's Morgens vroeg

Avalana riep haar raaf Raven bij zich 's morgens vroeg, door uit het raam te leunen en hem te roepen. Ze keek om naar de slapende meiden, die gelukkig nauwelijks iets hadden gehoord en sloot de deur. Ze keek rustig naar Raven die net wou gaan kraaien, maar Avalana hield het beest gauw tegen. Snel had ze zich omgekleed. (zie afbeelding voor kleding) Ze ging naar beneden. Bij de aula hield ze halt en ging ze zitten. Een lachje verscheen om haar mond toen Raven meteen de keuken in vloog, waarnaar hij er met een hoop gerammel weer uitvloog. Avalana keek geschrokken zijn richting in en excuseerde zich aan de mevrouw die daar bezig was geweest. Avalana schoot in de lach toen de vrouw zich nors had omgedraaid en streelde de veren van Raven. Ze keek naar de keuken en zag dat er verlichting kwam. De kantine ging dus dadelijk echt open. Avalana keek die richting in en met dat de vrouw meer lichten aanzette en er meer geluiden kwamen, kreeg Avalana steeds meer honger. Avalana keek toen ergens anders heen en hield zich bezig met het strelen van Raven's vacht. Er waren nu op dit moment nog geen mensen en Avalana leek wel de vroegste te zijn, alhoewel zij zich afvroeg of de mensen hier wel direct het eerste naartoe kwamen. Ze had gisteren even op het grasveld gelegen en had zich verveeld door Raven weg te sturen op onderzoek uit. Verder had ze niet echt veel meer gedaan. Ze keek rustig Raven's kant in en fronste haar wenkbrauwen toen ze zijn ogen ontmoette. Avalana vond het nu wel lang genoeg geweest. Eindelijk kwam het eten klaar en de vrouw keek haar nors aan, terwijl zij zichzelf in kaarsrechte houding voor de balie zette. Avalana liep op haar af en schepte van alles een beetje, voornamelijk omdat ze ook sommige dingen gewoon niet kon opeten. Dat liet ze Raven wel doen. Ze ging zitten na het bestek te hebben gepakt en begon aan de vieze prut te eten samen met Raven, terwijl de vrouw achter de balie fronsend naar hun keek.

Ace werd, voor de verandering, in zijn bed wakker en kleedde zich aan. Hij deed zijn jas dicht, terwijl hij nog naar buiten liep. Hij liep de trappen af toen hij geluiden in de aula, uit de keuken, hoorde komen. Hij keek naar zijn horloge en bleef even voor de aula staan. "Zo laat al?" Ace liep de aula in en bestudeerde de locatie. De lunch-juffrouw, een meisje en een kraai. "Zijn dieren eigenlijk wel toegestaan in de aula?" mompelde hij in zichzelf. Hij liep naar de balie en nam een appel. Hij boog ietwat terwijl hij zijn hoed vasthield, in een teken van dankbaarheid. Hij liep door de aula naar het meisje toe. "Mag ik?" Vroeg hij terwijl hij met open hand naar een plaats tegenover haar wees. Zonder te wachten op een antwoord ging hij rustig zitten. "Goedemorgen. Mijn naam is Ace. Zou ik jouw naam mogen weten?"

Avalana genoot van de stilte en werd toen ook ruw gestoord door een jongen. Die vroeg eerst of hij mocht zitten. Avalana wou net antwoorden toen hij al gewoon ging zitten. Avalana keek de jongen met grote ogen aan die zich voorstelde als Ace. Avalana wierp even een blik, een snelle, op zijn uiterlijk en haalde toen een wenkbrauw op. Was een mantel tegenwoordig de mode? Nou ja, aangezien Avalana zelf ook soms gekke combinaties deed, maakte zij zich er nauwelijks druk om en keek Ace even aan, alvorens zij antwoordde. 'Goedemorgen, Ace. Mijn naam is Avalana,' zei Avalana en ze glimlachte even met een knik als begroeting. Ze keek toen naar Raven die op haar schouder ging zitten en Ace even aankeek. Aangezien hij niet over in de aanval ging, kon Avalana erop vertrouwen dat Ace wel aardig was. Ze begon verder van haar prut te eten en keek hem toen aan, na een stukje te hebben doorgeslikt. 'En dat gekke beest op mijn schouder heet Raven,' zei Avalana, terwijl ze de veren aaide van het prachtige, zwarte beest. Raven ging met zijn kop even langs Avalana's wang, wat erg ongebruikelijk voor een raaf was. Maar Avalana en Raven waren er al zo aan gewend, dat ze zich niets van andere reacties aantrokken. 'Je hebt een leuke mantel,' zei Avalana vervolgens met een glimlach.

