Met Madeline praten

Norwood zat op een omgevallen boomstam en keek rond. Langzaam kwamen er paddestoelen omhoog. Deze lieten blauwe lichtgevende stralen langzaam naar boven gaan en dat was juist de bedoeling. Hij had namelijk een bos rozen bij haar balkon gezet en met rozebladeren een spoor van haar kantoordeur naar haar balkon. Ze was niet aanwezig en het zou niet lang duren voor ze eenmaal door had wat er was gebeurd. Hij had er een briefje staan en daarop stond: "Ik ruim later de blaadjes wel op..." Hij ging wachte af en keek rond. Vanuit haar balkon was het licht wel te zien en hij wachte dan ook verder af.

(Alleen norwood en madeline)

Madeline kwam haar kantoor binnen en legde haar cape even over een stoel. Ze was een beetje moe maar dat maakte haar niks uit. Toen ze van de stoel waar ze was neergeploft weer opstond, zag ze de rozenblaadjes liggen. Ze leken in een spoor naar haar balkon deur te gaan. Madeline volgde de rozenblaadjes en kwam uit bij het balkon waar een bos met rozen voor stond. Madeline pakte de rozen op en deed haar balkon deur open. Ze liep haar balkon op en legde haar armen op de reling. Ze staarde in de verte en zag lichtgevende stralen. Ze wist ineens wie haar de rozen had gestuurt. Ze had wel een vermoedde gehad maar na het zien van de stralen wist Madeline het zeker. Ze las even snel het briefje en verliet toen weer haar kantoor.

Terwijl ze door het bos liep trok Madeline even een rood vest aan. Het was best koud buiten en de trui met korte mouwen die ze onder het vest aanhad was gewoon te weinig om warm te blijven. Ze ritste haar vest dicht en zag toen Norwood zitten. Ze liep wat meer naar hem toe. ''Ik neem aan dat jij de rozen hebt gestuurt'' zei ze zacht.

Norwood keek voor kort naar het vuur wat hij had gemaakt van wat takken. Hij hoorde dat Madeline er aankwam en glimlachte. Hij hoorde haar vraag en keek haar aan. "Hmmm...een bos rozen stuurt nou niet eenmaal zichzelf. Tenzij iemand ze betoverd heeft." zei hij met een glimlach. Het had gewerkt. Hij glimlachte naar haar en schoof wat op zodat ze op de houten bank kon gaan zitten. De paddestoelen begonnen een warm oranje licht te stralen en Norwood wachte even tot ze zat voor hij verder ging.

Madeline glimlachte even terug naar Norwood. Daarna ging ze naast hem op de houten bank zitten. Ze blies even in haar koude handen en hield ze toen wat dichter bij het vuur. Ze streek even een lok blond haar achter haar oor en keek Norwood toen afwachtend aan tot hij verder zou gaan.

Norwood merkte dat ze naast hem ging zitten en glimlachte. Hij zocht even naar woorden om te zeggen maar daarna begon hij ook gelijk. "Zeg ik heb een vraagje..." zei hij. "Zag ik er zelfverzekerd uit als ik bij jou in de buurt ben...zoals nu bijvoorbeeld.." vroeg hij. Hij keek naar het vuur en daarna naar haar. Hij glimlachte en wachtte rustig op een reactie.

Madeline keek even op van de vraag. Daarna glimlachde ze naar Norwood. ''Nou of je nu zo zelfverzekerd overkomt...'' begon ze plagend. Maar daarna deed ze al snel weer serieus. ''...Maar meestal wel ja. Hoezo?'' vroeg ze direct na haar antwoord.

Norwood lachte even kort om haar reactie. "Nou om eerlijk te zijn ben ik dat niet..." zei hij. "Ik heb mezelf daarin getraind om dat te verbergen." Hij glimlachte. Hij keek haar even aan. Hij zocht naar worden. "Het is alsof...." hij maakte zijn zin niet af. Hij keek haar aan. Hij bracht langzaam zijn gezicht dichter bij haar en gaf haar een zoen op haar mond. Hij sloot even zijn ogen en haalde zijn mond van de hare. Hij ging weer recht zitten en keek voor zich uit. Hij glimlachte zwakjes en keek naar het vuur.

Madeline keek naar Norwood toen hij zijn zin niet afmaakte. Zijn gezicht was nu erg dichtbij en Madeline`s hartslag ging een paar slagen sneller. Het volgende moment gaf Norwood Madeline een zoen op haar mond. Ze sloot haar ogen ook en zoende hem terug. Toen hij losliet en weer naar het vuur staarde bleef Madeline hem even ongemakkelijk aankijken. Ze wist niet goed wat te zeggen en voelde dat haar wangen rood werden. Wat verlegen en nerveus draaide ze een lok haar om haar vinger.

Norwood keek strak vooruit. Ze zoendee hem terug. Betekende dat iets goeds? Norwood wist het niet zeker. Hij schoof wat naar haar toe en keek haar aan. "Madeline...ik ben verliefd...op jou..." zei hij fluiterend in haar oor. Hij keek haar aan en wachte op reactie.

Direct na die zin liet Madeline de lok haar vallen. Ze keek even een beetje om naar Norwood. ''Ik ook op jou, al een tijdje'' zei ze zachtjes. Ze staarde eerst een paar minuten naar het vuur en keek toen weer naar Norwood. Daarna drukte ze haar lippen op de zijne.

Norwood zoende terug en legde zijn handen op haar middel. Hij sloot zijn ogen en genoot van haar. De maan scheen fel en hij keek haar na de zoen aan. "Om eerlijk te zijn ik ook...." zei hij glimlachend en grinnikte voor kort. Langzaam ging hij dichter bij haar zitten en legde een arm over haar schouders.

Madeline grinnikte zelf ook zachtjes. Toen Norwood wat dichter tegen haar aan ging zitten en een arm om haar schouder legde leunde Madeline een beetje tegen hem aan. Ze sloot even haar ogen. Toen ze ze weer opende keek ze even naar de maan dat een prachtig zilver schijnsel over het bos wierp. Bijna magisch zou ze zeggen.

Norwood glimlachte en sloot zijn ogen. Hij hoorde een paar krekeltjes tsjirpen en hij grinnikte even. Hij streelde zachtjes met zijn hand haar haar en keek haar aan. Hij vond haar leuk dat was zeker. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd en bleef zo zitten.

PROFILE MAGICIAN

» Even praten.
» Madeline!
» Madeline?
» Madeline....how are you doing?
» Miss Madeline?

Met Madeline praten

Met Madeline praten

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen