Terugzoeken.

Haar gestrekte hand lag met de palm tegen een van de bijna afgebrokkelde muren. Neara had haar ogen gesloten, waarbij haar gezicht ontspannen stond en er een vaag glimlachje op haar lippen lag. Ooit, zo'n tweehonderd jaar geleden, was ze al eens op deze plek geweest. Er was veel veranderd in de tussen tijd, voor haar en zowel voor deze plek. Langzaam opende ze haar ogen, waarbij de zilverkleurige irissen nu weer zichtbaar werden. Langzaam, elke handeling beheerst, kwam haar hoofd in haar nek te liggen. Ze had de gebruikelijke, zware en bruingekleurde mantel weer aan. De kap over haar hoofd getrokken, zodat haar sneeuwwitte haar niet zichtbaar was, evenals het witte gewaad dat sierlijk langs haar lichaam viel bedekt werd door de stof. Met haar blik omhoog gericht, over de hoogste rand heen naar het luchtruim kwamen de vele herinneringen terug. Ze had er veel, maar weinig over deze plek. Misschien moest ze toch maar eens informatie gaan verzamelen. Naast alles wat ze verkregen had aan Airmids zijde, waren er altijd dingen die toen niet besproken waren. Recente dingen bijvoorbeeld. Zuchtend ging haar blik weer terug naar haar hand, waarbij haar vingertoppen strelend over het steen gingen dat grotendeels bedekt was met onkruid en mos.

Tomari was kruiden aan het verzamelen die alleen hier in de ruines groeide voor het doeleind om nieuwe spreuken mee te maken of mee te testen toen hij opeens een gigantische stroom magie voelde, hij had nog nooit zo'n grote golf energie over zich heen gehad, zelfs niet als hij in een grote groep stond, hij was nog lang niet klaar, mijn zijn nieuwsgierigheid maakte toch dat hij de kruiden die hij al had verzameld had in zijn tas deed en ging kijken wat of wie die enorme stroom veroorzaakte, hij had totaal geen moeite om die te vinden sinds de bron te duidelijk afstak van de normale energie in de ruines, hij zag een figuur met een mantel aan waardoor hij niet kon zijn wie het was, hij vermoedde echter dat het een vrouw was vanwege haar vorm, maar kon ook dat niet helemaal duidelijk zien door de mantel, ze leek iets te zoeken of herrinneringen op te halen van deze plek, waarschijnlijk het tweede als je keek naar hoe haar hand over het met mos en onkruid bedekte steen gleed, hij bestudeerde haar energie een moment en kon geen spoor van kwade bedoelingen vinden, hij besloot naar haar toe te gaan, Tomari liep naar het figuur in de mantel en zei "hallo", Tomari kon even niks beters bedenken, hij was niet zo direct dat hij meteen naar haar energie zou vragen, maar was eigelijk wel nieuwsgierig "Ik had niet verwacht hier nog iemand tegen te komen, zeker niet iemand die zo opvalt" zei Tomari terwijl hij in zijn hoofd befestigde dat het inderdaad een vrouw was

Hoewel ze de kleine luchtverplaatsingen al had opgemerkt had Neara er weinig aandacht aan besteed. Die waren er eigenlijk voordurend aanwezig, van de mieren die over de grond kropen tot de bomen die hun bladeren lieten vallen. Alleen als ze echt erop lette kon ze de bewegingen van de mensen volgen, maar daarvoor moest ze zich ook iets beter concentreren. Nu was haar aandacht bij de structuur van de stenenmuur, waar haar vingertoppen nog steeds strelend overheen ging. Op het geluid van de stem draaide Neara haar hoofd om, zodat haar silverkleurige ogen over haar schouder op de jongen werd gericht. De eerste leerling die ze buiten Puffoon tegen kwam. Bij deze gedachten krulde er automatisch een vriendelijk glimlachje op haar lippen, waarbij ze de jongen verwelkomde. Ze draaide haar lichaam iets, keek de jongen nu schuin aan toen hij zijn woorden vervolgde. 'Val ik op?' vroeg ze met haar zachte, melodieuze stem, waarbij een geamuseerde toon klonk. 'Op de meest onlogische plekken kan je soms de meest nuttevolle dingen vinden,' sprak ze, meer als verklaring waarom ze hier was. Warrig, onvolgbaar dan wel; maar voor haar zo duidelijk als glas.

Darius liep met een leren tas over zijn schouder over het terijn. Met een wat grote blik keek hij naar alles wat te zien was en keek zijn ogen bijna letterlijk uit. Met een plezante glimlach liep hij richting de ruïnes. Hij had van andere kunstennaars gehoord dat het een mooie plek was, maar dat alleen mensen van de school en de legendarische magicans daar mochten komen. Met zijn ogen naar alle hoeken, gaten en andere raffeltjes viel zijn ogen stil op twee mensen die bij een muur stonden. Wat dichter bij gekomen zag hij een vrouw met zilverkleurige ogen. Hij vond ze zo mooi dat bijna zijn mond open vielen van verbazing. 'Goedenmiddag.' Zei hij op een wat deftig toontje en gaf een klein buiginkje waarbij hij zijn rechter hand sierlijk over zijn linker heup gooide. Darius had gemerkt dat toen hij dichter bij het gezeldschap kwam de vrouw een grote magiegolf afstote waardoor bij hem meteen een lichtje ging branden dat het een legendarische magican was. 'Ik hoop dat ik niet stoor?' Met twinkeling in zijn ogen keek hij de vrouw aan. wat zou dat een goed voorbeeld zijn om te tekenen. Voor kort sloot hij even zijn ogen om het idee uit zijn hoofd te werken zodat hij niet al te gulzig over zou komen. Nadat hij zij ogen weer open deed keek hij de jongen aan die er ook bij stond en gaf hem een klein knikje als "hallo" daarna richte hij zijn ogen weer op de vrouw.

Tomari keek haar aan en wist niet goed hoe hij moest antwoorden op haar vraag of ze opviel, Tomari besloot echter dat eerlijkheid meestal het beste was en vertelde "je energie is nogal.. groot" zei hij terwijl hij niet op een beter woord kon komen, 'Op de meest onlogische plekken kan je soms de meest nuttevolle dingen vinden,' zei de vrouw tegen hem, Tomari ging er van uit dat ze op de ruïnes bedoelde en grinnikte "dat gevoel ken ik" zei hij met een glimlach op zijn gezicht, hij had wel eens rare dingen gevonden door zijn gave om energie te voelen, hij voelde echter nog iemand aan komen lopen en keek om, Tomari had deze man volgens hem wel eens een keer in de gangen van de academie gezien, maar hij wist niet echt wie het was 'Goedenmiddag.' zei hij op een toon die Tomari verbaasde, wat nog versterkt werd door de kleine buiging en zijn houding, Hij vroeg of hij stoorde, maar sinds ze net pas begonnen waren met praten kon hij niet bepaald zeggen dat dat het geval was, de man leek echter wel heel erg geïnteresseerd in de vrouw, meer dan je normaal zou zijn dacht Tomari, al moest hij toegeven dat de energie stroom van de vrouw enorm was, en zeker interessant, maar lang niet iedereen zou die kunnen voelen

De vriendelijke glimlach leek wat breder te worden bij het zien van de reactie van de jongen op haar woorden. 'Daar kan je inderdaad gelijk in hebben,' beantwoorde ze hem vriendelijk, met een ligte, geamuseerde twinkeling in haar silverkleurige ogen. Ze glimlachte even ietsjes breder naar hem toen hij instemde met haar woorden. Haar ogen gleden naar het nieuwste persoon in de omgeving. 'Een goedenmiddag voor jou ook,' beantwoorde ze zijn hoffelijkheid waarbij ze zelf even een klein knikje maakte met haar hoofd. Neara schudde zachtjes haar hoofd bij de vraag van de man. Even bleef haar blik op de man hangen, misschien ietsjes te lang waarna ze haar aandacht weer op de andere jongen richtte. Het werd opeens wel druk, en zeker op een plek als dit. 'Op zoek naar inspiratie?' vroeg ze uiteindelijk toen ze merkte dat er een pijnlijke stilte begon te ontstaan richting de man.

Daruis had bijna al die tijd met een lichte fonkeling in zijn ogen naar de vrouw gekeken. Nadat de vrouw haar vraag gesteld had gleden zijn ogen over het gebied waar ze nu stonden. 'Inderdaad.' En knikte lichterlijk. 'Vele kunstenaars praten over deze plek, maar mogen er niet komen. Ik ben een van de gelukkige die van zijn schoonheid mag genieten.' De fonkeling werd bij deze zin groter in zijn ogen. Zijn ogen gleden van hot naar her op de ruines die er stonden en probeerde ieder detail in zich op te nemen, maar stopte weer bij de jongen. 'Ik had alleen niet verwacht dat het hier zo druk bezocht was.' Hij keek bijde personen even aan. 'Deze gebauwen hebben veel geschiedenis en de argitectuur is van tientallen jaren geleden. Erg facinerend vind ik zelf.' Hij maakte met zijn lange dunnen vingers zijn tas open en haalde er voorzichtig een tegenblok met een potlootje uit. Met snelle lange halen maakte hij de buitenlijnen van het stuk gebouw duidelijk en verwerkte er een paar groven details in.

De vrolijke blik in de mans ogen was bijna aanstekelijk, zorgte ervoor dat er de gehele tijd een vriendelijke glimlach vaag op haar lippen speelde. Haar mondhoeken krulde iets verder om bij de opgetogen woorden van hem. 'Het is een mooie plek als je het op de goede manier benaderd,' knikte ze hem toe, als teken dat ze het met hem eens was. Een lichte bries leek zich alleen rond Neara op te spelen, deed haar al golvende haren speels mee bewegen. 'Er hangen grote geschiedenissen en verhalen achter elke steen. Niet dat ik ze weet-' even speelde er een bijna schuldbewuste glimlach op haar lippen, waarna ze de mans handelingen met een schuine blik in de gaten hielt en zich uiteindelijk weer naar de muur toe draaide, '-en ik moet zeggen dat het me spijt hier zo lang weg te zijn geweest,' haar hand lag weer op de muur, haar lange en dunne vingers gingen strelend over het reliëf van de verwoekkerde stenen muur.

Tomari had zelf niet echt wat met geschiedenis of kunst, dus wat dat betreft had het weinig voor hem uit gemaakt of deze plek mooi was of hoe hij er vroeger uit had gezien, net als de vele verhalen die over deze plek de ronde gingen, het ging hem altijd al om de rust die deze plek om zich heen had en de energie die in de grond en oude muren verborgen zat, hij kon dus niet echt meepraten over kunst zoals de man en vrouw voor hem, hij was het wel eens met de bewering van de man dat het niet zo druk was verwacht en hij knikte daarbij, toen hij mee keek naar hoe de man een schets maken moest hij echter toe geven dat hij talent had, meer dan Tomari ooit zou hebben voor wat voor kunstvorm dan ook, hij luisterde daarna rustig naar de vrouow die begon over de geschiedenis van de ruines en voelde iets raars in haar woorden, ze sprak de waarheid zo te zien niet, ze wist duidelijk meer dan ze wilde toegeven, ze ging weer over de muur heen met haar hand, het leek meer alsof ze iets vertrouwds aan het aftasten was dan dat ze het onderzocht, maar dat kon ook zijn verbeelding zijn, in elk geval leek het alsof hij zelf hier weinig te zoeken had en zat te twijvelen of hij terug zou gaan naar het verzamelen van kruiden of niet

PROFILE MAGICIAN