Ace deed zijn hoed wat omhoog met zijn wijsvinger en liet een warme glimlach zien. "Hartelijk dank. Leuke haarclipjes." Hij keek even naar de raaf toen zijn feniks door het raam gestormd kwam en op zijn hoed ging zitten. Hij voelde de feniks op zijn hoofd landen en wees met zijn duim naar haar. "Dit is Maïko. Ik bescherm haar tot ze weer naar Razen kan." Hij keek heen en weer tussen links en rechts en keek toen weer naar Avalana. "Ik zou jullie willen voorstellen aan mijn huiswolf en beste vriend, Cerberus, maar ik ga maar aannemen dat hij nog in het duistere bos aan het spelen is." Hij keek weer op zijn horloge en nam een hap van de appel die hij eerder had gepakt. "Waarom zijn jullie eigenlijk zo vroeg op? Normaal ben ik de enige die zo vroeg op is."

Avalana luisterde aandachtig en keek een moment gefascineerd naar de feniks. Het was ook een prachtig dier en Avalana had nog nooit een vrouwtje in de soort gezien. Ook die was gewoonweg prachtig en Avalana had bijna de drang gekregen om het te aaien. Tenslotte was ze niet echt bang voor beten of dergelijke. Haar raaf bekeek de feniks met een schuin oog en Avalana waarschuwde hem om niet te gaan krassen. Raven hield zich koest en keek nors de andere kant uit, terwijl Avalana grinnikte. Die naast haar was ook een leuk beest. Alleen kon hij af en toe gewoon nors zijn om niks. Avalana luisterde aandachtig naar Ace' vraag en wachtte alvorens zij antwoord gaf. 'Ik vermoed dat je mij gisteren niet hebt zien aankomen. Ik ben nieuw hier en uitslapen is niet echt mijn ding,' zei Avalana en toen wou ze Ace een beetje meer op zijn gemak stellen door iets grappigs te vertellen. 'Ik deed 's morgens de raam open en Raven kwam kraaiend binnengevlogen. Al die meiden keken me aan alsof ze me de keel wouden doorsnijden,' grinnikte Avalana en toen liet zij zich een beetje onderuit zakken. 'Prachtige feniks is dat, zeg. Ik heb nog nooit een vrouwtje gezien in die soort. Echt mooi,' zei Avalana terwijl ze even fascinerend naar het beest keek. 'Is ze gevreesd om geaaid te worden?'

Ace maakte een stotende beweging richting Avalana en stopte met zijn vuist richting haar nek gericht, op een veilige afstand natuurlijk. Hij floot 2 verschillende tonen tegelijk en de feniks kwam in beweging. Ze sprong van Ace zijn hoed op zijn vuist en bleef daar rustig zitten. "Nee hoor." kwam er opeens uit Ace. "Ga je gang." Hij bekeek de majestueuze feniks die ooit gered was door zijn wolf. Wil ze eigenlijk wel weg? vroeg hij zich bij zichzelf af. Nu kwam de wolf ook de aula in rennen en die ging naast Ace zitten. Die vergeten was dat die 2-tonige fluit voor beide, Maïko en Cerberus, een verschillend commando was. "Oh... Hey Cerberus. Sorry jongen, er is niks." Hij aaide de wolf over zijn kop met zijn vrije hand. Bij Ace leek het net alsof hij tam was, maar het was een wild beest dat alles doet wat een wilde wolf doet, en daarbij ook nog naar Ace luistert. De wolf maakte een soort van buigende beweging naar Ace en maakte een sprong, waardoor hij naast Avalana landde. Hij bleef daar even staan terwijl hij zowel haar als haar raaf bestudeerde en analyseerde. Ace fronste een beetje, maar liet de situatie voor nu gaan. Hij wilde wel zien of de wolf onderhand wat minder schuw was geworden tegenover mensen.

Glimlachend stak Avalana haar hand naar voren, waarop Raven meteen reageerde door een felle pik uit te delen naar haar hand. Avalana keek hem geschrokken aan en Raven keek haar terug aan. Zijn gezicht stond brutaal. Oh, maar Avalana wist dat Raven toch redelijk jaloers was, maar ook vooral beschermend. Avalana keek haar raaf verwijtend aan en gaf hem met haar hand een klein tikje, waardoor Raven nors de andere kant opkeek. Avalana stak haar hand opnieuw uit en Raven spreidde zijn vleugel, maar liet het toch toe. Avalana aaide Maïko glimlachend door over diens veren te gaan. Het was echt een prachtige feniks, iets wat Avalana niet vaak tegenkwam. Raven dacht zo het een en ander en vloog vanaf Avalana's schouder naar de kantine toe, terwijl hij een broodje pikte, waarnaar Avalana vervolgens een blik vol excuus moest richten via de vrouw, die het allemaal maar nors bekeek. Toen Avalana de wolf opmerkte, streelde zij die ook glimlachend. Raven was ondertussen naar Ace' hoed gevlogen en zat daar rustig. Avalana keek de raaf fronsend aan. Ze waarschuwde hem zelfs al met een blik en Raven kraaide een keer, waarop de kantinevrouw nu echt boos hun kant opkeek. Avalana negeerde de blik en zag hoe de vogel zijn vleugels uitspreidde. Gelukkig deed hij niks en zat hij vanaf Ace' hoed rond te kijken. 'Sorry. Soms is mijn raaf nogal... raar,' sprak Avalana verontschuldigend, terwijl ze Ace grijnzend aankeek.

Ace grijnsde net zo leuk terug. "Maakt niet uit, hoor. Ik ben wel wat..." Zijn zin werd onderbroken door Cerberus die uithaalde naar Avalana's hand. Ace floot 3 keer op een toon die alleen Cerberus kon horen. Cerberus keek nors naar Ace en Ace keek net zo nors terug. Na een paar lange seconden van staren draaide Cerberus zich om en liep de aula uit. "Mijn verontschuldiging. Hij is nog niet zo erg gewend aan anderen." Zei hij terwijl zijn zicht van de weglopende wolf naar Avalana gleed. Zijn zicht ging weer van een frons naar een lach toen hij zich herinnerde dat er nog steeds een raaf op zijn hoofd zat. Ace pakte wat vuurvlokjes uit zijn binnenzak en legde die op tafel. Maïko vloog erheen en begon rustig te eten. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" Hij keek vervolgens omhoog, hij wou naar de raaf kijken, maar zijn hoed zat in de weg. Hij keek weer naar Avalana. "Als hij uithaalt, laat hem dan maar. Hij merkt dan zelf wel waar Maïko toe in staat is."

Avalana knikte, ondanks het feit dat ze nu, hoe zeer die raaf ook stom deed, hem geen pijn wou laten doen. Maar het was Raven's eigen schuld as hij gestraft werd door een ander voor wat hij deed. Avalana zag dat Raven wel fijn zat op de hoek en zijn vleugels naar achteren had gevouwen. Hij voelde zich dus op zijn gemak bij Ace. Avalana had, zoals zeer weinig mensen, haar hand niet weggetrokken toen de wolf, die dus blijkbaar Cerberus heette, naar haar hand had gebeten. Avalana had het gewoon domweg laten staan vlak voor zijn gezicht en ze had even zijn kaken gevoeld. Een lichte pijn was door haar heen gedrongen, maar Avalana had geen kik gegeven. Ze hoopte hiermee dat de wolf ongestraft zou blijven, die op het drie keer gefluit van Ace zich boos had omgedraaid en zich uit de aula had verwijderd. 'Ik kom van Razen, zoals je misschien al dacht,' antwoordde Avalana, aangezien ieder persoon die ze tegenkwam gelijk al wist dat zij van Razen afkwam. 'Als ik moet gokken, ben jij of van Shadra, of van Razen. Ik vermoed dat je magie Shadra is, niet?' vroeg ze toen glimlachend. Stralend zag ze aan hoe Maïko rustig van het eten ging genieten. Avalana aaide zachtjes de vleugels, met korte strelingen. Raven ging vanaf Ace' hoed op zijn schouder zitten. Daarna deed hij iets wat Avalana niet had verwacht: Raven ging even met zijn kopje langs Ace' wang. 'Hij mag je! Dat doet hij namelijk alleen bij mij. Maar nu heb ik weer een nieuwe ontdekking gedaan. Hij doet het dus blijkbaar ook als hij mensen mag of vertrouwt,' glimlachte Avalana, terwijl ze een knipoog aan Raven gaf, om vervolgens een muis richting Ace te gooien die Raven vlak voor Ace' gezicht opving en weer terug ging zitten op Ace' schouder.

Ace trok zijn hoofd even naar achter toen de muis naar hem werd gegooid, toen hij al merkte dat Raven de muis opving. Hij ging weer normaal zitten toen Raven weer op zijn schouder kwam zitten. "Dat is mooi. Ik zou niet weten wat ik moest als er een raaf op mijn schouder zat die mij niet mag." Hij lachte lichtjes. Hij knipte in zijn vingers en hield daarna zijn wijsvinger omhoog. Uit de top van zijn vinger kwam een kleine, rood-zwarte vlam. "En ik ben eigenlijk een Shadraan. Maar mijn ouders waren naar Razen verhuist voordat ik geboren was, dus ben ik daar geboren en getogen. Ik kan zowel Shadraanse als Raziaanse magie." Hij keek even naar Maïko die onderhand haar vuurvlokjes op had.

Ze spreidde haar vleugels, die net leken op vlammen, en vloog een paar rondjes. Vervolgens landde ze op Avalana's schouder. Ace maakte zich geen zorgen, in tegenstelling tot wolven waren feniksen niet gewelddadig van natuur. Maïko legde een van haar poten tegen Avalana's hoofd en draaide haar hoofd tegenover dat van Avalana, zoekend naar oogcontact. Ze trok haar poot terug en legde hem weer op Avalana's schouder terwijl ze rustig begon rond te kijken. Ze sprong van Avalana's schouder af en begon richting Ace te vliegen. Ze legde een van haar pootjes plagend op Raven's kop en zette er lichtjes tegen af. Hierna ging ze weer op tafel zitten en keek ze rustig afwachtend.

Ace keek na deze hele situatie even naar Avalana. "Zoals ik al zei: Ik ben een rare vogel wel gewend." Hij kon even zijn lach niet inhouden, maar kalmeerde zichzelf al snel. Hij deed zijn hoed af en legde hem op tafel. Maïko reageerde hierop door op haar favoriete plekje te gaan zitten, bovenop de hoed. Ondertussen waren Ace zijn lange, wilde manen losgekomen. Hij deed ze rustig naar achter en keek naar Avalana. "Het ziet ernaar uit dat Maïko jullie beiden mag."

Avalana had de feniks gestreeld en had gelachen om hoe ze nu op Ace' hoed zat. Raven keek ondertussen verbouwereerd naar de feniks en liet toen merken dat hij het wel leuk vond. Nu had hij er weer een maatje bij. De raaf sprong van Ace' schouder af en hipte toen naar de feniks toe, terwijl hij zijn kopje even langs haar veren liet afgaan, om haar vervolgens een klein plagend zetje terug te geven. Avalana bekeek het allemaal verbouwereerd, maar herhaalde ondertussen Ace' woorden voordat de feniks van Ace op haar schouder was komen staan is stilletjes in haar hoofd. Avalana keek hem daarna aan. Hij had grappige, lange haren. Het paste op een manier bij hem. Raven keek ondertussen naar haar verbouwereerde gezicht en liet zich toen weer met een kras in de kantine begeven, waar de kantinejuffrouw hulpeloos begon aan een taak die ze nauwelijks kon volbrengen. Het geluid van krassen en het geluid van vallende pannen weerklonk en Avalana moest moeite doen om haar lach in te houden toen de kantinejuffrouw hoorde krijsen en haar raaf daarna met een stukje vlees terugkwam. Hij had niet één maar twee stukjes vlees en legde de eerste naast de feniks neer, waarschijnlijk om haar te laten zien dat hij haar wel een goed maatje vond en begon vervolgens zelf te smullen. Avalana keek hem hoofdschuddend aan en keek toen naar de norse kantinejuffrouw. Avalana deed net alsof ze iets moest pakken, terwijl ze eigenlijk ongelooflijk hard zat te lachen. Alleen Ace kon het horen, want de kantinejuffrouw had zich ondertussen al mompelend omgedraaid. Avalana draaide zich weer om en keek grijnzend naar Ace. 'Als ze voor ons was gaan staan, was ik de aula uitgestuurd, dat weet ik in ieder geval zeker,' lachte ze. Daarna aaide ze zachtjes de feniks. 'Echt een mooi dier heb je, Ace.'

Maïko begon rustig aan het stukje vlees te knabbelen en stopte even om haar kop langs de veren van Raven te laten glijden. Nadat ze weer begon ging ze rustig eten, terwijl ze geaaid werd.
Ace keek grijnzend naar Avalana, maar trok een wenkbrauw op bij haar opmerking over de feniks. Hij glimlachte warm en keek even naar Maïko en vervolgens terug naar Avalana. "Zoals ik al zei, ik bescherm haar tot ze weer terug kan naar Razen. Ze is niet van mij, we zijn gewoon maatjes. Ze is vrij om te gaan wanneer ze wilt. Net als Cerberus trouwens. Wij zijn met elkaar opgevoed, als broertjes. Ik betwijfel of hij ooit weg wilt. Natuurlijk hebben we af en toe onze conflicten, maar wie heeft dat niet?" Hij keek even heen en weer tussen Avalana en Raven. Zijn blik gleed naar Maïko. "Beide luisteren vrijwillig naar me. Geen idee waarom." Hij keek naar Avalana en bekeek haar even van top tot teen.... of eigenlijk, tot hoever hij kon zien, door dat tafeltje tussen ze. "Kan je trouwens al wat met je vuur?"

Avalana voelde zich een moment even ongemakkelijk toen Ace haar van top tot teen bekeek, of hoever dat inmiddels toch kon gaan door het tafeltje en Avalana probeerde zichzelf wat te ontspannen. Ze was blij toen hij uiteindelijk een vraag stelde. Avalana dacht even kort na. Wat zou ze hierop antwoorden? Ze dacht even kort na. 'Natuurlijk kan ik dat! Ik zit tenslotte in de derde klas. Maar ik kan hier niet allemaal gaan uitleggen wat ik allemaal kan. Weet je wat? Zin om is een keer een gevechtje te houden?' vroeg Avalana toen met een glimlach. Raven liet ondertussen zijn eigen kopje weer langs Maïko's vleugels afglijden en kraaide even. De kantinejuffrouw keek Raven geïrriteerd aan. Raven maakte hier gebruik van door naar haar toe te vliegen en op haar schouder te gaan zitten. Zijn kopje draaide richting de kantinejuffrouw, die mompelde dat ze hem de kop zou afsnijden als hij niet onmiddellijk van haar afging. 'Als je dat probeert, verbrand ik je levend, raar mens,' siste Avalana stilletjes en met haar ogen die wel rood leken richting de kantinejuffrouw. Raven vouwde ondertussen zijn vleugels achter zich, zodat hij de kantinejuffrouw nog even langer kon pesten. Daarna sprong hij van haar schouders af en ging naar Maïko toe. Avalana keek de kantinejuffrouw een moment kil en koud aan, die haar blik gauw op iets anders vestigde.

Ace keek naar het innerlijk vuur van een volbloed Raziaan naar buiten komen, in Avalana. Hij richtte zich er niet teveel op en antwoordde rustig haar vraag. "Dat is goed. Maar ik waarschuw je. Ik ben goed, al zeg ik het zelf." Ik verscheen weer een lach op zijn gezicht. Hij keek even rond en zijn zicht gleed weer naar Avalana, terwijl hij een van zijn scalpels tevoorschijn toverde. "We kunnen haar ook villen." Zijn ogen werden bloedrood bij de gedachte alleen al. Hij keek met een ietwat manische glimlach naar de kantinejuffrouw. Hij realiseerde zich dat hij wat in zijn duistere gedrag terug viel en hield zichzelf koest. Zijn ogen bleven bloedrood, maar zijn gezichtsuitdrukking was naar een warme glimlach teruggegaan. Hij begon te spelen met de scalpel tussen zijn vingers en probeerde zichzelf koest te houden.

Avalana glimlachte, zich het idee van Ace zich goed herhalend in haar hoofd. Het zou inderdaad zorgen dat er wat meer woede verspild werd. Maar het zou er ook voor zorgen dat ze beiden van school werden gestuurd. En dat zag Avalana alles behalve zitten. Ace' bloedrode ogen vielen haar tamelijk snel op en ze glimlachte. Ace' gewoonten waren een mysterie voor haar, maar ze begon hem steeds meer en meer te mogen, ondanks dat hij onder zijn zwarte gedaante een warme glimlach had. Het paste helemaal niet bij hem. Ace leek haar een kwade. Niet per se gevaarlijk, maar echt lief zag hij er ook niet in haar ogen uit. Avalana keek Ace glimlachend aan. Ze besloot naar niks van haar gedachten te zeggen. De kantinejuffrouw keek haar met iets van afschuw aan. Had Avalana het zo hard laten blijken dat zij hem liever de kop af wou rukken? Naar Avalana's weten was het niet eens opvallend geweest. Avalana wierp de kantinejuffrouw een blik toe, die vertelde dat de kantinejuffrouw niet zo moest staren en haar blik maar beter naar een ander punt kon richten. Avalana was namelijk weinig gediend van de blik waarmee de kantinejuffrouw haar langer bekeek. Ze had er nu wel schoon genoeg van. Raven vloog op de balie en keek met zijn zwarte ogen diep in de vrouw haar ogen, die mompelend terugdeinsde en toen maar wegging. 'Ik vind mezelf ongelooflijk meevallen qua kracht. Ik denk niet dat ik zo goed ben, ondanks dat ik in de derde klas zit. Ik denk dat je me makkelijk aankunt,' grinnikte zij glimlachend en ze keek hem rustig aan. Raven was ondertussen teruggevlogen en streek neer naast Maïko, waarna hij haar even een kopje gaf door middel van zijn kopje langs haar vleugels te laten afgaan. Hij bewoog zijn vleugels heen en weer. Avalana keek Ace diep in zijn ogen aan, kijkend of ze toch niets kwaads kon ontdekken en richtte haar blik daarna op haar raaf en de wonderbaarlijke feniks ernaast.

Verzonken in gedachten, ging Ace's gezichtsuitdrukking van vrolijk naar neutraal. Hij liep op de grens tussen het goede en het kwade, en had geen idee wat hou nou moest doen. Welke kant moest hij op? Wie zou hem helpen? Hij trok weer een warme glimlach, om zijn nood te verbergen. Als iemand hem ooit zou kunnen helpen, dan moesten ze zelf achter zijn problemen komen. Hij maakte een kleine horizontale snee in zijn wang en likte het bloed van de scalpel af. Zijn lange, puntige tong gleed als een tornado over het mes. Nadat hij het bloed eraf had gelikt verdween de mes in zijn binnenzak. Maïko, die helende krachten bezat, vloog naar Ace en traande op de snee die hij had gemaakt. De snee begon meteen met helen terwijl de resten van het bloed over zijn wang gleden. Zij vloog terug en ging rustig zitten met haar vleugels op haar rug gevouwen.

Geschrokken, maar niet liet zien dat ze geschrokken was, keek Avalana naar het bloed dat langzaam verdween door Maïko's tranen. Waarom sneed Ace zichzelf? Wist hij zelf niet of hij kwaad of goed was? Wist hij zijn eigen grenzen niet? Dat zou je toch niet zeggen. Vooral omdat zijn glimlach zo warm was. Avalana keek rustig naar Ace. Wat was er toch met hem aan te hand? Avalana stond langzaam op vanaf haar stoel en verschoof de stoel tot naast Ace. Daar ging ze zitten en Avalana sloeg een arm om hem heen, terwijl ze hem aankeek. 'Gaat het wel? Is er iets met je?' vroeg ze. Haar stem klonk nauwelijks bezorgd. Alleen als je goed luisterde kon je een zorgelijke noot horen. Maar Avalana wou zich niet zo gauw overgeven. Dadelijk was er helemaal niks met Ace, of was het een of andere grap en zat ze hier zich als een of andere debiel zorgen te maken. Ze liet haar hand langzaam zakken, maar keek Ace wel indringend aan. Wat was er toch met hem? Zat hij te vechten met zichzelf? Hield hij niet om wie hij was, of probeerde hij Avalana te kwetsen? Probeerde hij haar zorgen te laten maken, gewoon voor de lol? Als dat zo was, zou Avalana Raven dwingen om hem nog enkele flinke steken erbij te laten bezorgen. Ze hield er gewoon niet van als iemand met haar gevoelens speelde. De gruwelijke moord op haar familie had haar al erg genoeg gekwetst en Avalana zou deze klap er niet bij kunnen hebben. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek Ace rustig aan, wachtend op zijn antwoord, terwijl ze iets van felheid liet blijken in haar blik.

