Spijbelen

Ryan liep naar het blauwe meer toe. Het was hier een heel verschil vergeleken met de chaos van de school. Stilte, immense stilte was hier. Hij liep naar een boom toe en ging eronder zitten. Ryan keek zwijgend over het meer heen, verzonken in gedachten. Eigenlijk hoorde hij nu in de les te zijn maar die interesseerde hem toch weinig. Een paar donkere wolken kwamen zijn kant op, dat was het nadeel van de herfst. Altijd die regen. En er waren ook geen bladeren meer aan de bomen om als afdak te dienen. Toch bleef hij zitten. Op het spiegelende water waren de wolken te zien. Hij liet zijn hoofd tegen de boom aan zakken en sloot zijn ogen. Eindelijk rust, voor nu. Als iemand erachter kwam dat hij hier zat zou hij waarschijnlijk in de problemen zitten. Zeker omdat hij nu les had en als nieuweling werd er van je verwacht dat je niet spijbelde. Het was behoorlijk koud nu bij het meer. Maar zolang Ryan aan zijn verleden dacht werd hij kwaad. En woede zorgde ervoor dat hij de kou niet voelde. Dat was een voordeel van Fire magic.

Dustan strompelde naar het meer hoe. Sullivan had hij achter gelaten in de kast, waar hij hing te slapen. Wat had hij er graag bij willen zijn als iemand er van schrik. Zuchtend liep hij verder. Haalde zijn schouders op, omdat er een akelig koude wind stond, waardoor hij zijn hoofd gedeeltelijk begroef. Over het meer keek hij waarna hij de spiegeling van de donkere wolken zag. Hij grijnsde een beetje en liep door. De les die hij nu zou moeten hebben interesseerde hem niets, hij leerde het wel uit de boeken ofzo. Even bleef Dustan staan bij het water die kringen voormde om de nu vallende druppels regen. Van dit weer kon hij genieten. En als hij niet uitkeek zou het het ook nog eens flink laten donderen. Ondaks dat Dustan nat werd had hij niet het idee dat dat zo was.

Ryan deed zijn ogen weer open en keek naar de lucht die steeds donkerder begon te worden. Er stond iemand bij het meer. Ongeveer even oud als Ryan. Ryan zweeg nog steeds en keek naar de andere die hem blijkelijk nog niet had ontdekt. Regendruppels vielen in zijn haar en in zijn nek. Over een paar minuten zou hij compleet doorweekt zijn. Voordat hij weer terug zou zijn, zou het eruit zien alsof hij in het water was gevallen. Door de regen waren er niet veel mensen buiten. Eigenlijk was ook Ryan zometeen opgestaan om een drogere plek te vinden maar hij bleef zitten, afwachtend wat de andere persoon zou doen. Het was duidelijk geen leraar dus over een berg strafwerk waarvoor hij de rest van de herfst in de bibliotheek moest zitten, hoefde hij zich geen zorgen te maken.

Dustan stond met een grijns aan het water. Zijn starende blik ging over het meer. De regen voelde goed aan zijn huid. Heerlijk zelfs. Hij wierp zijn gezicht naar de lucht en liet elke druppel die wilde wallen. De druppels voelde hij allemaal, op zijn wangen, lippen, neus, oogleden, overal. Hij glimlachte breed en keek om zich heen. Toen ontdekte hij een andere jongen. Even oud als hij, waarschijnlijk, En dus was het hoogstwaarschijnlijk dat hij ook de les niet volgde. Dustan stak zijn handen in zijn zakken en liep richting de jongen. zonder iets te zeggen ging hij naast de jongen staan en staarde weer naar het meer. De druppels waren hier iets minder groot. De takken van de boom halveerde ze in ieder geval. Dustan zuchtte even. Hij had geen zin om ook maar iets te zeggen. Dus hield hij zijn mond. Terwijl hij Sullivan voelde aankomen. Hij keek even omhoog en zag de vleermuis zich nstelen op een tak. Hij grinnikte als een gedag en richtte zijn blik weer naar de regen die het water van het meer bewerkte.

Zijn haar was bedekt met regendruppels. De jongen was ongeveer van zijn leeftijd en ging naast hem staan. Ookal was het bedreigend, iemand die naast je stond terwijl jij op de grond zat, bleef Ryan zitten. Hij keek verder over het meer, af en toe viel er een regendruppel door het bladerdak heen. De andere jongen zei niets. Ryan had ook niet erg veel zin om een gesprek te starten. Dat had te maken met zijn verleden. Praten is verraden. Praten is slecht. Daarom zweeg Ryan meestal. Af en toe zei hij wat, maar alleen als het echt nodig was. Op het meer zag je kleine kringen van de waterdruppels die vanuit de lucht vielen. Ryan keek omhoog en zag er iets zwarts aan de takken hangen. Hij was er nog niet helemaal achter wat dat vreemde ding was. Nieuwsgierig bleef hij naar boven kijken.

PROFILE MAGICIAN