Tomari liet zijn vingers langzaam over de vele verschillende booeken gaan op zoek naar een boek dat hem nog meer zou leren dan dat hij al wist, hij zocht echter niet echt op titel, meer op de energie die het boek uitstraalde, hij liet zijn vingers langs zo veel mogelijk boeken gaan om hun energie beter door te krijgen, maar voelde weinig dat echt spannend of interessant was, zo liep hij bijna de hele bibliotheek door, waar hij uiteindelijk in een half verborgen hoekje iets interesants voelde, het was echter niet van het boek dat hij aanraakte eerder van iets achter het boek, hij keek naar de titel en zag dat het een saai geschiedenisboek was, kennelijk was hij de geschiedenis sectie binnen gelopen in zijn zoektoch, hij pkte het boek van de plank en moest echt naar achter reiken om te voelen of hij het boeiende object te pakken zou kunnen krijgen, hij voelde uiteindelijk dun hard papier, een boekje misschien, in elk geval oud papier, misschien zelfs perkament, Tomari pakte het voorzichtig vast en trok het uit zijn schuilplaats vandaan, hij blies het stof ervan af en zag dat het inderdaad een boekje was, een dun van perkament gemaakt boekje, er stond echter niets op, Tomari wilde het net voorzichtig open vouwen toen hij achter zich voetstappen hoorde, Tomari zette het geschiedenisboek terug en draaide zich om om te zien wie het was

Met een stapel boeken in haar armen, waardoor haar gezicht geheel verscholen was erachter balanceerde Ephony door de bibliotheek gangen. Hoewel ze dol was op lezen, en op geschiedenis, was dit soms een nogal nadeel. En haar laxigheid dat ze nooit een boek terug zette zodra ze een nieuwe ging pakken. Hierdoor wilde ze alle boeken tegelijkertijd terug zetten, nog een aanduiding op de luiheid die soms bovenspeelde. 'V... V.. V waar ben je?' mompelde ze in gedachten, keek langs de boeken opzij waarbij ze parallel langs de boekenkast liep. Met een glimlag richtte ze haar blik weer op het bovenste boek en ademde diep in. Een onzichtbaar touwtje tilde het boek op en zette het zwabberend terug op zijn plek. In werkelijkheid was het de luchtsturing die Ephony had gebruikt zodat ze de rest van de boeken niet hoefte terug te zetten. Ze liep rustig door, haar blonde kruin was nu boven de stapel uit te zien. Haar grijsblauwe ogen gleden weer langs de naambordjes, zocht de volgende aanwijzing om het bovenste boek van de stapel terug te zetten. Doordat haar blik werd belemmerd merkte ze de neergezette tas op de grond niet. Met een luide gil, en een paar spastische handelingen voelde Ephony hoe haar lichaam naar voren helde. De stapel boeken viel vooruit uit haar handen, gevolgd door haar eigen lichaam. Met een luide plof van de boeken en een harde bonk die haar lichaam om de vloer maakte smakte ze neer op haar buik. Met haar armen voor zich uitgestrekt, haar blik stomverbaasd over de vloer voor zich uit gericht en haar ene voet in de lucht gestoken wist ze even niets te bewegen.

Tomari hoorde een luide gil achter de wandelende stapel boeken vandaan en zag haar naar voren hellen, de boeken vlogen alle kanten op en kwamen met een plof neer, het meisje dat de boeken vast had gehouden was echter niet zo zacht neergekomen, Tomari keek wat de oorzaak was en zag vol schaamte dat het zijn eigen tas was geweest die hij had neergezet toen hij naar boeken ging zoeken, met het boek in zijn hand liep hij naar het meisje toe, hij bukte en vroeg "gaat het een beetje?" hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen en zei met een beetje rood gezicht "sorry van mijn tas, mijn schuld, ik had hem niet moeten laten slingeren" Tomari was een beetje bang dat ze boos op hem zou worden, maar dat zou dan ook wel zijn eigen schuld zijn geweest, hij kon haar niet eens en hij maakte nu waarschijnlijk al een slechte indruk

Wat verbrouwereerd bleef ze doodstil op de grond liggen, in de komische positie hoe ze was neer gevallen. Pas toen een stem voor haar hoorbaar werd verbrak deze haar trans, waarbij ze even met haar ogen knipperde en haar been neerlegde. Haar grijsblauwe ogen gingen naar de jongen die zijn hand uitstak en vroeg of alles goed ging. Nog steeds zonder iets te zeggen pakte ze zijn hand en krabbelde moeizaam overeind. Een lichte kreun rolde over haar lippen waarbij ze even over haar knieën wreef. 'Ja, denk het wel. Lang leven luchtmagie,' beantwoorde ze zijn vraag wat laat, het laatste bijna onverstaanbaar mompelend. Het was waarschijnlijk meer voor haarzelf bedoeld dan voor de buitenwereld. Bij zijn verontschuldiging kroop haar blik weer naar zijn gezicht, waarbij ze haar rug rechtte. 'Kan gebeuren, je kan niet echt zeggen dat ik handig bezig was,' wuifde ze zijn verontschuldigingen weg, inclusief met een wapperend handje. Een vriendelijke en brede glimlach brak door op Ephony's lippen, het lag gewoon niet in haar aart om snel boos te worden. Ze vond het eerder haar eigen schuld dan die van hem. Haar blik gleed naar de boeken, waarbij sommige open lagen door de val. Zuchtend zakte ze door haar - een beetje pijnlijke, aangezien ze zichzelf met deze had opgevangen - knieën om de boeken weer bijeen te graaien.

"ik help je wel" bood Tomari aan toen hij het meisje een beetje gepijnigd zag kijken toen ze door haar knieën zakte om de boeken op te rapen, Hij legde het van perkament gemaakte boek bij zijn tas neer en zakte door zijn knieën om de boeken op te rapen, waarvan hij al snel een hele stapel in zijn handen had, ze was kennelijk een fanatiek lezer, nadat alle boeken opgeraapt waren zette Tomari de boeken even neer op een tafeltje en stelde zich voor "Ik ben trouwens Tomari" zei hij terwijl hij zijn hand naar haar uitstak, hij had het meeste van de boeken dus ze zou een hand vrij kunnen maken, ondertussen had hij naar de energie van een aantal van de boeken lopen voelen en over het algemaan had ze geen slechte smaak "waar gaan al deze boeken eigelijk over?" vroeg Tomari, die zijn nieuwsgierigheid weer eens niet voor zichzelf kon houden, soms kon dat best handig zijn sinds je er vrij veel van leren, maar het was soms ook gewoon irritant of ongepast, soms zelfs pijnlijk

Ephony's grijsblauwe ogen schoten terug naar de jongen toen hij zonder te vragen zijn hulp aanbood, waarna er een dankbare glimlach op haar lippen kroop. Wat moeizaam, gedeeltelijk omdat ze de stroeve pijn in haar knieën probeerde te negeren, raapte ze de overige boeken op. 'Ephony. Ephony Duvessa,' stelde ze zichzelf met een brede glimlach voor toen de jongen het zelfde deed, en schudde lachend zijn hand. 'Je hebt wel creatieve manieren om iemands aandacht te trekken,' grijnsde ze vervolgens naar hem, doelend op de tas en haar gehele val. Ze zette het kleine stapeltje boeken dat ze zelf bijeen had geraapt naast de stapel op de tafel en draaide zich naar Tomari toe. 'Het is vooral de Puffoonse geschiedenis. Sommige boeken in het oud Puffoons,' begon ze luchtig met haar uitleg. Oud Puffoons werd al bijna geen driehonderd jaar meer gesproken, maar Ephony had het zichzelf aangeleerd. Waarom, waarschijnlijk de nieuwschierigheid naar de boeken die er in het oud Puffoons geschreven waren. 'Sommige ook weer over luchttechnieken, en sommige over oude geneesmethodes,' eindigste ze met een wat verlegen glimlach haar uitleg. 'Wat was jij aan het zoeken?' vroeg ze daarna vriendelijk. De bibliotheek was als het waren Ephony's tweede slaapkamer, vooral de delen over Puffoon en alle omliggende informatie daarbij wist ze op haar duimpje te vinden.

Tomari kreeg een rood hoofd toen het meisje, dat kennelijkEphony heette tegen hem zei'Je hebt wel creatieve manieren om iemands aandacht te trekken,' daarna begon ze gelukkig over de boeken, meestal had Tomari het niet zo met geschiedenis, maar deze klonken wel interessant, zeker toen ze over Oud-Puffoons begon, hij wist dat de taal dood was, dus niet meer gesproken, maar kon het wel lezen, hij wist dat niet veel mensen het konden en dus was hij verbaast over het feit dat er nog een ander die het kon lezen voor hem stond "Ik had niet verwacht dat ik hier iemand tegen zou komen die ook Oud-Puffoons kon lezen, nou ja misschien een leraar, maar niet nog een leerling zoals ik" Hij keek haar nog een beetje verbaasd aan toen ze begon over wat hij aan het zoeken was en kreeg een blos op zijn wangen toen hij besefte dat hij haar aan had zitten staren "Ik weet eigelijk niet waar ik naar zocht, maar kennelijk had ik het net gevonden" zei Tomari waarna hij naar zijn tas liep en het perkamentte boek liet zien, Tomari had het zelf nog niet ingekeken dus wist hij eigenlijk niet waar het over ging, eigelijk niet eens of het wel in een taal was die hij kon lezen

Bij zijn woorden werden Ephony's grijsblauwe ogen bijna zo groot als schoteltjes, haar mond een stukje open waarbij ze hem voor een moment aanstaarde. Daarna brak er een brede lach door die haar tanden bloot legde en schitterde haar ogen. 'Jij ook?' kwam het eruit, alsof het beheersen van de oud Puffoonse taal iets was wat alleen voor debielen bereikbaar was. De brede lach was in een grijns overgegaan, maar nog niet minder vrolijk. 'Ik heb het mezelf al een héle lange tijd geleden aangeleerd,' babbelde ze enthousiast door, waarbij haar hand naar een van de boeken schoot en er eentje midden uit de stapel trok. Het deerde haar niet, ze merkte het niet eens op, dat de boeken die er bovenop hadden gelegen nu verspreid over de tafel vielen. Hardhandig bladerde ze door het boek, zocht een plaatje van een luchttechniek met bijbehorende beschrijving en draaide het boek om waarna ze het voor Tomari's gezicht hield alsof het iets wonderlijks was. 'De oude boeken hebben ook de meest prachtigste illustraties. Vind je niet?' babbelde ze weer ongestoord door. Door haar overvrolijke handelingen had ze de starende blik van Tomari niet opgemerkt. Ze haalde het boek wat terug toen Tomari het perkamente boek tevoorschijn haalde. Met licht gefronste wenkbrauwen legde ze het boek wat ze nog in haar handen had op de tafel, en pakte het boek uit Tomari's handen. Het papier voelde broos aan, wat duide dat het al erg oud moest zijn en lang niet was gebruikt. 'Dit lijkt wel...' mompelde ze, waarna ze besefte dat het inderdaad oud Puffoons was. Maar er stonden meerdere talen, onbekend voor haar. 'Volgens mij zijn dit stukjes in elke oude taal. Van elke planeet,' redeneerde ze hardop, waarbij ze uiterst voorzichtig een bladzijde omsloeg. 'Het staat nogal warrig geschreven, maar volgens mij gaat het om de geschiedenis van deze school,' haar wenkbrauwen schoten bij deze conclusie omhoog, waarbij haar blik verbaasd over de regels gleden. 'De tekst is nogal vervaagt, maar dit stukje moet volgens mij geschreven zijn door Vrouwe Airmid. En mensen daarvoor, dit boek moet ouder dan driehonderd jaar zijn,' haar blik schoot naar Tomari. 'Volgens mij hoort dit niet in de openbare sectie van de bibliotheek,' zei ze wat kleintjes tegen hem. Het leek wel of er aantekeningen instonden, maar dit was vast niet bedoeld voor een leerings ogen.

Tomari keek toe hoe Ephony verschrikkelijk enthousiast werd over de boeken in het Oud-Puffoons, zo erg dat ze de rest van de boeken niet eens meer iets leek te schelen, ze pakte het perpamente boek echter wel aan toen hij het aan haar reikte, ze las delen in het Oud-Puffoons en zo te zien waren de andere delen in de oude talen van de andere planeten, Tomari glimlachte, hij was waarschijnlijk een van de enige die het hele boek zou kunnen vertalen, kwamen de gedwongen lessen in de oude talen toch nog van pas, in elk geval leek het geschreven door meerdere mensen en van de kleine stukjes die hij las kon hij opmaken dat het inderdaad de geschiedenis van de school was, van de eerste steen af, overal stonden extra notities en het was een beetje een warboel, maar het boek was ook verschrikkelijk oud en waarschijnlijk was dit gewoon iets dat ze samen hadden geschreven en waar nooit een nette versie van was verschenen, er zouden dan vast ook dingen in staan die het daglicht in de huidige tijd niet zouden kunnen verdragen 'Volgens mij hoort dit niet in de openbare sectie van de bibliotheek,' zei Ephony tegen hem en hij geloofde dat ze gelijk had "ik denk het ook, het lag dan ook aardig goed verstopt" antwoordde Tomari, waarna hij het perkamente boek weer van haar over nam, hij zette een grijns op, hij kon het gewoon niet laten "maar nu we het hebben, ben jij niet nieuwsgierig naar wat er in staat?" vroeg Tomari aan Ephony, hij wist dat hij het kon vertalen, aangezien het boek niet in geweldige staat was zou het waarschijnlijk wel even duren, maar hij kon het wel, als ze het met hem eens was dan zou hij dat doen, zo niet dan zou hij een leraar zoeken om het boek aan te geven en te vertellen wat hij gevonden had

Ephony vestigte voor een moment haar blik op Tomari, waarna er een grijns doorbrak. 'Goed verstopt dus, en hoe ben jíj daar achter gekomen. Speciaal goed naar gezocht?' vroeg ze grinnikend met een bijna uitdagende blik. Zoals zijn woorden klonken had hij de kasten waarschijnlijk goed uitgespit, misschien was hij wel direct naar dit op zoek. Haar blik kroop uiteindelijk weer terug naar het perkament, wat Tomari later weer overpakte. Bij zijn woorden schoten haar ogen verschrikt naar die van hem. 'Wat.. je bedoelt?' hakkelde ze bijna verschrikt. Bijna alsof ze net een moord had gepleegd gingen haar ogen van het perkament naar Tomari terug. 'Ik weet het niet, het zal niets voor niets niet voor onze ogen zijn bedoelt. Ik bedoel, jij zou het toch ook niet leuk vinden als er iemand gezellig je in je dagboek gaat zitten neuzen. Misschien is dit wel zoiets voor hun,' mompelde ze afwerend, waarbij ze haar armen over elkaar sloeg. Haar gefronste blik bleef nu op het perkament hangen. Het ging geheel tegen haar gevoel in om dit te doen. Haar verstand schreeuwde zowat tegen haar dat ze zich moest omdraaien en moest zorgen dat het perkament bij de juiste persoon kwam. 'Ik weet het niet,' mompelde ze weer waarbij haar blik op Tomari werd bevestigt.

Tomari bloosde toen Ephony het hem liet merken hoe luguber hij wel niet had geklonken toen hij zei dat het goed verstopt was, en hij besefte zich dat hij eigenlijk nog niemand echt over al zijn krachten had verteld, het stond weliswaar in zijn dossier, dus de leraren zouden het wel weten, maar geen een leerling wist het nog "eigenlijk heb ik mijn krachten gebruikt om naar opvallende energie te zoeken en dit sprong er nogal behoorlijk tussen uit" legde Tomari uit ten zijn verdediging, Hij luisterde en keek nogmaals naar het boek, zijn gevoel twijfelde nog steeds, zijn nieuwsgierigheid drong aan tot vertalen, zijn verstand drong aan op afgeven "ik heb geen dagboek, maar degene van wie dit waren zijn al honderden jaren dood, bovendien verstop je het niet in een bibliotheek als je geheimen er in wilt bewaren, ik weet dat ik het kan vertalen, en ik ben verschrikkelijk benieuwd naar wat er hier in staat, maar het zou ook niet eerlijk zijn om dit niet af te geven, simpel gezegd, ik weet niet wat ik er mee moet doen, dus ik vraag het aan jou, wat vindt jij dat ik er mee moet doen?" legde hij uit aan Ephony, hopelijk zou zij wel kunnen beslissen want zijn gevoel knaagde nu echt aan Tomari, hij kon niet kiezen en dus zou hij de beslissen uit handen laten nemen

Bij zijn verklaring hoe hij het boek werkelijk had gevonden keek ze hem met toegeknepen ogen aan. Maar uiteindelijk verzachte haar toneelstukje en brak er weer een vrolijke grijns op haar gezicht door. Ach, als het hier ergens rondslingerde moest het gewoon een keertje gevonden worden. Bij zijn verklaring sprongen haar wenkbrauwen spontaan omhoog. 'Dóód?' vroeg ze uiterst verbaasd. 'De Legendarische Magicans zijn alles behálve dood, Tomari,' grinnikte ze hoofdschudden waarbij ze haar handen in haar zij zette. 'Deshas, Heer der Duisternis. Ferost, Heer der Woud. Clera, Vrouwe van het Licht, Aiden, Heer van het Vuur. Fennon, Heer van de Aarde. Celebrian, Vrouwe van het water. En dan natuurlijk Vrouwe Airmid, Vrouwe van de Lucht, op de voet gevolgt door haar trouwe hulp, metgezel en volgeling Neara. Men zegt dat zij bijna over de zelfde krachten beschikt als Vrouwe Airmid zelf,' somde ze het gehele rijtje op, alsof ze het ter plekken voorlas uit een boek. 'Deze mensen hebben de bouw van deze school onder hun hoede gehad, hebben de taak op zich gekregen om deze gemeenschappelijke plek in heel Kovomaka te beschermen,' dat dat laatste af en toe wat mislukte hield ze er maar buiten. Dat was niet belangrijk, uiteindelijk was alles gewoon weer opgelost. Bedenkelijk werd haar blik weer op het boek gevestigt. 'Ik weet het niet. Als ik jou was zou ik het aan de biebjuffrouw hier geven. Of anders naar Savador gaan, maar als je dat doet lijkt het me slimmer als ik ga,' bij het laatste speelde er een licht geamuseerde glimlach bij haar omhoog. Als Tomari met dít document naar Savador zou gaan zij hij, met welke perfecte reden of waarheid ook, er van beschuldigt worden dat hij het gestolen zou hebben of iets dergelijks.

Tomari had de geruchten dat de legendarische magicans nog steeds leefde nooit echt geloofd, hij kon gewoon niet geloven dat hun die honderden jaren hadden geleefd en nooit waren afgetreden of gelijken of zelfs betere magicans als hunzelf hadden gevonden, maar Ephony was er duidelijk van overtuigt "waarom gaan we dan niet aan een van die legendarische magicans vragen wat er met dit boek moet gebeuren?" vroeg Tomari "en anders kunnen we het samen wel naar Master Savador brengen" voegde hij daarna toe om haar gerust te stellen, hij zou best wel haar reactie willen weten, hij had gehoord over Savador en vroeg zich ten eerste af of de geruchten waar waren, en aan de andere kant, waarom Ephony dan geen straf zou krijgen en hij wel

'Of je kunt het gewoon direct aan mij geven. Wat geloof me, als je naar Savador gaat kom het daar uiteindelijk toch wel terecht' zei Deshas die over een boekenkast geleund naar Ephony en de voor hem nog onbekende jongen stond te kijken. 'Sorry dat ik me er zo in meng Ephony. Ik heb een soort van jullie gesprek gehoord. Misschien kun je iets minder hard praten in het vervolg als je het over driehonderd jaar oude documenten hebt' zei hij kalm tegen haar. Hij sprong aan zijn kant weer op de grond en liep om de kast heen zodat hij nu aan hun kant stond. Hij verzweeg voorlopig maar wie hij was tegen de jongen aangezien hij diens woorden ook had gehoord. Deshas? Dood? Hij had nog het lichaam van een dertigjarige god. Oké eentje met zware last van zijn rug en schouders maar dat boeide niet. Hij kon nog steeds hetzelfde als vroeger. Geen stenen, tijdloze gevangenis die daar een einde aan wist te maken.

Even steeg er een geamuseerde lach op uit Ephony's keel. 'Ze zijn geen personen waar je even bij kan aankloppen om iets te vragen of te laten zien,' bracht ze grinnikend uit. Het was duidelijk dat Tomari niet veel van de Legendarische Magicans afwist, er duidelijk niet in geloofde. Maar alleen dit perkament was al het bewijs dat ze leefde, tenminste in het verleden. En dankzij hun hadden de meeste leerlingen niets van het Marcus incident mee gemaakt. Behalve zij natuurlijk, die bijna iemand voor haar ogen had zien sterven. De wereld waarin ze beland was, was niets voor iemand zoals zij. 'Als we samen gaan denk ik dat hij alsnog boos zal worden. En geloof me, hij is niet leuk in die staat,' mompelde ze. 'En..' wilde ze haar verklaring vervolgen toen ze opeens onderbroken werd door een stem. Met een klein gilletje draaide ze zich een kwartslag om, keek recht in de ogen van Deshas. Licht hijgend, met haar hand op de plek van haar hart leunde ze met een hand op de tafel. 'Jeetje, moet u altijd zo plots tevoorschijn komen?' sprak ze kleintjes tegen Deshas, waarbij ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek. Ze voelde haar hart nog steeds als een wilde tekeer gaan. Wat had Deshas toch? Hoewel ze het aan de ene kant wel jammer vond dat Deshas hier nu verschenen was - aangezien dat betekende dat ze het perkament gelijk aan hem konden geven - had ze een mogelijke, goede reden gehad om weer eens gezellig bij Savador langs te huppelen. Hoewel die er volgens hem niet echt nodig was, had ze er toch liever eentje. 'Tomari, we kunnen het boek inderdaad beter aan hem geven,' op de een of andere manier sprak ze de naam, en daarbij de titel van Deshas niet uit. Ze wilde Tomari's reactie wel zien als hij er plots achterkwam dat zojuist de Heer der Duisternis voor zijn neus was verschenen.

Tomari keek een beetje verward, hij had een weerwoord gekregen en direct daarna kwam er een of andere man te voorschijn die Ephony kennelijk kon, die beweerde dat het document uiteindelijk toch bij hem zou aankomen, maar Tomari had nog geen reden gehoord waarom dat dan wel niet zo was, hij had echter wel gelijk over dat ze wat stiller hadden mogen zijn met zo'n onderwerp "Wie bent u eigenlijk en waarom zou dit boek uiteindelijk bij u terecht komen?" besloot Tomari te vragen aan de zojuist verschenen man, hoewel het er ietwat onbeleefd en hard uit kwam, veel erger dan de bedoeling was in elk geval, Ephony zei echter dat hij het beter meteen aan hem kon geven, maar Tomari wilde de reden daarvoor wel eerst weten, zijn nieuwsgierigheid en gevoel van verantwoordelijkheid streden daar totaal tegen in om iets te doen zonder duidelijke reden

Deshas grijnsde en grinnikte even zachtjes toen Ephony zich een ongeluk geschrokken was. 'Macht der gewoonte vrees ik' zei hij daarna nog na grinnikend. Hij was niet voor niets Heer der Duisternis. Als je de mogelijkheid had materie te trotseren door er als een geest dwars door heen te kunnen lopen dan gebruikte je die gave wel eens. Eigenlijk mocht dat niet voor eigen gebruik maar soms rok Deshas zich daar niet altijd veel van aan. Hij voelde gewoon de teleurgestelde gedachten van Ephony. 'Je hoeft niet zo zielig te doen. Ik vertaal het wel voor je, dan mag je het lezen. Veel gênants staat er hopelijk toch niet in' zei hij nadenkend terwijl hij over zijn nek wreef. Zijn blik ging naar de jongen toen hij diens vraag hoorde. Hij keek even kort naar Ephony met een veelbetekenende blik in zijn ogen. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op de jongen. 'Dat kan ik je wel vertellen maar het is de vraag of je de woorden van een dode gelooft' begon hij kalm. 'Deshas Vincenzo Sagramour Zyrich. Heer der Duisternis en beschermheer van Shadra aangenaam. En waarom zou dat boek bij mij belanden? Een zevende deel van het is door mij zelf geschreven en ik geloof daarmee nog altijd van mij' stelde hij zich kalm zijn gehele titel voor en gaf meteen vraag op de tweede vraag van de jongen.

Tomari's mond viel bijna open van verbazing toen de man zich voorstelde als de heer der duisternis, Deshas Zyrich, zelf, hij liet in verbazing bijna het boek vallen, hij wist even niet wat te geloven, maar op een of andere manier voelde hij dat hij de waarheid sprak, voor de zekerheid taste hij mijn zijn zesde zintuig zijn energie af, dit bevestigde echter alleen dat hij de waarheid sprak, hij had weliswaar zijn energie aardig verborgen, maar niemand kon dat helemaal, niet dat hij nist in elk geval, Tomari stond even met zijn mond vol tanden, maar kreeg uiteindelijk toch nog wat woorden uit zijn mond, Hij werd rood en zei "het spijt me dat ik u dood heb genoemd, het is gewoon dat ik nooit heb geloofd dat wie dan ook meer dan driehonderd jaar kan leven, zeker als dat betekent dat u er nog zo jong uit ziet", Tomari reikte hem het boek aan, zijn nieuwsgierigheid was nu toch meer dan overwonnen, hoewel hij het nog steeds jammer vondt dat hij het niet kon vertalen, maar toen besefde hij zich dat hij aan Ephony had voorgesteld om het haar te laten lezen en het zelf te vertalen, Tomari's nieuwgierigheid kreeg nieuwe hoop en Tomari vroeg "zou ik misschien mogen helpen bij de vertaling? Ik houd nu eenmaal van zo'n uitdaging en je krijgt niet elke dag zo'n kans", Hij vroeg zich af of Deshas dat toe zou laten, maar het kon in elk geval niet veel kwaad om het te vragen

Ze bromde wat zachts en onverstaanbaars bij Deshas' woorden. Macht der gewoonten, een hele vervelende gewoonte als je het haar vroeg. Schuldbewust kwam er een verlegen glimlach op haar lippen bij het horen van Deshas belofte. Blijkbaar was alles weer eens van haar gezicht af te lezen. Toch was haar glimlach ook dankbaar, haar nieuwschierigheid was toch wel gewekt. Hoewel het gevoel om het beste te doen uit de mogelijkheden die ze hadden toch groter was. Maar de belofte van Deshas maakte het weer een stukje gemakkelijker. Bij de vraag van Tomari ging Ephony's blik meteen naar Deshas zelf. Ze hield haar mondhoeken in de plooi toen ze Deshas' blik zag, en was benieuwd wat hij ging doen. Bij de eerste, luchtige woorden gingen haar ogen speels naar Tomari. Bij het zien van de jongen zijn hoofd schoot ze zachtjes in de lach. Maar zijn woorden deden haar lachbui geheel omhoog komen. Met een hand steunde ze op de tafel, waarbij haar heldere lach de gangen van de bibliotheek vulde. 'Niet té slijmerig gaan doen,' grinnikte ze zachtjes tegen Tomari. Als hij nog meer complimentjes rond ging gooien, wie weet wat voor ideeën Deshas in zijn hoofd kreeg. Geamuseerd, maar toch met de gebruikelijke respect keek ze Deshas aan.

Toen Deshas het gezicht zag dat de jongen trok kon hij zich niet langer inhouden. Hij slaakte een zachte lach. Al klonk het door zijn lage stem meer duivels en ergens psychotisch dan oprecht al was het dat wel. 'Excuses in dit geval aanvaard. Maar voel je vooral niet aangesproken. Veel nieuwe leerlingen die alleen de verhalen hebben gehoord geloven het niet. De meeste geloven het pas als ze het zelf hebben gezien. Zowel de nieuwe leerlingen als oudere leerlingen' zei hij terwijl hij het boek aannam. Zijn blik ging even naar Ephony. 'Nou, om eerlijk te zijn vind ik dat mijn ego zo af en toe wel eens een oppeppertje kan gebruiken. Ik voel me ontzettend ondergewaardeerd' zei hij serieus al was bij zijn laatste zin de serieuze houding er een beetje af waardoor te zien was dat hij het niet helemaal meende. Zijn blik ging terug naar de jongen toen hij diens vraag hoorde. 'Ken jij de oude talen dan? Je moet wel beseffen dat, voor de internationale taal kwam die we allemaal spreken, iedere planeet zijn eigen taal had die in elk opzicht geen steek op elkaar leek. Makkelijk zal het niet worden en liever zou ik het zelf doen. Maar ik denk niet dat ik je tegen kan houden wel dan?' vroeg hij en gaf met die vraag eigenlijk aan dat hij het goed vond als de jongen hem wou helpen met vertalen. Al vond hij het erg onwaarschijnlijk dat hij veel van de oude talen kon kennen. Driehonderd jaar geleden waren ze begonnen ze te verdwijnen en inmiddels waren ook de meeste boeken die erover gingen, of in de taal zelf geschreven, of spoorloos verdwenen waardoor het moeilijk was nog een van de oude talen te beheersen.

Tomari grijnsde zowel om de humor die tussen hun rondging als door het positieve antwoord van Deshas, hoewel die een beetje twijfelde aan zijn vermogen om de oude talen te vertalen "ik ken alle oude talen, ik heb er vroeger bijna verplicht op gestudeerd, hoewel ik nog steeds moeite heb met dat van Shadra, sterker nog, ik heb net al een heel klein beetje zitten bladeren, dus ja, het wordt moeilijk om me tegen te houden" zei hij lachend tegen Deshas om hem een beetje een indruk te geven van wat hij nou kon, waarschijnlijk dacht hij dat hij niet eens wist dat er talen waren van voor de gemeenschappelijke, laat staan dat hij ze allemaal kon lezen, hij verheugde zich er enorm op om het boek te vertalen en dat was zeker van zijn gezicht af te lezen

'Aahw,' bracht Ephony vol medelijden uit op Deshas' treurige woorden. Hierbij klopt ze hem even bemoedigent op zijn schouder, om haar grapje geheel af te maken. Toen Deshas zich weer op Tomari richtte leunde ze tegen de tafel aan, mengde zich niet in het gesprek. Ze was benieuwd hoe Tomari álle talen zichzelf heeft kunnen aanleren. Wat Deshas al zei, het waren geen talen die je snel in een talencurcus kon opzoeken. Ephony zelf heeft er jaren over gedaan om er íets van te begrijpen. En hardop uitspreken kon ze al amper, alleen met de juiste dingen zoals spreuken. 'Heer Deshas? Hoe is dit boek eigenlijk uberhaupt hier gekomen?' rolde de vraag uiteindelijk over Ephony's lippen. Ze was er toch wel nieuwschierig naar. 'Staan er ook dingen in over Neara en Vrouwe Airmid?' haar ogen hadden zich hiervoor duidelijk vergroot toen ze het gesprek met Laurens plots herinnerde. Hij had gezegt dat Neara de rol van Vrouwe van de Lucht op zich had genomen. En ze had een paar oude boeken gelezen waar deze mysterieuze vrouw in beschreven was, maar dit moest toch iets persoonlijkers zijn.

Deshas keek de jongen kalm aan. 'Vooruit dan. Doe vooral wat je niet laten kan zou ik zeggen' zei hij simpel. Toen Deshas Ephony vragend zijn naam hoorde zeggen voelde hij eigenlijk al aankomen dat ze hem iets ging vragen waar hij liever niet op in zou gaan. Haar eerste vraag viel dan nog wel mee. 'Nou, je moet niet vergeten dat de rest van de legendarische magicans en ik deze school gebouwd hebben. Dit boek moet vast uit de tijd komen dat deze school nog min of meer ons huis was. Toen wij opgesloten zaten is het waarschijnlijk ergens blijven liggen tot hier een school van gemaakt werd zoals ook eigenlijk de bedoeling was en ze dit boek vonden. Omdat niemand had kunnen lezen wat erin stond denk ik dat ze het in de boekenkast hebebn gezet en dat niemand er ooit meer naar om heeft gekeken' vertelde hij. Maar na het horen van haar tweede vraag kwamen Deshas' voorgevoelens uit. 'Waarschijnlijk. Iedereen van ons heeft erin geschreven' zei hij nors en kortaf. Buiten betrok de lucht. Meer dan eigenlijk normaal was voor een herfstdag. En zachtjes rommelde de donder. Ook het hout van de vloer begon onder de voeten van Deshas langzaam te rotten en af te sterven. Tekenen dat de slapende vulkaan aan woede in hem begon te leven en aan het opbouwen was om uit te barsten.

Tomari was op het moment zeer blij dat zijn vader hem al van jongs af aan de talen heeft laten leren met als reden hem als opvolger te nemen als directeur van het bedrijf van zijn vader dat spreuken ontwierp en schreef voor specifieke doeleinden, gesteld door hun klanten of andere bedrijven, maar ondanks dat hij er minstens tien jaar aan had gespendeerd om deze te leren had hij er vaak alsnog veel moeite mee, soms zo erg dat hij weken bezig was om er achter te komen wat een specifiek woord betekende, de oude talen waren behoorlijk complex, daardoor had Tomari het gesnapt waarom ze een universele taal hadden gemaakt en overal hadden ingevoerd, Tomari luisterde geboeid naar hoe zo'n kostbaar boek in de bibliotheek was gekomen en vroeg zich af wat Deshas bedoelde met opgesloten zijn, maar besloot het maar niet te vragen, het zou respectloos overkomen en bovendien was het waarschijnlijk een pijnlijke herinnering waar hij niet snel over zou praten, toen Ephony echter begon over Neara en Vrouwe Airmid sloeg de sfeer om, de lucht betrok en het hout onder de voeten van de legendarische magican begon opeens te rotten, zijn energie voelde opeens harder en overweldigend aan, alsof hij jaren aan woede moest inhouden die bijna doorbrak, Tomari vroeg zich af waarom, maar wou de bom niet laten barsten, hij besloot gewoon het onderwerp te veranderen, dat zou waarschijnlijk wel iets helpen "Waarom hebben jullie dit boek eigenlijk geschreven?" besloot Tomari aan Deshas te vragen

Ze knikte wat bedachtzaam bij Deshas uitleg, vond het logisch klinken. Haar wenkbrauwen kropen een stukje omhoog, haar lichaam helde ietsjes naar achteren toen ze de bijna automatische veranderingen opmerkte toen de naam Neara was gevallen. Bij zijn korte woorden wist Ephony al dat ze er niet op door moest gaan. Gelukkig besloot Tomari van onderwerp te veranderen. Ephony zelf draaide zich om, stapelde de omgevallen boekenstapels weer op en tilde ze op. 'Tafel is vrij,' deelde ze mee waarna ze in de kasten de boeken een voor een terug begon te zetten. Ze zou ze even een voorsprong geven, om dat boek te lezen had ze toch de vertaalde versie nodig.