Ace stond op met zijn handen op tafel en zijn haar viel voor zijn gezicht. "Ik moet gaan." Hij begon richting de uitgang te lopen. Halverwege bleef hij staan en glimlachte ongemeend naar Avalana. "Dank je voor je tijd. Ik zie er naar uit om met je te vechten." Maïko ging even met haar kopje langs de veren van Raven en de wang van Avalana. Ze pakte de hoed op en vloog er mee naar Ace en landde, met de hoed, op Ace's hoofd. Ace deed zijn handen weer in zijn zakken en deed alsof hij weer zorgeloos was. Hij liep rustig richting de uitgang en verdween daarna uit de deur.

Ze keek hem toen even verbouwereerd aan. Toen Ace weg was, drong de woede tot haar heen. Wat was er nu net gebeurd? Waarom liep hij nu weg? Omdat hij moest gaan, maar toch... Avalana snapte er net zo weinig als Raven van, die gekwetst keek naar de uitgang. Die vond het natuurlijk minder leuk dat zijn nieuwe vriendin nu weg was. Avalana streelde Raven's vleugels terwijl ze verbouwereerd richting Ace' stoel keek, waar hij net nog had gezeten. Met een schop tegen de tafel keek ze naar boven. Ze had niks moeten zeggen. Ze had gewoon moeten blijven zitten en de harteloze trut moeten zijn. Maar nee, dat kon ze weer niet. Woedend zette Avalana zich neer op de stoel. Ace had haar bedankt voor haar tijd. Voor haar tijd? Ze zaten hier toch toevallig allebei 's morgens vroeg? Avalana begreep het steeds minder en werd er steeds bozer over. Er was naast haar niemand in de aula en Avalana gaf nu een schop richting Ace' stoel. Oh ja, ze zou hem zeker tegenkomen. Het volgende moment stond het tafeltje bijna in lichterlaaie. Avalana trok de vlam nog net terug die van haar vingers over de tafel was gekomen. Stilletjes keek ze voor zich uit, niet wetend waarom ze nu eigenlijk zo boos was. Ace had in een rare situatie haar hier achtergelaten. Avalana kon het moeilijk bevatten van wat er net gebeurd was. Hij had ook gezegd dat hij haar bedankte voor de tijd. Voor haar tijd. Maar voor Avalana's part had hij zijn slagader open mogen snijden, dan was ze nog niet opgesprongen. Nee, dat was niet waar. Dan zou Avalana meteen de hulpdiensten hebben geroepen. Maar waarom ging Ace dan zomaar weg? Het had duidelijk iets te maken van toen hij zichzelf gesneden had. Maar waarom sneed hij zichzelf? Avalana begreep het niet. Nou ja... Hij deed maar. Raven keek haar ondertussen aan. Ook hij leek het niet goed te begrijpen. Avalana haalde een aantal boeken tevoorschijn. Ze kon maar beter haar huiswerk maken. Tenslotte zat ze ver achterop. Raven keek aandachtig naar de kantinejuffrouw, die nors kun kant inkeek. Avalana begon haar huiswerk zuchtend te maken, terwijl ze de kantinejuffrouw nog een boze blik had toegeworpen, die zich toen onmiddellijk even de keuken in geplaatst had.

PROFILE MAGICIAN

» Vroeg opgestaan

's Morgens vroeg

's Morgens vroeg

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen