, hij kon eigenlijk niet veel anders voelen dan vrolijke emoties. Hij reageerde niet op haar woorden toen ze reactie gaf op zijn felle ontkenning. Hij had geen zin om daarover in discussie te gaan met iemand als zij. Hij keek even om naar Neara na een korte stilte. 'Heb jij ervaring met kinderen Neara?' vroeg hij zacht.

Bij Deshas woorden krulde haar mondhoeken voor een moment in een brede, menende lach. Bijna meteen hierna zakte het weer af in een rustige glimlach. 'Wat prachtig om te zien bij iemand zoals hij. Vooral zijn afkomst ziende,' sprak ze zachtjes, bijna vleiend over de jongen die niet meer in het gezeldschap was. Haar teneergeslagen blik gleed weer omhoog richting het bladerdak. Even gingen haar grijszilveren ogen naar Deshas, keek hem aan vanuit haar ooghoeken waardoor het bijna niet opviel. Hij negeerde haar vraag, iets wat haar mondhoeken verder omhoog trok. Al haar emoties, altijd verscholen achter die rustige glimlach op haar dunne lippen. Elke emotie verbannen achter de serene rust die ze uitstraalde, de al even kalme uitdrukking in haar ogen verried niets van wat ze dacht en voelde diep van binnen. Bij Deshas vraag blikte ze weer langzaam voor zich uit. 'Nee, hoewel het me fantastisch lijkt ze te hebben. Maar ach, mannen zijn niet te vertrouwen in dat soort opzichten,' beantwoorde ze zijn vraag al even zacht. Vloeiend draaide ze haar hoofd om haar blik nu recht op Deshas te richten. 'Hoezo?' stelde ze haar vraag.

Deshas had niet gereageerd op Neara's laatste woorden over Kataro. Maar het speelde wel degelijk in zijn gedachten. Het was niet eens echt Kataro die zo vrolijk deed. Het was Alice. Zij onderdrukte al Kataro's gevoelens en liet alleen de vrolijke doorschijnen. Deshas was er wel blij mee. Zonder Alice was Kataro niets anders dan een menselijke sloopmachine. En dat Kataro midden in de nacht werd was geen goed teken. Deshas vreesde dat Alice Kataro's woede misschien niet meer aankon. Deshas keek weer om naar Neara toen ze antwoord gaf op zijn vraag. Haar laatste opmerking kwam aan als een harde klap in zijn gezicht. Oké hij was niet de beste vader ter wereld maar hij deed zijn best toch? Hij bleef Neara even aankijken. 'Ik heb een tienerdochter. Maar zoveel weet ik niet van vrouwendingen. Door dat gedoe met Kataro moest ik er ineens aan denken. Vroeger kon ik dat soort dingen met haar moeder bespreken maar ja, die is er al een tijd niet meer' zei Deshas zacht.

Zonder hem aan te kijken luisterde ze naar Deshas, haar houding weer als dat van een standbeeld, haar jurk nog golvend onder de onzichtbare verplaatsingen van de lucht. Bij zijn woorden dat hij een tienerdochter had krulde haar mondhoeken toch ietsjes vermakelijk omhoog. Ze stelde geen vragen over de moeder, dat zou waarschijnlijk een onderwerp zijn dat gevoelig lag. En misschien was het wel die zelfde Felicia waarover Zalas had verteld. Rustig draaide ze zich weer om, keek Deshas met een glimlachje aan, haar blik nadenkend. Het duurde even voordat ze antwoord gaf op zijn woorden. 'Ooit aan gedacht een ander, vrouwelijk persoon in haar leven te brengen waarmee ze de kleine dingetjes kan bespreken. Ik bedoel; onderwerpen zoals kwaaltjes en vriendjes bespreekt niet ieder meisje met hun vader. En al helemaal niet als hij een drukke, Legendarische Magican is,' beantwoorde ze hem uiteindelijk simpeltjes alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Een persoon waar ze zich bij op gemakt voelt, zoals Kataro duidelijk bij jou,' eindigte ze met een warme glimlach.

Deshas ergerde zich dood aan de vermakelijke glimlach op Neara's gezicht. Was het echt zo grappig dat hij een dochter had? Had hij nou z'n mond over Emrahnaiya nou maar gehouden. Deshas keek Neara niet meer aan. Zelfs net toen hij haar stem weer hoorde. 'Waarschijnlijk wil ik al die informatie ook helemaal niet weten' zei hij als eerst op haar woorden over dat een meisje bepaalde dingen nou eenmaal niet besprak met haar vader. Zoiets had Deshas ook niet verwacht. Hij had al zo zijn vermoedens dat Emrahnaiya wel wat geheimen voor hem had. 'En een ander vrouwelijk persoon zoeken is iets wat me niet zo makkelijk af zal gaan. Ik heb niet zoveel vertrouwen meer in vrouwen de laatste tijd' zei hij kalm en probeerde de wrok in zijn stem te maskeren. Verachtelijke wezens waren het. Hij keek pas om bij Neara's laatste zin. 'Het is oneerlijk Emrahnaiya met Kataro te vergelijken. Kataro kan het met iedereen vinden. Zelfs Savador als hij zijn best doet' zei Deshas.

'Nee, misschien ook niet. Maar sommige informatie kan aan een meisje knagen, en moeten gesteld worden,' beantwoorde Neara Deshas' woorden kalm, met een bijna vrolijke ondertoon in haar zachte stem. 'Wat een openheid van een man als jij,' glimlachte ze vol naar Deshas over haar schouder toen hij haar openlijk vertelde dat hij niet zoveel vertrouwen had in vrouwen. Meteen koppelde haar gedachtes dit aan het verhaal van Zalas. 'Misschien moet je dat ook maar tegen Clera zeggen, aangezien zij met het idee kwam dat je mij blijkbaar wel aardig vond,' Haar blik bleef alleen even op hem hangen toen hij zei dat ze zijn dochter niet met Kataro mocht vergelijken. Ze brak er geen woord over, liet haar blik weer afglijden naar het punt waar ze zojuist naar gestaard had. Langzaam draaide ze zich van Deshas weg, deed een paar stappen van hem af zodat de kleine afstand wat groter werd. Een onvoelbare wind voor Deshas golfde om Neara heen, speelde met haar jurk en deed haar lange haar opspelen zodat het over haar schouder werd geslagen. Ze kantelde haar schouders naar achter, haar halfnaakte rug weer ontbloot door het weggeblazen haar en sloot haar ogen. 'Dime, o que ve,' fluisterde ze zachtjes, haar stem leek verder te reiken dat je zou denken op zo'n zachte toon. Haar armen hingen weer langs haar lichaam, haar kin wat opgeheven. Haar ontspannen gezicht leek langzaam gespannen te worden, haar scherpe wenkbrauwen kropen wat naar elkaar toe. Zachte fluisteringen leken van alle kanten te komen, fluisterde onverstaanbare woorden en verhalen. Op deze zachte toon leken ze aan te zwellen, leek het gefluister benauwd te worden en leek de lucht op een paar schouders te drukken. Met een snelle beweging opende Neara haar ogen weer, haar grijszilveren ogen strak. Op dat zelfde moment stierven de luide, fluisterende stemmen opeens weg als een onverwachte knal. 'Dit bos rijkt ver... verder en dieper dan te behouden is,' sprak ze zachtjes, bedachtzaam waarbij ze Deshas weer over haar schouder aankeek tussen een paar lokken haar door.

'Als het onderwerp mijn dochter betreft ben ik bereid over meer dingen te spreken uit naam om haar te kunnen helpen en tenminste in de buurt te komen van de term ''een goede vader wezen''' sprak Deshas kalm. Voor Em had hij een heleboel over. Zelfs praten met zo'n misselijk makend loeder als Neara. 'Clera weet de helft van de tijd zelf niet eens wat ze zegt, zo afwezig is ze. Wist je dat ze visioenen krijgt? Je moet er maar eens op letten. Zo vaak is ze er niet bij met haar gedachten' zei Deshas simpel maar vol minachting. Hij keek niet op toen Neara zachtjes iets zei wat Deshas niet kon verstaan. Hij deed eerlijk gezegd dan ook niet de moeite om ernaar te luisteren. Hij keek haar pas weer aan toen ze tegen hem sprak. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij met lichtelijk gefronste wenkbrauwen. Wat ze zei klonk als iets wat Ferost zou interesseren. Met andere woorden, Deshas interesseerde het geen ene moer.

'Dat geloof ik ook best, Deshas. Het is je dochter,' stelde Neara Deshas als het waren gerust na zijn aanvallende woorden. Hoewel kinderen haar geweldig leken, iets tastbaars om zoveel van te houden dat het pijn kon doen, had Neara het idee dat mannen niet geschikt waren voor iets zoals dat. Liefde, ze zag ze meer als speelkammeraad. Maar dat zou ze nooit over haar lippen laten, mannen kwamen daar zelf al gauw achter. 'Visioenen?' herhaalde Neara zachtjes, op een bijna nadenkende toon toen Deshas over Clera vertelde. 'Zoiets is een moeilijke gave, eentje wat lange training kost om daar goed mee overweg te kunnen,' vervolgde ze, haar blik weer op het bladerdak richtend. 'Dat er grote geheimen in dit uitgestrekte bos schuilen, sommige die zelfs wij nooit zullen weten. Ik vraag me af hoe je, of wij, dit in de gaten kunnen houden,' legde ze haar eerdere woorden uit, rustig en kalm zoals altijd met een zachte, melodieuze stem.