De wandeling in de zon had haar goed gedaan. Nu de zomervakantie was begonnen, was het een stuk rustiger waardoor Rae makkelijk een paar uurtjes van de ziekenzaal kon wegblijven. Mocht er toch iets gebeuren, dan had haar hond het vrij snel door. De lege gangen waren een vreemd aanzien, maar een welkome koele verandering in tegenstelling tot de hitte die buiten haast het gras leek te verschroeien. Zonder er bij stil te staan, brachten haar voeten haar alweer richting de vleugel waar de ziekenzaal zich bevond. Een middagje dossiers controleren, leek haar rustgevend genoeg. Er was weinig anders te doen namelijk.

Zodra ze de hoek was omgeslagen en de gang inliep richting de vleugel, pikte ze de stemmen al op. Voor haar onbekend, maar het was lastig om iedereen van de academie zomaar te kunnen herkennen. Zeker als het alleen om stemmen ging. Desalniettemin deinsde Rae er niet voor terug om rustig haar wandeling te vervolgen. Dit was haar terrein en het klonk niet alsof iemand in nood was. Bij het naar binnenlopen van de ruimte, kwam de dokter al vrij snel tot stilstand. Dit waren geen mensen van de academie, tenzij ze recentelijk hier waren gekomen. Het meisje was wel erg jong en de vrouw leek nu niet perse op een lerares. Ietwat wantrouwend maar toch met een vriendelijke en uitnodigende glimlach, opende Rae haar mond. ''Goedemiddag, kan ik u misschien ergens bij helpen?'' Niet elke verwonding was zomaar op het oppervlak te zien, wie weet wat er gaande was.

Yvaine zag hoe de uitdrukking op het gezicht, van haar jonge dochter, van een tikkeltje verward naar hoopvol en haast weer stralend ging. 'Ohja!' riep het blonde meisje enthousiast terwijl ze vliegens vlug naar het kantoor rende, omdat ze duidelijk was vergeten om daar ook even aan te kloppen. Ze liet Sophia haar gang gaan, mocht ze Graham vinden. Vermoedelijk zag hij Sophia toch liever dan haar. Yvaine was nooit zo zeker over hoe goed zij en Graham uit elkaar zijn gegaan. Ze is zich altijd af blijven vragen of hij ooit had ontdekt dat ze meer voor hem had gevoeld tijdens hun samenwerking...

Ze wilde haar dochter blij maken, maar als ze heel eerlijk was hoopte ze Graham zelf niet onder ogen te komen. En het begon er op te lijken dat het ook niet zou gebeuren bedacht ze zich terwijl ze haar afkeurende blik over de lege zaal liet gaan. Achter haar klonk voetstappen terwijl Yvaine een vinger over de rand van een kastje liet gaan om het vervolgens goed te inspecteren op stofdeeltjes. Haar blauwe ogen vielen op de blonde vrouw, waarna ze met een tikkeltje arrogantie de vrouw van top tot teen in zich op nam. Yvaine kende haar niet dus dit moest haar vervanger zijn. Haar ogen knepen iets samen terwijl de zes maanden zwangere dokter zich naar haar collega toe draaide en haar armen voor haar borst vouwde. "Nieuwe school dokter neem ik aan?" Yvaine wierp een korte blik richting de lege zaal. "Maar goed dat het hier leeg is vandaag... zonder dokter aanwezig..." Haar afkeurende blauwe ogen vonden die van de vrouw. "Ik ben op zoek naar Graham Lockwood. Is hij aanwezig?" vroeg ze de vrouw voor haar met haar donkerblonde wenkbrauwen een tikkeltje omhoog geschoven.