Naar buiten kijken

Alles ging in een flits voorbij. De daden van haar vader, de dood van haar moeder, haar nieuwe verblijf op Starshine Academy, haar intieme momenten met Sevalin, haar ontmoeting met Tomari, haar spelende momenten met Spirua, haar tijger. En nu stond Xalina op. Ze trok een legging aan met een roze trui erop. Haar ogen keken rustig naar de zon. De zon... Haar kleur. Goud. Geel. Nee, toch goud. Ze liep richting de woonkamer, rustig en gapend. Of zou ze toch wat make-up opdoen? Xalina keek schichtig om zich heen. Toen ze niemand ontdekte, deed ze roze lipgloss op en goude glitter oogschaduw. Ze stopte het gauw weg en Spirua maakte een lachend geluidje. Natuurlijk... Xalina ging in de bank zitten. Haar ogen gericht naar buiten. Haar krukken naast zich. Oh... Die was ze haast vergeten te gebruiken. Gelukkig had ze het bij. Stomme krukken. Stom ongeluk. Arme Rosalie. Stilletjes ging Xalina toen liggen in de bank. Ze viel langzaam in slaap.

Met een warme dampende kop koffie kwam Dustan een keukentje uit lopen. Voorzichtig blies hij de damp van de koffie weg toen zijn oog viel op een meisje dat op de bank lag. Dustan grinnikte even en zette zijn kop voorzichtig op de tafel waarna hij naar een kast liep die in de woonkamer stond. Hij deed de piepende deur open, zo voorzichtig mogelijk, en haalde er een deken uit. Deze plaatste hij over het meisje heen. Hij pakte zijn mok weer en liep naar een grote lange tafel waar hij wat bladen door begon te lezen. Sullivan vloog piepend door een raam en Dustan maakte een gebaar waardoor het beest stil werd en op zijn schouder ging zitten. Zuchtend gaf hij het beest een stukje appen. Dustan nam een slok van de koffie en voelde zich meteen wakkerder. Hij glimlachte zwakjes terwijl hij een fotootje uit zijn zak viste. Een foto van zijn zus Danila. Voor zichtig gaf hij er een kus op en stopte hem snel weg. Waarna hij keek alsof hij niks had gedaan.

Het was stil. Niks gebeurde. Waar was hij? Het was zo koud! En wat voelden die stenen koud aan! Waar...? Stemmen... Xalina ging achter de hoek om kijken en hield zich als verborgen. Haar vader. Hij zat te praten. Een mes blonk in een man zijn hand. Wist haar vader dat? De blikken van de mannen werden naar haar geschoten en ze floten. Xalina deed een stap achteruit. Wat wilden hun...? De mannen vroegen of zij haar vaders dochter was. Haar vader antwoordde. Het volgende moment werd ze ruw vanachter gegrepen. Vol afschuw en onbegrip, wetend wat er komen ging, keek ze diep in haar vaders ogen. Wat was dit toch misselijk zeg! 'Waarom verkoop je me? Waarom laat je me kopen door hun voor een uur? Waarom wil je toch zo geld verdienen, pap?' vroeg ze. Een slag. Ze proefde vaag bloed. Ze werd meegesleurd en in een auto gegooid. Die auto reed weg. De diepe, donkere nacht in...

Xalina schrok wakker en keek op. Een jongen zat aan een tafeltje. Waar was ze ook alweer? Oh ja, in slaap gevallen. Ze keek rustig vanaf haar bank met een gesloten oog en eentje open naar de jongen. Ze had al meteen ontdekt dat het niet Sevalin was. De deken rustte op haar schouders. Deken? Misschien had die jongen dat daar gelegd. Ze keek naar een vleermuis.

Dustan nam nog een slok. De gedachte aan zijn zus en broertje maakte zijn ogen waterig. Snel knipperde hij de tranen weg en nam een slok van zijn koffie. Hij kuchtte even zachtjes. Weer bladerde hij een paar bladzijdes verder en keek af en toe op naar het meisje dat inmiddels lag te woelen. Dustan twijfelde of hij haar wakker moest maken maar dat zou de kans alleen maar groter maken dat ze zou schrikken. En dus bleef hij zitten. Al snel werd het meisje rustig en Dustan keerde zich weer naar de bladen voor zich. Dronk het laatste paar slokken van zijn koffie op en zette de beker terug op tafel. Niet veel later zag hij het meisje met kleine oogjes kijken. Door kleine sleetjes. Dustan lachte even zachtjes. "Wil je iets drinken?"

Xalina schrok van de lach. Ze keek diep in de jongen zijn ogen en vroeg zich af of het spottend was om haar zo te hebben gezien. Had ze gekreund in haar slaap? Had ze hier beter niet in slaap kunnen vallen? Xalina wou niet overeind komen. Ze lag wel lekker zo. Misschien was het een beetje onbeleefd tegen de jongen voor haar, maar oké. Ze hoorde zijn vraag en vroeg zich af of ze dat wou. Toen schudde ze glimlachend haar hoofd. 'Vriendelijk bedankt, maar nee. Ik heb niet zo'n dorst,' glimlachte Xalina. Spirua, haar tijger, kwam de kamer binnengelopen en ging toen rustig liggen. Ze dacht ergens aan, zag Xalina. Xalina kon wel redden aan wie, maar besloot niks te doen of te zeggen. Spirua keek een moment in Xalina's ogen en toen wisten ze het allebei. Rustig zakte Xalina weer met haar hoofd in de kussens. 'Mijn naam is Xalina. 3de klas,' zei ze, om vele vragen meteen te voorkomen.

Dustan glimlachte naar het meisje. Geen drinken oke. Hij schoof zijn kop verder de tafel op terwijl er een tijger binnen kwam lopen. Lichtelijk verbaasd keek hij naar het meisje dat zich niet veel later Xalina noemde. Dustan glimlachte nog eens, 'Aangenaam Xalina, Mijn naam is Dustan, 5e klas.' zei hij vriendelijk. Hij stond op schoof zijn stoel aan en liep met zijn kop nog eens naar de keuken en kwam weer terug met een kop dampende koffie. Hij liep richting de bank waar Xalina lag en ging zelf op een stoel zitten. Xalina was inmiddels alweer gaan liggen. 'Nachtmerrie gehad?' vroeg hij aan haar waarna hij de damp van zijn koffie wegblies. 'Je las zo te woelen.' Dustan nam een slok van zijn koffie waarna hij het zich comfortabel maakte door zijn benen over de leuning heen te gooien. Hierdoor kwam hij dwars op de stoel.

Xalina keek even met grote ogen naar Dustan, die het zich comfortabel maakte. Zou ze het hem vertellen? Ach, waarom ook niet? Waarom wel? Een scherpe stem drong door haar gedachten en Xalina dacht nu beter na. Als zij het hele verhaal vertelde, kreeg ze kans op geroddel. Daarom besloot ze toch maar gewoon te antwoorden op Dustan's vraag met iets simpels. 'Ja, ik heb een nachtmerrie gehad,' zei ze rustig en ontwijkend. Haar gouden ogen keken richting het plafond, maar haar gedachten waren op Dustan gericht. Haar aandacht, tenminste. Haar gedachten konden wel is naar Sevalin gaan en dan strafte Xalina zichzelf. Ze hoefde ook niet elke minuut over Sevalin na te denken. Xalina's ogen keken toen, vanaf de bank, naar Dustan, die wel gemakkelijk zat. Spirua keek wantrouwend richting Dustan, maar sloot zich er uiteindelijk toch maar bij aan en lag toen neer, op het tapijt, terwijl haar oren spitsend rond gingen.

