Langzame voetstappen weergalmden lichtjes door de grote ruimte, braken de stilte af die er hing. Af en toe stopte ze, maar ging vervolgens weer verder. Soms versnelden ze, maar vertraagden geleidelijk aan weer. Totdat deze weldra opnieuw tot een halt werden gebracht. De stilte zich opnieuw terughaastend. Met een bedenkelijke uitdrukking in haar saffierblauwe ogen keerde ze haar hoofd naar het enorme raam. Nonchalant zette ze beide handen op het venster, haar blik gericht op de heldere buitenwereld achter het glas waar de middagzon haar vol enthousiasme toescheen. Knak, klonk het plotseling wanneer ze haar aardbeien smaak lolly doormidden beet. Kort verscheen er een zure frons op haar gezicht wanneer de zure inhoud haar pupillen aantaste, maar ze herstelde zich direct weer nadat de echter verslavende smaak was uitgewerkt. De lolly was op. Het enige wat over was, was het smakeloze witte stokje waar ze nu desondanks vol ijver op aan het kauwen was. Terwijl ze zichzelf bezighield ving ze plotseling de activiteit op achter het glas. Een groepje kinderen die hoogstwaarschijnlijk in de tweede klas zaten waren opgetogen door elkaar heen aan het kletsen over van alles en nog wat. Zelfs wanneer ze de stemmen niet kon horen was het maar al te goed te zien aan de bewegingen die hun monden vol enthousiasme maakte. ‘Hmm.’ Dit was echter alles behalve bedoeld voor het groepje kinderen. Het was meer bedoeld voor het vliegende schepsel wat ze in de reflectie van het glas bespeurd had. En niet alleen dat: Ook aan het snelle geklapper van vleugeltjes trok haar aandacht. Ze wende haar blik af, waardoor een klein roodborstje in haar gezichtsveld verscheen. ‘Hmm’, begon ze nogmaals. Met haar linkerhand haalde ze het stokje uit haar mond. ‘Plum’, was haar enige reactie tegen het vogeltje waarvan ze überhaupt al wist dat het weer eens ontsnapt was uit zijn kooitje. Niet dat ze hem daar vaak in had, maar het leek haar wel gepast aangezien ze nieuw was op deze school en absoluut geen enkel idee had over wat hier wel en niet gewaardeerd werd. Ze wist zelfs niet of je hier verplicht was een uniform te dragen, bedacht ze, haar blik op de zwarte joggingbroek en het te officieel te grote lime groene vest gericht. Maar goed, als het echt 'fout' was werd er waarschijnlijk vanzelf wel wat van gezegd en dan zou ze meteen antwoord op haar vraag hebben. Niet dat er op het moment mensen waren... Ofwel, niet in de aula tenminste, concludeerde ze uit het feit dat deze totaal afgestorven was afgezien van haarzelf en het hyperventilerende roodbruine vogeltje wat al even hyperactief met zijn vleugeltjes sloeg. Ze schonk hem een beschuldigende blik alsof ze wou zeggen: Waarom zoek je nooit eens een takje op om op te zitten zoals elk normaal roodborstje zou doen? Of een vrouwtje, dat zou een nog aantrekkelijker idee zijn. Vrouwen hadden nou eenmaal een groter denkvermogen dan mannen. Dat had ze altijd al gevonden nadat haar vader plots was vertrokken toen ze 4 jaar oud was. Nu ze erover nadacht had ze eigenlijk nooit precies geweten wat voor geslacht Plum nou was. Ze had het simpelweg gebaseerd op zijn karakter...- Ze werd echter uit haar gedachten geschud toen er plotseling voetstappen achter haar klonken. Met een plots licht gejaagde blik op Plum gericht bedacht ze dat dieren hier waarschijnlijk helemaal niet binnen mochten zijn. Haastig stopte ze het afgekauwde lollystokje in haar mond en griste vervolgens het protesterende Roodborstje uit de lucht. Hem nog snel even in haar vest proppend draaide ze zich onschuldig om. De spontaan verschenen tumor op haar buik verbergend met haar handen.

Tomari had net zijn voeten geveegt en ging op weg naar de aula om wat te eten omdat hij de halve dag weg was geweest naar het duistere bos en dus honger had, hij verwachtte eigelijk niemand tegen te komen sinds het technisch gezien les was, hoewel Tomari de ochtend vrij had gehad op zijn rooster, hij zou even wat eten en dan had hij nog ongeveer een half uur voordat hij naar de les moest, Hij keek echter op toen hij iets hoorde voor hem, hij zag daar een meisje staan dat ouder dan hem leek te zijn met haar handen een bobbel proberend te verberger onder haar vest waar ze behoorlijk mee faalde "Hey" groette Tomari simpel terwijl hij zijn maag voelde knorren, ze waren kennelijk de enige hier, toch ging Tomari zijn blik even over de lege ruimte, naast het meubilair dan, hij was echter te nieuwsgierig om niet te vragen naar de bobbel onder haar vest "wat probeer je verborgen te houden?" vroeg Tomari met een nieuwsgierige blik terwijl hij naar de bobbel gebaarde, waarna hij een paar meter van haar af stil bleef staan, hij had geen idee of ze zou antwoorden of ook maar of hij haar kon vertrouwen, zijn reden ook om afstand te houden, als je zijn vertrouwen had verdient was hij een aardige jongen, maar tot dan zou hij je geen moment uit het oog verliezen, Tomari bekeek het meisje nog eens goed en wat hem opviel was dat ze behoorlijk losse kleding droeg en dat ze een lolliestokje in haar mond had

Hij had honger, grommend maakte zijn maag knorrende geluiden die je nog het meeste aan een varken deed denken die last had van diaree. Vandaar ook dat hij iets gegeneerd zijn handen over zijn buik heen vouwde en telkens de neiging moest onderdrukken om een sissende "SSJT!" naar zijn maag toe te snauwen. Hij kuchtte daarom ook telkens maar iets lichtjes om zijn geknor verborgen te houden. Hoe meer trappen hij af was, hoe meer tempo hij maakte. Honger.. herhaalde zich telkens door zijn hoofd. Bij de laatste trap nam hij twee treden tegelijkterijd, kon zich niet meer inhouden. Voeldsol! De lucht gaf hem een steuntje in de rug, liet hem sneller lopen zodat het tegen rennen aanzat. Maar Laurens is dom, met zijn hoofd zit hij helemaal bij het idee dat hij de enigste is die nu vrij heeft en dan ook heel ongegeneerd de aula in kan komen.. ja, wat is het; een soort van rennen/hupsen. Hierbij niet bedenkend dat er een kléíne kans was dat er ook nog iemand anders kon zijn, totdat hij door de deuren heen kwam fladderen en de mensen binnen in het oog kreeg. Zijn ogen vergrootte, probeerde abrupt te stoppen tot dat een stoel opeens wel erg dichtbij kwam. Met een knal vervolgd door een kedeng, geritsel en een geschuivel van kleren en al lag hij opeens op de grond. Zijn eigen klap die hij geproduceerd had door keihard neer te vallen met een stoel vlak in het begin van de aula galmde nog zachtjes door. Met onschuldig en grootte ogen keek hij langzaam op, richting de jongen en het meisje waarvan hij nu één herkende. Tomari. Oh, fijn. Natuurlijk, ook weer iemand die hij kende. Hij kuchte, op zo'n manier alsof er helemaal níks gebeurd was. Vervolgens scharrelde hij weer vluchtig overeind, ondertussen nog half in de knoop met de stoel zelf die hij uiteindelijk met een lichte klap op zijn vier poten neer zette. Met een schrapend geluid schoof hij de stoel aan het tafeltje die het dichste bij stond en liep vervolgens met een iets ongemakkelijke pas richting het eten. ‘Hoi Tomari,’ Klonk het droogjes, alsof er níks aan de hand was, toen hij eenmaal voorbij liep. Hij schoof zijn haren iets wijvig uit zijn gezicht en trok zijn kleren nog recht voordat hij een bord pakte.

Haha, faal laurens.. :}

Ze draaide zich om. Recht in de wantrouwige ogen kijkend van een jongen niet ouder als haarzelf. ‘Ehm’, begon ze met merendeel van haar aandacht bij de verdacht bewegende buil op haar buik in plaats van het persoon waar die interesse eigenlijk had moeten liggen. Hopend dat de jongen niet door had dat de bobbel geleidelijk aan van oost naar west bewoog probeerde ze maar zo onverschillig mogelijk te doen. ‘Haái’, grijnsde ze hem overdreven toe met het witte stokje tussen haar tanden. Haar ogen vergroten zich toen hij vroeg waar ze bang voor was. Tss, nieuwsgierig aagje, dacht ze vermengd met een plotse irritatie in zichzelf. Maar goed, ze kon zijn vraag niet negeren aangezien de stilte die er zelf al hing nogal verdacht was. ‘Heu.. dat is ehm...-’ Abrupt stopte ze met praten toen de deuren plots openvlogen. Geweldig, uitstel van executie. Een onverwachts felle windvlaag blies vol in haar gezicht. ‘Woáah.’ Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat een zwartharige jongen zijn enthousiaste entree had gemaakt. Spontaan was ze benieuwd of de leerlingen hier wel genoeg eten kregen. Nog licht verbluft keek ze toe hoe het gevaarlijke schepsel de andere jongen -blijkbaar ene Tomari- groette en vervolgens een bord pakte. Plots bedacht ze zich de vraag weer waar deze argwanende jongeman haar straks vast en zeker opnieuw mee zou confronteren. Met een blik op de kantine voerde ze het eerste en beste plan uit wat in haar opkwam uit. Met één hand greep ze de arm van Tomari terwijl ze met haar andere hand nog steeds de bobbel in bedwang hield en wandelde in snel tempo in de richting waar het voedsel uitgestald stond. ‘Ik bedenk me plots dat ik best wel honger heb en jij vast ook, dus ehm. Laten we deze kwestie oplossen onder het genot van een eh...’ -vluchtig bekeek ze wat er verder te kanen viel- ‘Een hapje en een drankje.’ Bij de borden & co aangekomen gaf ze Tomari een licht duwtje vooruit waardoor hij voor een moment met zijn rug naar haar toe stond. Snel pakte ze een van de grotere plastic koffiebekers, haalde het tegensputterende roodborstje onder haar vest vandaan en stopte Plum in de lege beker. Nog een deksel erop, en klaar was Fin. Vlug greep ze nog naar een bord waar ze vervolgens blindelings een broodje met nog ongeïdentificeerd beleg opkwakte en liep hierna naar één van de vele lege tafels om op een van de stoelen neer te vallen. Nu hoopte ze maar dat het ongedierte in de beker zich koest hield, bedacht ze met een scheve blik op de beker.

Als een vliegende mongool rende Ephony door de gangen, geholpen door een windvlaag die haar vooruit duwde maar daarbij ook alles achter zich in een kleine orkaan veranderde. Los liggende papieren stoven op alsof ze een eigen leven kregen, opgehangen jassen gingen wild heen en weer zodra Ephony voorbij snelde. Meerdere malen schreeuwde ze een verontschuldiging over haar schouder als ze bijna iemand van zijn of haar sokken rende. In een uitschietende bocht waarbij ze nog net haar hand rond de deurpost kon klemmen kwam ze bij de aula aan. In de korte oogopslag zag ze de warrige bos zwart haar waar ze naar zocht. 'LAURENS,' gilde ze spastisch met verwijde ogen waarna ze zichzelf terug trok en de aula in spurte. Met een gilletje merkte ze dat ze niet kon stoppen, struikelde over haar eigen voeten en belande bovenop Laurens' schoot. Beduust knipperde ze met haar ogen, merkte dat haar achteste niet op de grond was beland maar op een stel benen. Al gauw viel ze weer terug in haar uitzinnige spastische bui, draaide haar hoofd met een ruk om en keek Laurens hopeloos aan. 'MIJN BOEK.. mijn boek,' ze had haar keel even geschraapt en haar schreeuwen gestaakt om de zin nog eens op een normala toon te herhalen. 'Hij is weg,' kwam ze ter zake waarbij ze zijn shirt in haar vuisten klemde en hem heen en weer schuddend, totaal vergeten dat ze op zijn schoot was beland, alsof het niets was.

Na een hoop gerommel en gedoe had hij heel zijn dienblad volgeladen. Twee bekertjes melk, vier boterhammen, een puddinkje, een yoghertje, een sapje, een cakje, een appel en een paar crakers. In andere woorden, het ding puilde bijna uit. Maarja, hij had honger voor vier man dus het moest wel. Op het moment dat hij zich omdraaide viel zijn blik op Tomari en onbekend persoon. Vaagjes keek hij toe terwijl het onbekende kind iets uit haar trui griste wat fladderde en bewoog om het vervolgens weg te proppen in een plastic beker, deze dicht te doen en droogjes op een dienblad te zetten. Hij keek toe, stond erbij alsof hij zijn schouders op wilde halen en weg lopen. Tot dat het opeens doordrong zijn ogen spastisch opeens groot opensperde en zijn wenkbrauwen verdwenen onder zijn pony. Met gigantisch grote ogen bleef hij het kind aankijken, bleef een beetje beteuterd erbij staan met zijn dienblad nog netjes in zijn handen. Geschokt draaide hij zijn hoofd opeens om toen hij een noodbrul hoorde die ze zelfs in de puffoonetage konden horen. ‘WAT!?’ Flapte er dan ook geschokt uit, nog niet wetend wie hem zo had toe staan schreeuwen. Zijn blik viel op een storm die regelrecht op hem afkwam en opnieuw vertrok zijn gezicht in de meeste geschokte uitdrukking die je maar kan bedenken. ‘Eph?’ Klonk het kleintjes nog vlakvoor de giga botsing plaats vond. Spastisch klapte zijn dienblad tegen zijn eigen hoofd aan vervolgens dat hij opeens voelde hoe hij achterover werd geslagen en het dienblad verloor uit zijn handen. Alles werd zwart en hij wist niet wat er allemaal gebeurde totdat hij opeens lag.. midden in de aula. Voor de tweede keer kon hij de vloer van de aula van dichterbij bekijken dan dat hij het eigenlijk wilde. Hij schraapte zijn keel, haalde vervolgens zijn hand omhoog en trok droogjes een boterham uit zijn gezicht die besmeurd was geweest met Jam. Loompjes veerde hij overeind, merkte nu Eph was op die droogjes bij hem op schoot zat. ‘Haj,’ Begroette hij haar alsof hij haar tegen kwam tijdens een les wisseling. ‘Je weet dat er pindakaas op je wang zit?’ Lichtjes trokken zijn wenkbrauwen vragend op toen hij haar gemurmel over een boek hoorde. ‘Weg?’ Aargh, aargh.. waarom moest dat nou gebeuren? Zijn mondhoeken trilden, schoten voor een kort moment omhoog en toen demonstratief naar beneden. Maar dat kleine beweginkje, dat priele dingetje, verraadde hem. ‘Eh,’ Klonk het stommig. ‘Ik weet niet waar hij is,’ Tweede bank, eerste zitvlak, onder het kussen, Zijn ogen onschuldig en iets groter dan gewoonlijk. Hij haalde zijn hand omhoog en veegde de klodder pindakaas die op haar wang zat naar beneden toe. Langzaam krulde zijn mondhoeken om toen er een gehele bruine veeg over haar wang heen liep. ‘Sexy,.. mag ik het eraf likken?’

Tomari keek verbaasd toe hoe de aula binnen een kwestie van een halve minuut veranderde van een rustig tafereel naar een chaotisch en drukke plek, Laurens was binnen komen stormen, was op zijn plaat gegaan en had hoi gezegd, waar Tomari flauw op had gereageerd met een glimlach en een kleine zwaai van zijn hand als begroeting, hij werd voortgeduwd door het meisje dat hij net pas had ontmoet en nam wat te eten net als Laurens, die net daarna omver werd gerent door Ephony die in zijn schoot belande en kennelijk wanhopig op zoek was naar een boek waarvan Laurens kennelijk wist waar het was, Hij zat aan tafel voordat hij ook maar kon verwerken wat er gebeurd was, Hij draaide zich om om te zien dat Laurens leek te flirten met Ephony terwijl al zijn eten en drinken net als zijn dienblad rond hen verspreid lag, "Hey Ephony" zei Tomari als begroeting terwijl hij nog even in zijn hoofd probeerde na te lopen hoe het in deze situatie terecht was gekomen, ondertussen stak hij een broodje met kaas in zijn mond die hij rustig op at, daarna nam hij een slok melk en besefte zich dat het meisje zijn vraag nooit had beantwoord, Tomari draaide zich weer terug "Ik heet trouwens Tomari en deze twee hier zijn dus Laurens en Ephony, sorry dat ik het vraag maar wat probeerde je nou net te verbergen?" stelde hij zich voor aan het meisje en vroeg haar om antwoord op zijn eerdere vraag

Bijna panisch schoot haar blik heen en weer, alsof ze een mentale tik had. Even bleven haar grijsblauwe ogen op die van Laurens hangen bij zijn droge woorden. 'Wat?' klonk het hijgend, totaal niet haar aandacht bij zijn woorden en waarschijnlijk ook voorlopig niet iets wat zou gebeuren. Haar hoofd draaide zich weer in een panische ruk om, zag Tomari en een nog vreemd meisje. 'Haaj,' klonk het gehaast, waarbij ze haar hoofd meteen weer terug draaide. 'NOO, LAURENS. Wat moet ik nu?' kermde ze gepijnigt waarbij ze hem nog eens door elkaar schudde alsof hij een kussen was. Door haar eigen gehaastheid zag ze de overduidelijke, onschuldige uitdrukking in zijn ogen niet. Pas bij zijn volgende, plagende woorden leek ze terug naar aarde te keren. Haar oogleden zakte iets om in een doodse uitdrukking te veranderen en staarde hem in eerste instantie alleen maar aan totdat haar hand naar de boteram met jam greep en ze die weer met de jamkant tegen zijn gezicht aan duwde. 'Lik dat maar,' sprak ze luchtig, waarbij ze met haar hand de pindakaasveeg van haar gezicht af poetste. Vervolgens keek ze even om zich heen, en veegde toen doodleuk haar hand met het laatste restje pindakaas aan zijn t-shirt af. Haar hoofd draaide om, zat nog steeds met haar benen aan een kant op Laurens' schoot, haar hoofd naar het andere tweetal. Vrolijk zwaaide ze naar het meisje toen ze merkte dat Tomari haar en Laurens voorstelde. Vervolgens draaide ze zich weer met een ruk om. 'Jij. Mij. Helpen. Zoeken... NU,' sprak ze vastbesloten waarbij ze half van zijn schoot af rolde en opstond, onhandig de over de grond verspreide lunch te ontwijken. 'Laurens, moet je er altijd zo'n rommel van maken?' verzuchtte ze alsof ze zijn moeder was, had haar handen in haar zij gezet en schudde ongelovig haar hoofd.

‘Zoeken?’ Stelde hij nogal verward voor toen Ephony hem zo jammerend toesprak. ‘Hohooohoho EPH!’ Hij greep haar polsen vast en trok deze los van zijn schouders, om vervolgens met zijn eigen hoofd te schudden totdat alles weer een beetje goed zat. ‘Rustig.’ Hij liet haar polsen nu los en greep haar schouders in plaats daarvan vast. ‘Relax.. haal adem. Misschien heeft iemand het perongelijk gebruikt als wc papier?’ Stelde hij voor. Hij had náuwelijks de tijd om zijn zin af te maken of vol kwam een boterham vervuld met jam in zijn gezicht terecht. Hij liet Eph los en haalde met een doodsuitdrukking het ding van zijn gezicht af wat nu geheel onder zat gesmeerd met de rode prut. ‘Dankje,’ klonk het doods. ‘Ah, gadver Eph!’ Kermde hij toen ze haar hand een zíjn shirt afveegde. ‘Oh, laat maar.’ Klonk het hierna weer droogjes toen hij zijn blik op zijn shirt richtte en zag dat deze toch al helemaal onder de viezig- en nattigheid zat. Met een zucht keek hij weer op, werd kort afgeleid door Ephony die naar iemand zwaaide en keek om. Uit gewoonte stak hij ook maar zijn hand op en zwaaaide richting de onbekende die iets fladderends in haar beker had gepropt om vervolgens weer afgeleid te worden door Ephony. ‘Nee, Eph.. ik heb daar helemaal geen zin in.’ Zeurde hij. Hij bleef als een koppig jongetje in de gigantische troep op de grond zitten. ‘ÍK?’ Kwam er gelijk beledigd uit met ontzet en grote ogen. Tot dat hij zich besefte dat ze waarschijnlijk hem alleen maar liep te pitelile en keek met een chagerijnig hoofd weer weg. ‘Ik ga eerst eten, en dan help ik je misschien.. maar-’ Een gegrom legde hem het zwijgen op waarna hij beduusd even omlaag keek naar zijn buik. ‘Ja, dat bedoel ik dus. Eerst eten, dan helpen. Rustig, je boek overleefd het wel in de tussen tijd dat je 'm niet warm houdt. ’ Hij draaide om zodat hij op zijn knieën terecht kwam en ruimde het grootste gedeelte op door het op zijn dienblad terug te kwakken en hiervan de inhoud geheel in de prullenbak te gooien. Opnieuw ging hij langs het eten en al om opnieuw een dienblad vol te douwen. ‘Relax Eph,’ zei hij nogmaals toen hij langs haar heen liep richting de tafel waar onbekend persoon & tomari zaten. ‘Goeie middag,’ Klonk het droogjes waarna hij erbij plofte. Met een servetje probeerde hij zijn gezicht nog iets schoner te krijgen; maar zelfs zijn haar zat onder. ‘Oh, en Eph, ik denk dat ik eerst maar even ga douche, voordat ik je help’ Hij stouwde zijn mond vol en begon verwoed te kouwen. Na de hele brok te hebben doorgeslikt richtte hij zich tot het onbekende meisje. ‘Laurens,’ Zei hij toen maar om zichzelf voor te stellen. ‘En jij bent..?’ Waarna zijn ogen iets bedenkelijk samen knepen. ‘Dierenbeul?’ Maakte hij zijn eigen zin toen vervolgens beschuldigent af. Zijn ogen knepen nu helemaal samen. ‘Laat 'm vrij.’ Iets zuur trokken zijn lippen samen en vormde zo bijna een misvormd kusmondje.