Dustan knikte. Nachtmerries waren nou eenmaal vervelend. Maar hoe nieuwschierig Dustan ook was, hij hield zijn mond. Nam nog een slok van zijn koffie en keek naar buiten waar de wolken een mooi landschap vormde. Hij zuchtte even en keek toen weer naar Xanila. Ergens in zijn hoofd nam hij er rekening mee dat niet iedereen hem meteen zou vertrowen, hij was nou eenmaal niet een braaf jongetje die alles perfect deed. Totaal niet. Hij keek naar de tijger en kreeg zo het idee dat niemand hem hier mocht. Protesterend zuchtte hij zachtjes waarna hij zijn hoofd naar achter liet vallen. Zijn handen beide om de kop, waardoor ze langzaam werden verwarmd. De stilte daar genoot hij nu even van en dus sloot hij zijn ogen even, waarna hij weer met zijn hoofd omhoog kwam en zijn ogen opende, de koffie in een keer naar achter gooide en de mok op de tafel zette.

Xalina keek richting Spirua, die Dustan niet leek te vertrouwen. Xalina's ogen ontmoetten die van Spirua en ze knikte lichtjes. Spirua's blik werd zachter en ze hoorde Dustan zuchtend achteruit vallen. Een korte grijns verscheen over Xalina's gezicht, terwijl ze rustig bleef liggen. Een korte klap van iets dat op tafel werd gezet vermande haar gedachten even en ze keek richting Dustan. De oorzaak werd al snel duidelijk: een mok. Haar ogen schoten weer naar het plafond en toen naar Dustan. Ze wist niks te zeggen, vooral omdat hij leek te genieten van die stilte. 'Ik lig hier wel lekker,' lachte Xalina toen, om toch maar iets te zeggen. Ze keek toen richting het topje van haar voeten, die verwikkeld was in de deken. De deken had een rode kleur. Paste goed bij deze etage, vond Xalina. Spirua lag ondertussen naast de bank waar Xalina dan weer op lag. Xalina klopte tweemaal op haar voeten en Spirua sprong er toen op. Een lichte pijn schoot door haar heen, vooral omdat haar gebroken voet nog niet volledig was genezen. Ze had ook krukken bij, maar daar kon ze nauwelijks meelopen. Haar voet deed steeds pijner en pijner. Spirua moest het gevoeld hebben, want het ene moment voelde Xalina Spirua's lichte gewicht op haar andere voet. Xalina ontspande zich weer. De krukken stonden naast de bank.

Dustan werd even wakker geschud door de stem van Xalina. Hij lachtte even mee. en keek haar aan. Waarna hij knikte. Hij lag ook prima. 'Same here.' glimlachte hij. Daarna keek hij naar de tijger die op de voeten van Xalina sprong. Het leek hem nou niet bepaald confortabel. En dat zag hij oog niet veel later op het gezicht van Xalina. Zelf liet hij zijn voeten hangen boven de grond, terwijl hij ze begon te bewegen. Speels gingen ze heen en weer. 'Ben je al lang hier?' Dustan keek haar aan en glimlachte waarna zijn blik afweek naar de tijger en toen weer naar Xalina. Vragend keek hij haar aan terwijl hij met zijn hand naar zijn broekzak ging. De foto van Danila prikte in zijn been en dus haalde hij hem uit zijn broekzak. Legde hem neer op de tafel waarna hij zijn mok er op een van de hoekjes schoof. Hij slikte even bij het zien van de foto.

Xalina wou net antwoorden op zijn vraag, toen ze een foto van een mooi, jong meisje kreeg te zien. Zijn zus? Zijn nichtje? Iets anders? Xalina's aandacht was even op de foto gericht, maar ze dacht algauw weer terug aan zijn vraag en herhaalde zijn woorden nogmaals, vooral omdat ze even het antwoord niet meer wist. 'Nee, nog maar een paar dagen. En jij?' vroeg ze toen rustig, terwijl haar voeten heen en weer bewogen. Ze probeerde het warm te krijgen. Ze spande haar spieren en even later vloeide een warm gevoel door haar heen. Xalina keek tevreden naar de tafel, waar de mysterieuze foto nog steeds op lag. Xalina hees zich een stukje overeind om de contouren van het meisje beter te kunnen ontdekken. 'Je zus?' vroeg ze toen voorzichtig, hem aankijkend en tegelijk wijzend naar de foto. Ze keek niet meer richting de foto. Ze kon hem nu wel dromen.

Dustan knikte. 'Ja ik ook een aantal dagen.' Zijn oog viel op de foto van zijn zusje. Het liefst gooide hij alles eruit, maar wie weet wat er hier gaande was en dus probeerde hij zijn mond zoveel mogelijk te houden over zijn zus. Het was alleen zijn eigen stomme fout om die foto open en bloot neer te leggen. Bij de vraag van Xalina schoten zijn ogen naar haar gezicht. Hij knikte alleen, proberend om hij ogen normaal te houden en niet waterig te laten worden. De wond was nog zo vers. Zijn ogen stonden strak gericht op het gezicht van Xalina en het angst brak hem even uit. Snel zei hij wat, Ja, mijn zus. zei hij wat afwezig. Hij hield het maar voor zich dat ze dood was, wie weet wat voor vragen hij zou krijgen over haar. En hij had niet zo veel zin om het hele verhaal te vertellen. 'Tweelingzus.' floepte hij eruit. Zijn ogen gingen weer naar de foto. Waar Danila er stralend op stond. Bruin/rode ogen, Stralend als altijd, zelfs bij haar dood nog stralend. Haar zwarte lange haren wapperde in de wind die er was toen de foto gemaakt werd. Hij zuchtte even. Haar lippen vormde een brede lach op haar gezicht en haar wangen waren licht gekleud. Dustan voelde zijn ogen waterig worden en sloot ze even. Toen hij zijn ogen open deed waren zijn ogen kil, eigenlijk stonden ze leeg. Zonder iets erin.

Xalina merkte het verdriet van Dustan op toen ze over de foto begon en besloot haar mond er maar verder over te houden. 'Als je is steun nodig hebt of je wilt er is over praten, dan ben ik altijd beschikbaar,' sprak Xalina, in de hoop om hem op zijn gemak te stellen. Ze ging rustig weer liggen en haar hoofd trok zich terug in de kussens. Ze keek naar het plafond en vroeg zich af of ze wel over de foto had moeten beginnen. Misschien was het meisje daarop wel dood. Ze leek op Dustan. Misschien was hij daarom ook zo verdrietig. Als Xalina terugdacht aan de dood van haar moeder en de misbruikingen van haar vader, kon ze ook wel is verdrietig worden. 'Mijn advies is om na te denken aan de goede tijden die je met haar beleefd hebt,' zei Xalina voorzichtig, waarna zij er ook mee ophield. Dadelijk werd hij nog boos ook. Tenslotte was ze sowieso al een zwakker punt vanwege dat gebroken been.

Dustan keek verbaasd op toen ze begon over de herinnering die hij had, de goede. Tuurlijk had hij ook wel eens ruzie met haar, dagelijks. Ze waren totaal tegenovergesteld, en daarom waren ze ook vaak zo goed voor elkaar. Dustan glimlachte. 'Dankje. Ik zal het onthouden.' Mompelde Dusta zachtjes naar Xalina. Ergens voelde hij aan dat zij wist hoe het was om een dierbare te verliezen. Voorzichtig vroeg hij; 'Hoe ben jij er mee omgegaan?' Misschien dat ze snapte wat hij bedoelde, misschien ook niet. Dat zou hij vanzelf wel merken. Al wist hij zelf heel goed dat hij het er erg moeilijk mee had. En hij had de beste band met zijn zusje. Maar dat zijn broertje er ook niet meer was maakte het toch net iets moeilijker. Dustan slikte even.

Xalian kreeg een klein glimlachje over haar gezicht toen ze ontdekte dat Dustan haar hulp accepteerde. Bij zijn volgende vraag, die een tijdje erna kwam, moest ze even nadenken. 'Ik heb niet echt een dierbare verloren. Ik heb jarenlang gewoon iets meegemaakt, wat ik liever zo snel mogelijk wil vergeten,' zei Xalina, terwijl er tranen opwelden, maar Xalina hield ze met alle moeite in. Ze keek naar het lint dat om haar arm zat gebonden, van Tomari. 'Ik ben zo terug,' mompelde ze, waarop ze de woonkamer verliet, in middel van haar krukken en naar de meidenslaapzaal liep. Ze zag een prullenbak. Ze haalde het lint met een ruk er vanaf en gooide het toen in de prullenbak. Een soort pijnlijke schok kwam er in haar lichaam en Xalina trilde even. Ze liep weg, terug naar Dustan en ging liggen, de krukken moeizaam langs zich leggend en Dustan aankijkend.

Dustan knikte bij wat Xalina zei. Iemand verleizen was geen pretje. Maar zoals het bij Xalina klonk was dat ook geen pretje. Xalina stond nu op met een kleine 'verontschuldiging' dat ze zo terug was. Dustan fronste even toen Xalina wegliep. Het ging niet helemaal soepel. Tegenwoordig had bijna iedereen wel iets, Hoewel Xalina weg was bleef Dustan zitten. Hij stopte de foto van Danila weg voor het geval dat er nog iemand kwam en er vragen kwamen. De foto verdween in zijn broekzak en hij ging weer op de stoel zitten. Niet veel later kwam Xalina terug en Dustan merkte dat de band om haar arm weg was. Weer fronste hij even. Ook het op de bank gaan liggen ging niet soepel. Zo nieuwschierig als hij was hield hij zijn mond. Al kon hij het uiteindelijk niet laten om toch nog te vragen; 'Wat was dat voor band?' vroeg hij wijzend naar de plek waar de band had gezeten. Het was hem niet echt eerder opgevallen maar nu hij er af was, merkte hij het wel.

Xalina keek geschrokt richting Dustan. Xalina schudde haar hoofd even. Ze wou het niet vertellen. 'Niks. Laat maar,' zei ze en ze ging verschrikt zitten en staarde naar buiten. De dag viel net en Xalina vroeg zich af of ze nu geen les had. Paniekerig stond ze op en keek Dustan aan. 'Nou.. Het beste nog... Maar ik heb les, geloof ik,' sprak Xalina stotterend. Overstuur en zo snel mogelijk probeerde ze de woonkamer uit te rennen, maar haar krukken werkten natuurlijk niet zoals Xalina het gehoopt had. Het deed pijn en Xalina zag de horde trappen. Snikkend viel ze vlak voor de trap neer, maar drukte zich dicht tegen de trap in een donker hoekje neer.

Dustan keek verbaast toen Xalina haastig en geschrokken wilde vertrekken. 'Oke.. dag. Het beste nog.' zei hij wijzend naar haar been waarna ze met de krukken moeizaam weg ging. Nogal verbaast bleef Dustan achter in de kamer. Hij staarde even naar buiten. Wat had hij nu weer verkeerd gedaan of gezegt? Hij zichtte en zakte verder weg in de stoel en sloot zijn ogen. 'Dan niet..' mompelde hij bijna niet hoorbaar. Hij sloot zijn ogen en verdween nog even voor een paar minuutjes. Daarna ging hij zitten. Totaal geen zin in de lessen van de dag. Misschien dan toch maar vandaag een dagje niet?

PROFILE MAGICIAN

» Eva naar buiten brengen
» Even kijken.
» Rond kijken.
» Gewoon eens even kijken
» Buiten les

Naar buiten kijken

Naar buiten kijken

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen